George run as fast as he could down

George run as fast as he could down the hall. He heard shouting behind him, but he didn’t stop until he was back on B deck, safe again in first class.
A steward hurried past him with a stack of clean towels.
“Good evening, sir,” he said.
George nodded, out of breath.
Nothing could happen to him up here, he knew. So why was his heart still pounding?
It was the ship, he realized – that thundering noise. That shaking in the hold. Had a boiler exploded? Had a steam pipe burst?
An eerie silence surrounded him, and George’s heart skipped a beat as he realized that the engines had been turned off. The quiet rumbling had stopped.
Just outside, George heard people talking loudly. Did they know what was happening?
George went out onto the deck and walked over to the small crowd of men. Most were still dressed in their dinner tuxedos and puffing on cigars. They were standing at the rail, pointing and laughing at something happing on the well deck, one level below. What was so funny?
At first he was sure his eyes were playing tricks. It looked like the well deck had been through a winter storm. It was covered with ice and slush. A bunch of young man in tattered coats and hat were pelting each other with balls of ice, roaring with laughter like kids having a snowball fight.
“What’s happened?” asked a man who’d walked up behind George.
“The ship nudged an iceberg!” said an old man with a bushy mustache. He didn’t sound worried.
An iceberg!
“Is that why they’ve stopped the engines?” said the new man. “Because of some ice on the deck?”
“Just begin cautious, it seems, following regulations,” said he older fellow. “I spoke to one of the officers. He assured me we will be underway any moment. Hey there!” he yelled down to the young men below. “Toss some of that ice up here!”
One of the gang picked up a piece of ice the size of a baseball. He threw it, but the man with the bushy mustache missed. George reached out and made a clean catch with one hand. The crowd cheered. George held up the ice and smiled. Then he held it out to the man.
“Keep it, son!” he said “There’s plenty for everyone.”
The piece of ice was heavier than George had expected.
He sniffed it and wrinkled his nose.
It smelled like old sardines!
More ice balls came sailing up form below, and the men jostled to catch them.
Their laughter and cheers rose up around George, and the fear he’d felt in the baggage hold faded away. From up here, on the deck of this incredible ship, George felt powerful. Nothing could hurt him on the Titanic.
Not a meteor failing from space. Not a giant squid.
Not the scar-faced man.
George squinted out into the distance, hoping to see the iceberg, but the sea faded into darkness.
His teeth were chattering now. It was so much colder than it had been at dinnertime. He wanted to be back in bed, curled up under his fancy first class sheet and blankets.
The corridor was still quiet as George crept toward his suite.
As he was letting himself in, he stopped on something that made a crunching sound under his boot. At first George thought that it was ice or a piece of glass. But when he picked up his heel, he saw that the carpet was covered with yellow crystals.
George smiled. It was just one of Phoebe’s lemon drops.
George let himself in, easing the door shut.
Phoebe’s bed curtains were closed. The light under Aunt Daisy’s door was off.
George quickly changed into his pajamas and climbed into bed.
Yes, he was safe, he told himself.
He tried to go to sleep, but as the minutes ticked by, his mind got restless.
It hit him that his knife was gone, forever, and the total silence of the ship seemed to press down on him. Why hadn’t the engines stared up again?
He lay wide awake, listening and wondering.
It was almost a relief when he heard someone knocking on their door.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จอร์จที่วิ่งเร็วที่สุดเท่าที่เขาสามารถลงศาลา เขาได้ยิน shouting หลังเขา แต่เขาไม่ได้หยุดจนกลับบนดาดฟ้า B เซฟอีกครั้งในชั้น Steward ที่รีบเลยเขากับกองผ้าขนหนูสะอาด "ดีเย็น รัก เขากล่าวว่า จอร์จพยักหน้า หายใจ ไม่อาจเกิดขึ้นกับเขาที่นี่ เขารู้ ดังนั้น เหตุหัวใจของเขายังคงห้ำ ก็เรือ รู้ – เสียงที่ thundering การสั่นในการระงับ มีขยายหม้อน้ำ มีระเบิดท่อไอน้ำ ความเงียบที่น่าขนลุกล้อมรอบ และจอร์จหัวใจข้ามชนะการที่รู้ว่า เครื่องยนต์ที่ได้ถูกปิด หยุด rumbling เงียบ ภายนอก จอร์จได้ยินคนพูดดัง พวกเขาไม่รู้เกิดอะไรขึ้น จอร์ออกไปบนดาดฟ้า และเดินไปกับฝูงชนขนาดเล็กของคน ส่วนใหญ่ก็ยังคงแต่งกายใน tuxedos ของเย็น และ puffing ในซิการ์ พวกเขาก็ยืนอยู่ในรถไฟ ชี้ และหัวเราะในสิ่ง happing บนดาดฟ้าดี หนึ่งระดับล่าง มีอะไรตลกมาก ในตอนแรก เขาถูกแน่ดวงตาของเขาเล่นเทคนิค มันดูเหมือนดาดฟ้าดีเคยผ่านพายุฤดูหนาว มันถูกปกคลุม ด้วยน้ำแข็งและสเลอปี้ พวงของชายหนุ่มในเสื้อ tattered และหาดใหญ่มี pelting กัน ด้วยลูกน้ำแข็ง คำราม ด้วยเสียงหัวเราะเช่นเด็กที่มีการต่อสู้กับมนุษย์หิมะ "อะไรเกิดขึ้น" ถามคนที่ได้เดินหลังจอร์จ "เรือ nudged ภูเขาน้ำแข็ง" กล่าวว่า ชายชรากับ mustache รุงรัง เขาไม่ได้เสียงกังวล ภูเขาน้ำแข็ง "ว่าเหตุผลที่พวกเขาได้หยุดเครื่องยนต์" กล่าวว่า คนใหม่ "เนื่องจากบางน้ำแข็งบนดาดฟ้าหรือไม่" "เพียงแค่เริ่มต้นระมัดระวัง เหมือน ตามระเบียบ กล่าวว่า เพื่อนเก่าของเขา "ฉันได้พูดกับเจ้าหน้าที่อย่างใดอย่างหนึ่ง เขามั่นใจฉันเราจะระหว่างดำเนินตลอดเวลา เฮ้ มี! "เขา yelled ลงไปที่ชายหนุ่มด้านล่าง "โยนของที่น้ำแข็งที่นี่" หนึ่งในแก๊งรับชิ้นส่วนของแข็งขนาดลูกเบสบอล เขาโยนมัน แต่พลาดมนุษย์ mustache รุงรัง จอร์จมาถึงออก และทำสะอาดจับ ด้วยมือเดียว ฝูงชนโห่ร้อง จอร์จขึ้นค่าน้ำแข็ง และยิ้ม แล้ว เขาก็ออกไปคนจัด "ให้มัน สน! " เขากล่าวว่า "มีอยู่มากมายสำหรับทุกคน" ชิ้นส่วนของแข็งหนักกว่าจอร์จได้คาดได้ เขา sniffed มัน และ wrinkled จมูกของเขา ได้กลิ่นเหมือนปลาเก่า ลูกน้ำแข็งมากกว่ามาเรือค่าฟอร์มด้านล่าง และคน jostled จะจับพวกเขา เชียร์และเสียงหัวเราะของพวกเขาลุกขึ้นรอบ ๆ จอร์จ และกลัวเขาจะรู้สึกในถือกระเป๋าสีจางลงไป จากที่นี่ บนดาดฟ้าของเรือลำนี้เหลือเชื่อ จอร์จรู้สึกมีประสิทธิภาพขึ้น ไม่มีอะไรสามารถทำร้ายเขาในไททานิค ไม่ดาวตกล้มเหลวจากพื้นที่ ไม่มีปลาหมึกยักษ์ ไม่ต้องเผชิญกับแผลคน จอร์จ squinted ออกเป็นระยะทาง หวังที่จะเห็นภูเขาน้ำแข็ง แต่ทะเลที่ค่อย ๆ ลดลงเป็นความมืด ฟันของเขาได้ chattering ตอนนี้ มันหนาวมากกว่าจะได้ที่นี่ เขาอยากจะกลับมาในเตียง โค้งขึ้นเขาชั้นแผ่นแฟนซีและผ้าห่ม ทางเดินยังคงเงียบเป็นจอร์จ crept ไปทางห้องของเขา ขณะที่เขาถูกปล่อยให้ตัวเองใน เขาหยุดในสิ่งที่ทำถูกกระทืบเสียงภายใต้การเริ่มต้นระบบของเขา ตอนแรก จอร์จคิดว่า มันเป็นน้ำแข็งหรือชิ้นส่วนของแก้ว แต่เมื่อเขาเลือกส้นของเขา เขาเห็นว่า พรมถูกปกคลุมไป ด้วยคริสตัลสีเหลือง จอร์จที่ยิ้ม มันเป็นเพียงหนึ่งหยดของ Phoebe มะนาว จอร์จให้ตัวเอง ผ่อนคลายประตูปิด ของ Phoebe เตียงม่านถูกปิด ไฟใต้ประตูป้าเดซี่ถูกปิด จอร์จได้อย่างรวดเร็วเปลี่ยนเป็นชุดนอนของเขา และปีนขึ้นเตียง ใช่ เขาปลอดภัย เขาบอกตัวเอง เขาพยายามไปนอน แต่มีสโมสรเป็น ticked โดยนาที จิตใจของเขา มันตีเขาว่า มีดของเขาหายไป ตลอด และเงียบรวมเรือดูเหมือนจะ กดลงบนเขา ทำไมไม่ได้เครื่องยนต์เริ่มขึ้นอีกครั้ง เขาวางกว้างตื่น ฟัง และสงสัย มันเป็นเกือบจะบรรเทาเมื่อเขาได้ยินคนเคาะประตูของพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จอร์จวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ลงห้องโถง เขาได้ยินเสียงตะโกนอยู่ข้างหลังเขา แต่เขาไม่หยุดจนกว่าเขาจะได้กลับมาอยู่บนดาดฟ้า B ปลอดภัยอีกครั้งในชั้นแรก.
สจ๊วตรีบที่ผ่านมาเขามีกองผ้าขนหนูที่สะอาด.
"สวัสดีครับ" เขากล่าว.
จอร์จพยักหน้า ออกมาจากลมหายใจ.
ไม่มีอะไรที่จะเกิดขึ้นกับเขาที่นี่เขารู้ว่า ดังนั้นทำไมหัวใจของเขายังคงห้ำหั่น
มันเป็นเรือเขาก็ตระหนักว่า - เสียงฟ้าร้องว่า ที่สั่นในการถือ ได้หม้อไอน้ำระเบิด? มีการระเบิดท่อไอน้ำ?
ความเงียบที่น่าขนลุกที่ล้อมรอบเขาและหัวใจของจอร์จข้ามจังหวะในขณะที่เขาตระหนักว่าเครื่องมือที่ได้รับการปิด เสียงดังก้องที่เงียบสงบได้หยุด.
นอกจอร์จได้ยินคนพูดเสียงดัง พวกเขารู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้น?
จอร์จก็ออกไปบนดาดฟ้าและเดินไปที่กลุ่มเล็ก ๆ ของผู้ชาย ส่วนใหญ่ก็ยังคงแต่งกายในชุดทักซิโด้อาหารค่ำของพวกเขาและพองในซิการ์ พวกเขากำลังยืนอยู่ที่ราวชี้และหัวเราะบางสิ่งบางอย่างที่ happing บนดาดฟ้าได้ดีระดับหนึ่งด้านล่าง อะไรคือสิ่งที่ตลกมาก?
ตอนแรกเขาแน่ใจว่าดวงตาของเขากำลังเล่นเทคนิค มันดูเหมือนดาดฟ้าดีเคยผ่านพายุฤดูหนาว มันถูกปกคลุมไปด้วยน้ำแข็งและหิมะ พวงของชายหนุ่มในเสื้อขาดรุ่งริ่งและหมวกถูกขว้างปากันด้วยลูกน้ำแข็งคำรามด้วยเสียงหัวเราะเหมือนเด็กที่มีการต่อสู้ก้อนหิมะ.
"สิ่งที่เกิดขึ้น?" ถามคนที่จะเดินขึ้นหลังจอร์จ.
"เรือสะกิด ภูเขาน้ำแข็ง "กล่าวว่าคนเก่าที่มีหนวดดก เขาไม่ได้เสียงกังวล.
ภูเขาน้ำแข็ง!
"นั่นคือเหตุผลที่พวกเขาได้หยุดเครื่องยนต์ได้หรือไม่" กล่าวว่าคนใหม่ "เพราะบางของน้ำแข็งบนดาดฟ้าได้หรือไม่"
"เพียงแค่เริ่มต้นการระมัดระวังดูเหมือนว่ากฎระเบียบดังต่อไปนี้" กล่าวว่าเขาเพื่อนเก่า "ผมพูดกับเจ้าหน้าที่คนหนึ่ง เขามั่นใจฉันเราจะกำลังอยู่ระหว่างช่วงเวลาใด เฮ้มี! "เขาตะโกนลงไปที่ชายหนุ่มที่อยู่ด้านล่าง "โยนบางส่วนของน้ำแข็งขึ้นที่นี่!"
หนึ่งในแก๊งหยิบชิ้นส่วนของน้ำแข็งขนาดของทีมเบสบอล เขาโยนมัน แต่คนที่มีหนวดครึ้มพลาด จอร์จเอื้อมมือออกและทำให้จับสะอาดด้วยมือข้างหนึ่ง ฝูงชนที่ส่งเสียงเชียร์ จอร์จจัดขึ้นน้ำแข็งและยิ้ม จากนั้นเขาถือมันออกไปคน.
"ให้มันลูกชาย!" เขากล่าว "มีมากมายสำหรับทุกคน."
ชิ้นส่วนของน้ำแข็งหนักกว่าจอร์จได้คาด.
เขาดมกลิ่นและรอยย่นจมูกของเขา.
มันกลิ่นเหมือนปลาซาร์ดีนเก่า!
ลูกน้ำแข็งอื่น ๆ มาล่องเรือแบบฟอร์มด้านล่างและคนกระแทกจะจับพวกเขา.
เสียงหัวเราะและเสียงเชียร์ของพวกเขาลุกขึ้นไปรอบ ๆ จอร์จและความกลัวเขาจะรู้สึกว่าในกระเป๋าถือจางหายไป จากขึ้นที่นี่บนดาดฟ้าของเรืออย่างไม่น่าเชื่อนี้, จอร์จรู้สึกที่มีประสิทธิภาพ ไม่มีอะไรที่จะทำร้ายเขาในไททานิค.
ไม่ดาวตกจากความล้มเหลวในพื้นที่ ไม่ได้เป็นปลาหมึกยักษ์.
ไม่ได้คนแผลเป็นเผือด.
จอร์จ squinted ออกไปในระยะทางที่หวังที่จะเห็นภูเขาน้ำแข็ง แต่ทะเลจางหายไปในความมืด.
ฟันของเขาถูกพูดเจื้อยแจ้วในขณะนี้ มันเป็นมากเย็นกว่าที่เคยเป็นมาในมื้อค่ำ เขาอยากที่จะกลับมาในเตียงขดภายใต้แผ่นชั้นแรกของเขาแฟนซีและผ้าห่ม.
เดินก็ยังคงเงียบสงบเป็นจอร์จพุ่งตรงไปยังห้องสวีทของเขา.
ขณะที่เขากำลังปล่อยให้ตัวเองอยู่ในเขาหยุดในสิ่งที่ทำเสียงกระทืบภายใต้รองเท้าบู๊ตของเขา . ตอนแรกคิดว่าจอร์จว่ามันเป็นน้ำแข็งหรือชิ้นส่วนของแก้ว แต่เมื่อเขาหยิบขึ้นมาส้นเท้าของเขาเขาเห็นว่าพรมที่ถูกปกคลุมด้วยคริสตัลสีเหลือง.
จอร์จยิ้ม มันเป็นเพียงหนึ่งในพีบีหยดมะนาว.
จอร์จให้ตัวเองในการบรรเทาปิดประตู.
พีบีผ้าม่านเตียงถูกปิด ไฟใต้ประตูป้าเดซี่ก็ออก.
จอร์จมีการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วในชุดนอนของเขาและปีนเข้าไปในห้องนอน.
ใช่เขามีความปลอดภัยเขาบอกว่าตัวเอง.
เขาพยายามที่จะไปนอน แต่เป็นนาที ticked โดยความคิดของเขาได้กระสับกระส่าย.
มัน ตีเขาที่มีดของเขาก็หายไปตลอดกาลและความเงียบของเรือทั้งหมดดูเหมือนจะกดลงบนเขา ทำไมไม่ได้เครื่องมือจ้องขึ้นอีกครั้งหรือไม่
เขาวางตื่นตัวกว้างฟังและสงสัย.
มันก็เกือบจะบรรเทาเมื่อเขาได้ยินเสียงคนเคาะประตูของพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จอร์จ วิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่เขาสามารถลงมา เขาได้ยินเสียงตะโกนตามหลังเขา แต่เขาไม่ยอมเลิก จนกระทั่งเขากลับมาอยู่ดาดฟ้า ปลอดภัยอีกชั้นหนึ่ง
สจ๊วตรีบผ่านเขากับกองผ้าขนหนูสะอาด .
" สวัสดีครับ " เขากล่าว .
จอร์จพยักหน้าเหนื่อย
ไม่มีอะไรอาจเกิดขึ้นกับเขา ที่นี่ เขารู้ แล้วทำไมหัวใจของเขายังคงเต้นแรง ?
มันเป็นเรือเขาตระหนักว่ายังมีฟ้าร้องเสียงดัง ที่สั่นค้าง มีหม้อน้ำระเบิด มีท่อไอน้ำระเบิด ?
ความเงียบน่ากลัวล้อมรอบเขา และหัวใจของจอร์จข้ามชนะในขณะที่เขาตระหนักว่า เครื่องยนต์ที่ได้รับการปิด เสียงเงียบหยุด .
แค่ภายนอก จอร์จ ได้ยินคนคุยกันเสียงดัง พวกเขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
จอร์จออกไปบนดาดฟ้าและเดินไปกับฝูงชนขนาดเล็กของคน ส่วนใหญ่ยังอยู่ในชุดทักซิโด้อาหารเย็นของพวกเขาและพองตัวในซิการ์ เขากำลังยืนอยู่ที่รถไฟชี้และหัวเราะอย่าง happing บนดาดฟ้าดีระดับหนึ่ง ดังนี้ ตลกอะไรนักหนา ?
ตอนแรกเขาก็แน่ใจว่า ดวงตาของเขากำลังเล่นมายากล มันดูเหมือนดีดาดฟ้าได้ผ่านพายุฤดูหนาว .มันถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็งและ slush พวงของชายหนุ่มในเสื้อที่ขาดรุ่งริ่งและหมวกเป็นเสียงกันกับลูกบอลน้ำแข็งคำรามด้วยเสียงหัวเราะแบบเด็กๆ มีการต่อสู้ก้อนหิมะ .
" เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ ? " ขอให้คนที่จะเดินไปด้านหลังจอร์จ .
" เรือสะกิดภูเขาน้ำแข็ง ! " กล่าวว่าชายชราหนวดดก เขาไม่ได้ดูกังวล
ภูเขาน้ำแข็ง !
" นั่นคือเหตุผลที่พวกเขาหยุดเครื่องยนต์ ? " ชายผู้นั้นกล่าวใหม่ " เพราะมีน้ำแข็ง บนดาดฟ้า "
" เพิ่งเริ่มระมัดระวัง ดูเหมือนว่า ตามข้อบังคับ " กล่าวว่าเขาแก่แล้ว " ผมได้คุยกับเจ้าหน้าที่คนหนึ่ง . เขาบอกว่าเราจะเป็นอย่างไรขณะใด ๆ เฮ้ ! " เขาตะโกนลงไปชายหนุ่มด้านล่าง " โยนบางอย่างที่แข็งขึ้นที่นี่ "
หนึ่งในแก๊งค์หยิบก้อนน้ำแข็งขนาดเท่าลูกเบสบอล เขาโยนมันทิ้ง แต่ผู้ชายมีหนวดครึ้ม พลาด จอร์จ ถึงออก และทำความสะอาดได้ด้วยมือเดียว ฝูงชนที่เป็นกำลังใจ จอร์จหยิบน้ำแข็งและยิ้ม แล้วเขาถือมันออกไปกับผู้ชาย .
" ให้ลูก " เขากล่าวว่า " มีมากพอสำหรับทุกคน . "
ก้อนน้ำแข็งเป็นหนักกว่า จอร์จ ได้คาด
เขาดมกลิ่นมัน และย่นจมูก .
มันมีกลิ่นเหมือนปลาซาร์ดีนเก่า
ลูกแข็งเพิ่มมาแล่นขึ้นจากด้านล่าง และคนผลักที่จะจับพวกเขา .
ของเสียงหัวเราะและเชียร์ลุกขึ้นรอบๆจอร์จ และกลัวเขาจะรู้สึกในกระเป๋าถือ จางลงไป จากที่นี่ บนดาดฟ้าของเรือลำนี้เหลือเชื่อ , จอร์จรู้สึกที่มีประสิทธิภาพ ไม่มีอะไรทำร้ายเขาได้บนเรือไททานิค
ไม่ใช่อุกกาบาตตกจากอวกาศไม่ใช่ยักษ์ปลาหมึก ไม่มีแผลเป็น เจอผู้ชาย
.
จอร์จ squinted ออกไปไกล หวังเห็นภูเขาน้ำแข็ง แต่ทะเลเลือนหายไปในความมืด .
ฟันเค้าคุยกันแล้ว มันมากเย็นกว่าจะได้ตอนอาหารค่ำ เขาอยากกลับมานอนคุดคู้อยู่ใต้แผ่นซีชั้นหนึ่งและผ้าห่ม
ทางเดินยังเงียบเป็นจอร์จพุ่งไปยังห้องของเขา
ขณะที่เขากำลังปล่อยให้ตัวเอง เขาหยุดในสิ่งที่ทำเสียงกระทืบภายใต้การบูตของเขา ตอนแรกจอร์จคิดว่ามันน้ำแข็งหรือชิ้นส่วนของกระจก แต่เมื่อเขายกส้นเท้าของเขา เขาเห็นพรมถูกปกคลุมด้วยคริสตัลสีเหลือง
จอร์จยิ้ม มันเป็นเพียงหนึ่งของฟีบี้กำลังหยดมะนาว .
จอร์จให้ตัวเองในการปิดประตู
ฟีบี้เตียง ผ้าม่านก็ปิดแสงสว่างใต้ประตูของป้าเดซี่ .
จอร์จ เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วเป็นชุดนอนของเขาและปีนขึ้นเตียง
ค่ะ เขาปลอดภัยแล้ว เค้าบอกเอง
เขาพยายามที่จะหลับ แต่เป็นนาที ticked โดยความคิดของเขาได้กระสับกระส่าย .
มันตีเขามีดของเขาหายไปตลอดกาล และความเงียบ ทั้งหมดของเรือดูเหมือนจะกดลงบนเขา ทำไมไม่เครื่องมือเริ่มขึ้นอีกครั้ง
เขานอนตื่นลืมตาโพลงฟัง และ สงสัย
มันเกือบโล่งใจเมื่อเขาได้ยินเสียงคนเคาะประตูของพวกเขา