SummaryIt is well established that

Summary
It is well established that UV radiation present in sunlight is a potent human carcinogen. UV radiation is termed a “complete carcinogen” because it causes skin cancers without additional initiators or promoters. The mutagenic and carcinogenic effects of UV light can be attributed to the induction of DNA damage and errors in repair and replication. Fortunately, cells are equipped with a variety of mechanisms that constantly monitor and repair most of the damage inflicted by UV light. Nucleotide excision repair system prevents the DNA damages from leading to DNA mutations, and finally, to skin carcinogenesis. In this process, the p53 gene plays a pivotal role by causing cell cycle arrest to gain some time for DNA repair, or inducing cell death by apoptosis when the DNA damages are too severe to repair. Tanning leads to the reduction of DNA damage by protecting the nuclei from UV irradiation. UV-induced immunosuppression, on the other hand, seems to promote skin carcinogenesis. Besides UVB radiation, UVA also plays a substantial role in photoaging by inducing the formation of reactive oxygen species. However, in contrast to UVA, UVB is more active in inducing mutations in tumor suppressor genes and oncogenes and in skin carcinogenesis. Finally, therapeutic UV exposure for the treatment of skin disorders causes unwarranted clinical side effects. A better understanding of the interaction between UV radiation and the skin should lead to harnessing the beneficial aspects of UV irradiation and minimize the harmful effects.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สรุปก่อตั้งขึ้นดีว่า รังสียูวีในแสงแดดเป็นสารก่อมะเร็งของมนุษย์ที่มีศักยภาพ รังสีเรียกว่า "สารก่อมะเร็งสมบูรณ์" เพราะจะทำให้เกิดมะเร็งผิวหนังโดยไม่ต้องเพิ่มระดับหรือก่อ ผล mutagenic และการเกิดโรคมะเร็งของแสงยูวีสามารถเกิดจากการเหนี่ยวนำของดีเอ็นเอและข้อผิดพลาดในการซ่อมแซมและการจำลองแบบ โชคดี เซลล์มีหลายกลไกที่ตรวจสอบ และซ่อมแซมส่วนใหญ่ยิง ด้วยแสงยูวีอย่างต่อเนื่อง นิวคลีโอไทด์จี้ซ่อมระบบป้องกันความเสียหายของดีเอ็นเอจากนำ การกลายพันธุ์ของดีเอ็นเอ และในที่สุด ผิวถกเถียงกัน ในกระบวนการนี้ ยีน p53 มีบทบาทสำคัญ โดยทำให้เกิดวงจรการจับกุมเพื่อให้เวลาสำหรับการซ่อมแซมดีเอ็นเอ หรือกระตุ้นให้เกิดเซลล์ตาย โดยกันเมื่อรุนแรงเกินไปเพื่อซ่อมแซมความเสียหายของดีเอ็นเอ ฟอกหนังนำไปสู่การลดลงของความเสียหายของดีเอ็นเอ โดยการป้องกัน UV รังสีแอลฟา เกิด UV immunosuppression คง น่าจะ ส่งเสริมการถกเถียงกันผิว นอกจากรังสียูวีบี UVA ยังมีบทบาทสำคัญในภาวะแก่แดด โดยการกระตุ้นให้เกิดการก่อตัวของปฏิกิริยาออกซิเจน อย่างไรก็ตาม ตรงข้ามกับรังสียูวีเอ ยูวีบีอยู่มากในการกระตุ้นให้เกิดการกลายพันธุ์ ในยีนจับเนื้องอกและ oncogenes และถกเถียงกันผิว ในที่สุด รังสีบำบัดสำหรับการรักษาโรคทำให้เกิดผลข้างเคียงทางคลินิกความ เข้าใจการโต้ตอบระหว่างรังสียูวีและผิวควรนำไปสู่การควบคุมด้านประโยชน์ของรังสี UV และลดผลกระทบที่เป็นอันตราย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สรุปมันเป็นที่ยอมรับกันดีว่าปัจจุบันรังสียูวีในแสงแดดเป็นสารก่อมะเร็งในมนุษย์ที่มีศักยภาพ รังสียูวีที่เรียกว่าเป็น "สารก่อมะเร็งที่สมบูรณ์" เพราะมันทำให้เกิดมะเร็งผิวหนังได้โดยไม่ต้องริเริ่มเพิ่มเติมหรือโปรโมเตอร์ ผลกระทบต่อการกลายพันธุ์และสารก่อมะเร็งของแสงยูวีที่สามารถนำมาประกอบกับการเหนี่ยวนำของความเสียหายของดีเอ็นเอและข้อผิดพลาดในการซ่อมแซมและการจำลองแบบ โชคดีที่เซลล์มีการติดตั้งที่มีความหลากหลายของกลไกที่ต่อเนื่องในการตรวจสอบและซ่อมแซมส่วนของความเสียหายที่ลือโดยแสงยูวี เบื่อหน่ายระบบการซ่อมแซมความเสียหายที่จะป้องกันไม่ให้ตัดออกจากดีเอ็นเอที่นำไปสู่การกลายพันธุ์ของดีเอ็นเอและในที่สุดก็จะเกิดมะเร็งผิวหนัง ในขั้นตอนนี้ยีน p53 มีบทบาทสำคัญโดยก่อให้เกิดการจับกุมวงจรมือถือที่จะได้รับเวลาในการซ่อมแซมดีเอ็นเอบางส่วนหรือการกระตุ้นให้เกิดการตายของเซลล์โดยการตายเมื่อความเสียหายดีเอ็นเอมีความรุนแรงเกินกว่าที่จะซ่อมแซม ฟอกนำไปสู่การลดลงของความเสียหายดีเอ็นเอโดยการปกป้องนิวเคลียสจากการฉายรังสียูวี ภูมิคุ้มกันรังสียูวีที่เกิดขึ้นในมืออื่น ๆ ที่ดูเหมือนว่าจะส่งเสริมการเกิดมะเร็งผิวหนัง นอกจากนี้รังสี UVB, UVA ยังมีบทบาทอย่างมากในการกระตุ้นให้เกิดแสงแดดโดยการก่อตัวของออกซิเจน แต่ในทางตรงกันข้ามกับรังสี UVA, UVB มีการใช้งานมากขึ้นในการกระตุ้นให้เกิดการกลายพันธุ์ในยีนต้านมะเร็งและ oncogenes และในการเกิดมะเร็งผิวหนัง สุดท้ายสัมผัสรังสียูวีการรักษาสำหรับการรักษาความผิดปกติของผิวหนังทำให้เกิดผลข้างเคียงทางคลินิกที่ไม่มีเหตุผล ความเข้าใจที่ดีขึ้นของการปฏิสัมพันธ์ระหว่างรังสียูวีและผิวหนังจะนำไปสู่การควบคุมด้านประโยชน์ของการฉายรังสียูวีและลดผลที่เป็นอันตราย