Anthropogenic emissions of carbon d

Anthropogenic emissions of carbon dioxide are leading to decreases in pH and changes in the carbonate chemistry of seawater. Ocean acidification may negatively affect the ability of marine organisms to produce calcareous structures while also influencing their physiological responses and growth. The aim of this study was to evaluate the effects of reduced pH on the survival, growth and shell integrity of juveniles of two marine bivalves from the Northern Adriatic sea: the Mediterranean mussel Mytilus galloprovincialis and the striped venus clam Chamelea gallina. An outdoor flow-through plant was set up and two pH levels (natural seawater pH as a control, pH 7.4 as the treatment) were tested in long-term experiments. Mortality was low throughout the first experiment for both mussels and clams, but a significant increase, which was sensibly higher in clams, was observed at the end of the experiment (6 months). Significant decreases in the live weight (
26%) and, surprisingly, in the shell length (
5%) were observed in treated clams, but not in mussels. In the controls of both species, no shell damage was ever
recorded; in the treated mussels and clams, damage proceeded via different modes and to different extents. The severity of shell injuries was maximal in the mussels after just 3 months of exposure to a reduced pH, whereas it progressively increased in clams until the end of the experiment. In shells of both species, the damaged area increased throughout the experiment, peaking at 35% in mussels and 11% in clams. The shell thickness of the treated and control animals significantly decreased after 3 months in clams and after 6 months in mussels. In the second experiment (3 months), only juvenile mussels were exposed to a reduced pH. After 3 months, the mussels at a natural pH level or pH 7.4 did not differ in their survival, shell length or live weight. Conversely, shell damage was clearly visible in the treated mussels
from the 1st month onward. Monitoring the chemistry of seawater carbonates always showed aragonite under-saturation at 7.4 pH, whereas calcite under-saturation occurred in only 37% of the measurements. The present study highlighted the contrasting effects of acidification in two bivalve species living in the same region, although not exactly in the same habitat.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นำมาของมนุษย์ปล่อยก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ลดลงในค่า pH และการเปลี่ยนแปลงทางเคมีคาร์บอเนตของน้ำทะเล โอเชี่ยนยูอาจส่งผลเสียต่อความสามารถในการผลิตโครงสร้างของเนื้อปูนขณะที่ยัง มีอิทธิพลต่อการตอบสนองทางสรีรวิทยาและการเจริญเติบโตของสิ่งมีชีวิตทางทะเล จุดมุ่งหมายของการศึกษานี้เป็นการ ประเมินผลกระทบของค่า pH ลดลงในความอยู่รอด การเจริญเติบโต และเปลือกของสัตว์ของ bivalves ทะเลสองจากภาคเหนือทะเลเอเดรียติก: galloprovincialis Mytilus เมดิเตอร์เรเนียนหอยแมลงภู่และ venus ลายหอย Chamelea gallina มีการไหลผ่านอาคารกลางแจ้งตั้งค่า และทดสอบค่า pH ระดับสอง (ค่า pH น้ำทะเลธรรมชาติเป็นตัวควบคุม ค่า pH 7.4 การรักษา) ในการทดลองระยะยาว อัตราการตายต่ำตลอดการทดลองแรกสำหรับหอยแมลงภู่และหอย แต่เพิ่ม ที่สูงเลยในหอย ถูกตรวจสอบเมื่อสิ้นสุดการทดลอง (6 เดือน) ลดลงอย่างมีนัยสำคัญ ในน้ำหนักสด (26%) และ ใจ ในความยาวเปลือก (5%) ข้อสังเกต ในหอยบำบัด แต่ ในหอยแมลงภู่ไม่ ในการควบคุมทั้งสองชนิด ไม่ทำลายเปลือกเคยเป็นบันทึก ในระบบฯ หอยแมลงภู่และหอย ความเสียหายก็เดิน ผ่านต่าง และขอบเขตโดยรวมแตกต่างกัน ความรุนแรงของการบาดเจ็บของเชลล์ได้สูงสุดในหอยแมลงภู่หลังจากเพียง 3 เดือนของการวัดค่า pH ที่ลดลง ในขณะที่ความก้าวหน้าเพิ่มขึ้นในหอยจนสิ้นสุดการทดลอง ในเปลือกหอยทั้งสองชนิด พื้นที่เสียหายเพิ่มขึ้นตลอดการทดลอง จุดที่ 35% ในหอยแมลงภู่และ 11% ในหอย ความหนาเปลือกของการบำบัดและควบคุมสัตว์อย่างมากลดลงหลัง จาก 3 เดือนหอย และ หลัง 6 เดือนในหอยแมลงภู่ ในการทดสอบที่สอง (3 เดือน), เฉพาะเยาวชนหอยได้สัมผัสกับค่า pH ลดลง หลังจาก 3 เดือน หอยแมลงภู่ที่ระดับค่า pH หรือค่า pH 7.4 จึงแตกต่างกันในอยู่รอด ความยาวเปลือก และน้ำหนักสดของ ในทางกลับกัน เชลล์เสียได้ชัดเจนในหอยแมลงภู่ผ่านจาก 1 เดือนเป็นต้นไป ตรวจสอบทางเคมีของน้ำทะเล carbonates เสมอพบแร่อะอิ่มตัวน้อยกว่าที่ 7.4 pH ในขณะที่แคลไซต์น้อยอิ่มเกิดขึ้นในการวัดเพียง 37% ศึกษาเน้นผลตัดของยูใน bivalve สองสายพันธุ์ที่อาศัยอยู่ในภูมิภาคเดียวกัน ไม่ว่าแม้ว่าในที่อยู่อาศัยเดียวกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ปล่อยก๊าซเรือนกระจกจากกิจกรรมของมนุษย์ของก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์จะนำไปสู่การลดลงในค่า pH และการเปลี่ยนแปลงในทางเคมีคาร์บอเนตของน้ำทะเล เป็นกรดของมหาสมุทรในเชิงลบอาจส่งผลกระทบต่อความสามารถในการมีชีวิตทางทะเลในการผลิตโครงสร้างปูนในขณะที่ยังมีอิทธิพลต่อการตอบสนองทางสรีรวิทยาของพวกเขาและการเจริญเติบโต จุดมุ่งหมายของการศึกษาครั้งนี้คือการประเมินผลกระทบจากการลดค่า pH อยู่รอดการเจริญเติบโตและความสมบูรณ์ของเปลือกของหนุ่มสาวสองหอยทะเลจากทะเลเอเดรียติกเหนือทะเลเมดิเตอร์เรเนียน galloprovincialis หอยแมลงภู่ Mytilus และลายวีนัสหอย Chamelea gallina เป็นพืชที่ไหลผ่านกลางแจ้งถูกจัดตั้งขึ้นและสองระดับพีเอช (pH น้ำทะเลธรรมชาติเป็นตัวควบคุมค่า pH 7.4 การรักษา) มีการทดสอบในการทดลองในระยะยาว อัตราการตายต่ำตลอดการทดสอบครั้งแรกสำหรับทั้งหอยแมลงภู่และหอย แต่การเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญซึ่งเป็นเป็นตุเป็นตะที่สูงขึ้นในหอยที่ถูกพบในตอนท้ายของการทดลอง (6 เดือน) ลดลงอย่างมีนัยสำคัญในน้ำหนักสด (26%) และแปลกใจในความยาวเปลือก (5%) พบในหอยได้รับการรักษา แต่ไม่ได้อยู่ในหอยแมลงภู่ ในการควบคุมของทั้งสองสายพันธุ์ไม่มีความเสียหายเปลือกเคย
บันทึกไว้ ในการรักษาหอยแมลงภู่และหอยความเสียหายเดินผ่านโหมดที่แตกต่างและขอบเขตที่แตกต่างกัน ความรุนแรงของการบาดเจ็บเป็นเปลือกหอยสูงสุดในหลังจากนั้นเพียง 3 เดือนของการสัมผัสกับค่า pH ลดลงในขณะที่เพิ่มขึ้นมีความก้าวหน้าในหอยจนกว่าจะสิ้นสุดการทดลอง ในเปลือกของทั้งสองชนิดพื้นที่ได้รับความเสียหายเพิ่มขึ้นตลอดการทดลองจุดที่ 35% ในหอยแมลงภู่และ 11% ในหอย ความหนาของเปลือกของสัตว์ที่ได้รับการรักษาและการควบคุมอย่างมีนัยสำคัญลดลงหลังจาก 3 เดือนในหอยและหลัง 6 เดือนในหอยแมลงภู่ ในการทดลองที่สอง (3 เดือน) เพียงหอยเด็กและเยาวชนได้สัมผัสกับค่า pH ลดลง หลังจาก 3 เดือน, หอยแมลงภู่ในระดับค่า pH ธรรมชาติหรือค่า pH 7.4 ไม่แตกต่างกันในการอยู่รอด, ความยาวเปลือกของพวกเขาหรืออาศัยน้ำหนัก ตรงกันข้ามความเสียหายเปลือกถูกมองเห็นได้อย่างชัดเจนในหอยแมลงภู่ได้รับการรักษา
จากเดือนที่ 1 เป็นต้นไป การตรวจสอบคุณสมบัติทางเคมีของน้ำทะเลคาร์บอเนตเสมอแสดงให้เห็น aragonite ภายใต้ความอิ่มตัวของสีที่มีค่า pH 7.4 ในขณะที่แคลเซียมคาร์บอเนตภายใต้ความอิ่มตัวของสีที่เกิดขึ้นในเวลาเพียง 37% ของการวัด การศึกษาในปัจจุบันที่เน้นผลกระทบตัดกันของกรดในสองสายพันธุ์หอยที่อาศัยอยู่ในภูมิภาคเดียวกันแม้จะไม่ตรงกับในถิ่นที่อยู่เดียวกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มนุษย์การปล่อยก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์จะลดลง และนำการเปลี่ยนแปลงในแคลเซียมคาร์บอเนตเคมีของน้ำทะเล . มหาสมุทร acidification ลบอาจมีผลต่อความสามารถของสิ่งมีชีวิตในทะเลเพื่อผลิตโครงสร้างเนื้อปูนขณะที่ยังมีอิทธิพลต่อการตอบสนองทางสรีรวิทยาของพวกเขาและการเจริญเติบโต จุดมุ่งหมายของการศึกษานี้คือ เพื่อศึกษาผลของ pH ที่ลดลงในการรอดตาย การเติบโตและความสมบูรณ์ของเยาวชนสองทะเลเปลือกหอยสองฝาจากทะเล Adriatic ภาคเหนือ : เมดิเตอร์เรเนียน หอยแมลงภู่ และหอยลาย mytilus galloprovincialis วีนัส chamelea gallina . เป็นพืชที่ flow-through สระตั้งขึ้นและสองระดับพีเอช ( pH ของน้ำทะเลธรรมชาติเป็นตัวควบคุม pH 7.4 เป็นการรักษา ) โดยในการทดลองระยะยาว อัตราการตายต่ำตลอดการทดลองแรก ทั้งหอยแมลงภู่ และหอยลาย แต่เพิ่มขึ้นอย่างมาก ซึ่งอย่างสมเหตุสมผลสูงกว่าในหอย พบว่าเมื่อสิ้นสุดการทดลอง ( 6 เดือน ) อย่างมีนัยสำคัญลดลงในที่สดน้ำหนัก ( 26% ) และที่น่าตกใจ ในกะลาความยาว ( 5% ) พบว่าในการรักษาหอย แต่ไม่ได้อยู่ในหอย ในการควบคุมของทั้งสองชนิดไม่มีเปลือกเสียเคยบันทึก ; ในหอยแมลงภู่และหอยที่ได้รับความเสียหาย โดยผ่านทางโหมดที่แตกต่างกันและขอบเขตที่แตกต่างกัน ความรุนแรงของการบาดเจ็บของเชลล์ได้สูงสุดในหอยแมลงภู่ หลังจาก 3 เดือนของการลด pH , ในขณะที่มันค่อยๆเพิ่มขึ้นในหอยจนสิ้นสุดการทดลอง ในเปลือกของทั้งสองชนิด พื้นที่เสียหายเพิ่มขึ้นตลอดการทดลองจุดที่ 35% ในหอยแมลงภู่และ 11 % ในหอย เปลือกหนา การรักษาและควบคุมสัตว์ลดลง หลังจาก 3 เดือน หลังจาก 6 เดือนในหอยกาบและหอยแมลงภู่ ในการทดลองที่สอง ( 3 เดือน ) เท่านั้น ยังมีเด็กและเยาวชนได้รับการลดปร . หลังจาก 3 เดือน หอยที่ pH ธรรมชาติหรือระดับ pH 7.4 ไม่แตกต่างกันในการอยู่รอดของพวกเขา เปลือก ความยาวหรือน้ำหนักสด ในทางกลับกัน , เปลือกเสียหายที่มองเห็นได้อย่างชัดเจนในที่เลี้ยงหอยแมลงภู่จาก 1 เดือนเป็นต้นไป การตรวจสอบคุณสมบัติทางเคมีของน้ำคาร์บอเนตมักจะพบอะราโกไนต์ภายใต้ความเข้มที่ pH 7.4 และแคลไซต์ที่เกิดขึ้นภายใต้ความเข้มเพียง 37% ของการวัด การศึกษาปัจจุบันเน้นตัดผลของกรด 2 ชนิดที่มีอยู่ในภูมิภาคเดียวกัน แม้ไม่ได้อยู่ในสิ่งแวดล้อมเดียวกัน