4.1. The PastAs mentioned in sectio

4.1. The Past
As mentioned in section 2, all countries have seen a relative large increase in the
percentage of educated population aged 20-64 between 1970 and 2000 as can be seen from the
decline in the proportions of the population with no education who is usually a vulnerable
group within a country. In 1970, it ranged from 10 percent in the Philippines – which were an
outlier in the region – to 54 percent in Singapore. The six Southeast Asian countries have
converged to similar levels of adult population without education: from 2% in the Philippines
to 12 percent in Singapore. The gap between male and female is still present in 2000. For
instance, women in Indonesia had shares of their population without education higher than
men by seven percentage points. Presently, Southeast Asian countries seems to be doing better
than India in terms of working age population who have been schooled, which is catching up
slowly, and at levels close to that of China, although the history of China literacy campaign is
much more recent pointing to a process of rapid catching up.
The 20-64 age group is quite large and its level of educational attainment reflects mostly past
educational and enrolment policy, as are included in this indicator younger and older
generations of the living population. One way to look at the new trends in terms of acquiring
education is to look at the proportion without education in the youngest age group that is the
15-24. This is shown in Table 5. It shows that entrance to primary education is almost
universally achieved for the younger age group at levels of 1.1% (Indonesia) and above. A
look in the past shows that if schooling seemed to be acquired already in the 1970s for the
young adult male, this conquest is more recent for the female. In 1970, more than 20% of the
young female population of Indonesia, Malaysia and Singapore did not receive any schooling.
It is interesting that the poor countries such as Vietnam and Philippines seemed to have
achieved the overall levels of enrolment in primary school as their wealthier neighbors in
Singapore.
The difference in levels of educational attainment is very noticeable. There seem to be two
main typologies of educational attainment. In the first group (Malaysia, Philippines, and
Singapore) the working age population in 2000 was in majority in the secondary and higher
education categories. In this group, Malaysia is the country that experienced the largest
increase as the proportion with secondary and more increased from 18 percent in 1970 to 68
percent in 2000. The Malaysian experience is close to that of China. One should not forget the
case of the Philippines where already in 1970, more than 30% had more than a secondary
education. The second group includes Indonesia, Thailand and Vietnam where there still
seemed to be a predominance of working age people with primary education and less. India is
in that group too.
The figures for tertiary education show the lesser improvements over the back-projection
period with larger differences in the shares of working age population in the less developed
countries of the region (Indonesia and Vietnam at levels comparable to that of China and
India) between 5-8 percent. Richer countries such as Malaysia, Singapore, Philippines and
Thailand have rather high tertiary enrolment rates: 15% for Malaysia, 14% for Thailand, 24%
for the Philippines and 28% for Singapore. Malaysia is investing heavily in tertiary education
as it receives 35% of the total education expenditures (UNESCO, 2004).
To make comparison easier, we calculated average years of schooling (Table 12) for the
population by weighing the duration of schooling by age-sex-education specific distribution.
Philippines stood first with an average of 7 years of schooling. The worst situation was in
Singapore with 4.1 years followed by Vietnam (4.2 years), Indonesia (4.3 years), Malaysia
(4.9 years) and Thailand (5.3 years).
At the end of the 20th century, the education status in terms of average years of schooling for
the population aged 20-64 increased in all the countries (Table 12). However, the pace of
change was different between the countries. The average years of schooling more than
doubled in Malaysia (11.1 years) and in Singapore (9.3 years). In Philippines, the increase in
average years of schooling was slow with an increase of 2.3 years (from 7.0 years to 9.3
years). The lesser increases were observed in Vietnam (7.0 years), followed by Indonesia (8.4
years) and Thailand (8.9 years). (Figure 1a-1h, Table 6-11). To analyse the education
attainment in gender perspective, we used the ratio of mean years of schooling of female to
that of male. In the beginning of 1970, all countries had the value of this ratio less than 1,
implying female were less educated in terms of numbers and/or duration of education than
male. Philippines had the maximum value of the ratio, 0.94, in 1970, followed by Thailand
(0.78), Singapore (0.60), Malaysia (0.60), Vietnam (0.58) and Indonesia (0.57). China and
India had ratio of 0.52 and 0.35. The ratio increased with time for all countries and in 2000,
Philippines exceeded one in 1995 and in 2000 the ratio was 1.02. For all countries, this ratio
was getting closer to one with Thailand (0.94), Singapore (0.91), Malaysia (0.91), Vietnam
(0.89) and Indonesia (0.87). The value for China and India were 0.84 and 0.57.
What comes clear from the description of the results from the reconstruction of past
educational attainment is that the group of countries that were chosen are clearly determined in
investing in education. This is especially the case of Singapore, Malaysia, Thailand, the
Philippines and perhaps also Vietnam. Indonesia is a country apart as some of its performance
in terms of enrolments and investments are rather weak. Indonesia has expanded strongly the
education system in the 1970s after the oil boom but did not manage to improve the quality of
education as well as the participation and relevance of tertiary studies. Some of the weaker
results in education outputs especially educational attainment may be due to the momentum of
education – that is the lag between educational investments and the translation into human
capita throughout the labour force. This is the case for a wealthy country such as Singapore
where some of the labour force is still illiterate, although income level is comparable to
Europe or Japan. Education does not jump and one cannot erase so easily decades of neglect in
education. Singapore has compensated its lack of human skills by opening the borders to
workers. The literature shows that the expansion of the education systems in these countries
did not go without problems related to quality or adequacy. This is the case of tertiary in
Thailand and Malaysia where most students graduate in humanities, arts, social science,
business and law and too few in science and engineering. This necessity to not only look at
number of population but also at the quality and curriculum will be kept in mind when
projecting the future educational level of the population.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

4.1. ผ่านมาดังกล่าวในส่วน 2 ทุกประเทศได้เห็นความสัมพันธ์ขนาดใหญ่เพิ่มขึ้นเปอร์เซ็นต์ของประชากรที่ศึกษาอายุ 20-64 ปี 1970 และ 2000 เท่าสามารถมองเห็นได้จากการลดลงในสัดส่วนของประชากรมีไม่การศึกษาที่มักจะมีความเสี่ยงต่อกลุ่มภายในประเทศ ใน 1970 มันอยู่ในช่วงจากร้อยละ 10 ในฟิลิปปินส์ – ซึ่งเป็นoutlier ในภูมิภาคร้อยละ 54 ในสิงคโปร์ มี 6 ประเทศเอเชียตะวันออกเฉียงใต้converged ระดับคล้ายคลึงกันของประชากรผู้ใหญ่โดยไม่มีการศึกษา: จาก 2% ในประเทศฟิลิปปินส์ร้อยละ 12 ในสิงคโปร์ ช่องว่างระหว่างเพศชายและเพศหญิงจะยังคงมีอยู่ใน 2000 สำหรับอินสแตนซ์ ผู้หญิงในอินโดนีเซียมีราคาหุ้นของประชากรของพวกเขาโดยไม่มีการศึกษาสูงกว่าคนเจ็ดเปอร์เซ็นต์จุด ปัจจุบัน ประเทศในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ดูเหมือนจะทำดีกว่ากว่าอินเดียในการทำงานอายุประชากรที่ได้รับ schooled ซึ่งจะจับค่าช้า และในระดับที่ใกล้กับที่จีน แม้ว่าประวัติของจีนสามารถส่งเสริมการขายมากล่าสุดชี้ไปยังกระบวนการของการจับอย่างรวดเร็วขึ้นกลุ่มอายุ 20-64 มีขนาดค่อนข้างใหญ่ และสะท้อนถึงระดับการศึกษาโดยส่วนใหญ่เป็นอดีตศึกษา และเล่าเรียน นโยบาย รวมอยู่ในตัวบ่งชี้นี้อายุน้อยกว่า และมากกว่ารุ่นของประชากรที่อยู่อาศัย วิธีหนึ่งที่จะดูแนวโน้มใหม่ในการหาการศึกษาจะดูที่สัดส่วนโดยไม่มีการศึกษาในกลุ่มอายุที่มีอายุน้อยที่สุด15-24. นี้จะแสดงในตาราง 5 ก็แสดงว่า เข้าสู่ประถมศึกษาเกือบแบบได้สำหรับกลุ่มอายุอายุที่ระดับ 1.1% (อินโดนีเซีย) และด้านบน Aดูในอดีตแสดงให้เห็นว่าถ้าศึกษาดูเหมือนจะได้มาแล้วในทศวรรษ 1970 ในการหนุ่มสาวผู้ใหญ่เพศชาย ชนะนี้เป็นล่าสุดสำหรับหญิง ใน 1970 มากกว่า 20% ของการประชากรหญิงสาวของอินโดนีเซีย มาเลเซีย และสิงคโปร์ไม่ได้รับการศึกษาใด ๆเป็นที่น่าสนใจว่า ประเทศยากจนเช่นเวียดนามและฟิลิปปินส์ดูเหมือนจะ มีระดับโดยรวมของการเล่าเรียนในโรงเรียนเป็นบ้านของพวกเขา wealthier ในการประสบความสำเร็จสิงคโปร์ความแตกต่างในระดับการศึกษาโดยจะเห็นได้ชัดมาก ดูเหมือน จะสองtypologies หลักโดยศึกษา ในกลุ่มแรก (มาเลเซีย ฟิลิปปินส์ และประชากรสิงคโปร์) อายุการทำงานในปี 2000 อยู่ส่วนใหญ่ในรอง และสูงกว่าประเภทศึกษา ในกลุ่มนี้ มาเลเซียเป็นประเทศที่มีประสบการณ์ใหญ่ที่สุดเพิ่มเป็นสัดส่วนกับรองและอื่น ๆ เพิ่มขึ้นจากร้อยละ 18 ในปี 1970-68เปอร์เซ็นต์ในปี 2000 ประสบการณ์มาเลเซียกับที่จีนได้ หนึ่งไม่ควรลืมกรณีของฟิลิปปินส์ที่อยู่ใน 1970 กว่า 30% มีมากกว่าเป็นรองการศึกษา กลุ่มที่สองประกอบด้วยอินโดนีเซีย ไทย และเวียดนามที่มียังดูเหมือนจะ เด่นของคนวัยทำงานศึกษาหลัก และน้อยกว่า อินเดียที่กลุ่มเกินไปตัวเลขสำหรับการศึกษาระดับมหาวิทยาลัยแสดงปรับปรุงน้อยกว่าฉายหลังรอบระยะเวลา มีความแตกต่างใหญ่ในหุ้นของประชากรวัยทำงานในการพัฒนาน้อยประเทศของภูมิภาค (อินโดนีเซียและเวียดนามในระดับเทียบเท่ากับของจีน และอินเดีย) ระหว่าง 5-8 เปอร์เซ็นต์ ประเทศยิ่งขึ้นเช่นมาเลเซีย สิงคโปร์ ฟิลิปปินส์ และประเทศไทยได้เล่าเรียนระดับมหาวิทยาลัยที่ค่อนข้างสูงราคาพิเศษ: 15% สำหรับมาเลเซีย 24%, 14% สำหรับประเทศไทยฟิลิปปินส์และ 28% ในสิงคโปร์ มาเลเซียจะลงทุนอย่างมากในการศึกษาระดับมหาวิทยาลัยรับ 35% ของรายจ่ายรวมศึกษา (ยูเนสโก 2004)เพื่อเปรียบเทียบให้ง่ายขึ้น เราคำนวณปีเฉลี่ย schooling (ตาราง 12) สำหรับการจำนวนประชากรแยกตามน้ำหนักระยะเวลาการศึกษาโดยแจกเฉพาะอายุเพศการศึกษาฟิลิปปินส์ยืนแรกโดยเฉลี่ย 7 ปีของช่วงวัยเรียน สถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดอยู่ในสิงคโปร์ปี 4.1 ตาม ด้วยเวียดนาม (4.2 ปี) มาเลเซีย อินโดนีเซีย (4.3 ปี)(4.9 ปี) และไทย (5.3 ปี)เมื่อสิ้นสุดศตวรรษ 20 สถานะการศึกษาในด้านการศึกษาสำหรับปีเฉลี่ยประชากรอายุ 20-64 ที่เพิ่มขึ้นในทุกประเทศ (ตาราง 12) อย่างไรก็ตาม ก้าวของการเปลี่ยนแปลงแตกต่างกันระหว่างประเทศ ปีค่าเฉลี่ยของการศึกษามากกว่าสองเท่า ในมาเลเซีย (11.1 ปี) และสิงคโปร์ (9.3 ปี) ในฟิลิปปินส์ การเพิ่มขึ้นปีค่าเฉลี่ยของช่วงวัยเรียนได้ช้ากับการเพิ่มขึ้นของปี 2.3 (จาก 9.3 7.0 ปีปี) เพิ่มขึ้นน้อยกว่าสุภัคเวียดนาม (7.0 ปี), ตาม ด้วยอินโดนีเซีย (8.4ปี) และไทย (8.9 ปี) (รูปที่ 1a - 1h ตาราง 6-11) การวิเคราะห์การศึกษาโดยในมุมมองของเพศ เราใช้อัตราส่วนของอกกับเฉลี่ยปีที่ของเพศชาย ในการเริ่มต้นของปี 1970 ทุกประเทศมีค่านี้อัตราส่วนน้อยกว่า 1หน้าที่เพศหญิงมีศึกษาน้อยในแง่ของตัวเลขและ/หรือระยะเวลาของการศึกษามากกว่าเพศชาย ฟิลิปปินส์มีค่าสูงสุดของอัตราส่วน 0.94, 1970 ตามไทย(0.78), สิงคโปร์ (0.60), มาเลเซีย (0.60), เวียดนาม (0.58) และอินโดนีเซีย (0.57) จีน และอินเดียมีอัตราส่วนของ 0.52 0.35 อัตราส่วนที่เพิ่มขึ้นกับเวลา สำหรับทุกประเทศ และ ในปี 2000ฟิลิปปินส์เกินหนึ่งใน 1995 และในปี 2000 อัตราส่วนเป็น 1.02 สำหรับทุกประเทศ อัตราส่วนนี้มีการใกล้ชิดกับกับไทย (0.94), สิงคโปร์ (0.91), มาเลเซีย (0.91), เวียดนาม(0.89) และอินโดนีเซีย (0.87) ค่าของจีนและอินเดียได้ 0.84 และ 0.57สิ่งที่มาชัดเจนจากคำอธิบายของผลจากการฟื้นฟูของอดีตศึกษาโดยจะให้กลุ่มประเทศที่ถูกเลือกจะถูกกำหนดอย่างชัดเจนในลงทุนในการศึกษา โดยเฉพาะอย่างยิ่งกรณีของสิงคโปร์ มาเลเซีย ไทย การฟิลิปปินส์ และบางทียังเวียดนาม อินโดนีเซียเป็นประเทศที่แยกเป็นของประสิทธิภาพการทำงานenrolments และการลงทุนค่อนข้างอ่อนแอ อินโดนีเซียได้ขยายการขอระบบการศึกษาในทศวรรษ 1970 หลังจากบูมน้ำมัน แต่ไม่ได้ดำเนินการปรับปรุงคุณภาพของศึกษาตลอดจนการมีส่วนร่วม และความสำคัญของการศึกษาต่อ บางแข็งแกร่งผลการศึกษาแสดงผลโดยเฉพาะอย่างยิ่งการศึกษาโดยอาจเป็น เพราะโมเมนตัมของศึกษา – ความล่าช้าระหว่างการลงทุนทางการศึกษาและแปลเป็นบุคคลที่เศรษฐกิจฟิลิปปินส์จึงทั้งกำลังแรงงาน กรณีนี้สำหรับประเทศที่มั่งคั่งเช่นสิงคโปร์ของกำลังแรงงาน illiterate ยังคง แม้ว่าเทียบได้กับระดับรายได้ยุโรปหรือญี่ปุ่น ไม่มีไปศึกษา และหนึ่งไม่สามารถลบได้อย่างง่ายดายดังนั้นของละเลยในการศึกษา สิงคโปร์มีชดเชยการขาดทักษะของมนุษย์ โดยการเปิดพรมแดนเพื่อคนงาน วรรณกรรมแสดงให้เห็นว่าการขยายตัวของระบบการศึกษาในประเทศเหล่านี้ไม่ได้ไป โดยไม่มีปัญหาที่เกี่ยวข้องกับคุณภาพหรือเพียงพอ เป็นตติยในกรณีนี้ไทยและมาเลเซียที่นักศึกษาส่วนใหญ่ศึกษาในศิลปะ มนุษยศาสตร์ สังคม ศาสตร์ธุรกิจและกฎหมาย และน้อยเกินไปในวิทยาศาสตร์และวิศวกรรม สิ่งนี้ไม่เพียง ตาจำนวน ของประชากร แต่คุณภาพและหลักสูตรจะถูกเก็บไว้ในใจเมื่อprojecting ระดับการศึกษาในอนาคตของประชากร

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

4.1 ที่ผ่านมาในฐานะที่เป็นที่กล่าวถึงในส่วนที่ 2 ทุกประเทศได้เห็นการเพิ่มขึ้นมากเมื่อเทียบในอัตราร้อยละของประชากรที่มีการศึกษาอายุระหว่าง20-64 ปี 1970 และ 2000 ที่สามารถเห็นได้จากการลดลงในสัดส่วนของประชากรที่มีการศึกษาไม่มีที่มักจะเป็นความเสี่ยงที่กลุ่มภายในประเทศ ในปี 1970 ก็อยู่ในช่วงร้อยละ 10 ในฟิลิปปินส์ - ซึ่งเขาเป็นค่าผิดปกติในภูมิภาค- ถึงร้อยละ 54 ในสิงคโปร์ หกประเทศในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ได้แปรสภาพให้อยู่ในระดับที่คล้ายกันของประชากรผู้ใหญ่ไม่มีการศึกษา: จาก 2% ในประเทศฟิลิปปินส์ร้อยละ12 ในสิงคโปร์ ช่องว่างระหว่างชายและหญิงยังคงอยู่ในปี 2000 สำหรับตัวอย่างเช่นผู้หญิงในอินโดนีเซียมีหุ้นของประชากรของพวกเขาไม่มีการศึกษาสูงกว่าคนโดยร้อยละเจ็ดจุด ปัจจุบันประเทศในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่ดูเหมือนว่าจะทำดีกว่าอินเดียในแง่ของประชากรวัยทำงานที่ได้รับการศึกษาที่จะจับขึ้นอย่างช้าๆและอยู่ในระดับที่ใกล้เคียงกับของจีนแม้ว่าประวัติศาสตร์ของประเทศจีนรณรงค์ความรู้เป็นตัวชี้ที่ผ่านมามากขึ้นถึงกระบวนการของการจับขึ้นอย่างรวดเร็วก. กลุ่มอายุ 20-64 มีขนาดใหญ่มากและระดับการศึกษาที่สำเร็จส่วนใหญ่ที่ผ่านมาสะท้อนให้เห็นถึงการศึกษาและนโยบายการลงทะเบียนตามที่จะรวมอยู่ในตัวบ่งชี้นี้อายุน้อยกว่าและเก่ารุ่นของประชากรที่อยู่อาศัย วิธีการหนึ่งที่จะมองไปที่แนวโน้มใหม่ในแง่ของการรับการศึกษาคือการดูที่สัดส่วนไม่มีการศึกษาในกลุ่มอายุที่อายุน้อยที่สุดที่เป็น15-24 นี้จะปรากฏในตารางที่ 5 มันแสดงให้เห็นว่าการเข้าศึกษาระดับประถมศึกษาเกือบจะประสบความสำเร็จในระดับสากลสำหรับกลุ่มอายุที่อยู่ในระดับ1.1% (อินโดนีเซีย) และสูงกว่า มองในอดีตที่ผ่านมาแสดงให้เห็นว่าถ้าการศึกษาดูเหมือนจะมาแล้วในปี 1970 สำหรับผู้ใหญ่ชายหนุ่มพิชิตนี้เมื่อเร็วๆ นี้สำหรับเพศหญิง ในปี 1970 มากกว่า 20% ของประชากรหญิงสาวของอินโดนีเซีย, มาเลเซียและสิงคโปร์ไม่ได้รับการศึกษาใด ๆ . เป็นที่น่าสนใจว่าประเทศที่ยากจนเช่นประเทศเวียดนามและฟิลิปปินส์ก็ดูเหมือนจะประสบความสำเร็จในระดับโดยรวมของการลงทะเบียนในโรงเรียนของพวกเขาหลักเพื่อนบ้านที่ร่ำรวยในสิงคโปร์. ความแตกต่างในระดับการศึกษาที่สำเร็จจะเห็นได้ชัดมาก ดูเหมือนจะมีสองtypologies หลักของการสำเร็จการศึกษา ในกลุ่มแรก (มาเลเซียฟิลิปปินส์และสิงคโปร์) ประชากรวัยทำงานในปี 2000 อยู่ในเสียงข้างมากในมัธยมศึกษาและอุดมศึกษาประเภทการศึกษา ในกลุ่มนี้ประเทศมาเลเซียเป็นประเทศที่มีประสบการณ์ที่ใหญ่ที่สุดเพิ่มขึ้นเป็นสัดส่วนกับรองและเพิ่มขึ้นจากร้อยละ 18 ใน 1970-68 เปอร์เซ็นต์ในปี 2000 ประสบการณ์มาเลเซียอยู่ใกล้กับที่ของประเทศจีน หนึ่งไม่ควรลืมกรณีของฟิลิปปินส์ที่มีอยู่แล้วในปี 1970 มากกว่า 30% มีมากกว่ารองการศึกษา กลุ่มที่สองรวมถึงอินโดนีเซีย, ไทยและเวียดนามที่มียังคงดูเหมือนจะเป็นความเด่นของคนวัยทำงานที่มีการศึกษาระดับประถมศึกษาและน้อย อินเดียเป็นกลุ่มที่มากเกินไป. ตัวเลขสำหรับการศึกษาในระดับอุดมศึกษาแสดงการปรับปรุงน้อยกว่ากลับฉายช่วงเวลาที่มีความแตกต่างที่มีขนาดใหญ่ในหุ้นของประชากรวัยทำงานในการพัฒนาน้อยกว่าประเทศในภูมิภาค(อินโดนีเซียและเวียดนามในระดับที่เทียบเท่ากับที่ของ จีนและอินเดีย) ระหว่างร้อยละ 5-8 ประเทศร่ำรวยเช่นมาเลเซีย, สิงคโปร์, ฟิลิปปินส์และประเทศไทยมีอัตราที่ค่อนข้างสูงในระดับอุดมศึกษาลงทะเบียน: 15% มาเลเซีย 14% สำหรับประเทศไทย 24% สำหรับฟิลิปปินส์และ 28% สำหรับสิงคโปร์ มาเลเซียมีการลงทุนอย่างมากในการศึกษาระดับอุดมศึกษาตามที่ได้รับ 35% ของค่าใช้จ่ายการศึกษารวม (ยูเนสโก, 2004). เพื่อให้เปรียบเทียบได้ง่ายขึ้นเราคำนวณค่าเฉลี่ยของปีที่ผ่านมาการศึกษา (ตารางที่ 12) สำหรับประชากรโดยการชั่งน้ำหนักในช่วงระยะเวลาของการศึกษาโดยอายุเพศศึกษาการกระจายเฉพาะ. ฟิลิปปินส์ยืนเป็นครั้งแรกที่มีค่าเฉลี่ย 7 ปีของการศึกษา สถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดคือในสิงคโปร์ 4.1 ปีตามด้วยเวียดนาม (4.2 ปี), อินโดนีเซีย (4.3 ปี), มาเลเซีย (4.9 ปี) และไทย (5.3 ปี). ในตอนท้ายของศตวรรษที่ 20 สถานะการศึกษาในแง่ของค่าเฉลี่ย ปีของการศึกษาสำหรับประชากรอายุ20-64 เพิ่มขึ้นในทุกประเทศ (ตารางที่ 12) แต่ก้าวของการเปลี่ยนแปลงที่แตกต่างกันระหว่างประเทศ ปีที่ผ่านมาเฉลี่ยของการเรียนการสอนมากขึ้นกว่าสองเท่าในมาเลเซีย (11.1 ปี) และสิงคโปร์ (9.3 ปี) ในฟิลิปปินส์เพิ่มขึ้นในปีที่ผ่านมาเฉลี่ยของการศึกษาช้ากับการเพิ่มขึ้น 2.3 ปี (จาก 7.0 ปี 9.3 ปี) เพิ่มขึ้นน้อยกว่าที่พบในเวียดนาม (7.0 ปี) ตามมาด้วยอินโดนีเซีย (8.4 ปี) และไทย (8.9 ปี) (รูปที่ 1a-1h ตารางที่ 6-11) การวิเคราะห์การศึกษาความสำเร็จในมุมมองของเพศที่เราใช้อัตราส่วนของปีที่ผ่านมาของการศึกษาเฉลี่ยของหญิงที่ชาย ในช่วงต้นของปี 1970 ทุกประเทศมีค่าของอัตราส่วนนี้น้อยกว่า 1 หมายความหญิงได้รับการศึกษาน้อยกว่าในแง่ของตัวเลขและ / หรือระยะเวลาของการศึกษากว่าชาย ฟิลิปปินส์มีค่าสูงสุดของอัตราส่วน 0.94 ในปี 1970 ตามด้วยประเทศไทย(0.78), สิงคโปร์ (0.60), มาเลเซีย (0.60) เวียดนาม (0.58) และอินโดนีเซีย (0.57) จีนและอินเดียมีสัดส่วนระหว่าง 0.52 และ 0.35 อัตราส่วนที่เพิ่มขึ้นกับเวลาสำหรับทุกประเทศและในปี 2000 ฟิลิปปินส์เกินหนึ่งในปี 1995 และในปี 2000 อัตราส่วนคือ 1.02 สำหรับทุกประเทศอัตราส่วนนี้ได้รับการใกล้ชิดกับคนที่มีประเทศไทย (0.94), สิงคโปร์ (0.91), มาเลเซีย (0.91) เวียดนาม (0.89) และอินโดนีเซีย (0.87) ค่าสำหรับจีนและอินเดียเป็น 0.84 และ 0.57. สิ่งที่มาจากคำอธิบายที่ชัดเจนของผลที่ได้จากการฟื้นฟูของอดีตที่ผ่านมาสำเร็จการศึกษาคือการที่กลุ่มประเทศที่ได้รับการคัดเลือกจะถูกกำหนดอย่างชัดเจนในการลงทุนในการศึกษา นี้โดยเฉพาะกรณีของประเทศสิงคโปร์, มาเลเซีย, ประเทศไทยฟิลิปปินส์และบางทีก็อาจเวียดนาม อินโดนีเซียเป็นประเทศที่แยกออกจากกันเป็นบางส่วนของผลการดำเนินงานในแง่ของการลงทะเบียนและการลงทุนมีค่อนข้างอ่อนแอ อินโดนีเซียมีการขยายอย่างยิ่งระบบการศึกษาในปี 1970 หลังจากที่น้ำมันบูม แต่ไม่ได้จัดการในการปรับปรุงคุณภาพของการศึกษาเช่นเดียวกับการมีส่วนร่วมและความเกี่ยวข้องของการศึกษาในระดับอุดมศึกษา บางส่วนของการปรับตัวลดลงส่งผลให้ผลการศึกษาสำเร็จการศึกษาโดยเฉพาะอย่างยิ่งอาจจะเกิดจากแรงผลักดันของการศึกษา- นั่นคือความล่าช้าระหว่างการลงทุนการศึกษาและแปลเป็นมนุษย์หัวตลอดทั้งกำลังแรงงาน เป็นกรณีนี้สำหรับประเทศที่ร่ำรวยเช่นสิงคโปร์ที่บางส่วนของแรงงานที่มีการศึกษายังคงแม้ว่าระดับรายได้ก็เปรียบได้กับยุโรปหรือญี่ปุ่น การศึกษาไม่ได้กระโดดและไม่สามารถลบทศวรรษที่ผ่านมาได้อย่างง่ายดายของการละเลยในการศึกษา สิงคโปร์ได้รับการชดเชยการขาดของทักษะของมนุษย์โดยการเปิดพรมแดนเพื่อคนงาน วรรณกรรมแสดงให้เห็นว่าการขยายตัวของระบบการศึกษาในประเทศเหล่านี้ไม่ได้ไปโดยไม่มีปัญหาที่เกี่ยวข้องกับคุณภาพหรือความเพียงพอ นี้เป็นกรณีของการอุดมศึกษาในไทยและมาเลเซียที่นักเรียนส่วนใหญ่จบการศึกษามนุษยศาสตร์ศิลปะสังคมศาสตร์ธุรกิจและกฎหมายและน้อยเกินไปในด้านวิทยาศาสตร์และวิศวกรรม ความจำเป็นนี้ไม่เพียง แต่มองไปที่จำนวนของประชากรแต่ยังอยู่ในระดับที่มีคุณภาพและหลักสูตรจะถูกเก็บไว้ในใจเมื่อฉายระดับการศึกษาในอนาคตของประชากร

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

4.1 . อดีต
ตามที่กล่าวไว้ในส่วนที่ 2 ทุกประเทศจะเห็นการเพิ่มขนาดใหญ่ที่เกี่ยวข้องใน
เปอร์เซ็นต์ของประชากรศึกษาอายุ 20-64 ระหว่างปี 1970 และปี 2000 ที่สามารถเห็นได้จาก
ลดลงในสัดส่วนของประชากรกับการศึกษา ที่มักจะเป็นจุดอ่อน
กลุ่มภายในประเทศ ในปี 1970 ตั้งแต่ร้อยละ 10 ในฟิลิปปินส์–ซึ่งเป็น
ค่าผิดปกติในภูมิภาคและ 54% ในสิงคโปร์ ประเทศที่ 6 ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ได้
แปรสภาพระดับที่คล้ายกันของประชากรผู้ใหญ่โดยไม่จบการศึกษาจาก 2% ในฟิลิปปินส์
12 เปอร์เซ็นต์ในสิงคโปร์ ช่องว่างระหว่างชายและหญิงอยู่ใน 2000 สำหรับ
อินสแตนซ์ ผู้หญิงในอินโดนีเซียมีหุ้นของประชากรของตน โดยไม่มีการศึกษาสูงกว่า
ผู้ชายเจ็ดคะแนนร้อยละปัจจุบันประเทศในแถบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ดูเหมือนจะดีขึ้น
มากกว่าอินเดียในแง่ของประชากรวัยทำงานที่ได้รับการสั่งสอน ซึ่งถูกจับขึ้น
ช้าๆ และอยู่ในระดับที่ใกล้เคียงกับที่ของประเทศจีน แม้ว่าประวัติศาสตร์ของแคมเปญการรู้หนังสือจีน
มากล่าสุดชี้ไปที่ขั้นตอนอย่างรวดเร็วจับขึ้น .
การ 20-64 อายุค่อนข้างใหญ่และระดับของการศึกษาสะท้อนนโยบายการศึกษาและการลงทะเบียนส่วนใหญ่ที่ผ่านมา
, รวมอยู่ในตัวบ่งชี้นี้ น้องกับพี่
รุ่นของชีวิตประชากร วิธีหนึ่งที่จะมองไปที่แนวโน้มใหม่ในแง่ของการรับ
การศึกษาต้องดูสัดส่วน โดยไม่มีการศึกษาในเด็กกลุ่มอายุที่เป็น
15-24 .