Traditionally, rhetoric studies the

Traditionally, rhetoric studies the effect of a text, written or spoken, on its
audience. Classical rhetoric starts from a belief that audiences are open to
persuasion. It holds also that ways of presenting arguments can be taught,
and that the validity of these arguments can be analysed. There is therefore
much debate on questions such as whether eloquence or style of presentation
of an argument can compensate for its faulty logic. The systematic study
of rhetoric and the structure of discourse was founded by scholars such as
Aristotle in his work on narrative and tragedy. Scholars such as the first
century Roman orator Quintillian wrote textbooks on the art of speaking,
discussing the choice of subject matter and the style of delivery appropriate
to different speakers such as politicians, attorneys and preachers. It is
perhaps not too much of an exaggeration to say that little progress was made
between such work and the twentieth century. Indeed, Corbett (1965) uses
the categories of traditional rhetoric to analyse famous public speeches.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประเพณี สำนวนศึกษาผลของข้อความ เขียน หรือ พูด ในการผู้ชม สำนวนคลาสสิกเริ่มจากความเชื่อว่าผู้ชมเปิดจูงใจ มันเก็บยังที่สามารถสอนวิธีการนำเสนออาร์กิวเมนต์และที่ถูกต้องของอาร์กิวเมนต์เหล่านี้สามารถ analysed ดังนั้นจึงมีถกเถียงกันมากในคำถามเช่นว่า eloquence หรือลักษณะของงานนำเสนอของอาร์กิวเมนต์สามารถชดเชยในตรรกะผิดพลาด การศึกษาระบบสำนวนและโครงสร้างของวาทกรรมก่อตั้ง โดยนักวิชาการเช่นอริสโตเติลในงานของเขาในการเล่าเรื่องและโศกนาฏกรรม นักวิชาการเช่นครั้งแรกเซ็นจูรี่โรมัน orator Quintillian เขียนหนังสือเกี่ยวกับศิลปะการพูดสนทนาหลากหลายสาระและรูปแบบการจัดส่งที่เหมาะสมลำโพงที่แตกต่างกันเช่นนักการเมือง ทนายความ และบาทหลวง จึงบางทีอาจมากเกินไปของการพูดเกินกล่าวว่า ความคืบหน้าน้อยทำระหว่างการทำงานดังกล่าวและศตวรรษที่ยี่สิบ แน่นอน ใช้คอร์เบตต์ (1965)ประเภทของสำนวนดั้งเดิมเพื่อวิเคราะห์คำแถลงมีชื่อเสียง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตามเนื้อผ้าศึกษาสำนวนผลของข้อความที่เขียนหรือพูดที่เป็นของผู้ชม
สำนวนคลาสสิกเริ่มต้นจากความเชื่อที่ว่าผู้ชมจะเปิดไปชักชวน
มันถือได้ว่าวิธีการที่นำเสนอข้อโต้แย้งสามารถสอนและความถูกต้องของข้อโต้แย้งเหล่านี้สามารถวิเคราะห์ ดังนั้นจึงเป็นที่ถกเถียงกันมากตามคำถามเช่นว่ามีคารมคมคายหรือรูปแบบของการนำเสนอของอาร์กิวเมนต์สามารถชดเชยความผิดพลาดของตรรกะ ระบบการศึกษาของสำนวนและโครงสร้างของวาทกรรมที่ก่อตั้งขึ้นโดยนักวิชาการเช่นอริสโตเติลในการทำงานของเขาในการเล่าเรื่องและโศกนาฏกรรม นักวิชาการดังกล่าวเป็นครั้งแรกในศตวรรษที่โจทก์โรมัน Quintillian เขียนตำราเกี่ยวกับศิลปะการพูด, การพูดคุยทางเลือกของเรื่องและรูปแบบของการจัดส่งที่เหมาะสมกับลำโพงแตกต่างกันเช่นนักการเมืองทนายความและนักเทศน์ มันเป็นอาจจะไม่มากเกินไปของการพูดเกินจริงที่จะกล่าวว่าความคืบหน้าเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ถูกสร้างขึ้นระหว่างการทำงานดังกล่าวและศตวรรษที่ยี่สิบ อันที่จริงคอร์เบต (1965) ใช้ประเภทของสำนวนแบบดั้งเดิมในการวิเคราะห์การกล่าวสุนทรพจน์ของประชาชนที่มีชื่อเสียง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประเพณีการศึกษาผลของข้อความที่เขียนหรือพูดกับผู้ชม

คลาสสิกการเริ่มต้นจากความเชื่อว่าผู้ชมจะเปิด
การจูงใจ มันถือว่าวิธีการนำเสนออาร์กิวเมนต์สามารถสอน
และความถูกต้องของข้อโต้แย้งเหล่านี้สามารถวิเคราะห์ มีการอภิปรายมากดังนั้น
คำถามเช่นว่า โวหาร หรือ รูปแบบการนำเสนอ
ของอาร์กิวเมนต์สามารถชดเชยความเสียหายตรรกะ ระบบการศึกษา
วาทศิลป์และโครงสร้างของการก่อตั้งขึ้นโดยนักวิชาการ เช่น
อริสโตเติลในงานของเขาในการเล่าเรื่อง และโศกนาฏกรรม นักวิชาการเช่นแรก
ศตวรรษโรมันแควงติเลียนเขียนตำรานักพูดศิลปะการพูด
พูดถึงทางเลือกของเรื่องและรูปแบบการจัดส่งที่เหมาะสม
กับลำโพงที่แตกต่างกัน เช่น นักการเมือง ทนายความ และเทศน์ . มันคือ
บางทีไม่มากเกินไปของการพูดเกินจริงที่จะกล่าวว่าความคืบหน้าเล็กน้อยทำ
ระหว่างทำงานและศตวรรษที่ยี่สิบ แน่นอน , Corbett ( 1965 ) ใช้
ประเภทวาทศิลป์แบบวิเคราะห์สุนทรพจน์ของประชาชนที่มีชื่อเสียง