Carl Ritter, (born Aug. 7, 1779, Qu

Carl Ritter, (born Aug. 7, 1779, Quedlinburg, Prussia—died Sept. 28, 1859, Berlin), German geographer who was cofounder, with Alexander von Humboldt, of modern geographical science.

Ritter received an excellent education in the natural sciences and was well versed in history and theology. Guided by the educational principles of the famed Swiss teacher Johann Heinrich Pestalozzi and by the ideas of the German philosopher-theologian Johann Gottfried von Herder on the relation between man and his environment, Ritter became a teacher and philosopher in the field of geography, serving as professor at the University of Berlin from 1820 until the end of his life.

Viewing geography as an empirical science, he maintained that its methodology required proceeding from one observation to the next, not from opinion or hypothesis to observation. Though he was convinced that there were laws of geography, he appeared to attach no particular importance to establishing them clearly. He stressed, instead, the importance of utilizing all the sciences to delineate the nature of geography, which was, in his view, unique.

Ritter always regarded Humboldt, who was ten years his senior, as his master and partly based his geographical writings on Humboldt’s ideas. He was frequently more a historian than a geographer and wrote what has come to be known as a geographical interpretation of history. The opposition to his ideas that developed after his death arose in part from the contention that he had made geography ancillary to history. Even so, during his later life and for nearly 20 years following his death, his ideas deeply influenced geographical research in Germany.

His first geographical writings, on Europe, were published in 1804 and 1807. His great work, Die Erdkunde im Verhältniss zur Natur und zur Geschichte des Menschen (“Earth Science in Relation to Nature and the History of Man”), was intended as a world survey but was never completed. The first volume, on Africa, was published in 1817 and brought him his appointment at the University of Berlin; a revised edition appeared in 1822. Between 1832 and his death he regularly published new volumes, chiefly on Asia. The work, though incomplete, ran to 20,000 pages in 19 volumes.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ริทเตอร์ Carl, (เกิด 7 ส.ค. เลขที่ 1779, Quedlinburg ปรัสเซียซึ่งเสียชีวิต เมื่อ 28 วันที่ ปี 1859 เบอร์ลิน), ชนิดเยอรมันเจ้า cofounder กับอเล็กซานเดอร์ฟอนฮุม วิทยาศาสตร์สมัยใหม่ทางภูมิศาสตร์ริทเตอร์ได้รับการศึกษายอดเยี่ยมทางด้านวิทยาศาสตร์ธรรมชาติ และมีญาณในประวัติศาสตร์และศาสนา แนะนำ โดยหลักการศึกษาของครูสวิสโด่ง Pestalozzi โยฮันน์ไฮน์ริช และความคิดของที่เยอรมันนักปราชญ์นักบวชโยฮันน์ Gottfried Herder ฟอนในความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์และสิ่งแวดล้อมของเขา ริทเตอร์เป็น อาจารย์และนักปราชญ์ในด้านภูมิศาสตร์ หน้าที่เป็นอาจารย์ที่มหาวิทยาลัยเบอร์ลินจาก 1820 จนถึงสิ้นชีวิตดูภูมิศาสตร์เป็นศาสตร์การประจักษ์ เขารักษาว่า วิธีการต้องดำเนินการต่อ จากการสังเกตหนึ่งไป ไม่ใช่ จากความคิดหรือสมมติฐานการเก็บข้อมูล แม้ว่าเขาไม่มั่นใจว่า มีกฎหมายของภูมิศาสตร์ เขาปรากฏแนบความสำคัญไม่เฉพาะการสร้างชัดเจน เขาเน้น แทน ความสำคัญของการใช้วิทยาศาสตร์ทั้งหมดจะไปลักษณะของภูมิศาสตร์ ซึ่ง ในมุมมองของเขา ไม่ซ้ำกันRitter always regarded Humboldt, who was ten years his senior, as his master and partly based his geographical writings on Humboldt’s ideas. He was frequently more a historian than a geographer and wrote what has come to be known as a geographical interpretation of history. The opposition to his ideas that developed after his death arose in part from the contention that he had made geography ancillary to history. Even so, during his later life and for nearly 20 years following his death, his ideas deeply influenced geographical research in Germany.His first geographical writings, on Europe, were published in 1804 and 1807. His great work, Die Erdkunde im Verhältniss zur Natur und zur Geschichte des Menschen (“Earth Science in Relation to Nature and the History of Man”), was intended as a world survey but was never completed. The first volume, on Africa, was published in 1817 and brought him his appointment at the University of Berlin; a revised edition appeared in 1822. Between 1832 and his death he regularly published new volumes, chiefly on Asia. The work, though incomplete, ran to 20,000 pages in 19 volumes.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คาร์ล ริทเทอร์ ( เกิด 7 สิงหาคมเป็น เควดลินบวร์กปรัสเซีย , ตาย , กันยายน 28 , 1859 , เบอร์ลิน , เยอรมันนักภูมิศาสตร์ที่เป็นผู้ร่วมก่อตั้งกับอเล็กซานเดอร์ฟอนฮัม วิทยาศาสตร์ภูมิศาสตร์สมัยใหม่

ริทเทอร์ ได้รับการศึกษาที่ยอดเยี่ยมในวิทยาศาสตร์ธรรมชาติและรอบรู้ในประวัติศาสตร์และเทววิทยาแนะนำโดยหลักการศึกษาของครูชาวสวิสคือ โยฮันน์ ไฮน์ริช เปสตาลอซซี และโดยความคิดของนักปรัชญาชาวเยอรมันโยฮันน์กอทท์ฟรีด ฟอน สำหรับนักบวชในความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์กับสิ่งแวดล้อมของเขา ริทเทอร์ เป็นครูและปราชญ์ในด้านภูมิศาสตร์ ทำหน้าที่เป็นศาสตราจารย์ที่มหาวิทยาลัยเบอร์ลินจาก 1820 จนถึงบั้นปลายของชีวิต

ดูภูมิศาสตร์เป็นศาสตร์เชิงประจักษ์ เขายังคงยืนยันว่าวิธีการของที่จำเป็นต่อจากการสังเกตหนึ่งไปยังอีก ไม่ใช่จากความคิดหรือสมมติฐานเพื่อสังเกตการณ์ แต่เขาก็เชื่อว่า มีกฎหมายภูมิศาสตร์เขาปรากฏตัวขึ้นเพื่อแนบใดไม่มีความสำคัญที่จะสร้างพวกเขาได้อย่างชัดเจน เขาเครียดแทนความสำคัญของการใช้วิทยาศาสตร์เพื่ออธิบายลักษณะของภูมิศาสตร์ซึ่งในมุมมองของเขาเป็นเอกลักษณ์

ริตเตอร์ถือว่าเสมอฮัม ที่เป็นสิบปีอาวุโสของเขา เป็นเจ้านายของเขา และส่วนหนึ่งจากงานเขียนของเขาเกี่ยวกับความคิดทางภูมิศาสตร์ฮัม . เขาบ่อยมากขึ้นนักประวัติศาสตร์กว่านักภูมิศาสตร์และเขียนสิ่งที่ได้มาเป็นที่รู้จักในฐานะการตีความทางภูมิศาสตร์ของประวัติศาสตร์