governance likewise argue that succ

governance likewise argue that success has two dimensions. The first is
programmatic, ‘the effectiveness, efficiency and resilience of the specific
policies being evaluated’ (Bovens, ’t Hart and Peters 2001b p. 20). The
second is political, ‘the way policies and policy makers become
evaluated in the political arena’ (Bovens, ’t Hart and Peters 2001b
p. 20). Some writings mention non-failure (Bovens et al. 2001c), mixed
success (O’Neill and Primus 2005) and partial success (Pollack 2007),
but these are typically ad hoc terms used to describe specific cases, and
are not located within a broader framework that is able to capture the
diversity of outcomes produced by policies. Some case studies define a
programme’s success according to the value judgements of the author
being the standard. Others focus on standards such as goal achievement
and benefits to key sectoral interests (see for example Schwartz
2006, Hulme 2007; Gupta and Saythe 2009).
Finally, there is an extensive literature on failure, including policy
fiascos (Dunleavy 1995; Bovens and ’t Hart 1996), scandals (Tiffen 1999;
Thompson 2000), crises (Boin et al. 2005) and disasters (Handmer and
Dovers 2007; McEntire 2007). However, the debates more or less
mirror those dealing with aspects of success and its surrogates. Some,
particularly those writings dealing with organisational pathologies and
human error (e.g. Reason 1997; Auerswald et al. 2007) and critical
infrastructure breakdown tend to treat failure as an objective fact while
others dealing with policy fiascos (e.g. Bovens and ’t Hart 1996) focus
heavily on competing constructions of goals to the point that failure is
largely in the eye of the beholder. There is also little recognition of
forms or degrees of failure, other than an implicit assumption (for
example) that failures get worse as we move from emergencies and
crises, to disasters and catastrophes.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การกำกับดูแลเช่นเดียวกันยืนยันว่าประสบความสำเร็จมีสองมิติ ประการแรกคือการเขียนโปรแกรม'ประสิทธิภาพอย่างมีประสิทธิภาพและความยืดหยุ่นของเฉพาะนโยบายการประเมิน(Bovens' ทีฮาร์ตและปีเตอร์ส 2001b พี. 20) ที่สองคือการเมือง 'นโยบายวิธีการและผู้กำหนดนโยบายจะกลายเป็นการประเมินในเวทีการเมือง' (Bovens 'ทีฮาร์ตและปีเตอร์ส 2001b พี. 20) งานเขียนบางคนพูดถึงความล้มเหลวที่ไม่ (Bovens et al. 2001c) ผสมประสบความสำเร็จ(โอนีลและ Primus 2005) และความสำเร็จบางส่วน (พอลแล็ค 2007) แต่เหล่านี้มักจะมีโฆษณาแง่เฉพาะกิจใช้เพื่ออธิบายกรณีที่เฉพาะเจาะจงและไม่ได้อยู่ภายในกรอบที่กว้างขึ้นที่สามารถจับภาพความหลากหลายของผลที่ผลิตโดยนโยบาย บางกรณีศึกษาที่กำหนดความสำเร็จของโปรแกรมตามคำตัดสินค่าของผู้เขียนเป็นมาตรฐาน อื่น ๆ มุ่งเน้นไปที่มาตรฐานดังกล่าวเป็นความสำเร็จของเป้าหมายและผลประโยชน์กับความสนใจของภาคการผลิตที่สำคัญ(ดูตัวอย่าง Schwartz 2006 Hulme 2007 แคนด์และ Saythe 2009). ในที่สุดก็มีเป็นวรรณกรรมที่ครอบคลุมเกี่ยวกับความล้มเหลวรวมทั้งนโยบายfiascos (Dunleavy 1995; Bovens และ ' เสื้อฮาร์ท 1996) เรื่องอื้อฉาว (Tiffen 1999; ธ อมป์สัน 2000) วิกฤต (Boin et al, 2005) และภัยพิบัติ (Handmer และ. Dovers 2007; McEntire 2007) อย่างไรก็ตามการอภิปรายไม่มากก็น้อยกระจกผู้ที่จัดการกับทุกแง่มุมของความสำเร็จและตัวแทนของ บางคนโดยเฉพาะอย่างยิ่งงานเขียนของผู้ที่จัดการกับโรคขององค์กรและการผิดพลาดของมนุษย์(เช่นเหตุผล 1997;. Auerswald et al, 2007) และที่สำคัญการสลายโครงสร้างพื้นฐานมีแนวโน้มที่จะรักษาความล้มเหลวเป็นความจริงวัตถุประสงค์ในขณะที่คนอื่นๆ ที่เกี่ยวข้องกับการ fiascos นโยบาย (เช่น Bovens และ 'ทีฮาร์ท 1996) เน้นหนักในการก่อสร้างการแข่งขันเป้าหมายไปยังจุดที่เกิดความล้มเหลวเป็นส่วนใหญ่ในสายตาของคนดู นอกจากนี้ยังมีการรับรู้เล็ก ๆ น้อย ๆ ของรูปแบบหรือองศาของความล้มเหลวอื่นๆ กว่าสมมติฐานนัย (สำหรับตัวอย่าง) ที่ได้รับความล้มเหลวที่เลวร้ายยิ่งในขณะที่เราย้ายจากกรณีฉุกเฉินและวิกฤตภัยพิบัติและภัยพิบัติ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความมีธรรมาภิบาลและยืนยันว่าสองมิติ แรกคือการเขียนโปรแกรม , ประสิทธิผล , ประสิทธิภาพและความยืดหยุ่นของเฉพาะนโยบายถูกประเมิน ( bovens , T ' ฮาร์ทและ Peters 2001b หน้า 20 ) ที่ที่สองคือการเมือง ' ทางนโยบาย และนโยบายเป็นประเมินในเวทีการเมือง ' ( bovens , T ' และ 2001b ปีเตอร์ ฮาร์ท20 หน้า ) บางคนเขียนกล่าวถึงไม่ใช่ความล้มเหลว ( bovens et al . 2001c ) ผสมความสำเร็จ ( โอนีล และคู่เอก 2005 ) และความสำเร็จบางส่วน ( ปลา 2007 )แต่เหล่านี้มักจะเฉพาะกิจข้อตกลงใช้เพื่ออธิบายกรณีเฉพาะ และไม่ได้อยู่ภายในกรอบที่กว้างขึ้นที่สามารถจับความหลากหลายของผลผลิต โดยนโยบาย มีกรณีศึกษา กําหนดความสำเร็จของโครงการตามค่าที่ต้องการของผู้เขียนเป็นมาตรฐาน คนอื่นมุ่งเน้นมาตรฐานเช่นเป้าหมายผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนและประโยชน์ผลประโยชน์หมวดคีย์ ( ดูตัวอย่าง ชวาร์ซ2006 ฮูล์ม 2007 ; Gupta และ saythe 2009 )ในที่สุดก็มีวรรณกรรมที่ล้มเหลว รวมถึงนโยบายfiascos ( dunleavy 1995 ; bovens และ ' t ฮาร์ท 1996 ) , เรื่องอื้อฉาว ( tiffen 1999 ;ทอมป์สัน ( 2000 ) , วิกฤต boin et al . 2005 ) และภัยพิบัติ ( handmer และdovers 2007 ; McEntire 2007 ) อย่างไรก็ตาม ในการอภิปรายมากกว่าหรือน้อยกว่ากระจกที่เกี่ยวข้องกับด้านความสำเร็จและการเป็นตัวแทน บางโดยเฉพาะงานเขียนที่เกี่ยวข้องกับองค์กรโรคและข้อผิดพลาดของมนุษย์ ( เช่นเหตุผล 1997 ; อาวเออร์สวัลด์ et al . 2007 ) และวิกฤตการแบ่งโครงสร้างพื้นฐานมีแนวโน้มที่จะรักษาความล้มเหลวเป็นจริงวัตถุประสงค์ ในขณะที่คนอื่น ๆที่เกี่ยวข้องกับนโยบาย fiascos ( เช่น bovens และ ' t ฮาร์ท 1996 ) เน้นหนักในการแข่งขันสร้างเป้าหมายไปยังจุดที่ล้มเหลวคือส่วนใหญ่อยู่ในสายตาของผู้มอง นอกจากนี้ยังมีน้อยรับรู้รูปแบบหรือองศาของความล้มเหลว นอกจากสมมติฐานโดยนัย ( สำหรับตัวอย่าง ) ที่ล้มเหลวแย่ลงตามที่เราย้ายจากฉุกเฉิน และวิกฤต , ภัยพิบัติและหายนะ