Hoer & Attin (2004) also showed tha

Hoer & Attin (2004) also showed that the use of impedance ratio electronic devices did not result in precise determination of the apical constriction, rather, under clinical conditions it was only possible to determine the region between the minor and major apical foramen. In their study, accurate determination of the apical constriction was only successful in 51–64.3% of canals, although the probability of determining the area between minor and major foramen was between 81 and 82.4% of cases. However, Shabahang et al. (1996) showed that when a potential error of ±0.5 mm from the ‘foramen’ was accepted as a clinically tolerable range, the Root ZX
was able to locate the ‘foramen’ in 96.2% of cases.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Hoer & Attin (2004) นอกจากนี้ยังพบว่า การใช้อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์อัตราส่วนความต้านทานผลไม่แม่นยำกำหนดเชื่อมปลายยอด ค่อนข้าง สภาวะทางคลินิก ก็เฉพาะภูมิภาคระหว่างช่องปลายยอดเล็ก และใหญ่ได้ ในการเรียน กำหนดเชื่อมปลายยอดถูกต้องสำเร็จเฉพาะ 51 – 64.3% คลอง แม้ว่าความเป็นไปได้ของการกำหนดพื้นที่ระหว่างช่องเล็ก และใหญ่ระหว่าง 81 และ 82.4% ของกรณีนั้น อย่างไรก็ตาม Shabahang และ al. (1996) พบว่า เมื่อมีข้อผิดพลาดที่อาจเกิดขึ้นของ± 0.5 mm จาก 'ช่อง' ยอมรับเป็นช่วงทางคลินิก tolerable, ZX รากไม่สามารถหา 'ช่อง' 96.2% ของกรณีและปัญหา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Hoer และ Attin (2004) นอกจากนี้ยังแสดงให้เห็นว่าการใช้งานของอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์อัตราส่วนความต้านทานไม่ได้ผลในการตัดสินใจที่แม่นยำของการรัดปลายค่อนข้างภายใต้เงื่อนไขที่ทางคลินิกมันเป็นไปได้เท่านั้นที่จะกำหนดพื้นที่ระหว่างปลายประสาทเล็กน้อยและที่สำคัญ ในการศึกษาของพวกเขามุ่งมั่นที่ถูกต้องของการรัดปลายเป็นเพียงที่ประสบความสำเร็จใน 51-64.3% ของคลองแม้ว่าความน่าจะเป็นของการกำหนดพื้นที่ระหว่าง foramen ย่อยและรายใหญ่อยู่ระหว่าง 81 และ 82.4% ของกรณี แต่ Shabahang ตอัล (1996) แสดงให้เห็นว่าเมื่อมีข้อผิดพลาดที่อาจเกิดขึ้นของ± 0.5 มม. จาก 'foramen' ได้รับการยอมรับว่าเป็นช่วงที่เลวคลินิกราก ZX? ก็สามารถที่จะหา 'foramen ใน 96.2% ของกรณี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

hoer & attin ( 2004 ) นอกจากนี้ยังพบว่าค่าอัตราส่วนการใช้อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ที่ไม่ได้ส่งผลในการกำหนดที่แน่ชัดของการเกิดภายใต้เงื่อนไขทางคลินิก , ค่อนข้าง , มันเป็นไปได้ที่จะกำหนดเขตระหว่างเล็กน้อยและปลายช่องหลัก ในการศึกษาของพวกเขา การกำหนดความถูกต้องของการเกิดประสบความสำเร็จเพียง 51 – 64.3 % ของคลองถึงความน่าจะเป็นของการกำหนดพื้นที่ระหว่างรายย่อยและรายใหญ่ คือ ระหว่าง ช่อง 81 และ 82.4 % ของคดี อย่างไรก็ตาม shabahang et al . ( 1996 ) พบว่า เมื่อเกิดข้อผิดพลาดของ± 0.5 มม. จาก ' ห้อง ' ได้รับการยอมรับเป็นช่วง clinically พอดูได้ ราก ZX
สามารถค้นหา ' ช่อง ' ยังคงเป็นเปอร์เซ็นต์ของกรณี