Quicker and quicker danced the dust

Quicker and quicker danced the dust. The moonbeams seemed to quiver as they went by me into the mass of gloom beyond. More and more they gathered till they seemed to take dim phantom shapes. And then I started, broad awake and in full possession of my senses, and ran screaming from the place.

The phantom shapes, which were becoming gradually materialised from the moonbeams, were those three ghostly women to whom I was doomed.

I fled, and felt somewhat safer in my own room, where there was no moonlight, and where the lamp was burning brightly.

When a couple of hours had passed I heard something stirring in the Count's room, something like a sharp wail quickly suppressed. And then there was silence, deep, awful silence, which chilled me. With a beating heart, I tried the door, but I was locked in my prison, and could do nothing. I sat down and simply cried.

As I sat I heard a sound in the courtyard without, the agonised cry of a woman. I rushed to the window, and throwing it up, peered between the bars.

There, indeed, was a woman with dishevelled hair, holding her hands over her heart as one distressed with running. She was leaning against the corner of the gateway. When she saw my face at the window she threw herself forward, and shouted in a voice laden with menace, "Monster, give me my child!

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เร็วกว่า และเร็วกว่าเต้นฝุ่น Moonbeams ดูเหมือนจะ quiver เป็นพวกเขาไป โดยฉันเป็นมวลของหยีเลย มากจะรวบรวมจนพวกเขาดูเหมือนจะแฝงร่างมิติ แล้ว ผมเริ่ม บรอดตื่นและครอบครองเต็มความรู้สึกของฉัน และวิ่งกรีดร้องจากตำแหน่งสมมุติรูปร่าง ซึ่งได้กลายเป็นค่อย ๆ materialised จาก moonbeams มีสามน่ากลัวผู้หญิงที่ผม doomedฉันหนี และรู้สึกค่อนข้างปลอดภัยในห้องพักของตัวเอง มีไม่มีแสงจันทร์ และกำลังไหม้ไฟสดใสเมื่อไม่กี่ชั่วโมงได้ผ่าน ผมก็ได้ยินเรื่องกวนในการนับจำนวนห้อง บางสิ่งบางอย่างเช่น wail คมที่ระงับได้อย่างรวดเร็ว แล้ว ก็เงียบ ลึก ร้ายเงียบ ที่แช่ฉัน มีการเต้นหัวใจ ฉันพยายามประตู แต่ฉันถูกล็อคในเรือนจำของฉัน และสามารถทำอะไร นั่งลง และก็ร้องขณะที่ผมนั่ง ผมได้ยินเสียงในลานโดย ร้อง agonised ของผู้หญิง ผมวิ่งไปหน้าต่าง และขว้างปา peered ระหว่างแถบแน่นอน มีผู้หญิงผม dishevelled จับมือของเธอไปหัวใจของเธอเป็นหนึ่งเป็นทุกข์กับการทำงาน เธอถูกพิงกับมุมของประตู เมื่อเธอเห็นใบหน้าของฉันที่หน้าต่างเธอโยนตัวไปข้างหน้า และตะโกนในมีเสียง ขู่ "มอนสเตอร์ ให้ฉันลูกของฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เต้นเร็วขึ้นและเร็วฝุ่น moonbeams ดูเหมือนจะสั่นขณะที่พวกเขาเดินตามฉันเข้าไปในมวลของความเศร้าโศกเกิน มากขึ้นและมากขึ้นพวกเขารวมตัวกันจนดูเหมือนว่าพวกเขาจะใช้รูปทรงผีสลัว และจากนั้นผมเริ่มกว้างตื่นตัวและอยู่ในความครอบครองเต็มรูปแบบของความรู้สึกของฉันและวิ่งกรีดร้องจากสถานที่. รูปร่างผีซึ่งกำลังกลายเป็นค่อยๆปรากฏจาก moonbeams เป็นผู้ที่ผู้หญิงสามคนที่น่ากลัวกับใครผมก็ถึงวาระ. ฉันหนี รู้สึกว่าค่อนข้างปลอดภัยมากขึ้นในห้องพักของตัวเองที่มีแสงจันทร์ไม่และโคมไฟที่ถูกเผาไหม้สดใส. เมื่อสองสามชั่วโมงที่ผ่านมาผมได้ยินสิ่งที่กวนในห้องนับเป็นสิ่งที่ต้องการครวญครางคมปราบปรามได้อย่างรวดเร็ว แล้วมีความเงียบลึกความเงียบที่น่ากลัวซึ่งแช่เย็นฉัน ด้วยหัวใจที่เต้นผมพยายามที่ประตู แต่ผมถูกขังอยู่ในคุกของฉันและไม่สามารถทำอะไร ผมนั่งลงและร้องไห้เพียง. ขณะที่ผมนั่งฉันได้ยินเสียงในคอร์ทยาร์ดโดยไม่ต้อง, ร้องไห้ทุกข์ทรมานของผู้หญิงคนหนึ่ง ฉันรีบวิ่งไปที่หน้าต่างและโยนมันขึ้น peered ระหว่างบาร์. มีจริงเป็นผู้หญิงที่มีผมกระเซิงจับมือเธอมากกว่าหัวใจของเธอเป็นหนึ่งในความสุขกับการทำงาน เธอเป็นคนที่ยืนพิงมุมของประตู เมื่อเธอเห็นใบหน้าของฉันที่หน้าต่างเธอโยนตัวเองไปข้างหน้าและตะโกนในภาระเสียงกับอันตราย "มอนสเตอร์ให้ฉันลูกของฉัน!

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เร็วขึ้นและเร็วขึ้น กันฝุ่น ในแสงจันทร์ดูจะสั่นเช่นที่พวกเขาไปโดยฉันเป็นมวลของความเศร้าโศกเกิน มากขึ้นและพวกเขารวมตัวกันจนดูเหมือนจะใช้รูปทรงที่ผีมืด แล้วผมก็เริ่มกว้าง ตื่นตัว และครอบครอง เต็มไปด้วยความรู้สึกฉัน กรีดร้องและวิ่งออกจากสถานที่

รูปผี ซึ่งกลายเป็นค่อยๆ materialised จากบินเป็นผีผู้หญิงสามคนที่ผมถูก

ผมหนีไป แต่รู้สึกว่าค่อนข้างปลอดภัยในห้องของตัวเองที่ไม่มีแสงจันทร์ และโคมไฟที่ถูกเผาอย่างสดใส

เมื่อสองสามชั่วโมงผ่านไป ฉันได้ยินบางอย่างกวนในห้องพักของนับ บางอย่าง เช่น เดินเร็ว คม การปราบปราม และก็มีความเงียบ ความเงียบที่น่ากลัว ลึก ซึ่งทำให้ผม กับการเต้นของหัวใจฉันพยายามเปิดประตู แต่ฉันถูกขังไว้ในคุก และทำอะไรไม่ได้เลย ผมนั่งลงและก็ร้องไห้

ฉันนั่ง ฉันได้ยินเสียงในสนามโดยไม่ , agonised ร้องไห้ของผู้หญิง ฉันรีบวิ่งไปที่หน้าต่างและโยนมันขึ้นไปสังเกตการณ์ระหว่างแถบ

ด้วย เป็นผู้หญิงที่มีผมพะรุงพะรัง จับมือเธอ หัวใจเธออย่างเป็นทุกข์กับการทํางานเธอกำลังพิงกับมุมของเกตเวย์ เมื่อเธอเห็นหน้าผมที่หน้าต่าง เธอโยนตัวเองไปข้างหน้า และตะโกนด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยอันตราย " มอนสเตอร์ , ให้ฉัน ลูกของฉัน