ซิ้งกระติ๊บเซิ้งกระติบข้าว เป็นการล

ซิ้งกระติ๊บ

เซิ้งกระติบข้าว เป็นการละเล่นพื้นเมืองของชาวภูไท ซึ่งเป็นชาวไทยเผ่าหนึ่งที่มีเชื้อสายสืบต่อกันมาช้านาน
ในดินแดนทางภาคอีสานของไทย เช่น ในเขตจังหวัดสกลนคร และจังหวัดข้างเคียง นิยมเล่นกันในโอกาสรื่นเริง
วันนักขัตฤกษ์ต่างๆ การแสดงจะเริ่มด้วยชาวภูไทฝ่ายชายนำเอาเครื่องดนตรี และเครื่องประกอบจังหวะหลายอย่าง
ได้แก่ แคน เป็นเครื่องดนตรีชนิดหนึ่งใช้ปากเป่าเป็นทำนองเพลง แก๊บ (กรับ) กลองเถิดเทิง กลองแต๊ะ โหม่ง และ
ฉาบ มาร่วมกันบรรเลงเพลงที่มีทำนองและจังหวะรุกเร้า ต่อจากนั้นเหล่าสตรีชาวภูไทในวัยต่างๆ ซึ่งมีกระติบข้าว
แขวนสะพายอยู่ข้างตัว ออกมาเต้นเซิ้งเป็นการแสดงอากัปกิริยาของสตรีชาวภูไท ขณะเมื่อสะพายกระติบข้าวเพื่อ
นำอาหารไปส่งให้แก่สามี และญาติพี่น้องที่ออกไปทำงานอยู่นอกบ้าน

เครื่องดนตรี ที่ใช้ประกอบจังหวะ ได้แก่ กลองแต๊ะ กลองยาว แคน ฆ้องโหม่ง ฉิ่ง ฉาบ และกรับ

จังหวะ ป๊ะ เพิ่ง ป๊ะ เพิ่ง ป๊ะ เพิ่ง เพิ่ง

การแต่งกาย แต่งกายแบบพื้นเมืองภาคอีสาน นุ่งผ้าซิ่น มีเชิงยาวคลุมเข่าเล็กน้อย สวมเสื้อแขนกระบอก
คอกลมหรือคอปิด ห่มสไบทับเสื้อ ประดับด้วยเครื่องประดับต่างๆ เกล้าผมมวยสูงทัดดอกไม้

อุปกรณ์การแสดง กระติบข้าว หรือกล่องใส่อาหารสานด้วยไม้ไผ่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ซิ้งกระติ๊บเซิ้งกระติบข้าวเป็นการละเล่นพื้นเมืองของชาวภูไท เช่นในเขตจังหวัดสกลนครและจังหวัดข้างเคียง แคน แก๊บ (กรับ) กลองเถิดเทิงกลองแต๊ะโหม่งและฉาบ ที่ใช้ประกอบจังหวะ ได้แก่ กลองยาวกลองแต๊ะแคนฉิ่งฉาบฆ้องโหม่งและกรับจังหวะป๊ะป๊ะเพิ่งเพิ่งป๊ะเพิ่งเพิ่งการแต่งกายแต่งกายแบบพื้นเมืองภาคอีสานนุ่งผ้าซิ่นมีเชิงยาวคลุมเข่าเล็กน้อยสวมเสื้อแขนกระบอกคอกลมหรือคอปิด ห่มสไบทับเสื้อประดับด้วยเครื่องประดับต่างๆ กระติบข้าวหรือกล่องใส่อาหารสานด้วยไม้ไผ่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ซิ้งกระติ๊บ

เซิ้งกระติบข้าวเป็นการละเล่นพื้นเมืองของชาวภูไทซึ่งเป็นชาวไทยเผ่าหนึ่งที่มีเชื้อสายสืบต่อกันมาช้านาน
ในดินแดนทางภาคอีสานของไทยเช่นในเขตจังหวัดสกลนครและจังหวัดข้างเคียงนิยมเล่นกันในโอกาสรื่นเริงการแสดงจะเริ่มด้วยชาวภูไทฝ่ายชายนำเอาเครื่องดนตรีและเครื่องประกอบจังหวะหลายอย่าง

วันนักขัตฤกษ์ต่างๆได้แก่แคนเป็นเครื่องดนตรีชนิดหนึ่งใช้ปากเป่าเป็นทำนองเพลงแก๊บ ( กรับ ) กลองเถิดเทิงกลองแต๊ะโหม่งและ
ฉาบมาร่วมกันบรรเลงเพลงที่มีทำนองและจังหวะรุกเร้าต่อจากนั้นเหล่าสตรีชาวภูไทในวัยต่างๆซึ่งมีกระติบข้าว
แขวนสะพายอยู่ข้างตัวออกมาเต้นเซิ้งเป็นการแสดงอากัปกิริยาของสตรีชาวภูไทขณะเมื่อสะพายกระติบข้าวเพื่อ


นำอาหารไปส่งให้แก่สามีและญาติพี่น้องที่ออกไปทำงานอยู่นอกบ้านเครื่องดนตรีที่ใช้ประกอบจังหวะได้แก่กลองแต๊ะกลองยาวแคนฆ้องโหม่งฉิ่งฉาบและกรับ

จังหวะป๊ะเพิ่งป๊ะเพิ่งป๊ะเพิ่งเพิ่ง

การแต่งกายแต่งกายแบบพื้นเมืองภาคอีสานนุ่งผ้าซิ่นมีเชิงยาวคลุมเข่าเล็กน้อยสวมเสื้อแขนกระบอก
คอกลมหรือคอปิดห่มสไบทับเสื้อประดับด้วยเครื่องประดับต่างๆเกล้าผมมวยสูงทัดดอกไม้

อุปกรณ์การแสดงกระติบข้าวหรือกล่องใส่อาหารสานด้วยไม้ไผ่