A new waxwork, Dr Bourdette, had ju

A new waxwork, Dr Bourdette, had just been moved in, and earlier that day there had been some talk of a fire in the room. The night watchman brought the armchair for Hewson. He tried to make him laugh.

'Where do I put it, sir?' he asked. 'Just here? Then you can talk to Dr Crippen, when you get tired of doing nothing. Or there's old Mrs Dyer over there making eyes at you. She usually likes to have a man to talk to. Just tell me where, sir.'
Hewson smiled. The man's words made him feel happier - tonight's work didn't seem quite so difficult.
'I can choose a place for it, thank you,' he said.
'Well, goodnight, sir. I'm on the floor above if you want me. Don't let any of these figures come up behind you and put their cold hands round your throat. And look out for that old Mrs Dyer. I think she finds you interesting.'
Hewson laughed and said goodnight to the man.

After some thought, he put the armchair with its back to Dr Bourdette. He couldn't say why but Bourdette was much worse to look at than the other figures. He felt quite happy as he put the chair in its place. But as the watchman's feet died away, he thought of the long night in front of him. Weak light lit the lines of figures. They seemed near to being living people. The big dark room was very quiet. Hewson wanted to hear the usual sounds of people talking and moving about, but there was nothing. Not a movement. Not a sound.

'I feel I'm on the floor of the sea,' he thought. 'I must remember to put that into my story.'
He looked without much interest at the unmoving figures all round him. But before long, he felt those eyes again, the hard eyes of Bourdette, looking at him from behind. He wanted more and more to turn round and look at the figure.
'This is all wrong,' he thought. 'If I turn round now, it only shows that I'm afraid.'
And then he heard another person speaking inside his head. 'It's just because you are afraid, that you can't turn round and look.'
These different thoughts seemed to be fighting inside him.

Finally, Hewson turned his chair a little and looked behind him. Of the many figures standing there, the figure of the little doctor seemed the most important. Perhaps this was because a stronger light came down on the place where he stood. Hewson looked at the face so cleverly made in wax. His eyes met the figure's eyes. He quickly turned away.
He's only a waxwork, the same as the others,' Hewson said quietly.

They were only waxworks, yes. But waxworks do not move. He didn't see any of them moving. But he did think that now the figures in front of him seemed to be standing a little differently. Crippen was one. Was his body turned a little more to the left? 'Or,' he thought, 'perhaps my chair isn't quite in the same place after turning round.'

Hewson stopped looking. He took out a little book and wrote a line or two.
'Everything quiet. Feel I'm on the floor of the sea. Bourdette trying to send me to sleep with his eyes. Figures seem to move when you're not watching.'
He closed the book and quickly looked to his right. He saw only the wax face of Lefroy, looking back at him with a sorry smile.

It was just his fears. Or was it? Didn't Crippen move again as he looked away? He just waited for you to take your eyes off him, them made his move. 'That's what they all do. I know it!' he thought. 'It's too much!' He started to get up from his chair. He must leave immediately. He couldn't stay all night with a lot of murderers, moving about when he wasn't looking!

Hewson sat down again. He must not be so jumpy. They were only waxworks, so there was nothing to fear. But why then did he feel so afraid, always thinking that they played games with him? He turned round again quickly and met Bourdette's hard eyes. Then suddenly, he turned back to look at Crippen. He nearly caught Crippen moving that time.
'Be careful, Crippen - and all you others,' he said. 'If I do catch you moving, I'm going to break your arms and legs off. Do you hear?'

'I can leave now,' he thought. ''I've got a lot to write about. A good story - ten good stories! The Morning Times isn't going to know how long I stayed here. They aren't interested. But the watchman is going to laugh if he sees me leaving so early. And then there's the money from Marriner - I don't want to lose that.'

But this was too hard. It was bad that the waxworks moved behind your back. But it was worse that they could breathe. Or was it just his breathing, seeming to come from far away? These figures seemed to be doing what children do in a lesson: talking, laughing and playing when the person giving the lesson turns his back.

'There I go again,' he thought. 'I must think about other things. I'm Raymond Hewson. I live and breathe. These figures round me aren't living. They can't move and speak as I can. They're only made of wax. They just stand there for old ladies and little boys to look at.'

He began to feel better again. He tried to remember a good story a friend told him last week. He remembered some of it but not all. He had the feeling that Bourdette's eyes were on him again. He must have a look. He half-turned and then pulled his chair right round. Now, they were face to face. As he spoke, his words seemed to fly back at him from the darkest corners of the room.
'You moved, you little animal!' he screamed. 'Yes you did. I saw you!'

Then he sat, looking in front of him, not moving, cold with fear. Dr Bourdette moved his little body slowly and carefully. He got down from his stand and sat right in front of Hewson. Then he smiled and said in good English, 'Good evening. I did not know that I was going to have a friend here tonight. Then I heard you and Marriner talking. You cannot move or speak now until I tell you. But you can hear me quite easily, I know. Something tells me that you are - let's say, a little afraid of me. Make no mistake, sir. I am not one of these poor dead figures suddenly turned into a living thing. Oh no. I am Dr Bourdette in person.'
He stopped and moved his legs.

'I am sorry but my arms and legs are quite tired. I don't want to take up your time with my uninteresting story. I can just say that some unusual happenings brought me to England. I was near this building this evening, when I saw a policeman looking at me too closely. I thought perhaps he wanted to ask me some difficult questions, so I quickly came in here with all the other visitors. Then I had a very good idea. I told somebody that I saw smoke. Everybody ran out into the street, thinking there was a fire. I stayed here. I undressed that figure of me, put on its coat and quickly put the figure at the back of the room, where nobody could see it. Then I took its place here on the stand.
'I must say that I had a very tiring evening. But luckily the people didn't watch me all the time. I could breathe sometimes and move my arms and legs a little.

'What Marriner said about me was not very nice, you know. But he was right about one thing - I am not dead. It's important that the world thinks I am. What he said about my doings is mostly right, too. Most people, you know, collect something or other. Some collect books, some collect money, others collect pictures or train tickets. And me? I collect throats.'
He stopped talking for a minute and looked at Hewson's throat carefully. He did not seem to think it was a very good one.
'I'm happy you came tonight,' he went on. 'You mustn't think that I don't want you here. It was difficult for me to do any interesting "collecting" over the last few months. So now I'm happy to go back to my usual work. I'm sorry to see that your throat is a little thin, sir. Perhaps that is not a nice thing to say. But I like men with big throats best. Big, thick, red throats...'

He took something from his coat, looked at it closely and ran it across his wet finger. Then he moved it slowly up and down over his open hand.
'This is a little French razor,' he said quietly. 'Perhaps you know them. They do not cut very far into the throat but they cut very cleanly, I find. In just a minute, I am going to show you how well they cut. But first, I must ask the question that I always ask: is the razor to your liking, sir?'
He stood up: small and very dangerous. He walked over to Hewson as slowly and quietly as a cat going after a bird.
'Please be so good as to put your head back a little. Thank you. And now a little more. Just a little more. Ah, thank you! That's right, Monsieur... Thank you... Thank you...'

At one end of the room is a small window. In the daytime it gives a weak light. After the sun comes up, this new light makes the room seem sadder and dirtier than before.
The waxwork figures stand in their places, with unseeing eyes. Soon the visitors are going to arrive. They are going to walk round, looking at this figure or that. But today in the centre of the room, Hewson sits with his head far back in his armchair. His face is up, ready for the razor. There is no cut on his throat or anywhere on his body. But he is cold. Dead.

And Dr Bourdette watches the dead man from his stand, without any show of feeling. He does not move. He cannot move. But then, he is only a waxwork.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Waxwork ใหม่ Dr Bourdette มีการย้ายใน และก่อนหน้าวันที่มีการพูดบางไฟในห้อง Watchman คืนมาเก้าอี้นวมสำหรับ Hewson เขาพยายามทำให้เขาหัวเราะ'ที่ฉันคิด รัก "เขาถาม ' ที่นี่เพียง จาก นั้นคุณสามารถพูดคุยกับดร. Crippen เมื่อคุณได้รับเบื่อทำอะไร หรือมีอยู่เก่านางทันตาทำให้มีคุณ เธอมักจะชอบมีคนพูดถึง เพียงบอกสถาน รักกัน 'Hewson ยิ้ม คำของมนุษย์ทำให้เขารู้สึกมีความสุข - ที่ทำงานของคืนนี้ไม่ได้ดูเหมือนยากมากดังนั้น'จะสามารถเลือกสถานที่สำหรับมัน ขอบคุณ เขากล่าวว่า' ดี goodnight ที่รัก ฉันอยู่บนชั้นข้างต้นถ้าคุณต้องการให้ฉัน อย่าปล่อยให้ใด ๆ ของตัวเลขมาตั้งอยู่ข้างหลังคุณ และใส่มือเย็นรอบคอของคุณ และมองออกไปในทันที่นางอายุ ผมคิดว่า เธอพบคุณน่าสนใจ 'Hewson หัวเราะ และกล่าวว่า อวยคน หลังจากคิดว่าบาง เขาใส่เก้าอี้กับหลังของมันกับดร. Bourdette เขาไม่บอกเหตุผล แต่ Bourdette แย่มากมองที่มากกว่าตัวเลขอื่น ๆ เขารู้สึกค่อนข้างพอใจที่เขาใส่เก้าอี้แทน แต่เป็นเท้าของ watchman ตาย เขาคิดของยาวด้านหน้าเขา แสงสลัวสว่างบรรทัดของตัวเลข พวกเขาดูเหมือนใกล้มีชีวิตคน ห้องที่มืดเงียบมาก อยากได้ยินเสียงคนพูด และย้ายเกี่ยวกับปกติ Hewson แต่ไม่มีอะไร ไม่เคลื่อนไหว ไม่มีเสียง'ฉันรู้สึกฉันบนพื้นทะเล เขาคิดว่า 'ฉันต้องจดจำที่บรรจุเรื่องราวของฉัน'เขาดูโดยไม่ต้องสนใจมากที่ตัวเลข unmoving ทั้งหมดรอบเขา แต่ก่อนที่จะลอง เขารู้สึกที่ดวงตาอีก ตายากของ Bourdette มองเขาจากด้านหลัง เขาต้องการเพิ่มเติมและเพิ่มเติมการเปิดตลอด และดู ที่ตัวเลข'นี่คือทั้งหมดไม่ถูกต้อง เขาคิดว่า ' ถ้าเปิดรอบนี้ แสดงว่า ฉันกลัว.'และจากนั้น เขาได้ยินคนอื่นพูดอยู่ในหัวของเขา 'ได้เพียง เพราะคุณจะกลัว ที่ที่คุณไม่สามารถเปิดดู ตลอด และ'ความคิดต่าง ๆ เหล่านี้ดูเหมือนจะ เป็นการต่อสู้ภายในของเขาสุดท้าย Hewson เปิดของเขาเล็กน้อย และมองอยู่ข้างหลังเขา รูปของหมอน้อยประจักษ์ไม่ สำคัญสุดของตัวเลขจำนวนมากที่ตั้ง ทีนี้ได้เนื่องจากแสงที่แข็งแกร่งมาลงในที่เขายืนอยู่ Hewson มองที่ใบหน้าทำให้คำนึงในขี้ผึ้ง ตาของเขาพบร่างของตา เขาได้อย่างรวดเร็วหันเขาเป็นเท่าตัว waxwork อื่น ๆ เช่นเดียวกับ ' Hewson กล่าวอย่างเงียบ ๆพวกเขาเพียง waxworks ใช่ แต่ไม่มีย้าย waxworks เขาไม่ได้เห็นของพวกเขาที่ย้าย แต่เขาไม่ได้คิดว่า ตอนนี้ตัวเลขด้านหน้าของเขาดูเหมือน จะยืนแตกต่างกันเล็กน้อย Crippen เป็นหนึ่ง เปิดร่างกายของเขาน้อยมากทางด้านซ้าย 'หรือ เขาคิดว่า 'บางทีเก้าอี้ของฉัน ไม่ค่อนข้างในตำแหน่งเดียวกันหลังจากเปิดรอบ'Hewson หยุดมอง เขาเอาออกหนังสือน้อย และเขียนเส้นหรือสอง"ทุกอย่างเงียบสงบ รู้สึกผมบนพื้นทะเล Bourdette พยายามที่จะส่งฉันไปนอนกับตาของเขา ตัวเลขที่ดูเหมือนจะ ย้ายเมื่อคุณกำลังดูไม่ 'เขาปิดหนังสือ และมองทางขวาของเขาอย่างรวดเร็ว เขาเห็นเฉพาะหน้าหุ่นขี้ผึ้งของ Lefroy มองไปที่เขาดีขอมันเป็นเพียงความกลัว หรือเป็น ไม่ Crippen ย้ายอีกเป็นเขาดูไปหรือไม่ เขาแค่รอคุณตาปิดเขา พวกเขาทำไป ' นั่นคือสิ่งที่พวกเขาทำ ฉันรู้ว่า!' เขาคิด 'มันจะมากเกินไป' เขาเริ่มลุกขึ้นจากเก้าอี้ของเขา เขาต้องทิ้งทันที เขาไม่อยู่ทั้งคืน มี murderers จารีเมื่อเขาไม่ได้มองHewson นั่งลงอีกครั้ง เขาต้องไม่ได้น่ากลัวมาก พวกเขาได้เฉพาะ waxworks ดังนั้นไม่มีอะไรต้องกลัว แต่เหตุนั้นได้เขารู้สึกกลัว เสมอคิดว่า พวกเขาเล่นเกมกับเขา เขาเปิดรอบอีกอย่างรวดเร็ว และพบตายากของ Bourdette แล้ว ทันใดนั้น เขาหันกลับไปมอง Crippen เขาเกือบติด Crippen ย้ายนั้น' ระวัง Crippen - และทั้งหมดคุณผู้อื่น เขากล่าวว่า ' ถ้าฉันจับคุณย้าย ฉันจะไปตัดแขนและขาของคุณ คุณไม่ได้ยินหรือไม่ ''สามารถฝากขณะนี้ เขาคิดว่า '' ได้มากที่จะเขียนเกี่ยวกับการ ดีเรื่อง - 10 ชั้นดี เวลาเช้าไม่ไปรู้ระยะน้ำนี่ พวกเขาไม่สนใจ แต่ watchman จะหัวเราะถ้าเขาเห็นผมออกให้ก่อน แล้วมีเงินจาก Marriner - ฉันไม่ต้องการสูญเสียที่ 'แต่นี้ไม่ยากเกินไป ดีว่า waxworks ที่ย้ายหลังกลับได้ แต่มันก็เลวร้ายยิ่งที่พวกเขาสามารถหายใจ หรือเป็นเพียงเขาหายใจ ด้วยมาจากไกล ตัวเลขเหล่านี้ดูเหมือนจะทำสิ่งที่เด็กทำในบทเรียน: พูด หัวเราะ และเล่นเมื่อเขาเป็นผู้ที่ให้บทเรียน'มีไปอีก เขาคิดว่า ' ต้องคิดถึงสิ่งอื่น ๆ ฉัน Hewson เรย์มอนด์ อาศัยอยู่ และหายใจ ตัวเลขเหล่านี้รอบฉันไม่อยู่ พวกเขาไม่สามารถย้าย และพูด ตามที่ฉันสามารถ พวกเขากำลังทำเท่าของขี้ผึ้ง พวกเขาเพียงแค่ยืนมีอายุสุภาพสตรีและเด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่ 'เขาเริ่มรู้สึกดีขึ้นอีก เขาพยายามจำเรื่องดีเพื่อนบอกสัปดาห์สุดท้าย เขาจดจำบางเรื่องแต่ไม่ทั้งหมด เขามีความรู้สึกว่าตาของ Bourdette อยู่บนเขาอีกครั้ง เขาต้องดู เขา เปิดครึ่งแล้ว ดึงเก้าอี้ของเขาขวารอบ ตอนนี้ พวกเขาได้เห็นหน้า เป็นพูด คำพูดของเขาดูเหมือนจะ เลื่อนกลับมาที่เขาจากมุมมืดมากที่สุดของห้อง'คุณย้าย คุณน้อยสัตว์ ' เขากรีดร้อง "ใช่คุณไม่ ผมเห็นคุณ!'Then he sat, looking in front of him, not moving, cold with fear. Dr Bourdette moved his little body slowly and carefully. He got down from his stand and sat right in front of Hewson. Then he smiled and said in good English, 'Good evening. I did not know that I was going to have a friend here tonight. Then I heard you and Marriner talking. You cannot move or speak now until I tell you. But you can hear me quite easily, I know. Something tells me that you are - let's say, a little afraid of me. Make no mistake, sir. I am not one of these poor dead figures suddenly turned into a living thing. Oh no. I am Dr Bourdette in person.'He stopped and moved his legs.'I am sorry but my arms and legs are quite tired. I don't want to take up your time with my uninteresting story. I can just say that some unusual happenings brought me to England. I was near this building this evening, when I saw a policeman looking at me too closely. I thought perhaps he wanted to ask me some difficult questions, so I quickly came in here with all the other visitors. Then I had a very good idea. I told somebody that I saw smoke. Everybody ran out into the street, thinking there was a fire. I stayed here. I undressed that figure of me, put on its coat and quickly put the figure at the back of the room, where nobody could see it. Then I took its place here on the stand.'I must say that I had a very tiring evening. But luckily the people didn't watch me all the time. I could breathe sometimes and move my arms and legs a little.
'What Marriner said about me was not very nice, you know. But he was right about one thing - I am not dead. It's important that the world thinks I am. What he said about my doings is mostly right, too. Most people, you know, collect something or other. Some collect books, some collect money, others collect pictures or train tickets. And me? I collect throats.'
He stopped talking for a minute and looked at Hewson's throat carefully. He did not seem to think it was a very good one.
'I'm happy you came tonight,' he went on. 'You mustn't think that I don't want you here. It was difficult for me to do any interesting "collecting" over the last few months. So now I'm happy to go back to my usual work. I'm sorry to see that your throat is a little thin, sir. Perhaps that is not a nice thing to say. But I like men with big throats best. Big, thick, red throats...'

He took something from his coat, looked at it closely and ran it across his wet finger. Then he moved it slowly up and down over his open hand.
'This is a little French razor,' he said quietly. 'Perhaps you know them. They do not cut very far into the throat but they cut very cleanly, I find. In just a minute, I am going to show you how well they cut. But first, I must ask the question that I always ask: is the razor to your liking, sir?'
He stood up: small and very dangerous. He walked over to Hewson as slowly and quietly as a cat going after a bird.
'Please be so good as to put your head back a little. Thank you. And now a little more. Just a little more. Ah, thank you! That's right, Monsieur... Thank you... Thank you...'

At one end of the room is a small window. In the daytime it gives a weak light. After the sun comes up, this new light makes the room seem sadder and dirtier than before.
The waxwork figures stand in their places, with unseeing eyes. Soon the visitors are going to arrive. They are going to walk round, looking at this figure or that. But today in the centre of the room, Hewson sits with his head far back in his armchair. His face is up, ready for the razor. There is no cut on his throat or anywhere on his body. But he is cold. Dead.

And Dr Bourdette watches the dead man from his stand, without any show of feeling. He does not move. He cannot move. But then, he is only a waxwork.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ขี้ผึ้งใหม่ดร Bourdette ได้รับเพียงแค่ย้ายเข้ามาและก่อนหน้านี้ในวันนั้นได้มีการพูดคุยบางส่วนของไฟไหม้ในห้องพัก ยามคืนนำเก้าอี้สำหรับ Hewson เขาพยายามที่จะทำให้เขาหัวเราะ. 'ฉันจะใส่มันอยู่ที่ไหนครับ? เขาถาม. 'แค่ที่นี่? จากนั้นคุณสามารถพูดคุยกับดร Crippen เมื่อคุณได้รับเหนื่อยกับการทำอะไร หรือมีนางผ้าเก่าที่นั่นทำให้ดวงตาของคุณที่ เธอมักจะชอบที่จะมีคนที่จะพูดคุยกับ เพียงแค่บอกฉันที่ครับ. Hewson ยิ้ม คำพูดของชายคนนั้นทำให้เขารู้สึกมีความสุข -. งานคืนนี้ไม่ได้ดูเหมือนค่อนข้างยากดังนั้นผมสามารถเลือกสถานที่สำหรับมันขอขอบคุณคุณ"เขากล่าว. 'ดีราตรีสวัสดิ์ครับ ฉันอยู่บนพื้นข้างต้นถ้าคุณต้องการให้ฉัน อย่าปล่อยให้ใด ๆ ของตัวเลขเหล่านี้มาอยู่ข้างหลังคุณและใส่มือเย็นของพวกเขารอบลำคอของคุณ และมองออกว่านางย้อมเก่า ฉันคิดว่าเธอพบว่าคุณน่าสนใจ. Hewson หัวเราะและกล่าวว่าราตรีสวัสดิ์กับผู้ชาย. หลังจากที่บางคนคิดว่าเขาใส่เก้าอี้กับหลังของมันที่ดร Bourdette เขาไม่สามารถบอกว่าทำไม แต่ Bourdette เป็นเลวร้ายมากจะมองไปที่กว่าตัวเลขอื่น ๆ เขารู้สึกมีความสุขมากในขณะที่เขาวางเก้าอี้ในสถานที่ แต่ในขณะที่เท้าของยามตายไปเขาคิดว่าในคืนที่ยาวนานในด้านหน้าของเขา แสงไฟเส้นที่อ่อนแอของตัวเลข ดูเหมือนว่าพวกเขาใกล้ที่จะเป็นคนที่อาศัยอยู่ ห้องที่มืดขนาดใหญ่เป็นที่เงียบสงบมาก Hewson ต้องการที่จะได้ยินเสียงปกติของผู้คนและพูดคุยเกี่ยวกับการเคลื่อนย้าย แต่ก็ไม่มีอะไร ไม่เคลื่อนไหว ไม่ได้เป็นเสียง. 'ฉันรู้สึกว่าฉันอยู่บนพื้นทะเล' ที่เขาคิดว่า "ผมต้องจำไว้ว่าที่จะใส่ลงไปในเรื่องราวของฉัน. 'เขามองโดยไม่ต้องสนใจมากที่ตัวเลขunmoving ตลอดทั้งเขา แต่อีกไม่นานเขารู้สึกว่าสายตาเหล่านั้นอีกครั้ง, ดวงตาอย่างหนักของ Bourdette มองเขาจากด้านหลัง เขาต้องการที่มากขึ้นและมากขึ้นในการเปิดรอบและมองไปที่ตัวเลข. 'นี้เป็นธรรมทั้งหมด' ที่เขาคิดว่า 'ถ้าเปิดรอบตอนนี้ก็แสดงให้เห็นว่าฉันกลัว. และแล้วเขาก็ได้ยินคนพูดในหัวของเขาอีก 'มันเป็นเพียงเพราะคุณกลัวว่าคุณไม่สามารถเปิดรอบและดู.' ความคิดที่แตกต่างกันเหล่านี้ดูเหมือนจะต่อสู้ในตัวเขา. สุดท้าย Hewson หันเก้าอี้ของเขาเล็ก ๆ น้อย ๆ และมองไปข้างหลังเขา ของตัวเลขจำนวนมากยืนอยู่มีร่างของหมอเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ดูเหมือนสิ่งที่สำคัญที่สุด บางทีนี่อาจเป็นเพราะแสงที่แข็งแกร่งลงมาในสถานที่ที่เขายืนอยู่ Hewson มองไปที่ใบหน้าทำเพื่อให้ชาญฉลาดขี้ผึ้ง ดวงตาของเขาได้พบกับรูปตาของ เขารีบหันไป. เขาเป็นเพียงหุ่นขี้ผึ้งที่เหมือนกับคนอื่น ๆ 'Hewson กล่าวอย่างเงียบ ๆ . พวกเขาเป็นเพียงหุ่นขี้ผึ้งใช่ แต่หุ่นขี้ผึ้งไม่ได้ย้าย เขาไม่เห็นใด ๆ ของพวกเขาที่จะย้าย แต่เขาไม่คิดว่าขณะนี้ตัวเลขในด้านหน้าของเขาดูเหมือนจะยืนอยู่แตกต่างกันเล็กน้อย Crippen เป็นหนึ่ง เป็นร่างกายของเขาหันมาเล็ก ๆ น้อย ๆ ไปทางซ้าย? 'หรือ' เขาคิดว่าอาจจะเป็นเก้าอี้ของฉันไม่มากในสถานที่เดียวกันหลังจากที่เปิดรอบ. Hewson หยุดมอง เขาเอาออกหนังสือเล่มเล็ก ๆ และเขียนเส้นหรือสอง. 'ทุกอย่างเงียบสงบ รู้สึกว่าฉันอยู่บนพื้นทะเล Bourdette พยายามที่จะส่งฉันไปนอนกับดวงตาของเขา ตัวเลขดูเหมือนจะย้ายเมื่อคุณไม่ได้ดู. เขาปิดหนังสือเล่มนี้ได้อย่างรวดเร็วและมองไปทางขวาของเขา เขาเห็นเพียงใบหน้าขี้ผึ้งของฟรอยมองกลับมาที่เขาด้วยรอยยิ้มขอโทษ. มันเป็นเพียงความกลัวของเขา หรือมันเป็น? ไม่ Crippen ย้ายอีกครั้งขณะที่เขามองไป? เขาเพียง แต่รอให้คุณใช้สายตาจากเขาพวกเขาทำให้เขาย้าย 'นั่นคือสิ่งที่พวกเขาทั้งหมดจะ ฉันรู้ว่ามัน! เขาคิดว่า. 'มันมากเกินไป! เขาเริ่มที่จะได้รับเพิ่มขึ้นจากเก้าอี้ของเขา เขาจะต้องออกไปในทันที เขาไม่สามารถอยู่ทุกคืนมีจำนวนมากของฆาตกรที่เคลื่อนไหวเกี่ยวกับเมื่อเขาไม่ได้มองหา! Hewson นั่งลงอีกครั้ง เขาจะต้องไม่ให้น่ากลัว พวกเขาเป็นหุ่นขี้ผึ้งเท่านั้นดังนั้นไม่มีอะไรที่จะต้องกลัว แต่แล้วทำไมเขาไม่รู้สึกกลัวเช่นนั้นมักจะคิดว่าพวกเขาเล่นเกมกับเขา? เขาหันกลับมาอีกครั้งอย่างรวดเร็วและได้พบกับตาอย่างหนัก Bourdette ของ ทันใดนั้นเขาก็หันกลับไปดู Crippen เขาเกือบจะจับ Crippen ย้ายเวลานั้น. 'ระวัง Crippen - และสิ่งที่คุณคนอื่น ๆ "เขากล่าว 'ถ้าฉันจับคุณย้ายฉันจะหักแขนและขาของคุณออก คุณได้ยิน? '' ฉันจะออกตอนนี้เขาคิดว่า '' ฉันมีจำนวนมากที่จะเขียนเกี่ยวกับ เรื่องราวที่ดี - สิบเรื่องที่ดี! เช้าไทม์จะไม่ทราบว่าระยะเวลาที่ผมอยู่ที่นี่ พวกเขาจะไม่สนใจ แต่ยามเป็นไปหัวเราะถ้าเขาเห็นฉันออกดังนั้นในช่วงต้น แล้วมีรายได้จาก Marriner - ฉันไม่ต้องการที่จะสูญเสีย '. แต่นี้เป็นเรื่องยากเกินไป มันก็ไม่ดีที่หุ่นขี้ผึ้งย้ายเบื้องหลังของคุณ แต่มันก็เลวร้ายยิ่งว่าพวกเขาสามารถหายใจ หรือมันเป็นเพียงแค่การหายใจของเขาดูเหมือนจะมาจากการห่างไกล? ตัวเลขเหล่านี้ดูเหมือนจะทำในสิ่งที่เด็กทำในบทเรียน:. พูดคุยหัวเราะและเล่นเมื่อคนให้บทเรียนหันกลับมาของเขา"มีผมไปอีกครั้ง" เขาคิดว่า "ผมต้องคิดเกี่ยวกับสิ่งอื่น ๆ ฉันเรย์มอนด์ Hewson ฉันอาศัยอยู่และหายใจ ตัวเลขเหล่านี้รอบฉันไม่ได้อยู่ พวกเขาไม่สามารถเคลื่อนย้ายและพูดเท่าที่จะทำได้ พวกเขากำลังทำเฉพาะของขี้ผึ้ง พวกเขาเพียงแค่ยืนสำหรับผู้หญิงเก่าและชายน้อยมองไปที่. เขาเริ่มที่จะรู้สึกดีขึ้นอีกครั้ง เขาพยายามที่จะจำได้ว่าเป็นเรื่องที่ดีเพื่อนบอกเขาเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว เขาจำบางส่วนของมัน แต่ไม่ทั้งหมด เขามีความรู้สึกว่าสายตาของ Bourdette อยู่บนเขาอีกครั้ง เขาจะต้องได้ดู เขาหันครึ่งแล้วดึงเก้าอี้ของเขาที่ถูกต้องรอบ ตอนนี้พวกเขาได้เห็นหน้ากัน ในขณะที่เขาพูดคำพูดของเขาดูเหมือนจะบินกลับมาที่เขาจากมุมที่มืดที่สุดของห้องพัก. 'คุณย้ายสัตว์เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่คุณ! เขากรีดร้อง 'ใช่คุณทำ. ผมเห็นคุณ! 'จากนั้นเขาก็นั่งมองหน้าเขาไม่ย้ายเย็นด้วยความกลัว ดร Bourdette ย้ายร่างกายเล็ก ๆ ของเขาอย่างช้าๆและระมัดระวัง เขาได้ลงจากขาของเขาและนั่งอยู่ตรงหน้าของ Hewson แล้วเขาก็ยิ้มและกล่าวว่าในภาษาอังกฤษได้ดี 'เย็นดี ผมไม่ทราบว่าผมจะมีเพื่อนที่นี่คืนนี้ จากนั้นผมได้ยินคุณพูดและ Marriner คุณไม่สามารถย้ายหรือพูดในขณะนี้จนกว่าฉันจะบอกคุณ แต่คุณสามารถได้ยินฉันค่อนข้างง่ายฉันรู้ว่า บางสิ่งบางอย่างบอกฉันว่าคุณเป็น - ขอพูดเล็ก ๆ น้อย ๆ กลัวฉัน ทำผิดพลาดไม่มีครับ ฉันไม่ได้หนึ่งของตัวเลขเหล่านี้ตายไม่ดีก็หันเป็นสิ่งมีชีวิต ไม่นะ. ผมดร Bourdette ในคน. เขาหยุดและย้ายขาของเขา. 'ฉันขอโทษ แต่แขนและขาของฉันจะเหนื่อยมาก ฉันไม่ต้องการที่จะใช้เวลาของคุณกับเรื่องที่น่าทึ่งของฉัน ผมแค่จะบอกว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นผิดปกติบางอย่างที่นำฉันไปยังประเทศอังกฤษ ผมอยู่ใกล้กับอาคารนี้เย็นนี้เมื่อผมเห็นตำรวจมองมาที่ผมอย่างใกล้ชิดเกินไป ฉันคิดว่าบางทีเขาอยากจะถามบางคำถามที่ยากดังนั้นผมรีบเดินเข้ามาในที่นี่กับผู้อื่น แล้วผมก็มีความคิดที่ดีมาก ผมบอกคนที่ผมเห็นควัน ทุกคนวิ่งออกไปที่ถนนคิดมีไฟ ผมอยู่ที่นี่ ฉันไม่ได้แต่งตัวร่างของฉันที่วางอยู่บนเสื้อได้อย่างรวดเร็วและนำตัวเลขที่ด้านหลังของห้องที่ไม่มีใครได้เห็นมัน จากนั้นฉันก็เกิดขึ้นที่นี่ที่ยืน. 'ผมต้องบอกว่าผมมีตอนเย็นเหนื่อยมาก แต่โชคดีที่คนไม่ได้ดูผมตลอดเวลา ฉันสามารถหายใจบางครั้งและย้ายแขนและขาของฉันเล็ก ๆ น้อย ๆ . 'Marriner กล่าวเกี่ยวกับสิ่งที่ฉันเป็นไม่ดีมากที่คุณรู้ว่า แต่เขาก็ถูกต้องเกี่ยวกับสิ่งหนึ่ง - ฉันยังไม่ตาย เป็นสิ่งสำคัญที่โลกผมคิดว่า สิ่งที่เขาพูดเกี่ยวกับการกระทำของฉันเป็นสิทธิส่วนใหญ่เกินไป คนส่วนใหญ่ที่คุณรู้ว่าบางสิ่งบางอย่างในการเก็บรวบรวมหรืออื่น ๆ บางคนเก็บหนังสือบางเก็บเงินคนอื่น ๆ เก็บภาพหรือตั๋วรถไฟ และฉัน? ฉันเก็บรวบรวมคอ. เขาหยุดพูดคุยสำหรับนาทีและมองไปที่คอ Hewson อย่างระมัดระวัง เขาไม่ได้ดูเหมือนจะคิดว่ามันเป็นหนึ่งที่ดีมาก. 'ฉันมีความสุขที่คุณมาคืนนี้' เขาก็ 'คุณจะต้องไม่คิดว่าฉันไม่ต้องการให้คุณที่นี่ มันเป็นเรื่องยากสำหรับผมที่จะดำเนินการใด ๆ ที่น่าสนใจ "เก็บ" ในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมา ดังนั้นตอนนี้ฉันมีความสุขที่จะกลับไปทำงานตามปกติของฉัน ฉันขอโทษที่จะเห็นว่าลำคอของคุณเป็นเพียงเล็กน้อยบางครับ บางทีนั่นอาจจะไม่ได้เป็นสิ่งที่ดีที่จะบอกว่า แต่ผมชอบคนที่มีลำคอขนาดใหญ่ที่ดีที่สุด บิ๊กหนาคอสีแดง ... เขาเอาอะไรบางอย่างจากเสื้อของเขามองมันอย่างใกล้ชิดและวิ่งข้ามนิ้วมือของเขาเปียก จากนั้นเขาก็ย้ายมันช้าขึ้นและลงในช่วงเปิดมือของเขา. 'นี้เป็นมีดโกนฝรั่งเศสเล็ก ๆ น้อย ๆ "เขากล่าวอย่างเงียบ ๆ 'บางทีคุณอาจจะรู้ว่าพวกเขา พวกเขาไม่ได้ตัดไกลมากลงไปในลำคอ แต่พวกเขาตัดเรียบร้อยมากผมพบ ในเวลาเพียงไม่กี่นาทีผมจะแสดงให้คุณวิธีที่ดีที่พวกเขาตัด แต่ก่อนอื่นผมต้องถามคำถามที่ผมมักจะถาม: เป็นมีดโกนที่ชื่นชอบของคุณครับ 'เขาลุกขึ้นยืน: ขนาดเล็กและอันตรายมาก เขาเดินไป Hewson เป็นอย่างช้า ๆ และเงียบ ๆ เป็นแมวไปหลังจากที่นก. 'โปรดที่ดีเพื่อที่จะใส่หัวของคุณกลับมาเล็ก ๆ น้อย ๆ ขอขอบคุณ. และตอนนี้น้อยมาก เพียงเล็ก ๆ น้อย ๆ อาขอขอบคุณ! ที่เหมาะสมนาย ... ขอบคุณ ... ขอบคุณ ... ที่ปลายด้านหนึ่งของห้องเป็นหน้าต่างเล็ก ๆ ในเวลากลางวันจะช่วยให้แสงที่อ่อนแอ หลังจากที่ดวงอาทิตย์ขึ้นมานี้ไฟใหม่ทำให้ห้องดูเศร้าและสกปรกกว่าก่อน. ตัวเลขขี้ผึ้งยืนอยู่ในสถานที่ของพวกเขาด้วยตาตาบอด เร็ว ๆ นี้ผู้เข้าชมจะมาถึง พวกเขาจะเดินไปรอบ ๆ มองไปที่รูปหรือที่ว่านี้ แต่วันนี้ในใจกลางของห้อง Hewson นั่งอยู่กับศีรษะของเขาไกลกลับในเก้าอี้ของเขา ใบหน้าของเขาจะขึ้นพร้อมสำหรับมีดโกน มีการตัดที่ไม่มีในลำคอของเขาหรือที่ใดก็ได้ในร่างกายของเขา แต่เขามีอากาศหนาวเย็น ตาย. และดร Bourdette นาฬิกาคนตายจากขาของเขาโดยไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ ของ เขาไม่ได้ย้าย เขาไม่สามารถย้าย แต่แล้วเขาเป็นเพียงขี้ผึ้ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ใหม่หุ่นขี้ผึ้ง , ดร. bourdette ได้รับเพียงแค่ย้ายในวันนั้น และก่อนหน้านี้มีการพูดคุยของไฟในห้อง ยามกลางคืนเอาเก้าอี้สำหรับ Hewson . เขาพยายามทำให้เขาหัวเราะ . . .

'where ผมให้ครับ ? ' เขาถาม แค่ที่นี่ จากนั้นคุณสามารถคุยกับหมอคริปเปน เมื่อคุณได้รับเบื่อของการไม่ทำอะไร หรือมีคุณนาย Dyer ตรงนั้นจ้องคุณเธอมักจะชอบมีคนคุยด้วย แค่บอกมาว่า ท่าน '
Hewson ยิ้ม คำพูดของชายหนุ่มทำให้เขารู้สึกมีความสุข - คืนนี้ทำงานไม่ได้ดูเหมือนค่อนข้างยากดังนั้น .
" สามารถเลือกสถานที่สำหรับมัน ขอบคุณ " เขากล่าว .
'well ราตรีสวัสดิ์ครับ ชั้นข้างต้นถ้าคุณต้องการฉัน อย่าปล่อยให้ใด ๆของตัวเลขเหล่านี้ขึ้นมาอยู่ข้างหลังคุณและใส่มือของเขาเย็นรอบคอของคุณและมองออกว่า คุณนาย Dyer . ฉันคิดว่าเธอจะพบคุณที่น่าสนใจ '
Hewson หัวเราะและบอกว่าราตรีสวัสดิ์กับผู้ชาย

หลังจากที่คิดว่า เขาเอาเก้าอี้กับของมันกลับดร bourdette . เขาไม่ได้บอกว่าทำไม แต่ bourdette เป็นเลวร้ายมากที่จะมองมากกว่าตัวเลขอื่น ๆ เขารู้สึกมีความสุขมากที่เขาใส่เก้าอี้ในสถานที่ แต่เป็นยามเท้าตายจากไป