Although such ecosystems are fragil

Although such ecosystems are fragile, this study shows that the anthropogenic damages inflicted on the
mangrove forests of West Africa can be reversed over a relatively short time period if environmental
conditions are favorable. The mangrove ecosystem of the microtidal Somone Estuary, Senegal, has
undergone extreme changes during the last century. The area occupied by mangrove forest was estimated
with a diachronic study by GIS for the period 1946e2006. Between 1946 and 1978, 85% of the area
was progressively replaced by unvegetated mudflats in the intertidal zones and by barren area in the
supratidal zones. Until 1990, this was mainly a result of traditional wood harvesting. The impact was
exacerbated by the closing off of the estuary to the sea (1967e1969 and 1987) and by an extended
drought (1970 onwards), which resulted in a lack of renewal of water, hypersalinization and acidification.
The main factors controlling mangrove evolution in the Somone ecosystem, however, are anthropogenic.
Until 1990, traditional wood cutting (for wood and oyster harvesting) was practiced by the local population.
Between 1978 and 1989, a small area occupied by the mangroves was stabilized. Since 1992,
a modification of mangrove logging and a new reforestation policy resulted in an exponential increase of
mangrove area progressively replacing intertidal mudflats. Such success in the restoration of the
ecosystem reforestation is supported by favorable environmental conditions: tidal flooding, groundwater
influence, rainfall during the wet season, low net accretion rate of about 0.2e0.3 cmyear
1, and a ban on
the cutting of mangrove wood. The rate of mangrove loss from 1946 to 1978 was 44,000 m2 year
1, but
this has been offset by restoration efforts resulting in an increase in mangrove area from 1992 to 2006 of
63,000 m2 year

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แม้ว่าระบบนิเวศเช่นเปราะบาง การศึกษานี้แสดงให้เห็นว่าความเสียหายมาของมนุษย์ที่เกิดในการป่าชายเลนของแอฟริกาตะวันตกสามารถกลับระยะเวลาค่อนข้างสั้นถ้าสิ่งแวดล้อมเงื่อนไขเป็นอย่างดี มีระบบนิเวศป่าชายเลนของ microtidal Somone ห้อง เซเนกัลเปลี่ยนแปลงมากในช่วงศตวรรษที่ผ่านมา มีประเมินพื้นที่ครอบครอง โดยป่าชายเลนกับศึกษา diachronic โดย GIS สำหรับ 1946e2006 รอบระยะเวลา ระหว่าง 1946 และ 1978 แชมป์ ร่วม 85% ของพื้นที่ความก้าวหน้าถูกแทน โดย unvegetated อนุบาลสัตว์น้ำในโซน intertidal และพื้นที่แห้งแล้งในsupratidal โซน จนถึงปี 1990 นี้เป็นส่วนใหญ่ผลของการเก็บเกี่ยวไม้แบบดั้งเดิม มีผลกระทบเลวร้ายรอบออกจากห้องไปทะเล (1967e1969 และ 1987) โดยการขยายภัยแล้ง (1970 เป็นต้นไป), ซึ่งส่งผลให้ขาดการต่ออายุ hypersalinization และยูปัจจัยหลักที่ควบคุมเลนวิวัฒนาการในระบบนิเวศ Somone อย่างไรก็ตาม มาของมนุษย์จนถึงปี 1990 ตัดไม้แบบดั้งเดิม (สำหรับไม้และเก็บเกี่ยวหอย) ถูกฝึกฝน โดยประชากรในท้องถิ่นระหว่างปี 1978 และปี 1989 พื้นที่ขนาดเล็กด้วยย่างมีเสถียร ตั้งแต่ปี 1992การปรับเปลี่ยนสู่ป่าชายเลนและนโยบายปลูกป่าใหม่ให้เพิ่มเนนความก้าวหน้าแทน intertidal อนุบาลสัตว์น้ำบริเวณป่าชายเลน ความสำเร็จดังกล่าวในการคืนค่าของการสภาพแวดล้อมที่ดีสนับสนุนปลูกป่านิเวศ: น้ำท่วมบ่า น้ำบาดาลมีอิทธิพลต่อ ปริมาณน้ำฝนระหว่างฤดูฝน accretion สุทธิต่ำอัตราเกี่ยวกับ 0.2e0.3 cmyear 1 และการห้ามตัดไม้ป่าชายเลน อัตราการสูญเสียป่าชายเลนจาก 1946 ถึง 1978 ถูก 44000 m2 ปี 1 แต่นี้ได้ถูกออฟเซ็ต โดยฟื้นฟูความพยายามในการเพิ่มพื้นที่ป่าชายเลนจาก 1992 2006 ของปี 63,000 m2

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แม้ว่าระบบนิเวศดังกล่าวมีความเปราะบางการศึกษาครั้งนี้แสดงให้เห็นว่าความเสียหายที่เกิดจากกิจกรรมของมนุษย์ต่อสู้กับ
ป่าชายเลนของแอฟริกาตะวันตกสามารถกลับมาเป็นช่วงเวลาที่ค่อนข้างสั้นถ้าสิ่งแวดล้อม
สภาพเป็นอย่างดี ระบบนิเวศป่าชายเลนของ microtidal Somone ปากน้ำ, เซเนกัล, มี
การเปลี่ยนแปลงไปมากในช่วงศตวรรษที่ผ่านมา พื้นที่ที่ถูกครอบครองโดยป่าชายเลนเป็นที่คาดกัน
กับการศึกษาประวัติศาสตร์โดยระบบสารสนเทศภูมิศาสตร์เพื่อ 1946e2006 ระยะเวลา ระหว่างปี 1946 และปี 1978 85% ของพื้นที่
ถูกแทนที่ก้าวหน้าโดยพง unvegetated ในโซน intertidal และพื้นที่แห้งแล้งใน
โซน supratidal จนกว่าจะถึงปี 1990 นี้ส่วนใหญ่เป็นผลมาจากการเก็บเกี่ยวไม้แบบดั้งเดิม ผลกระทบที่ได้รับ
มาจากการปิดออกจากปากอ่าวทะเล (1967e1969 และ 1987) และโดยการขยาย
ความแห้งแล้ง (1970 เป็นต้นไป) ซึ่งส่งผลให้ขาดการต่ออายุของน้ำ hypersalinization และกรด.
ปัจจัยหลักที่ควบคุมวิวัฒนาการป่าชายเลน ระบบนิเวศ Somone แต่เป็นมนุษย์.
จนกว่าจะถึงปี 1990 การตัดไม้แบบดั้งเดิม (สำหรับงานไม้และการเก็บเกี่ยวหอยนางรม) ได้รับการปฏิบัติโดยประชาชนในท้องถิ่น.
ระหว่างปี 1978 และปี 1989 พื้นที่ขนาดเล็กครอบครองโดยป่าชายเลนมีเสถียรภาพ ตั้งแต่ปี 1992
การเปลี่ยนแปลงของการเข้าสู่ระบบป่าชายเลนและนโยบายการปลูกป่าใหม่มีผลในการเพิ่มขึ้นชี้แจงของ
พื้นที่ป่าชายเลนก้าวหน้าเปลี่ยนพง intertidal ความสำเร็จดังกล่าวในการฟื้นฟู
การปลูกป่าระบบนิเวศได้รับการสนับสนุนโดยสภาพแวดล้อมที่ดี: น้ำท่วมน้ำขึ้นน้ำลง, น้ำใต้ดิน
มีอิทธิพลต่อปริมาณน้ำฝนในช่วงฤดูฝนอัตราการเพิ่มสุทธิต่ำประมาณ 0.2e0.3 cmyear 1 และห้ามไม่ให้?
ตัดป่าชายเลน เนื้อไม้ อัตราการสูญเสียป่าชายเลน 1946-1978 เป็น 44,000 m2 ปี 1 แต่
นี้ได้รับการชดเชยด้วยความพยายามในการฟื้นฟูผลในการเพิ่มขึ้นในพื้นที่ป่าชายเลน 1992-2006 ของ
63,000 m2 ปี?

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แม้ว่าเช่นระบบนิเวศมีความเปราะบาง การศึกษานี้แสดงให้เห็นว่ามนุษย์ความเสียหายลือเกี่ยวกับ
ป่าชายเลนของแอฟริกาตะวันตกสามารถกลับในช่วงเวลาที่ค่อนข้างสั้น ถ้าสภาพสิ่งแวดล้อม
จะเป็นใจ ระบบนิเวศป่าชายเลนของอ่าว ใครว่าเรา microtidal เซเนกัลได้
รับมากการเปลี่ยนแปลงในระหว่างศตวรรษล่าสุดพื้นที่ที่ถูกครอบครองโดยป่าชายเลนประมาณ
มีจุดมุ่งหมายศึกษาโดยระบบสารสนเทศภูมิศาสตร์สำหรับระยะเวลา 1946e2006 . ระหว่าง 1946 และ 1978 , 85% ของพื้นที่ถูกแทนที่อย่างต่อเนื่อง โดย unvegetated
โคลนในโซนพื้นที่ป่าโกงกางและแห้งแล้งในเขต supratidal
. จนถึงปี 1990 โดยผลของการเก็บเกี่ยวไม้แบบดั้งเดิม เป็นเอามาก
exacerbated โดยปิดของปากแม่น้ำสู่ทะเล ( 1967e1969 และ 1987 ) และโดยการขยาย
แล้ง ( 2513 เป็นต้นไป ) ซึ่งมีผลในการขาดของการต่ออายุของน้ำ hypersalinization กรดและ .
ปัจจัยที่ควบคุมวิวัฒนาการของระบบนิเวศในป่าชายเลน คนนึง แต่เป็นมนุษย์ .
จนถึง 1990ตัดไม้ ( ไม้แบบดั้งเดิมและหอยนางรมเก็บเกี่ยว ) ถูกปฏิบัติโดยประชาชนในท้องถิ่น
ระหว่างปี 1978 และปี 1989 ขนาดเล็ก พื้นที่ครอบครองโดยป่าชายเลนคือความเสถียร ตั้งแต่ปี 1992
การปรับเปลี่ยนนโยบายการปลูกป่าชายเลนและบันทึกใหม่ มีผลทำให้มีการเพิ่มทวีคูณของพื้นที่ป่าชายเลน ป่าโกงกาง
ก้าวหน้าแทนโคลน . ความสำเร็จดังกล่าวในการฟื้นฟู
ระบบนิเวศปลูกป่าสนับสนุนสภาพแวดล้อมที่ดี : น้ำท่วมน้ำขึ้นน้ำลง อิทธิพลของน้ำใต้ดิน
, ปริมาณน้ำฝน ในช่วงฤดูฝน อัตราการใช้ต่ำสุทธิประมาณ 0.2e0.3 cmyear
1 และห้าม
ตัดไม้โกงกาง . อัตราการสูญเสียป่าชายเลนจาก 1946 ถึง 1978 เป็น 44 , 000 m2

1 ปี แต่นี้ได้รับการชดเชยโดยการฟื้นฟูความพยายามเป็นผลในการเพิ่มพื้นที่ป่าชายเลน จาก 2535 ถึง 2549 ปี

63 , 000 ตารางเมตร