I thought it would be an interestin

I thought it would be an interesting idea to enlighten and inform people about the Lao Iu Mein and our process of immigrating to the U.S. as well as the challenges we have to overcome. I interviewed my parents, Lao Iu Mein refugees who immigrated to the United States from Thailand. Through this interview, I had a chance to hear for the first time the story of my parents' struggles and experiences as they journeyed to a place where they became "aliens" and how that place is now the place they call "home."

During the 1960s and 70s, Laos became engulfed in the Vietnam War. The U.S. government also got involved by supporting the anti-Communist forces and getting the tribes in Laos to help them. The Iu Mein, as well as other minority tribes, provided the U.S. with armed manpower, intelligence, and surveillance. In 1975, the community forces rose in victory as the Iu Mein people began to escape to their homeland. My father said that the reason my family, as well as most of the Iu Mein in Laos, ran away was because they didn't want to be under the new Pathet Lao government. Escaping was not easy to accomplish. Many of my parents' friends who were caught trying to escape were taken to prisons, tortured, and most of them were killed. My parents were terrified of the Vietnamese soldiers and prayed that nothing would happen to them, their brothers, sisters, parents, and their son (my brother) who was 8 years old at the time. They had to flee during the night, pass through the jungles and onto boats traveling across the Mekong River.

When they reached Thailand, my parents and those who escaped with them were taken to refugee camps. The camps were fenced with barbed wire and guarded by armed Thai soldiers. The refugees were given a curfew that only allowed them to stay out before 10 pm. If they were caught disobeying curfew, they would be beaten and taken to jail. The camps received food and supplies that were provided by the United Nations Organization. My parents said that in the camps, their lives were still hard although they felt safer. My mother said that the one thing they worried most about was the fact that they wouldn't continue their farming to grow food, something that had been part of the daily lives before the camp. Every week, they were given small portions of food, such as rice, vegetables, fish, and pork. It was such a small amount that they had to be very sparing, and still it barely lasted a week. About twice a year, they were given clothes and jackets, and only once a year, they received blankets. Since the food and supplies were barely enough for them, many people would look for ways to many money.

By 1979, the camps offered rescue programs to the refugees. Americans came to interview, record information, and take their pictures. In 1980, only six months later, my parents found themselves moving out of the refugee camp where they had lived for five years and flying away to the United States. On March 7, 1980, my parents arrived in San Francisco. My father had a cousin who had arrived a year or so before who picked them up and took them to their new home. My parents had sponsors who had rented and furnished an apartment for them and filled it with groceries. My parents were so afraid of everything. They felt so strange and lost in a place they knew nothing about, a place where they had heard stories of Americans who ate each other. They didn't know how to work the stove, and when they tried to boil water, they kettle's whistle scared them to death.

Things were odd and weird in America and they didn't want to go anywhere or touch anything. Their process of learning and adjusting to their new surroundings was slow, but they received a lot of help from their sponsors and cousin. On the day of their arrival, they were taken to apply for welfare because they needed money. While my mother stayed home with my brother and two sisters, my father was required to go to school to learn English. After five years in school, my father had learned only a small amount of basic English and tried to apply for a job. He became a janitor for the American Asian Bank where he worked for four years. The 1989 Loma Prieta earthquake in San Francisco destroyed the bank and left my father jobless. Because of his lack of English and work skills, he had a very hard time looking for a job. His only resort was to apply for welfare again. For the meantime, he did some work here and there just to make ends meet for his growing family, now with three sons and four daughters! In 1998, he finally found a stable job as a warehouse factory worker. My parents expressed that the biggest conflict and challenge for them as they tried to adjust to America was their lack of English speaking skills. It was the main reason that held them back and made the process of assimilation extremely difficult.

Although my parents, as well as many other immigrants, endured so many struggles and faces numerous obstacles, they said that they would rather be here than anywhere else. America has given them a chance to make their own decision and choices, to allow their children to live in a country where they can be what they want to be and to live a freer life. They wouldn't want their children to live the life they had, in a place where they were destined to be farmers working hard in the fields from dusk to dawn just to survive, with no hope to ever be successful. But of course, the challenges American brought them were enormous. There weren't only the challenges of adjusting, learning new things, and assimilating. There was the big challenge to hold on to their traditions, culture, and religion. The Lao Iu Mein in Laos and Thailand practice the Taoist/Anima religion and were very traditional and religious. But my parents predicted that the Mien culture would soon die because the younger generations is becoming Americanized. and have their own priorities. My parents and other Mien of their generation cannot do much about this situation and just have to come to realize that the Mien community is not huge and it is hard to hold onto so little that is not there anymore. They believe that the Iu Mien culture and identity will diminish as the years go by. It is very sad, but as my parents said, that is the way things will turn out when you live in America and practice American ways.

During the 1960s and 70s, Laos became engulfed in the Vietnam War. The U.S. government also got involved by supporting the anti-Communist forces and getting the tribes in Laos to help them. The Iu Mein, as well as other minority tribes, provided the U.S. with armed manpower, intelligence, and surveillance. In 1975, the community forces rose in victory as the Iu Mein people began to escape to their homeland. My father said that the reason my family, as well as most of the Iu Mein in Laos, ran away was because they didn't want to be under the new Pathet Lao government. Escaping was not easy to accomplish. Many of my parents' friends who were caught trying to escape were taken to prisons, tortured, and most of them were killed. My parents were terrified of the Vietnamese soldiers and prayed that nothing would happen to them, their brothers, sisters, parents, and their son (my brother) who was 8 years old at the time. They had to flee during the night, pass through the jungles and onto boats traveling across the Mekong River.

When they reached Thailand, my parents and those who escaped with them were taken to refugee camps. The camps were fenced with barbed wire and guarded by armed Thai soldiers. The refugees were given a curfew that only allowed them to stay out before 10 pm. If they were caught disobeying curfew, they would be beaten and taken to jail. The camps received food and supplies that were provided by the United Nations Organization. My parents said that in the camps, their lives were still hard although they felt safer. My mother said that the one thing they worried most about was the fact that they wouldn't continue their farming to grow food, something that had been part of the daily lives before the camp. Every week, they were given small portions of food, such as rice, vegetables, fish, and pork. It was such a small amount that they had to be very sparing, and still it barely lasted a week. About twice a year, they were given clothes and jackets, and only once a year, they received blankets. Since the food and supplies were barely enough for them, many people would look for ways to many money.

By 1979, the camps offered rescue programs to the refugees. Americans came to interview, record information, and take their pictures. In 1980, only six months later, my parents found themselves moving out of the refugee camp where they had lived for five years and flying away to the United States. On March 7, 1980, my parents arrived in San Francisco. My father had a cousin who had arrived a year or so before who picked them up and took them to their new home. My parents had sponsors who had rented and furnished an apartment for them and filled it with groceries. My parents were so afraid of everything. They felt so strange and lost in a place they knew nothing about, a place where they had heard stories of Americans who ate each other. They didn't know how to work the stove, and when they tried to boil water, they kettle's whistle scared them to death.

Things were odd and weird in America and they didn't want to go anywhere or touch anything. Their process of learning and adjusting to their new surroundings was slow, but they received a lot of help from their sponsors and cousin. On the day of their arrival, they were taken to apply for welfare because they needed money. While my mother stayed home with my brother and two sisters, my father was required to go to school to learn English. After five years in school, my father had learned only a small amount of basic English and tried to apply for a job. He became a janitor for the American Asian Bank where he worked for four years. The 1989 Loma Prieta earthquake in San Francisco destroyed the bank and left my father jobless. Because of his lack of English and work skills, he had a very hard time looking for a job. His only resort was to apply for welfare again. For the meantime, he did some work here and there just to make ends meet for his growing family, now with three sons and four daughters! In 1998, he finally found a stable job as a warehouse factory worker. My parents expressed that the biggest conflict and challenge for them as they tried to adjust to America was their lack of English speaking skills. It was the main reason that held them back and made the process of assimilation extremely difficult.

Although my parents, as well as many other immigrants, endured so many struggles and faces numerous obstacles, they said that they would rather be here than anywhere else. America has given them a chance to make their own decision and choices, to allow their children to live in a country where they can be what they want to be and to live a freer life. They wouldn't want their children to live the life they had, in a place where they were destined to be farmers working hard in the fields from dusk to dawn just to survive, with no hope to ever be successful. But of course, the challenges American brought them were enormous. There weren't only the challenges of adjusting, learning new things, and assimilating. There was the big challenge to hold on to their traditions, culture, and religion. The Lao Iu Mein in Laos and Thailand practice the Taoist/Anima religion and were very traditional and religious. But my parents predicted that the Mien culture would soon die because the younger generations is becoming Americanized. and have their own priorities. My parents and other Mien of their generation cannot do much about this situation and just have to come to realize that the Mien community is not huge and it is hard to hold onto so little that is not there anymore. They believe that the Iu Mien culture and identity will diminish as the years go by. It is very sad, but as my parents said, that is the way things will turn out when you live in America and practice American ways.

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

ฉันคิดว่า มันจะเป็นความคิดที่น่าสนใจการสอน และแจ้งคนเกี่ยวกับ Mein Iu ลาวและกระบวนการของ immigrating สหรัฐอเมริกาเป็นความท้าทายเราต้องเอาชนะ ผมสัมภาษณ์พ่อแม่ของฉัน ผู้ลี้ภัยชาวลาว Iu Mein ที่สิงสู่สหรัฐอเมริกาจากประเทศไทย ผ่านสัมภาษณ์นี้ ผมได้มีโอกาสฟังครั้งแรกเรื่องราวของการต่อสู้ของพ่อและประสบการณ์ ตามที่อาจารย์ไปที่พวกเขาเป็น "คนต่างด้าว" และสถานที่ว่าขณะพวกเขาเรียกว่า "บ้าน" ในช่วงปี 1960 และ 70s ลาวกลายเป็นเรื่องในสงครามเวียดนาม รัฐบาลสหรัฐฯ ยังได้เกี่ยวข้อง โดยการสนับสนุนกองกำลังต่อต้านคอมมิวนิสต์ และได้รับชนเผ่าในลาวเพื่อช่วยในการ Iu Mein ตลอดจนเผ่าชนกลุ่มน้อย ให้สหรัฐ ด้วยกำลังคนติดอาวุธ ข่าวกรอง และเฝ้าระวัง ในปี 1975 ชุมชนบังคับ rose ในชัยชนะเป็น Iu Mein คนเริ่มหนีไปบ้านเกิดเมืองนอนของพวกเขา พ่อกล่าวว่า เหตุผลที่ครอบครัวของฉัน เป็นส่วนใหญ่ของ Mein Iu ในลาว วิ่งหนีไปเพราะพวกเขาไม่ต้องการอยู่ภายใต้รัฐบาล Pathet ลาวใหม่ หลบหนีไม่สำเร็จง่าย เพื่อนของพ่อที่ได้ขณะพยายามหลบหนีมากมายถูกนำตัวไปคุมขัง ทรมานสู่ และส่วนใหญ่ของพวกเขาถูกฆ่าตาย พ่อกลัวของทหารเวียตนาม และอธิษฐานว่า อะไรจะเกิดขึ้นได้ พี่น้องของพวกเขา น้องสาว ผู้ปกครอง และของ (พี่) ที่ได้ 8 ปีในเวลานั้น พวกเขาต้องหนีในตอนกลางคืน ผ่าน ผ่านป่า และ ลงเรือเดินทางข้ามแม่น้ำโขง When they reached Thailand, my parents and those who escaped with them were taken to refugee camps. The camps were fenced with barbed wire and guarded by armed Thai soldiers. The refugees were given a curfew that only allowed them to stay out before 10 pm. If they were caught disobeying curfew, they would be beaten and taken to jail. The camps received food and supplies that were provided by the United Nations Organization. My parents said that in the camps, their lives were still hard although they felt safer. My mother said that the one thing they worried most about was the fact that they wouldn't continue their farming to grow food, something that had been part of the daily lives before the camp. Every week, they were given small portions of food, such as rice, vegetables, fish, and pork. It was such a small amount that they had to be very sparing, and still it barely lasted a week. About twice a year, they were given clothes and jackets, and only once a year, they received blankets. Since the food and supplies were barely enough for them, many people would look for ways to many money. โดย 1979 ค่ายนำเสนอโปรแกรมช่วยเหลือให้ผู้ลี้ภัย ชาวอเมริกันมาสัมภาษณ์ บันทึกข้อมูล และถ่ายภาพของพวกเขา ในพ.ศ. 2523 เพียงหกเดือน พ่อพบด้วยตนเองย้ายจากค่ายผู้ลี้ภัยที่พวกเขามีอยู่ห้าปี และบินไปสู่สหรัฐอเมริกา บน 7 มีนาคม 1980 พ่อถึงใน San Francisco พ่อมีลูกพี่ลูกน้องที่เพิ่งมาปีหรือมากกว่านั้นก่อนที่เลือกพวกเขา และถ่ายให้บ้านใหม่ของพวกเขา พ่อมีผู้สนับสนุนที่มีให้เช่าเฟอร์นิเจอร์ครบมีสำหรับพวกเขา และเต็มไป ด้วยร้านขายของชำ พ่อกลัวทุกอย่างได้ พวกเขารู้สึกแปลกมาก และหายไปในพวกเขารู้อะไรเกี่ยวกับ ซึ่งพวกเขาได้ยินเรื่องราวของคนอเมริกันที่รับประทานกัน พวกเขาไม่ทราบวิธีการทำงานเตา และเมื่อพวกเขาพยายามที่จะต้มน้ำ จะเป็นกาต้มน้ำนกหวีดกลัวพวกเขาตาย สิ่งแปลก และแปลกในอเมริกา และพวกเขาไม่ต้องการไปที่ใด หรือสัมผัสอะไร กระบวนการเรียนรู้ และปรับปรุงเพื่อสิ่งแวดล้อมใหม่ได้ช้า แต่ได้รับจำนวนมากของความช่วยเหลือจากผู้สนับสนุนและลูกพี่ลูกน้องของพวกเขา ในวันมาถึงของพวกเขา พวกเขาได้นำไปใช้สวัสดิการเนื่องจากพวกเขาจำเป็นต้องใช้เงิน ในขณะที่แม่อยู่บ้านกับพี่ชายและน้องสาวสองคน พ่อไม่ต้องไปโรงเรียนเพื่อเรียนภาษาอังกฤษ หลังจากห้าปีในโรงเรียน พ่อมีเพียงเล็กน้อยของภาษาอังกฤษเบื้องต้นการเรียนรู้ และพยายามที่จะใช้งาน เขากลายเป็น janitor ธนาคารเอเชียอเมริกันที่เขาทำงาน 4 ปี แผ่นดินไหวโลมา Prieta 1989 ใน San Francisco ทำลายธนาคาร และเหลือพ่อว่างงาน เนื่องจากเขาขาดทักษะการทำงานและภาษาอังกฤษ เขามีเวลายากค้นหางาน รีสอร์ทของเขาเท่านั้นที่จะ ใช้สำหรับสวัสดิการอีก ในบัดนั้น เขาได้งานที่นี่และมีเพียงให้ปลายกับครอบครัวเติบโต ตอนนี้บุตรชายคนที่สามและสี่สาว ในปี 1998 เขาก็พบงานมั่นคงเป็นผู้ปฏิบัติงานโรงงานคลังสินค้า พ่อแสดงว่า ความขัดแย้งและท้าทายสำหรับพวกเขาที่ใหญ่ที่สุดพวกเขาพยายามปรับปรุงในอเมริกาคือ การขาดทักษะการพูดภาษาอังกฤษ มันเป็นเหตุผลหลักที่เดิมพวกเขา และทำการผสมกลมกลืนยากมาก แม้ว่าพ่อแม่ของฉัน รวมทั้งอพยพอื่น ๆ หลาย ทนต่อสู้มาก และเผชิญอุปสรรคมากมาย พวกเขากล่าวว่า พวกเขาค่อนข้างจะที่นี่กว่าที่ใด อเมริกาได้ทำให้พวกเขามีโอกาสที่จะทำให้ตนตัดสินใจและเลือก ให้ลูกอาศัยอยู่ในประเทศที่พวกเขาสามารถเป็นสิ่งที่พวกเขาต้องให้ และมีชีวิตที่อิสระ พวกเขาไม่ต้องการให้ชีวิตพวกเขา ในสถานที่ถูกกำหนดให้ เกษตรกรทำงานหนักในฟิลด์จากเช้าเพียงเพื่อความอยู่รอด มีหวังไม่ว่าจะเคยประสบความสำเร็จ แต่แน่นอน ความท้าทายอเมริกานำไปได้มหาศาล ไม่มีความท้าทาย น่าปรับ เรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ assimilating มีความท้าทายใหญ่เก็บ และของพวกเขาประเพณี วัฒนธรรม ศาสนา Mein Iu ลาวในประเทศลาวและประเทศไทยปฏิบัติศาสนาลัทธิ เต๋า/Anima และดั้งเดิม และศาสนามาก แต่พ่อทำนายว่า วัฒนธรรม Mien จะตายเนื่องจากเป็นเป็น Americanized รุ่นอายุ และมีลำดับความสำคัญของตนเอง พ่อและ Mien อื่น ๆ รุ่นของพวกเขาไม่ทำมากเกี่ยวกับสถานการณ์นี้ และก็ต้องตระหนักว่า ชุมชน Mien ไม่มาก และยากที่จะระงับไปดังนั้นเล็กน้อยที่ไม่มีอีกต่อไป พวกเขาเชื่อว่า Iu Mien วัฒนธรรมและอัตลักษณ์จะหรี่เป็นปีไปด้วย มันเศร้ามาก แต่เป็นพ่อกล่าวว่า อย่างนั้นสิ่งที่จะเปิดออกเมื่อคุณอยู่ในอเมริกาและฝึกวิธีอเมริกัน

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

ฉันคิดว่ามันคงจะเป็นความคิดที่น่าสนใจเพื่อให้ความรู้และแจ้งให้ผู้คนเกี่ยวกับลาว IU ไมน์และกระบวนการของเราอพยพไปยังสหรัฐอเมริกา ตลอดจนความท้าทายที่เราต้องเอาชนะให้ได้ ฉันสัมภาษณ์พ่อแม่ ลาว ไอยู ไมน์ ผู้ลี้ภัยที่อพยพไปยังสหรัฐอเมริกาจากประเทศไทย ผ่านการสัมภาษณ์นี้ผมมีโอกาสได้ฟังเป็นครั้งแรก เรื่องราวของพ่อแม่ การต่อสู้และประสบการณ์ที่พวกเขาได้เดินทางไปสถานที่ที่พวกเขากลายเป็น " คนต่างด้าว " และว่าตอนนี้ห้องที่พวกเขาเรียกว่า " บ้าน "

ในช่วงทศวรรษที่ 1960 และ 70s , ลาวเป็น engulfed ในสงครามเวียดนาม รัฐบาลสหรัฐฯ ยังได้มีส่วนร่วมสนับสนุนต่อต้านคอมมิวนิสต์ที่กำลังจะชนเผ่าในลาว เพื่อช่วยให้พวกเขาและ IU ไมน์ เช่นเดียวกับเผ่าชนกลุ่มน้อยอื่น ๆให้อเมริกา ด้วยกำลังคน สติปัญญา อาวุธและการเฝ้าระวัง ในปี 1975 , พลังชุมชนเพิ่มขึ้นในชัยชนะเป็น IU ไมน์ คนเริ่มหนีบ้านเกิดเมืองนอนของตน พ่อผมบอกว่าเหตุผลที่ครอบครัวของฉันเช่นเดียวกับส่วนใหญ่ของ IU ไมน์ในลาว หนีไปก็เพราะไม่อยากไปสังกัดใหม่ปะเทดลาวรัฐบาลการหนีไม่ใช่ง่ายที่จะบรรลุ หลายของพ่อแม่เพื่อนที่ถูกจับพยายามที่จะหลบหนีถูกจับไปคุก ถูกทรมาน และพวกเขาส่วนใหญ่ถูกฆ่าตาย พ่อแม่ของฉันถูกกลัวของทหารเวียดนาม และอธิษฐานว่า จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเขา ของ พี่ น้อง พ่อแม่ และลูกชายของเขา ( พี่ชาย ) ที่อายุ 8 ขวบในตอนนั้น พวกเขาต้องหนีในตอนกลางคืนผ่านป่าและบนเรือเดินทางข้ามแม่น้ำโขง

เมื่อพวกเขามาถึงประเทศไทย พ่อแม่และผู้ที่หลบหนีกับพวกเขาถูกจับไปที่ค่ายผู้ลี้ภัย ค่ายถูกที่มีลวดหนามและปกป้องโดยทหารไทยทหาร ผู้อพยพที่ได้รับอนุญาตเท่านั้นนะที่เค้าอยู่ออกก่อน 10 โมง ถ้าพวกเขาถูกจับได้ ฝ่าฝืนเคอร์ฟิวพวกเขาจะถูกจับเข้าคุก ค่ายที่ได้รับอาหารและวัสดุที่จัดโดยองค์การสหประชาชาติ พ่อแม่ของผมบอกว่า ในค่าย ชีวิตของพวกเขายังยาก แม้ว่าพวกเขาจะรู้สึกปลอดภัยมากขึ้น แม่ของฉันบอกว่า สิ่งที่เขากังวลที่สุดคือความจริงที่ว่าพวกเขาไม่ก็ทำไร่ปลูกอาหารบางสิ่งที่ได้รับส่วนหนึ่งของชีวิตทุกวัน ก่อนค่าย ทุกสัปดาห์ พวกเขาได้รับส่วนเล็ก ๆของอาหาร เช่น ข้าว ผัก ปลา และหมู มันเป็นเรื่องเล็กน้อยที่พวกเขาจะมีมาก ประหยัด และยัง มันแทบจะใช้เวลาหนึ่งสัปดาห์ เกี่ยวกับสองปีพวกเขาได้รับแจ็คเก็ตเสื้อผ้าและและเพียงปีละครั้ง พวกเขาได้รับผ้าห่ม

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.