LadakhHelping a culture choose its

Ladakh
Helping a culture choose its future

An Interview With Helena Norberg-Hodge, by Robert Gilman

One of the articles in Being Global Neighbors (IC#17)
Originally published in Summer 1987 on page 18
Copyright (c)1987, 1997 by Context Institute

For more than a decade, Helena Norberg-Hodge has been helping Ladakh, an isolated Himalayan culture, to preserve its strengths and choose carefully from the West as it modernizes. In 1986 the Ladakh Ecological Development Group (of which she is the director) was awarded the Right Livelihood Award (also known as "the alternative Nobel Prize") in recognition of their remarkable work.

For more information about, or to contribute to, this important project, write to The Ladakh Project, Open Space Institute, 122E. 42nd St. Rm. 1901, N.Y., NY 10168.

– Robert Gilman


Robert: Helena, what is the story of Ladakh?

Helena: I think Ladakh was one of the last cultures on the earth to come in contact with Western culture. It is on the Tibetan plateau, surrounded by high mountains, and culturally Tibetan. Over the centuries it had very little contact with the outside world because of its remoteness. Then in the modern era, when tourists and western influence reached many places, Ladakh was closed off for political reasons. It is presently part of India, and since it was so sensitive strategically, no foreigners were allowed to go there. When the Chinese invaded central Tibet, a road was built by India to protect Ladakh, but it was still closed to the outside world. Then for some reason in 1974, the Indian government decided to open it up to foreign visitors, and I went out with a documentary film crew and came in contact with this culture. I think probably the closest approximation would be something like the Spanish coming to Hopiland.

I had previously been in touch with a very remote tribe in a place called San Cristobal de las Cartas in Chiapas. Those people seemed very unchanged, and I was very impressed by them, a sort of very deep dignity and rootedness in their own way of being and doing things. But they didn’t exhibit the same incredible openness and joyousness that I found among the Tibetans and Ladakhis, and I now attribute that lack of openness to the influence of western culture, which became increasingly more threatening to them.

So it was quite an experience to come in touch with the Ladakhis in 1975. Their way of life had of course been changing over the centuries, but evolving out of their own principles, out of their own environment, and on their terms.

Robert: How did you get involved?

Helena: Well, I came as part of a film team to help do an anthropological documentary, but my training was in linguistics, and I immediately became fascinated by the place and by the language, which was very challenging and very difficult. The spoken language hadn’t been written down and analyzed in any meaningful way before, so I became involved in that, and I eventually did a thesis on the Ladakhi language. For the first two years I worked on that, travelling all through the region, collecting folk stories. It’s quite a large region, about the size of Austria, but the population is only 100,000. They live in isolated small villages, so I covered most of the area where I was allowed to go as a foreigner.

I was the only foreigner to speak the language, and in a sense I was an ambassador from our world. Suddenly these people saw all these westerners coming in who looked so incredibly rich and seemed to have a life of total leisure. I found myself often explaining that yes, we did have these things, but we didn’t have the incredible peace of mind and happiness that they did. I was trying to give them a more balanced and realistic picture of our life. Gradually I became more involved in the broader issue of cultural change, and I think I developed, relatively speaking, an insider’s understanding of some of those changes. I started bringing them more information, informally at first, so that they wouldn’t become overwhelmed and feel totally inferior.

Robert: What were some of the ways that you did that?

Helena: Well, initially it was simply by talking and telling stories about our way of life, which gave them a fuller picture. When I first went, in the early days, I found people who thought of themselves as very rich and literally said so. They very proudly served their own food and played their own music and wore their own clothes. I came to a particularly beautiful village in the early days, and just out of curiosity I asked a young man to show me the poorest house in the village, and he thought for a minute and then he said, "We don’t have any poor houses." Eight years later, I heard the same young man saying to a tourist, "Oh, if you could only help us Ladakhis – we’re so poor." Within eight years his self-image had changed dramatically, literally from one extreme to the other, because of the contact with western tourists and the sense that this other way of life was

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ลาดัคช่วยเลือกอนาคตของวัฒนธรรมการสัมภาษณ์กับ Helena นูร์-Hodge โดย Robert Gilmanบทความในถูกเพื่อนบ้านทั่วโลก (IC #17)ตีพิมพ์ครั้งแรก ในฤดูร้อนหน้า 18ลิขสิทธิ์ (c) 1987, 1997 โดยบริบทของ สถาบันสำหรับกว่าทศวรรษ Helena นูร์ Hodge การช่วย Ladakh หิมาลายันการแยกวัฒนธรรม เพื่อรักษาจุดแข็งของตน และเลือกอย่างรอบคอบจากตะวันตกมัน modernizes ในปี 1986 ดัคนิเวศพัฒนา กลุ่ม (ซึ่งเธอเป็นผู้อำนวยการ) ได้รับรางวัลรางวัลชีวิตขวา (เรียกว่า "การสำรองรางวัลโนเบล") เพราะการทำงานที่โดดเด่นสำหรับข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับ หรือร่วม โครงการนี้สำคัญ ที่เขียนไปลาดัค เปิดพื้นที่ สถาบันโครงการ 122E ครั้งที่ 42 St. Rm. 1901 นิวยอร์คล็อต NY 10168-โรเบิร์ต Gilmanโรเบิร์ต: เฮเลนา หรือไม่เรื่องราวของลาดัคเฮเลนา: ผมคิดว่า ลาดัคเป็นวัฒนธรรมครั้งสุดท้ายบนโลกเพื่อสัมผัสกับวัฒนธรรมตะวันตกอย่างใดอย่างหนึ่ง บนราบสูงทิเบต ล้อมรอบ ด้วยภูเขาสูง และวัฒนธรรมทิเบตได้ หลายศตวรรษผ่าน มันมีน้อยมากติดต่อกับโลกภายนอกเนื่องจากมารอบ ๆ ตัว แล้วในยุคปัจจุบัน เมื่อนักท่องเที่ยวและอิทธิพลตะวันตกมาถึงสถานต่าง ๆ ดัคถูกปิดปิดด้วยเหตุผลทางการเมือง ปัจจุบันเป็นส่วนหนึ่งของอินเดีย และตั้งแต่มันเป็นสำคัญดังนั้นกลยุทธ์ ชาวต่างชาติไม่ได้รับอนุญาตให้ไป เมื่อจีนบุกทิเบตกลาง ถนนถูกสร้างขึ้น โดยอินเดียเพื่อปกป้องดัค แต่มันยังปิดจากโลกภายนอก เหตุผลบางอย่างในปี 1974 รัฐบาลอินเดียจึงเปิดถึงชาวต่างชาติ และฉันออกไปกับเรือภาพยนตร์สารคดี และมาสัมผัสกับวัฒนธรรมนี้ ผมคิดว่า น่าจะประมาณใกล้จะเหมือนสเปนมาที่ Hopilandก่อนหน้านี้ผมเคยติดต่อกับเผ่าไกลมากในสถานที่ที่เรียกว่าลาเดกาลาปากอส Cartas ในรัฐเชียปัส ผู้คนดูเหมือนไม่เปลี่ยนแปลงมาก และติดใจพวกเขา การเรียงลำดับของเกียรติที่ลึกมากและ rootedness วิธีการ และทำ แต่พวกเขาไม่ได้มีการเปิดกว้างมากที่เดียวและ joyousness ที่พบในหมู่ชาวทิเบตและ Ladakhis และฉันแอตทริบิวต์ที่ไม่มีการเปิดกว้างให้อิทธิพลของวัฒนธรรมตะวันตก ซึ่งกลายเป็นมากขึ้นเป็นอันตรายต่อพวกเขาตอนนี้ดังนั้น มันเป็นประสบการณ์ค่อนข้างจะมาติดต่อกับ Ladakhis ในปี 1975 ของชีวิตแน่นอน แต่ได้รับการเปลี่ยนผ่าน พัฒนาจากหลักของตนเอง จากสภาพแวดล้อมของตนเอง และเงื่อนไขโรเบิร์ต: วิธีที่คุณได้เกี่ยวข้องเฮเลนา: ดี กลับมาเป็นส่วนหนึ่งของทีมงานภาพยนตร์ช่วยทำสารคดีมานุษยวิทยาการ แต่ฝึกอบรมในภาษาศาสตร์ และฉันทันทีกลายเป็นหลง โดยสถานที่ และ ภาษา ท้าทาย และยากมาก ภาษาพูดไม่ได้ถูกเขียนลง และวิเคราะห์ตามความหมายก่อน ดังนั้นฉันเริ่มที่เกี่ยวข้อง และฉันได้ในที่สุดวิทยานิพนธ์ภาษาลาดัก สำหรับสองปีแรก ฉันทำงานในที่ เดินทางทั้งหมดผ่านภูมิภาค รวบรวมเรื่องราวพื้นบ้าน เป็นภูมิภาคค่อนข้างใหญ่ เกี่ยวกับขนาดของออสเตรีย แต่ประชากรเป็น 100,000 เท่านั้น พวกเขาอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่แยก ดังนั้นฉันครอบคลุมพื้นที่ที่ฉันได้รับอนุญาตไปเป็นชาวต่างชาติส่วนใหญ่ผมชาวต่างชาติเท่านั้นพูดภาษา และในความรู้สึก ผมผู้จากโลกของเรา ก็คนเหล่านี้เห็นชาวตะวันตกทั้งหมดเหล่านี้มาที่มองดังนั้นเหลือเชื่อรวย และดูเหมือนจะ มีอายุของการพักผ่อนรวม พบตัวเองมักจะอธิบายว่า ใช่ เราไม่มีสิ่งเหล่านี้ แต่เราไม่ได้มีความเชื่อใจและความสุขที่พวกเขาได้ ฉันได้พยายามให้พวกเขาภาพชีวิตของเราสมดุล และสมจริงมากขึ้น ค่อย ๆ ฉันกลายเป็นอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้องในประเด็นที่กว้างขึ้นของการเปลี่ยนแปลงทางวัฒนธรรม และฉันคิดว่า ฉันพัฒนา การพูดค่อนข้าง ภายในการเข้าใจการเปลี่ยนแปลง ผมเริ่มนำข้อมูลเพิ่มเติม อย่างครั้งแรก เพื่อที่เขาจะไม่กลายเป็นจม และคะแนนทั้งหมดโรเบิร์ต: มีบางวิธีที่คุณทำอย่างนั้นเฮเลนา: ดี ได้ง่าย ๆ โดยการพูดคุย และบอกเรื่องราวเกี่ยวกับของชีวิต ซึ่งให้รูปฟูลเลอร์ เมื่อก่อนไป ยุคแรก พบคนที่คิดว่า ตัวเองเป็นสมบูรณ์ และแท้จริงว่า ได้ พวกเขาภูมิใจมากเสิร์ฟอาหารของตนเอง และเล่นเพลงของตนเอง และสวมเสื้อผ้าของตนเอง ผมมาถึงหมู่บ้านสวยงามโดยเฉพาะอย่างยิ่งในยุคแรก และเพียงจากความอยากรู้ จึงถามชายหนุ่มเพื่อแสดงบ้านยากจนที่สุดในหมู่บ้าน และเขาคิดเป็นนาที และจากนั้น เขากล่าว ว่า "เราไม่มีบ้านใดดี" แปดปีต่อมา ผมได้ยินว่า การท่องเที่ยว "โอ้ ถ้าคุณไม่เพียงช่วยเรา Ladakhis – เรารู้สึกไม่ดีดังนั้น" หนุ่มคนเดียวกัน ภายในแปดปีเปลี่ยนภาพตัวเองของเขาอย่างมาก อย่างแท้จริงจากหนึ่งมากไปอื่น ๆ เนื่องจากการติดต่อกับนักท่องเที่ยวตะวันตกและความรู้สึกที่นี้อื่น ๆ วิถีชีวิตเป็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ลาดัคห์
ช่วยวัฒนธรรมเลือกในอนาคตสัมภาษณ์ Helena Norberg ฮ็อดจ์โรเบิร์ตกิลแมนหนึ่งในบทความในเพื่อนบ้านเป็นสากล (IC # 17) ตีพิมพ์ครั้งแรกในปี 1987 ในหน้า 18 Copyright (c) 1987 1997 โดยบริบทสถาบันสำหรับ กว่าทศวรรษที่ผ่านมาเฮเลนา Norberg ฮ็อดจ์ได้รับการช่วยเหลือลาดัคห์วัฒนธรรมหิมาลัยแยกเพื่อรักษาจุดแข็งและเลือกอย่างระมัดระวังจากเวสต์ขณะที่มันทันสมัย ในปี 1986 ลาดัคห์นิเวศวิทยากลุ่มพัฒนา (ซึ่งเธอเป็นผู้อำนวยการ) ได้รับรางวัลสัมมาอาชีวะ (ยังเป็นที่รู้จักในฐานะ "ทางเลือกที่ได้รับรางวัลโนเบล") ในการรับรู้ของการทำงานที่โดดเด่นของพวกเขา. สำหรับข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับหรือมีส่วนร่วมในนี้ โครงการที่สำคัญเขียนไปถึงโครงการลาดัคห์, เปิดสถาบันอวกาศ 122e 42 เซนต์ Rm 1901 NY, NY 10168. - โรเบิร์ตบราวน์โรเบิร์ต: เฮเลนาสิ่งที่เป็นเรื่องราวของลาดัคห์เฮเลน่า: ผมคิดว่าลาดัคห์เป็นหนึ่งในวัฒนธรรมที่สุดท้ายในโลกที่จะมาสัมผัสกับวัฒนธรรมตะวันตก มันอยู่บนที่ราบสูงธิเบตล้อมรอบด้วยภูเขาสูงและวัฒนธรรมทิเบต กว่าศตวรรษที่มันมีการติดต่อน้อยมากกับโลกภายนอกเพราะความห่างไกล จากนั้นในสมัยพุทธกาลเมื่อนักท่องเที่ยวและอิทธิพลตะวันตกถึงหลายสถานที่ลาดัคห์ถูกปิดด้วยเหตุผลทางการเมือง มันเป็นปัจจุบันเป็นส่วนหนึ่งของอินเดียและเนื่องจากมันเป็นกลยุทธ์สำคัญดังนั้นไม่มีชาวต่างชาติได้รับอนุญาตให้ไปที่นั่น เมื่อจีนบุกเข้าทิเบตกลางถนนถูกสร้างขึ้นโดยอินเดียเพื่อปกป้องลาดัคห์ แต่มันก็ยังคงปิดให้บริการไปสู่โลกภายนอก แล้วด้วยเหตุผลบางอย่างในปี 1974 รัฐบาลอินเดียตัดสินใจที่จะเปิดมันขึ้นอยู่กับนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติและผมก็ออกไปกับทีมงานภาพยนตร์สารคดีและมาติดต่อกับวัฒนธรรมนี้ ผมคิดว่าน่าจะเป็นประมาณใกล้เคียงที่สุดที่จะเป็นสิ่งที่ชอบสเปนมา Hopiland. ฉันได้รับก่อนหน้านี้ในการติดต่อกับชนเผ่าห่างไกลในสถานที่ที่เรียกว่า San Cristobal de las Cartas เชียปัส คนเหล่านั้นดูเหมือนไม่เปลี่ยนแปลงมากและผมประทับใจมากโดยพวกเขาเรียงลำดับของศักดิ์ศรีลึกมากและหยั่งรากลึกในทางของตัวเองเป็นและทำสิ่ง แต่พวกเขาไม่ได้แสดงความใจกว้างอย่างไม่น่าเชื่อเหมือนกันและความชุ่มชื่นที่ผมพบว่าในหมู่ชาวทิเบตและ Ladakhis และตอนนี้ฉันเชื่อขาดของการเปิดกว้างที่อิทธิพลของวัฒนธรรมตะวันตกซึ่งกลายเป็นมากขึ้นมากขึ้นเป็นอันตรายกับพวกเขา. ดังนั้นมันจึงเป็นค่อนข้างมีประสบการณ์ ที่จะมาในการติดต่อกับ Ladakhis ในปี 1975 วิถีชีวิตของพวกเขาได้แน่นอนรับเปลี่ยนศตวรรษที่ผ่านมา แต่การพัฒนาจากหลักการของตัวเองออกมาจากสภาพแวดล้อมของตนเองและในแง่ของพวกเขา. โรเบิร์ต: วิธีการที่คุณได้รับเกี่ยวข้อง? เฮเลนา: ผมเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของทีมงานภาพยนตร์ที่จะช่วยให้ทำสารคดีมานุษยวิทยา แต่การฝึกอบรมของฉันอยู่ในภาษาศาสตร์และฉันทันทีกลายเป็นหลงโดยสถานที่และภาษาซึ่งเป็นอย่างมากที่ท้าทายและยากมาก ภาษาพูดไม่ได้ถูกเขียนลงและการวิเคราะห์ในทางความหมายใด ๆ มาก่อนดังนั้นผมจะกลายเป็นส่วนร่วมในการนั้นและในที่สุดผมก็ทำวิทยานิพนธ์ในภาษาลาดัก สำหรับสองปีแรกที่ผมทำงานอยู่ที่การเดินทางทั้งหมดที่ผ่านการภูมิภาครวบรวมเรื่องราวพื้นบ้าน มันค่อนข้างจะเป็นพื้นที่ขนาดใหญ่เกี่ยวกับขนาดของออสเตรีย แต่ประชากรเพียง 100,000 พวกเขาอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่แยกดังนั้นฉันปกคลุมพื้นที่ส่วนใหญ่ที่ผมได้รับอนุญาตให้เป็นไปตามที่ชาวต่างชาติ. ผมเป็นชาวต่างชาติเท่านั้นที่จะพูดภาษาและในความรู้สึกผมเป็นทูตจากโลกของเรา ทันใดนั้นคนเหล่านี้เห็นชาวตะวันตกเหล่านี้ทั้งหมดมาที่มองเพื่อให้อุดมสมบูรณ์อย่างเหลือเชื่อและดูเหมือนจะมีชีวิตของการพักผ่อนรวม ฉันพบว่าตัวเองมักจะอธิบายว่าใช่เราก็มีสิ่งเหล่านี้ แต่เราไม่ได้มีความสงบสุขอย่างไม่น่าเชื่อของจิตใจและความสุขที่พวกเขากระทำ ผมพยายามที่จะให้พวกเขามีภาพที่สมดุลมากขึ้นและเป็นจริงของชีวิตของเรา ค่อยๆฉันกลายเป็นส่วนร่วมมากขึ้นในปัญหาที่กว้างขึ้นของการเปลี่ยนแปลงทางวัฒนธรรมและผมคิดว่าผมพัฒนาค่อนข้างพูดความเข้าใจภายในของบางส่วนของการเปลี่ยนแปลงเหล่านั้น ผมเริ่มนำพวกเขาข้อมูลเพิ่มเติมอย่างไม่เป็นทางการครั้งแรกเพื่อที่ว่าพวกเขาจะไม่เป็นจมและความรู้สึกด้อยกว่าโดยสิ้นเชิง. โรเบิร์ต: อะไรคือบางส่วนของวิธีการที่คุณไม่ว่า? เฮเลนา: ดีในตอนแรกมันเป็นเพียงแค่การพูดคุยและบอกเรื่องราว เกี่ยวกับวิธีการของเราของชีวิตซึ่งทำให้พวกเขาภาพฟูลเลอร์ ครั้งแรกที่ผมไปในวันแรกที่ผมพบว่าคนที่คิดว่าตัวเองเป็นที่อุดมสมบูรณ์มากและตัวอักษรกล่าวว่าดังนั้น พวกเขาเป็นอย่างภาคภูมิใจเสิร์ฟอาหารของตัวเองและเล่นเพลงของตัวเองและสวมเสื้อผ้าของตัวเอง ฉันมาถึงหมู่บ้านที่สวยงามโดยเฉพาะอย่างยิ่งในวันแรกและเพียงแค่ออกจากความอยากรู้ผมถามชายหนุ่มที่จะแสดงให้ฉันบ้านที่ยากจนที่สุดในหมู่บ้านและเขาคิดว่าสำหรับนาทีและจากนั้นเขากล่าวว่า "เราไม่ได้มี บ้านยากจน. " แปดปีต่อมาผมได้ยินชายหนุ่มคนเดียวกันพูดกับนักท่องเที่ยว "โอ้ถ้าคุณจะสามารถช่วยให้เรา Ladakhis -. เรายากจนมาก" ภายในแปดปีภาพตัวเองของเขาได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างมากจากตัวอักษรหนึ่งมากไปที่อื่น ๆ เพราะการติดต่อกับนักท่องเที่ยวตะวันตกและความรู้สึกที่ว่านี้วิธีการอื่น ๆ ของชีวิตเป็น