It's just not right, somehow," Ming

It's just not right, somehow," Mingyu says, into the silence of the studio. The studio had been split into half until a week ago, when the fight had happened. Mingyu releases a sigh, ruffles his hair, flops back into his chair, stares at the barren wall where Jihoon's computer used to be. If he closes his eyes, he can still see Jihoon's silhouette, dark against the light streaming in from the windows, headphones on and oblivious to his surroundings until he stopped working on his songs. "I can't focus without you," he continues, speaking to the space where Jihoon used to be. "I'm pitiful."
Mingyu stands up; he can't bear to be in this space any more, not without Jihoon. He heads for the door, opens it, letting light in, but before he closes the door, he casts one last look into the studio, as if hoping that Jihoon will be there, and the last week will have been just a bad dream. He's not there. Mingyu sighs, rubbing red eyes sore from lack of sleep. "It's not the same without you," he says, into the silence of the studio, and then he closes the door, and he doesn't come back.
—
It's a Tuesday evening, hot and restless and on the brink of a summer storm when Mingyu sees Jihoon again. He's in a cafe, drowning his sorrows in a glass of hot cocoa, when there's a flash of pink in the corner of his eyes and then Jihoon rounds the corner, hand in hand with someone he doesn't recognise. He stands up with a clatter as his chair is knocked back, and his drink is dashed to the ground. The sound of shattering glass and the feeling of hot liquid seeping into his shoes wakes him from his daze, and by the time he looks again, Jihoon is gone.
—
It's not the same without Jihoon, Mingyu thinks, lying on the wooden floor in his apartment, and listening to sad songs on his iPod. Everything reminds him of Jihoon, from the sofa they would watch movies together on, to the table where Jihoon once gave Mingyu a homemade cake, to the mug in Mingyu's cupboard that got chipped from a late-night game of chase around the flat, everything had memories of Jihoon, and it hurts.
It hurts because Jihoon's happy now, has been going out with someone other than Mingyu for two weeks now, and it hurts because Mingyu's alone. It hurts because they're not together anymore, and it hurts because Jihoon doesn't look affected in the least that they're no longer dating. It hurts because the one Jihoon's happy with isn't Mingyu, it hurts because Jihoon's started to look through Mingyu as if he doesn't exist, and it hurts because no matter how hard he tries, Mingyu can't get Jihoon out of his head.
It hurts because it's not the same.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จึงไม่เหมาะสม อย่างใด Mingyu กล่าวว่า ในความเงียบของสตูดิโอ สตูดิโอได้ถูกแบ่งออกเป็นครึ่งจนถึงสัปดาห์ที่ผ่านมา เมื่อเกิดการต่อสู้ Mingyu ออกแยกกันเป็น ruffles ผมของเขา ฟล็อปส์กลับเข้าไปในเก้าอี้ของเขา stares ที่ผนังแห้งแล้งที่จะใช้คอมพิวเตอร์ของ Jihoon ถ้าเขาปิดตาของเขา เขายังคงสามารถเห็นรูปเงาดำของ Jihoon มืดกับแสงไฟที่ส่งกระแสข้อมูลในจาก windows หูฟังบน และลืมเลือนการสภาพแวดล้อมของเขาจนกว่าเขาหยุดทำงานในเพลงของเขา "ฉันไม่ให้คุณ เขายังคง พื้นที่ที่ Jihoon เคยพูด "ฉันน่าสงสาร"ยืน Mingyu ค่า เขาไม่สามารถทนอยู่ในพื้นที่นี้ใด ๆ เพิ่มเติม โดย Jihoon ไม่ได้ หัวเขาสำหรับประตู เปิด การให้แสงใน แต่ก่อนเขาปิดประตู เขามนุษย์ลักษณะหนึ่งสุดท้ายในสตูดิโอ ว่าหวังว่า Jihoon จะมี และสัปดาห์สุดท้ายจะได้เพียงแค่ฝันร้าย เขาไม่ได้มี Mingyu sighs ถูตาแดงเจ็บนอนแห้งจากการขาดการ "มันไม่เหมือนกับคุณ เขากล่าว ว่า ในความเงียบของห้อง และจากนั้น เขาปิดประตู และเขาไม่กลับมา—ได้เย็นวันอังคาร ร้อน และกระสับกระส่าย และขอบของพายุฤดูร้อนเมื่อเห็น Mingyu Jihoon อีก เขาอยู่ในร้านกาแฟ จมเขา sorrows ในแก้วโกโก้ร้อน มีแฟลชสีชมพูในมุมของตาแล้ว Jihoon ปัดมุม มือกับผู้อื่นที่เขาไม่รู้ เขายืนขึ้น ด้วย clatter ที่โบว์ลิ่งของเขากลับ และเครื่องดื่มของเขาเป็นเส้นประไปพื้นดิน เสียงของแก้วซึ่งทำให้ป่นปี้และรู้สึกร้อนเหลว seeping เป็นรองเท้าของเขากลับเขาจากดึกของเขา และตามเวลาเขามองอีก Jihoon หาย —ไม่เหมือนกัน โดย Jihoon, Mingyu คิด นอนบนพื้นไม้ในอพาร์ทเมนท์ของเขา และฟังเพลงเศร้าบน iPod ของเขา จึงเตือนให้ของ Jihoon จากโซฟาพวกเขาจะดูหนังด้วยกันบน ตารางที่ Jihoon ครั้งให้ Mingyu เค้กโฮมเมด mug ในตู้ของ Mingyu ที่มีบิ่นจากเกมดึกไล่สถานแบน จึงมีความทรงจำของ Jihoon และเจ็บ เจ็บ เพราะตอนนี้ความสุขของ Jihoon ที่ได้รับไปออกกับคนอื่นที่ไม่ใช่ Mingyu สำหรับสองสัปดาห์ และเจ็บ เพราะ Mingyu ของเพียงอย่างเดียว เจ็บ เพราะพวกเขาไม่ร่วมกันอีกต่อไป และเจ็บ เพราะ Jihoon ดูไม่ได้รับผลกระทบอย่างที่พวกเขากำลังหาคู่ไม่ เจ็บ เพราะหนึ่ง Jihoon ของดิฉันไม่ Mingyu เจ็บเนื่องจากการเริ่มต้นของ Jihoon Mingyu ดูประหนึ่งว่าเขาไม่มีอยู่ และเจ็บ เพราะไม่ว่าเขาพยายาม Mingyu ไม่รับ Jihoon จากหัวของเขามันเจ็บเพราะมันไม่เหมือนกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันเป็นเพียงแค่ไม่ถูกต้องอย่างใด "Mingyu กล่าวว่าในความเงียบของสตูดิโอ. สตูดิโอได้รับการแบ่งออกเป็นครึ่งหนึ่งจนกว่าจะถึงสัปดาห์ที่ผ่านมาเมื่อการต่อสู้ที่เกิดขึ้น. Mingyu ออกถอนหายใจ ruffles ผมของเขา flops กลับเข้ามาในเก้าอี้ของเขา , จ้องมองที่ผนังหมันที่คอมพิวเตอร์จีฮุนที่เคยเป็น. ถ้าเขาปิดตาของเขาเขาก็ยังคงสามารถมองเห็นเงาจีฮุนที่มืดกับสตรีมมิ่งแสงจากหน้าต่างหูฟังและลบเลือนไปสภาพแวดล้อมของเขาจนกว่าเขาจะหยุดการทำงานในเพลงของเขา . "ฉันไม่สามารถมุ่งเน้นไปโดยที่คุณไม่ได้" เขายังคงพูดถึงพื้นที่ที่จีฮุนเคยเป็น "ฉันน่าสงสาร.".
Mingyu ยืนขึ้นเขาทนไม่ได้ที่จะอยู่ในพื้นที่นี้อีกไม่ได้โดยไม่มี จีฮุน. เขาหัวสำหรับประตูเปิดมันให้แสงใน แต่ก่อนที่เขาปิดประตูเขาปลดเปลื้องหนึ่งมองที่ผ่านมาในสตูดิโอเช่นถ้าหวังว่าจีฮุนจะมีและในสัปดาห์ที่ผ่านมาจะได้รับเพียงไม่ดี ฝัน. เขาไม่ได้มี. ถอนหายใจ Mingyu ถูตาสีแดงเจ็บจากการขาดการนอนหลับ. "มันไม่เหมือนกันโดยที่คุณไม่" เขากล่าวว่าในความเงียบของสตูดิโอและจากนั้นเขาปิดประตูและเขาก็ไม่ได้มา กลับ.
-
มันเป็นช่วงเย็นวันอังคารที่ร้อนและกระสับกระส่ายและในปากของพายุฤดูร้อนเมื่อ Mingyu เห็นจีฮุนอีกครั้ง เขาอยู่ในร้านกาแฟ, ความเศร้าโศกของเขาจมน้ำในแก้วโกโก้ร้อนเมื่อมีแฟลชของสีชมพูในมุมของดวงตาของเขาและจากนั้นจีฮุนรอบมุมที่จับมือกับคนที่เขาไม่รู้จัก เขาลุกขึ้นยืนด้วยเสียงดังเป็นเก้าอี้ของเขาเคาะกลับและเครื่องดื่มของเขาคือการประกับพื้น เสียงกระจกแตกและความรู้สึกของของเหลวร้อนไหลเข้ามาในรองเท้าของเขาตื่นเขาจากความงุนงงของเขาและตามเวลาที่เขามองอีกครั้งจีฮุนจะหายไป.
-
มันไม่เหมือนกันโดยไม่ต้องจีฮุน, Mingyu คิดว่านอนอยู่บนพื้นไม้ใน อพาร์ทเม้นของเขาและการฟังเพลงเศร้าใน iPod ของเขา ทุกสิ่งที่ทำให้เขานึกถึงจีฮุนจากโซฟาที่พวกเขาจะชมภาพยนตร์ร่วมกันในการที่จะตารางที่จีฮุนเคยให้ Mingyu เค้กโฮมเมดเพื่อแก้วในตู้ Mingyu ของที่ได้บิ่นจากเกมในช่วงดึกของการไล่ล่ารอบแบนทุกอย่าง มีความทรงจำของจีฮุนและมันเจ็บ.
มันเจ็บเพราะมีความสุขจีฮุนในขณะนี้ได้รับการออกไปกับคนอื่นที่ไม่ใช่ Mingyu เป็นเวลาสองสัปดาห์ในขณะนี้และมันเจ็บเพราะ Mingyu เพียงอย่างเดียว มันเจ็บเพราะพวกเขาไม่ได้อยู่ด้วยกันอีกต่อไปและมันเจ็บเพราะจีฮุนไม่ได้มองผลกระทบในอย่างน้อยว่าพวกเขากำลังเดทไม่ มันเจ็บเพราะหนึ่งของจีฮุนมีความสุขกับไม่ Mingyu มันเจ็บเพราะจีฮุนเริ่มที่จะมองผ่าน Mingyu ราวกับว่าเขาไม่ได้อยู่และมันเจ็บเพราะไม่ว่าเขาพยายามอย่างหนักไม่มี Mingyu ไม่สามารถได้รับจีฮุนออกมาจากเขา หัว.
มันเจ็บเพราะมันไม่เหมือนกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันก็ไม่ถูก บางที " mingyu กล่าวว่า ในความเงียบของสตูดิโอ สตูดิโอถูกแบ่งครึ่งจนถึงสัปดาห์ที่ผ่านมา เมื่อการต่อสู้เกิดขึ้น mingyu ออกถอนหายใจ แบบนี้ผม แตะกลับเข้าไปในเก้าอี้ของเขา จ้องมองที่ผนังที่จีฮุนก็เป็นหมันใช้คอมพิวเตอร์เป็น ถ้าเขาหลับตา เขาก็ยังสามารถเห็นเงาของจีฮุน ,ความมืดกับแสงสว่างในการสตรีมจาก Windows , หูฟัง และไม่สนใจสิ่งแวดล้อมของเขาจนกระทั่งเขาหยุดร้องเพลงของเขา” ฉันไม่สามารถเน้นโดยคุณ " เขายังคงพูดกับพื้นที่ที่จีฮุนเคยเป็น” ฉันน่าสงสาร "
mingyu ลุกขึ้นยืน เขาก็ทนไม่ได้ที่จะอยู่ในพื้นที่นี้อีก ไม่มี จีอึน เขาเปิดประตู เปิดมันให้แสงในแต่ ก่อนที่เขาจะปิดประตู เขาลอกดูครั้งสุดท้ายในสตูดิโอราวกับหวังว่าจะมีไม่พอ และสัปดาห์สุดท้ายจะเป็นเพียงฝันร้าย เขาไม่ได้อยู่ที่นั่น mingyu ถอนหายใจ ถูตาแดงเจ็บจากการขาดการนอนหลับ . มันไม่เหมือนเดิม ถ้าไม่มีคุณ " เขากล่าวว่า ในความเงียบของห้อง แล้วก็ปิดประตู และเขาไม่ได้กลับมา . . .
-
มันวันอังคารตอนเย็นร้อนและหงุดหงิดและเสี่ยงกับพายุฤดูร้อนเมื่อ mingyu เห็นจีฮุนอีกแล้ว เขาอยู่ที่ร้านกาแฟ ดื่มเพื่อลืมความเจ็บปวดในโกโก้ร้อนสักแก้ว เมื่อมีแฟลชของสีชมพูในมุมของดวงตาของเขาแล้ว จีฮุนรอบมุม , จับมือกับคนที่ไม่รู้จัก . เขาลุกขึ้นยืนด้วย . . เป็นเก้าอี้ของเขาเคาะกลับ และดื่มของเขาฟาดลงกับพื้นเสียงแก้วแตกและรู้สึกร้อนเหลวซึมลงในรองเท้าของเขาปลุกเขาจากภวังค์ และด้วยเวลาที่เขาดูอีกครั้ง จีฮุนไปแล้ว
-
มันไม่เหมือนเดิม ถ้าไม่มีอาพี mingyu คิดว่านอนบนพื้นไม้ในอพาร์ทเมนท์ของเขา และฟังเพลงเศร้าในไอพอดของเขา ทุกอย่างที่ทำให้เขานึกถึง จีฮุน จากโซฟา จะดูหนังกันต่อไปที่ตารางที่จีฮุนเคยให้ mingyu เค้กโฮมเมดเพื่อ mingyu แก้วในตู้ของที่บิ่นจากดึกเกมไล่ล่ารอบแบน ทุกอย่างมีความทรงจำของจีฮุน มันเจ็บ
มันเจ็บเพราะจีฮุนมีความสุขตอนนี้ คบกับคนอื่นนอกจาก mingyu เป็นเวลาสองสัปดาห์ในขณะนี้และมันเจ็บเพราะ mingyu อยู่คนเดียว มันเจ็บเพราะพวกเขาไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้วมันเจ็บเพราะจีฮุนไม่ได้ดูผลกระทบในสิ่งที่พวกเขากำลังคบกัน มันเจ็บเพราะคนไม่พอก็มีความสุขด้วยไม่ใช่ mingyu เจ็บเพราะจีฮุนเริ่มมองผ่าน mingyu ราวกับว่าเขาไม่มีตัวตน มันเจ็บปวดมาก เพราะไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหน mingyu ไม่สามารถพาจีฮุนออกจากหัวของเขา
เจ็บเพราะมันไม่เหมือนกัน