From the perspective of political e

From the perspective of political economy, the deployment of
hegemony in cultural studies is seen as inevitably leading to an
uncritical focus on questions of consumption (see Garnham 1998).
More specifically, it is said that work on consumption in cultural
studies has vastly overestimated the power of consumers by failing
to keep in view the “determining” role of production. What this
seems to mean is that cultural studies should stop being cultural
studies and become instead political economy. So what has political
economy got to offer? According to Peter Golding and Graham
Murdock (1991: 15), political economy “sets out to show how
different ways of financing and organising cultural production have
traceable consequences for the range of discourses and representations
in the public domain and for audiences’ access to them” (my italics).
The significant word here is “access” (privileged over “appropriation,”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จากมุมมองของเศรษฐกิจการเมือง การใช้นับถือในวัฒนธรรมศึกษาจะเห็นเป็นย่อมนำไปสู่การเน้น uncritical ถามปริมาณการใช้ (ดู Garnham 1998)อื่น ๆ โดยเฉพาะ ว่ากันว่า ที่ทำงานในปริมาณการใช้ในทางวัฒนธรรมศึกษาได้เสมือน overestimated พลังของผู้บริโภคโดยการเก็บในมุมมองบทบาท "กำหนด" ของการผลิต สิ่งนี้ดูเหมือนว่า จะหมายถึงเป็นที่ศึกษาวัฒนธรรมควรหยุดเป็นวัฒนธรรมศึกษา และเศรษฐกิจการเมืองแต่เป็นการ ดังนั้น สิ่งที่มีการเมืองเศรษฐกิจได้นำเสนอ ตามปีเตอร์โกล์ดดิงและแกรแฮมMurdock (1991:15), เศรษฐกิจการเมือง "ไปแสดงว่ามีวิธีการจัดการวัฒนธรรมผลิต และจัดหาเงินผลบังคับสำหรับหลากหลายประการและนำเสนอในโดเมนสาธารณะ และ การเข้าชมของพวกเขา" (ฉันตัวเอียง)คำสำคัญที่นี่เป็น "เข้า" (สิทธิพิเศษเหนือ "จัดสรร

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จากมุมมองของเศรษฐกิจการเมืองการใช้งานของ
อำนาจในการศึกษาวัฒนธรรมที่ถูกมองว่าเป็นอย่างหลีกเลี่ยงไม่นำไปสู่การ
มุ่งเน้นการวิจารณ์เกี่ยวกับคำถามของการบริโภค (ดู Garnham 1998).
โดยเฉพาะอย่างยิ่งมันบอกว่าการทำงานเกี่ยวกับการบริโภคในวัฒนธรรม
การศึกษาได้มีการประเมินอย่างมากมาย พลังของผู้บริโภคโดยไม่
ต้องเก็บไว้ในมุมมอง "การกำหนด" บทบาทของการผลิต สิ่งนี้
น่าจะหมายความว่าการศึกษาวัฒนธรรมควรจะหยุดการเป็นวัฒนธรรม
การศึกษาและกลายเป็นเศรษฐกิจการเมืองแทน ดังนั้นสิ่งที่ทางการเมือง
เศรษฐกิจได้ให้? ตามที่ปีเตอร์ดิงส์และเกรแฮม
เมอร์ (1991: 15) เศรษฐกิจการเมือง "ชุดออกไปแสดงวิธีการ
ที่แตกต่างกันวิธีการจัดหาเงินทุนและการจัดการการผลิตทางวัฒนธรรมที่มี
ผลกระทบตรวจสอบย้อนกลับสำหรับช่วงของวาทกรรมและการแสดง
ในโดเมนสาธารณะและสำหรับการเข้าถึงผู้ชมกับพวกเขา "(ตัวเอียงของฉัน).
คำที่มีนัยสำคัญที่นี่คือ "การเข้าถึง" (สิทธิพิเศษมากกว่า "จัดสรร"

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จากมุมมองของเศรษฐกิจ การเมือง การทำงาน
เจ้าโลกในการศึกษาวัฒนธรรมถูกมองว่า ย่อมนำไปสู่การโฟกัส uncritical
ถามการบริโภค ( ดูการ์เนิ่ม 2541 ) .
มากขึ้นโดยเฉพาะ มันบอกว่างานที่ใช้ในการศึกษาวัฒนธรรม
ได้เป็นอย่างมาก ประเมินค่า พลังของผู้บริโภค โดยมิได้
เก็บในมุมมอง " การกำหนด " บทบาทของการผลิต สิ่งนี้
ดูเหมือนจะหมายถึงการศึกษาวัฒนธรรมควรหยุดวัฒนธรรมศึกษา
และกลายเป็นแทนการเมือง เศรษฐกิจ ดังนั้นสิ่งที่เศรษฐศาสตร์การเมือง
มีให้ ? ตามปีเตอร์ Golding และ Graham
เมอร์ด็อค ( 2534 : 15 ) , เศรษฐกิจทางการเมือง " ชุดออกเพื่อแสดงวิธีการ
วิธีที่แตกต่างกันของเงินทุนและการจัดระเบียบวัฒนธรรมการผลิตมี
ผลสูงสำหรับช่วงของวาทกรรมและตัวแทน
ในโดเมนสาธารณะ และให้ผู้ชมเข้าถึง " ( ตัวเอียง ) .
คำที่สำคัญที่นี่คือ " เข้าถึง " ( อภิสิทธิ์เหนือ " จัดสรร "