CHAPTER ONEAn escape and a murderJe

CHAPTER ONE
An escape and a murder
Jenny Logan was enjoying an afternoon of warm Scottish sunshine on the beach at Portobello, five kilometres from the centre of Edinburgh, when her phone rang.
'Logan.'
'Grant here, madam.'
'It's my day off, Grant,' said Logan.
'I know. I'm sorry,' said Grant. 'But Ronnie Campbell, the murderer, has escaped from prison.'
'OK,' said Logan. 'I'll meet you in my office in about fifteen minutes.'
She put on jeans and a T-shirt over her swimsuit and walked quickly to her car.
* * *
Jenny Logan was an inspector in the Edinburgh Police. During the ten-minute drive from Portobello to the London Road police station, she thought about Ronnie Campbell. She knew that he had gone to prison for murdering a man called Craig Sinclair. That was about seven years ago, just after she had joined the police, but she couldn't remember anything else.
Sergeant Grant was waiting for Logan in her office. He was fifty-nine but looked younger. His hair was thick and black and he had a large black moustache. He was holding some papers with 'Police Record: Ronnie Campbell' written on the front.
'Tell me what's happening,' said Logan, putting her beach bag in a cupboard under the window.
'Campbell escaped from a prison van near Dundee some time this morning,' said Grant. 'They were moving him down to Saughton.' Saughton was a prison in the western part of Edinburgh. 'Campbell escaped at a petrol station and got away. We found out later he'd stolen a car, a dark blue Audi.'
'What have you done so far?' asked Logan.
'We've told the newspapers, the radio and the TV stations. We've given them the car number, and described what Campbell was wearing.'
Logan said nothing and thought for a moment.
'Is he dangerous, do you think?' she asked Grant. 'Possibly,' said Grant, putting Campbell's police record on Logan's desk and pointing to it. He opened his mouth to say something else but just then the phone rang. Grant answered it. He listened, said OK twice and then put the phone down. He looked at Logan.
'Someone's found a young woman's body in Holyrood Park. We're wanted over there immediately.'
'Today was my day off,' said Logan.
'Not any longer!' said Grant.
A few minutes later, Logan, with Grant beside her in the car, entered Holyrood Park. Holyrood Park is one of the most beautiful places in Edinburgh. Inside the park is Arthur's Seat, the tall hill that stands over all of Edinburgh. There are also lakes and fields. What other capital city in the world has such a large area of wild, green and open land so close to its centre? Edinburgh people know it well and love it; tourists do not often go there.
As she drove past the Palace of Holyroodhouse, the Queen's palace in Scotland, Logan remembered that in the middle of the sixteenth century there had been a very bloody murder inside the palace itself. She asked herself what they would find as she reached the group of police cars.
Logan parked her car on the grass at the side of the road behind the last police car. She got out and looked up at Arthur's Seat. The sky was blue and it was still warm, but Logan began to feel cold at the unfairness of a young woman's early death.
There was a group of people, almost all men, standing about a hundred metres away on the hillside. Logan and Grant walked up the hill towards the group. When they arrived, people moved back to let them through. Logan stepped forward and looked down at the body of a young woman in her late twenties. There was a wide cut across the woman's throat and blood everywhere. A dark-haired woman in blue trousers and a white shirt was studying the body carefully. This woman was Helen Robertson, the police doctor. Logan had met her a few times.
'Helen,' said Logan softly.
Robertson looked up.
'Jenny,' she said. 'Hi. A bad business, I'm afraid.' She turned back to the body but went on talking. 'As you can see, someone cut her throat with a knife. It's almost cut her head away from her body and there's a lot of blood.' She pointed at the ground near the body.
'Time of death...Probably between two and three this afternoon.'
Robertson continued to move round the body. She touched it as little as possible, only when she needed to see something better.
'I can't be sure until I've carefully...' She stopped as she looked more closely at something.
'Yes?' said Logan.
'Well, look at how the cut starts at the bottom of the neck here on the right and finishes close to her left ear. I would say the killer stood behind her and held her head back with his right arm. Then he cut her throat, holding the knife in his left hand.'
'I see,' said Logan. 'How sure are you?'
'Sure enough,' said Robertson, looking up with a serious smile on her face. 'And I'd also say he, or she, is quite a bit taller than this woman.' She nodded her head at the body on the ground in front of her. And this woman's actually quite tall herself. I'd say about 165, 170 centimetres.'
'Thanks, Helen,' said Logan. 'If there's anything else...'
'I'll let you know,' finished Robertson. 'There is one other thing. The killer will probably have blood all over his clothes.'
'OK. That's useful.' Logan turned to Grant. 'We need to find the knife, if possible,' she said. 'Get some people to search the park.'
'Right, madam,' said Grant.
Logan looked at her watch. It was only five o'clock. It would be light for a long time yet. 'The park's a big place but they can look till it gets dark,' she said. 'They've probably got another four or five hours at least.'
Grant moved away and started giving orders to some of the police officers standing around. Logan walked some metres away from the body and allowed the sunshine and fresh air to take away some of the coldness of death.
A few minutes later, Grant came back towards Logan with Helen Robertson.
'I found this in her pocket,' said Robertson, passing Logan a clear plastic police bag with a rather dirty envelope inside it.
Logan took the bag and held it carefully so that she could look inside the envelope. It was empty. On the back of the envelope there were a few words: eggs, bread, milk, matches. Someone's shopping list. On the front was the name Morag Mackenzie but no address.
'You haven't had time to read Ronnie Campbell's police record,' said Grant, 'but the name Morag Mackenzie is in it. She's not one of his favourite people.'
Logan gave the bag and the envelope back to Helen.
'Helen, could you give this to the scientists,' she said. 'I want to know if there are any fingerprints on it. And I want to know if they can tell me anything about the handwriting.'
Logan turned to Grant. 'Well,' she said, 'it looks as if Ronnie Campbell may be dangerous. You'd better tell me what you know about him.'

CHAPTER TWO
A visit to Jimmy Brown
'We were lucky to catch Campbell for Craig Sinclair's murder,' said Grant, as he and Logan walked down the hill towards her car.
'Did you work on the murder?' asked Logan.
'Yes, but before you ask, I didn't speak to Morag Mackenzie then and I don't know if that's her up there,' said Grant, pointing back up the hillside with his thumb. 'At first we didn't have any idea at all who'd killed Sinclair. Then someone rang the London Road police station, didn't leave a name, but said we should search Campbell's flat.'
'And what was there?' asked Logan.
'There was a gun in a metal box in his kitchen. It was the gun which had killed Sinclair. Campbell's fingerprints were all over the box.'
'What about the gun?'
'None. No fingerprints on the gun,' said Grant. 'He'd probably cleaned it. Anyway, they were still questioning him when Morag Mackenzie came into the police station. I wasn't there at the time. She said she'd seen Campbell and Sinclair drinking together and shouting at each other on the night that Sinclair died. The two of them had been in that pub at the end of Rose Street, the Abbotsford Arms.'
'What did Campbell have to say?' asked Logan.
'Well, he said the box was his but he'd never seen the gun. He also said he'd never been in the Abbotsford Arms in his life. He said he didn't know Sinclair very well at all so why would he kill him?'
'But you were sure you had the right person,' said Logan.
'Oh yes,' said Grant. 'Campbell had been in trouble quite a few times. He'd been to prison twice: once for stealing cars and once for fighting in a pub. He broke someone's arm.'
'That doesn't make him a murderer,' said Logan.
'True,' said Grant, 'but you wouldn't be surprised if he was.'
'What about Sinclair?' asked Logan.
'A small-time criminal, too. He'd never been to prison but that was just good luck. He got into fights; he sold stolen CDs, things like that.'
'Nice people,' said Logan.
At six o'clock, back at the London Road police station, Logan sent Grant to find out the latest news about Ronnie Campbell and the dark blue Audi. At last she had time to change out of her beach clothes into a dark blue trouser suit that she always kept in her office. She felt more comfortable at work if she wore smart clothes. She studied her face in the mirror. She had short brown hair and dark brown eyes, but she always thought her nose was rather too long. A journalist friend of hers, Tam MacDonald, said she was too pretty to be a police officer. She had been angry with him when he said this. She was intelligent and good at her job, and it was an important job. However, it was sometimes difficult being a woman police officer. Because she was good-looking, people did not always take her seriously. She worked hard to show those people they were wrong.
Logan got herself a cup of coffee. Then she opened Ronnie Campbell's record and looked at his photo. There was nothing interesting or unusual about him. He was thirty-five years old, 180 cm tall, with brown hair and brown eyes. The hair was short and straight, the eyes small and close together. He was described as slim and quite strong. As Logan looked at the photo, she began to ask herself questions. Wh

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

CHAPTER ONEAn escape and a murderJenny Logan was enjoying an afternoon of warm Scottish sunshine on the beach at Portobello, five kilometres from the centre of Edinburgh, when her phone rang.'Logan.''Grant here, madam.''It's my day off, Grant,' said Logan.'I know. I'm sorry,' said Grant. 'But Ronnie Campbell, the murderer, has escaped from prison.''OK,' said Logan. 'I'll meet you in my office in about fifteen minutes.'She put on jeans and a T-shirt over her swimsuit and walked quickly to her car.* * *Jenny Logan was an inspector in the Edinburgh Police. During the ten-minute drive from Portobello to the London Road police station, she thought about Ronnie Campbell. She knew that he had gone to prison for murdering a man called Craig Sinclair. That was about seven years ago, just after she had joined the police, but she couldn't remember anything else.Sergeant Grant was waiting for Logan in her office. He was fifty-nine but looked younger. His hair was thick and black and he had a large black moustache. He was holding some papers with 'Police Record: Ronnie Campbell' written on the front.'Tell me what's happening,' said Logan, putting her beach bag in a cupboard under the window.'Campbell escaped from a prison van near Dundee some time this morning,' said Grant. 'They were moving him down to Saughton.' Saughton was a prison in the western part of Edinburgh. 'Campbell escaped at a petrol station and got away. We found out later he'd stolen a car, a dark blue Audi.''What have you done so far?' asked Logan.'We've told the newspapers, the radio and the TV stations. We've given them the car number, and described what Campbell was wearing.'Logan said nothing and thought for a moment.'Is he dangerous, do you think?' she asked Grant. 'Possibly,' said Grant, putting Campbell's police record on Logan's desk and pointing to it. He opened his mouth to say something else but just then the phone rang. Grant answered it. He listened, said OK twice and then put the phone down. He looked at Logan.'Someone's found a young woman's body in Holyrood Park. We're wanted over there immediately.''Today was my day off,' said Logan.'Not any longer!' said Grant.A few minutes later, Logan, with Grant beside her in the car, entered Holyrood Park. Holyrood Park is one of the most beautiful places in Edinburgh. Inside the park is Arthur's Seat, the tall hill that stands over all of Edinburgh. There are also lakes and fields. What other capital city in the world has such a large area of wild, green and open land so close to its centre? Edinburgh people know it well and love it; tourists do not often go there.As she drove past the Palace of Holyroodhouse, the Queen's palace in Scotland, Logan remembered that in the middle of the sixteenth century there had been a very bloody murder inside the palace itself. She asked herself what they would find as she reached the group of police cars.Logan parked her car on the grass at the side of the road behind the last police car. She got out and looked up at Arthur's Seat. The sky was blue and it was still warm, but Logan began to feel cold at the unfairness of a young woman's early death.There was a group of people, almost all men, standing about a hundred metres away on the hillside. Logan and Grant walked up the hill towards the group. When they arrived, people moved back to let them through. Logan stepped forward and looked down at the body of a young woman in her late twenties. There was a wide cut across the woman's throat and blood everywhere. A dark-haired woman in blue trousers and a white shirt was studying the body carefully. This woman was Helen Robertson, the police doctor. Logan had met her a few times.'Helen,' said Logan softly.Robertson looked up.'Jenny,' she said. 'Hi. A bad business, I'm afraid.' She turned back to the body but went on talking. 'As you can see, someone cut her throat with a knife. It's almost cut her head away from her body and there's a lot of blood.' She pointed at the ground near the body.'Time of death...Probably between two and three this afternoon.'Robertson continued to move round the body. She touched it as little as possible, only when she needed to see something better.'I can't be sure until I've carefully...' She stopped as she looked more closely at something.'Yes?' said Logan.' ดูดี วิธีตัดเริ่มต้นที่ด้านล่างของคอที่นี่ด้านขวา และหูซ้ายของเธอใกล้เสร็จสิ้น ผมจะบอกว่า ปืนที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอ และจัดศีรษะของเธอกลับมาพร้อมกับแขนขวาของเขา แล้วเขาตัดลำคอของเธอ ถือมีดในมือซ้ายของเขา.''เห็น กล่าวว่า โลแกน 'วิธีแน่รึเปล่า'โรเบิร์ตสัน หาดีร้ายบนใบหน้าของเธออย่าง 'นั่นเอง กล่าว 'และผมอยากจะบอกเขา หรือ เธอจะค่อนข้างเล็กสูงกว่าผู้หญิง' นาง nodded ศีรษะในร่างกายของเธอบนพื้นดินตรงหน้า และผู้หญิงคนนี้ของจริงค่อนข้างสูงตัวเอง พูดประมาณ 165, 170 หน่วยเซนติเมตร ''ขอบคุณ เฮเลน กล่าวว่า โลแกน 'ถ้าไม่มีอะไร...''ฉันจะให้คุณทราบ เสร็จโรเบิร์ตสัน ' สิ่งอื่น ๆ ปืนที่อาจจะเลือดทั่วเสื้อผ้าของเขา.'' OK ที่มีประโยชน์ ' โลแกนกลายเป็นเงินช่วยเหลือ 'เราต้องหามีด ถ้าเป็นไปได้ เธอกล่าว 'ได้รับบางคนค้นหาสวน''ขวา ผู้หญิง กล่าวว่า เงินช่วยเหลือโลแกนดูที่นาฬิกาของเธอ มันเป็นเพียงห้าโมง มันจะได้แสงเป็นเวลานานยัง 'สวนของใหญ่ แต่พวกเขาสามารถดูจนกว่ามันจะมืด เธอกล่าว ' พวกเขาน่าจะได้อีกสี่ หรือห้าชั่วโมงน้อย 'ให้ย้ายไป และเริ่มให้ใบสั่งของเจ้าหน้าที่ตำรวจยืนอยู่รอบ ๆ โลแกนเดินเมตรบางออกจากร่างกาย และอนุญาตให้ซันไชน์และอากาศจะไปบางทั้งความตายไม่กี่นาทีต่อมา ให้กลับมาสู่โลเฮเลนโรเบิร์ตสัน'I found this in her pocket,' said Robertson, passing Logan a clear plastic police bag with a rather dirty envelope inside it.Logan took the bag and held it carefully so that she could look inside the envelope. It was empty. On the back of the envelope there were a few words: eggs, bread, milk, matches. Someone's shopping list. On the front was the name Morag Mackenzie but no address.'You haven't had time to read Ronnie Campbell's police record,' said Grant, 'but the name Morag Mackenzie is in it. She's not one of his favourite people.'Logan gave the bag and the envelope back to Helen.'Helen, could you give this to the scientists,' she said. 'I want to know if there are any fingerprints on it. And I want to know if they can tell me anything about the handwriting.'Logan turned to Grant. 'Well,' she said, 'it looks as if Ronnie Campbell may be dangerous. You'd better tell me what you know about him.'CHAPTER TWOA visit to Jimmy Brown'We were lucky to catch Campbell for Craig Sinclair's murder,' said Grant, as he and Logan walked down the hill towards her car.'Did you work on the murder?' asked Logan.'Yes, but before you ask, I didn't speak to Morag Mackenzie then and I don't know if that's her up there,' said Grant, pointing back up the hillside with his thumb. 'At first we didn't have any idea at all who'd killed Sinclair. Then someone rang the London Road police station, didn't leave a name, but said we should search Campbell's flat.''And what was there?' asked Logan.'There was a gun in a metal box in his kitchen. It was the gun which had killed Sinclair. Campbell's fingerprints were all over the box.''What about the gun?''None. No fingerprints on the gun,' said Grant. 'He'd probably cleaned it. Anyway, they were still questioning him when Morag Mackenzie came into the police station. I wasn't there at the time. She said she'd seen Campbell and Sinclair drinking together and shouting at each other on the night that Sinclair died. The two of them had been in that pub at the end of Rose Street, the Abbotsford Arms.''What did Campbell have to say?' asked Logan.'Well, he said the box was his but he'd never seen the gun. He also said he'd never been in the Abbotsford Arms in his life. He said he didn't know Sinclair very well at all so why would he kill him?''But you were sure you had the right person,' said Logan.'Oh yes,' said Grant. 'Campbell had been in trouble quite a few times. He'd been to prison twice: once for stealing cars and once for fighting in a pub. He broke someone's arm.''That doesn't make him a murderer,' said Logan.'True,' said Grant, 'but you wouldn't be surprised if he was.''What about Sinclair?' asked Logan.'A small-time criminal, too. He'd never been to prison but that was just good luck. He got into fights; he sold stolen CDs, things like that.''Nice people,' said Logan.At six o'clock, back at the London Road police station, Logan sent Grant to find out the latest news about Ronnie Campbell and the dark blue Audi. At last she had time to change out of her beach clothes into a dark blue trouser suit that she always kept in her office. She felt more comfortable at work if she wore smart clothes. She studied her face in the mirror. She had short brown hair and dark brown eyes, but she always thought her nose was rather too long. A journalist friend of hers, Tam MacDonald, said she was too pretty to be a police officer. She had been angry with him when he said this. She was intelligent and good at her job, and it was an important job. However, it was sometimes difficult being a woman police officer. Because she was good-looking, people did not always take her seriously. She worked hard to show those people they were wrong.Logan got herself a cup of coffee. Then she opened Ronnie Campbell's record and looked at his photo. There was nothing interesting or unusual about him. He was thirty-five years old, 180 cm tall, with brown hair and brown eyes. The hair was short and straight, the eyes small and close together. He was described as slim and quite strong. As Logan looked at the photo, she began to ask herself questions. Wh

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทที่หนึ่งหนีและฆาตกรรมเจนนี่โลแกนกำลังมีความสุขในช่วงบ่ายของแสงแดดสก็อตที่อบอุ่นบนชายหาดที่Portobello ห้ากิโลเมตรจากศูนย์กลางของเอดินบะระเมื่อโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น. 'โลแกน.' 'แกรนท์ที่นี่แหม่ม.' 'มันเป็นของฉัน วันหยุด, แกรนท์กล่าวว่าโลแกน. 'ฉันรู้ว่า ฉันขอโทษ 'แกรนท์กล่าวว่า แต่รอนนี่แคมป์เบลฆาตกรได้หลบหนีออกจากคุก. '' ตกลง 'โลแกนกล่าวว่า 'ฉันจะได้พบคุณในสำนักงานของฉันในประมาณสิบห้านาที. เธอใส่ในกางเกงยีนส์และเสื้อยืดกว่าชุดว่ายน้ำของเธอและเดินอย่างรวดเร็วไปยังรถของเธอ. * * * * * * * * * * * * เจนนี่โลแกนเป็นผู้ตรวจสอบในเอดินบะระตำรวจ ระหว่างไดรฟ์สิบนาทีจาก Portobello ไปยังสถานีตำรวจถนนในกรุงลอนดอนเธอคิดเกี่ยวกับรอนนี่แคมป์เบล เธอรู้ว่าเขาได้ไปเข้าคุกเพื่อสังหารคนที่เรียกว่าซินแคลเครก นั่นคือประมาณเจ็ดปีที่ผ่านมาหลังจากที่เธอได้เข้าร่วมตำรวจ แต่เธอไม่สามารถจำอะไรอื่น. จ่าแกรนท์กำลังรอโลแกนในสำนักงานของเธอ เขาเป็นคนที่ 59 แต่มองที่อายุน้อยกว่า ผมของเขาเป็นหนาและสีดำและเขามีหนวดสีดำขนาดใหญ่ เขาได้รับการถือครองเอกสารบางอย่างกับ 'ตำรวจบันทึก: รอนนี่แคมป์เบล'. เขียนบนหน้า'บอกสิ่งที่เกิดขึ้นกล่าวว่าโลแกนวางถุงชายหาดของเธอในตู้ภายใต้หน้าต่าง.' แคมป์เบลหนีออกมาจากรถตู้คุกใกล้ดันดีบางครั้ง เช้านี้ 'แกรนท์กล่าวว่า 'พวกเขากำลังจะย้ายเขาลงไป Saughton. Saughton เป็นคุกในภาคตะวันตกของเอดินเบอระ 'แคมป์เบลหนีที่สถานีบริการน้ำมันและหนีไป เราพบในภายหลังเขาจะถูกขโมยรถเป็นสีน้ำเงินเข้มออดี้. '' คุณทำอะไรเพื่อให้ห่างไกล? ถามโลแกน. "เราเคยบอกหนังสือพิมพ์วิทยุและสถานีโทรทัศน์ เราได้ให้แก่พวกเขาจำนวนรถและอธิบายถึงสิ่งที่แคมป์เบลสวม. โลแกนกล่าวว่าไม่มีอะไรและคิดว่าสักครู่. 'เขาเป็นอันตรายที่คุณคิดว่า? เธอถามแกรนท์ 'อาจจะ' แกรนท์กล่าวว่าวางบันทึกตำรวจแคมป์เบลบนโต๊ะทำงานของโลแกนและชี้ไปที่มัน เขาเปิดปากของเขาที่จะพูดอย่างอื่น แต่เพียงแล้วโทรศัพท์ดังขึ้น แกรนท์ตอบมัน เขาฟังกล่าวว่าตกลงสองครั้งแล้ววางโทรศัพท์ลง เขามองไปที่โลแกน. 'ใครบางคนพบว่าร่างกายของหญิงสาวในสวน Holyrood เราอยากไปที่นั่นทันที. '' วันนี้เป็นวันของฉันออก 'โลแกนกล่าวว่า.' ไม่! ได้อีกต่อไป ' แกรนท์กล่าวว่า. ไม่กี่นาทีต่อมาโลแกนกับแกรนท์ข้างๆเธอในรถเข้าสวน Holyrood Holyrood Park เป็นหนึ่งในสถานที่ที่สวยที่สุดในเอดินเบอระ ภายในสวนเป็นที่นั่งของอาเธอร์, เนินเขาสูงที่ยืนอยู่เหนือทุกเอดินบะระ นอกจากนี้ยังมีทะเลสาบและทุ่งนา สิ่งที่เมืองหลวงอื่น ๆ ในโลกได้เช่นพื้นที่ขนาดใหญ่ของป่าสีเขียวและที่ดินเปิดเพื่อให้อยู่ใกล้กับศูนย์กลางของตนหรือไม่ คนเอดินบะระรู้ว่ามันเป็นอย่างดีและรักมัน นักท่องเที่ยวมักจะไม่ไปที่นั่น. ขณะที่เธอขับรถผ่านพระราชวัง Holyroodhouse พระราชวังของสมเด็จพระราชินีในสกอตแลนด์โลแกนจำได้ว่าในช่วงกลางของศตวรรษที่สิบหกมีการฆาตกรรมนองเลือดมากภายในพระราชวังของตัวเอง เธอถามตัวเองว่าสิ่งที่พวกเขาจะพบขณะที่เธอมาถึงกลุ่มของรถตำรวจ. the โลแกนจอดรถของเธออยู่บนพื้นหญ้าที่ด้านข้างของถนนที่อยู่เบื้องหลังรถตำรวจที่ผ่านมา เธอได้ออกมาและมองมาที่อาเธอร์นั่ง ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าและมันก็ยังคงอบอุ่น แต่โลแกนเริ่มที่จะรู้สึกเย็นที่เป็นธรรมของการเสียชีวิตในช่วงต้นของหญิงสาวคนหนึ่งของ. มีกลุ่มคนที่เป็นเกือบทุกคนที่ยืนอยู่ประมาณร้อยเมตรบนเนินเขา โลแกนและแกรนท์เดินขึ้นเขาที่มีต่อกลุ่ม เมื่อพวกเขามาถึงคนที่ย้ายกลับไปให้พวกเขาผ่าน โลแกนก้าวไปข้างหน้าและมองลงไปที่ร่างกายของหญิงสาวในวัยยี่สิบปลายของเธอ มีการตัดกว้างทั่วลำคอของผู้หญิงที่ถูกและเลือดทุกที่ ผู้หญิงที่มีผมสีดำกางเกงขายาวสีฟ้าและเสื้อเชิ้ตสีขาวกำลังศึกษาร่างกายอย่างระมัดระวัง ผู้หญิงคนนี้เป็นโรเบิร์ตเฮเลนแพทย์ตำรวจ โลแกนได้พบเธอไม่กี่ครั้ง. 'เฮเลน' โลแกนเบา. กล่าวว่าโรเบิร์ตมองขึ้น. 'เจนนี่' เธอกล่าวว่า 'สวัสดี ธุรกิจที่ไม่ดีฉันกลัว. เธอหันหลังให้กับร่างกาย แต่ไปในการพูดคุย 'ในขณะที่คุณสามารถมองเห็นคนตัดลำคอของเธอด้วยมีด มันเกือบจะตัดหัวของเธอออกไปจากร่างกายของเธอและมีจำนวนมากของเลือด. เธอชี้ไปที่พื้นดินที่อยู่ใกล้ร่างกาย. 'เวลาของการเสียชีวิต ... น่าจะเป็นระหว่างสองและสามช่วงบ่ายวันนี้. โรเบิร์ตยังคงที่จะย้ายไปรอบ ๆ ร่างกาย เธอสัมผัสมันน้อยที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ก็ต่อเมื่อเธอต้องการที่จะเห็นสิ่งที่ดีกว่า. "ผมไม่สามารถตรวจสอบจนกว่าฉันจะได้ระมัดระวัง ... เธอหยุดที่เธอมองอย่างใกล้ชิดที่บางสิ่งบางอย่าง. 'ใช่' กล่าวว่าโลแกน. 'ดีดูที่วิธีการตัดเริ่มต้นที่ด้านล่างของลำคอที่นี่ด้านขวาและเสร็จสิ้นใกล้กับหูข้างซ้ายของเธอ ผมจะบอกว่านักฆ่าที่ยืนอยู่ข้างหลังของเธอและถือหัวของเธอกลับมาพร้อมกับแขนข้างขวาของเขา จากนั้นเขาก็ตัดคอของเธอถือมีดในมือซ้ายของเขา. '' ฉันเห็น 'โลแกนกล่าวว่า 'วิธีแน่ใจ are you?' 'นั่นเอง' กล่าวว่าโรเบิร์ตมองขึ้นไปด้วยรอยยิ้มอย่างรุนแรงบนใบหน้าของเธอ 'และฉันยังบอกว่าเขาหรือเธอเป็นไม่น้อยสูงกว่าผู้หญิงคนนี้. เธอพยักหน้าเธอที่ร่างกายบนพื้นดินที่อยู่ตรงหน้าเธอ และผู้หญิงคนนี้เป็นจริงตัวเองค่อนข้างสูง ผมว่าเกี่ยวกับ 165, 170 เซนติเมตร. '' ขอบคุณเฮเลน 'โลแกนกล่าวว่า 'ถ้ามีอะไรอื่น ... ' 'ฉันจะให้คุณรู้ว่า' โรเบิร์ตเสร็จ "มีสิ่งอื่น ๆ ที่หนึ่ง ฆาตกรอาจจะมีเลือดทั่วเสื้อผ้าของเขา. '' ตกลง ที่มีประโยชน์. โลแกนหันไปแกรนท์ "เราต้องการที่จะหามีดถ้าเป็นไปได้" เธอกล่าวว่า 'รับบางคนที่จะค้นหาสวน.' 'ขวาแหม่ม' แกรนท์กล่าวว่า. โลแกนมองไปที่นาฬิกาของเธอ มันเป็นเพียง 05:00 มันจะเป็นแสงเป็นเวลานานยัง 'สวนสาธารณะเป็นสถานที่ที่ใหญ่ แต่พวกเขาสามารถมองจนกว่าจะได้รับความมืด' เธอกล่าวว่า 'พวกเขาได้อาจมีอีกสี่หรือห้าชั่วโมงอย่างน้อย. แกรนท์ย้ายออกไปและเริ่มต้นให้คำสั่งซื้อบางส่วนของเจ้าหน้าที่ตำรวจยืนอยู่รอบ ๆ โลแกนเดินเมตรบางส่วนออกไปจากร่างกายและได้รับอนุญาตให้แสงแดดและอากาศบริสุทธิ์ที่จะนำมาใช้บางส่วนของความหนาวเย็นของความตาย. ไม่กี่นาทีต่อมาแกรนท์กลับมาต่อในโลแกนมีเฮเลนโรเบิร์ต. 'ฉันพบในกระเป๋าของเธอ' โรเบิร์ตกล่าวว่า ผ่านโลแกนถุงพลาสติกใสตำรวจที่มีซองจดหมายที่ค่อนข้างสกปรกข้างใน. โลแกนเอาถุงและจัดขึ้นอย่างระมัดระวังเพื่อที่เธอจะมองเข้าไปในซองจดหมาย มันเป็นที่ว่างเปล่า ที่ด้านหลังของซองจดหมายที่มีคำไม่กี่คำ: ไข่ขนมปัง, นม, การแข่งขัน รายการช้อปปิ้งของใครบางคน ด้านหน้าเป็นชื่อ Morag แม็คเคนซี่ แต่ไม่มีที่อยู่. 'คุณไม่ได้มีเวลาในการอ่านบันทึกของตำรวจรอนนี่แคมป์เบลกล่าวว่าแกรนท์' แต่ชื่อ Morag แม็คเคนซี่ที่อยู่ในนั้น เธอไม่ได้เป็นหนึ่งในคนที่เขาชื่นชอบ. โลแกนให้ถุงและซองเฮเลนกลับไป. 'เฮเลนคุณสามารถให้นี้นักวิทยาศาสตร์' เธอกล่าวว่า 'ผมอยากจะทราบว่ามีลายนิ้วมือใด ๆ กับมัน และฉันต้องการที่จะทราบว่าพวกเขาสามารถบอกอะไรเกี่ยวกับการเขียนด้วยลายมือ. โลแกนหันไปแกรนท์ 'ดี' เธอกล่าวว่า "มันดูเหมือนว่ารอนนี่แคมป์เบลอาจเป็นอันตราย คุณควรที่จะบอกสิ่งที่คุณรู้เกี่ยวกับเขา. บทที่สองไปเยือนจิมมี่บราวน์'เราโชคดีที่จะจับแคมป์เบลสำหรับการฆาตกรรมเครกซินแคลร์กล่าวว่าแกรนท์ในขณะที่เขาและโลแกนเดินลงเนินเขาที่มีต่อรถของเธอ.' ไม่ คุณทำงานในการฆาตกรรม? ถามโลแกน. 'ใช่ แต่ก่อนที่คุณจะถามผมไม่ได้พูดคุยกับแม็คเคนซี่ Morag แล้วและผมก็ไม่ทราบว่าที่เธอขึ้นที่นั่น' แกรนท์กล่าวว่าชี้ให้กลับขึ้นไปบนเนินเขาด้วยนิ้วหัวแม่มือของเขา 'ตอนแรกเราไม่ได้มีความคิดใด ๆ ที่ทุกคนที่ต้องการฆ่าซินแคล แล้วมีคนดังสถานีตำรวจถนนในกรุงลอนดอนไม่ได้ออกชื่อ แต่บอกว่าเราควรจะค้นหาแคมป์เบลแบน. '' และสิ่งที่อยู่ที่นั่น? ถามโลแกน. "มีปืนในกล่องโลหะในห้องครัวของเขาเป็น มันเป็นปืนที่ได้ฆ่าซินแคล ลายนิ้วมือของแคมป์เบลได้ทั่วทุกมุมกล่อง. '' สิ่งที่เกี่ยวกับปืน '' ไม่มี ลายนิ้วมือไม่มีปืน 'แกรนท์กล่าวว่า 'เขาต้องการมันอาจจะทำความสะอาด อย่างไรก็ตามพวกเขายังคงตั้งคำถามเขาเมื่อ Morag แม็คเคนซี่เข้ามาที่สถานีตำรวจ ฉันไม่ได้มีในเวลา เธอบอกว่าเธอเคยเห็นซินแคลแคมป์เบลและดื่มด้วยกันและตะโกนกันในคืนวันที่ซินแคลเสียชีวิต สองของพวกเขาได้รับในผับว่า ณ สิ้นโรสถนนที่แขนแอบบอท. '' อะไรแคมป์เบลได้กล่าว? ถามโลแกน. 'ดีเขากล่าวว่ากล่องเป็นของเขา แต่เขาไม่เคยเห็นปืน นอกจากนี้เขายังบอกว่าเขาจะไม่เคยอยู่ในแขนแอบบอทในชีวิตของเขา เขาบอกว่าเขาไม่ได้รู้ว่าซินแคลเป็นอย่างดีในทุกดังนั้นทำไมเขาจะฆ่าเขา? '' แต่คุณแน่ใจว่าคุณมีคนที่เหมาะสมกล่าวว่าโลแกน. 'โอ้ใช่' แกรนท์กล่าวว่า 'แคมป์เบลได้รับในปัญหาค่อนข้างไม่กี่ครั้ง เขาเคยเข้าคุกครั้งที่สอง: ครั้งเดียวสำหรับการขโมยรถยนต์และครั้งเดียวสำหรับการต่อสู้ในผับ เขาแขนหักของใครบางคน. '' แต่นั่นไม่ได้ทำให้เขาเป็นฆาตกร 'กล่าวว่าโลแกน.' ทรู 'แกรนท์กล่าวว่า "แต่คุณจะไม่แปลกใจถ้าเขา.' 'สิ่งที่เกี่ยวกับซินแคล? ถามโลแกน. 'A อาญาขนาดเล็กเวลามากเกินไป เขาต้องการไม่เคยไปคุก แต่นั่นก็เป็นเพียงแค่ความโชคดี เขาได้เข้าต่อสู้; เขาขายถูกขโมย CD, สิ่งที่ต้องการที่. '' คนดี 'กล่าวว่าโลแกน. ที่ 06:00 กลับมาที่สถานีตำรวจถนนในกรุงลอนดอน, โลแกนส่งแกรนท์ที่จะหาข่าวล่าสุดเกี่ยวกับรอนนี่แคมป์เบลและออดี้สีน้ำเงินเข้ม ที่ล่าสุดเธอได้มีเวลาที่จะเปลี่ยนจากเสื้อผ้าชายหาดของเธอเข้าไปในชุดสูทกางเกงสีน้ำเงินเข้มที่เธอเก็บไว้เสมอในการทำงานของเธอ เธอรู้สึกสะดวกสบายมากขึ้นในที่ทำงานถ้าเธอสวมเสื้อผ้าสมาร์ท เธอเรียนใบหน้าของเธอในกระจก เธอมีผมสีน้ำตาลสั้นและตาสีน้ำตาลเข้ม แต่เธอก็มักจะคิดว่าจมูกของเธอค่อนข้างนานเกินไป เพื่อนนักข่าวของเธอต๋ำ MacDonald กล่าวว่าเธอเป็นคนน่ารักเกินไปที่จะเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจ เธอได้รับโกรธกับเขาเมื่อเขากล่าวว่า เธอเป็นคนฉลาดและดีที่งานของเธอและมันเป็นงานที่สำคัญ แต่มันเป็นเรื่องยากบางครั้งเป็นผู้หญิงเจ้าหน้าที่ตำรวจ เพราะเธอเป็นคนดีคนไม่เคยพาเธออย่างจริงจัง เธอทำงานอย่างหนักเพื่อแสดงให้ผู้คนเหล่านั้นพวกเขาผิด. โลแกนตัวเองมีถ้วยกาแฟ จากนั้นเธอก็เปิดบันทึกรอนนี่แคมป์เบลและมองไปที่ภาพของเขา ไม่มีอะไรที่น่าสนใจหรือเป็นความผิดปกติเกี่ยวกับเขา เขาเป็นคนที่สามสิบห้าปี, 180 เซนติเมตรสูงที่มีผมสีน้ำตาลและตาสีน้ำตาล ผมสั้นและตรงไปตรงตาขนาดเล็กและใกล้กัน เขาอธิบายว่าบางและแข็งแกร่งมาก ในฐานะที่เป็นโลแกนมองไปที่ภาพที่เธอเริ่มที่จะถามตัวเองคำถาม Wh

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทที่หนึ่ง

หนีและฆ่าเจนนี่โลแกน เพลิดเพลินกับช่วงบ่ายที่อบอุ่นสกอตแลนด์แสงแดดบนชายหาดที่ Portobello ห้ากิโลเมตรจากศูนย์กลางของเอดินบะระ เมื่อโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น 'logan
'
'grant ที่นี่ค่ะ '
' มันวันหยุดของฉันให้ '
" โลแกน รู้ ฉันขอโทษ ' แกรนท์ ' แต่รอนแคมป์เบล คนร้าย ได้หลบหนีจากคุก '
'ok ' โลแกนผมจะพบคุณในสำนักงานของฉันประมาณสิบห้านาที '
เธอใส่กางเกงยีนส์และเสื้อยืดกว่าชุดว่ายน้ำของเธอ และเดินได้อย่างรวดเร็วเพื่อให้รถของเธอ .
* *
เจนนี่โลแกนเป็นสารวัตรใน เอดินบะระ ตำรวจ ระหว่างขับรถ 10 นาทีจาก Portobello ในลอนดอนสถานีตำรวจถนน เธอคิดรอนแคมป์เบล เธอรู้ว่าเขาได้ไปเข้าคุกข้อหาฆ่าคนชื่อเครก ซินแคลร์นั่นมันเรื่องเมื่อเจ็ดปีก่อน หลังจากที่เธอได้เข้ามาเป็นตำรวจ แต่เธอก็จำอะไรไม่ได้เลย .
จ่าให้รอโลแกนในสำนักงานของเธอ เขาเข้าใจ แต่ดูน้อง เขาผมดกดำ และเขามีหนวดสีดำขนาดใหญ่ เขาถือเอกสารบางอย่างกับตำรวจบันทึก : รอนแคมป์เบล ' เขียนบนด้านหน้า .
'tell ฉันเกิดอะไรขึ้น ' โลแกนใส่กระเป๋าชายหาด ไว้ในตู้ใต้หน้าต่าง
'campbell หลบหนีจากคุกรถตู้ใกล้ดันดีเวลาเช้านี้ ' แกรนท์ ' พวกเขาย้ายเขาไป saughton ' saughton เป็นคุกในส่วนตะวันตกของเมืองเอดินเบิร์ก’ แคมป์เบลล์ที่ปั๊มน้ำมัน และได้หลบหนีไป เราพบในภายหลังเขาจะขโมยรถ สีฟ้าเข้มออดี้ '
'what คุณทำเพื่อให้ห่างไกล ?
ขอโลแกน' เราได้บอกกับหนังสือพิมพ์ สถานีวิทยุและโทรทัศน์สถานี เราได้ให้พวกเขาหมายเลขรถ และอธิบายว่า แคมป์เบลล์ สวม '
โลแกนกล่าวว่าไม่มีอะไรและคิดว่าสักครู่ .
'is เขาอันตราย คุณคิดว่า ? เธอถามให้ . . . อาจจะ ' ให้ใส่บันทึกตำรวจบนโต๊ะของโลแกน แคมป์เบล และชี้ไปที่มัน เขาอ้าปากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แล้วโทรศัพท์ก็ดังขึ้นให้ตอบ เขาฟัง บอกว่า OK สองครั้ง แล้ววางโทรศัพท์ลง เขาดูที่โลแกน .
'someone พบหญิงสาวร่างกายในโฮลีรูดพาร์ค เราต้องการไปที่นั่นทันที '
'today เป็นวันหยุดของฉัน ' โลแกน .
'not อีกต่อไป ! กล่าวว่า แกรนท์
ไม่กี่นาทีต่อมา โลแกน กับ แกรนท์ ข้างๆเธอในรถ ป้อนโฮลีรูดพาร์คโฮลีรูด Park เป็นหนึ่งในสถานที่ที่สวยที่สุดในเอดินบะระ ภายในอุทยานมีที่นั่งอาเธอร์ สูงเนิน ที่ยืนเหนือทั้งหมดของเอดินบะระ นอกจากนี้ยังมีทะเลสาบและเขตข้อมูล อะไรอื่น ๆเมืองหลวงในโลกมีพื้นที่ขนาดใหญ่ของป่าสีเขียวและเปิดที่ดินใกล้ศูนย์บริการของ เอดินบะระคนรู้ดี และรักมัน นักท่องเที่ยวมักจะไม่ได้ไปที่นั่น
ขณะที่เธอขับรถผ่านพระราชวังโฮลีรู้ดเ , พระราชินีพระราชวังในสกอตแลนด์ โลแกน จำได้ว่าในช่วงกลางของศตวรรษที่สิบหกมีเลือดมากฆาตกรรม ภายในพระราชวังนั่นเอง เธอถามตัวเองว่าพวกเขาจะหาเธอถึงกลุ่มของรถตำรวจ .
โลแกนจอดรถของเธอบนหญ้าที่ด้านข้างของถนนหลังรถตำรวจล่าสุดเธอออกมาและมองไปที่ที่นั่งของอาร์เธอร์ ท้องฟ้าเป็นสีฟ้า และมันยังอุ่นๆ แต่โลแกนเริ่มรู้สึกหนาวในความอยุติธรรมของชีวิตหญิงสาว .
มีกลุ่มของคน ผู้ชายเกือบทั้งหมดยืนประมาณ 100 เมตรบนเนินเขา โลแกนและให้เดินขึ้นเนินเขาไปยังกลุ่ม เมื่อพวกเขามาถึง คนย้ายกลับไปให้ผ่านได้โลแกนก้าวไปข้างหน้าและก้มลงมองร่างของหญิงสาวในวัยยี่สิบปลายของเธอ มีทั้งปาดคอของผู้หญิงและเลือดเต็มไปหมด ผู้หญิงที่มีผมสีเข้ม กางเกงสีฟ้า เสื้อสีขาว กำลังศึกษาร่างกายให้ดี นางเฮเลน โรเบิร์ตสัน หมอ ตำรวจ โลแกนเคยเจอเธอสองสามครั้ง
'helen ' โลแกนอย่างนุ่มนวล โรเบิร์ตสันดู
.
'jenny , ' เธอกล่าว' สวัสดี เป็นธุรกิจที่ไม่ดี ผมเกรงว่า เธอหันหลังกลับเพื่อร่างกาย แต่ไปพูด . . . ที่คุณสามารถดู , คนตัดคอเธอด้วยมีด มันเกือบจะตัดศีรษะของเธอออกไปจากร่างกายของเธอ และมีเลือดมาก เธอชี้ที่พื้นใกล้กับร่างกาย .
'time แห่งความตาย . . . . . . . อาจจะระหว่างสองและสาม ช่วงบ่ายวันนี้ . '
โรเบิร์ตสันอย่างต่อเนื่องเพื่อย้ายรอบร่างกาย เธอประทับใจมันน้อยที่สุด