In the beginning stages of reading,

In the beginning stages of reading, rapid and automatic word analysis is essential for developing decoding and fluency skills; at this level, the purpose of word analysis is to identify (sound out) the word. The focus of word analysis for vocabulary is on the meaningful parts of a word to help determine its overall meaning. Some students may not realize that they can use their knowledge about how to divide words into parts to figure out word meanings. There are numerous sources for lists of common root words and affixes (suffixes and prefixes); an internet search can produce useful examples. Two publications to consult for how to teach word parts are “Morphemes for Meaning” by Jane Greene, and “Vocabulary Through Morphemes” by Susan Ebbers (both are published by Sopris West, www.sopriswest.com). It is important to note that struggling readers and students with learning disabilities in particular may be lacking in word analysis skills or the ability to readily learn and apply these skills. This often is part of the reason why they have difficulty reading. Use of context to determine word meaning Good readers often use context clues to determine the meanings of unfamiliar words, if they are available in the text. They can locate other words and phrases in a passage that give clues about what an unknown word means. Struggling readers who do not do this should be given direct instruction in how to effectively look for clues or definitions. For example, part of the “Click and Clunk” strategy (Vaughn et al, 2001) teaches students to follow these steps when they come across a word they do not know (described as a “clunk”):
1. Reread the sentence with the clunk. Look for key words.
2. Reread the sentence without the clunk. What word makes sense?
3. Reread the sentence before and after the clunk. Look for clues.
The clues may be any of the following types of information embedded in the text: definition, restatement, example, comparison or contrast, description, synonym or antonym. Expository, non-fiction text (e.g., school textbooks) tends to offer more context clues than narrative story text. One suggestion to help students become more aware of using context is to provide them with the terms “rich context” (has a lot of clues to figure out a word) and “lean context” (not much there to help figure out a word). It is important to point out that not all contexts are helpful. Contexts vary in their helpfulness of how much information they provide a reader. Sometimes the context provides a direct explanation of the meaning of a new word: Example: Up to this point we have been referring to the process in which light energy is used to make food simply as the food-making process. But this important process has its own special name: photosynthesis. (In this examaple, the meaning of photosynthesis is stated directly in the previous sentence.) Example: Prince Henry started a school for sea captains. These captains were taught the science of navigation. That is, they were taught how to figure out a ship’s location and the direction and distance that it travels. (In this example, the meaning of navigation is stated directly in the next sentence.) Sometimes the context provides some information about a new word, but not enough for the student to be certain of its meaning: Example: In order to gain active immunity to a disease, one of two things must occur – either you come down with the disease, or you receive a vaccination. (In this example, the student may guess that a vaccination has something to do with preventing disease, but not enough information if provided to discern the full meaning of the word.) Example: Cartier found the mouth of a large river, which he named the St. Lawrence River. He sailed up this river until he came to a rapid. Ships cannot pass across a rapid. Disappointed, Cartier had to turn back. (In this example, the student may guess that a rapid is something in a river that prohibits a ship from passing, but not enough information is provided to identify specifically what is impeding the ship’s progress.) Finally, sometimes the context can actually lead to a misunderstanding, referred to as a “misdirective” (Beck, McKeown & Kucan, 2002): Example: Sandra had won the dance contest, and the audience’s cheers brought her to the stage for an encore. “Every step she takes is so perfect and graceful,” Ginny said grudgingly as she watched Sandra dance. (Beck, McKeown & Kucan, 2002, p.4). (In this example, the context might lead the reader to believe that Ginny liked or admired Sandra’s dancing, when in fact grudge means “a feeling of resentment or ill will”.) Students need to learn an alternative strategy if the context is nondirective or misdirective, most likely going to a source that provides information about words, such as a dictionary. Teach how to effectively use a dictionary For many years, the practice of having students look up words, write down definitions, and memorize those definitions was the main strategy teachers used to teach vocabulary. We now know that having students follow this practice is one of the least effective strategies. In fact, there is a great deal of research showing that children cannot use conventional definitions to learn words (Scott & Nagy, 1997).

That does not mean that students should not use dictionaries; however, their use should be limited and students must be taught how to use a dictionary and choose the right definition. Students need explicit instruction in how to use what they find in a dictionary entry so they are able to transfer that information into something useful. Students may be confused by different meanings for the same word, or the wording in a dictionary entry may be too difficult to read or understand. The following suggestions were adapted from the Texas Center for Reading and Language Arts (2002): To choose the right definition, the student must:
• Use background knowledge about the content in the text
• Have a sense of the grammatical use in the text
• Read and understand each definition As noted earlier, to remember the meaning of a new word, it is better for students to reword the definition in their own words, to identify synonyms and antonyms for the word, to use the word in their own meaningful sentence, and to recognize that the word may be used differently in other contexts. Struggling readers and students with learning disabilities in particular have difficulty using a dictionary. The process is slow and labored, often making the time it takes to look up a word frustrating and not worth the effort. These students tend to have a poor sense of the order of the letters in the alphabet, and they have significant difficulty “skimming” down a list of words that are visually similar. Once they locate the word, they tend to be overloaded with the amount of information and reading level of the words in the entry. For non-readers, the task is impossible. The key thing to remember about using a dictionary is that research supports combining both the definitions of new words with the context in which the words are used (Texas Center for Reading and Language Arts, 2002).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในขั้นเริ่มต้นของการอ่าน คำอย่างรวดเร็ว และอัตโนมัติวิเคราะห์เป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการพัฒนาทักษะการถอดรหัสและแคล่ว ในระดับนี้ วัตถุประสงค์ของคำวิเคราะห์คือการ ระบุ (ออกเสียง) คำ จุดสำคัญของการวิเคราะห์คำศัพท์ในส่วนความหมายของคำจะช่วยให้กำหนดความหมายโดยรวมได้ นักเรียนบางคนอาจไม่ทราบว่า พวกเขาสามารถใช้ความรู้เกี่ยวกับวิธีการแบ่งคำออกเป็นส่วนเพื่อเข้าใจความหมาย มีหลายแหล่งสำหรับรายการส่วนผนวก (ส่วนต่อท้ายและหน้าที่); และรากคำทั่วไป การค้นหาอินเทอร์เน็ตสามารถผลิตตัวอย่างที่มีประโยชน์ สิ่งพิมพ์ที่ 2 ศึกษาวิธีการสอนคำส่วนใจ "Morphemes ในความหมาย" โดยเจน Greene "คำศัพท์ผ่าน Morphemes" โดยซูซาน Ebbers (ทั้งเผยแพร่ โดยตะวันตก Sopris, www.sopriswest.com) โปรดทราบว่า ผู้อ่านดิ้นรนและนักเรียนพิการเรียนเฉพาะอาจจะขาดคำวิเคราะห์ทักษะหรือความสามารถในการเรียนรู้ และใช้ทักษะเหล่านี้พร้อมได้ นี้มักจะเป็นเหตุผลหนึ่งทำไมมีปัญหาในการอ่าน ใช้ของเนื้อหาเพื่อกำหนดคำที่ความหมาย ดีอ่านใช้ข้อมูลบริบทเพื่อกำหนดความหมายของคำที่ไม่คุ้นเคย มักจะมีข้อความ พวกเขาสามารถค้นหาคำและวลีอื่น ๆ ในเส้นทางที่ให้ข้อมูลเกี่ยวกับคำที่ไม่รู้จักความ อ่านดิ้นรนที่ไม่ควรได้รับคำสั่งโดยตรงในการที่มีประสิทธิภาพค้นหาเบาะแสหรือข้อกำหนด ตัวอย่าง ส่วนหนึ่งของกลยุทธ์ "คลิและ Clunk" (Vaughn et al, 2001) สอนนักเรียนให้ทำตามขั้นตอนเหล่านี้เมื่อพวกเขาเจอคำที่ไม่ทราบที่ (อธิบายเป็น "clunk"): 1. อ่านประโยค ด้วย clunk หาคำสำคัญ 2. อ่านประโยค โดย clunk คำว่าเหมาะสมหรือไม่ 3. อ่านประโยคก่อน และ หลังการ clunk หาเบาะแส ปมอาจจะมีชนิดข้อมูลที่ฝังอยู่ในข้อความต่อไปนี้: คำจำกัดความ ทำงบใหม่ ตัวอย่าง เปรียบเทียบหรือความแตกต่าง อธิบาย เหมือน หรือคำตรงข้ามได้ Expository นิยายไม่ใช่ข้อความ (เช่น ตำราเรียน) มีแนวโน้มให้ปมเนื้อหาเพิ่มเติมจากข้อความบรรยายเรื่องราว หนึ่งคำแนะนำเพื่อช่วยให้นักเรียนตระหนักมากขึ้นของการใช้บริบทจะมีเงื่อนไข "รวยบริบท" (มีปมที่จะคิดหาคำมาก) และ "บริบทแบบ lean" (ไม่มากนั่นจะช่วยให้เข้าใจคำ) จึงเป็นสิ่งสำคัญที่จะชี้ให้เห็นว่า บริบทที่ไม่มีประโยชน์ บริบทแตกต่างกันในความงามของเท่าใดข้อมูลที่พวกเขาให้ผู้อ่าน บางครั้งเนื้อหาแสดงคำอธิบายความหมายของคำใหม่โดยตรง: ตัวอย่าง: ถึงจุดนี้เราได้รับการอ้างอิงถึงกระบวนการที่ใช้พลังงานไฟทำอาหารก็เป็นการทำอาหาร แต่นี้สำคัญกระบวนการมีชื่อพิเศษของตนเอง: การสังเคราะห์ด้วยแสง (ในนี้ examaple ความหมายของการสังเคราะห์ด้วยแสงจะระบุในประโยคก่อนหน้านี้) ตัวอย่าง: เจ้าชายเฮนรีเริ่มโรงเรียนสำหรับทะเลแคบเทินส์ แคบเทินส์เหล่านี้ถูกสอนวิทยาศาสตร์นำ นั่นคือ พวกเขาได้สอนวิธีการทราบตำแหน่งของเรือ และทิศทาง และระยะทางที่มันเดินทาง (ในตัวอย่างนี้ ความหมายของการนำทางจะระบุในประโยคถัดไป) บางครั้งเนื้อหาให้ข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับคำใหม่ แต่ไม่เพียงพอสำหรับนักเรียนเพื่อให้แน่ใจของความหมาย: ตัวอย่าง: เพื่อให้ได้ใช้งานภูมิคุ้มกันโรค ของต้องขึ้น – มีลงของโรค หรือคุณได้รับการฉีดวัคซีน (ในตัวอย่างนี้ นักเรียนอาจเดาว่า วัคซีนที่มีให้กับการป้องกันโรค แต่ข้อมูลไม่เพียงพอถ้าให้แยกแยะความหมายเต็มของคำ) ตัวอย่าง: คาร์เทียร์พบปากน้ำขนาดใหญ่ ซึ่งเขามีชื่อว่าแม่น้ำเซนต์ลอว์เรนซ์ เขาแล่นขึ้นแม่น้ำนี้จนเขามารวดเร็ว เรือไม่สามารถผ่านข้ามรวดเร็ว ผิดหวัง คาร์เทียร์ได้หันกลับ (ในตัวอย่างนี้ นักเรียนอาจเดาว่า รวดเร็วเป็นสิ่งที่อยู่ในแม่น้ำที่ห้ามเรือผ่าน แต่ข้อมูลไม่เพียงพอในการระบุเฉพาะว่าเป็น impeding ความคืบหน้าของเรือ) ในที่สุด บางครั้งเนื้อหาจริงอาจเข้าใจผิด หรือเรียกว่าเป็น "misdirective" (เบ็ค McKeown และ Kucan, 2002): ตัวอย่าง: Sandra ชนะการประกวดเต้นรำ และเชียร์ของผู้ชมทำให้เธอไปขั้นตอนสำหรับการอัง "ทุกขั้นตอนเธอจะให้สมบูรณ์แบบ และสง่างาม, " Ginny ว่า grudgingly เป็นเธอดู Sandra เต้น (เบ็ค McKeown & Kucan, 2002, p.4) (ในตัวอย่างนี้ บริบทอาจนำผู้อ่านให้เชื่อ Ginny ชอบ หรือชื่นชมการเต้นรำของ Sandra เมื่อในความเป็นจริงโกรธหมายถึง "ความรู้สึกมุ่งร้ายหรือขุ่น") นักเรียนต้องเรียนรู้กลยุทธ์การสำรองถ้าบริบท misdirective หรือ nondirective มักจะเป็นแหล่งที่ให้ข้อมูลเกี่ยวกับคำ เช่นพจนานุกรม สอนวิธีการใช้พจนานุกรมหลายปีได้อย่างมีประสิทธิภาพ การปฏิบัติของนักเรียนค้นหาคำ จดคำนิยาม และจำคำนิยามเหล่านั้นถูกครูกลยุทธ์หลักที่ใช้ในการสอนคำศัพท์ ตอนนี้เรารู้ว่า มีนักเรียนทำตามแบบฝึกหัดนี้เป็นกลยุทธ์มีประสิทธิภาพอย่างน้อยอย่างใดอย่างหนึ่ง ในความเป็นจริง มีมากของการวิจัยที่แสดงว่า เด็กไม่สามารถใช้ข้อกำหนดทั่วไปเพื่อเรียนรู้คำ (สก็อตและ Nagy, 1997) ที่ไม่ได้หมายความ ว่า นักเรียนควรใช้พจนานุกรม อย่างไรก็ตาม การใช้ควรจำกัด และนักเรียนต้องสอนวิธี การใช้พจนานุกรมเลือกคำนิยามที่เหมาะสม นักเรียนต้องการคำแนะนำชัดเจนในวิธีการใช้สิ่งพวกเขาพบในรายการพจนานุกรมเพื่อให้สามารถถ่ายโอนข้อมูลนั้นเป็นสิ่งที่มีประโยชน์ นักเรียนอาจสับสน โดยความหมายคำเดียวกัน หรือข้อความในรายการพจนานุกรมอาจยากเกินไปที่จะอ่าน หรือเข้าใจ คำแนะนำต่อไปนี้ถูกดัดแปลงจากเท็กซัสอ่านและศิลปะการใช้ภาษา (2002): นักเรียนต้องการเลือกกำหนดขวา : •ใช้พื้นความรู้เกี่ยวกับเนื้อหาในข้อความ •มีความรู้สึกของการใช้ไวยากรณ์ในข้อความ •อ่าน และเข้าใจแต่ละคำนิยามระบุไว้ก่อนหน้านี้ จำความหมายของคำใหม่ มันเป็นดีที่สุดสำหรับนักเรียน reword นิยามในคำของตนเอง การระบุคำเหมือนและ antonyms สำหรับคำ การใช้คำในประโยคของตัวเองมีความหมาย และ การรับรู้ว่า คำอาจใช้ต่างกันในบริบทอื่น ๆ ดิ้นรนผู้อ่านและนักเรียนพิการโดยเฉพาะมีปัญหาในการใช้พจนานุกรม กระบวนการจะช้า และ labored มักจะทำให้เวลาใช้ในการค้นหาคำที่น่าผิดหวัง และไม่คุ้ม ค่าความพยายาม นักเรียนเหล่านี้มักจะ มีความรู้สึกไม่ดีลำดับตัวอักษรในตัวอักษร และพวกเขามีปัญหาสำคัญในการ "skimming" ลงรายการของคำที่เห็นคล้าย เมื่อพวกเขาค้นหาคำว่า พวกเขามักจะมีแท้กับจำนวนข้อมูลและอ่านระดับคำในรายการ สำหรับไม่ผู้อ่าน งานเป็นไปไม่ได้ สิ่งสำคัญต้องจำเกี่ยวกับการใช้พจนานุกรมเป็นที่วิจัยสนับสนุนรวมทั้งคำนิยามของคำใหม่กับบริบทที่มีใช้คำ (เท็กซัสศูนย์อ่านภาษาศิลปะ 2002)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในระยะเริ่มต้นของการอ่านการวิเคราะห์คำอย่างรวดเร็วและอัตโนมัติเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการพัฒนาถอดรหัสและทักษะความคล่องแคล่ว; ในระดับนี้จุดประสงค์ของการวิเคราะห์คำคือการระบุ (เสียงออก) คำว่า ความสำคัญของการวิเคราะห์คำคำศัพท์ที่อยู่ในส่วนที่มีความหมายของคำที่จะช่วยในการกำหนดความหมายโดยรวม นักเรียนบางคนอาจไม่ทราบว่าพวกเขาสามารถใช้ความรู้เกี่ยวกับวิธีการแบ่งคำเป็นชิ้นส่วนที่จะคิดออกความหมายของคำ มีหลายแหล่งที่มาสำหรับรายการของคำรากร่วมกันและ affixes (ต่อท้ายและคำนำหน้า) คือ การค้นหาทางอินเทอร์เน็ตสามารถผลิตตัวอย่างที่มีประโยชน์ สองสิ่งพิมพ์เพื่อให้คำปรึกษาเกี่ยวกับวิธีการสอนส่วนคำคือ "morphemes สำหรับความหมาย" โดยเจนกรีนและ "คำศัพท์ผ่าน morphemes" โดยซูซาน Ebbers (ทั้งมีการเผยแพร่โดย Sopris ตะวันตก www.sopriswest.com) มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะทราบว่าการดิ้นรนผู้อ่านและนักเรียนที่มีความบกพร่องทางการเรียนรู้โดยเฉพาะอย่างยิ่งอาจจะขาดทักษะในการวิเคราะห์คำหรือความสามารถในการเรียนรู้และพร้อมที่จะใช้ทักษะเหล่านี้ นี้มักจะเป็นส่วนหนึ่งของเหตุผลที่ว่าทำไมพวกเขามีความยากลำบากในการอ่าน การใช้บริบทในการกำหนดความหมายของคำผู้อ่านที่ดีมักจะใช้บริบทในการกำหนดความหมายของคำที่ไม่คุ้นเคยในกรณีที่พวกเขามีอยู่ในข้อความ พวกเขาสามารถหาคำอื่น ๆ และวลีในทางที่ให้เบาะแสเกี่ยวกับสิ่งที่หมายถึงคำที่ไม่รู้จัก ผู้อ่านดิ้นรนที่ไม่ได้ทำเช่นนี้ควรจะได้รับการเรียนการสอนโดยตรงในวิธีการที่มีประสิทธิภาพในการมองหาเบาะแสหรือคำจำกัดความ ตัวอย่างเช่นส่วนหนึ่งของ "คลิกและ clunk กลยุทธ์" (จอห์น, et al, 2001) สอนนักเรียนทำตามขั้นตอนเหล่านี้เมื่อพวกเขาเจอคำว่าพวกเขาไม่ทราบ (อธิบายว่าเป็น "clunk"):
1 อ่านประโยคที่มี clunk มองหาคำสำคัญ.
2 อ่านประโยคโดยไม่ต้อง clunk สิ่งที่ทำให้รู้สึกคำว่า?
3 อ่านประโยคก่อนและหลังการ clunk มองหาเบาะแส.
ปมอาจจะเป็นประเภทใดประเภทหนึ่งดังต่อไปนี้ข้อมูลที่ฝังอยู่ในข้อความ: นิยามการปรับย้อนหลังเช่นการเปรียบเทียบหรือความคมชัดคำอธิบายหรือคำพ้องความหมายตรงข้าม ชี้แจงข้อความไม่ใช่นิยาย (เช่นตำราเรียน) มีแนวโน้มที่จะมีบริบทมากกว่าข้อความเรื่องการเล่าเรื่อง หนึ่งคำแนะนำเพื่อช่วยให้นักเรียนมากขึ้นตระหนักถึงบริบทของการใช้คือการให้พวกเขาด้วยคำว่า "บริบทที่อุดมไปด้วย" (มีจำนวนมากของปมที่จะคิดออกคำ) และ "บริบทลีน" (ไม่มากมีเพื่อช่วยให้คิดออกคำ) . มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะชี้ให้เห็นว่าไม่ทุกบริบทที่เป็นประโยชน์ บริบทที่แตกต่างกันในความเอื้ออาทรของพวกเขาเท่าใดข้อมูลที่พวกเขาให้ผู้อ่าน บางครั้งบริบทให้คำอธิบายโดยตรงของความหมายของคำใหม่ตัวอย่าง: ถึงจุดนี้เราได้รับหมายถึงกระบวนการที่พลังงานแสงที่ใช้ในการทำอาหารเป็นเพียงขั้นตอนการทำอาหาร แต่ขั้นตอนนี้สำคัญมีชื่อของตัวเองพิเศษ: การสังเคราะห์แสง (ใน examaple นี้ความหมายของการสังเคราะห์แสงที่ระบุไว้โดยตรงในประโยคก่อนหน้า.) ตัวอย่าง: เจ้าชายเฮนรี่เริ่มต้นโรงเรียนแม่ทัพทะเล แม่ทัพเหล่านี้ได้รับการสอนวิทยาศาสตร์ในการเดินเรือ นั่นคือพวกเขาได้รับการสอนวิธีการคิดออกสถานที่ตั้งของเรือและทิศทางและระยะทางที่จะเดินทาง (ในตัวอย่างนี้ความหมายของการนำทางที่ระบุไว้โดยตรงในประโยคต่อไป.) บางครั้งบริบทให้ข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับคำใหม่ แต่ไม่เพียงพอสำหรับนักเรียนที่จะเป็นหนึ่งของความหมายของมันตัวอย่าง: เพื่อที่จะได้ใช้งานการสร้างภูมิคุ้มกัน การเกิดโรคหนึ่งในสองสิ่งที่ต้องเกิดขึ้น - ทั้งที่คุณลงมาที่มีโรคหรือคุณได้รับการฉีดวัคซีน (ในตัวอย่างนี้นักเรียนอาจเดาว่าการฉีดวัคซีนมีสิ่งที่จะทำอย่างไรกับการป้องกันโรค แต่ข้อมูลไม่เพียงพอถ้าให้มองเห็นความหมายของคำว่า.) ตัวอย่าง: คาร์เทียพบปากแม่น้ำขนาดใหญ่ซึ่งเขาตั้งชื่อ St. Lawrence แม่น้ำ เขาแล่นขึ้นไปตามแม่น้ำนี้จนกว่าเขาจะมาถึงอย่างรวดเร็ว เรือไม่สามารถผ่านไปทั่วอย่างรวดเร็ว ผิดหวังคาร์เทียต้องหันหลังกลับ (ในตัวอย่างนี้นักเรียนอาจเดาว่าอย่างรวดเร็วเป็นสิ่งที่อยู่ในแม่น้ำที่ห้ามเรือจากผ่าน แต่ข้อมูลไม่เพียงพอที่จะให้ระบุเฉพาะสิ่งที่เป็นอุปสรรคความคืบหน้าของเรือ.) สุดท้ายบางครั้งบริบทจริงสามารถนำไปสู่การ ความเข้าใจผิดที่เรียกว่า "misdirective" (เบ็ค McKeown และ Kucan, 2002): ตัวอย่าง: แซนดร้าได้รับรางวัลการประกวดการเต้นและเสียงเชียร์ของผู้ชมพาเธอไปเวทีสำหรับอังกอร์ "ขั้นตอนที่เธอจะใช้เวลาเพื่อให้ทุกคนเป็นที่สมบูรณ์แบบและสง่างาม" จินนี่กล่าวว่าอย่างเสียไม่ได้ในขณะที่เธอเฝ้าดูการเต้นแซนดร้า (เบ็ค McKeown และ Kucan 2002 p.4) (ในตัวอย่างนี้บริบทอาจนำไปสู่ผู้อ่านจะเชื่อว่าจินนี่ชอบหรือชื่นชมการเต้นรำของแซนดร้าเมื่ออยู่ในความเสียใจความเป็นจริงหมายถึง "ความรู้สึกของความไม่พอใจหรือเจ็บป่วยจะ".) นักเรียนจะต้องเรียนรู้กลยุทธ์ทางเลือกถ้าบริบทเป็น nondirective หรือ misdirective ส่วนใหญ่มีแนวโน้มที่จะไปแหล่งที่ให้ข้อมูลเกี่ยวกับคำพูดเช่นพจนานุกรม สอนวิธีการใช้อย่างมีประสิทธิภาพพจนานุกรมหลายปีที่ผ่านการปฏิบัติของนักเรียนมีการค้นหาคำเขียนลงคำจำกัดความและจดจำคำจำกัดความของผู้ที่ถูกครูกลยุทธ์หลักที่ใช้ในการสอนคำศัพท์ ตอนนี้เรารู้ว่านักเรียนมีการปฏิบัติตามนี้เป็นหนึ่งในกลยุทธ์ที่มีประสิทธิภาพน้อย ในความเป็นจริงมีการจัดการที่ดีของการวิจัยแสดงให้เห็นว่าเด็กไม่สามารถใช้คำนิยามเดิมในการเรียนรู้คำศัพท์ (สกอตต์และเนจี 1997). นั่นไม่ได้หมายความว่านักเรียนไม่ควรใช้พจนานุกรม; แต่การใช้งานของพวกเขาควรจะ จำกัด และนักเรียนจะต้องได้รับการสอนวิธีการใช้พจนานุกรมและเลือกคำนิยามที่เหมาะสม นักศึกษาจะต้องเรียนการสอนอย่างชัดเจนในวิธีการที่จะใช้สิ่งที่พวกเขาพบในรายการพจนานุกรมเพื่อให้พวกเขามีความสามารถในการถ่ายโอนข้อมูลที่เป็นสิ่งที่มีประโยชน์ นักเรียนอาจจะสับสนโดยความหมายที่แตกต่างกันสำหรับคำเดียวกันหรือถ้อยคำในรายการพจนานุกรมอาจจะยากเกินไปที่จะอ่านหรือเข้าใจ ข้อเสนอแนะต่อไปนี้ถูกดัดแปลงมาจากเท็กซัสศูนย์ศิลปะการอ่านและภาษา (2002): ในการเลือกความหมายที่ถูกต้องของนักเรียนจะต้อง: •การใช้ความรู้พื้นฐานเกี่ยวกับเนื้อหาในข้อความ•มีความรู้สึกของการใช้ไวยากรณ์ในข้อความ• อ่านและทำความเข้าใจความหมายดังที่ระบุไว้ในแต่ละก่อนหน้านี้ที่จะจำความหมายของคำใหม่จะดีกว่าสำหรับนักเรียนที่จะ reword ความหมายในคำพูดของตัวเองที่จะระบุคำพ้องและ antonyms คำที่จะใช้คำในประโยคที่มีความหมายของตัวเอง และจะรับรู้ว่าคำว่าอาจจะใช้แตกต่างกันในบริบทอื่น ๆ ดิ้นรนผู้อ่านและนักเรียนที่มีความบกพร่องทางการเรียนรู้โดยเฉพาะอย่างยิ่งมีความยากลำบากใช้พจนานุกรม กระบวนการนี้เป็นกระบวนการที่ช้าและลำบากมักจะทำให้เวลาที่ใช้ในการค้นหาคำว่าผิดหวังและไม่คุ้มค่าความพยายาม นักเรียนเหล่านี้มีแนวโน้มที่จะมีความรู้สึกที่ดีของคำสั่งของตัวอักษรในตัวอักษรและพวกเขามีความยากลำบากอย่างมีนัยสำคัญ "skimming" ลงรายชื่อของคำที่คล้ายสายตา เมื่อพวกเขาค้นหาคำที่พวกเขามีแนวโน้มที่จะมากเกินไปกับปริมาณของข้อมูลและระดับการอ่านของคำในรายการ สำหรับผู้อ่านที่ไม่ใช่งานที่เป็นไปไม่ได้ สิ่งสำคัญที่ต้องจำเกี่ยวกับการใช้พจนานุกรมคือว่างานวิจัยสนับสนุนรวมทั้งคำจำกัดความของคำใหม่ที่มีบริบทซึ่งในคำพูดที่ใช้ (ศูนย์เท็กซัสและอ่านภาษาศิลปะ, 2002)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในขั้นตอนเริ่มต้นของการอ่านอย่างรวดเร็วและการวิเคราะห์คำอัตโนมัติเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการถอดรหัสและพัฒนาทักษะความสามารถ ในระดับนี้ วัตถุประสงค์ของการวิเคราะห์คำเพื่อระบุ ( เสียง ) คำ เน้นการวิเคราะห์คำศัพท์ในส่วนความหมายของคำเพื่อช่วยกำหนดความหมายโดยรวมของนักเรียนบางคนอาจไม่ได้ตระหนักว่าพวกเขาสามารถใช้ความรู้ของพวกเขาเกี่ยวกับวิธีการแบ่งคำออกเป็นส่วนที่จะคิดออกความหมายคำ มีแหล่งข้อมูลมากมายสำหรับรายการคำหลักทั่วไปและเพิ่มเติม ( และต่อท้ายคำนำหน้า ) ; ค้นหาทางอินเทอร์เน็ตที่สามารถผลิตตัวอย่างที่เป็นประโยชน์ สองสิ่งพิมพ์เพื่อปรึกษาหาวิธีการสอน ส่วนคำที่เป็นคำความหมาย " โดยเจนกรีนและ " คำศัพท์ผ่านระบบ " โดย ซูซาน ebbers ( ทั้งที่ตีพิมพ์โดย sopris ตะวันตก www.sopriswest . com ) มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะทราบว่าดิ้นรนผู้อ่านและนักเรียนที่มีความบกพร่องทางการเรียนรู้ โดยเฉพาะอาจจะขาดทักษะการวิเคราะห์คำ หรือความสามารถในการพร้อมที่จะเรียนรู้และใช้ทักษะเหล่านี้ นี้มักจะเป็นส่วนหนึ่งของเหตุผลที่พวกเขามีปัญหาในการอ่านการใช้บริบทเพื่อกำหนดคำที่ความหมายผู้อ่านที่ดีมักจะใช้ประเด็นบริบทเพื่อกำหนดความหมายของคำที่ไม่คุ้นเคย ถ้าพวกเขามีอยู่ในข้อความ พวกเขาสามารถหาคำอื่นๆในประโยคที่ให้เบาะแสเกี่ยวกับสิ่งที่เป็นคำที่ไม่รู้จักหมายถึง ดิ้นรนผู้อ่านที่ไม่ได้ทำนี้ควรได้รับการสอนโดยตรงในวิธีการอย่างมีประสิทธิภาพมองหาเบาะแส หรือคำจำกัดความตัวอย่างเช่นเป็นส่วนหนึ่งของ " คลิกและเคร้ง " กลยุทธ์ ( วอห์น et al , 2001 ) สอนให้นักเรียนปฏิบัติตามขั้นตอนเหล่านี้เมื่อพวกเขาเจอคำที่ไม่รู้จัก ( อธิบายเป็น " เคร้ง " ) :
1 อ่านประโยคกับเสียงที่เกิดจากโลหะกระทบกัน ค้นหาคำสำคัญ .
2 อ่านประโยคโดยเสียงที่เกิดจากโลหะกระทบกัน คำอะไรที่เข้าท่า
3 อ่านประโยคก่อนและหลังเสียงที่เกิดจากโลหะกระทบกัน มองหาเบาะแส
ปมอาจจะใดต่อไปนี้ประเภทของข้อมูลที่ฝังอยู่ในข้อความ : นิยาม โน้มน้าวใจ ตัวอย่าง การเปรียบเทียบ หรือความคมชัด รายละเอียด , คำที่เกี่ยวข้อง หรือคำที่มีความหมายตรงกันข้าม แบบที่ไม่ใช่ข้อความในนิยาย ( หนังสือเรียนเช่น ) มีแนวโน้มที่จะเสนอประเด็นบริบทมากกว่าแบบเล่าเรื่องข้อความหนึ่งคำแนะนำที่จะช่วยให้นักเรียนตระหนักมากขึ้นโดยใช้บริบทเป็น เพื่อให้พวกเขามีเงื่อนไขบริบท " รวย " ( มีหลายประเด็นที่จะคิดออกคำ ) และบริบท " ยัน " ( ไม่ได้มีเพื่อช่วยให้คิดออกนะ ) มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะชี้ให้เห็นว่า บริบทไม่ได้ทั้งหมดจะเป็นประโยชน์ บริบทที่แตกต่างกันในความเอื้ออาทรของพวกเขาเท่าใดข้อมูลที่พวกเขาให้ผู้อ่านบางครั้งบริบทให้คำอธิบายโดยตรงของความหมายของคำใหม่ : ตัวอย่าง : ถึงจุดนี้เราได้รับหมายถึงกระบวนการที่ใช้พลังงานแสงเพื่อสร้างอาหารก็เป็นอาหารที่ทำให้กระบวนการ แต่กระบวนการที่สำคัญนี้มีชื่อพิเศษของตัวเอง : การสังเคราะห์ด้วยแสง ( ใน examaple นี่ความหมายของการสังเคราะห์แสงที่ระบุไว้โดยตรงในประโยคก่อนหน้า ) ตัวอย่าง :เจ้าชายเฮนรีเริ่มโรงเรียนกัปตันทะเล นายทหารเหล่านี้สอนศาสตร์แห่งการเดินเรือ ที่พวกเขาได้รับการสอนวิธีการหาเรือของตำแหน่งและทิศทาง และระยะทางที่ส่ง ( ในตัวอย่างนี้ ความหมายของระบบนำทางที่ระบุไว้โดยตรงในประโยคถัดไป ) บางครั้งบริบทให้ข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับคำใหม่แต่ไม่เพียงพอสำหรับนักเรียนที่จะเป็นหนึ่งของความหมาย : ตัวอย่าง : เพื่อให้ได้ภูมิคุ้มกันอยู่โรคหนึ่งในสองสิ่งที่ต้องเกิดขึ้นเพื่อให้คุณมาลงด้วยโรค หรือได้รับการฉีดวัคซีน ( ในตัวอย่างนี้ นักเรียนอาจจะเดาว่า วัคซีนมีสิ่งที่จะทำอย่างไรกับการป้องกันโรคแต่ข้อมูลไม่เพียงพอหากเข้าใจความหมายเต็มของคำ ) เช่น Cartier พบปากแม่น้ำขนาดใหญ่ ซึ่งเขาตั้งชื่อแม่น้ำเซนต์ลอว์เรนซ์ เขาแล่นเรือขึ้นแม่น้ำนี้จนกว่าเขาจะมาถึงอย่างรวดเร็ว เรือจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว ผิดหวัง , Cartier ต้องหันหลังกลับ ( ในตัวอย่างนี้นักเรียนอาจเดาว่าเป็นอย่างรวดเร็วเป็นสิ่งที่ในแม่น้ำที่ห้ามไม่ให้เรือจากผ่าน แต่ข้อมูลไม่เพียงพอให้ระบุเฉพาะอะไรที่เป็นอุปสรรคต่อความก้าวหน้าของเรือ ) ในที่สุด บางครั้งบริบทจริงสามารถนำไปสู่ความเข้าใจผิด เรียกว่า " misdirective " ( Beck mckeown & kucan 2002 ) : ตัวอย่าง : ซานดร้าก็ชนะเลิศการประกวดเต้นและเสียงเชียร์ของผู้ชมพาเธอไปเวทีอังกอร์ . " ทุกขั้นตอน เธอจะเพอร์เฟคมากและสง่างาม " จินนี่พูดอย่างไม่เต็มใจ ในขณะที่เธอเฝ้าดู Sandra Dance ( Beck mckeown & kucan 2002 p.4 ) ( ในตัวอย่างนี้ บริบทอาจทำให้ผู้อ่านเชื่อว่าจินนี่ชอบหรือชื่นชม แซนดร้า เต้น เมื่อในความเป็นจริงนี่หมายถึง " ความรู้สึกของความไม่พอใจหรือป่วย ") นักเรียนต้องเรียนรู้กลยุทธ์ทางเลือกถ้าบริบทคือ nondirective หรือ misdirective , ส่วนใหญ่จะเป็นแหล่งที่ให้ข้อมูลเกี่ยวกับคำ เช่น พจนานุกรม สอนวิธีการอย่างมีประสิทธิภาพใช้พจนานุกรมหลายปี ฝึกให้นักเรียนหาคำเขียนคำนิยามและจำความหมายนั้น คือ ครู กลยุทธ์หลักที่ใช้สอนคำศัพท์ ตอนนี้เรารู้ว่ามีนักเรียนติดตามการปฏิบัตินี้เป็นหนึ่งในกลยุทธ์ที่มีประสิทธิภาพที่สุด ในความเป็นจริง , มีการจัดการที่ดีของการวิจัยแสดงให้เห็นว่าเด็กไม่ได้ใช้คำนิยามทั่วไปเพื่อเรียนรู้คำ ( สก็อต& Nagy , 1997 )

ที่ไม่ได้หมายความ ว่า นักเรียนไม่ควรใช้พจนานุกรม อย่างไรก็ตามใช้ของพวกเขาควรถูก จำกัด และนักศึกษาจะต้องสอนวิธีการใช้พจนานุกรม และเลือกความละเอียดที่เหมาะสม นักเรียนต้องการคำแนะนำที่ชัดเจนในการใช้สิ่งที่พวกเขาพบในพจนานุกรมที่รายการเพื่อให้พวกเขาสามารถถ่ายโอนข้อมูลที่เป็นสิ่งที่เป็นประโยชน์ นักศึกษาอาจจะสับสนในความหมายต่าง ๆสําหรับคําเดียวกันหรือใช้ถ้อยคำในพจนานุกรมรายการอาจจะยากที่จะอ่านหรือเข้าใจได้ ข้อเสนอแนะต่อไปนี้ดัดแปลงมาจากศูนย์เท็กซัสสำหรับการอ่านและภาษาศิลปะ ( 2002 ) : ให้เลือกความละเอียดที่เหมาะสม นักเรียนจะต้องใช้พื้นหลัง :
- ความรู้เกี่ยวกับเนื้อหาในข้อความ
- มีสำนึกในการใช้ไวยากรณ์ในข้อความ
- อ่านและเข้าใจในความหมายตามที่ระบุไว้ก่อนหน้านี้จำความหมายของคำใหม่ จะดีกว่าสำหรับนักเรียนเพื่อ reword ความหมายในคำพูดของตนเอง เพื่อระบุและคำพ้องความหมาย antonyms สำหรับคำ การใช้คำในประโยคที่มีความหมายของตนเอง และรู้จักคำว่า อาจใช้แตกต่างกันในบริบทอื่น ๆ ดิ้นรน ผู้อ่าน และนักเรียนที่มีความบกพร่องทางการเรียนรู้ โดยเฉพาะมีปัญหาในการใช้พจนานุกรมกระบวนการที่ช้าและไม่คล่อง ทำให้เวลาที่ใช้ในการค้นหาคำหงุดหงิดและไม่คุ้มค่าความพยายามบ่อยๆ คนเหล่านี้มีแนวโน้มที่จะมีความรู้สึกที่ไม่ดีของตัวอักษรในตัวอักษร และพวกเขามีความยาก " skimming " ลงในรายการของคำที่คล้ายกันสามารถมองเห็นได้ เมื่อพวกเขาค้นหาคำพวกเขามีแนวโน้มที่จะได้รับมากเกินไปกับข้อมูลจำนวนมากและระดับการอ่านคำพูดในรายการ สำหรับผู้อ่านที่ไม่ใช่ภารกิจที่เป็นไปไม่ได้ สิ่งที่สำคัญที่ต้องจำเกี่ยวกับการใช้พจนานุกรมคือการวิจัยสนับสนุนรวมทั้งความหมายของคำใหม่ที่มีในบริบทที่เป็นคำที่ใช้ในเท็กซัสศูนย์การอ่านและภาษาศิลปะ , 2002 ) .