Mr. Yoo parked his truck, staring f

Mr. Yoo parked his truck, staring forward at the ducks swimming in the lake. He could still remember when Youngjae was just a child, how they would stop by the local bread store and pick up a discounted bread and feed it to the ducks. Youngjae had always been such a happy child, so well behaved and polite. He frowned deeply, reaching over to the passenger seat to get the mixture of fresh red and white flowers.

The man lifted the flowers to his nose, inhaling deeply. He hated flowers, he hated how they smelled. It was nothing but death but it brought him back to the time when Youngjae had come down with pneumonia. Youngjae had only been fourteen, maybe fifteen. He could still remember how sick his son was, to the point where Mr. Yoo had feared he wasn't going to make it. He remembered the way Youngjae's face lit up when he walked into the room, carrying a big bouquet of red and white flowers, visiting his son for the first time since he'd been hospitalized.

Mr. Yoo had always thought it was the flowers that had made his face light up so much but now he wasn't so sure. Maybe, Youngjae had just been happy to see him, to see that he actually cared enough to come. The man made his way towards his son's burial plot, taking in a deep breath as he got closer and closer.

The last time he'd been here was Youngjae's funeral service almost four weeks ago. There had been no plot, no casket. Just a simple standing wreath with his son's picture in the middle. He took in a deep breath when he finally found the plot. It felt so surreal seeing his son's name, a little picture of him printed onto the middle of the expensive stone. The man bent over, gently wiping away the dirt that was marring his son's photograph.

“I brought you some flowers.” The man said as he carefully placed them in the vase. “Remember that time in the hospital? You really liked those flowers, didn't you? They looked like these. . .” He trailed off, staring down at the headstone, his eyes on the photograph of Youngjae. He dropped down onto his knees, eyes filling with tears.

He wanted to go back in time and change things, to be there for his son more. He'd always thought he was doing the right thing: protecting Youngjae from the world until he was grown. I should have been there for him. There was nothing he could do now. Youngjae was gone and he had to continued on for both his wife and Junhong's sake. Life had to move on.

But, for today, he would allow himself to cry and allow himself to think of the 'what ifs'.

“My beautiful baby boy.” He breathed, reaching out to touch the photograph. “I am proud of you, I am so proud of you. I. . . I never showed you enough love. I didn't know how but that's not an excuse. You weren't a failure. I love you.” Mr. Yoo quietly spoke, tears falling down onto the stone and he didn't know who he was talking to in the first place. Youngjae was gone and it was his fault. All of this was his fault. “I'm so sorry, Youngjae.”

“I'm so sorry.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นายอยู่จอดรถบรรทุกของเขา คอยจ้องเป็ดว่ายน้ำในทะเลสาบ เขาอาจยังคงจำเมื่อ Youngjae มีเพียงเด็ก วิธีที่พวกเขาจะหยุดตามขนมปังท้องถิ่นจัดเก็บ และหยิบขนมปังลด และเลี้ยงเป็ด Youngjae ได้รับเช่นความสุขเด็ก ดังนั้นทั้งเด็ก และสุภาพเสมอ เขา frowned ลึก เข้าใกล้ไปถึงนั่งผู้โดยสารจะได้รับส่วนผสมของสดสีแดง และสีขาวดอกไม้

คนสงสัยดอกไม้เขาจมูก ดมลึก เขาเกลียดชังดอกไม้ เขาขี้เกียจว่าจะกลิ่น ก็ไม่ ได้ตายแต่มันก็นำเขาไปเวลาเมื่อ Youngjae มาลง ด้วยโรคปอด Youngjae ได้รับเพียงสิบสี่ ห้าที เขายังสามารถจำวิธีป่วยบุตรถูก ไปยังจุดที่คุณอยู่ได้กลัว เขาไม่ได้ไปทำให้ เขาจดจำวิธีการของ Youngjae หน้าสว่างขึ้นเมื่อเขาเดินเข้าไปในห้องพัก แบกช่อดอกไม้สีแดง และสีขาว เยี่ยมบุตรเป็นครั้งแรกเนื่องจากเขามีการพัก

นายอยู่ได้เสมอคิดว่า มันเป็นดอกไม้ที่มีใบหน้าของเขาอ่อนค่ามาก แต่ตอนนี้ ไม่แน่ใจว่าดังนั้น บางที Youngjae เพิ่งเคยยินดีพระองค์ เพื่อดูว่าเขาจะดูแลเอาใจใส่พอมา คนทำเขาบุตรชายของแผนงานศพ ถ่ายในลมหายใจเขาได้ใกล้ชิดและใกล้กัน

ครั้งสุดท้ายที่เขาได้ที่นี่มีบริการศพของ Youngjae เกือบ 4 สัปดาห์ที่ผ่านมา มีได้พล็อตไม่ หีบศพไม่ เพียงยืนเรื่องพวงหรีดของบุตรรูปภาพตรงกลาง เขาได้ในลมหายใจเมื่อเขาพบแปลงสุดท้าย มันรู้สึกเหนือจริงเพื่อให้เห็นลูกชายของเขาชื่อ รูปภาพเล็ก ๆ ของเขาพิมพ์ลงตรงกลางของหินมีราคาแพงขึ้น คนเงี้ยว เบา ๆ เช็ดเก็บฝุ่นที่ถูก marring รูปถ่ายของบุตร

"ฉันนำคุณดอกไม้บางอย่าง" ชายคนนั้นกล่าวว่า เป็นเขาอย่างระมัดระวังลงในแจกัน "จำได้ว่า เวลาในโรงพยาบาล คุณชอบดอกไม้เหล่านั้น ไม่คุณ พวกเขาดูเหมือนเหล่านี้แตะ" เขา trailed ปิด จ้องลงมรณะศิลาจารึก ตาของเขาในภาพถ่ายของ Youngjae เขาหล่นลงบนหัวเข่าของเขา ตาที่บรรจุ ด้วยน้ำตา

จะต้องย้อนกลับไปในเวลา และเปลี่ยนสิ่ง จะมีสำหรับบุตรของท่านเพิ่มเติม เขาจะได้คิดว่า เขาทำในสิ่งที่ดี: ปกป้อง Youngjae จากโลกจนกระทั่งเขาได้เติบโตขึ้น ฉันควรได้มีเขา ไม่มีอะไรเขาจะทำตอนนี้ Youngjae ได้หายไป และเขามีต่อภรรยาและสาเกของ Junhong บน ชีวิตก็จะไป

แต่ ในวันนี้ เขาจะช่วยให้ตัวเอง จะร้องไห้คิดถึงตนเอง 'อะไรฟเอส' .

"ของฉันเด็กสวยเด็ก" เขาหายใจ ถึงการสัมผัสภาพ "ฉันภูมิใจของคุณ ฉันเพื่อความภาคภูมิใจของคุณ I. . . ฉันไม่เคยพบคุณรักพอ ฉันไม่รู้วิธี แต่นั่นไม่ใช่ข้อแก้ตัว คุณไม่มีความล้มเหลว ผมรักคุณ" นายอยู่เงียบ ๆ พูด น้ำตาล้มลงบนหิน และเขาไม่รู้ว่าที่เขาพูดไปในสถานที่แรก Youngjae หายไป และมันเป็นข้อบกพร่องของเขา ทั้งหมดนี้เป็นข้อบกพร่องของเขา "ดังนั้นขอ Youngjae. "

"ดังนั้นขอโทษ"

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นายยูจอดรถของเขา มองไปข้างหน้าที่เป็ดว่ายน้ำในทะเลสาบ เขายังสามารถจดจำเมื่อ ยองเจ เป็นแค่เด็ก ว่าพวกเขาจะแวะไปที่ร้านอาหารท้องถิ่นและรับส่วนลดอาหารและอาหารให้เป็ด ยองเจ มักจะเป็นเด็กที่มีความสุข ดังนั้น ประพฤติดี และสุภาพ เขาขมวดคิ้วอย่างสุดซึ้งการเข้าถึงไปที่ที่นั่งของผู้โดยสารที่จะได้รับส่วนผสมของดอกไม้สีแดงและสีขาวสด

ผู้ชายยกดอกไม้จมูก หายใจเข้าลึกๆ เขาเกลียดดอกไม้ เขาเกลียดวิธีการที่พวกเขาได้กลิ่น มันไม่มีอะไรแต่ความตาย แต่มันพาเขากลับไปที่เวลาเมื่อ ยองเจก็เป็นปอดบวม . ยองแจได้เพียงสิบสี่หรือสิบห้า เขายังจำได้ว่าป่วย ลูกชายของเขาไปยังจุดที่คุณยู ก็กลัวว่าเขาจะไม่ทำมัน เขานึกถึงตอนที่ยองแจหน้าสว่างขึ้นเมื่อเขาเดินเข้าไปในห้อง ถือช่อดอกไม้ใหญ่สีแดง ดอกไม้สีขาว เยี่ยมลูกชายของเขาเป็นครั้งแรกตั้งแต่เขาเข้าโรงพยาบาล

คุณยูก็เคยคิดว่ามันเป็นดอกไม้ที่ทำให้ใบหน้าของเขาสว่างขึ้นเยอะ แต่ตอนนี้เขาก็เริ่มไม่แน่ใจ บางทียองแจก็มีความสุขที่เห็นเขา ดูว่าเขาใส่ใจที่จะเข้ามา เขาทำให้ทางของเขาไปยังแปลงฝังศพบุตรชายของเขา หายใจเข้าลึกๆ ตามที่เขาได้ใกล้ชิดและใกล้ชิด

ครั้งสุดท้ายที่เขามาที่นี่ คืองานศพของยองเจบริการเกือบสี่สัปดาห์ที่ผ่านมา ไม่ได้มีพล็อตไม่มีโลง แค่ยืนพวงหรีดด้วยรูปภาพลูกชายของเขาในกลางเขาสูดลมหายใจลึก เมื่อในที่สุดเขาก็เจอพล็อต มันรู้สึกเหมือนฝันเห็นชื่อลูกชายของเขา ภาพเล็ก ๆน้อย ๆที่เขาพิมพ์ไว้ตรงกลางของก้อนแพง ชายหนุ่มก้มลงค่อยๆเช็ดสิ่งสกปรกออกไปนั่นคือการแต่งงานของลูกชายถ่ายรูป

" ฉันเอาดอกไม้ให้เธอ . " เขากล่าวว่าเขาอย่างระมัดระวังวางไว้ในแจกัน " จำได้ว่า เวลาอยู่ในโรงพยาบาลคุณชอบดอกไม้พวกนั้น ใช่ไหม พวกเขาดูเหมือนเหล่านี้ . . . . . . . " เขา trailed ปิด จ้องมองลงไปที่ป้ายหลุมศพ ดวงตาของเขาในรูปของ มินแจ เขาหล่นลงบนเข่าของเขา ดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา

เขาต้องการจะย้อนเวลากลับไปและเปลี่ยนแปลงสิ่งต่างๆ ที่จะมีให้ลูกของเขา เขามักจะคิดว่าเขาทำสิ่งที่ถูกต้อง :ปกป้องยองจากโลก จนกระทั่งเขาโต ฉันควรจะอยู่ที่นั่นเพื่อเขา นั้นไม่มีอะไรที่เขาทำได้ในตอนนี้ ยองแจก็หายไปและเขาอย่างต่อเนื่อง ทั้งภรรยา และ จุนฮงเถอะ ชีวิตต้องก้าวต่อไป

แต่สำหรับวันนี้ เขาจะอนุญาตให้ตัวเองร้องไห้และอนุญาตให้ตัวเองให้คิดในสิ่งที่ถ้า ' .

" เด็กหนุ่มผมสวย " เขาเลยเอื้อมมือออกไปสัมผัสรูป " ผมภูมิใจในตัวคุณมาก ฉันภูมิใจในตัวคุณ ฉัน . . . ผมไม่เคยพบคุณพอที่จะรัก ฉันไม่รู้ว่าทำไม แต่นั่นไม่ใช่ข้ออ้าง คุณไม่ได้ล้มเหลว ฉัน รัก เธอ " คุณยูเงียบๆ พูด น้ำตาร่วงหล่นลงบนหิน และเขาไม่ได้รู้จักเขาในสถานที่แรก ยองแจก็หายไป และมันเป็นความผิดของเขา ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของเขา" ฉันขอโทษ ยองแจ . . . "

" ฉันขอโทษ "