I was in fifth-period science class

I was in fifth-period science class when I heard these noises outside. SCRAWK! OW! SCREECH! “HIYA!” Like somebody was getting attacked by possessed poultry, and believe me, that’s a situation I’ve been in before. Nobody else seemed to notice the commotion. We were doing a lab, so everybody was talking, and it wasn’t hard for me to go look out the window while I pretended to wash out my beaker. Sure enough, there was a girl in the alley with her sword drawn. She was tall and muscular like a basketball player, with stringy brown hair and jeans and combat boots and a denim jacket. She was hacking at a flock of black birds the size of ravens. Feathers stuck out of her clothes in several places. A cut was bleeding over her left eye. As I watched, one of the birds shot a feather like an arrow, and it lodged in her shoulder. She cursed and sliced at the bird, but it flew away. Unfortunately, I recognized the girl. It was Clarisse, my old enemy from demigod camp. Clarisse usually lived at Camp Half-Blood year-round. I had no idea what she was doing on the Upper East Side in the middle of a school day, but she was obviously in trouble. She wouldn’t last much longer. I did the only the thing I could. “Mrs. White,” I said, “can I go to the restroom? I feel like I’m going to puke.” You know how teachers tell you the magic word is please? That’s not true. The magic word is puke. It will get you out of class faster than anything else. “Go!” Mrs. White said. I ran out the door, stripping off my safety goggles and gloves and lab apron. I got out my best weapon—a ballpoint pen called Riptide. Nobody stopped me in the halls. I exited by the gym. I got to the alley just in time to see Clarisse smack a devil bird with the flat of her sword like she was hitting a home run. The bird squawked and spiraled away, slamming against the brick wall and sliding into a trash can. That still left a dozen more swarming around her. “Clarisse!” I yelled. She glared at me in disbelief. “Percy? What are you doing—” She was cut short by a volley of feather arrows that zipped over her head and impaled themselves in the wall. “This is my school,” I told her. “Just my luck,” Clarisse grumbled, but she was too busy fighting to complain much. I uncapped my pen, which grew into a three-foot-long bronze sword, and joined the battle, slashing at the birds and deflecting their feathers off my blade. Together, Clarisse and I sliced and hacked until all the birds were reduced to piles of feathers on the ground. We were both breathing hard. I had a few scratches, but nothing major. I pulled a feather arrow out of my arm. It hadn’t gone in very deep. As long as it wasn’t poison, I’d be okay. I took a baggie of ambrosia out of my jacket, where I always kept it for emergencies, broke a piece in half, and offered some to Clarisse. “I don’t need your help,” she muttered, but she took the ambrosia. We swallowed a few bites—not too much, since the food of the gods can burn you to ashes if you overindulge. I guess that’s why you don’t see many fat gods. Anyway, in a few seconds our cuts and bruises had disappeared. Clarisse sheathed her sword and brushed off her denim jacket. “Well . . . see you.” “Hold up!” I said. “You can’t just run off.” “Sure I can.” “What’s going on? What are you doing away from camp? Why were those birds after you?” Clarisse pushed me, or tried to. I was too accustomed to her tricks. I just sidestepped and let her stumble past me. “Come on,” I said. “You just about got killed at my school. That makes it my business.” “It does not!” “Let me help.” She took a shaky breath. I got the feeling she really wanted to punch me out, but at the same time there was a desperate look in her eyes, like she was in serious trouble. “It’s my brothers,” she said. “They’re playing a prank on me.” “Oh,” I said, not really surprised. Clarisse had lots of siblings at Camp Half-Blood. All of them picked on each other. I guess that was to be expected since they were sons and daughters of the war god, Ares. “Which brothers? Sherman? Mark?” “No,” she said, sounding more afraid than I’d ever heard her. “My immortal brothers. Phobos and Deimos.”
We sat on a bench at the park while Clarisse told me the story. I wasn’t too worried about getting back to school. Mrs. White would just assume the nurse had sent me home, and sixth period was shop class. Mr. Bell never took attendance. “So let me get this straight,” I said. “You took your dad’s car for a joyride, and now it’s missing.” “It’s not a car,” Clarisse growled. “It’s a war chariot! And he told me to take it out. It’s like . . . a test. I’m supposed to bring it back at sunset. But—” “Your brothers carjacked you.”
“Chariot-jacked me,” she corrected. “They’re his regular charioteers, see. And they don’t like anybody else getting to drive. So they stole the chariot from me and chased me off with those stupid arrow-throwing birds.” “Your dad’s pets?” She nodded miserably. “They guard his temple. Anyway, if I don’t find the chariot . . .” She looked like she was about to lose it. I didn’t blame her. I’d seen her dad, Ares, get mad before, and it was not a pretty sight. If Clarisse failed him, he would come down hard on her. Real hard. “I’ll help you,” I said. She scowled. “Why would you? I’m not your friend.” I couldn’t argue with that. Clarisse had been mean to me a million times, but still, I didn’t like the idea of her or anybody else getting beat up by Ares. I was trying to figure out how to explain that to her when a guy’s voice said, “Aw, look. I think she’s been crying!” A teenage dude was leaning against a telephone pole. He was dressed in ratty jeans, a black T-shirt, and a leather jacket, with a bandanna over his hair. A knife was stuck in his belt. He had eyes the color of flames. “Phobos.” Clarisse balled her fists. “Where’s the chariot, you jerk?” “You lost it,” he teased. “Don’t ask me.” “You little—” Clarisse drew her sword and charged, but Phobos disappeared as she swung, and her blade bit into the telephone pole. Phobos appeared on the bench next to me. He was laughing, but he stopped when I stuck Riptide’s point against his throat. “You’d better return that chariot,” I told him, “before I get mad.” He sneered and tried to look tough, or as tough as you can with a sword under your chin. “Who’s your little boyfriend, Clarisse? You have to get help fighting your battles now?” “He’s not my boyfriend!” Clarisse tugged her sword, pulling it out of the telephone pole. “He’s not even my friend. That’s Percy Jackson.” Something changed in Phobos’s expression. He looked surprised, maybe even nervous. “The son of Poseidon? The one who made Dad angry? Oh, this is too good, Clarisse. You’re hanging out with a sworn enemy?” “I’m not hanging out with him!” Phobos’s eyes glowed bright red. Clarisse screamed. She swatted the air as if she were being attacked by invisible bugs. “Please, no!” “What are you doing to her?” I demanded. Clarisse backed up into the street, swinging her sword wildly. “Stop it!” I told Phobos. I dug my sword a little deeper against his throat, but he simply vanished, reappearing back at the telephone pole. “Don’t get so excited, Jackson,” Phobos said. “I’m just showing her what she fears.” The glow faded from his eyes. Clarisse collapsed, breathing hard. “You creep,” she gasped. “I’ll . . . I’ll get you.” Phobos turned toward me. “How about you, Percy Jackson? What do you fear? I’ll find out, you know. I always do.” “Give the chariot back.” I tried to keep my voice even. “I took on your dad once. You don’t scare me.” Phobos laughed. “Nothing to fear but fear itself. Isn’t that what they say? Well, let me tell you a little secret, half-blood. I am fear. If you want to find the chariot, come and get it. It’s across the water. You’ll find it where the little wild animals live—just the sort of place you belong.” He snapped his fingers and disappeared in a curtain of yellow vapor. Now, I’ve got to tell you, I’ve met a lot of godlings and monsters I didn’t like, but Phobos took the prize. I don’t like bullies. I’d never been in the “A” crowd at school, so I’d spent most of my life standing up to punks who tried to frighten me and my friends. The way Phobos laughed at me and made Clarisse collapse just by looking at her . . . I wanted to teach this guy a lesson. I helped Clarisse up. Her face was still beaded with sweat. “Now are you ready for help?” I asked.
We took the subway, keeping a lookout for more attacks, but no one bothered us. As we rode, Clarisse told me about Phobos and Deimos. “They’re minor gods,” she said. “Phobos is fear. Deimos is terror.” “What’s the difference?” She frowned. “Deimos is bigger and uglier, I guess. He’s good at freaking out entire crowds. Phobos is more, like, personal. He can get inside your head.” “That’s where they get the word phobia?” “Yeah,” she grumbled. “He’s so proud of that. All those phobias named after him. The jerk.” “So why don’t they want you driving the chariot?” “It’s usually a ritual just for Ares’s sons when they turn fifteen. I’m the first daughter to get a shot in a long time.” “Good for you.” “Tell that to Phobos and Deimos. They hate me. I’ve got to get the chariot back to the temple.” “Where is the temple?” “Pier 86. The Intrepid.” “Oh.” It made sense, now that I thought about it. I’d never actually been on board the old aircraft carrier, but I knew they used it as some kind of military museum. It probably had a bunch of guns and bombs and other dangerous toys. Just the kind of place a war god would want to hang out. “We’ve got maybe four hours before sunset,” I guessed. “That should be enough time if we can find the chariot.” “But what did Phobos mean, ‘over the water’? We’re on an island, for Zeus’s sake. That

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมอยู่ในชั้นเรียนวิทยาศาสตร์ระยะเวลาห้าเมื่อผมได้ยินเสียงเหล่านี้อยู่นอก SCRAWK อ่าว SCREECH "โรง" เหมือนคนได้รับการโจมตี โดยสัตว์ปีกมอบ และเชื่อฉัน ที่เป็นสถานการณ์ที่ ผมเคยในก่อน คนอื่นไม่ดูเหมือนจะสังเกตการหลีกหนีความวุ่นวาย เราได้ทำห้องปฏิบัติการ เพื่อให้ทุกคนพูด และมันไม่ได้ผมไปดูที่หน้าต่างขณะฉัน pretended กลั้วบีกเกอร์ของฉันออก พอแน่ใจว่า มีผู้หญิงในซอยด้วยดาบของเธอออก เธอสูง และกล้ามเนื้อเช่นการเล่นบาสเกตบอล stringy ผมสีน้ำตาลกางเกงยีนส์ และรองเท้าต่อสู้ และเสื้อยีนส์ เธอมีแฮ็คที่ฝูงนกสีดำขนาดของ ravens ขนนกติดอยู่ออกจากเสื้อผ้าของเธอในหลาย ๆ การตัดมีเลือดออกเหนือตาซ้ายของเธอ ผมเห็น หนึ่งของนกที่ถ่ายขนเช่นลูกศร และมันต่อศาลในไหล่ของเธอ เธอสาป และหั่นที่นก แต่มันบินออกไป อับ ฉันรู้เธอ Clarisse ศัตรูของฉันเก่าจากค่าย demigod ได้ Clarisse มักจะอาศัยอยู่ที่กับค่ายตลอด ผมมีความคิดอะไรที่เธอนั้นทำด้านตะวันออกบนกลางวันโรงเรียน แต่เธอเห็นได้ชัดในปัญหา เธอจะไม่นานมาก ฉันได้เฉพาะสิ่งฉันไม่ ผมพูด "นางขาว "สามารถ ไปหน่อย ฉันรู้สึกเหมือนฉันจะราก" คุณรู้วิธีครูบอกคำวิเศษเป็นโปรด ที่ไม่เป็นความจริง คำวิเศษเป็น puke มันจะได้คุณจากชั้นเร็วกว่าอย่างอื่น "ไป" นางสีขาวกล่าว ฉันวิ่งออกประตู ปอกของฉันแว่นตานิรภัย และถุงมือ และเรือห้องปฏิบัติการ ผมออกอาวุธที่ดีที่สุดของฉัน — เรียกว่า Riptide ปากกา ไม่มีใครหยุดฉันในห้องโถง ฉันออกจากตามโรงยิม ผมซอยในเวลาให้ดู Clarisse ตีนกปีศาจกับแบนของดาบของเธอเช่นเธอถูกตีบ้านทำงาน นก squawked และ spiraled, slamming กำแพงอิฐ และเลื่อนลงในถังขยะสามารถ ที่ยังคงเหลือโหล swarming รอบเธอเพิ่มเติม "Clarisse" ผม yelled นาง glared ทีใน disbelief "Percy กำลังทำอะไรอยู่เช่น "เธอถูกตัดสั้น โดยวอลเล่ของศรขนที่ซิปเหนือศีรษะของเธอ และ impaled เองในผนัง บอกเธอ "นี่คือโรงเรียนของฉัน "เพียงแค่ฉันโชค"Clarisse grumbled แต่เธอไม่ต่อสู้ร้องเรียนมาก ฉัน uncapped ปากกาของฉัน ซึ่งเพิ่มขึ้นเป็นดาบทองแดงยาวสามฟุต และร่วมรบ อย่างเจ็บแสบที่นก และ deflecting ขนของออกจากใบมีดของฉัน กัน Clarisse และหั่น แล้วเจาะเข้าระบบจนกว่านกจะได้ลดลงเป็นกองขนบนพื้นดิน เรามีทั้งหายใจหนักขึ้น มีรอยขีดข่วนไม่กี่ แต่ไม่มีหลัก ผมดึงลูกศรขนออกจากแขนของฉัน มันไม่ได้ไปในลึกมาก ตราบใดที่มันไม่ได้พิษ ฉันจะเป็นไร เอา baggie ของแอมบรอเซียจากเสื้อของฉัน ที่ฉันจะเก็บไว้สำหรับกรณีฉุกเฉิน ยากจนชิ้นส่วนในครึ่ง และนำเสนอการ Clarisse "ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือ เธอ muttered แต่เธอเอาแอมบรอเซีย เรากลืนกินกัดกี่ตัวไม่มากเกินไป เนื่องจากอาหารของพระเจ้าที่สามารถเขียนคุณขี้เถ้าถ้าคุณ overindulge ฉันเดาที่ทำไมคุณไม่เห็นพระเจ้าไขมันจำนวนมาก อย่างไรก็ตาม ในไม่กี่วินาที เราตัดและขอดหายไป Clarisse ปลอกดาบของเธอ และทาสีปิดเสื้อยีนส์ของเธอ "ดี...ดูคุณ" "เก็บค่า" ฉันเคยพูด "คุณไม่สามารถเพียงแค่รันออก" "แน่ใจได้" "จะเกิดอะไรขึ้น คุณกำลังทำอะไรอยู่ค่าย เหตุนกเหล่านั้นหลังจากที่คุณ" Clarisse ผลักฉัน หรือพยายาม ผมเกินไปคุ้นเคยกับเทคนิคของเธอ ฉันเพียง sidestepped และให้เธอสะดุดเลยฉัน "โธ่ ผมพูด "คุณเกือบได้ฆ่าที่โรงเรียนของฉัน ที่ทำให้ธุรกิจของฉัน" "มันไม่ได้" "ให้ฉันช่วย" เธอเอาปากเสียงสั่น ผมมีความรู้สึกที่เธออยากจะชกผม แต่ขณะเดียวกัน ก็ดูหมดหวังในดวงตาของเธอ ชอบเธอในปัญหาร้ายแรง "เป็นพี่ชายของฉัน เธอกล่าว "พวกเขากำลังเล่นการเล่นตลกกับฉัน" "โอ้ ผมพูด ไม่แปลกใจจริง ๆ Clarisse มีพี่น้องมากมายที่กับค่าย ทั้งหมดเบิกกัน ผมคิดว่า นั่นคือการคาดหวังเนื่องจากพวกเขามีบุตรและธิดาของพระเจ้าสงคราม Ares "ที่พี่น้อง เชอร์แมน หมายหรือไม่" "ไม่ เธอกล่าวว่า เสียงมากกว่า กลัวกว่าก็เคยได้ยินเธอ "ของฉันพี่น้องที่เป็นอมตะ โฟบอสและดีมอส"
เรานั่งบนม้านั่งในสวนขณะ Clarisse เล่าเรื่อง ค่อยเกินไปกังวลเกี่ยวกับการเดินทางกลับไปโรงเรียน เพียงจะสมมติสีขาวนางพยาบาลได้ส่งฉันบ้าน และรอบระยะเวลาหกมีคลาสร้าน นายเบลล์ไม่เคยเอาเข้า "ให้ฉันได้รับนี้ตรง"ฉันกล่าว"คุณเอารถคุณพ่อสำหรับ joyride และตอนนี้ ได้ขาดหายไป" "มันไม่ใช่รถ Clarisse growled "มันเป็นรถรบแบบสงคราม และเขาบอกฉันมา ได้เช่น...การทดสอบ ผมควรนำกลับมาเที่ยว แต่ตัว "" carjacked พี่น้องของคุณ "
"ราชรถ-jacked ฉัน เธอแก้ไข "พวกเขากำลัง charioteers ปกติของเขา ดู และไม่เหมือนใครอื่น การขับ ดังนั้นพวกเขาขโมยรถรบจากฉัน และคนนั้นได้ไล่ฉันออก ด้วยนกขว้างปาลูกศรเหล่านั้นโง่" "สัตว์เลี้ยงของพ่อ" เธอพยักหน้าเป็นท่า "พวกเจ้าวัดของเขา อย่างไรก็ตาม ถ้าไม่หาจัดเตรียมไว้... นั้น " เธอดูเหมือนว่าเธอจะสูญเสียมัน ผมไม่ได้โทษเธอ ฉันได้เห็นเธอพ่อ ปล่อง รับบ้าก่อน และไม่เห็นสวย ถ้า Clarisse ล้มเหลวเขา เขาจะลงมายากกับเธอ ยากจริง "ฉันจะช่วยคุณ ฉันกล่าวว่า นาง scowled "ทำไมคุณ ฉันไม่เพื่อน" ฉันไม่สามารถโต้เถียงกับ Clarisse ได้หมายความว่าฉันล้านครั้ง แต่ยัง ไม่ชอบความคิดของเธอหรือใครอื่น การเอาชนะ โดย Ares ผมพยายามหาวิธีการอธิบายที่เธอเมื่อเสียงของผู้ชายกล่าวว่า "กม. ค้นหา ผมคิดว่า เธอมีการร้องไห้" เพื่อนวัยรุ่นถูกพิงกับเสาโทรศัพท์ เขาได้สวมใส่ ในกางเกงยีนส์ ratty เสื้อดำ เสื้อหนัง กับ bandanna กว่าผมของเขา มีดติดอยู่ในเข็มขัดของเขา เขามีตาสีของเปลวไฟ "โฟบอส" Clarisse balled หมัดของเธอ "ราชรถ คุณตวัด" "คุณมันหาย เขา teased "ไม่ต้องถามฉัน"" คุณน้อย — " Clarisse ดึงดาบของเธอ และคิด แต่โฟบอสหายเธอ swung และใบมีดของบิตลงในเสาโทรศัพท์ โฟบอสปรากฏบนม้านั่งข้างฉัน เขาถูกหัวเราะ แต่เขาหยุดเมื่อฉันติดจุดของ Riptide กับคอของเขา "คุณจะดีขึ้นกลับมาที่ราชรถ ผมบอก "ก่อนจะบ้า" เขา sneered และพยายามที่จะค้นหายาก หรือยากคุณสามารถ มีดาบใต้คางของคุณ "ใครเป็นแฟนของคุณน้อย Clarisse คุณต้องขอความช่วยเหลือในการต่อสู้การต่อสู้ของคุณเดี๋ยวนี้หรือไม่" "เขาไม่ใช่แฟนของฉัน" Clarisse tugged ดาบของเธอ ดึงออกจากเสาโทรศัพท์ "เขาไม่ได้แม้แต่เพื่อนของฉัน เป็น Percy Jackson " สิ่งที่เปลี่ยนแปลงในนิพจน์ของโฟบอส เขาดูแปลกใจ บางทีแม้ประสาท "บุตรของโพไซดอน หนึ่งที่ทำให้พ่อโกรธ โอ้ นี่คือดี Clarisse คุณกำลังห้อยออกกับศัตรู sworn " "ฉันกำลังไม่ห้อยออกกับเขา" โฟบอสเป็นตา glowed แดง Clarisse กรีดร้อง นาง swatted อากาศเหมือนกับว่าเธอได้ถูกโจมตี โดยมองไม่เห็นข้อบกพร่อง "กรุณา ไม่" "จะทำอะไรกับเธอ" ฉันต้องการ Clarisse สำรองในถนน ควงดาบของเธออาละวาด "หยุดนะ"ฉันบอกว่า โฟบอส ผมขุดดาบของฉันเล็กน้อยลึกกับคอของเขา แต่เขาเพียง ศาสดา reappearing ที่เสาโทรศัพท์ "ไม่ได้ตื่นเต้น แจ็คสัน, " โฟบอสกล่าวว่า "ฉันเป็นเพียงแสดงเธอสิ่งที่เธอกลัว" การเรืองแสงจางหายไปจากสายตาของเขา Clarisse ยุบ หายใจหนัก เธอ "คุณคืบ gasped "ฉันจะ... ฉันจะรับคุณ" โฟบอสเปิดต่อฉัน "คุณ Percy Jackson คุณกลัวอะไร ฉันจะค้นหา คุณทราบ ฉันจะทำ" "คืนจัดเตรียมไว้" ฉันพยายามเก็บเสียงของฉันได้ "ฉันเอากับพ่อของคุณครั้ง คุณอย่าตกใจฉัน" โฟบอสหัวเราะ "ไม่กลัว แต่กลัวตัวเอง ไม่พูดสิ่งที่ ไม่ดี ให้ฉันบอกกับน้อยลับ ฉันกลัว ถ้าคุณต้องการหาราชรถ มา และได้รับ จะข้ามน้ำ คุณจะพบว่าที่อยู่ของสัตว์ป่าน้อย — เพียงแค่เรียงลำดับของสถานที่ที่คุณอยู่นั้น " เขาจัดชิดนิ้วมือของเขา และหายไปในม่านไอน้ำสีเหลือง ตอนนี้ ดิฉันก็อยากจะบอกคุณ ฉันได้พบ godlings และมอนสเตอร์ไม่ชอบ แต่โฟบอสเอารางวัล ฉันไม่ชอบ bullies ฉันไม่เคยได้รับในฝูงชน "เป็น" โรงเรียน ดังนั้นฉันได้ใช้เวลาส่วนใหญ่ของชีวิต ยืนถึง punks ซึ่งพยายามขู่ผมและเพื่อน วิธีโฟบอสหัวเราะที่ฉัน และทำ Clarisse ยุบเพียงแค่มองที่เธอ... อยากจะสอนบทเรียนของผู้ชายคนนี้ ช่วย Clarisse ค่า ใบหน้าของเธอยังคงลูกปัดกับเหงื่อ "ตอนนี้คุณพร้อมที่จะขอความช่วยเหลือ" ถาม
เราเอารถไฟใต้ดิน ให้ระวังการโจมตีมากขึ้น แต่ไม่มีใคร bothered เรา ขณะที่เราขี่ Clarisse บอกผมอยู่เกี่ยวกับโฟบอสและดีมอส "พวกเขากำลังรองเทพเจ้า เธอกล่าว "โฟบอสเป็นความกลัว ดีมอสเป็นก่อการร้าย" "อะไรคือความแตกต่าง เธอ frowned "ดีมอสเป็นใหญ่ และ uglier ฉันเดา เขามีดีที่ซออกมาทั้งฝูงชน โฟบอสเป็น เหมือน ส่วนบุคคล เขาจะได้รับภายในหัวของคุณ" "ที่เป็นที่พวกเขาได้รับโรคกลัวคำ "ใช่ เธอ grumbled "เขาจะภูมิใจมากที่ ทั้งหมดที่ phobias ชื่อหลังจากเขา การ jerk นั้น" "ดังนั้นทำไมพวกเขาต้องคุณขับราชรถ" "ได้โดยปกติแล้วพิธีกรรมสำหรับบุตรของ Ares เมื่อพวกเขาเปิด fifteen ฉันลูกแรกจะยิงเป็นเวลานาน" "สิ่งที่ดีสำหรับคุณ" "แจ้งโฟบอสและดีมอสด้วย พวกเขาเกลียดฉัน ฉันได้รับจัดเตรียมไว้ไปวัด" "อยู่ที่วัดไหน""ท่าเรือ 86 ตัวฉกาจ" "โอ้" มันทำให้รู้สึก ที่คิดเกี่ยวกับมัน ผมก็เคยบนเรือบรรทุกเครื่องบินเก่า แต่ฉันรู้ว่า พวกเขาใช้เป็นพิพิธภัณฑ์ทางทหารบางประการ มันคงมีพวงของปืน และระเบิด และอื่น ๆ ของเล่นอันตราย ประเภทของสถานที่เพียงพระเจ้าสงครามจะต้องยื่น "เราได้ที 4 ชั่วโมงอาทิตย์ ฉันเดา "ที่ควรจนถ้าเราสามารถหาจัดเตรียมไว้" "แต่อะไรไม่โฟบอสหมาย ถึง 'ซึ่งเป็น' เราอยู่บนเกาะ สำหรับสาเกของซุส ว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันกำลังอยู่ในคาบเรียนวิทยาศาสตร์ เมื่อได้ยินเสียงเหล่านี้ นอก scrawk ! โอ๊ย ! เสียงกรีดร้อง ! " หวัดดี ! " เหมือนมีคนถูกโจมตีโดยมีสัตว์ปีก และฉันเชื่อว่า นั่นคือสถานการณ์ที่ผมเคยอยู่มาก่อน ไม่มีใครดูเหมือนจะสังเกตเห็นความสับสนวุ่นวาย เรากำลังทำแล็บ อย่างที่ทุกคนบอกและมันก็ไม่ยากสำหรับผมที่จะมองออกไปที่หน้าต่าง ในขณะที่ฉันแกล้งล้างบีกเกอร์ของฉัน พอแน่ใจว่ามีผู้หญิงอยู่ในตรอก ด้วยดาบที่เธอวาด เธอเป็นคนตัวสูงและมีกล้ามเหมือนผู้เล่นบาสเกตบอล กับเหนียวผมสีน้ำตาลและกางเกงยีนส์และรองเท้าต่อสู้ และเสื้อยีนส์ เธอถูกแฮ็คที่ฝูงนกสีดำขนาดของกา . ขนติดเสื้อผ้าของเธอในสถานที่ต่างๆตัดเลือดออกเหนือตาซ้ายของเธอ เท่าที่ผมดู หนึ่งในนกถ่ายขนเหมือนลูกศร และมันอยู่ที่ไหล่ของเธอ เธอถูกสาปแช่งและหั่นบาง ๆที่ นก แต่มันบินออกไป น่าเสียดายที่ผมรู้จัก สาว มันคือแคลริส ศัตรูเก่าของฉันจากค่ายลูกครึ่งมากกว่า คลาริซมักจะอยู่ที่แคมป์เลือดผสมตลอดทั้งปีผมไม่คิดเลยว่าสิ่งที่เธอทำในฝั่งตะวันออก ในช่วงกลางของวันโรงเรียน แต่เธอต้องเดือดร้อน เธอคงไม่ยืนยาวนัก ฉันทำแค่สิ่งที่ฉันทำได้ " คุณนายขาว " ผมพูดว่า " ฉันไปเข้าห้องน้ำ ผมรู้สึกเหมือนจะอ้วก " คุณรู้วิธีที่อาจารย์บอกคำนั้นคือกรุณา นั่นไม่ใช่เรื่องจริง คำ Magic เป็นอ้วกก็จะได้รับคุณออกจากห้องเรียนได้เร็วขึ้นกว่าสิ่งอื่น " ไป ! " นายไวท์กล่าว ฉันวิ่งออกจากประตู , ปอกออกความปลอดภัยของฉันแว่นตาและถุงมือ และแล็บผ้ากันเปื้อน ผมออกมาดีที่สุด weapon-a ปากกาลูกลื่นเรียกว่ากระแสน้ำพัดไป ไม่มีใครหยุดฉันในฮอล์ ผมออกจากโรงยิม ผมซอยเพียงในเวลาที่จะเห็นแคลริสตีปีศาจนกกับแบนของดาบของเธอ เหมือนเธอกำลังตีโฮมรันได้นก squawked spiraled และไปกระแทกกับผนังอิฐและเลื่อนลงในถังขยะ ที่ยังเหลืออีก 1 โหลกลุ้มรุมรอบตัวเธอ " แคลริส ! " ฉันตะโกนใส่ เธอจ้องมองฉันไม่อยากเชื่อ " เพอร์ซี่ คุณจะทำอะไร - เธอถูกตัดสั้นโดยการยิงลูกศรที่ขนนกซิปมากกว่าหัวของเธอเอง และเสียบอยู่ในกำแพง " นี่คือโรงเรียนของฉัน " ฉันบอกเธอ " มันเป็นโชคของฉัน" คลาริซคร่ำครวญ แต่เธอกำลังยุ่งอยู่กับการต่อสู้จะบ่นมาก ผม uncapped ปากกา ซึ่งเพิ่มขึ้นเป็นสามฟุตยาวสำริดดาบ และเข้าร่วมการต่อสู้อย่างที่นกและ deflecting ขนออกจากดาบของข้า ด้วยกัน คลาริซและฉันหั่น และเจาะจนนกทั้งหมดถูกลดกองขนนกบนพื้นดิน เราทั้งสองหายใจยาก ฉันก็แค่รอยขีดข่วนแต่ไม่มีอะไรสำคัญ ผมดึงขนนกลูกศรออกจากแขนของฉัน มันไม่ได้ไปในที่ลึกมาก ตราบใดที่มันไม่ใช่ยาพิษ คงไม่เป็นไร ผมเอาสัมภาระของแอมโบรเซียออกจากเสื้อของผม ที่ผมมักจะเก็บไว้ฉุกเฉิน แตกเป็นชิ้นในครึ่ง และเสนอบางแคลริส . " ไม่ต้องช่วย " เธอพึมพำ แต่เธอเอาแอมโบรเซีย เรากลืนกิน 2-3 คำ ไม่เยอะเกินไปเพราะว่าอาหารของพระเจ้าสามารถเผาไหม้เผาเจ้าถ้าคุณหมกมุ่นกับ . ฉันเดาว่านั่นคือเหตุผลที่คุณไม่เห็นพระเจ้า อ้วนมาก อย่างไรก็ตาม ในอีกไม่กี่วินาทีบาดแผลของเราก็หายตัวไป คลาริซ Sheathed ดาบของเธอและแปรงปิดเสื้อยีนส์ของเธอ " ดี . . . . . . . เห็นคุณ " " หยุดก่อน ! " ฉันพูด " คุณไม่สามารถวิ่งออกไป " " แน่ใจว่าฉันสามารถ . " " เกิดอะไรขึ้น ? สิ่งที่คุณทำจากค่าย ?ทำไมพวกนก หลังจากที่คุณ " คลาริซ ผลักฉันหรือพยายามที่จะ . ผมเคยชินกับเทคนิคของเธอ ผม sidestepped และปล่อยให้เธอสะดุดมา " มาสิ " ผมพูด " คุณเพิ่งถูกฆ่าที่โรงเรียนของฉัน ที่ทำให้ธุรกิจของฉัน " " ไม่ ! " ให้ผมช่วยเถอะ " เธอหายใจสั่น ฉันรู้สึกว่า เธอต้องการจะชกผมแต่ในเวลาเดียวกัน มันดูล่อแหลมในสายตาของเธอ เหมือนเธอกำลังมีปัญหาร้ายแรง " มันคือพี่น้องของฉัน " เธอกล่าว " พวกเขากำลังแกล้งฉัน . " " โอ้ " ฉันบอกว่าไม่ประหลาดใจจริงๆ แคลริส มีพี่น้องหลายคนที่แคมป์เลือดผสม ทั้งหมดของพวกเขาเลือกในแต่ละอื่น ๆ ฉันเดาว่านั่นคือได้ตั้งแต่พวกเขาเป็นโอรสและธิดาของเทพเจ้าสงคราม แอรีส " ซึ่งเป็นพี่น้องกันเหรอเชอร์แมน มาร์ค " ไม่มี " เธอกล่าวเสียงกลัวกว่าที่ผมเคยได้ยินเธอ " พี่น้องอมตะของฉัน โฟบอสกับไดมอส "
เรานั่งอยู่บนม้านั่งที่สวนสาธารณะ ขณะที่แคลริสบอกเรื่องราว ผมไม่ได้กังวลมากเกินไปเกี่ยวกับการกลับไปที่โรงเรียน นางขาวก็ถือว่าพยาบาลได้ส่งฉันที่บ้าน และเรียนในคาบเรียนที่ร้าน คุณเบลล์ไม่เคยถอดเข้าออก " ผมขอพูดตรงๆนะ" ฉันพูด " เธอทำรถของพ่อขับเล่น และตอนนี้มันก็หายไป " " ไม่ใช่รถ " แคลริสคำราม " มันเป็นรถศึก ! และเขาบอกให้ฉันนำมันออกมาได้ มันเป็นยังไง . . . . . . . แบบทดสอบ ฉันควรจะนำมันกลับไปที่พระอาทิตย์ตก แต่ " " พี่ชายจี้รถไปคุณ "
" รถขโมยมา " เธอแก้ไขได้ " พวกเขากำลัง Charioteers , ปกติของเขาดูและพวกเขาก็ไม่ชอบให้คนอื่นมาขับ เขาขโมยรถจากฉันและไล่ฉันออกไปกับพวกโง่ๆ ศรขว้างนก " " พ่อเป็นสัตว์เลี้ยง " เธอพยักหน้าอย่างน่าสังเวช " พวกเขายาม วัดเขา ยังไงก็ตาม ถ้าผมไม่หารถม้า . . . . . . . " เธอเหมือนจะสูญเสียมัน ฉันไม่โทษเธอ ผมเห็นพ่อ อาเรส โมโหก่อน มันไม่ได้เป็นภาพที่สวยถ้าแคลริสล้มเหลว เขาจะลงมาอย่างหนักของเธอ ยากจริง . " ผมจะช่วยคุณเอง " ผมพูด เธอหน้าบึ้ง . " ทำไมต้องเป็นคุณ ผมไม่ใช่เพื่อนคุณ ผมไม่เถียง แคลริสได้หมายความว่าฉันเป็นล้านๆครั้ง แต่ก็ไม่ได้ชอบความคิดของเธอหรือใครถูกตี โดยเป็น ฉันพยายามที่จะคิดออกว่าจะอธิบายกับเธอเมื่อเสียงผู้ชายพูดว่า " ดูสิฉันคิดว่าเธอกำลังร้องไห้ ! " ผู้ชายวัยรุ่นก็พิงเสาโทรศัพท์ เขาใส่ซะดีๆ กางเกงยีนส์ สีดำ เสื้อยืด และเสื้อหนัง กับผ้าพันคอมากกว่าผม มีดติดอยู่ในเข็มขัดของเขา เขามีนัยน์ตาสีเปลวเพลิง " โฟบอส " คลาริซ balled หมัดของเธอ " ไหนล่ะ ราชรถ ไอ้บ้า ? " หายไปแล้ว " เขาล้อ " ไม่ต้องถาม" คุณน้อย " คลาริซวาดดาบของเธอและคิดค่าบริการ แต่โฟบอสหายไปนางเหวี่ยงดาบเล็ก และเสาโทรศัพท์ โฟบอสปรากฏบนม้านั่งข้างๆผม เขาหัวเราะ แต่เขาหยุดเมื่อผมติดจุด Riptide กับคอของเขา " คุณน่าจะกลับไปที่รถม้า " ฉันบอกเขา " ก่อนที่ฉันจะโมโห " เขา sneered และพยายามที่จะดูยากหรือเป็นอย่างที่คุณสามารถ มี ดาบใต้คางของคุณ " ใครเป็นแฟน ๆของคุณแคลริส ? คุณต้องช่วยต่อสู้สงครามของคุณตอนนี้หรือไม่ " เขาไม่ใช่แฟนของฉัน " คลาริซดึงดาบของเธอ ดึงมันออกมาจากเสาโทรศัพท์ " เขาไม่ใช่เพื่อนของฉัน ที่เพอร์ซี่ แจ็คสัน " สิ่งที่เปลี่ยนแปลงในการแสดงออกแคแสด . เขาดูประหลาดใจ บางทีแม้แต่ประสาท " ลูกของโปไซดอน ?คนที่ทำให้พ่อโกรธ โอ้ นี่มัน ดี แคลริส . คุณกำลังคบกับศัตรู ? " ฉันไม่ได้คบกับเขา " โฟบอสเป็นตาเรืองแสงสีแดงสด แคลริสตะโกน เธอ swatted อากาศราวกับว่าเธอถูกโจมตีโดยบักล่องหน " ได้โปรด ไม่ ! " คุณจะทำอะไรกับเธอ ? " ผมเรียกร้อง คลาริซรองในถนน , ควงดาบของเธออย่างบ้าคลั่ง " หยุดนะ !" ฉันบอกให้แคแสด . ฉันขุดดาบลึกอีกนิดกับคอของเขา แต่เขาก็หายตัวไป reappearing กลับไปที่เสาโทรศัพท์ " อย่าตื่นเต้น แจ็คสัน " โฟบอส กล่าว " ฉันแค่บอกเธอสิ่งที่เธอกลัว " เรืองแสงเลือนหายไปจากสายตาของเขา คลาริซ ยุบ หายใจลำบาก " นายโรคจิต " เธออ้าปากค้าง . " ฉันก็จะ . . . . . . . . ผมจะให้คุณ " โฟบอสหันมาทางฉัน " แล้วนายล่ะเพอร์ซี่ แจ็คสัน คุณกลัวอะไร ? ผมจะหา คุณก็รู้ ฉันมักจะทำ . " " ให้ราชรถกลับ " ผมพยายามเก็บเสียงของฉันด้วยซ้ำ " ผมได้พ่อสักครั้ง ฉันไม่กลัวนายหรอก " โฟบอสหัวเราะ " ไม่มีอะไรต้องกลัว แต่กลัวตัวเอง นั่นไม่ใช่สิ่งที่พวกเขากล่าวว่า ? ดีให้ฉันบอกคุณความลับเลือดผสม ผมกลัว ถ้าคุณต้องการที่จะหาราชรถมารับมัน มันข้ามน้ำคุณจะพบมันที่น้อยสัตว์ป่าอยู่เพียงแค่การจัดเรียงของที่เป็นของเธอ เขากระดิกนิ้วเรียก และหายไปในม่านไอน้ำ สีเหลือง ตอนนี้ผมต้องบอกคุณ ฉันได้พบมากของ godlings และมอนสเตอร์ที่ฉันไม่ชอบ แต่โฟบอสเอารางวัล ฉันไม่ชอบรังแก ผมไม่เคย " เป็น " ฝูงชนที่โรงเรียนดังนั้น ผมจะใช้เวลาส่วนใหญ่ในชีวิตของฉันลุกขึ้นมาบ้าที่พยายามจะขู่ฉันและเพื่อนของฉัน วิธีโฟบอสหัวเราะและทำให้แคลริสยุบแค่ได้มองเธอ . . . . . . . ฉันต้องการที่จะสอนให้เขาเรียนรู้ ฉันช่วยแคลริสขึ้น ใบหน้าของเธอยังลูกปัดกับเหงื่อ " ตอนนี้คุณพร้อมช่วย " ฉันถาม
เราขึ้นรถไฟใต้ดิน รักษาระวังการโจมตีมากขึ้น แต่ไม่มีใครมายุ่งกับเราเรารถคลาริซบอกฉันเกี่ยวกับดีมอสและโฟบอส . " พวกเขาเป็นเทพเล็กน้อย " เธอกล่าว " โฟบอสคือความกลัว ดีมอสคือความหวาดกลัว . " " อะไรคือความแตกต่าง ? " เธอขมวดคิ้วเข้าหากัน . " ดีมอสเป็นใหญ่และน่าเกลียด ฉันเดานะ เขาเก่งเป็นบ้าฝูงชนทั้งหมด โฟบอสเป็นแบบส่วนตัว เขาสามารถเข้าไปในหัวของคุณ . " " ที่พวกเขาได้รับคำความหวาดกลัว ? " ใช่ " เธอคร่ำครวญ ." เขาก็ภูมิใจที่ ทั้งหมด phobias ชื่อหลังจากเขา ไอ้บ้า " " แล้วทำไมไม่ทำพวกเขาต้องการให้คุณขับรถรถ ? " มันเป็นพิธีแค่ลูกชาย Ares เมื่อพวกเขาเปิด 15 ฉันเป็นลูกสาวคนแรกที่ได้รับการยิงในเวลานาน . " ที่ดีสำหรับคุณ " บอกกับโฟบอสกับไดมอส . พวกเขาเกลียดฉัน ฉันจะได้รับรถกลับไปวัด " " ซึ่งเป็นวัด" ท่าเรือ 86 กล้าหาญ " " โอ้ว . . . มันทำให้รู้สึกว่า ตอนนี้ฉันคิดเกี่ยวกับมัน ผมไม่เคยรับบนกระดานผู้ให้บริการเครื่องบินเก่า แต่ฉันรู้ว่าพวกเขาใช้มันเป็นบางชนิดของพิพิธภัณฑ์ทหาร มันน่าจะมีพวกปืน ระเบิด และของเล่นที่เป็นอันตรายอื่น ๆ เพียงแค่ชนิดของสถานที่ที่สงครามพระเจ้าจะต้องการไปเที่ยว " เราก็อาจจะสี่ชั่วโมงก่อนพระอาทิตย์ตกดิน ฉันเดา" มันคงมากพอ ถ้าเราสามารถหาราชรถ . " " แต่อะไรโฟบอสหมายถึง ' เหนือน้ำ " เราอยู่บนเกาะ เพราะซุสก็เถอะ ว่า