On the lectern the professor pushed

On the lectern the professor pushed his glasses, “Student Lin Wan Er, do you have a problem again?”

Wan Er raised her head, eyes full of despair, “Ah….I, I…”

I quickly stood up and explained, “Old man, Student Wan Er saw a caterpillar on the chair, so she was surprised, look…”

I stretched my hand and a colorful little caterpillar was dangling on my index finger.

“Ah…”

Wan Er yelled in surprise again and embraced Cheng Yue.

I flicked away the caterpillar on my finger and silently sat down.

The classroom was completely silent and the professor was almost completely petrified……

……

Ding Dong…

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บน lectern อาจารย์ดันแว่นตาของเขา "นักเรียนหลิน Wan Er มีปัญหาอีกไหม"Er หวานขึ้นดวงตาของเธอใหญ่ เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง, " Ah...ฉัน ฉัน... "ฉันลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว และ อธิบาย "เฒ่า Er วานนักเรียนเห็นด้วงบนเก้าอี้ เพื่อเธอประหลาด ดู..."ผมยืดมือ และด้วงน้อยสีสันถูกทางที่ห้อยอยู่บนนิ้วของฉัน"อา..."Wan Er yelled ในความประหลาดใจอีกครั้ง และกอดหยูเช็งFlicked หนอนผีเสื้ออยู่บนนิ้วมือของฉัน และอย่านั่งลงห้องเรียนมีสภาพสมบูรณ์ และอาจารย์ถูกเกือบหมดดึกดำบรรพ์...……ดิงดอง...

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บนโต๊ะอาจารย์ผลักแว่นตาของเขา "หลินนักศึกษา Wan เอ้อคุณมีปัญหาอีกครั้งหรือไม่" Wan Er ยกหัวของเธอตาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง "อ่า ... .I ผม ... " ผมรีบลุกขึ้นยืนและอธิบาย "คนเก่านักศึกษา Wan Er เห็นหนอนบนเก้าอี้เพื่อให้เธอรู้สึกประหลาดใจมอง ... " ผมยืดมือของฉันและหนอนเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่มีสีสันเป็นที่ห้อยอยู่บนนิ้วชี้ของฉัน. "อา ... " Wan Er ตะโกนด้วยความประหลาดใจอีกครั้งและกอด เฉิงยู. ฉันสะบัดออกไปหนอนบนนิ้วของฉันและเงียบ ๆ นั่งลง. ห้องเรียนเงียบอย่างสมบูรณ์และอาจารย์ก็กลายเป็นหินเกือบสมบูรณ์ ...... ...... กุ๊กกิ๊ก ...

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บนแท่นวางศาสตราจารย์ดันแว่นตาของเขา " นักศึกษาหลิน วาน เอ้อ คุณมีปัญหาอะไรอีกไหม ? "

วาน ER ยกหัวของเธอ ดวงตาที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง " อ่า . . . . . . . ฉัน . . ฉัน . . . "

ฉันรีบยืนขึ้นและอธิบาย " ตาแก่นักเรียนวานเอ้อเห็นด้วงบนเก้าอี้ เธอแปลกใจ ดู . . . . . . . "

ผมยืดมือและมีสีสันด้วงน้อยถูกแขวนบนนิ้วชี้

" เอ่อ . . . . . . . "

วานตะโกนด้วยความประหลาดใจอีกครั้งและสวมกอดเอ้อเฉิงเยว่

ผมสะบัดหนีหนอนบนนิ้วของฉันและเงียบนั่ง

เรียน มันเงียบ และอาจารย์ก็เกือบจะสมบูรณ์นะ . . . . . . .

. . . . . . .

ด๊อง . . . . . . .