As we sped down the highway, the qu

As we sped down the highway, the quiet and calming hum of the car seemed somehow at odds with the late-summer lushness of the Pennsylvania landscape. Without warning this quiet calm was shattered when my Uncle Alex yelled, “Firsts!”
“Uh, military railroads”, I mumbled, drawing myself out of a sleepy reverie.
“A working submarine”, Alex countered quickly.
“Hospital ships.”
“Flame throwers.”
Back and forth we went. We were playing one of our many Civil War word games. This one consisted of calling out all of the many things that the Civil War saw the first instance of. It was a great way to pass time when on a long road trip. I remember this particular trip with such clarity for two reasons. One was that we were on our way to visit Wheatland, the home of James Buchanan, a destination that I had been looking forward to for some time. The second reason is that the very next day was my birthday. I was turning eight.

I suppose for most children it would have seemed strange to be spending their birthday at the former home of a pre-Civil War president. To me it only seemed like a long-awaited treat. My Uncle Alex was an amateur Civil War historian with an infectious love of learning. Alex's sickness took the form of believing that late 19th century American history was more exciting and more worthy of our attention than any other period of human existence. It would prove to be an illness that soon held me under it's spell also. It all started when Alex bought me an Abraham Lincoln action figure for my 4th birthday. I remember unwrapping the gift paper, revealing the strange gaunt figure as my Uncle described to me in hushed tones who this man was and what he had done for our country. The real gift that Alex gave me over the years, however, was that he never acted as if it were odd for a young boy to have a keen interest in history. Because staying up late debating whether or not Stonewall Jackson was a hypochondriac was treated as perfectly normal, perfectly normal it became.

Looking back, I first remember thinking about what I would later realize was ethics or morals in relation to Robert E. Lee and his decision to support his home state of Virginia against the Union. My first contemplation of death took place after reading the correspondence of a young Union soldier who was shot and killed at Manassas before his younger bride ever received his letter. In short, my entire awareness has been shaped and influenced by my Uncle Alex's colorful pedagogy. I don't know what my life would have been without his influence but it certainly would have been different. I'm grateful that I shall never know.

Uncle Alex didn't just teach me about a period of history. He taught me about life. He taught me the power of opening young minds to the mystery of knowledge. Most importantly, he taught me how to live life with excitement and passion. They are lessons I shall never forget.

This scholarship essay question (Who has been the most influential person in your life?) is a common scholarship prompt. The example posted here is a winning scholarship submission that deals effectively and affectionately with the question

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เป็นเรา sped ลำเงียบ และสงบครวญของรถดูเหมือนอย่างใด at odds with พลายการ์เด้นช่วงปลายฤดูร้อนของภูมิทัศน์เพนซิลวาเนีย ไม่ มีคำเตือน นี้สงบเงียบถูกทำลายอย่างราบคาบเมื่อ Alex ลุงของฉัน yelled, "Firsts" " Uh รถรางทหาร", ฉัน mumbled รูปวาดเองไม่สบายง่วงนอน "การทำงานเรือดำน้ำ" Alex countered อย่างรวดเร็ว "โรงพยาบาลจัดส่ง" "เปลวไฟ throwers" กลับมาเราก็ เราได้เล่นเกมคำสงครามกลางเมืองของเราหลายอย่างใดอย่างหนึ่ง นี้ประกอบด้วยโทรออกทั้งหมดของสิ่งที่สงครามกลางเมืองเห็นอินสแตนซ์แรกของ มันเป็นวิธีดีที่ผ่านเวลาเวลาในการเดินทางถนนยาว ผมจำได้ว่า ทริความชัดเจนดังกล่าวนี้โดยเฉพาะด้วยเหตุผลสองประการ คนที่เราอยู่บนทางไป Wheatland บ้านของ James buchanan ทำยอด ปลายทางที่ฉันมีการมองไปข้างหน้าบางครั้ง เหตุผลที่สองคือ ว่า วันถัดมากเป็นวันเกิดของฉัน ฉันถูกเปิดแปดฉันคิดว่า เด็กส่วนใหญ่มันจะดูแปลก ๆ จะใช้วันเกิดของพวกเขาที่บ้านเดิมของประธานาธิบดีสงครามพลเรือนล่วงหน้า ฉัน เฉพาะเหมือนรักษาที่ยาวนานที่รอคอย Alex ลุงของฉันมีนักประวัติศาสตร์สงครามกลางเมืองสมัครเล่นกับรักในเรียนรู้การติดเชื้อได้ โรคของ Alex เอาแบบเชื่อว่า ปลายศตวรรษประวัติศาสตร์อเมริกันน่าตื่นเต้นมากขึ้นและน่าสนใจของเรามากกว่าช่วงอื่น ๆ ของการดำรงอยู่ของมนุษย์ มันจะพิสูจน์ให้ การเจ็บป่วยที่เร็ว ขึ้นฉันภายใต้มันสะกดยัง มันทั้งหมดเริ่มต้นเมื่อ Alex ซื้อผมมีรูปการกระทำของอับราฮัมลินคอล์นสำหรับวันเกิดของฉัน 4 ผมจำได้ว่า unwrapping กระดาษของขวัญ เปิดเผยตัวเลขอนต์แปลกเป็นลุงของฉันอธิบายให้ฉันในโทน hushed เจ้าชายคนนี้และเขาได้ทำในประเทศของเรา ของขวัญจริงที่ Alex ให้ผมปี อย่างไรก็ตาม ไม่ว่า เขาไม่เคยได้ปฏิบัตินั้นแปลกสำหรับชายหนุ่มที่มีความสนใจกระตือรือร้นในประวัติ เนื่องจากพักค่าสายโต้วาทีหรือไม่ Stonewall Jackson ถูก hypochondriac ถูกถือเป็นสิ่งปกติ ปกติสมบูรณ์ก็กลายเป็นผมต้องมองกลับ จำคิดอะไรฉันต้องภายหลังทราบจริยธรรมหรือศีลธรรมเกี่ยวกับโรเบิร์ต E. Lee และตัดสินใจของเขาสนับสนุนเขาบ้านรัฐเวอร์จิเนียกับสหภาพ สะสมของฉันแรกตายเอาหลังจากอ่านจดหมายของสหภาพทหารหนุ่มที่ถูกยิง และฆ่าในมานาสซาสก่อนที่เจ้าสาวของเขาอายุน้อยกว่าเคยได้รับจดหมายของเขา ในระยะสั้น จิตสำนึกของฉันทั้งหมดได้รับรูป และรับอิทธิพลจากกลางสีสันของ Alex ลุงของฉัน ไม่ทราบว่าชีวิตจะได้รับ โดยไม่มีอิทธิพลของเขา แต่ก็แน่นอนจะได้รับแตกต่างกัน ฉันว่า ฉันจะไม่เคยทราบว่าขอบคุณลุง Alex ไม่เพียงสอนผมเกี่ยวกับระยะเวลาของประวัติศาสตร์ เขาสอนฉันเกี่ยวกับชีวิต เขาสอนฉันกำลังเปิดจิตใจเด็กเพื่อตรวจสอบความรู้ สำคัญ เขารู้ว่า ชีวิต มีความตื่นเต้นและความรัก พวกเขาได้สอนฉันจะไม่ลืมคำถามเรียงความนี้ทุนการศึกษา (ที่มีผู้มีอิทธิพลที่สุดในชีวิตของคุณ) พร้อมทุนการศึกษาทั่วไปได้ ตัวอย่างการลงรายการบัญชีที่นี่จะส่งทุนชนะที่เกี่ยวข้องได้อย่างมีประสิทธิภาพ และด้วยความรักพร้อมคำถาม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในขณะที่เราเร่งลงทางด่วน, ครวญเพลงเงียบและสงบเงียบของรถดูเหมือนอย่างใดที่ขัดแย้งกับความฉ่ำปลายฤดูร้อนของภูมิทัศน์เพนซิล โดยไม่มีการเตือนเงียบสงบนี้ถูกทำลายเมื่อลุงของฉันตะโกนใส่อเล็กซ์ "ที่หนึ่ง"
"เอ่อรถไฟทหาร" ผมพึมพำ, การวาดภาพตัวเองออกจากภวังค์ง่วงนอน.
"เรือดำน้ำทำงาน" อเล็กซ์โต้ได้อย่างรวดเร็ว.
"เรือโรงพยาบาล."
"พ่นเปลวไฟ."
กลับมาที่เราไป เรากำลังเล่นหนึ่งของพลเรือนจำนวนมากของเราสงครามเกมคำศัพท์ หนึ่งนี้ประกอบด้วยโทรออกทั้งหมดของหลายสิ่งหลายอย่างที่สงครามกลางเมืองเห็นตัวอย่างแรกของ มันเป็นวิธีที่ดีที่จะผ่านช่วงเวลาในการเดินทางถนนยาว ผมจำได้ว่าการเดินทางครั้งนี้โดยเฉพาะอย่างยิ่งมีความชัดเจนดังกล่าวด้วยเหตุผลสองประการ หนึ่งคือการที่เราอยู่ในทางของเราไปเยี่ยมชมวีบ้านของเจมส์บูคานัปลายทางที่ฉันได้รับการมองไปข้างหน้าเพื่อบางครั้ง เหตุผลที่สองคือในวันรุ่งขึ้นเป็นวันเกิดของฉัน ผมก็หันแปด. ผมคิดว่าสำหรับเด็กส่วนใหญ่ก็จะได้ดูเหมือนแปลกที่จะใช้จ่ายวันเกิดของพวกเขาที่บ้านเก่าของประธานาธิบดีสงครามก่อนโยธา สำหรับผมมันดูเหมือนว่าการรักษาที่รอคอยมานาน ฉันลุงอเล็กซ์เป็นนักประวัติศาสตร์สมัครเล่นสงครามกลางเมืองด้วยความรักติดเชื้อของการเรียนรู้ โรคภัยไข้เจ็บของอเล็กซ์เอารูปแบบของความเชื่อว่าในช่วงปลายศตวรรษที่ 19 ประวัติศาสตร์อเมริกันได้มากขึ้นน่าตื่นเต้นและคุ้มค่ามากขึ้นของความสนใจของเรากว่าช่วงเวลาอื่น ๆ ของการดำรงอยู่ของมนุษย์ มันจะพิสูจน์ได้ว่าเป็นความเจ็บป่วยที่จัดขึ้นในเร็ว ๆ นี้ผมก็อยู่ภายใต้การสะกดยัง มันทั้งหมดเริ่มต้นเมื่ออเล็กซ์ซื้อฉันดำเนินการร่างอับราฮัมลินคอล์นสำหรับวันเกิดของฉันที่ 4 ผมจำได้ว่า unwrapping กระดาษของขวัญที่เผยให้เห็นร่างผอมแห้งแปลกที่ลุงของฉันอธิบายกับผมในโทน hushed ที่ชายคนนี้และเป็นสิ่งที่เขาได้ทำเพื่อประเทศของเรา ของขวัญจริงว่าอเล็กซ์ให้ผมในช่วงหลายปี แต่คือการที่เขาไม่เคยทำหน้าที่ราวกับว่ามันเป็นเรื่องแปลกสำหรับเด็กหนุ่มที่จะมีความสนใจในประวัติศาสตร์ เพราะอยู่ขึ้นปลายโต้วาทีหรือไม่ว่าสโตนวอลแจ็คสันก็อันตรธานได้รับการรักษาตามปกติอย่างสมบูรณ์แบบปกติอย่างสมบูรณ์มันก็กลายเป็น. มองย้อนกลับไปครั้งแรกที่ผมจำความคิดเกี่ยวกับสิ่งที่ฉันหลังจากนั้นก็จะได้รับการตระหนักถึงจริยธรรมหรือศีลธรรมในความสัมพันธ์กับโรเบิร์ตอีลีและเขา การตัดสินใจที่จะสนับสนุนการบ้านของรัฐเวอร์จิเนียกับยูเนี่ยน สมาธิครั้งแรกของฉันของการเสียชีวิตที่เกิดขึ้นหลังจากที่ได้อ่านจดหมายของสหภาพทหารหนุ่มที่ถูกยิงเสียชีวิตที่มานาสซาก่อนที่เจ้าสาวคนเล็กของเขาเคยได้รับจดหมายของเขา ในระยะสั้นการรับรู้ทั้งหมดของฉันได้รับการมีรูปร่างและได้รับอิทธิพลจากการเรียนการสอนที่มีสีสันลุงของอเล็กซ์ของฉัน ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่ชีวิตของฉันจะได้รับโดยไม่ต้องอิทธิพลของเขา แต่อย่างแน่นอนจะได้รับที่แตกต่างกัน ผมรู้สึกขอบคุณที่ฉันไม่เคยจะรู้. ลุงอเล็กซ์ไม่ได้เพียงแค่สอนฉันเกี่ยวกับช่วงเวลาแห่งประวัติศาสตร์ เขาสอนให้ฉันเกี่ยวกับชีวิต เขาสอนให้ฉันอำนาจของการเปิดจิตใจของเด็กความลึกลับของความรู้ สิ่งสำคัญที่สุดคือเขาสอนฉันวิธีการใช้ชีวิตด้วยความตื่นเต้นและความหลงใหล พวกเขาเป็นบทเรียนที่ผมจะไม่มีวันลืม. ทุนการศึกษาคำถามบทความนี้ (ใครได้รับบุคคลที่มีอิทธิพลมากที่สุดในชีวิตของคุณ?) เป็นทุนการศึกษาพร้อมท์ที่พบบ่อย ตัวอย่างเช่นโพสต์ที่นี่คือการส่งทุนการศึกษารางวัลที่เกี่ยวข้องอย่างมีประสิทธิภาพและสนิทสนมกับคำถาม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ขณะที่เราขับรถลงทางด่วน เงียบและสงบครวญเพลงของรถดูเหมือนอย่างใดหมางใจปลายฤดูร้อนฉ่ำของภูมิทัศน์ที่เพนซิลวาเนีย โดยไม่มีการเตือน สงบเงียบนี้ก็สลายเมื่อลุงอเล็กซ์ตะโกนว่า " ที่หนึ่ง ! "
" เอ่อ ทางรถไฟทหาร " ฉันพึมพำ วาดตัวเองออกจากภวังค์หลับ
" เรือดำน้ำ " ทำงาน อเล็กซ์โต้เร็ว

" โรงพยาบาลเรือ”" เผาไฟ "
ไปมาเราก็ไป เราเล่นหนึ่งของเราหลายสงครามกลางเมืองคำเกม อันนี้คือโทรออกทั้งหมดของหลายสิ่งที่สงครามกลางเมืองเห็นรายแรกของ มันเป็นวิธีที่ดีที่จะผ่านเวลาในการเดินทางถนนยาว ผมจำนี้เฉพาะการเดินทางด้วยเช่นความชัดเจนสำหรับสองเหตุผล คือว่าเราในทางของเราที่จะเยี่ยมชมวีท