FINALEI step off the trainI'm walki

FINALE

I step off the train
I'm walking down your street again
And past your door
But you don't live there anymore

It's years since you've been there
Now you've disappeared somewhere
Like outer space
You've found some better place

And I miss you
Like the deserts miss the rain

Could you be dead?
You always were two steps ahead
Of everyone
We'd walk behind while you would run

I look up at your house
And I can almost hear you shout
Down to me
Where I always used to be

And I miss you -
Like the deserts miss the rain

Back on the train
I ask why did I come again
Can I confess
I've been hanging around your old address?

And the years have proved
To offer nothing since you moved
You're long gone
But I can't move on

And I miss you -
Like the deserts miss the rain

I step off the train
I'm walking down your street again
And past your door
I guess you don't live there anymore

It's years since you've been there
Now you've disappeared somewhere
Like outer space
You've found some better place

And I miss you -
Like the deserts miss the rain

And I miss you -
Like the deserts miss the rain (deserts miss the rain)

-

She hid her sadness behind that cheery smile.

She smiled for the camera and performed her heart out.

The fans deserved better.

And she knew she couldn’t let them down despite whatever she felt inside.

-

“This week KBS’s winner is SNSD, LION HEART!”

Everybody jumped with glee.

Finally, the hard efforts paid off.

Well, for her group members and herself of course.

So many reasons to be rejoiced and happy but she couldn’t feel it sincerely.

She’s thankful for her fans.

But she could be even more thankful if they were complete.

-

She finally had some time alone.

The well-deserved break came after a month of promotion.

She’s glad she could have that free time so she decided to head somewhere familiar.

A familiar place that she has not been for the last one year.

-

It took an hour and half to get to the place she intended to visit. Although she was plagued with mixed feelings, she kept a positive mind. It wouldn’t hurt to visit, right? So she assured herself that she would be fine and pressed on.

Pressing on her accelerator as the car moved on a high speed, she took the time to reminisce about the past. Sometimes it drove her mad that she couldn’t salvage the situation and sometimes it pushed her to regrets because she let go of someone special in her life.

It wasn’t her fault to begin with and she was powerless despite the strong friendship she shared with that certain someone. She missed having that person in her arms; she missed the way she teased that someone and of course, missed having that personal time with that person.

Tears welled up in her eyes but she was determined not to cry. She had enough of tears and it has been almost a year. She didn’t want to think about it anymore.

Sadly, her heart misses more.

After an hour and half of drive, she finally reached her destination. The engine was off and she cautiously got out from her car. She wore black shades to hide her tired eyes; a hoodie over her head and the jacket zipped up to her neck. She took a deep breath before stuffing her hands into the pockets of her jeans.

She took one step at a time; though it was heavy and cautious; she hoped that this walk would bring back many memories for her. She walked down that familiar straight; passing through many high-rise apartments.

She smiled as every corner of the street reminded her of that someone. And that the same small bistro at the end of the street was still bustling with people – she used to have brunch with that particular person. She would drive from her house just to visit that special someone.

After she crossed the last traffic light, her movement ceased. She stopped in front of a tall-rise apartment. It looked classy and expensive. Well, it costs almost $1million odd for just one apartment. The familiar surroundings and the well-paved road were still the same. She looked up at a one particular floor.

A heart wept silently. Tears were threatening to fall. She pulled up the mask over her mouth as she tried to muffle her sobs.

“It still hurts.”

She mumbled. She thought she could make it.

“Why does it hurt still? What’s wrong with you, Im Yoona?”

She looked up into the sky to stop the tears from falling.

“Here I am again, unnie. But you’re no longer here anymore.”

She wiped her tears away. She felt like a fool. But she wasn’t going to blame that special someone. She whipped out her phone and her fingers skilfully danced on the surface. She thought about it for the longest time.

She had enough.

She couldn’t handle this anymore.

She needed to vent her frustration somehow.

“Jessica unnie, I’m standing in front of your apartment now. And you don’t stay here anymore. You’re hiding from me; from us. And I know you’re still hurt too. But unnie, I’m hurting too. There were just too many memories between us. I could almost hear your voice screaming from your apartment when you saw my message. And I would be standing here; waited for 10-15 minutes before you appear through the sliding door. I didn’t know I would miss this. And I had never imagined that I wished it so badly now – that you would appear in front of me through that same door once more.”

She paused before she continued typing her message.

“And I miss you – like the desert miss the rain.”

She sent without hesitation.

-

“Im Yoona, what are you doing here?”

Tiffany opened the front door of their dorm. Yoona didn’t head back to her place. She went to the dorm. She needed company.

“Can I stay overnight here?”

“Sure, why not?”

“Is it okay if I bunk in with you, unnie?”

Tiffany wasn’t surprised. She nodded without saying anything. She put her arm around her dongsaeng as they made their way to Tiffany’s room. Yoona sat on Tiffany’s bed; pulling the bolster to her chest.

Tiffany looked on with concern. She knew where her dongsaeng had gone to earlier on.

“Is she there?”

Yoona shook her head.

“Did you knock on her door?”

“I couldn’t do so. She’s not in Korea anyway.”

“Oh yeah, that’s right.”

The two went silent. Tiffany stood up and sat next to Yoona. She hugged the latter tightly.

“I’m sorry.”

Yoona shook her head.

“Don’t give up, Yoona.”

The girl nodded.

“I’m sure Jessica will forgive us. Well at least she will forgive you.”

Yoona kept quiet. She wasn’t too sure of that either. And Tiffany knew it was enough for her. She didn’t want to say anything further.

“Go and wash up. I’ll prepare your sleeping area.”

Tiffany got up and left the room. Yoona sat there, unmoved. Suddenly a phone beeped. She absently-minded took out her phone from her jeans. She didn’t expect anything. It could be her manager sending message for their schedule tomorrow.

But it wasn’t.

She sat there; her arms shook.

A familiar name was in her inbox.

It was just a simple message.

But it was enough for Yoona.

“Im Yoona, I miss you too.”

-

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

FINALEผมก้าวออกจากรถไฟผมกำลังเดินไปตามถนนของคุณอีกครั้งและประตูของคุณที่ผ่านมาแต่คุณไม่อยู่ที่นั่นอีกต่อไปเป็นปีตั้งแต่คุณเคยมีตอนนี้ คุณได้หายไปไหนสักแห่งเช่นอวกาศคุณพบบางดีและคิดถึงเช่นทะเลทรายพลาดฝนคุณสามารถตายคุณมีสองขั้นตอนข้างหน้าเสมอของทุกคนเราจะเดินอยู่ข้างหลังในขณะที่คุณจะเรียกใช้ค้นหาที่บ้านและผมเกือบได้ยินคุณตะโกนเพื่อฉันที่ผมมักจะใช้เป็นและคิดถึง-เช่นทะเลทรายพลาดฝนกลับไปบนรถไฟผมถามว่า ทำไมไม่มาอีกฉันสามารถรับสารภาพหรือไม่ฉันได้รับรอบ ๆ วันที่เก่าอยู่หรือไม่และปีได้พิสูจน์การนำเสนออะไรเนื่องจากที่คุณย้ายคุณหายไปนานแต่ไม่สามารถย้ายในและคิดถึง-เช่นทะเลทรายพลาดฝนผมก้าวออกจากรถไฟผมกำลังเดินไปตามถนนของคุณอีกครั้งและประตูของคุณที่ผ่านมาผมคิดว่า คุณไม่อยู่ที่นั่นอีกต่อไปเป็นปีตั้งแต่คุณเคยมีตอนนี้ คุณได้หายไปไหนสักแห่งเช่นอวกาศคุณพบบางดีและคิดถึง-เช่นทะเลทรายพลาดฝนและคิดถึง-เหมือนทะเลพลาดฝน (หวานคิดถึงสายฝน)-เธอซ่อนความโศกเศร้าของเธออยู่เบื้องหลังรอยยิ้มที่ร่าเริงเธอยิ้มสำหรับกล้อง และทำใจของเธอออกแฟน ๆ ที่สำคัญดีกว่าและเธอรู้ว่า เธอไม่สามารถปล่อยให้พวกเขาลงแม้ มีสิ่งที่เธอรู้สึกภายใน-"สัปดาห์นี้ KBS ผู้ชนะคือ SNSD หัวใจสิงโต"ทุกคนไป ด้วยกลีสุดท้าย ความพยายามหนักจ่ายเงินออกดี สำหรับสมาชิกของกลุ่มของเธอและตัวเองของหลักสูตรหลายเหตุผลที่จะ rejoiced และมีความสุขแต่เธอไม่รู้สึกว่ามันจริงเธอจะขอบคุณสำหรับแฟน ๆ ของเธอแต่เธออาจจะขอบคุณมากถ้าพวกเขาสมบูรณ์-สุดท้ายเธอมีเวลาอยู่คนเดียวแบ่งอื้อมาหลังจากเดือนที่ส่งเสริมเธอมีความยินดีที่เธอได้นั้นฟรีดังนั้นเธอจึงตัดสินใจมุ่งหน้าคุ้นเคยอยู่สถานที่คุ้นเคยที่เธอไม่ได้สำหรับหนึ่งปี-ใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงและครึ่งหนึ่งไปเธอต้องไป แม้ว่าเธอ plagued กับท่ามกลาง เธอเก็บใจบวก มันจะไม่เจ็บไป ขวา เพื่อให้เธอมั่นใจ ตัวเองที่เธอจะปรับ และกดบนเธอย้ายกดในส่วนของเธอเป็นรถในความเร็วสูง ใช้เวลาหวนเกี่ยวกับอดีต บางครั้งมันขับรถเธอบ้าที่เธอไม่สามารถกอบกู้สถานการณ์ และบางครั้งก็ผลักเธอให้ regrets เพราะเธอปล่อยของคนพิเศษในชีวิตของเธอมันไม่ได้บกพร่องของเธอจะเริ่มต้นด้วย และเธอใช้แม้ มีมิตรภาพแข็งแกร่งเธอร่วมกับที่บางคน เธอที่ไม่มีบุคคลในอ้อมแขนของเธอ เธอพลาดแบบเธอ teased ใครคนนั้น และแน่นอน ไม่มีเวลาส่วนตัวบุคคลนั้นน้ำตา welled ในสายตาของเธอ แต่เธอถูกกำหนดไม่ให้ร้องไห้ เธอมีน้ำตาเพียงพอ และได้รับเกือบปี เธอไม่ต้องคิดถึงมันอีกต่อไปเศร้า หัวใจของเธอคิดถึงมากหลังจากชั่วโมงและครึ่งหนึ่งของไดรฟ์ เธอจนถึงปลายทางของเธอ เครื่องยนต์ถูกปิด และเธอเดินมาออกจากรถของเธอ เธอสวมสีดำพรางตาเธอเหนื่อย แท้จริงกับรูปศีรษะของเธอและเสื้อนอกซิปขึ้นคอของเธอ เธอเอาลมหายใจก่อนบรรจุลงในกระเป๋ากางเกงยีนส์ของเธอมือของเขาเธอเอาขั้นตอนหนึ่งที่ ว่าหนัก และระมัด ระวัง เธอหวังว่า เดินนี้จะรื้อฟื้นความทรงจำมากมายสำหรับเธอ เธอเดินลงตรงที่คุ้นเคย ผ่านอพาร์ทเมนท์สูงมากเธอยิ้ม ตามทุกมุมถนนนึกถึงเธอคนนั้น และที่บิสโทรขนาดเล็กเดิมที่สิ้นสุดของถนนยังคงพลุกพล่านไป ด้วยคน – เธอเคยมีบรันช์กับคนนั้น เธอจะขับรถจากบ้านเพียงเพื่อเยี่ยมชมพิเศษคนหลังจากที่เธอเดินข้ามไฟล่าสุด ความเคลื่อนไหวของเธอหยุดตก เธอหยุดอยู่หน้าอพาร์ทเมนท์สูงขึ้น มันดูดีงาม และมีราคาแพง ดี ค่าใช้จ่ายเกือบ $1million คี่ในอพาร์ทเมนท์เดียวกัน สภาพแวดล้อมคุ้นเคยและแห่งประปาก็ยังคงเหมือนกัน เธอมองขึ้นที่พื้นเฉพาะหนึ่งหัวใจร้องไห้เงียบ ๆ น้ำตาถูกคุกคามตก เธอดึงค่ารูปแบบการผ่านปากของเธอขณะที่เธอพยายามเตา sobs ของเธอ"ยังเจ็บ"นาง mumbled เธอคิดว่า เธอสามารถทำให้"ทำไมเจ็บตรงยัง อะไรคือผิดกับคุณ Im Yoonaเธอมองขึ้นฟ้าจะหยุดน้ำตาจากการตกเป็น"นี่ฉันอีก unnie แต่คุณจะไม่มีอีกต่อไป"เธอเช็ดน้ำตาของเธอไป เธอรู้สึกเหมือนคนโง่ แต่เธอไม่ไปตำหนิพิเศษคน เธอถูกตีออกจากโทรศัพท์ของเธอ และมือของเธอ skilfully เต้นบนพื้นผิว เธอคิดเกี่ยวกับมันสำหรับเวลายาวนานที่สุดเธอมีเพียงพอเธอไม่สามารถจัดการนี้อีกต่อไปเธอต้องระบายเธอแห้วอย่างใด"เจสสิก้า unnie ฉันกำลังยืนหน้าอพาร์ทเมนท์ของคุณตอนนี้ และคุณไม่อยู่ที่นี่อีกต่อไป คุณกำลังซ่อนจากฉัน จากเรา และฉันรู้ว่า คุณยังน้อยเกินไป แต่ unnie มากมายเกินไป มีมากเกินไปเพียงแค่ความทรงจำระหว่างเรา ฉันเกือบไม่ได้ยินเสียงของคุณกรีดร้องจากอพาร์ทเมนท์ของคุณเมื่อคุณเห็นข้อความของฉัน และฉันจะเป็นการยืนอยู่ที่นี่ รอ 10-15 นาทีก่อนคุณปรากฏผ่านประตูบานเลื่อน ฉันไม่รู้จะพลาดนี้ และไม่เคยคิดว่า ฉันปรารถนาจะลุ่ยตอนนี้ – แสดงคุณจะเห็นด้านหน้าของฉันผ่านที่เดียว ประตูครั้งเดียวขึ้น "เธอหยุดชั่วคราวก่อนเธอต่อการพิมพ์ข้อความของเธอ"และคิดถึง – เช่นนางสาวทะเลทรายฝน"เธอส่งไปโดยไม่ลังเล-"Im Yoona จะทำอะไรที่นี่"ทิฟฟานีเปิดประตูด้านหน้าของหอพักของพวกเขา Yoona ไม่หัวกลับไปของเธอ เธอไปหอพัก เธอจำเป็นบริษัท"สามารถฉันพักที่นี่""แน่นอน ทำไมไม่""เอาล่ะถ้าฉันนอนกับคุณ unnie ไรครับ"ทิฟฟานี่ไม่ได้ประหลาดใจ เธอพยักหน้าไม่พูดอะไร เธอวางแขนรอบ dongsaeng ของเธอพวกเขาทำทางของพวกเขาไปที่ห้องของทิฟฟานี่ นั่งบนเตียงของทิฟฟานี่ Yoona ดึงใบยางพารากับหน้าอกของเธอทิฟฟานี่มองบน ด้วยความกังวล เธอรู้ว่าที่เธอ dongsaeng ได้ไปก่อนหน้านี้ใน"มีเธอ"Yoona จับศีรษะของเธอ"ไม่ได้คุณเคาะประตูของเธอ""ฉันไม่สามารถทำ เธอไม่ได้ในเกาหลีต่อไป""โอ้ ใช่ ที่เหมาะสม"ทั้งสองก็เงียบ ทิฟฟานีลุกขึ้นยืน และนั่งติดกับ Yoona นาง hugged หลังแน่นขึ้น"ขอโทษ"Yoona จับศีรษะของเธอ"อย่ายอมแพ้ Yoona"หญิงสาวพยักหน้า"ฉันว่า เจสสิก้าจะยกโทษให้เรา ดีที่อย่างน้อย เธอจะยกโทษให้คุณ"Yoona เก็บเงียบ เธอไม่แน่เกินไปที่จะ และทิฟฟานี่รู้ก็เพียงพอสำหรับเธอ เธอไม่ต้องพูดอะไรอีก"ไป และล้างค่า ฉันจะเตรียมพื้นที่ของคุณนอนหลับ"ทิฟฟานี่ได้ค่า และออกจากห้อง Yoona เสาร์ unmoved ทันใดนั้นโทรศัพท์ beeped เธอ absently ใจเอาออกจากโทรศัพท์ของเธอจากกางเกงยีนส์ของเธอ เธอไม่ได้คาดหวังอะไร มันอาจเป็นผู้จัดการของเธอส่งข้อความสำหรับกำหนดการของวันพรุ่งนี้แต่มันไม่ได้เธอนั่ง เธอจับชื่อที่คุ้นเคยในกล่องขาเข้าของเธอได้มันเป็นเพียงข้อความอย่างง่ายแต่ก็เพียงพอสำหรับ Yoona"Im Yoona คิดถึงคุณมากเกินไป"-

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

FINALE ขั้นตอนที่ฉันออกจากรถไฟที่ผมเดินไปตามถนนของคุณอีกครั้งและที่ผ่านมาที่ประตูของคุณแต่คุณไม่ได้อยู่ที่นั่นอีกต่อปีมันตั้งแต่ที่คุณเคยมีตอนนี้คุณได้หายไปที่ใดที่หนึ่งเช่นเดียวกับพื้นที่รอบนอกคุณได้พบสถานที่ที่ดีและผมก็คิดถึงคุณเหมือนทะเลทรายพลาดฝนคุณอาจจะตาย? คุณมักจะมีสองขั้นตอนข้างหน้าของทุกคนที่เราต้องการเดินตามหลังในขณะที่คุณจะวิ่งผมมองขึ้นไปที่บ้านของคุณและผมแทบจะได้ยินเสียงคุณร้องลงมาให้ฉันฉันใช้เสมอที่จะเป็นและฉันคิดถึงคุณ - เหมือนทะเลทรายพลาดฝนกลับบนรถไฟฉันถามทำไมผมมาอีกครั้งฉันจะสารภาพฉันได้รับการแขวนอยู่รอบๆ ที่อยู่เดิมของคุณและปีที่ผ่านมาได้พิสูจน์แล้วว่าจะนำเสนออะไรตั้งแต่คุณย้ายคุณกำลังหายไปนานแต่ฉันไม่สามารถเดินหน้าต่อไปและผมก็คิดถึงคุณ - เหมือนทะเลทรายพลาดฝนผมก้าวออกจากรถไฟที่ผมเดินไปตามถนนของคุณอีกครั้งและที่ผ่านมาที่ประตูของคุณผมคิดว่าคุณไม่ได้อาศัยอยู่ที่นั่นอีกต่อไปมันปีนับตั้งแต่ที่คุณเคยมีตอนนี้คุณได้หายไปที่ใดที่หนึ่งเช่นเดียวกับพื้นที่รอบนอกคุณได้พบสถานที่ที่ดีและผมก็คิดถึงคุณ- เหมือนทะเลทรายพลาดฝนและฉันคิดถึงคุณ - เหมือนทะเลทรายพลาดฝน (ทะเลทรายพลาดฝน ) - เธอซ่อนความโศกเศร้าของเธอที่อยู่เบื้องหลังรอยยิ้มที่ชื่นบาน. เธอยิ้มให้กล้องและดำเนินหัวใจของเธอออกมา. แฟน ๆ สมควรได้รับที่ดีกว่า. และเธอรู้ว่าเธอไม่สามารถให้พวกเขาลงแม้จะมีสิ่งที่เธอรู้สึกภายใน. - "สัปดาห์นี้ผู้ชนะเลิศในรายการ KBS คือ SNSD, หัวใจ LION! "ทุกคนเพิ่มขึ้นด้วยความยินดี. ในที่สุดความพยายามอย่างหนักที่ต้องจ่ายออกไป. ดีสำหรับสมาชิกในกลุ่มของเธอและตัวเองแน่นอน. ดังนั้นหลายเหตุผลที่จะชื่นชมยินดีและมีความสุข แต่เธอไม่สามารถรู้สึกว่ามันจริงใจ. เธอขอบคุณสำหรับ . แฟน ๆ ของเธอแต่เธออาจจะรู้สึกขอบคุณมากขึ้นถ้าพวกเขาสมบูรณ์. - ในที่สุดเธอมีบางเวลาเพียงอย่างเดียว. ดีที่สมควรจะได้หยุดพักมาหลังจากเดือนของโปรโมชั่น. เธอดีใจที่เธอจะได้มีเวลาที่ฟรีดังนั้นเธอจึงตัดสินใจที่จะมุ่งหน้าไปที่คุ้นเคยอยู่ที่ไหนสักแห่ง . สถานที่ที่คุ้นเคยที่เธอไม่ได้รับในช่วงเวลาหนึ่งปี. - มันต้องใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงครึ่งที่จะได้รับไปยังสถานที่ที่เธอตั้งใจที่จะเยี่ยมชม แม้ว่าเธอจะเป็นทุกข์กับความรู้สึกผสมเธอเก็บใจบวก มันจะไม่เจ็บที่จะเยี่ยมชมใช่มั้ย? ดังนั้นเธอจึงมั่นใจตัวเองว่าเธอจะได้รับการปรับและกดลงบน. กดคันเร่งของเธอในฐานะรถย้ายที่ความเร็วสูงเธอเอาเวลาที่จะระลึกถึงเกี่ยวกับอดีตที่ผ่านมา บางครั้งก็ขับรถของเธอบ้าว่าเธอไม่สามารถกอบกู้สถานการณ์และบางครั้งก็ผลักเธอจะเสียใจเพราะเธอปล่อยให้ไปของคนพิเศษในชีวิตของเธอ. มันไม่ได้เป็นความผิดของเธอจะเริ่มต้นด้วยและเธอก็ไม่มีอำนาจที่แม้จะมีมิตรภาพที่แข็งแกร่งเธอร่วม กับใครบางคน เธอคิดถึงการมีบุคคลที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอที่มิ เธอคิดถึงวิธีที่เธอแกล้งว่าคนและแน่นอนพลาดมีเวลาส่วนตัวที่มีคนคนนั้น. น้ำตาซึมขึ้นมาในดวงตาของเธอ แต่เธอก็ตัดสินใจที่จะไม่ร้องไห้ เธอมีเพียงพอของน้ำตาและจะได้รับเกือบปี เธอไม่ต้องการที่จะคิดเกี่ยวกับมันอีกต่อไป. เศร้าคิดถึงหัวใจของเธอมากขึ้น. หลังจากชั่วโมงและครึ่งหนึ่งของไดรฟ์ในที่สุดเธอก็มาถึงปลายทางของเธอ เครื่องยนต์ถูกปิดและเธอระมัดระวังได้ออกจากรถของเธอ เธอสวมสีดำที่จะซ่อนตาเหนื่อยของเธอ hoodie เหนือหัวของเธอและแจ็คเก็ตซิปถึงคอของเธอ . เธอเอาหายใจลึก ๆ ก่อนที่จะบรรจุมือของเธอลงในกระเป๋ากางเกงยีนส์ของเธอเธอเอาขั้นตอนหนึ่งที่เวลา; แม้ว่ามันจะเป็นหนักและระมัดระวัง; เธอหวังว่าการเดินนี้จะนำกลับความทรงจำมากมายสำหรับเธอ เธอเดินลงที่คุ้นเคยตรง ผ่านพาร์ทเมนท์สูงจำนวนมาก. เธอยิ้มมุมของถนนทุกทำให้เธอนึกถึงคนที่ และที่ร้านอาหารเล็ก ๆ เหมือนกันในตอนท้ายของถนนที่ยังคงคึกคักไปด้วยผู้คน - เธอเคยมีบรันช์กับบุคคลโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ เธอจะขับรถจากบ้านของเธอเพียงเพื่อเยี่ยมชมว่าคนพิเศษ. หลังจากที่เธอข้ามสัญญาณไฟจราจรที่ผ่านมาการเคลื่อนไหวของเธอหยุด เธอหยุดอยู่หน้าอพาร์ทเม้นสูงขึ้น มันดูดีงามและมีราคาแพง ดีว่าค่าใช้จ่ายเกือบ $ 1 ล้านแปลกเพียงหนึ่งพาร์ทเมนท์ สภาพแวดล้อมที่คุ้นเคยและถนนดีปูยังคงเหมือนเดิม เธอมองมาที่ชั้นหนึ่งโดยเฉพาะ. หัวใจร้องไห้เงียบ ๆ น้ำตาถูกขู่ว่าจะลดลง เธอดึงขึ้นมาพอกให้ทั่วปากของเธอในขณะที่เธอพยายามที่จะอุดสะอื้นของเธอ. "มันยังคงเจ็บ." เธอพึมพำ เธอคิดว่าเธอสามารถทำให้มัน. "ทำไมมันเจ็บยัง? มีอะไรผิดปกติกับคุณอิ่มยุนอา? "เธอเงยหน้าขึ้นมองไปบนท้องฟ้าที่จะหยุดน้ำตาตก." นี่ฉันอีกครั้งพี่ แต่คุณไม่ได้อยู่ที่นี่อีกต่อไป. "เธอเช็ดน้ำตาของเธอออกไป เธอรู้สึกเหมือนคนโง่ แต่เธอไม่ได้ไปตำหนิว่าคนพิเศษ เธอวิปปิ้งออกมือถือของเธอและนิ้วมือของเธอเต้นเก่งบนพื้นผิว เธอคิดว่าเกี่ยวกับเรื่องเวลาที่ยาวที่สุด. เธอมีเพียงพอ. เธอไม่สามารถจัดการนี้อีกต่อไป. เธอจำเป็นต้องระบายความคับข้องใจของเธออย่างใด. "เจสสิก้าพี่ฉันยืนอยู่หน้าอพาร์ทเม้นของคุณตอนนี้ และคุณไม่ได้อยู่ที่นี่อีกต่อไป คุณกำลังหลบซ่อนตัวจากเรา จากเรา. และฉันรู้ว่าคุณยังคงเจ็บมากเกินไป แต่พี่ฉันทำร้ายเกินไป มีความทรงจำเพียงมากเกินไประหว่างเรา ผมแทบจะได้ยินเสียงกรีดร้องของคุณจากอพาร์ทเม้นของคุณเมื่อคุณเห็นข้อความของฉัน และฉันจะยืนอยู่ที่นี่ รอ 10-15 นาทีก่อนที่คุณจะปรากฏผ่านประตูบานเลื่อน ผมไม่ทราบว่าผมจะพลาด และผมก็ไม่เคยคิดว่าผมอยากให้มันจึงไม่ดีตอนนี้ - ที่คุณจะปรากฏในหน้าของฉันผ่านประตูเดียวกับที่อีกครั้ง ". เธอหยุดชั่วคราวก่อนที่เธอจะยังคงพิมพ์ข้อความของเธอ." และฉันคิดถึงคุณ - เหมือนทะเลทรายพลาดฝน . "เธอส่งโดยไม่ลังเล. -" ยุนอาอิ่มสิ่งที่คุณทำอะไรที่นี่? "ทิฟฟานี่เปิดประตูด้านหน้าของหอพักของพวกเขา ยุนอาไม่ได้มุ่งหน้ากลับไปยังสถานที่ที่เธอ เธอเดินไปหอพัก เธอจำเป็นต้อง บริษัท . "ฉันสามารถพักค้างคืนที่นี่?" "แน่นอนว่าทำไมไม่?" "มันโอเคถ้าผมสองชั้นในกับคุณพี่?" ทิฟฟานี่ไม่แปลกใจ เธอพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร เธอวางแขนของเธอรอบน้องของเธอขณะที่พวกเขาทำทางของพวกเขาไปที่ห้องของทิฟฟานี่ ยุนอานั่งอยู่บนเตียงทิฟฟานี่; ดึงหมอนข้างไปที่หน้าอกของเธอ. ทิฟฟานี่มองด้วยความกังวล เธอรู้ว่าที่น้องของเธอได้ไปก่อนหน้านี้. "เธอเป็นที่นั่น?" ยุนอาส่ายหัวของเธอ. "คุณเคาะประตูเธอ?" "ฉันไม่สามารถทำเช่นนั้น เธอไม่ได้อยู่ในประเทศเกาหลีต่อไป. "" โอ้ใช่ที่เหมาะสม. "ทั้งสองเงียบไป ทิฟฟานี่ลุกขึ้นยืนและนั่งติดกับยุนอา เธอกอดหลังแน่น. "ฉันขอโทษ." ยุนอาส่ายหัวของเธอ. "ไม่ให้ขึ้นยุนอา." หญิงสาวพยักหน้า. "ผมมั่นใจว่าเจสสิก้าจะให้อภัยเรา ดีอย่างน้อยเธอจะยกโทษให้คุณ. "ยุนอาเก็บเงียบ เธอเป็นคนที่ไม่มั่นใจว่าทั้ง ทิฟฟานี่และรู้ว่ามันก็เพียงพอแล้วสำหรับเธอ เธอไม่ต้องการที่จะพูดอะไรต่อไป. "ไปและล้างขึ้น ฉันจะเตรียมความพร้อมพื้นที่ห้องนอนของคุณ. "ทิฟฟานี่ลุกขึ้นและเดินออกจากห้อง ยุนอานั่งอยู่ที่นั่นไม่ไหวติง ทันใดนั้นโทรศัพท์ beeped ์อย่างเลื่อนลอยเธอมีใจเอาโทรศัพท์ของเธอจากกางเกงยีนส์ของเธอ เธอไม่ได้คาดหวังอะไร มันอาจจะเป็นผู้จัดการของเธอส่งข้อความสำหรับตารางของพวกเขาในวันพรุ่งนี้. แต่มันก็ไม่ได้. เธอนั่งอยู่ที่นั่น อ้อมแขนของเธอส่าย. ชื่อที่คุ้นเคยอยู่ในกล่องจดหมายของเธอ. มันเป็นเพียงข้อความง่ายๆ. แต่มันก็เพียงพอแล้วสำหรับยุนอา. "อิ่มยุนอา, ฉันคิดถึงคุณมากเกินไป." -

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตอนจบ

ฉันก้าวออกจากรถไฟ
ฉันเดินลงถนนอีก

และผ่านประตูของคุณ แต่คุณไม่ได้อยู่ที่นั่นอีกต่อไป

มันปีตั้งแต่ที่คุณเคยมี ตอนนี้คุณได้หายไป

ชอบนอกโลก
คุณได้พบสถานที่ที่ดีกว่า

ฉันคิดถึงเธอ
เหมือน ทะเลทรายคุณฝน

คุณจะตาย
คุณเป็นสองขั้นตอนข้างหน้าของทุกคน

เราก็เดินไปข้างหลังในขณะที่คุณวิ่ง

ผมมองบ้าน
และผมเกือบจะได้ยินเสียงเธอตะโกน

ที่ผมลงให้ฉันเสมอเคยเป็น

ผมคิดถึงคุณ -
สายฝนเหมือนทะเลทราย

กลับมาบนรถไฟ
ฉันถามว่าทำไมฉันถึงมาอีกนะ

ฉันสารภาพผมถูกแขวนอยู่รอบ ๆของคุณ ที่อยู่เก่า ?


และปีได้พิสูจน์ให้อะไรเมื่อคุณย้ายคุณก็หายไปนาน

แต่ฉันไม่สามารถย้าย

ผมคิดถึงคุณ -
สายฝนเหมือนทะเลทราย

ฉันก้าวออกจากรถไฟ
ฉันเดินลงถนนอีก

ฉันว่าประตูและอดีตของคุณ คุณไม่ได้อยู่ที่นั่นอีกต่อไป

มันปีตั้งแต่ที่คุณเคยมี ตอนนี้คุณได้หายไป

ชอบนอกโลก
คุณได้พบสถานที่ที่ดีกว่า

ผมคิดถึงคุณ -
เหมือน ทะเลทรายคุณฝน

ผมคิดถึงคุณ -
สายฝนเหมือนทะเลทราย ( ทะเลทรายสายฝน )

--

เธอซ่อนความเศร้าไว้ที่ยิ้มแย้มแจ่มใส ยิ้ม

เธอยิ้มให้กล้องแสดงหัวใจเธอ

แฟนบอลสมควรได้รับดีกว่า

และเธอรู้ว่าเธอไม่สามารถปล่อยให้พวกเขาลง แม้จะมีสิ่งที่เธอรู้สึกข้างใน

-

" อาทิตย์นี้รายการของผู้ชนะ คือ ทิฟฟานี่ หัวใจสิงห์ "

ทุกคนกระโดดด้วยความยินดี

ในที่สุด ความพยายามอย่างหนักจ่ายออก

แต่สำหรับสมาชิกในกลุ่มของเธอ และตัวเธอเองแน่นอน

ดังนั้น มีหลายเหตุผลที่จะดีใจ และมีความสุข แต่เธอไม่ได้รู้สึกว่ามันจริงใจ

เธอขอบคุณแฟนๆ ของเธอ แต่เธออาจจะ

ขอบคุณมากขึ้นถ้าพวกเขาได้เสร็จสมบูรณ์

-

ในที่สุดก็มีเวลาอยู่คนเดียว

ดีสมควรแบ่งมา หลังจากเดือนของการส่งเสริมการขาย

เธอดีใจที่เธอสามารถมีเวลาว่าง เธอจึงตัดสินใจที่จะมุ่งหน้าไปที่ไหนสักแห่งที่คุ้นเคย

สถานที่คุ้นเคย ที่เธอได้รับเมื่อปีที่แล้ว

-

มันใช้เวลาชั่วโมงครึ่งที่จะได้รับไปยังสถานที่ที่เธอตั้งใจที่จะเข้าเยี่ยมชม ถึงแม้ว่าเธอจะเป็น plagued กับความรู้สึกผสม เธอเอาแต่คิดบวก มันคงไม่เจ็บไปใช่ไหม ดังนั้น เธอมั่นใจว่าตัวเองว่าเธอจะไม่เป็นไร และกดบน

กดคันเร่งเป็นรถย้ายที่ความเร็วสูงเธอเอาเวลานึกถึงเรื่องอดีต บางครั้งมันทำให้เธอโกรธที่เธอไม่สามารถกอบกู้สถานการณ์ และบางครั้งก็ผลักเธอให้เสียใจ เพราะเค้าปล่อยคนที่พิเศษสุดในชีวิตของเธอ . . . . .

มันไม่ใช่ความผิดของเธอที่จะเริ่มต้นด้วยและหล่อนอ่อนแอ แม้จะมีมิตรภาพที่แข็งแกร่งที่เธอใช้ร่วมกันกับบางคน . เธอไม่ได้มีคนที่ในอ้อมแขนของเธอเธอพลาด เธอแกล้งใครบางคน และแน่นอน ไม่ได้มีเวลาส่วนตัวกับบุคคลนั้น น้ำตาเอ่อ

ในดวงตาของเธอ แต่เธอพยายามจะไม่ร้องไห้ เธอมีเพียงน้ำตาและมันได้เกือบปีแล้ว เธอไม่อยากคิดถึงมันอีกแล้ว

เศร้า หัวใจเธอพลาดอีก

หลังจากชั่วโมงและครึ่งหนึ่งของไดรฟ์ ในที่สุดหล่อนก็ถึงปลายทางของเธอเครื่องยนต์ก็ปิด แล้วเธอก็ค่อยออกมาจากรถของเธอ เธอสวมเฉดสีดำซ่อนดวงตาที่เหนื่อยล้าของเธอ ฮู้ดเหนือศีรษะของเธอและแจ็คเก็ตซิปขึ้นที่คอของเธอ เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะยัดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงยีนส์ของเธอ

เธอเอาขั้นตอนหนึ่งที่เวลา แต่มันหนัก และระมัดระวัง เธอหวังว่าเดินนี้จะนำความทรงจำมากมายที่เธอกลับมาเธอเดินลงมาที่คุ้นเคยตรง ; ผ่านอพาร์ทเมนท์สูงมาก

เธอยิ้มขณะที่ทุกมุมของถนนทำให้เธอนึกถึงใครบางคน และที่เหมือนกันเล็ก Bistro ที่จุดสิ้นสุดของถนนก็ยังคึกคักด้วยผู้คน และเธอต้องทานข้าวกับบุคคลนั้นโดยเฉพาะ เธอจะขับรถจากบ้านเธอแค่ชม

คนที่พิเศษหลังจากที่เธอได้ชมแสงสุดท้าย การเคลื่อนไหวของเธอหยุด . เธอหยุดอยู่หน้าอพาร์ทเม้นที่เพิ่มขึ้นสูง มันดูงามและราคาแพง มันค่าใช้จ่ายเกือบ $ 1million แปลกซักเม้น สภาพแวดล้อมที่คุ้นเคยและดี paved ถนนก็ยังคงเหมือนเดิม เธอมองที่พื้นโดยเฉพาะ

หัวใจร้องไห้อย่างเงียบๆ น้ำตาถูกขู่ว่าจะล้มเธอดึงหน้ากากปิดปากของเธอขณะที่เธอพยายามที่จะกลบเสียงสะอื้นของเธอ

" มันยังคงเจ็บ "

เธอพึมพำ . เธอคิดว่าเธอสามารถทำให้มัน

" ทำไมมันเจ็บอีก เกิดอะไรขึ้นกับคุณ อิม ยุนอา ? "

เธอมองขึ้นสู่ท้องฟ้า เพื่อห้ามน้ำตาไม่ให้ตก

" ผมมาอีกแล้วพี่ แต่คุณไม่อยู่ที่นี่อีกแล้ว "

เธอเช็ดน้ำตาของเธอทันที เธอรู้สึกเหมือนคนโง่แต่เธอไม่ได้ไปโทษคนที่พิเศษ เธอกระชากออกโทรศัพท์ของเธอและนิ้วมือของเธอแดงเต้นบนพื้นผิว เธอคิดว่าเรื่องมันนานแล้ว

เธอพอแล้ว

ก็รับมือไม่ไหวแล้ว

เธอต้องการระบายความคับข้องใจของเธอก็ตามที

" พี่เจสสิก้า ฉันยืนอยู่หน้าห้องของเธอแล้ว และคุณไม่ได้อยู่ที่นี่อีกต่อไป คุณปิดบังฉันจากเรา และฉันรู้ว่าคุณยังคงเจ็บปวด แต่พี่ค่ะ ฉันก็เจ็บเหมือนกัน มีเพียงมากเกินไปความทรงจำระหว่างเรา ผมเกือบจะได้ยินเสียงของคุณเสียงจากห้องพักของคุณเมื่อคุณเห็นข้อความของฉัน และผมจะยืนอยู่ที่นี่ รอประมาณ 10-15 นาทีก่อนที่จะปรากฏผ่านประตูบานเลื่อน ข้าไม่รู้ว่าข้าจะพลาดงานนี้และฉันก็ไม่เคยคิดเลยว่าผมต้องการมันมากตอนนี้ –คุณจะปรากฏในหน้าของฉันผ่านประตูเดียวกันอีกครั้ง "

เธอนิ่งก่อนที่เธอยังคงพิมพ์ข้อความเธอ

" และฉันคิดถึงเธอ–เหมือนทะเลทราย คุณฝน "

เธอ
ส่งโดยไม่ลังเล
-
" อิม ยุนอา เธอมาทำอะไรที่นี่ ? "

ทิฟฟานี่ เปิดไปหน้าประตูของหอพัก ยุนอาไม่ได้กลับไปที่ของเธอเธอเดินไปที่ห้อง เธอต้องการบริษัท

" ฉันสามารถพักค้างคืนที่นี่ "

" แน่นอน ทำไมจะไม่ล่ะ "

" มันโอเคถ้าฉันสบายกับคุณพี่ "

ทิฟฟานี่ไม่ได้แปลกใจเลย เธอพยักหน้าโดยไม่พูดอะไรเลย เธอวางแขนของเธอรอบๆน้องสาวของเธอที่พวกเขาทำทางของพวกเขาไปยังห้องของทิฟฟานี ยุนอา ทิฟฟานี่นั่งบนเตียง ดึงหมอนข้างไปยังหน้าอก

ทิฟฟานี่มองดูด้วยความเป็นห่วงเธอรู้ว่าน้องชายของเธอไปก่อนหน้านี้

" เธออยู่ที่นั่นรึ ? "

ยุนอาสะบัดหัว

" เธอเคาะประตูห้องเธอ "

" ผมไม่สามารถทำเช่นนั้น เธอไม่ได้อยู่ในเกาหลีต่อไป . "

" โอ้ใช่ , นั่นแหละ "

สองไปเงียบ ทิฟฟานี่ลุกขึ้นยืนแล้วนั่งลงข้างๆยุนอา เธอกอดหลังแน่นๆ

" ฉันขอโทษ . . . "

ยุนอาสะบัดหัว

" ไม่เลิก ยุนอา "



สาวพยักหน้า" ฉันแน่ใจว่าเจสสิก้าจะยกโทษให้เรา อย่างน้อยเธอจะให้อภัยคุณ "

ยุนอาเก็บเงียบไว้ เธอไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกัน และทิฟฟานี่ ก็รู้ว่ามันเพียงพอสำหรับเธอ เธอไม่อยากจะพูดอะไรต่อไป . .

" ไปล้างหน้า ผมจะเตรียมพื้นที่นอนของคุณ . "

ทิฟฟานี่ลุกขึ้นแล้วออกจากห้องไป ยุนอานั่งเฉย . ทันใดนั้นโทรศัพท์ beeped .เธอเผลอใจหยิบเอาโทรศัพท์ของเธอจากกางเกงยีนส์ของเธอ เธอไม่ได้คาดหวังอะไร มันอาจเป็นผู้จัดการของเธอส่งข้อความสำหรับตารางของพรุ่งนี้

แต่มันไม่ใช่

เธอนั่งอยู่ แขนของเธอสั่น

ชื่อที่คุ้นเคยในกล่องจดหมายของเธอ

มันเป็นแค่ข้อความ

แต่มันก็เพียงพอสำหรับยุนอา

" อิม ยุนอา ฉันคิดถึง "

- คุณด้วย