Lazy Japanese and thieving Germans

Lazy Japanese and thieving Germans
So,far, I have shown how difficult it is to define cultures and to understand their complexities,let alone finding some kind of ideal culture for economic development. But,if defining culture is difficult, trying to explain something else(say, economic development) in terms of it seems to be an exercise fraught with even greater problems.
All this is not to deny that how people behave makes a difference to economic development. But the point is that people’s behavior is not determined by culture.Moreover, culture change; so it is wrong to trest culture as destiny, as many culturalists are wont to do. To understand this,let’s go back for a moment to those puzzles of the lazy Japanese and the thieving Germans.
One reason why Japanese or German culture in the past looked so bad for economic development is that observers from richer countries tended to be prejudiced against foreigners (especially poor foreigners). But there was also an element of genuine ‘misinterpretation’ due to the fact that rich countries are very differently organized from poor countries.
Take laziness—the most frequently cited ‘cultural’ trait of people in poor countries. People from rich countries routinely believe that poor countries are poor because their people are lazy. But many people in poor countries actually work long hours in backbreaking conditions. What makes them appear lazy is often their lack of an ‘industrial’ sense of time. When you work with basic tools or simple machinery, you don’t have to keep time strictly. If you are working in an automated factory, it’s essential. People from rich countries often interpret this difference in sense of time as laziness.
Of course, it was not all prejudice or misinterpretation. Early-19th century Germans and early-20 th-century Japanese were, on average, not as organized, rational, disciplined, etc. as the citizens of the successful countries of the time or, for that matter, as people are in today’s Germany or Japan. But the question is whether we can really describe the origins of those ‘negative’ forms of behaviour as ‘cultural’ in the sense that they are rooted in beliefs, values and outlooks that have been passed on through generations and are, therefore, very difficult, if not necessarily impossible, to change.
My short answer is no. Let us consider ‘laziness’ again. It is true that there are a lot more people ‘lazing around’ in poor countries. But is it because those people culturally prefer lounging about to working hard? Usually not. It is mainly because poor countries have a lot of people who are unemployed or underemployed (i.e., people may have jobs but do not have enough work to occupy them fully). This is the result of economic conditions rather than culture. The fact that immigrants from poor countries with ‘lazy’ cultures work much harder than the locals when they move to rich countries proves the point.
As for the once much-vaunted ‘dishonesty’ of the Germans in the past, when a country is poor, people often resort to unethical, or even illegal, means to make a living. Poverty also means weak law enforcement, which lets people get away with illegal behaviour, and makes breaking the law more ‘culturally’ acceptable.
How about the ‘excessive emotions’ of the Japanese and the Germans? Ratio- nal thinking, whose absence is often manifested as excessive emotion, develops largely as a result of economic development. Modern economies require a ratio- nal organization of activity, which then changes people’s understanding of the world.
‘Living for today’ or being ‘easy-going’—words that many people associate with Africa and Latin America nowadays—are also the consequences of eco- nomic conditions. In a slowly changing economy, there is not much need to plan for the future; people plan for the future only when they anticipate new opportunities (e.g., new careers) or unexpected shocks (e.g., a sudden inflow of new imports). Moreover, poor economies offer few devices with which people can plan for the future (e.g., credit, insurance, contracts).
In other words, many of the ‘negative’ forms of behaviour of the Japanese and Germans in the past were largely the outcomes of economic conditions common to all economically underdeveloped countries, rather than of their specific cultures. This is why the Germans and the Japanese in the past were ‘culturally’ far more similar to people in today’s developing countries than to the Germans and the Japanese of today.
Many of these apparently unchangeable ‘habits of national heritage’ can be, and have been, transformed quite quickly by changes in economic conditions. This is what some observers actually witnessed in late-19 th-century Germany and early-20 th-century Japan. Sidney Gulick, the American missionary whom I cited previously, observed that ‘the Japanese give the double impression of being industrious and diligent on the one hand and, on the other, of being lazy and utterly indifferent to the passage of time’. If you looked at the workers in the new factories, they looked very industrious. But if you looked at under-employed farmers and carpenters, they looked ‘lazy’. With economic development, people would also develop an ‘industrial’ sense of time very quickly. My country, Korea, offers an interesting example in this regard. Twenty, maybe even 15, years ago, we used to have the expression, ‘Korean time’. It described the widespread practice whereby people could be an hour or two late for an appointment and not even feel sorry about it. Nowadays, with the pace of life far more organized and faster, such behaviour has almost disappeared, and with it the expression itself.
In other words, culture changes with economic development.∗ That is why the Japanese and the German cultures of today are so different from those of their ancestors. Culture is the result, as well as the cause, of economic develop- ment. It would be far more accurate to say that countries become ‘hardworking’ and ‘disciplined’ (and acquire other ‘good’ cultural traits) because of economic development, rather than the other way around.
Of course, culture, with economic stagnation, can also change for the worse (at least from the point of view of economic development). The Muslim world used to be rational and tolerant, but, following centuries of economic stagnation, many Muslim countries have turned ultra-religious and intolerant. These’negative’ elements have become stronger because of economic stagnation and lack of future prospects. The fact that such forms of behaviour are not an inevitable manifestation of Muslim culture is proven by the rational thinking and tolerance prevalent in many prosperous Muslim empires in the past. It is also corroborated by contemporary examples, like Malaysia, whose economic prosperity has made its Islam tolerant and rational, as all those female central bankers I wrote about earlier will tell you.
Many culturalists accept, in theory, that cultures change. But in practice most of them treat culture as pretty immutable. This is why, despite endless contemporary accounts to the contrary, culturalists today describe the Japanese on the cusp of economic development in the most flattering light. David Landes, a leading proponent of the cultural theory of economic development, says: ‘The Japanese went about modernization with characteristic intensity and system. They were ready for it by virtue of a tradition (recollection) of effective govern- ment, by their high levels of literacy, by their tight family structure, by their work ethic and self-discipline, by their sense of national intensity and inherent superiority’. Despite the frequent contemporary observation that the Japanese were lazy, Fukuyama claims in his book, Trust, that there was ‘the Japanese counterpart to the Protestant work ethic, formulated at around the same time’. When he classifies Germany as an inherently ‘high-trust’ society, he is also oblivious to the fact that, before they became rich, many foreigners thought the Germans were cheating others all the time and unable to co-operate with one another.
A good cultural argument should be able to admit that the Germans and the Japanese were a pretty hopeless bunch in the past and still be able to ex- plain how they developed their economies. But most culturalists, blinded by their conviction that only countries with the ‘right’ value systems can develop, re-interpret German or Japanese histories so as to ‘explain’ their subsequent economic success.
The fact that culture changes far more quickly than the culturalists assume should give us hope. Negative behavioural traits, like laziness or lack of creativity, do hamper economic development. If these traits are fully, or even predomi- nantly, culturally determined, we would need a ‘cultural revolution’ in order to get rid of them and start economic development. If we need a cultural revolution before we can develop the economy, eco- nomic development would be next to impossible, since cultural revolutions rarely, if ever, succeed. The failure of the Chinese Cultural Revolution, albeit launched for other reasons than economic development, should serve as a salutary warning.
Fortunately, we do not need a cultural revolution before economic devel- opment can happen. A lot of behavioural traits that are meant to be good for economic development will follow from, rather than be prerequisites for, eco- nomic development. Countries can get development going through means other than a cultural revolution, as I explained in the preceding chapters. Once eco- nomic development gets going, it will change people’s behaviour and even the beliefs underlying it (namely, culture) in ways that help economic development. A ‘virtuous circle’ of economic development and cultural values can be created.
This is, essentially, what happened in Japan and Germany. And it is what wi

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชาวเยอรมันญี่ปุ่น และ thieving เกียจ ดังนั้น ห่างไกล ฉันได้แสดงว่ายากจะกำหนดวัฒนธรรม และเข้าใจความซับซ้อนของพวกเขา นับประสาหาสิ่งของเหมาะสำหรับการพัฒนาเศรษฐกิจ แต่ ถ้ากำหนดวัฒนธรรมยาก พยายามอธิบายอย่างอื่น (พูด พัฒนาเศรษฐกิจ) ในนั้นน่าจะเป็นการออกกำลังกายเต็มไป ด้วยปัญหายิ่ง ทั้งหมดนี้จะไม่ปฏิเสธว่า วิธีการทำงานของคนทำให้การพัฒนาเศรษฐกิจ แต่จุดอยู่ที่พฤติกรรมของคนไม่ได้ถูกกำหนด โดยวัฒนธรรม นอกจากนี้ วัฒนธรรม การเปลี่ยนแปลง ดังนั้นจึงผิดวัฒนธรรม trest เป็นจุดหมายปลายทาง เป็น culturalists มากเคยชินจะทำ เข้าใจนี้ ลองไปกลับในขณะปริศนาเหล่านั้นของขึ้นชาวเยอรมันและญี่ปุ่นขี้เกียจ เหตุผลหนึ่งที่ทำไมวัฒนธรรมญี่ปุ่นหรือเยอรมันในอดีตมองเลวสำหรับการพัฒนาเศรษฐกิจคือการ ที่ผู้สังเกตการณ์จากประเทศยิ่งขึ้นมีแนวโน้มจะรังเกียจชาวต่างชาติ (โดยเฉพาะอย่างยิ่งจนชาวต่างชาติ) แต่ถูกองค์ของแท้ 'misinterpretation' เนื่องจากข้อเท็จจริงที่ว่าประเทศรวยจัดระเบียบมากแตกต่างจากประเทศที่ยากจน Take laziness—the most frequently cited ‘cultural’ trait of people in poor countries. People from rich countries routinely believe that poor countries are poor because their people are lazy. But many people in poor countries actually work long hours in backbreaking conditions. What makes them appear lazy is often their lack of an ‘industrial’ sense of time. When you work with basic tools or simple machinery, you don’t have to keep time strictly. If you are working in an automated factory, it’s essential. People from rich countries often interpret this difference in sense of time as laziness.Of course, it was not all prejudice or misinterpretation. Early-19th century Germans and early-20 th-century Japanese were, on average, not as organized, rational, disciplined, etc. as the citizens of the successful countries of the time or, for that matter, as people are in today’s Germany or Japan. But the question is whether we can really describe the origins of those ‘negative’ forms of behaviour as ‘cultural’ in the sense that they are rooted in beliefs, values and outlooks that have been passed on through generations and are, therefore, very difficult, if not necessarily impossible, to change. คำตอบสั้น ๆ ของฉันเป็นไม่ ให้เราพิจารณา 'ความขี้เกียจ' อีกครั้ง มันเป็นความจริงที่มีคนมาก 'อาทิ' ในประเทศยากจน แต่เป็น เพราะผู้คนวัฒนธรรมต้องมุ่งเน้นเกี่ยวกับการทำงานหนัก ปกติไม่ เป็นส่วนใหญ่เนื่องจากประเทศยากจนมีผู้ตกงานหรือ underemployed (เช่น คนอาจได้งาน แต่ไม่มีพองานครองเต็ม) นี้เป็นผลของภาวะเศรษฐกิจมากกว่าวัฒนธรรม ความจริงที่อพยพจากประเทศที่ยากจนมีวัฒนธรรม 'ขี้เกียจ' ทำงานมากหนักกว่าชาวบ้านจะย้ายไปประเทศรวย พิสูจน์จุด สำหรับในครั้งเดียวมาก vaunted 'ซื่อสัตย์' ของเยอรมันในอดีต เมื่อประเทศไม่ดี คนมักจะหันไปศีลธรรม หรือแม้แต่ไม่ถูก ต้อง วิธีดำเนินชีวิต ความยากจนยังหมายถึง การบังคับใช้กฎหมายอ่อนแอ ซึ่งช่วยให้คนที่ได้รับกับพฤติกรรมที่ไม่ถูกต้อง ทำผิดกฎหมายมากขึ้น 'วัฒนธรรม' ยอมรับวิธีการเกี่ยวกับ 'เกินอารมณ์' ของญี่ปุ่นและเยอรมัน คิดอัตรา nal มีการขาดงานมักประจักษ์ตามอารมณ์มากเกินไป พัฒนาเนื่องจากการพัฒนาเศรษฐกิจ เศรษฐกิจสมัยใหม่จำเป็นต้องมีองค์กร nal อัตราของกิจกรรม ข้อมูลความเข้าใจประชาชนของโลก 'ชีวิตปัจจุบัน' หรือเป็น '- เรียบง่าย' — คำที่หลายคนเชื่อมโยงกับแอฟริกาและละตินอเมริกาปัจจุบัน — ยังมีผลกระทบกับสิ่งแวดล้อม-nomic เงื่อนไขการ ในเศรษฐกิจเปลี่ยนแปลงช้า ไม่มากจำเป็นต้องวางแผนสำหรับอนาคต คนวางแผนสำหรับอนาคตเท่านั้นเมื่อมีโอกาสใหม่ (เช่น ใหม่อาชีพ) หรือแรงกระแทกไม่คาดคิด (เช่น ความฉับพลันไหลเข้าของใหม่นำเข้า) นอกจากนี้ เศรษฐกิจดีมีอุปกรณ์ไม่กี่ที่ที่คนสามารถวางแผนในอนาคต (เช่น สินเชื่อ ประกันภัย สัญญา) ในคำอื่น ๆ คน 'ลบ' ของพฤติกรรมของชาวเยอรมันและญี่ปุ่นในอดีตได้เป็นผล ของภาวะเศรษฐกิจทั่วไปทั้งหมดอย่าง underdeveloped ประเทศ แทนที่ เป็นวัฒนธรรมเฉพาะของตน นี่คือเหตุผลที่เยอรมันและญี่ปุ่นในอดีตมี 'วัฒนธรรม' มากคล้ายกับคนในประเทศกำลังพัฒนาในวันนี้กว่าโดยเยอรมันและญี่ปุ่นวันนี้หลายเหล่านี้เห็นได้ชัดยืนยัน 'นิสัยของมรดกแห่งชาติ' ได้ และมีการ แปลงค่อนข้างรวดเร็วตามการเปลี่ยนแปลงสภาพทางเศรษฐกิจ นี่คืออะไรบางอย่างผู้สังเกตการณ์เห็นจริง ในสาย 19 th ศตวรรษเยอรมนีและญี่ปุ่น th-ศตวรรษที่ 20 ต้น Gulick ห้องกว้าง มิชชันนารีอเมริกันที่ผมอ้างถึงก่อนหน้านี้ สังเกตว่า 'ญี่ปุ่นช่วยให้คู่ความขยันหมั่นเพียร และขยันคง และ อื่น ๆ การขี้เกียจ และสนใจเพราะถึงเวลา' ถ้าคุณมองคนงานในโรงงานใหม่ พวกเขาดูขยันหมั่นเพียรมาก แต่ถ้าคุณมองเกษตรกรลูกจ้างภายใต้และเดอะคาร์เพนเทอส์ ดู 'ขี้เกียจ' กับการพัฒนาเศรษฐกิจ คนจะยังพัฒนาความรู้สึก 'อุตสาหกรรม' ของเวลาได้อย่างรวดเร็ว ประเทศ เกาหลี มีตัวอย่างที่น่าสนใจในเรื่องนี้ ประมาณ 20 บางทีแม้แต่ 15 ปี ที่เราใช้มีนิพจน์ 'เกาหลีเวลา' จะอธิบายการปฏิบัติอย่างกว้างขวางโดยบุคคลอาจเป็นชั่วโมง หรือสองสายสำหรับการนัดหมาย และแม้ไม่เสียใจเลย ปัจจุบัน กับย่างก้าวของชีวิตได้เร็วขึ้น และเป็นระเบียบมากขึ้น พฤติกรรมดังกล่าวเกือบหายไป และด้วยนิพจน์ตัวเอง ในคำอื่น ๆ วัฒนธรรมเปลี่ยนกับ development.∗ เศรษฐกิจที่เป็นเหตุให้ญี่ปุ่นและวัฒนธรรมเยอรมันวันนี้จะต่างจากของบรรพบุรุษ วัฒนธรรมเป็นผล เป็นสาเหตุ ของเศรษฐกิจพัฒนาติดขัด มันจะถูกมากถูกต้องพูดว่า ประเทศกลายเป็น 'ทุก' และ 'สามัคคี' (และได้รับลักษณะทางวัฒนธรรมอื่น ๆ 'ดี') เนื่องจากการพัฒนาเศรษฐกิจ มากกว่าวิธีอื่น ๆ แน่นอน วัฒนธรรม มีการชะงักงันทางเศรษฐกิจ ยังสามารถเปลี่ยนการแย่ลง (อย่างน้อยจากมุมมองของการพัฒนาเศรษฐกิจ) ได้ โลกมุสลิมเคยเชือด และทน แต่ ต่อศตวรรษของการชะงักงันทางเศรษฐกิจ ประเทศมุสลิมได้เปิดได้ทันศาสนา และ intolerant These'negative' องค์ประกอบได้ทำให้เข้มแข็งเนื่องจากการชะงักงันทางเศรษฐกิจและการขาดของแนวโน้มในอนาคต ความจริงที่ว่ารูปแบบของพฤติกรรมดังกล่าวไม่เป็นยามหลีกเลี่ยงวัฒนธรรมมุสลิมเป็นพิสูจน์แล้วคิดเหตุผลและยอมรับแพร่หลายในจักรวรรดิมุสลิมที่เจริญรุ่งเรืองมากในอดีต มันคือ corroborated โดยตัวอย่างร่วมสมัย เช่นมาเลเซีย ที่มีความเจริญทางเศรษฐกิจได้ทำของอิสลามป้องกันความผิดพลาด และเชือด เป็นทั้งหมดที่หญิงกลางธนาคารผมเขียนเกี่ยวกับก่อนหน้านี้จะบอกคุณCulturalists มากยอมรับ ทฤษฎี วัฒนธรรมเปลี่ยน แต่ในทางปฏิบัติ ส่วนใหญ่จะรักษาวัฒนธรรมเป็นพระองค์สวย ทำไม แม้ มีการสิ้นสุดสมัยบัญชีตรงกันข้าม culturalists วันนี้อธิบายญี่ปุ่นบน cusp ของการพัฒนาเศรษฐกิจในแสงสุดสอพลอได้ สื David, proponent ชั้นนำของทฤษฎีวัฒนธรรมของการพัฒนาเศรษฐกิจ กล่าวว่า: ' ญี่ปุ่นไปเกี่ยวกับนวัตกรรมกับลักษณะความรุนแรงและระบบการ พวกเขาพร้อมสำหรับมันอาศัยประเพณี (เลือน) การมีประสิทธิภาพควบคุมติดขัด สามารถ โดยแน่นครอบครัวโครงสร้าง งานจริยธรรมและผดุง ด้วยความเหนือกว่าโดยธรรมชาติและความชาติของพวกเขาโดยพวกเขา ' แม้จะบ่อยสมัยสังเกตว่า ญี่ปุ่นถูกขี้เกียจ ฟุคุยาม่าอ้างในหนังสือของเขา เชื่อถือ ว่า มี 'สำเนาญี่ปุ่นเพื่อจริยธรรมงานฝ่ายโปรเตสแตนต์ สูตรที่รอบเวลาเดียวกัน' เมื่อเขาแบ่งประเภทของเยอรมนีเป็นสังคมมีความสูงความเชื่อถือ' เขาก็ลืมเลือนในความเป็นจริงที่ว่า ก่อนที่จะกลายเป็นรวย ต่างชาติคิดว่า เยอรมันถูกโกงผู้อื่นตลอดเวลา และสามารถทำงานร่วมกัน A good cultural argument should be able to admit that the Germans and the Japanese were a pretty hopeless bunch in the past and still be able to ex- plain how they developed their economies. But most culturalists, blinded by their conviction that only countries with the ‘right’ value systems can develop, re-interpret German or Japanese histories so as to ‘explain’ their subsequent economic success. The fact that culture changes far more quickly than the culturalists assume should give us hope. Negative behavioural traits, like laziness or lack of creativity, do hamper economic development. If these traits are fully, or even predomi- nantly, culturally determined, we would need a ‘cultural revolution’ in order to get rid of them and start economic development. If we need a cultural revolution before we can develop the economy, eco- nomic development would be next to impossible, since cultural revolutions rarely, if ever, succeed. The failure of the Chinese Cultural Revolution, albeit launched for other reasons than economic development, should serve as a salutary warning.Fortunately, we do not need a cultural revolution before economic devel- opment can happen. A lot of behavioural traits that are meant to be good for economic development will follow from, rather than be prerequisites for, eco- nomic development. Countries can get development going through means other than a cultural revolution, as I explained in the preceding chapters. Once eco- nomic development gets going, it will change people’s behaviour and even the beliefs underlying it (namely, culture) in ways that help economic development. A ‘virtuous circle’ of economic development and cultural values can be created. This is, essentially, what happened in Japan and Germany. And it is what wi

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ขี้เกียจเยอรมันญี่ปุ่นและการลักขโมยดังนั้นจนถึงตอนนี้ผมได้แสดงให้เห็นวิธีการที่ยากก็คือการกำหนดวัฒนธรรมและเข้าใจความซับซ้อนของพวกเขาให้อยู่คนเดียวหาชนิดของวัฒนธรรมที่เหมาะสำหรับการพัฒนาทางเศรษฐกิจ
แต่ถ้ากำหนดวัฒนธรรมเป็นเรื่องยากพยายามที่จะอธิบายอย่างอื่น (พูด, การพัฒนาเศรษฐกิจ) ในแง่ของมันน่าจะเป็นการออกกำลังกายที่เต็มไปด้วยปัญหาที่ยิ่งใหญ่กว่า.
ทั้งหมดนี้ไม่ได้ที่จะปฏิเสธได้ว่าวิธีการที่คนมีพฤติกรรมที่ทำให้แตกต่างกับการพัฒนาทางเศรษฐกิจ . แต่ประเด็นก็คือว่าพฤติกรรมของผู้คนไม่ได้กำหนดโดย culture.Moreover การเปลี่ยนแปลงวัฒนธรรม ดังนั้นจึงเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้องกับวัฒนธรรมการลงโทษเป็นโชคชะตาเป็น culturalists จำนวนมากมีความเคยชินที่จะทำ เพื่อให้เข้าใจถึงนี้ขอกลับไปสักครู่ปริศนาเหล่านั้นของญี่ปุ่นและขี้เกียจเยอรมันลักขโมย.
อีกเหตุผลหนึ่งที่วัฒนธรรมญี่ปุ่นหรือเยอรมันในอดีตที่ผ่านมาดูไม่ดีดังนั้นการพัฒนาเศรษฐกิจคือการที่ผู้สังเกตการณ์จากประเทศที่ร่ำรวยมีแนวโน้มที่จะมีอคติกับชาวต่างชาติ (ชาวต่างชาติที่ไม่ดีโดยเฉพาะอย่างยิ่ง) แต่ก็ยังมีองค์ประกอบของแท้ 'เข้าใจผิด' เพราะความจริงที่ว่าประเทศที่อุดมไปด้วยที่มีการจัดที่แตกต่างกันมากจากประเทศที่ยากจน.
ใช้ความเกียจคร้านที่อ้างถึงบ่อยที่สุดลักษณะ 'วัฒนธรรม' ของผู้คนในประเทศยากจน คนจากประเทศที่อุดมไปด้วยเป็นประจำเชื่อว่าประเทศที่ยากจนยากจนเพราะคนของพวกเขาจะขี้เกียจ แต่คนจำนวนมากในประเทศที่ยากจนจริงทำงานเป็นเวลานานในสภาพเหนื่อย สิ่งที่ทำให้พวกเขาปรากฏขี้เกียจมักจะเป็นพวกเขาขาดความรู้สึก 'อุตสาหกรรม' ของเวลา เมื่อคุณทำงานกับเครื่องมือพื้นฐานหรือเครื่องจักรที่ง่ายที่คุณจะได้ไม่ต้องให้เวลาอย่างเคร่งครัด หากคุณกำลังทำงานอยู่ในโรงงานอัตโนมัติก็จำเป็น คนที่มาจากประเทศที่ร่ำรวยมักจะตีความแตกต่างในความรู้สึกของเวลาที่ความเกียจคร้านนี้.
แน่นอนมันไม่ได้ทั้งหมดอคติหรือเข้าใจผิด ต้นศตวรรษที่ 19 เยอรมันและต้น 20 ศตวรรษที่ญี่ปุ่นโดยเฉลี่ยไม่เป็นระเบียบมีเหตุผลมีระเบียบวินัย ฯลฯ ในฐานะพลเมืองของประเทศที่ประสบความสำเร็จของเวลาหรือสำหรับเรื่องที่ในขณะที่คนที่อยู่ในประเทศเยอรมนีในวันนี้ หรือญี่ปุ่น แต่คำถามคือว่าเราจริงๆสามารถอธิบายต้นกำเนิดของเหล่านั้น 'เชิงลบ' รูปแบบของพฤติกรรมที่เป็น 'วัฒนธรรม' ในแง่ที่ว่าพวกเขาจะหยั่งรากลึกในความเชื่อค่านิยมและแนวโน้มที่ได้รับการส่งต่อไปถึงรุ่นและดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากมาก ถ้าไม่จำเป็นต้องเป็นไปไม่ได้ที่จะเปลี่ยน.
คำตอบสั้น ๆ ของฉันคือไม่มี ขอให้เราพิจารณา 'ขี้เกียจ' อีกครั้ง มันเป็นความจริงว่ามีคนมากขึ้น 'ขี้เกียจไปรอบ ๆ ในประเทศที่ยากจน แต่มันเป็นเพราะคนเหล่านั้นต้องการการพักผ่อนวัฒนธรรมเรื่องเกี่ยวกับการทำงานอย่างหนัก? มักจะไม่ มันเป็นส่วนใหญ่เพราะประเทศยากจนมีจำนวนมากของคนที่ว่างงานหรือทำงานไม่เต็ม (เช่นคนอาจจะมีงาน แต่ไม่ได้มีการทำงานที่มากพอที่จะใช้พวกเขาอย่างเต็มที่) นี้เป็นผลจากภาวะเศรษฐกิจมากกว่าวัฒนธรรม ความจริงที่ว่าผู้อพยพจากประเทศยากจนด้วย 'ขี้เกียจ' วัฒนธรรมการทำงานมากยิ่งกว่าที่ชาวบ้านเมื่อพวกเขาย้ายไปยังประเทศที่อุดมไปด้วยพิสูจน์จุด.
สำหรับครั้งมากได้ถูกโอ้อวด 'ทุจริต' ของเยอรมันในอดีตที่ผ่านมาเมื่อประเทศเป็นที่น่าสงสาร คนมักจะหันไปใช้ผิดจรรยาบรรณหรือผิดกฎหมายแม้จะหมายถึงการที่จะทำให้ชีวิต ความยากจนยังหมายถึงการบังคับใช้กฎหมายที่อ่อนแอซึ่งจะช่วยให้ผู้คนได้รับไปกับพฤติกรรมที่ผิดกฎหมายและทำให้ผิดกฎหมายมากขึ้น 'วัฒนธรรม' ยอมรับ.
วิธีการเกี่ยวกับ 'อารมณ์มากเกินไป' ของญี่ปุ่นและเยอรมัน? ความคิด NAL Ratio- ซึ่งขาดเป็นที่ประจักษ์มักจะเป็นอารมณ์ความรู้สึกมากเกินไปพัฒนาส่วนใหญ่เป็นผลมาจากการพัฒนาทางเศรษฐกิจ เศรษฐกิจสมัยใหม่จำเป็นต้องมีองค์กร NAL ratio- ของกิจกรรมซึ่งจะมีการเปลี่ยนแปลงเข้าใจของผู้คนของโลก.
'ที่อาศัยอยู่ในวันนี้' หรือเป็น 'ง่าย going' คำที่หลายคนเชื่อมโยงกับแอฟริกาและละตินอเมริกาในปัจจุบัน-นอกจากนี้ยังมีผลกระทบของ เงื่อนไขทางเศรษฐกิจสิ่งแวดล้อม ในภาวะเศรษฐกิจที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างช้า ๆ ไม่มีความจำเป็นมากในการวางแผนสำหรับอนาคต คนที่วางแผนสำหรับอนาคตเมื่อพวกเขาคาดว่าจะมีโอกาสใหม่ ๆ (เช่นการประกอบอาชีพใหม่) หรือแรงกระแทกที่ไม่คาดคิด (เช่นการไหลเข้าอย่างฉับพลันของการนำเข้าใหม่) นอกจากนี้เศรษฐกิจไม่ดีมีอุปกรณ์ไม่กี่คนที่สามารถวางแผนสำหรับอนาคต (เช่นเครดิตประกันสัญญา).
ในคำอื่น ๆ อีกมากมายของ 'เชิงลบ' รูปแบบของการทำงานของญี่ปุ่นและเยอรมันในอดีตที่ผ่านมาส่วนใหญ่เป็นผล เงื่อนไขทางเศรษฐกิจร่วมกันกับทุกประเทศด้อยพัฒนาทางเศรษฐกิจมากกว่าของวัฒนธรรมเฉพาะของพวกเขา นี่คือเหตุผลที่เยอรมันและญี่ปุ่นในอดีตที่ผ่านมาเป็น 'วัฒนธรรม' ที่ไกลมากขึ้นคล้ายกับคนที่อยู่ในประเทศกำลังพัฒนาในปัจจุบันกว่าเยอรมันและญี่ปุ่นในวันนี้.
หลายคนเห็นได้ชัดเหล่านี้ไม่เปลี่ยนแปลงนิสัยของมรดกทางวัฒนธรรมแห่งชาติจะเป็นไปได้และมีความ รับเปลี่ยนได้อย่างรวดเร็วมากจากการเปลี่ยนแปลงในภาวะเศรษฐกิจ นี่คือสิ่งที่นักสังเกตการณ์บางคนเห็นจริงในช่วงปลาย 19 ศตวรรษที่ประเทศเยอรมนีและต้น 20 ศตวรรษที่ประเทศญี่ปุ่น ซิดนีย์พินิจพิเคราะห์อเมริกันมิชชันนารีผู้ที่ฉันอ้างก่อนหน้านี้ตั้งข้อสังเกตว่า 'ญี่ปุ่นให้การแสดงผลของการเป็นคู่ขยันและขยันในมือข้างหนึ่งและที่อื่น ๆ ของการเป็นขี้เกียจและไม่แยแสอย่างเต็มที่เพื่อให้เนื้อเรื่องของเวลา' ถ้าคุณมองไปที่คนงานในโรงงานใหม่ที่พวกเขามองขยันมาก แต่ถ้าคุณมองไปที่เกษตรกรภายใต้การจ้างงานและช่างไม้ที่พวกเขามอง 'ขี้เกียจ' กับการพัฒนาทางเศรษฐกิจคนยังจะพัฒนาความรู้สึก 'อุตสาหกรรม' เวลาอย่างรวดเร็ว ประเทศเกาหลีมีตัวอย่างที่น่าสนใจในเรื่องนี้ ยี่สิบอาจจะได้ 15 ปีที่ผ่านมาเราเคยมีการแสดงออกถึงเวลาเกาหลี มันอธิบายการปฏิบัติอย่างแพร่หลายโดยคนอาจจะเป็นชั่วโมงหรือสองสายสำหรับการนัดหมายและไม่ได้รู้สึกเสียใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ ปัจจุบันกับการก้าวของชีวิตมากขึ้นการจัดระเบียบและเร็วขึ้นพฤติกรรมดังกล่าวได้เกือบจะหายไปและด้วยการแสดงออกของตัวเอง. the
ในคำอื่น ๆ วัฒนธรรมการเปลี่ยนแปลงที่มีการพัฒนาทางเศรษฐกิจ. นั่นคือเหตุผลที่ญี่ปุ่นและวัฒนธรรมของเยอรมันในวันนี้จึง แตกต่างจากบรรพบุรุษของพวกเขา วัฒนธรรมเป็นผลเช่นเดียวกับสาเหตุของการพัฒนาทางเศรษฐกิจ มันจะถูกต้องมากขึ้นที่จะบอกว่าประเทศจะกลายเป็น 'หนัก' และ 'วินัย' (และได้รับอื่น ๆ 'ดี' ลักษณะทางวัฒนธรรม) เพราะการพัฒนาทางเศรษฐกิจมากกว่าวิธีอื่น ๆ .
แน่นอนวัฒนธรรมกับเศรษฐกิจซบเซาสามารถ นอกจากนี้ยังมีการเปลี่ยนแปลงที่เลวร้ายกว่า (อย่างน้อยจากมุมมองของการพัฒนาเศรษฐกิจ) โลกมุสลิมที่ใช้เป็นเหตุผลและใจกว้าง แต่ต่อไปนี้ศตวรรษของความเมื่อยล้าทางเศรษฐกิจประเทศมุสลิมจำนวนมากได้หันพิเศษทางศาสนาและทิฐิ องค์ประกอบ These'negative 'ได้กลายเป็นที่แข็งแกร่งเนื่องจากความซบเซาทางเศรษฐกิจและการขาดโอกาสในอนาคต ความจริงที่ว่ารูปแบบของพฤติกรรมดังกล่าวจะไม่เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงการแสดงออกของวัฒนธรรมของชาวมุสลิมได้รับการพิสูจน์จากความคิดที่มีเหตุผลและความอดทนที่แพร่หลายในจักรวรรดิมุสลิมจำนวนมากที่เจริญรุ่งเรืองในอดีต นอกจากนี้ยังยืนยันโดยปัจจุบันตัวอย่างเช่นมาเลเซียที่มีความเจริญทางเศรษฐกิจได้ทำให้ศาสนาอิสลามที่ใจกว้างและมีเหตุผลเป็นสิ่งที่บรรดาธนาคารกลางหญิงผมเขียนเกี่ยวกับก่อนหน้านี้จะบอกคุณ.
culturalists หลายคนยอมรับในทฤษฎีที่มีการเปลี่ยนแปลงวัฒนธรรม แต่ในทางปฏิบัติมากของพวกเขารักษาวัฒนธรรมไม่เปลี่ยนรูปสวย นี่คือเหตุผลที่แม้จะมีบัญชีร่วมสมัยที่ไม่มีที่สิ้นสุดไปในทางตรงกันข้าม culturalists วันนี้อธิบายถึงญี่ปุ่นใน cusp ของการพัฒนาเศรษฐกิจในที่มีแสงที่ประจบมากที่สุด เดวิดแลนเดสเป็นผู้แสดงนำของทฤษฎีทางวัฒนธรรมของการพัฒนาเศรษฐกิจกล่าวว่า: 'ญี่ปุ่นไปเกี่ยวกับการสร้างสรรค์สิ่งใหม่ ๆ ที่มีความรุนแรงและลักษณะของระบบ พวกเขาพร้อมสำหรับมันโดยอาศัยอำนาจตามประเพณี (ความทรงจำ) ment ของรัฐบาลที่มีประสิทธิภาพระดับสูงของพวกเขารู้โครงสร้างครอบครัวของพวกเขาแน่นโดยจรรยาบรรณในการทำงานของพวกเขาและมีวินัยในตนเองโดยความรู้สึกของความรุนแรงในระดับชาติและที่เหนือกว่าโดยธรรมชาติ ' แม้จะมีการสังเกตในปัจจุบันที่พบบ่อยว่าญี่ปุ่นขี้เกียจฟุกุยามาอ้างในหนังสือของเขาเชื่อถือว่ามี 'คู่ญี่ปุ่นจรรยาบรรณในการทำงานโปรเตสแตนต์สูตรในเวลาเดียวกัน เมื่อเขาจัดเยอรมนีเป็นเนื้อแท้ 'สูงความไว้วางใจ' สังคมเขายังนึกถึงความจริงที่ว่าก่อนที่พวกเขากลายเป็นที่อุดมไปด้วยชาวต่างชาติหลายคนคิดว่าชาวเยอรมันถูกโกงคนอื่น ๆ ตลอดเวลาและไม่สามารถที่จะร่วมทำงานกับคนอื่น.
ข้อโต้แย้งทางวัฒนธรรมที่ดีควรจะสามารถที่จะยอมรับว่าเยอรมันและญี่ปุ่นเป็นพวงสิ้นหวังสวยในอดีตที่ผ่านมาและยังคงสามารถที่จะอดีตธรรมดาวิธีที่พวกเขาได้รับการพัฒนาเศรษฐกิจของพวกเขา แต่ culturalists ที่สุดตาบอดด้วยความเชื่อมั่นของพวกเขาที่มีเพียงประเทศที่มี 'ขวา' ระบบค่าสามารถพัฒนาใหม่ตีความประวัติศาสตร์เยอรมันหรือญี่ปุ่นเพื่อให้เป็นไป 'อธิบาย' ความสำเร็จทางเศรษฐกิจที่ตามมาของพวกเขา.
ความจริงที่ว่ามีการเปลี่ยนแปลงวัฒนธรรมที่ไกลมากขึ้นอย่างรวดเร็วกว่าที่ culturalists ถือว่าควรจะให้เรามีความหวัง ลักษณะพฤติกรรมเชิงลบเช่นความเกียจคร้านหรือขาดความคิดสร้างสรรค์ทำขัดขวางการพัฒนาทางเศรษฐกิจ หากลักษณะเหล่านี้อย่างเต็มที่หรือแม้กระทั่ง predomi- nantly กำหนดวัฒนธรรมที่เราจะต้องมี 'การปฏิวัติทางวัฒนธรรม' เพื่อให้ได้รับการกำจัดของพวกเขาและเริ่มต้นการพัฒนาทางเศรษฐกิจ ถ้าเราต้องการการปฏิวัติทางวัฒนธรรมก่อนที่เราจะสามารถพัฒนาเศรษฐกิจการพัฒนาทางเศรษฐกิจสิ่งแวดล้อมจะเป็นไปไม่ได้เลยนับตั้งแต่การปฏิวัติทางวัฒนธรรมที่ไม่ค่อยหากเคยประสบความสำเร็จ ความล้มเหลวของการปฏิวัติวัฒนธรรมของจีนแม้จะเปิดตัวด้วยเหตุผลอื่นนอกเหนือการพัฒนาทางเศรษฐกิจควรทำหน้าที่เป็นคำเตือนที่มีประโยชน์.
โชคดีที่เราไม่จำเป็นต้องมีการปฏิวัติทางวัฒนธรรมก่อนที่จะพัฒนานั้น opment เศรษฐกิจสามารถเกิดขึ้นได้ จำนวนมากของลักษณะพฤติกรรมที่มีความหมายที่จะเป็นดีสำหรับการพัฒนาทางเศรษฐกิจที่จะตามมาจากมากกว่าจะเป็นสิ่งที่จำเป็นสำหรับการพัฒนาทางเศรษฐกิจสิ่งแวดล้อม ประเทศจะได้รับการพัฒนาไปด้วยวิธีการอื่น ๆ นอกเหนือจากการปฏิวัติทางวัฒนธรรมที่ผมได้อธิบายไว้ในบทก่อนหน้านี้ เมื่อการพัฒนาทางเศรษฐกิจสิ่งแวดล้อมได้รับไปก็จะเปลี่ยนพฤติกรรมของผู้คนและยังมีความเชื่อพื้นฐานมัน (คือวัฒนธรรม) ในรูปแบบที่จะช่วยให้การพัฒนาทางเศรษฐกิจ A 'วงกลมงามของการพัฒนาเศรษฐกิจและคุณค่าทางวัฒนธรรมที่สามารถสร้างขึ้น.
นี้เป็นหลักสิ่งที่เกิดขึ้นในประเทศญี่ปุ่นและเยอรมนี และมันก็เป็นสิ่งที่ไร้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ขี้เกียจภาษาญี่ปุ่นและขโมยเยอรมัน
ดังนั้นไกล , ผมจะแสดงวิธีการที่ยากก็คือการกำหนดวัฒนธรรม และเข้าใจความซับซ้อนของพวกเขาให้อยู่คนเดียวหาประเภทของวัฒนธรรมที่เหมาะสำหรับการพัฒนาเศรษฐกิจ แต่ถ้าการกำหนดวัฒนธรรมยาก พยายามอธิบายอย่างอื่น ( พูด , การพัฒนาเศรษฐกิจ ) ในแง่ของมันเหมือนการออกกำลังกายที่เต็มไปด้วยปัญหาที่ยิ่งใหญ่กว่า .
ทั้งหมดนี้ไม่ได้ปฏิเสธว่าคนปฏิบัติ ทำให้ความแตกต่างของการพัฒนาเศรษฐกิจ แต่ประเด็นคือว่า พฤติกรรมของคนไม่ได้ถูกกำหนดโดยวัฒนธรรม นอกจากนี้ วัฒนธรรมเปลี่ยน แล้วมันผิด trest วัฒนธรรมเป็นโชคชะตา เป็นหลาย culturalists เคยชินที่จะทำ ที่จะเข้าใจ กลับไปช่วงเวลาที่ขี้เกียจและปริศนาของญี่ปุ่น
ขโมยเยอรมันเหตุผลหนึ่งที่ญี่ปุ่น หรือเยอรมันวัฒนธรรมในอดีตมองไม่ดีดังนั้นเพื่อการพัฒนาเศรษฐกิจว่า ผู้สังเกตการณ์จากประเทศรวยขึ้นมีแนวโน้มที่จะมีอคติกับชาวต่างชาติ ( โดยเฉพาะคนจนชาวต่างชาติ ) แต่มันก็เป็นองค์ประกอบของแท้ ' ผิด ' เนื่องจากว่าประเทศที่ร่ำรวยจะแตกต่างกันมากจัดจากประเทศยากจน
เอาความขี้เกียจส่วนใหญ่มักอ้าง ' ' ลักษณะทางวัฒนธรรมของประชาชนในประเทศยากจน ผู้คนจากประเทศที่ร่ำรวยเป็นประจำ เชื่อว่าประเทศที่เป็นคนจน เพราะคนก็ขี้เกียจ แต่หลายคนในประเทศที่ยากจนจริง ๆเหนื่อยมากทำงานเป็นเวลานานในเงื่อนไข อะไรที่ทำให้พวกเขาปรากฏขี้เกียจมักจะขาดความ ' อุตสาหกรรม ' ความรู้สึกของเวลาเมื่อคุณทำงานกับเครื่องมือพื้นฐานหรือเครื่องจักรที่ง่าย คุณไม่ต้องเก็บเวลาอย่างเคร่งครัด ถ้าคุณกำลังทำงานในโรงงานอัตโนมัติ มันเป็นสิ่งจำเป็น ผู้คนจากประเทศที่ร่ำรวยมักจะตีความความแตกต่างในความรู้สึกของเวลา เช่น ความเกียจคร้าน .
แน่นอน ไม่ใช่อคติทั้งหมด หรือการเข้าใจผิด . early-19th ศตวรรษศตวรรษ early-20 th เยอรมันและญี่ปุ่น เฉลี่ย ไม่จัดมีเหตุผล มีวินัย ฯลฯ เป็นพลเมืองของประเทศที่ประสบความสําเร็จของเวลาหรือสำหรับเรื่องที่เป็นคนในวันนี้ของเยอรมนีหรือญี่ปุ่น แต่คำถามก็คือว่า เราสามารถอธิบายต้นกำเนิดของรูปแบบเหล่านั้น ' เชิงลบ ' พฤติกรรม ' วัฒนธรรม ' ในความรู้สึกที่พวกเขาเป็นรากฐานของความเชื่อ ค่านิยม และแนวโน้มที่สืบทอดกันมาจากรุ่นสู่รุ่นและดังนั้น ยากมากถ้าไม่ได้เป็นไปไม่ได้ที่จะเปลี่ยนแปลง
ตอบสั้น ๆของฉันคือไม่ ให้เราพิจารณา ' ความขี้เกียจ ' อีกครั้ง มันเป็นความจริงว่ามีมากคนเยอะขี้เกียจอยู่ในประเทศยากจน แต่เป็นเพราะคนเหล่านั้นวัฒนธรรมชอบนั่งเล่นต้องทำงานหนัก ? มักจะไม่ได้มันเป็นส่วนใหญ่เพราะประเทศยากจนมีมากคนที่ว่างงาน หรือธัญพืช ( เช่น คนอาจจะได้งาน แต่ไม่ได้มีงานมากพอแล้วที่จะครอบครองพวกเขาอย่างเต็มที่ ) นี่คือผลของภาวะเศรษฐกิจมากกว่าวัฒนธรรม ความจริงที่ว่าผู้อพยพจากประเทศยากจน ' ขี้เกียจ ' วัฒนธรรมทำงานยากกว่าชาวบ้านเมื่อพวกเขาย้ายไปยังประเทศที่ร่ำรวยพิสูจน์ประเด็น
สำหรับเมื่อมาก vaunted ' สุจริต ' ของเยอรมันในอดีต เมื่อประเทศยากจน คนมักใช้ผิดจรรยาบรรณ หรือผิดกฎหมาย หมายถึง การใช้ชีวิต ความยากจนยังหมายถึงการบังคับใช้กฎหมายอ่อนแอ ซึ่งช่วยให้ผู้คนได้รับไปกับพฤติกรรมที่ผิดกฎหมายและทำให้ผิดกฎหมายมากขึ้น ' วัฒนธรรม ' ยอมรับ .
แล้ว ' อารมณ์ ' มากเกินไปของญี่ปุ่นและเยอรมัน ?สัดส่วน - จำหน่ายคิดที่ขาดมักจะปรากฏเป็นอารมณ์มากเกินไป พัฒนา ส่วนใหญ่เป็นผลจากการพัฒนาเศรษฐกิจ เศรษฐกิจสมัยใหม่ต้องการอัตราส่วนองค์กร - นัล ของกิจกรรม ซึ่งการเปลี่ยนแปลงของคนเข้าใจโลก
' ชีวิต ' หรือถูก ' ' วันนี้ - คำพูดง่ายๆที่หลายคนเชื่อมโยงกับแอฟริกาและละตินอเมริกาในปัจจุบันยังมีผลของ Eco - nomic เงื่อนไข ในช้าเศรษฐกิจที่เปลี่ยนแปลงไป มีมากไม่ต้องวางแผนสำหรับอนาคต คนที่วางแผนสำหรับอนาคตเมื่อพวกเขาคาดว่าจะมีโอกาสใหม่ ( เช่น อาชีพใหม่ ) หรือแรงกระแทกที่ไม่คาดคิด ( เช่นการไหลเข้าอย่างฉับพลันของเข้าใหม่ )นอกจากนี้ เศรษฐกิจไม่ดี มีอุปกรณ์บางอย่างที่ผู้คนสามารถวางแผนสำหรับอนาคต เช่น สินเชื่อ ประกัน สัญญา )
ในคำอื่น ๆหลายรูปแบบ ' เชิงลบ ' พฤติกรรมของญี่ปุ่นและเยอรมันในอดีตส่วนใหญ่ผลของเงื่อนไขทั่วไปเพื่อการพัฒนาประเทศ เศรษฐกิจ ทั้งเศรษฐกิจ มากกว่าวัฒนธรรมเฉพาะของตนเองนี่คือเหตุผลที่เยอรมันกับญี่ปุ่นในอดีต คือ ' วัฒนธรรม ' ไกลที่คล้ายกันมากกับผู้คนในวันนี้การพัฒนาประเทศมากกว่าเยอรมันกับญี่ปุ่นวันนี้
หลายเหล่านี้ไม่เปลี่ยนแปลงเห็นได้ชัดว่า ' นิสัยของมรดกทางวัฒนธรรมของชาติได้ และได้เปลี่ยนแปลงค่อนข้างรวดเร็ว โดยการเปลี่ยนแปลงในเงื่อนไขทางเศรษฐกิจ