Originally…. I did die.” Yun Che sl

Originally…. I did die.” Yun Che slightly moved his lips and spoke with a hoarse and weak voice. But that slight smile at the corner of his lips did not lack any of its usual flair: “But Yama told me that there was a beautiful and kind girl who was crying so miserably because of my death that even he could not bear to watch any longer, so he …. sent me back….”

At the cross of sadness and surprise, Lan Xueruo didn’t know whether she should cry or smile. Somewhat embarrassed, she wiped the tears on her face and tried very hard to make an reproachful expression. However, this reproachful expression was like a pear blossom after the rain and was indescribably poignant and moving: “You’re already in this state, yet… yet you still don’t forget to be shamelessly loquacious. In the future, who knows how many girls this mouth of yours would harm.”

“Hehe….” Yun Che laughed. Just as he let out a laugh, his wounds were affected and the pain caused his eyebrows to spasm: “Then, is it possible…. to harm to Senior Sister….”

From the first day they met till now, Lan Xueruo and Yun Che did not hold many conversations between them. In addition, a large portion of their conversation consisted of slightly teasing jokes. She was already accustomed to hearing such words from his mouth and she would think that they were either funny or interesting. But this time, she suddenly felt an unexplainable and inexplicable throbbing that came from somewhere within the depths of her heart. She moved her lips and was just about to speak, but discovered that Yun Che had already closed his eyes and lost consciousness.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ครั้งแรก... ฉันไม่ได้ตาย" ยุน Che เลื่อนเล็กน้อยริมฝีปากของเขาและพูด ด้วยเสียงเครือ และอ่อนแอ แต่ว่ายิ้มเล็กน้อยที่มุมของริมฝีปากของเขาไม่ได้ขาดไหวพริบความปกติอย่างใดอย่างหนึ่ง: " แต่มะบอกว่า ผู้หญิงสวยงาม และชนิดที่ร้องไห้สังเวชเนื่องจากชีวิตของฉันที่ แม้เขาจะไม่แบกดูอีก ดังนั้น...เขาส่งฉันกลับไป..."กางเขนแห่งความเศร้าและความประหลาดใจ Lan Xueruo ไม่รู้ว่า เธอควรร้องไห้ หรือยิ้ม ค่อนข้างอาย เธอเช็ดน้ำตาที่หน้าของเธอ และพยายามหนักมากทำให้นิพจน์ reproachful อย่างไรก็ตาม นิพจน์นี้ reproachful เช่นดอกแพร์หลังฝนตก และสะเทือนอารมณ์ และเคลื่อนไหวไฮไลท์: "คุณอยู่ ในสถานะนี้ ยัง... ยังยังไม่ลืมเป็นกลุ่มแถว ในอนาคต ผู้รู้กี่สาวนี้ปากของคุณจะทำอันตราย""ฮิฮิ..." อัพเดต: Che ยุน เหมือนเขาให้ออกเสียงหัวเราะ บาดแผลของเขาได้รับผลกระทบ และเกิดความเจ็บปวดของเขาคิ้วกระตุก: "แล้ว เป็นไปได้...จะทำอันตรายกับผู้น้อง..."จากวันแรก ที่ได้พบจนถึงขณะนี้ Lan Xueruo และ Che ยุนไม่ได้ถือหลายบทสนทนาระหว่างพวกเขา นอกจากนี้ ส่วนใหญ่ของการสนทนาของพวกเขาประกอบ ด้วยเล็กน้อยล้อเล่นตลก เธอแล้วเคยได้ยินคำนั้นจากปากของเขา และเธอจะคิดว่า พวกเขาเป็นตลก หรือน่าสนใจ แต่เวลานี้ เธอก็รู้สึกอธิบายไม่ได้ และอธิบายไม่กระเพื่อมที่มาจากที่ใดที่หนึ่งภายในส่วนลึกของหัวใจของเธอ เธอย้ายไปริมฝีปากของเธอ และเพียงเกี่ยวกับการพูด แต่พบว่า ยุน Che แล้วปิดดวงตาของเขา และสูญเสียสติ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แต่เดิม ... ฉันไม่ตาย. "ยุนเจ๊ย้ายริมฝีปากของเขาเล็กน้อยและพูดด้วยเสียงแหบแห้งและอ่อนแอ แต่รอยยิ้มเล็กน้อยที่มุมของริมฝีปากของเขาไม่ได้ขาดใด ๆ ของไหวพริบปกติ: " แต่ยามะบอกว่ามีสาวสวยและชนิดที่กำลังร้องไห้เพื่อเข็ญใจเพราะการตายของฉันว่าแม้เขาไม่สามารถทนดูใด ๆ อีกต่อไปเพื่อให้เขา ... ส่งฉันกลับ ... . " ที่ไม้กางเขนของความโศกเศร้าและความประหลาดใจลาน Xueruo ไม่รู้ว่าเธอควรจะร้องไห้หรือยิ้ม อายบ้างเธอเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเธอและพยายามอย่างหนักที่จะทำให้การแสดงออกที่ติเตียน แต่นี้แสดงออกติเตียนเป็นเหมือนดอกแพร์หลังฝนตกและเป็นคลุมเครือฉุนและการเคลื่อนย้าย: "คุณมีอยู่แล้วในรัฐนี้ยัง ... แต่คุณก็ยังไม่ลืมที่จะพูดมากลงคอ ในอนาคตใครจะรู้ว่าหลายสาวปากนี้ของคุณจะเป็นอันตราย. " " อิอิ ... . "ยุนเจ๊หัวเราะ เช่นเดียวกับเขาให้ออกหัวเราะบาดแผลของเขาได้รับผลกระทบและความเจ็บปวดที่เกิดจากคิ้วของเขาไปยังกล้ามเนื้อกระตุก: "แล้วมันเป็นไปได้ ... ที่จะเป็นอันตรายต่อน้องสาวอาวุโส ... . " ตั้งแต่วันแรกที่พวกเขาได้พบจนถึงขณะนี้ลาน Xueruo และหยุนเจ๊ไม่ได้ถือหลายบทสนทนาระหว่างพวกเขา นอกจากนี้ส่วนใหญ่มาจากการสนทนาประกอบด้วยเรื่องตลกล้อเล่นเล็กน้อย เธอเป็นคนที่คุ้นเคยแล้วที่จะได้ยินคำพูดดังกล่าวจากปากของเขาและเธอจะคิดว่าพวกเขามีทั้งตลกหรือน่าสนใจ แต่ครั้งนี้เธอก็รู้สึกสั่นอธิบายไม่ได้และอธิบายไม่ได้ว่ามาจากที่ไหนสักแห่งที่อยู่ในส่วนลึกของหัวใจของเธอ เธอย้ายริมฝีปากของเธอและเป็นเพียงเกี่ยวกับการที่จะพูด แต่พบว่ายุน Che ได้ปิดไปแล้วดวงตาของเขาและหมดสติไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

. . . . . . . ตอนแรก ฉันตาย " ยุนอึนเล็กน้อยย้ายริมฝีปากของเขาและพูดด้วยเสียงที่แหบแห้งและอ่อนแอ แต่ที่ยิ้มเล็กน้อยที่มุมปากของเขาไม่ขาดใด ๆตามปกติไหวพริบ : แต่ ยามะ บอกว่ามีผู้หญิงสวยๆใจดี ที่ร้องไห้เสียใจ เพราะความตายของฉัน แม้เขาไม่อาจทนดูได้อีกต่อไป เขาจึง . . . . . . . ส่งฉันกลับ . . . . . . . "ที่กางเขนแห่งความเศร้าและแปลกใจ , LAN xueruo ไม่รู้ว่าเธอควรจะร้องไห้ หรือ ยิ้ม ค่อนข้างอาย เธอเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้าของเธอ และพยายามอย่างหนักที่จะทำสีหน้าตำหนิ . แต่สีหน้าตำหนินี้เป็นเหมือนแพร์สะพรั่งหลังฝนและสะเทือนอารมณ์อย่างคลุมเครือและย้าย : " คุณอยู่ในรัฐนี้ แต่ . . . . . . . ยังไม่ลืมที่จะไม่พูดมาก . ในอนาคต ใครจะรู้ว่าผู้หญิงหลายคน ปากแกก็จะอันตราย "" ฮิฮิ . . . . . . . " ยุนเช หัวเราะ เช่นเดียวกับที่เขาปล่อยหัวเราะออกมา แผลของเขาได้รับผลกระทบและความเจ็บปวด คิ้วของเขากระตุก : " แล้วมันเป็นไปได้ . . . . . . . าย . . . . . . . ศิษย์พี่ "จากวันแรกที่พวกเขาเจอกันจนถึงตอนนี้ ลาน xueruo และยุนเช ไม่ได้ถือหลายบทสนทนาระหว่างพวกเขา นอกจากนี้ ส่วนใหญ่ของการสนทนาของพวกเขาประกอบด้วยเล็กน้อยล้อเลียนตลก แล้วเธอเคยได้ยินคำพูดจากปากของเขา และเธอก็คิดว่าพวกเขาเป็นตลกหรือน่าสนใจ แต่เวลานี้ เธอรู้สึกปวดที่อธิบายไม่ได้และลึกลับที่มาจากที่ใดที่หนึ่ง ในส่วนลึกของหัวใจเธอ เธอขยับริมฝีปากของเธอและกำลังจะพูด แต่ค้นพบว่ายุนเชก็หลับตาลง และหมดสติ