Architect StatementJanuary 2014The

Architect Statement

January 2014
The Museum of Modern Art has undergone several sweeping expansions since its founding in 1929. By contrast, we are in the planning stages of perhaps MoMA's most restrained and surgical transformation, yet one that represents a significant shift in the priorities of the institution.
Our work has been guided by several aspirations to make MoMA an even better museum. We believe the expansion should provide high-quality exhibition space that allows more of MoMA's greatest asset—its vast collection of modern and contemporary art—to be publicly accessible. The new exhibition spaces will enable the museum to move beyond the limitations of current medium-specific galleries and bring together works across disciplines, in keeping with contemporary artistic practices and evolving curatorial objectives. In addition, we want to create a better cultural interface with the city, bringing art closer to the street and allowing the museum to be more spontaneous, to improve visitor flow and enhance the museum experience for everyone.
The project’s complexity stems from the layered histories of the site and the necessary engagement with multiple new and existing buildings, the most sensitive being the former American Folk Art Museum building designed by Tod Williams and Billie Tsien. Although MoMA had announced the building’s demolition before we became involved in the expansion, we actively challenged the decision and asked for six months of time to find a viable reuse alternative. MoMA agreed on two conditions: that we resolve the physical connection to 34,000 square feet of new galleries in the adjacent Hines tower, and that we utilize the Folk Art building for MoMA's program.
Providing the best adaptation of the AFAM while limiting the physical impact to the building was a great challenge. The 40-foot-wide Folk Art building was conceived as a winding display with five different stairwells, multistory vertical voids, and partial floor plates totaling only 3,500 net square feet of single-height space above grade. We tried to preserve these character-defining features, but our various reuse schemes did not include enough usable surface area for new educational and curatorial programs—one of MoMA’s key conditions. In order to address this deficiency, the AFAM had to lose the central grand stair and skylight, which anchor the AFAM’s organization and its distinguishing stairs, voids, and customized details. Additionally, to accommodate basic circulation links to the Hines tower, the facade would have to be entirely dismounted and reattached to a new steel armature. In the end, after six months of lengthy and rigorous work, we could not fulfill the museum’s requirement for a functional use of the AFAM without depriving the building of its architectural identity.
As strong advocates of adaptive reuse, our studio has successfully realigned rich pieces of New York's built history with new programming and audiences, extending the relevance of both the High Line and large parts of Lincoln Center. Unfortunately, despite our best efforts to save the AFAM, we could not find a way to repurpose its very small and idiosyncratic spaces to meet the demands of the shifting program around it. While we were ultimately unable to reverse MoMA’s original decision to demolish the building, we are confident our study left no stone unturned and that it was carried out with the creative determination that such an important task deserves.
We presented our efforts for adaptive reuse of the AFAM building in greater detail at a forum co-hosted by the Architectural League, AIA, and Municipal Arts Society at the New York Society for Ethical Culture on January 28. A video of that discussion is available here.
We remain committed to the larger goal of improving MoMA for everyone. The overall plan will expand collections and temporary galleries on MoMA's second, fourth, and fifth floors and outfit them with state-of-the-art capabilities in all media. On the site of the former AFAM building, flexible spaces will serve new programming. This includes a street-level gallery devoted to experimental artwork, similar to MoMA’s former ground-floor Projects Gallery. This space can be used for exhibitions and performances as well as improvised events.
Finally, changes to the ground floor will make the museum less congested and more welcoming: a new circulation network will knit together the expansion spaces with the existing main lobby, the Lauder lobby, the Titus film theaters, and The Abby Aldrich Rockefeller Sculpture Garden to create a contiguous, free public realm that bridges street to street and art to the city.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คำชี้แจงสถาปนิกมกราคม 2014 พิพิธภัณฑ์ศิลปะสมัยใหม่ที่มีระดับการขยายกวาดหลายนับตั้งแต่การก่อตั้งในปี 1929 ในทางตรงกันข้ามเราอยู่ในขั้นตอนการวางแผนของการเปลี่ยนแปลงอาจจะยับยั้งที่สุดของรูปภาพและศัลยกรรม แต่อย่างหนึ่งที่แสดงถึงการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญในการจัดลำดับความสำคัญของ สถาบันการศึกษา. การทำงานของเราได้รับการแนะนำโดยแรงบันดาลใจที่จะทำให้หลาย MoMA พิพิธภัณฑ์ที่ดียิ่งขึ้น เราเชื่อว่าการขยายตัวควรมีพื้นที่จัดแสดงนิทรรศการที่มีคุณภาพสูงที่ช่วยให้มากขึ้นของสินทรัพย์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของคอลเลกชันรูปภาพใหญ่ของสมัยใหม่และร่วมสมัยศิลปะที่จะสามารถเข้าถึงสาธารณชน พื้นที่จัดแสดงนิทรรศการใหม่จะช่วยให้พิพิธภัณฑ์นอกเหนือไปจากข้อ จำกัด ของแกลเลอรี่ขนาดกลางเฉพาะในปัจจุบันและนำมารวมกันผลงานในสาขาวิชาในการรักษาด้วยการปฏิบัติศิลปะร่วมสมัยและการพัฒนาวัตถุประสงค์ภัณฑารักษ์ นอกจากนี้เราต้องการที่จะสร้างอินเตอร์เฟซที่ทางวัฒนธรรมที่ดีขึ้นกับเมืองที่นำศิลปะการใกล้ชิดกับสถานที่และช่วยให้พิพิธภัณฑ์ที่จะเกิดขึ้นเองมากขึ้นเพื่อปรับปรุงการไหลของผู้เข้าชมและเพิ่มประสบการณ์พิพิธภัณฑ์สำหรับทุกคน. ความซับซ้อนของโครงการเกิดจากประวัติศาสตร์ชั้น ของเว็บไซต์และการมีส่วนร่วมที่จำเป็นกับอาคารใหม่และที่มีอยู่หลายที่มีความสำคัญมากที่สุดเป็นอดีตศิลปะพื้นบ้านของชาวอเมริกันพิพิธภัณฑ์อาคารที่ออกแบบโดยท็อดวิลเลียมส์และแบงค์ Tsien แม้ว่า MoMA ได้ประกาศการรื้อถอนอาคารก่อนที่เราจะมีส่วนร่วมในการขยายตัวของเราอย่างแข็งขันท้าทายการตัดสินใจและขอเวลาหกเดือนของเวลาที่จะหาทางเลือกที่นำมาใช้ในการทำงานได้ MoMA ตกลงกันในเงื่อนไขที่สอง: การที่เราแก้ปัญหาการเชื่อมต่อทางกายภาพกับ 34,000 ตารางฟุตของแกลเลอรี่ใหม่ในหอที่อยู่ติดกันไฮนส์และที่เราใช้ประโยชน์จากอาคารศิลปะพื้นบ้านสำหรับโปรแกรมรูปภาพของ. ให้การปรับตัวที่ดีที่สุดของ AFAM ขณะที่การ จำกัด ผลกระทบทางกายภาพ อาคารเป็นความท้าทายที่ยิ่งใหญ่ 40 ฟุตกว้างอาคารศิลปะพื้นบ้านได้รู้สึกเป็นจอแสดงผลที่คดเคี้ยวกับห้าบันไดที่แตกต่างกันจะเกิดช่องว่างในแนวตั้ง multistory และแผ่นพื้นบางส่วนเป็นจำนวนเงินรวม 3,500 ตารางฟุตสุทธิของพื้นที่เดียวสูงเหนือชั้น เราพยายามที่จะรักษาคุณสมบัติที่กำหนดตัวอักษรเหล่านี้ แต่นำมาใช้รูปแบบต่างๆของเราไม่ได้รวมพื้นที่ผิวที่ใช้งานได้มากพอสำหรับโปรแกรมหนึ่งการศึกษาและภัณฑารักษ์ใหม่ MoMA เงื่อนไขที่สำคัญ เพื่อแก้ไขข้อบกพร่องนี้ AFAM มีการสูญเสียที่ยิ่งใหญ่บันไดกลางและสกายไลท์ซึ่งสมอองค์กร AFAM และบันไดที่แตกต่างของช่องว่างและรายละเอียดที่กำหนดเอง นอกจากนี้เพื่อรองรับการเชื่อมโยงขั้นพื้นฐานเพื่อการไหลเวียนของหอไฮนส์, ซุ้มจะต้องลงจากหลังม้าทั้งหมดและจะกลับคืนกระดองเหล็กใหม่ ในท้ายที่สุดหลังจากหกเดือนของการทำงานที่มีความยาวและเข้มงวดเราไม่สามารถตอบสนองความต้องการของพิพิธภัณฑ์สำหรับการใช้งานการทำงานของ AFAM โดยไม่ต้องพรากการสร้างอัตลักษณ์ของสถาปัตยกรรม. ในฐานะที่เป็นผู้สนับสนุนที่แข็งแกร่งของการปรับใช้สตูดิโอของเราได้ตั้งหลักที่ประสบความสำเร็จชิ้นที่อุดมไปด้วย นิวยอร์กสร้างประวัติศาสตร์กับการเขียนโปรแกรมใหม่และผู้ชมการขยายความสัมพันธ์ของทั้งสองสายสูงและส่วนใหญ่ของลินคอล์นเซ็นเตอร์ แต่น่าเสียดายที่แม้จะมีความพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อประหยัด AFAM เราไม่สามารถหาวิธีที่จะปรับเปลี่ยนพื้นที่ขนาดเล็กมากและมีนิสัยแปลกที่จะตอบสนองความต้องการของโปรแกรมการขยับรอบ ๆ ในขณะที่เราอยู่ในท้ายที่สุดไม่สามารถที่จะกลับตัดสินใจเดิม MoMA ในการรื้อถอนอาคารที่เรามีความมั่นใจในการศึกษาของเราทิ้งหินไม่ unturned และที่จะได้รับการดำเนินการที่มีความมุ่งมั่นสร้างสรรค์ดังกล่าวว่างานที่สำคัญสมควรได้รับ. เรานำเสนอความพยายามของเราเพื่อนำมาใช้การปรับตัวของ อาคาร AFAM ในรายละเอียดมากขึ้นในฟอรั่มร่วมเป็นเจ้าภาพโดยสถาปัตยกรรมลีกเอไอเอและสังคมแห่งชาติศิลปะที่นิวยอร์กสังคมวัฒนธรรมจริยธรรมที่ 28 มกราคมวิดีโอของการสนทนาที่สามารถใช้ได้ที่นี่. เรายังคงมุ่งมั่นที่จะเป็นเป้าหมายที่มีขนาดใหญ่ การปรับปรุงรูปภาพสำหรับทุกคน แผนโดยรวมจะขยายตัวคอลเลกชันและแกลเลอรี่ชั่วคราวบนรูปภาพที่สองของสี่และชั้นที่ห้าและเครื่องแต่งกายของพวกเขามีความสามารถในรัฐของศิลปะในทุกสื่อ บนเว็บไซต์ของอดีตอาคาร AFAM พื้นที่ที่มีความยืดหยุ่นจะทำหน้าที่เขียนโปรแกรมใหม่ ซึ่งรวมถึงแกลเลอรี่ระดับถนนที่ทุ่มเทให้กับงานศิลปะการทดลองคล้ายกับรูปภาพเก่าของชั้นล่างแกลเลอรี่โครงการ พื้นที่นี้สามารถใช้สำหรับการจัดนิทรรศการและการแสดงเช่นเดียวกับเหตุการณ์ชั่วคราว. ในที่สุดการเปลี่ยนแปลงไปยังชั้นล่างจะทำให้พิพิธภัณฑ์แออัดน้อยกว่าและเป็นมิตรมากขึ้น: การไหลเวียนของเครือข่ายใหม่จะร่วมกันถักช่องว่างการขยายตัวที่มีห้องโถงใหญ่ที่มีอยู่อเดอร์ ล็อบบี้โรงภาพยนตร์ติตัสและแอ๊บบี้ดิชกี้เฟลเลอร์ประติมากรรมสวนที่จะสร้างต่อเนื่องกันในดินแดนของประชาชนฟรีที่สะพานถนนถนนและศิลปะกับเมือง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สถาปนิกงบ

มกราคม 2014
พิพิธภัณฑ์ศิลปะสมัยใหม่ได้รับหลายกวาดรายได้นับตั้งแต่ก่อตั้งในปี 1929 ในทางตรงกันข้าม เรากำลังอยู่ในขั้นตอนการวางแผนบางทียับยั้งมากที่สุด และราคาประหยัดกว่าการเปลี่ยนแปลง แต่ที่เป็นเปลี่ยนสำคัญในระดับสถาบัน
งานของเราได้รับการแนะนำโดยหลายแรงบันดาลใจให้ MoMA พิพิธภัณฑ์ดีกว่า เราเชื่อว่าการขยายตัวควรมีพื้นที่จัดแสดงที่มีคุณภาพสูงที่ช่วยให้มากกว่าสินทรัพย์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของโมมา มันกว้างใหญ่รวบรวมศิลปะสมัยใหม่และศิลปะร่วมสมัยให้สาธารณชนสามารถเข้าถึงได้ซึ่งเป็นนิทรรศการใหม่จะช่วยให้พิพิธภัณฑ์ที่จะย้ายเกินขีดจำกัดของกระแสสื่อเฉพาะ แกลลอรี่ และนำร่วมกันทำงานข้ามสาขาวิชา ในการรักษาด้วยการปฏิบัติศิลปะร่วมสมัยและการพัฒนาวัตถุประสงค์ของภัณฑารักษ์ . นอกจากนี้ เราต้องการสร้างการเชื่อมต่อทางวัฒนธรรมที่ดีกับเมืองนำศิลปะใกล้ถนนและอนุญาตให้พิพิธภัณฑ์เป็นธรรมชาติมากขึ้น เพื่อปรับปรุงการไหลของผู้เข้าชมและเพิ่มประสบการณ์ของพิพิธภัณฑ์สำหรับทุกคน .
ความซับซ้อนของโครงการเกิดจากชั้นของประวัติศาสตร์ของเว็บไซต์และงานหมั้นที่จำเป็นกับอาคารใหม่และที่มีอยู่หลายที่สําคัญที่สุด เป็นอดีตชาวอเมริกันพิพิธภัณฑ์ศิลปะพื้นบ้านอาคารออกแบบโดย Tod Williams และ Billie tsien . แม้ว่าหลังจากมีประกาศรื้อถอนตัวอาคาร ก่อนที่เราจะกลายเป็นที่เกี่ยวข้องในการขยายตัว เราอย่างท้าทายการตัดสินใจ และ ขอ หกเดือนของเวลาที่จะค้นหาทางเลือกใหม่ที่ทำงานได้ หลังจากตกลงกันในเงื่อนไข 2 ที่เราแก้ไขการเชื่อมต่อทางกายภาพกับ 34000 ตารางฟุตของแกลลอรี่ใหม่ อยู่ติดกับ ไฮนส์ ทาวเวอร์ และที่เราใช้อาคารศิลปะสำหรับโปรแกรมโมมา .
ให้การปรับตัวที่ดีที่สุดของ afam ขณะที่จำกัดผลกระทบทางกายภาพเพื่อสร้างความท้าทายอย่างมาก 40 ฟุตกว้างศิลปะพื้นบ้านสร้างรู้สึกเป็นบันไดคดเคี้ยวแสดงกับห้าที่แตกต่างกัน multistory ช่องว่างแนวตั้ง ,ส่วนพื้นแผ่นรวมยอดสุทธิเพียง 3500 ตารางฟุตของพื้นที่เดียวความสูงเหนือระดับ เราพยายามรักษาเหล่านี้อักขระที่กำหนดคุณสมบัติ แต่ใช้รูปแบบต่าง ๆ ของเราไม่ได้มีเพียงพอใช้งานพื้นผิวใหม่และโปรแกรมการศึกษาหนึ่งในภัณฑารักษ์ Moma เป็นเงื่อนไขสำคัญ เพื่อที่อยู่ขาดนี้ afam ต้องสูญเสีย เซ็นทรัล แกรนด์ สกายไลท์ บันได ,องค์กรที่ยึดและแยกบันได ก็ afam ช่องว่างและปรับแต่งรายละเอียด นอกจากนี้ เพื่อรองรับการเชื่อมโยงการพื้นฐานหอคอยไฮนส์ , ซุ้มจะต้องลงจากหลังม้าทั้งหมด และเชื่อมท่อให้กระดองเหล็กใหม่ ในที่สุด หลังจากหกเดือนของยาวและเคร่งครัดในงานเราไม่สามารถตอบสนองความต้องการของพิพิธภัณฑ์สำหรับใช้งานของ afam โดยไม่ depriving สร้างเอกลักษณ์ของสถาปัตยกรรม เป็นแรงสนับสนุนการปรับเปลี่ยน
, สตูดิโอของเราได้ realigned ชิ้นที่อุดมไปด้วยของนิวยอร์กสร้างประวัติศาสตร์กับผู้ชมใหม่และโปรแกรมขยายความเกี่ยวข้องของทั้งสูงเส้นและชิ้นส่วนขนาดใหญ่ของลินคอล์น ศูนย์ ขออภัย