From this review of the literature,

From this review of the literature, the following conclusions may be drawn:
1. There is a need for a holistic definition of ‘sustainable tourism’.
Sustainable tourism has, in the literature, evolved from a purely environmental viewpoint to
include a more balanced view incorporating social, cultural and economic elements.
However, its history in environmentalism still pervades, creating confusion and ambiguity in
understanding sustainable tourism (see Sinclair & Jayawardena, 2003). Formal definitions
offered by the UNWTO do little to reduce this ambiguity. As it stands, sustainable tourism as
a concept, should been seen to promote the development of a successful and viable tourism
industry. This industry must recognise the need for environmental and cultural
sustainability, via minimising negative environmental, social, cultural and economic impacts
to the community and enhancing positive impacts to the community. In this way,
sustainable tourism can be recognised as a catalyst for social and economic development
which supports the community and the industry for maximum benefit.
2. The stakeholder environment in which LDCs operate influences the theoretical
foundations of sustainable tourism, as well as affecting practical implementation.
The inconsistencies in theory and practice highlighted in the literature can be largely
attributed to the influences of the external and internal stakeholders involved in sustainable
tourism in LDCs. Recognition of these influences and effects can lead to the reconciliation of
these inconsistencies via the acceptance of some inevitabilities and the introduction of
processes to minimise their impact. The priority is the transformation of theory to reflect a
reality which accepts the practical implications of stakeholder involvement.
3. A clearer understanding of key objectives of sustainable tourism for development in
LDCs is required as a foundation for informing practical approaches to tourism.
Three key types of practical approaches to sustainable tourism development have been
identified. However, the continued debate surrounding the definitions of sustainable
tourism development and the multitude of interpretations of available definitions distracts
from the development of key objectives which will stimulate best practice.
4. There is no basis for standardising sustainable tourism approaches or evaluating
these approaches to promote successful implementation in terms of theoretical
objectives.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทบทวนนี้วรรณคดี บทสรุปต่อไปนี้อาจจะออก:1. ได้ต้องการคำนิยามแบบองค์รวม 'การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน"ท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์มี วรรณคดี พัฒนาจากมุมมองสิ่งแวดล้อมเพียงอย่างเดียวเพื่อมีมุมมองที่สมดุลมากขึ้นอีกทั้งยังมีองค์ประกอบทางสังคม วัฒนธรรม และเศรษฐกิจอย่างไรก็ตาม ประวัติใน environmentalism ยังคง pervades สร้างความสับสนและความคลุมเครือในทำความเข้าใจเกี่ยวกับการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน (ดูนแคลร์ & Jayawardena, 2003) คำนิยามอย่างเป็นทางการนำเสนอ โดย UNWTO คุณลดย่อนี้ ขณะที่มันยืน ท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนแนวคิด ควรได้เห็นการส่งเสริมการพัฒนาการท่องเที่ยวที่ประสบความสำเร็จ และทำงานได้อุตสาหกรรม อุตสาหกรรมนี้ต้องรู้ต้องการสิ่งแวดล้อม และวัฒนธรรมความยั่งยืน ผ่านกับลดสิ่งแวดล้อม สังคม วัฒนธรรม และเศรษฐกิจผลกระทบลบชุมชนและเสริมสร้างผลกระทบในเชิงบวกให้กับชุมชน ด้วยวิธีนี้ท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์สามารถรับเป็น catalyst ในการพัฒนาสังคม และเศรษฐกิจการสนับสนุนชุมชนและอุตสาหกรรมเพื่อประโยชน์สูงสุด2. มาตรการสิ่งแวดล้อม LDCs มีมีผลต่อการทฤษฎีรากฐานของการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน ตลอดจนผลกระทบความขัดแย้งในทฤษฎีและปฏิบัติที่เน้นในวรรณคดีได้อย่างมากบันทึกอิทธิพลของการภายใน และภายนอกมีส่วนได้เสียเกี่ยวข้องในอย่างยั่งยืนท่องเที่ยวใน LDCs การรับรู้ของอิทธิพลและผลกระทบเหล่านี้สามารถนำไปสู่การกระทบยอดไม่สอดคล้องกันเหล่านี้ผ่านการยอมรับบาง inevitabilities และแนะนำกระบวนการเพื่อลดผลกระทบของพวกเขา สำคัญคือ การเปลี่ยนแปลงของทฤษฎีเพื่อสะท้อนความความจริงที่ยอมรับผลทางปฏิบัติของผู้มีส่วนร่วม3.ความเข้าใจที่ชัดเจนของวัตถุประสงค์หลักของการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนในการพัฒนาLDCs จะต้องเป็นพื้นฐานสำหรับการแจ้งแนวทางปฏิบัติในการท่องเที่ยวมีสามประเภทหลักของแนวทางปฏิบัติการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนระบุ อย่างไรก็ตาม การอภิปรายอย่างต่อเนื่องรอบคำนิยามของยั่งยืนพัฒนาการท่องเที่ยวและความหลากหลายของการตีความของข้อกำหนดที่ว่าง distractsจากการพัฒนาวัตถุประสงค์สำคัญที่จะกระตุ้นการปฏิบัติที่ดีที่สุด4. standardising วิธีการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน หรือการประเมินพื้นฐานไม่มีวิธีเหล่านี้เพื่อส่งเสริมการดำเนินงานที่ประสบความสำเร็จในแง่ของทฤษฎีวัตถุประสงค์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จากการทบทวนวรรณกรรมนี้ข้อสรุปต่อไปนี้อาจได้รับการวาด:
1 มีความจำเป็นที่จะต้องมีความละเอียดแบบองค์รวมของการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. คือการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนได้ในวรรณคดีวิวัฒนาการมาจากมุมมองด้านสิ่งแวดล้อมอย่างหมดจดเพื่อรวมถึงมุมมองที่สมดุลมากขึ้นการใช้มาตรการทางสังคมองค์ประกอบทางวัฒนธรรมและเศรษฐกิจ. แต่ประวัติศาสตร์ในสิ่งแวดล้อมยังคงขจรขจาย สร้างความสับสนและความคลุมเครือในความเข้าใจของการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน(ดูซินแคลและ Jayawardena, 2003) คำจำกัดความอย่างเป็นทางการที่นำเสนอโดย UNWTO ทำเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อลดความคลุมเครือนี้ ขณะที่มันยืน, การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนเป็นแนวคิดที่ควรได้รับการเห็นเพื่อส่งเสริมการพัฒนาของการท่องเที่ยวที่ประสบความสำเร็จและทำงานได้ในอุตสาหกรรม อุตสาหกรรมนี้ต้องตระหนักถึงความจำเป็นในการด้านสิ่งแวดล้อมและวัฒนธรรมการพัฒนาอย่างยั่งยืนผ่านการลดเชิงลบด้านสิ่งแวดล้อมสังคมผลกระทบต่อวัฒนธรรมและเศรษฐกิจให้กับชุมชนและเสริมสร้างผลกระทบทางบวกให้กับชุมชน ด้วยวิธีนี้การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนได้รับการยอมรับเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาสำหรับการพัฒนาทางเศรษฐกิจและสังคมที่สนับสนุนชุมชนและอุตสาหกรรมให้เกิดประโยชน์สูงสุด. 2 สภาพแวดล้อมที่มีส่วนได้เสียในการที่ประเทศพัฒนาน้อยที่สุดการดำเนินงานที่มีอิทธิพลต่อทฤษฎีรากฐานของการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนเช่นเดียวกับที่มีผลต่อการปฏิบัติจริง. ไม่สอดคล้องกันในทางทฤษฎีและการปฏิบัติที่เน้นในวรรณคดีที่สามารถส่วนใหญ่ประกอบกับอิทธิพลของผู้มีส่วนได้เสียทั้งภายในและภายนอกมีส่วนร่วมในการพัฒนาอย่างยั่งยืนการท่องเที่ยวในประเทศพัฒนาน้อยที่สุด การรับรู้ของเหล่านี้มีอิทธิพลและผลกระทบที่จะนำไปสู่ความปรองดองของความไม่สอดคล้องกันเหล่านี้ผ่านการยอมรับของ inevitabilities บางและการแนะนำของกระบวนการเพื่อลดผลกระทบของพวกเขา ลำดับความสำคัญคือการเปลี่ยนแปลงของทฤษฎีที่จะสะท้อนให้เห็นถึงการให้ความเป็นจริงที่รับผลกระทบในทางปฏิบัติการมีส่วนร่วมของผู้มีส่วนได้ส่วนเสียของ. 3 ความเข้าใจที่ชัดเจนของวัตถุประสงค์ที่สำคัญของการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนสำหรับการพัฒนาในประเทศพัฒนาน้อยที่สุดจะต้องเป็นรากฐานสำหรับการแจ้งแนวทางการปฏิบัติเพื่อการท่องเที่ยว. สามประเภทหลักของวิธีการปฏิบัติในการพัฒนาท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนที่ได้รับการระบุ อย่างไรก็ตามการอภิปรายอย่างต่อเนื่องโดยรอบคำจำกัดความของการพัฒนาอย่างยั่งยืนการพัฒนาการท่องเที่ยวและความหลากหลายของการตีความของคำนิยามที่มีสมาธิจากการพัฒนาของวัตถุประสงค์ที่สำคัญซึ่งจะกระตุ้นให้เกิดการปฏิบัติที่ดีที่สุด. 4 มีพื้นฐานสำหรับการไม่มีมาตรฐานแนวทางการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนหรือการประเมินเป็นวิธีการเหล่านี้เพื่อส่งเสริมการดำเนินงานที่ประสบความสำเร็จในแง่ของทฤษฎีวัตถุประสงค์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จากรีวิวนี้ของวรรณกรรม อาจสรุปได้ :
1 ต้องมีแบบองค์รวมนิยามของ ' ท่องเที่ยว ' ยั่งยืน .
การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนได้ ในวรรณคดี วิวัฒนาการจากมุมมองด้านสิ่งแวดล้อมอย่างหมดจด

มีความสมดุลมากขึ้น ผสมผสานองค์ประกอบมุมมองทางสังคม วัฒนธรรมและเศรษฐกิจ .
อย่างไรก็ตาม ประวัติของ สิ่งแวดล้อมยังขจรขจายใน ,สร้างความปั่นป่วนและความกำกวมใน
ความเข้าใจการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน ( ดู ซินแคลร์& jayawardena , 2003 ) คำนิยามเป็นทางการ
เสนอ โดยการทำเล็ก ๆน้อย ๆเพื่อลดความคลุมเครือนี้ มันยืน , การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนเป็น
แนวคิด ควรจะได้เห็น เพื่อส่งเสริมการพัฒนาที่ประสบความสำเร็จและอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว
วางอนาคต อุตสาหกรรมนี้ต้องจำต้องสิ่งแวดล้อมและวัฒนธรรม
อย่างยั่งยืน ผ่านการลดทางสิ่งแวดล้อม สังคม วัฒนธรรม และเศรษฐกิจในชุมชนและเสริมสร้างผลกระทบ
ผลกระทบทางบวกให้กับชุมชน ในวิธีนี้
การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนสามารถได้รับการยอมรับเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาสำหรับการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคม
ซึ่งสนับสนุนชุมชนและอุตสาหกรรมเพื่อประโยชน์สูงสุด .
2ส่วนได้ส่วนเสียสภาพแวดล้อมที่ ldcs ใช้อิทธิพลรากฐานทางทฤษฎี
ของการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน รวมทั้งส่งผลต่อการปฏิบัติงาน .
ไม่สอดคล้องกันในทฤษฎีและการปฏิบัติที่เน้นในวรรณคดีสามารถส่วนใหญ่
เกิดจากอิทธิพลของผู้มีส่วนได้เสียภายนอกและภายในที่เกี่ยวข้องในการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน
ใน ldcs .การรับรู้ของอิทธิพลเหล่านี้ และผลจะนำไปสู่การปรองดอง
เหล่านี้ไม่สอดคล้องกันผ่านการยอมรับของบาง inevitabilities และแนะนํา
กระบวนการเพื่อลดผลกระทบของพวกเขา . ที่สำคัญที่สุด คือการเปลี่ยนแปลงของทฤษฎีที่จะสะท้อนความเป็นจริงซึ่งรับผลกระทบ
ประโยชน์ของผู้มีส่วนได้เสียที่เกี่ยวข้อง .
3ชัดเจนเข้าใจวัตถุประสงค์หลักของการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนในการพัฒนา
ldcs จะต้องเป็นมูลนิธิเพื่อแจ้งแนวทางการปฏิบัติเพื่อการท่องเที่ยว .
3 คีย์ประเภทแนวปฏิบัติเพื่อการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนได้
ระบุ อย่างไรก็ตาม ยังคงอภิปรายรอบความยั่งยืน
การพัฒนาการท่องเที่ยวและความหลากหลายของการตีความของความหมายของ distracts
จากการพัฒนาของวัตถุประสงค์ที่สําคัญซึ่งจะกระตุ้นการปฏิบัติที่ดีที่สุด .
4 ไม่มีพื้นฐาน standardising แนวคิดการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน หรือประเมิน
วิธีเหล่านี้เพื่อส่งเสริมผลการดำเนินงานในแง่ของวัตถุประสงค์เชิงทฤษฎี