Art and morality have been discusse

Art and morality have been discussed, compared and linked for as long as they have been identified as concepts.

In the Republic,[1] Plato saw the function of the actor as bogus, presenting a dangerous illusion of reality, and masking the truth of existence by the pretence of acting. Aristotle, in The Poetics,[2] saw the role of the actor somewhat differently, suggesting that by witnessing pity and fear (in his view the essence of tragedy) on stage, an audience could experience a catharsis of the emotions associated with real tragic events, without having to experience them as first-hand participants.

Since then, the 'stand-off' between those who have seen art as having a direct impact on morality, and those who have asserted its independence, has persisted. Tolstoy was ambivalent about the role of the artist (despite being one himself). In What is Art? he castigated now-canonical artists such as Shakespeare, Goethe and Wagner for failing to express the 'simple truths' about morality (as he saw them), opting instead to show off their poetic cleverness. He saw their work as morally reprehensible, effectively a wasting of their talents through their failure to communicate moral truth to the masses.

Since the late nineteenth century and beyond, with the development of 'the Arts' as a cultural concept, the debate about art and morality has intensified, with the ever more challenging activities of artists becoming targets for those who see art as an influence for bad or good, and it has been a mainstay of many art critics' negative reviews. John Ruskin accused Whistler of "flinging a pot of paint in the face of the audience",[3] and several of the ballets of Diaghilev scandalised audiences with their explicit (at the time) sexual themes.

Whistler and Ruskin eventually went face-to-face in the courtroom. But in 1961, one of the most famous legal clashes between art and morality occurred when Penguin Books were taken to court over their publication of D. H. Lawrence's novel Lady Chatterley's Lover.[4] Similarly, in 1977 the Christian morality campaigner Mary Whitehouse successfully sued a magazine, Gay News, under blasphemous libel laws.[5]

In popular culture, pornography (if seen in aesthetic terms) is used as an example of the objectification of women, and violent films have been cited as the influence for so-called copycat acts in reality. An example of this was the Hungerford Massacre, where a gunman was alleged by the tabloid press to have been influenced by the Rambo series of films starring Sylvester Stallone.

In September 2001, shortly after the World Trade Center Attack, the German composer Karlheinz Stockhausen said of the atrocity that it was "Lucifer's greatest work of art."[6][7] (However, Stockhausen's comments were taken out of context and misunderstood.) The responses were immediate and extreme, fuelled once again by the tabloid press. Some have found, here and elsewhere, art in the service of morality to be politically dangerous.[8]

In purely philosophical terms, the precise nature of art's links with morality have been long been questioned. Some have found no link between the aesthetic and the moral (i.e. being morally reprehensible does not deny an artwork its art status; it does not cease having aesthetic value no matter how depraved some might see it being), whereas others, who have not gone down the explicitly Platonist route, have argued that the relationship is one akin to supervenience. Here, it is argued that an essential component of the production of art, the human factor, can only be made sensible if taken along with the perceived moral codes which govern humanity.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ศิลปะและศีลธรรมได้รับการกล่าวเปรียบเทียบและเชื่อมโยงให้นานที่สุดเท่าที่พวกเขาได้รับการระบุว่าเป็นแนวความคิด. ในสาธารณรัฐ [1] เพลโตเห็นการทำงานของนักแสดงเป็นปลอมนำเสนอภาพมายาที่เป็นอันตรายของความเป็นจริงและกำบังความจริงของ การดำรงอยู่โดยข้ออ้างของการแสดง อริสโตเติลในฉันทลักษณ์ [2] เห็นบทบาทของนักแสดงที่ค่อนข้างแตกต่างบอกว่าจากพยานสงสารและความกลัว (ในมุมมองของเขาสาระสำคัญของโศกนาฏกรรม) บนเวทีที่ผู้ชมจะได้สัมผัสกับท้องของอารมณ์ที่เกี่ยวข้องกับการจริงที่น่าเศร้า เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้โดยไม่ต้องสัมผัสกับพวกเขาเป็นผู้เข้าร่วมมือแรก. ตั้งแต่นั้นมา 'ยืนปิด' ระหว่างผู้ที่ได้เห็นศิลปะที่มีผลกระทบโดยตรงต่อศีลธรรมและผู้ที่ถูกกล่าวหาเป็นอิสระของตนได้หาย อลสตอยเป็นเด็ดขาดเกี่ยวกับบทบาทของศิลปิน (แม้จะเป็นหนึ่งในตัวเอง) ในงานศิลปะคืออะไร? เขาเทศน์ศิลปินในขณะนี้เป็นที่ยอมรับเช่นเช็คสเปียร์เกอเธ่และแว็กเนอร์สำหรับความล้มเหลวที่จะแสดง 'ความจริงที่เรียบง่ายเกี่ยวกับคุณธรรม (ที่เขาเห็นพวกเขา) แทนการเลือกที่จะอวดฉลาดกวีของพวกเขา เขาเห็นการทำงานของพวกเขาเป็นลงโทษทางศีลธรรมอย่างมีประสิทธิภาพการสูญเสียของความสามารถของพวกเขาผ่านความล้มเหลวในการสื่อสารความจริงทางศีลธรรมเพื่อมวลชน. นับตั้งแต่ช่วงปลายศตวรรษที่สิบเก้าและไกลออกไปกับการพัฒนาของ 'ศิลปะ' เป็นแนวคิดทางวัฒนธรรม, การอภิปรายเกี่ยวกับศิลปะ และศีลธรรมได้ทวีความรุนแรงกับที่เคยทำกิจกรรมที่ท้าทายมากขึ้นของศิลปินที่กลายเป็นเป้าหมายของผู้ที่เห็นศิลปะเป็นอิทธิพลที่ไม่ดีหรือที่ดีและจะได้รับเป็นแกนนำของนักวิจารณ์ศิลปะหลายลบความคิดเห็น จอห์นรัสกินที่ถูกกล่าวหาว่าวิสต์ของ "เหวี่ยงหม้อของสีในหน้าของผู้ชมเป็น" [3] และอีกหลายบัลเล่ของ Diaghilev อื้อฉาวกับผู้ชมด้วยที่ชัดเจนของพวกเขา (ในเวลา) รูปแบบความสัมพันธ์. วิสต์และรัสกินในที่สุดก็หน้าไป -face ในห้องพิจารณาคดี แต่ในปี 1961 ซึ่งเป็นหนึ่งในการปะทะกันทางกฎหมายที่มีชื่อเสียงที่สุดระหว่างศิลปะและศีลธรรมที่เกิดขึ้นเมื่อเพนกวินหนังสือถูกนำตัวไปศาลสิ่งพิมพ์ของพวกเขาจากคนรัก DH อเรนซ์นวนิยายเลดี้แชตเตอร์. [4] ในทำนองเดียวกันในปี 1977 คุณธรรมคริสเตียนรณรงค์แมรี่ทำเนียบขาวประสบความสำเร็จในฟ้อง นิตยสารเกย์ข่าวภายใต้กฎหมายหมิ่นประมาทดูหมิ่น. [5] ที่นิยมในวัฒนธรรมสื่อลามก (ถ้าเห็นในแง่ความงาม) ใช้เป็นตัวอย่างของการทำให้ของผู้หญิงและภาพยนตร์ที่มีความรุนแรงได้รับการอ้างถึงเป็นผู้มีอิทธิพลในการเลียนแบบที่เรียกว่า การกระทำในความเป็นจริง ตัวอย่างนี้เป็นฮัหมู่ที่มือปืนถูกกล่าวหาโดยกดแท็บลอยด์ที่ได้รับอิทธิพลมาจากชุดแรมโบ้ของภาพยนตร์ที่นำแสดงโดย Sylvester Stallone. ในเดือนกันยายนปี 2001 ไม่นานหลังจากที่เวิลด์เทรดเซ็นเตอร์โจมตีนักแต่งเพลงชาวเยอรมัน Karlheinz Stockhausen กล่าวว่า ของความโหดร้ายที่ว่ามันเป็น "งานที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของลูซิเฟอร์ของศิลปะ." [6] [7] (แต่ความคิดเห็น Stockhausen ถูกนำออกไปจากบริบทและเข้าใจผิด.) การตอบสนองได้ทันทีและรุนแรงเชื้อเพลิงอีกครั้งโดยกดแท็บลอยด์ บางคนได้พบที่นี่และที่อื่น ๆ ศิลปะในการให้บริการของศีลธรรมที่จะเป็นอันตรายทางการเมือง. [8] ในแง่ปรัชญาหมดจดธรรมชาติที่แม่นยำของการเชื่อมโยงศิลปะที่มีคุณธรรมได้รับการรับการสอบสวนนาน บางคนได้พบการเชื่อมโยงระหว่างความงามและคุณธรรม (เช่นถูกลงโทษทางศีลธรรมไม่ได้ปฏิเสธงานศิลปะสถานะศิลปะของตนก็ไม่ได้หยุดที่มีค่าความงามไม่ว่าเลวทรามบางคนอาจจะมองว่ามันเป็น) ในขณะที่คนอื่น ๆ ที่ไม่ได้ไป ลงเส้นทาง Platonist อย่างชัดเจนเป็นที่ถกเถียงกันว่ามีความสัมพันธ์เป็นหนึ่งคล้ายกับ supervenience ที่นี่ก็เป็นที่ถกเถียงกันอยู่ว่าเป็นองค์ประกอบที่สำคัญของการผลิตของศิลปะปัจจัยที่มนุษย์สามารถทำได้ที่เหมาะสมถ้าถ่ายพร้อมกับรหัสการรับรู้ทางศีลธรรมที่ปกครองมนุษย์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ศิลปะและศีลธรรม ได้กล่าวถึง เปรียบเทียบและเชื่อมโยงสำหรับตราบเท่าที่พวกเขาได้รับการระบุเป็นแนวคิด

ในประเทศ [ 1 ] เพลโตเห็นฟังก์ชั่นของนักแสดงเป็นปลอม นำเสนอภาพลวงตาที่เป็นอันตรายของความจริงและความจริงของการดำรงอยู่ด้วยกระดาษกาวแสร้งแสดง . อริสโตเติลในศาสตร์ [ 2 ] เห็นบทบาทของนักแสดงที่ค่อนข้างแตกต่างกันแนะนำว่าเป็นพยานด้วยความสงสารและความกลัว ( ในมุมมองของเขา สาระสําคัญของโศกนาฏกรรม ) บนเวที ผู้ชมสามารถประสบการณ์เป็นรจนาของอารมณ์ที่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ที่น่าเศร้าจริง โดยไม่ต้องมีประสบการณ์ พวกเขาเป็นมือแรกเข้า

จากนั้น ' ' ยืนออกระหว่างผู้ได้เห็นศิลปะที่มีผลกระทบโดยตรง คุณธรรม และผู้ที่ถูกกล่าวหาของความเป็นอิสระยังคงมีอยู่ . ตอลสตอยกำลังลังเล เรื่องบทบาทของศิลปิน ( แม้จะเป็นหนึ่งในตัวเอง ) ในศิลปะคืออะไร ? เขา castigated ตอนนี้ Canonical ศิลปินเช่นเช็คสเปียร์ , เกอเธ่และ Wagner สำหรับความล้มเหลวที่จะแสดง ' ความจริง ' ที่ง่ายเกี่ยวกับศีลธรรม ( ตามที่เขาเห็นพวกเขา ) , การเลือกแทนเพื่ออวดฉลาดบทกวีของพวกเขา เขาได้เห็นงานของพวกเขาเลวทรามทางศีลธรรม ,ได้อย่างมีประสิทธิภาพการสูญเสียความสามารถของพวกเขาผ่านความล้มเหลวในการสื่อสารความจริงทางศีลธรรมเพื่อฝูง

ตั้งแต่ศตวรรษที่ ๑๙ สาย และ อื่นๆ ด้วยการพัฒนาของ ' ศิลปะ ' เป็นแนวคิดทางวัฒนธรรม การอภิปรายเกี่ยวกับศิลปะและศีลธรรมได้ทวีความรุนแรงมาก ด้วยเคยท้าทาย กิจกรรมของศิลปินเป็นเป้าหมายสำหรับ ผู้ ที่ เห็น ศิลปะ เป็นอิทธิพลที่ไม่ดีหรือดีและได้รับอนุมัติจากนักวิจารณ์ศิลปะหลาย ลบความคิดเห็น จอห์นรัสกินกล่าวหาวิสท์เลอร์ " เหวี่ยงหม้อสีในหน้าของผู้ชม " [ 3 ] และหลายของบัลเลต์ของ diaghilev scandalised กับผู้ชมของพวกเขาที่ชัดเจน ( ในตอนนั้น ) รูปแบบทางเพศ

วิสต์เลอร์และรัสกินในที่สุดไปเผชิญหน้าในศาล แต่ในปี 1961หนึ่งที่มีชื่อเสียงที่สุดของกฎหมาย การปะทะกันระหว่างศิลปะและจริยธรรมเกิดขึ้นเมื่อหนังสือเพนกวินถูกศาลมากกว่าสิ่งพิมพ์ของพวกเขาของ ดี. เอช. ลอว์เรนซ์นวนิยายหญิงคนรักของ chatterley [ 4 ] นอกจากนี้ในปี 1977 คริสเตียนจริยธรรม รณรงค์ แมรี่ ไวท์เเรียบร้อยแล้วฟ้องนิตยสาร , ข่าวเกย์ , ภายใต้กฎหมายหมิ่นประมาทดูหมิ่นศาสนา . [ 5 ]

เป็นที่นิยมในวัฒนธรรมลามกอนาจาร ( ถ้าเห็นในแง่สุนทรียะ ) ใช้เป็นตัวอย่างของการทำให้เห็นเป็นรูปธรรม ของผู้หญิง และภาพยนตร์ที่รุนแรงได้รับการอ้างเป็นอิทธิพลที่เรียกว่าเลียนแบบการกระทำ ในความเป็นจริง ตัวอย่างนี้เป็นการสังหารหมู่ Hungerford ที่มือปืนถูกกล่าวหาโดยหนังสือพิมพ์แท็บลอยด์ที่ได้รับอิทธิพลมาจากแรมโบ้ชุดของภาพยนตร์นำแสดงโดย ซิลเวสเตอร์ สตอลโลน .

ในเดือนกันยายน 2544