Yes, I like it.""I see," Minaho nod

Yes, I like it."

"I see," Minaho nodded as both of you turned your faces toward each other. "I never really got a good look of it, can you describe it to me?"

"Describe it?" you asked in genuine surprise. "Ano... It is silver and it has these small black stones on it... Fourteen, if I remember correctly, since she turned fourteen last month. They're onyx, by the way, those stones. Those colours, black and silver, make it a little mysterious and beautiful."

"It sure sounds pretty," Minaho smiled warmly. You instantly felt your cheeks heat up and you looked at your hands in your lap. He asked a few more questions after that, which you all answered while looking at your hands. You were scared to look at those intimidating dark gray orbs of his, for you feared you would make a fool out of yourself once you did. "[l/n]-san?"

"Hmm?"

"Can you look me in the eye while answering my next question?"

You reluctantly obeyed and stared in his eyes. He stared so intensely back at you that you immediately blushed again. You felt like he was studying every inch of your face, judging whether he liked what he saw or not. Your blush darkened as you recalled what you looked like in the mirror this morning. You weren't the type to wear make-up, so your skin wasn't really smooth or flawless. You suddenly got the urge to hide your face in your hands, but you resisted.

"Did you..." Minaho started slowly, "steal Fumio-chan's bracelet or not?"

"No," you said, but your throat was dry and it came out as a whisper. You hastily cleared it and said it again, louder this time. "No, I did not steal her bracelet."

Minaho's eyes squinted before he abruptly stood up. "Come on, lunch break is ending soon. We should head back to the classroom."

As you followed him down the stairs and back to the classroom, you mentally slapped yourself. During the entire 'interrogation', you had done nothing but give signs that indicated lying. It was all because of your nerves, but now you blamed yourself for it. You had once looked up how one could detect lies by body language and had found things that made it likely that someone lied. Not contracting your words, for example, or using the questioner's words to formulate an answer. "I did not steal her bracelet." "Baka," you whispered to yourself. Another thing was turning your face or body away and not making eye contact, which you had done almost all the time. "Baka, baka, baka."

But there was nothing you could do about that anymore. You entered the classroom after Minaho, who instantly went up to Fumio-chan. "Well?" asked the anxious girl as if she head a deadly disease and he was a doctor who could cure her.

Minaho shot you one last glance before he cleared his throat and said in a clear voice: "[l/n]-san did not steal your bracelet, Fumio-chan."

You had a really hard time to keep your jaw from hitting the ground. What the... Why didn't he sell me out? you thought, astonished. I thought my nerves made it seem obvious that I was lying.

During the next classes, people occasionally shot you suspicious glances, but they'd let you off the hook after the bracelet was returned. One of your senpais had found the adornment in the girl's toilet and returned it to Fumio-chan between classes. The delighted girl didn't apologize to you, and neither did your classmates, but you didn't care about that. Right now, you wanted to talk to one person only.

When classes were finally over for today, you quickly got your stuff from your locker and then hurried to Minaho's locker. Said boy was just placing the books that he didn't need for tomorrow in it and you patiently waited until he was ready. With your back against the lockers beside his and your arms crossed, you watched as shock and surprise came over his usually neutral features after he closed his locker and saw you. He quickly composed himself, however.

"Hey, [l/n]-san," he said casually, lifting his bag to sling it over his shoulder. "What brings you here?"

"Why did you lie?" you blurted out. You hadn't really thought about what you would say when you faced him and now you just said the first thing on your mind.

"Lie?"

"Why did you tell them I didn't steal Fumio-chan's bracelet?"

His lips curled in an amused smile and you would gladly give ten years from your life if you could kiss them right now. But you couldn't, you had to stay focussed! "I certainly didn't lie about that, did I?" he chuckled. "Fumio-chan just forgot to put it on after washing her hands. You had nothing to do with it, or am I mistaken."

"No, it's just..." you sighed, feeling frustrated with yourself for not properly voicing your thoughts. "Back on the roof, didn't you think it was obvious that I lied? I know what body language makes it more likely that someone lies, and I did almost all of that! Not to make you believe that I did lie, but didn't you notice that at all?" The last line came out hurriedly, because you remembered that you were now trying to make your crush believe that you lied... Yeah, let's not try that!

"Of course I noticed, it was rather hard to miss."

"Then why didn't you tell them?"

"I watched you since those rumours started about you lying about everything and I noticed that you're a really good liar, [l/n]-san." You frowned a little while thinking: is he complimenting me or reprimanding me? You didn't know how to respond, so you just waited for him to continue. "So I thought that there should have been another reason for why you acted like that on the roof. Whatever it was that you were lying about, it wasn't the bracelet."

"I wasn't really... lying, you know?" you muttered while looking down.

"Gomen, my bad," he apologized immediately. Silence followed after that, seeing as most of the other students already headed home. It wasn't that late yet, but it was surprising how the school grounds could be cleared of students on a warm Friday afternoon. Everyone had rushed out, ready to enjoy their weekends. This was why Minaho and you were the only ones in the hallways, and realizing this sent a little more blood than usual to your cheeks.

You cleared your throat and flashed him a cheerful smile, which you faked just a little. "Well, and here I thought I would be crushing your dreams to become a detective by saying that you couldn't read any body language, but it turned out alright. I'm glad, now I won't have a heavy heart this weekend." You laughed only a tad too loud and too long as you scratched the back of your head. "Anyways, I have an appointment and I need to hurry to make it in time. See you Monday, okay?"

You pushed yourself off and almost got away from this nerve-wrecking situation. Almost. Minaho's hand lashed out and grabbed your wrist, not tight enough to cause you pain but tight enough to stop you from running away. You turned around, you widened eyes displaying the shock you felt upon his sudden actions. He watched you with a neutral look in his eyes.

"That's a lie," was all he said, but it caused your heart to skip a beat. Your skin began to tingle where he touched you, so you pulled your hand out of his grasp. He let you go without comment, but kept on staring at you, keeping you trapped in his gaze like a rabbit in the headlight of an approaching car.

"No it's not, I really have to go somewhere." You tried to make your statement sound casual and light, but you couldn't help but sound a bit tense.

"No you don't," Minaho said, still without any accusation in his voice or words. "That's a lie."

You broke a sweat upon seeing him being so calm and as he took a slow step towards you, you hurried to take one back. This continued until you were with your back against the cool metal of the lockers, smiling nervously as he stood a few feet in front of you. Figuring that you couldn't talk yourself out of this, you just smile and said nervously: "Only a white lie."

"I wonder why you keep doing that," he said while he held his chin with his hand. He looked like a professor studying a newfound fish in his aquarium. "Lying, I mean. And I wonder why you are so bad at it all of a sudden." He bent forward, his head inching closer to your face to study you a little better.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ใช่ ฉันชอบ""เห็น พยักหน้าเป็นทั้งคุณ Minaho เปิดใบหน้าเข้าหากัน "ไม่เคยได้ดูของมัน คุณสามารถอธิบายให้ฉัน""อธิบายได้หรือไม่" คุณถามในความประหลาดใจของแท้ "Ano... เป็นเงิน และมีหินสีดำขนาดเล็กเหล่านี้ไว้... 14 ถ้าผมจำถูกต้อง เนื่องจากเธอเปิดสิบสี่เดือน พวกเขากำลังโอนิกซ์ โดยวิธี หินเหล่านั้น ที่สี สีดำ และสี เงิน ทำให้น้อยลึกลับ และสวยงาม""มันแน่ใจว่าเสียงสวย Minaho ยิ้มอย่างอบอุ่น คุณทันทีรู้สึกว่า แก้มของคุณคับ และคุณมองที่มือของคุณในปัจจุบัน เขาถามคำถามเพิ่มเติมหลังจากนั้น ซึ่งทั้งหมดคุณตอบขณะที่มือของคุณ คุณเคยกลัวตาที่สับสนกลัวมืดสีเทา orbs ของเขา สำหรับคุณคุณจะทำให้คนโง่จากตัวคุณเองเมื่อคุณไม่ได้ " [l/n] -ซาน? ""อืมม""คุณมีฉันตาขณะตอบคำถามของฉันต่อไป"คุณเต็มใจเชื่อฟัง และจ้องไปในตาของเขา เขาเริ่มดังนั้นเจี๊ยบกลับมาที่คุณที่คุณทันทีขวยเขินอีก คุณรู้สึกเหมือนเขาเรียนทุกตารางนิ้วของผิวหน้าของคุณ การตัดสินว่า เขาชอบสิ่งที่เขาเห็น หรือไม่ อายคุณมืดมัวไป ตามที่คุณยกเลิกอะไรคุณดูเหมือนส่องกระจกตอนเช้านี้ คุณไม่ได้ชนิดสวมใส่แต่งหน้า เพื่อผิวไม่เรียบ หรือไร้ที่ติจริง ๆ คุณก็ได้กระตุ้นเพื่อซ่อนใบหน้าของคุณในมือของคุณ แต่คุณ resisted"ไม่ได้คุณ..." Minaho เริ่มต้นช้า "ขโมยสร้อยข้อมือ Fumio จันทร์ หรือไม่""ไม่ คุณ พูด แต่คอของคุณไม่แห้ง และมันออกมาเป็นแบบ whisper คุณรีบล้างมัน และกล่าวว่า อีก ดังขึ้นเวลานี้ "ไม่ ผมไม่ได้ขโมยสร้อยข้อมือของเธอ"ตาของ Minaho squinted ก่อนที่เขายืนขึ้นทันที "มาบน อาหารกลางวันที่พักสิ้นสุดเร็ว ๆ นี้ เราควรมุ่งหน้าไปเรียน"เป็นคุณตาม ลงบันได และกลับไป ยังห้องเรียน คุณจิตใจ slapped ตัวเอง ในระหว่างทั้ง 'มืด' คุณไม่ได้ทำอะไร แต่ให้สัญญาณที่ระบุอยู่ มันทั้งหมดเนื่องจากเส้นประสาทของคุณ แต่ตอนนี้ คุณตำหนิตัวเองมัน เมื่อคุณได้มองดูวิธีหนึ่งสามารถตรวจพบการโกหก ด้วยภาษากาย และได้พบสิ่งที่ทำให้มันมีแนวโน้มว่า คนโกหก ไม่ทำสัญญาคำของคุณ เช่น หรือการใช้คำของ questioner เพื่อกำหนดคำตอบ "ผมไม่ได้ขโมยสร้อยข้อมือของเธอ" "Baka คุณกระซิบกับตัวเอง สิ่งอื่นถูกเปลี่ยนใบหน้าหรือร่างกายของคุณออกไป และไม่ทำตา ที่คุณได้ทำเกือบตลอดเวลา "Baka, baka, baka"แต่ไม่มีอะไรคุณสามารถทำที่อีกต่อไป คุณป้อนห้องเรียนหลังจาก Minaho คนทันทีถึง Fumio chan. ถามสาวกังวลให้ "ดีหรือไม่" ว่าเธอหัวโรคร้ายแรง และเป็นหมอที่สามารถรักษาเธอMinaho ยิงคุณชำเลืองมองสุดท้ายก่อนเขาล้างคอของเขา และกล่าวว่า ในเสียงใส: " [l/n] -ซานไม่ได้ขโมยของสร้อยข้อมือ จาน Fumio "คุณมีเวลายากจริง ๆ เพื่อให้ขากรรไกรของคุณจากการตีพื้นดิน สิ่ง... ทำไมไม่ได้เขาขายผมออกไป คุณคิดว่า ตะลึงงัน ผมคิดว่า เส้นประสาทของฉันทำให้มันดูเหมือนว่า ผมกำลังนอนชัดเจนในชั้นถัดไป คนบางครั้งยิงคุณสายตาแปลกน่าสงสัย แต่พวกเขาจะให้คุณปิดเบ็ดหลังจากสร้อยข้อมือถูกส่งกลับ Senpais คุณหนึ่งได้พบการตกแต่งในห้องน้ำของสาว และกลับไป Fumio จันทร์ระหว่างเรียน สาวยินดีไม่ได้โทษ และไม่ได้เพื่อน แต่คุณไม่สนใจที่ ตอนนี้ คุณอยากพูดคุยกับคนท้องถิ่นเท่านั้นเมื่อเรียนได้ สุดท้ายสำหรับวันนี้ คุณได้รับสิ่งของจาก locker ของคุณอย่างรวดเร็วแล้ว รีบกับตู้เก็บของ Minaho เด็กชายคนดังกล่าวถูกเพียงวางหนังสือที่เขาไม่จำเป็นสำหรับวันพรุ่งนี้ใน และคุณทนรอจนพร้อม หลังจากล็อคเกอร์ข้างข้ามแผ่นดินของเขา และของคุณ คุณดูเป็นช็อต และแปลกใจมาลักษณะการทำงานของเขามักจะเป็นกลางหลังจากเขาปิดตู้ของเขา และเห็นคุณ เขาได้อย่างรวดเร็วประกอบด้วยตัวเอง อย่างไรก็ตาม" Hey, [l/n] -ซาน, " เขากล่าวว่า ไม่ตั้งใจ ยกกระเป๋าของเขาเพื่อสมนาคุณบ่าของเขา "อะไรทำให้คุณที่นี่""ทำไมไม่ได้คุณโกหก" คุณโพล่งออกมา จริง ๆ คุณไม่ได้คิดเกี่ยวกับสิ่งที่คุณพูดเมื่อคุณกับเขา และตอนนี้ คุณเพียงกล่าวว่า สิ่งแรกที่คุณคิด"โกหก""ทำไมไม่ได้คุณว่า ผมไม่ได้ขโมยสร้อยข้อมือ Fumio จัง"ริมฝีปากของเขาโค้งในรอยยิ้มที่เรา และคุณจะยินดีให้แก่สิบปีจากชีวิตของคุณคุณสามารถจูบพวกเขาขณะนี้ แต่คุณไม่สามารถ ได้แก่ focussed "ฉันแน่นอนไม่ได้นอนว่า เหมือนกัน" เขาเบา ๆ "Fumio-จันทร์เพียงลืมวางบนหลังมือเธอซักผ้า คุณมีอะไรบ้าง หรือฉันกำลังดาวตามปกติ""ไม่มี ก็เพียงแค่..." คุณถอนหายใจ ความรู้สึกผิดหวังกับตัวเองสำหรับเสียงความคิดของคุณไม่ " กลับไปบนดาดฟ้า ไม่ได้คิดว่า มันชัดเจนว่า ผมโกหก ฉันรู้ภาษาร่างกายทำให้มีแนวโน้มว่า คนอยู่ และไม่ได้เกือบทั้งหมดที่ ไม่ให้คุณเชื่อว่าฉันไม่อยู่ แต่ไม่คุณสังเกตที่เลย" บรรทัดสุดท้ายออกมารีบ เนื่องจากคุณจำได้ว่า คุณตอนนี้พยายามทำให้ความสนใจของคุณเชื่อว่า คุณโกหก... ใช่ ไม่ลองที่"แน่นอนฉันสังเกตเห็น มันค่อนข้างยากที่จะพลาด""แล้วทำไมไม่ได้คุณบอกพวกเขา""เฝ้าดูคุณตั้งแต่เริ่มต้นข่าวลือดังกล่าวเกี่ยวกับคุณโกหกเกี่ยวกับทุกสิ่งทุกอย่าง และผมสังเกตเห็นว่า คุณโกหกเก่งจริง ๆ, [l/n] -ซาน" คุณ frowned เล็กน้อยในขณะที่คิด: เขา complimenting ฉัน หรือ reprimanding ฉัน คุณไม่ทราบวิธีการตอบสนอง ดังนั้นคุณเพียงแค่รอเขาต่อไป "จึงคิดว่า ควรมีอีกเหตุผลทำไมคุณได้ปฏิบัติเช่นเดียวกับที่บนดาดฟ้า สิ่งที่มันเป็นว่า คุณถูกโกหกเกี่ยวกับ มันไม่ได้กำไล""ฉันไม่ได้จริง ๆ...นอน คุณรู้หรือไม่" คุณ muttered ขณะลง"Gomen ด้อยของฉัน เขาอุ้มทันที ความเงียบตามหลังจากนั้น เห็นกับนักเรียนอื่น ๆ ส่วนใหญ่แล้วหัวหน้าแรก มันไม่ได้ที่สายยัง แต่ก็น่าแปลกใจว่าโรงเรียนอาจเปล่าของนักเรียนในอบอุ่นเย็นวันศุกร์ ทุกคนได้วิ่งออก พร้อมเพลิดเพลินไปกับวันหยุดสุดสัปดาห์ของพวกเขา นี่เป็นเหตุผลที่ Minaho และคุณได้คนเดียวใน hallways และตระหนักถึงนี้ไปเล็กน้อยเลือดเพิ่มมากขึ้นกว่าปกติแก้มของคุณYou cleared your throat and flashed him a cheerful smile, which you faked just a little. "Well, and here I thought I would be crushing your dreams to become a detective by saying that you couldn't read any body language, but it turned out alright. I'm glad, now I won't have a heavy heart this weekend." You laughed only a tad too loud and too long as you scratched the back of your head. "Anyways, I have an appointment and I need to hurry to make it in time. See you Monday, okay?"You pushed yourself off and almost got away from this nerve-wrecking situation. Almost. Minaho's hand lashed out and grabbed your wrist, not tight enough to cause you pain but tight enough to stop you from running away. You turned around, you widened eyes displaying the shock you felt upon his sudden actions. He watched you with a neutral look in his eyes."That's a lie," was all he said, but it caused your heart to skip a beat. Your skin began to tingle where he touched you, so you pulled your hand out of his grasp. He let you go without comment, but kept on staring at you, keeping you trapped in his gaze like a rabbit in the headlight of an approaching car."No it's not, I really have to go somewhere." You tried to make your statement sound casual and light, but you couldn't help but sound a bit tense."No you don't," Minaho said, still without any accusation in his voice or words. "That's a lie."You broke a sweat upon seeing him being so calm and as he took a slow step towards you, you hurried to take one back. This continued until you were with your back against the cool metal of the lockers, smiling nervously as he stood a few feet in front of you. Figuring that you couldn't talk yourself out of this, you just smile and said nervously: "Only a white lie.""I wonder why you keep doing that," he said while he held his chin with his hand. He looked like a professor studying a newfound fish in his aquarium. "Lying, I mean. And I wonder why you are so bad at it all of a sudden." He bent forward, his head inching closer to your face to study you a little better.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ใช่ฉันชอบมัน. "" ผมเห็น "Minaho พยักหน้าเป็นคุณทั้งสองหันหน้าของคุณไปยังแต่ละอื่น ๆ ." ฉันไม่เคยจริงๆดูดีของคุณสามารถอธิบายให้ผมได้ไหม "" อธิบายมันได้หรือไม่ "คุณ ถามด้วยความประหลาดใจของแท้. "Ano ... มันเป็นสีเงินและมีก้อนหินเหล่านี้สีดำเล็ก ๆ บนมัน ... สิบสี่ถ้าผมจำไม่ผิดเพราะเธอหันสิบสี่เดือนที่ผ่านมา พวกเขากำลังนิลโดยวิธีการที่หินเหล่านั้น สีเหล่านั้นสีดำและเงินให้มันเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ลึกลับและสวยงาม. "" มันแน่ใจว่าเสียงสวย "Minaho ยิ้มอย่างอบอุ่น. คุณทันทีรู้สึกร้อนของคุณแก้มขึ้นและคุณมองไปที่มือของคุณในตักของคุณ. เขาถามคำถามอีกไม่กี่ หลังจากนั้นทั้งหมดที่คุณตอบในขณะที่มองมือของคุณ. คุณกลัวที่จะมองไปที่ผู้ที่ข่มขู่ลูกกลมสีเทาเข้มของเขาสำหรับคุณกลัวคุณจะทำให้คนโง่ออกมาจากตัวเองเมื่อคุณได้. "[ลิตร / n] -san ? "" อืม? "" คุณสามารถมองผมในสายตาในขณะที่การตอบคำถามต่อไปของฉันได้หรือไม่ "คุณทำตามอย่างไม่เต็มใจและจ้องมองในสายตาของเขา. เขาจ้องมองเพื่อให้เข้มข้นกลับมาที่คุณทันทีที่คุณเขินอีกครั้ง. คุณรู้สึกเหมือนกับว่าเขาได้เรียนทุกคน นิ้วของใบหน้าของคุณตัดสินว่าเขาชอบสิ่งที่เขาเห็นหรือไม่. อายของคุณมืดในขณะที่คุณจำได้ว่าสิ่งที่คุณดูเหมือนในกระจกในเช้าวันนี้. คุณก็ไม่ใช่คนประเภทที่จะสวมใส่แต่งหน้าเพื่อให้ผิวของคุณไม่ได้จริงๆ เรียบหรือไร้ที่ติ. คุณก็มีการกระตุ้นที่จะซ่อนใบหน้าของคุณอยู่ในมือของคุณ แต่คุณไม่ยอม. "คุณไม่ ... " Minaho เริ่มช้า "ขโมยสร้อยข้อมือฟูมิโอะจังหรือไม่?" "ไม่" คุณกล่าวว่า แต่ ลำคอของคุณแห้งและมันออกมาเป็นเสียงกระซิบ คุณรีบล้างมันและบอกว่ามันอีกครั้งดังเวลานี้ "ไม่ฉันไม่ได้ขโมยสร้อยข้อมือของเธอ." ตา Minaho ของ squinted ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นยืนทันที "Come on, พักกลางวันจะสิ้นสุดลงในเร็ว ๆ นี้. เราควรจะมุ่งหน้ากลับไปที่ห้องเรียน." ในขณะที่คุณตามเขาลงบันไดและกลับไปที่ห้องเรียนจิตใจคุณตบตัวเอง ในช่วงทั้งหมด 'สอบปากคำ' คุณไม่ได้ทำอะไร แต่ให้สัญญาณบอกให้รู้ว่าโกหก มันเป็นเพราะประสาทของคุณ แต่ตอนนี้คุณตำหนิตัวเองสำหรับมัน คุณได้มองขึ้นเมื่อวิธีการหนึ่งที่สามารถตรวจสอบอยู่โดยภาษากายและได้พบสิ่งที่ทำให้มันเป็นไปได้ว่าคนที่โกหก ไม่ได้ทำสัญญาคำพูดของคุณตัวอย่างเช่นการใช้คำหรือถามที่จะกำหนดคำตอบ "ฉันไม่ได้ขโมยสร้อยข้อมือของเธอ." "Baka" คุณกระซิบกับตัวเอง อีกสิ่งหนึ่งที่ได้รับการเปลี่ยนใบหน้าหรือร่างกายของคุณออกไปและไม่ได้ทำให้สายตาที่คุณเคยทำมาเกือบตลอดเวลา "Baka, Baka, Baka." แต่มีอะไรที่คุณสามารถทำได้เกี่ยวกับที่อีกต่อไป คุณเข้ามาในห้องเรียนหลังจาก Minaho ที่ทันทีขึ้นไปฟูมิโอะจัง "ดี?" ถามสาวกังวลราวกับว่าเธอหัวโรคร้ายแรงและเขาก็เป็นหมอที่สามารถรักษาเธอ. Minaho ยิงคุณหนึ่งอย่างรวดเร็วที่ผ่านมาก่อนที่เขาจะล้างลำคอของเขาและพูดด้วยเสียงที่ชัดเจน "[ลิตร / n] -san ไม่ได้ขโมย สร้อยข้อมือของคุณฟูมิโอะจัง. "คุณมีช่วงเวลาที่ยากมากที่จะให้ขากรรไกรของคุณจากการตีพื้นดิน อะไร ... เขาไม่ขายผมออกมาทำไม? คุณคิดว่าประหลาดใจ ฉันคิดว่าประสาทของฉันทำให้มันดูเหมือนชัดเจนว่าผมโกหก. ในระหว่างการเรียนต่อไปคนยิงบางครั้งคุณสายตาที่น่าสงสัย แต่พวกเขาต้องการให้คุณออกจากเบ็ดหลังจากสร้อยข้อมือถูกส่งกลับ หนึ่งในรุ่นพี่ของคุณได้พบการตกแต่งในห้องน้ำของหญิงสาวและกลับไปยังฟูมิโอะจังระหว่างเรียน หญิงสาวที่มีความยินดีที่ไม่ได้ขอโทษคุณและไม่ได้เพื่อนร่วมชั้นของคุณ แต่คุณไม่ได้ดูแลเกี่ยวกับการที่ ตอนนี้คุณต้องการที่จะพูดคุยกับคนคนหนึ่งเท่านั้น. เมื่อเรียนเป็นที่สุดมากกว่าสำหรับวันนี้คุณได้อย่างรวดเร็วมีข้อมูลของคุณจากล็อกเกอร์ของคุณแล้วรีบล็อกเกอร์ของ Minaho เด็กกล่าวว่าเป็นเพียงการวางหนังสือที่เขาไม่จำเป็นต้องสำหรับวันพรุ่งนี้ในนั้นและคุณอดทนรอจนกว่าเขาพร้อม ด้วยการกลับมาของคุณกับตู้เก็บของด้านข้างแขนของเขาและของคุณข้ามคุณดูเป็นช็อตและความประหลาดใจมามักจะมีคุณสมบัติเป็นกลางของเขาหลังจากที่เขาปิดตู้เก็บของและเห็นคุณ ได้อย่างรวดเร็วเขาแต่งเอง แต่. "เฮ้ [ลิตร / n] -san" เขากล่าวว่าตั้งใจยกกระเป๋าของเขาจะเหวี่ยงมันข้ามไหล่ของเขา "สิ่งที่จะนำคุณที่นี่?" "ทำไมคุณนอน?" คุณโพล่งออกมา คุณไม่เคยคิดจริงๆเกี่ยวกับสิ่งที่คุณจะพูดว่าเมื่อคุณต้องเผชิญกับเขาและตอนนี้คุณเพียงแค่กล่าวว่าสิ่งแรกที่อยู่ในใจของคุณ. "โกหก?" "ทำไมคุณบอกพวกเขาว่าผมไม่ได้ขโมยสร้อยข้อมือฟูมิโอะจัง?" ริมฝีปากของเขา ขดในรอยยิ้มขบขันและคุณยินดีที่จะให้สิบปีจากชีวิตของคุณถ้าคุณสามารถจูบพวกเขาตอนนี้ แต่คุณไม่สามารถที่คุณมีที่จะอยู่เพ่งความสนใจไป! "แน่นอนฉันไม่ได้โกหกเกี่ยวกับที่ฉันไม่?" เขาหัวเราะ "ฟูมิโอะจังเพียงแค่ลืมที่จะใส่ไว้ในหลังจากล้างมือของเธอ. คุณมีอะไรจะทำอย่างไรกับมันหรือฉันเข้าใจผิด." "ไม่มีก็แค่ ... " คุณถอนหายใจรู้สึกผิดหวังกับตัวเองที่ไม่ถูกต้องประกาศของคุณ ความคิด "กลับบนหลังคาไม่ได้คุณคิดว่ามันเป็นที่ชัดเจนว่าฉันโกหกฉันรู้ว่าสิ่งที่ภาษากายทำให้มีแนวโน้มว่าคนที่อยู่และผมได้เกือบทุกที่! ไม่ได้ที่จะทำให้คุณเชื่อว่าฉันไม่ได้โกหก แต่ ไม่ได้คุณสังเกตเห็นว่าที่ทั้งหมดหรือไม่ " บรรทัดสุดท้ายออกมาอย่างรีบเร่งเพราะคุณจำได้ว่าตอนที่คุณกำลังพยายามที่จะทำให้ความสนใจของคุณเชื่อว่าคุณโกหก ... ใช่ให้ไม่พยายามที่! "แน่นอนผมสังเกตเห็นมันก็ค่อนข้างยากที่จะพลาด." "แล้วทำไม ไม่ได้คุณบอกพวกเขา? "" ผมดูคุณตั้งแต่ผู้เริ่มต้นข่าวลือเกี่ยวกับคุณโกหกเกี่ยวกับทุกอย่างและผมสังเกตเห็นว่าคุณเป็นคนโกหกที่ดีจริงๆ [ลิตร / n] -san. " คุณขมวดคิ้วเล็กน้อยในขณะที่ความคิด: เขาชมเชยผมหรือตำหนิฉัน? คุณไม่ทราบวิธีการตอบสนองดังนั้นคุณก็รอให้เขาเพื่อดำเนินการต่อ "ดังนั้นผมจึงคิดว่าควรจะได้รับเหตุผลที่ว่าทำไมคุณทำหน้าที่เช่นเดียวกับที่บนหลังคาอีก. สิ่งที่มันเป็นว่าคุณโกหกเกี่ยวกับมันไม่ได้สร้อยข้อมือ." "ผมไม่ได้จริงๆ ... โกหกคุณ ทราบ?" คุณพึมพำในขณะที่มองลงมา. "Gomen ไม่ดีของฉัน" เขาขอโทษทันที เงียบตามมาหลังจากนั้นเห็นเป็นส่วนใหญ่ของนักเรียนคนอื่น ๆ แล้วมุ่งหน้าไปที่บ้าน มันไม่ได้ว่าในช่วงปลาย ๆ แต่มันก็น่าแปลกใจว่าบริเวณโรงเรียนจะได้รับการล้างของนักเรียนในช่วงบ่ายวันศุกร์ที่อบอุ่น ทุกคนก็รีบวิ่งออกมาพร้อมเพลิดเพลินไปกับวันหยุดสุดสัปดาห์ของพวกเขา นี่คือเหตุผลว่าทำไม Minaho และคุณเป็นคนเดียวในทางเดินและตระหนักถึงนี้ส่งเลือดมากขึ้นน้อยกว่าปกติแก้มของคุณ. คุณล้างลำคอของคุณและเขาประกายรอยยิ้มที่ร่าเริงที่คุณแกล้งเพียงเล็ก ๆ น้อย ๆ "ดีที่นี่และผมคิดว่าผมจะได้รับการบดความฝันของคุณจะกลายเป็นนักสืบโดยบอกว่าคุณไม่สามารถอ่านภาษากายใด ๆ แต่จะเปิดออกไม่เป็นไร. ฉันดีใจที่ตอนนี้ฉันจะไม่ได้มีหัวใจที่หนักอึ้งนี้ วันหยุดสุดสัปดาห์. " คุณหัวเราะเพียงตาดเสียงดังมากเกินไปและนานเกินไปในขณะที่คุณมีรอยขีดข่วนด้านหลังของศีรษะของคุณ "ยังไงก็ตามผมมีนัดและต้องรีบร้อนที่จะทำให้มันอยู่ในเวลา. แล้วพบกันวันจันทร์ที่โอเค?" คุณผลักดันตัวเองออกและเกือบจะได้ออกไปจากสถานการณ์ประสาททำลายนี้ เกือบ มือ Minaho ของตาออกและคว้าข้อมือของคุณไม่แน่นพอที่จะทำให้เกิดอาการปวด แต่คุณแน่นพอที่จะหยุดคุณจากการวิ่งหนี คุณหันไปรอบ ๆ คุณเบิกตากว้างแสดงช็อตที่คุณรู้สึกว่าเมื่อการกระทำของเขาอย่างกะทันหัน เขาเฝ้ามองคุณด้วยรูปลักษณ์ที่เป็นกลางในสายตาของเขา. "นั่นคือเรื่องโกหก" คือทุกอย่างที่เขากล่าวว่า แต่มันจะทำให้เกิดหัวใจของคุณที่จะข้ามจังหวะ ผิวของคุณเริ่มที่จะเสียวแปลบที่เขาสัมผัสคุณเพื่อให้คุณดึงมือของคุณออกมาจากความเข้าใจของเขา เขาปล่อยให้คุณไปได้โดยไม่ต้องแสดงความคิดเห็น แต่เก็บไว้ในการจ้องมองที่คุณทำให้คุณติดอยู่ในสายตาของเขาเหมือนกระต่ายในไฟหน้าของรถใกล้. "ไม่มันไม่ได้ผมต้องไปที่ใดที่หนึ่ง." คุณพยายามที่จะทำให้คำสั่งของคุณเสียงสบาย ๆ และแสง แต่คุณไม่สามารถช่วย แต่เสียงบิตเครียด. "ไม่คุณไม่ได้" Minaho กล่าวว่ายังไม่มีข้อกล่าวหาใด ๆ ในเสียงหรือคำพูดของเขา "นั่นเป็นเรื่องโกหก." คุณยากจนเหงื่อเมื่อเห็นเขาเป็นความสงบมากและในขณะที่เขาก้าวช้าต่อคุณคุณรีบกลับใช้เวลาหนึ่ง นี้อย่างต่อเนื่องจนกว่าคุณจะกลับไปอยู่กับคุณกับโลหะเย็นของตู้เก็บของที่ยิ้มอย่างหงุดหงิดขณะที่เขายืนไม่กี่ฟุตในหน้าของคุณ หาว่าคุณไม่สามารถพูดคุยตัวเองออกจากนี้คุณเพียงแค่ยิ้มและกล่าวว่าประหม่า ". เพียงโกหกสีขาว" "ผมสงสัยว่าทำไมคุณให้ทำอย่างนั้น" เขากล่าวในขณะที่เขาจัดขึ้นคางของเขาด้วยมือของเขา เขาดูเหมือนอาจารย์ศึกษาปลาที่เพิ่งค้นในตู้ปลาของเขา "โกหกผมหมายถึง. และฉันสงสัยว่าทำไมคุณมีความเลวร้ายที่มันทั้งหมดในทันที." เขาก้มไปข้างหน้าหัวของเขาอีกนิดใกล้ชิดกับใบหน้าของคุณเพื่อการศึกษาคุณดีขึ้นเล็กน้อย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ใช่ , ฉันชอบมัน . "

" เห็น " minaho พยักหน้าคุณทั้งคู่หันหน้าเข้าหากัน " ผมไม่เคยได้เห็นมัน คุณสามารถอธิบายมันให้ฉันเหรอ ? "

" อธิบาย " ? คุณถามในความประหลาดใจของแท้ " . เอ่อ . . . . . . . มันเป็นสีเงินและมีก้อนหินสีดำขนาดเล็กเหล่านี้บนมัน . . . . . สิบสี่ ถ้าผมจำไม่ผิด ตั้งแต่เธออายุสิบสี่เดือนล่าสุด พวกนิล , โดยวิธีการที่ก้อนหิน