Love is an emotion which all of us

Love is an emotion which all of us have a concept of, indeed many of us may even claim to have experienced what we would deem to be true love. However, does such a pure level of this emotion actually exist, and if it does are we as human beings able to define it? This is something that is examined by William Shakespeare in 'Sonnet 116'.

Shakespeare adheres to the traditions of the sonnet stringently within 'Sonnet 116', as it consists of fourteen lines in total, with each line consisting itself of ten syllables. It also follows a regular stress pattern.

The sonnet opens with a line of proclamation, declaring that it is not the intention of the voice to prevent the 'marriage of true minds' [1] . In essence the voice is pre-empting what is to follow in which the voice outlines their mandate of what true love actually is. This is something that is quantified by the following statement, 'love is not love / Which alters when it alteration finds' (116 l.3); this outlines the voice's main thesis that true love is unwavering and unchanging, it is not something that wavers or bends in the face of outside influences. However it is not only the influences of the outside world that are unable to effect it, as the voice goes on to state that it does not 'bends with the remover to remove.' (116 l.4), meaning that even when the object of the object of the affection itself is removed the love for that object or person remains. Indeed the voice continues with this assertion of true love as a permanent fixture by saying 'is is an ever-fixed mark' (116 l.5). The comparison of love as a 'mark' (116 l.5) is an interesting one as a mark can be interpreted as a blemish or indeed even as a form of deformity. William Blake uses the word as a identifier of negativity in his poem 'London', stating that the people that are shown in the poem exhibit 'Marks of weakness, marks of woe.' [2] . Shakespeare however asserts that a person's personality and conscious can also be marked with a positive emotion, therefore reversing the effect of the word 'mark' (116 l.5) from one of negative deformity to one of a positive identifier.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความรักคือ อารมณ์ของเรามีแนวคิด แน่นอนคนเราอาจจะอ้างมีประสบการณ์อะไรเราจะถือว่าเป็นรักแท้ได้ อย่างไรก็ตาม มีระดับเช่นบริสุทธิ์อารมณ์นี้อยู่จริง และถ้าไม่ มีเราเป็นมนุษย์สามารถที่จะกำหนดมันได้อย่างไร นี่คือสิ่งที่จะตรวจสอบ โดย William Shakespeare ใน 'ซอนเน็ต 116'เช็คสเปียร์ยึดประเพณีของซอนเน็ตอย่างเข้มงวดภายใน 'ซอนเน็ต 116' เป็นมันประกอบด้วยสิบสี่บรรทัดรวม แต่ละบรรทัดประกอบด้วยสิบพยางค์ตัวเอง ดังนั้นยังเป็นรูปแบบของความเครียดปกติซอนเน็ตเปิด มีสายของประกาศ ประกาศว่า มันไม่ใช่ความตั้งใจของเสียงเพื่อป้องกันการ 'แต่งงานจริงใจ' [1] ในสาระสำคัญเสียงขึ้นไปคือทำตามที่เสียงแสดงอาณัติของพวกเขารักจริงอะไรจริงได้ นี้เป็นสิ่งที่วัด โดยคำสั่งต่อไปนี้, ' รักไม่ได้รัก / ที่เปลี่ยนเมื่อมันเปลี่ยนพบ (116 l.3); นี้โครงร่างวิทยานิพนธ์หลักของเสียงที่ว่า รักแท้จะไม่เปลี่ยนใจ และไม่เปลี่ยน แปลง มันไม่ได้เป็นสิ่งที่ wavers หรือโค้งกับอิทธิพลภายนอก อย่างไรก็ตาม ไม่เฉพาะอิทธิพลของโลกภายนอกที่ไม่สามารถมีผล เป็นเสียงไปสู่สถานะ ที่ไม่ 'โค้งกับกำจัดเพื่อลบ' (116 l.4), ความหมายแม้ว่าเมื่อวัตถุของความรักตัวเองคือเอาความหลงใหลในวัตถุ หรือบุคคลยังคงอยู่ แน่นอนเสียงยังคงยืนยันนี้รักแท้เป็นแบบถาวรการแข่งขัน ด้วยการพูดว่า 'จะเป็นเครื่องหมายความคงเคย' (116 l.5) การเปรียบเทียบความรักเป็นเครื่อง 'หมาย' (116 l.5) นั้นน่าสนใจเป็นเครื่องหมายสามารถตีความ เป็นการตำหนิ หรือแน่นอน เป็นแบบของ deformity William Blake ใช้คำที่เป็นตัวระบุปฏิเสธในบทกวีของเขา 'ลอนดอน' ระบุว่า คนที่แสดงในบทกวีมี 'เครื่องหมายของความอ่อนแอ เครื่องหมายของความหายนะ' [2] . เช็คสเปียร์แต่ asserts ที่ สติและบุคลิกภาพของบุคคลสามารถทำเครื่องหมาย ด้วยอารมณ์ความรู้สึกที่เป็นบวก จึง กลับผลของคำ 'เครื่องหมาย' (116 l.5) จาก deformity ลบอย่างใดอย่างหนึ่งกับตัวระบุค่าบวก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความรักเป็นอารมณ์ที่เราทุกคนมีแนวคิดของจริงที่เราหลายคนอาจจะเรียกร้องให้มีประสบการณ์สิ่งที่เราจะเห็นว่าจะเป็นความรักที่แท้จริง แต่ไม่ดังกล่าวในระดับที่บริสุทธิ์ของอารมณ์ความรู้สึกนี้มีอยู่จริงและถ้ามันไม่เป็นเราเป็นมนุษย์สามารถที่จะกำหนดมันได้หรือไม่ นี่คือสิ่งที่จะถูกตรวจสอบโดยวิลเลียมเช็คสเปียร์ในโคลง 116 '. เชคสเปียปฏิบัติตามขนบธรรมเนียมประเพณีของโคลงที่เข้มงวดภายใน' โคลง 116 'เป็นมันประกอบด้วยสิบสี่เส้นรวมกับแต่ละสายประกอบด้วยตัวเองสิบพยางค์ นอกจากนี้ยังเป็นไปตามรูปแบบปกติความเครียด. โคลงเปิดขึ้นพร้อมกับสายของประกาศประกาศว่ามันไม่ได้เป็นความตั้งใจของเสียงเพื่อป้องกันไม่ให้การแต่งงานของจิตใจที่แท้จริง '[1] ในสาระสำคัญเสียงเป็น pre-empting สิ่งที่เป็นไปตามที่เสียงแสดงอาณัติของพวกเขาในสิ่งที่รักที่แท้จริงเป็นจริง นี่คือสิ่งที่จะวัดโดยคำสั่งต่อไป 'รักไม่รัก / ซึ่งเปลี่ยนแปลงเมื่อมันพบการเปลี่ยนแปลง (116 l.3); นี้เค้าร่างวิทยานิพนธ์หลักเสียงของความรักที่แท้จริงที่ไม่เปลี่ยนแปลงและไม่มีการเปลี่ยนแปลงมันไม่ได้เป็นสิ่งที่เงามัวหรือโค้งในหน้าของอิทธิพลภายนอก แต่มันไม่ได้เป็นเพียงอิทธิพลของโลกภายนอกที่ไม่สามารถที่จะมีผลกระทบต่อมันเป็นเสียงไปที่จะกล่าวว่ามันไม่ได้ 'โค้งด้วยน้ำยาที่จะลบ. (116 l.4) ซึ่งหมายความว่าแม้ในขณะที่วัตถุของวัตถุของความรักของตัวเองจะถูกลบออกรักสำหรับวัตถุหรือบุคคลที่ยังคงอยู่ อันที่จริงเสียงยังคงมีการยืนยันความรักที่แท้จริงเป็นถาวรนี้โดยกล่าวว่า 'จะเป็นเครื่องหมายที่เคยคงที่ (116 l.5) การเปรียบเทียบความรักเป็น 'มาร์ค' (116 l.5) เป็นหนึ่งที่น่าสนใจเป็นเครื่องหมายสามารถตีความได้ว่ามีตำหนิหรืออันที่จริงแม้ในขณะที่รูปแบบของความผิดปกติ วิลเลียมเบลคใช้คำว่าเป็นตัวบ่งชี้ของการปฏิเสธในบทกวีของเขา 'ลอนดอน' ที่ระบุว่าคนที่แสดงในงานนิทรรศการบทกวี 'เครื่องหมายของความอ่อนแอเครื่องหมายของความฉิบหาย. [2] เช็คสเปียร์ แต่อ้างว่าบุคลิกภาพของบุคคลและมีสตินอกจากนี้ยังสามารถทำเครื่องหมายด้วยอารมณ์ความรู้สึกในเชิงบวกจึงย้อนกลับผลของคำว่า 'มาร์ค' (116 l.5) จากหนึ่งในความผิดปกติในเชิงลบให้เป็นหนึ่งในตัวบ่งชี้ในเชิงบวก