5. ConclusionIn this study I examin

5. Conclusion
In this study I examine how the balance sheet approach in financial reporting has influenced the use of accounting
information in debt contracts. Analyzing a large sample of private debt agreements, I find that the use of balance sheet
covenants (such as net worth) has decreased over time, while inclusion of income statement covenants (such as interest
coverage) has remained constant. I examine how the balance sheet approach, with its increase in fair value and estimated
asset and liability values, has contributed to the decline in use of balance sheet covenants. Using the Volatility Ratio (VR), a
proxy for exposure to balance sheet-based accounting rules, I find a negative association between the balance sheet
approach and use of balance sheet covenants.
Although the empirical evidence shows a significant association between the VR and covenant inclusion, several
important caveats apply in interpreting the results. First, while the VR appears to capture the cross-sectional variation in
the effects of the balance sheet approach, it is likely measured with error. Specifically, it is difficult to separate balance
sheet adjustments from non-adjustment items using Compustat data. Second, there are a variety of reasons other than
accounting standards that could lead to changes in covenant use. I have tried to control for these alternative explanations
in the empirical tests. However, to the extent that the alternatives are difficult to measure empirically (e.g. scarce data on
which loans are sold in the secondary market or securitized), there may be additional factors driving the change in
covenant use. On this basis, I conclude that the long-term shift in standard setting related to the balance sheet approach
has contributed to, but is not the sole reason for, the change in use of balance sheet covenants

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

5. สรุป
ในการศึกษานี้ผมตรวจสอบวิธีการวิธีการในงบดุลในการรายงานทางการเงินที่มีอิทธิพลต่อการใช้งานของบัญชีที่
ข้อมูลในการทำสัญญาหนี้ การวิเคราะห์ตัวอย่างขนาดใหญ่ของสัญญาตราสารหนี้ภาคเอกชนผมพบว่าการใช้งบดุล
พันธสัญญา (เช่นมูลค่าสุทธิ) ได้ลดลงเมื่อเวลาผ่านไปในขณะที่การรวมของพันธสัญญางบกำไรขาดทุน (เช่นดอกเบี้ย
คุ้มครอง) ได้คงที่ ผมตรวจสอบวิธีการวิธีการในงบดุลมีการเพิ่มขึ้นในมูลค่ายุติธรรมโดยประมาณ
สินทรัพย์และหนี้สินค่าได้มีส่วนร่วมในการลดลงในการใช้งานของพันธสัญญาในงบดุล โดยใช้อัตราส่วนความผันผวน (VR) ซึ่งเป็น
พร็อกซี่สำหรับการเปิดรับเพื่อความสมดุลของกฎระเบียบทางบัญชีแผ่นตามผมพบความสัมพันธ์เชิงลบระหว่างงบดุล
วิธีการและการใช้ข้อสัญญาในงบดุล.
แม้ว่าหลักฐานเชิงประจักษ์แสดงให้เห็นถึงความสัมพันธ์อย่างมีนัยสำคัญระหว่าง VR และพันธสัญญา รวมหลาย
ประการที่สำคัญใช้ในการแปลผล ครั้งแรกในขณะที่ VR ปรากฏในการจับภาพรูปแบบตัดขวางใน
ผลกระทบของวิธีการที่ในงบดุลก็มีแนวโน้มที่จะวัดที่มีข้อผิดพลาด โดยเฉพาะมันเป็นเรื่องยากที่จะแยกความสมดุลของ
การปรับเปลี่ยนแผ่นจากรายการที่ไม่ใช่การปรับใช้ข้อมูล Compustat ประการที่สองมีความหลากหลายของเหตุผลอื่นนอกเหนือจาก
มาตรฐานการบัญชีที่อาจนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงในการใช้งานพันธสัญญา ฉันได้พยายามที่จะควบคุมคำอธิบายทางเลือกเหล่านี้
ในการทดสอบเชิงประจักษ์ แต่เท่าที่ทางเลือกที่เป็นเรื่องยากที่จะวัดสังเกตุ (เช่นข้อมูลที่หายากในการ
ที่เงินให้สินเชื่อที่มีขายในตลาดรองหรือเป็นหลักทรัพย์) อาจจะมีปัจจัยอื่นผลักดันการเปลี่ยนแปลงใน
การใช้งานพันธสัญญา บนพื้นฐานนี้ผมสรุปได้ว่าการเปลี่ยนแปลงในระยะยาวในการตั้งค่ามาตรฐานที่เกี่ยวข้องกับวิธีการที่ในงบดุล
ได้มีส่วนร่วม แต่ไม่ได้เป็นเหตุผล แต่เพียงผู้เดียวสำหรับการเปลี่ยนแปลงในการใช้ข้อสัญญาในงบดุล

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

5 . สรุปในการศึกษานี้ ผมศึกษาแล้วในงบดุลในการรายงานทางการเงินที่มีอิทธิพลต่อการใช้บัญชีข้อมูลในสัญญาหนี้ การวิเคราะห์ตัวอย่างขนาดใหญ่ของข้อตกลงหนี้ส่วนบุคคล ผมพบว่าการใช้งบดุลพันธสัญญา ( เช่นมูลค่าสุทธิ ) ลดลงตลอดเวลา ในขณะที่รวมของงบการเงินหลัก ( เช่นดอกเบี้ยความคุ้มครอง ) มีอัตราที่คงที่ ผมศึกษาวิธีงบดุลที่มีเพิ่มขึ้นในมูลค่ายุติธรรมโดยประมาณสินทรัพย์และหนี้สินค่า มีส่วนในการปฏิเสธการใช้ข้อสัญญาแผ่นดุล การใช้อัตราส่วนการระเหย ( VR )พร็อกซี่สำหรับการใช้กฎในงบดุลบัญชี ผมพบความสัมพันธ์เชิงลบระหว่างงบดุลการเข้าถึงและการใช้ข้อสัญญาแผ่นดุลแม้ว่าหลักฐานเชิงประจักษ์แสดงให้เห็นความสัมพันธ์ระหว่าง VR และพันธสัญญาการรวมหลายที่สำคัญใช้ในการตีความ caveats ผลลัพธ์ แรก ในขณะที่ VR จะปรากฏขึ้นเพื่อจับภาพการตัดในผลของงบดุล ก็น่าจะวัดกับข้อผิดพลาด โดยเฉพาะ , มันเป็นเรื่องยากที่จะแยกความสมดุลแผ่นปรับไม่ปรับรายการ โดยใช้ข้อมูลจากคอมพิว ตท . ประการที่สอง มีหลากหลายเหตุผลอื่นมากกว่ามาตรฐานการบัญชีที่สามารถนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงในกติกาการใช้ ฉันได้พยายามที่จะควบคุมคำอธิบายทางเลือกเหล่านี้ในการทดสอบเชิงประจักษ์ อย่างไรก็ตาม เท่าที่เป็นทางเลือกที่ยากที่จะวัดเชิงประจักษ์ ( เช่นหายากข้อมูลซึ่งเงินให้กู้ยืมที่มีขายในตลาดรองหรือ securitized ) อาจจะมีปัจจัยเสริม ทำให้เปลี่ยนกติกาการใช้ บนพื้นฐานนี้ ผมสรุปได้ว่า การเปลี่ยนแปลงระยะยาวในการกำหนดมาตรฐานที่เกี่ยวข้องกับงบดุลมีส่วน แต่ไม่ใช่เหตุผล แต่เพียงผู้เดียวสำหรับการเปลี่ยนแปลงในการใช้รายละเอียดงบดุล