Those who came out from the gondola

Those who came out from the gondola in succession, all equally looked around their surroundings with a slightly unbelieveable expression. In the serene silence of the cool air, vigorously, along with the security they felt while surrounded by trees, the nostalgic lights of Fair Bergen, and the sight of their brethren who they believed they’d never see again.

Although they were still in a stunned state like vegetation absorbing water, they were gradually realising. “We’ve finally returned to our hometown” is what they said.

Fair Bergen’s residents were also the same as well.

A woman hesitatingly advanced ahead slowly. It was a middle-aged woman who had dropped down inumimis. She had tears accumulating in the corners of her eyes and gently called out the name which she thought was lost.

[.....Zack, are you Zack?]

The one who reacted to that voice was a boy who similarly had dropped down inumimis. It was that boy which Kouki had worried about at the Empire. Once the boy caught the appearance of the woman, his face crumpled up into tears and started running out.

[Ka-san!*Mom*]
[Zack!]

As the woman knelt down and expanded out her arms, the boy leaped into her chest. The woman who was called, mother, was tightly embracing her son within her arms to confirm that it wasn’t a fantasy. And the parent and child had tears flowing out of delight from their miraculous reunion.

During the period of the parent and child’s reunion, the Demi-humans and residents realized that they’ve returned and shouted out in joy which shook the ground as they ran towards each other, family and friends were releasing a powerfully bright voice every time they met up with acquaintances and lovers who were safe.

Fair Bergen was wrapped up in great joy, the usual quiet tranquility suddenly disappeared and a festival-like racket began.

Inside of the clamor of Demi-humans which was filled with overflowing smiles, Alfrerick as well as the other elders came running up to Hajime and them who got off Feruniru.

[Boy…..you had a completely unexpected appearance]
[N? Ahh, Alfrerick huh. Ma~a, there were various bothersome things so overlook it for me]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คนที่ออกมาจากกอนโดล่าในบัลลังก์ ทั้งหมดเท่า ๆ กันมองรอบ ๆ สิ่งแวดล้อมกับนิพจน์ unbelieveable เล็กน้อย ในความเงียบสงบอากาศเย็น โยคะ ด้วยความปลอดภัย พวกเขารู้สึกขณะที่ล้อมรอบ ด้วยต้นไม้ ไฟคิดของเบอร์เกนแฟร์ และสายตาของพี่น้องของพวกเขาที่พวกเขาเชื่อว่า พวกเขาจะไม่เคยเห็นอีกถึงแม้ว่าพวกเขายังคงอยู่ในสถานะตกตะลึงไปเช่นพืชพรรณดูดซับน้ำ พวกเขาก็ค่อย ๆ เหยื่อ "เราได้ในที่สุดก็กลับไปบ้านของเรา" เป็นสิ่งที่พวกเขากล่าวว่าคนยุติธรรมเบอร์เกนได้ยังเดียวกันเช่นผู้หญิง hesitatingly สูงข้างหน้าช้าลง ผู้หญิงวัยกลางคนที่มีความเปลี่ยนแปลงลง inumimis ได้ เธอมีน้ำตาที่สะสมอยู่ในมุมของดวงตาของเธอ และค่อย ๆ เรียกชื่อซึ่งเธอคิดว่า หายไป[..... แซค มีแซค?]ปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นที่เสียงคนผู้ชายในทำนองเดียวกัน ได้ลดลงลง inumimis ได้ เด็กชายนั้น Kouki มีห่วงที่อาณาจักรได้ เมื่อเด็กจับลักษณะของผู้หญิง หน้าขยี้ไหลขึ้น และเริ่มทำงานออก[กาซัง! * แม่ *][แซค]เป็นผู้หญิง knelt ลง และขยายออกแขน เด็ก leaped ในอกของเธอ ผู้หญิงที่ถูกเรียกว่า แม่ ถูกแน่นกอดลูกชายของเธอในอ้อมแขนของเธอเพื่อยืนยันว่า มันไม่ได้จินตนาการ และแม่และเด็กมีน้ำตาไหลออกมาจากความสุขจากการชุมนุมของพวกเขาอัศจรรย์ในช่วงเวลาของผู้ปกครองและเด็กเรอูนียง สีมนุษย์และคนตระหนักว่า พวกเขาได้กลับมา และตะโกนออกมาในความสุขที่จับพื้นดิน ตามที่พวกเขาขับรถไปกัน ครอบครัวและเพื่อนได้ปล่อยเสียง powerfully สดใสทุกครั้งที่พวกเขาได้พบกับคนรู้จักและรักที่ปลอดภัยเบอร์เกนแฟร์ถูกห่อในสุขดี สงบเงียบปกติก็หายไป และเริ่มไม้เหมือนเทศกาลภายในก้องที่ของมนุษย์สีซึ่งก็เต็มไป ด้วยเทียบกับรอยยิ้ม Alfrerick ตลอดจนพวกอื่น ๆ มาใช้ค่า Hajime และพวกเขาที่ได้จาก Feruniru[เด็ก...คุณมีลักษณะที่ไม่คาดคิดอย่างสมบูรณ์][N ตื่นเต้น Alfrerick ฮะ Ma ~ มี มี bothersome สิ่งต่าง ๆ เพื่อให้มองเห็นได้สำหรับฉัน]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บรรดาผู้ที่ออกมาจากเรือแจวในการทดแทนทั้งหมดมองไปรอบ ๆ อย่างเท่าเทียมกันสภาพแวดล้อมของพวกเขาด้วยการแสดงออก unbelieveable เล็กน้อย ในความเงียบสงบของอากาศเย็นอย่างจริงจังพร้อมกับการรักษาความปลอดภัยในขณะที่พวกเขารู้สึกว่าล้อมรอบด้วยต้นไม้ไฟคิดถึงยุติธรรมเบอร์เกนและสายตาของพี่น้องของพวกเขาที่พวกเขาเชื่อว่าพวกเขาจะไม่เคยเห็นอีกครั้ง. แม้ว่าพวกเขาจะยังคงอยู่ใน รัฐตะลึงเช่นพืชดูดซับน้ำที่พวกเขากำลังค่อยๆตระหนัก "เราได้กลับมาในที่สุดก็ไปที่บ้านเกิดของเรา" คือสิ่งที่พวกเขากล่าวว่า. ที่อาศัยอยู่ในแฟร์เบอร์เกนของก็มีเหมือนกันเช่นกัน. หญิงรอรีก้าวไปข้างหน้าอย่างช้าๆ มันเป็นหญิงวัยกลางคนที่ได้ลง inumimis เธอมีน้ำตาสะสมในมุมของตาและเบา ๆ ของเธอที่เรียกว่าชื่อที่เธอคิดว่าหายไป. [..... แซคที่คุณแซค?] เป็นผู้หนึ่งที่มีปฏิกิริยากับเสียงที่เป็นเด็กที่เหมือนกันได้ลง inumimis มันเป็นเด็กที่ Kouki ได้กังวลเกี่ยวกับที่เอ็มไพร์ เมื่อเด็กจับลักษณะของผู้หญิงที่ใบหน้าของเขายู่ยี่ขึ้นเป็นน้ำตาและเริ่มวิ่งออกมา. [กาซัง * * * * * * * * แม่] [แซค!] ในฐานะที่เป็นผู้หญิงคนคุกเข่าลงและขยายออกแขนของเธอเด็กกระโดดเข้าไปในตัวเธอ หน้าอก ผู้หญิงคนหนึ่งที่ถูกเรียกว่าแม่ถูกแน่นกอดลูกชายของเธอที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอที่จะยืนยันว่ามันไม่ได้จินตนาการ และผู้ปกครองและเด็กมีน้ำตาไหลออกมาของความสุขจากการชุมนุมที่น่าอัศจรรย์ของพวกเขา. ในช่วงระยะเวลาของการปกครองและการชุมนุมของเด็กมนุษย์ Demi-และประชาชนตระหนักว่าพวกเขาได้กลับมาและตะโกนออกมาในความสุขที่จับพื้นดินที่พวกเขาวิ่ง ต่อกันในครอบครัวและเพื่อน ๆ ที่ถูกปล่อยเสียงสดใสมีอำนาจทุกครั้งที่พวกเขาได้พบกับคนรู้จักและคนรักที่มีความปลอดภัย. ยุติธรรมเบอร์เกนได้รับการห่อขึ้นในความสุขที่ดีเงียบสงบเงียบสงบปกติก็หายไปและเทศกาลไม้เหมือนเริ่ม. ภายใน เสียงโห่ร้องของมนุษย์ Demi-ซึ่งเต็มไปด้วยรอยยิ้มล้น, Alfrerick เช่นเดียวกับผู้สูงอายุอื่น ๆ มาทำงานได้ถึงฮาจิเมะและที่ได้ออก Feruniru. [บอย ... ..you มีลักษณะที่ไม่คาดคิดอย่างสมบูรณ์] [N? อ่า Alfrerick ฮะ Ma ~ มีสิ่งที่น่ารำคาญต่างๆเพื่อมองข้ามมันสำหรับฉัน]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คนที่ออกมาจากกระเช้าในการสืบมรดกเท่ากันหมดดูสภาพแวดล้อมของพวกเขาด้วยสีหน้าเล็กน้อย ไม่น่าเชื่อเลย ในความเงียบอันเงียบสงบของอากาศเย็นชะมัด พร้อมกับการรักษาความปลอดภัยพวกเขารู้สึกในขณะที่ล้อมรอบด้วยต้นไม้ , ไฟ คิดถึงแฟร์ เบอร์เกน และสายตาของพี่น้องของพวกเขาที่พวกเขาเชื่อว่าพวกเขาจะไม่มีวันได้เห็นอีกแล้ว

แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ในสถานะมึนงงเหมือนพืชดูดซับน้ำ พวกเขาค่อยๆตระหนักถึง . " ในที่สุดเราก็กลับมาบ้านเกิดของเรา " เป็นสิ่งที่พวกเขากล่าวว่า เป็นธรรมของชาวบ้าน

เบอร์ก็เหมือนกัน

ผู้หญิงรอรีขั้นสูงไปข้างหน้าอย่างช้าๆ มันคือหญิงวัยกลางคนที่ลดลง inumimis .เธอได้น้ำตาที่สะสมในมุมตาของเธอ และค่อยๆเรียกชื่อเธอซึ่งคิดว่าหลงทาง

[ . . . . . แซค นายแซค ]

ใครมีปฏิกิริยากับเสียงนั้นเป็นเด็กชายที่เหมือนกับได้หลุดลง inumimis . มันเป็นเด็กที่โคคิมีห่วงที่อาณาจักร เมื่อบอยจับลักษณะของผู้หญิง ใบหน้ายู่ยี่ขึ้นในน้ำตาและเริ่มวิ่งออกไป . . . . .

[ กะซัง ! * แม่ * ]
[ แซ็ค ]

เป็นผู้หญิงคุกเข่าลง และขยายออกแขน , เด็กกระโดดลงบนหน้าอกของเธอ ผู้หญิงที่ถูกเรียกว่า แม่ ได้กอดลูกชายไว้แน่นในอ้อมแขน เพื่อยืนยันว่า ไม่ใช่จินตนาการ และแม่และเด็กมีน้ำตาไหลออกมาของความสุขจากการอัศจรรย์ของพวกเขา .

ช่วงระยะเวลาของแม่และเด็กของเรอูนียงโดย Demi มนุษย์และประชาชนตระหนักว่าพวกเขากลับมาและตะโกนออกมาอย่างมีความสุข ซึ่งพื้นดินสั่นเหมือนวิ่งเข้าหากัน ครอบครัวและเพื่อน ๆ ก็ปล่อยเสียงสดใส powerfully ทุกครั้งที่เขาเจอกับคนรู้จักและรักใครปลอดภัย

ยุติธรรมเบอร์เกน ถูกห่อด้วยชื่นชมยินดี ความสงบเงียบปกติทันที หายไปและเทศกาล เช่น ไม้เริ่ม

ภายในของเส้าของ Demi มนุษย์ซึ่งเต็มไปด้วยล้นยิ้ม alfrerick เช่นเดียวกับผู้ใหญ่อื่น ๆวิ่งขึ้นและลง feruniru ฮาจิเมะที่ได้

[ บอย . . . . . คุณมีสิ่งที่คาดไม่ถึงปรากฏ ]
[ n ? อ่า alfrerick ฮะ Ma ~ มีต่างๆน่ารำคาญแล้วมองข้ามหน่อย ]