This implies that, in the eyes of m

This implies that, in the eyes of many, not all normal children can learn "proper" language. This perception can arise in two ways: (a) a given dialect is seen to be somehow not as good as another (e.g. Cockney is viewed as inferior to standard English); (b) a given speech pattern is not seen as a valid dialect at all (e.g. the perception of black English as some haphazard, illogical, substandard approximation to "proper" English). These two possibilities are not always clearly separable in the arguments of those who have claimed that some children suffer from "verbal deprivation". The classic examples here are surely the pre-school programmes of compensatory education, usually having a central language component. For example, Bereiter and Engelmann (1966) constructed a programme of intensive instruction in "correct" English for black American children. These children were seen as having "immature" and "rudimentary" language which, in some cases, was actually dispensable. Bereiter and Engelmann attempted, specifically, to break down what they called the "giant word syndrome"; thus, disadvantaged children were seen as unable to recognize single words and, instead, amalgamated words (e.g. "I ain't got no juice" became "Uai-ga-na-ju"; p. 34).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หมายความว่า ในสายตาของหลายคน เด็กปกติที่ไม่สามารถเรียนภาษาที่ "เหมาะสม" รู้นี้สามารถเกิดขึ้นได้ในสองวิธี: (a) ภาษากำหนดจะเห็นได้ไม่อย่างใดดีเป็นอื่น (เช่น Cockney ดูเป็นน้อยกับภาษาอังกฤษ); (ข) รูปแบบการพูดให้เป็นไม่เห็นเป็นภาษาที่ถูกต้องทั้งหมด (เช่นการรับรู้ของอังกฤษดำเป็นประมาณบาง haphazard ไม่สมเหตุผล มาตรฐานอังกฤษ "เหมาะสม") กล่าวสองเสมอไม่ชัดเจน separable ในอาร์กิวเมนต์ที่มีการอ้างว่า เด็กบางต้องทนทุกข์ทรมานจาก "วาจามา" ตัวอย่างคลาสสิกที่นี่ก็มีโปรแกรมล่วงหน้าโรงเรียนศึกษาชดเชย มักจะมีส่วนประกอบเป็นภาษากลาง ตัวอย่าง Bereiter และ Engelmann (1966) สร้างหลักสูตรเร่งรัดสอนภาษาอังกฤษ "ถูกต้อง" สำหรับเด็กสีดำอเมริกัน เด็กเหล่านี้ได้เห็นว่ามี "immature" และภาษา "rudimentary" ซึ่ง ในบางกรณี จริงกับ Bereiter และ Engelmann พยายาม โดยเฉพาะ การแยกสิ่งที่พวกเขาเรียกตัว "ยักษ์คำกลุ่มอาการ" เด็กผู้ด้อยโอกาสได้เห็นว่าสามารถจดจำคำเดี่ยว และ แทน ประสมคำ (เช่น "ain ' t ผมไม่น้ำ" กลายเป็น "Uai-ga-นาจู" p. 34)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นี่ก็หมายความว่าในสายตาของหลาย ๆ คนไม่ได้ทั้งหมดเด็กปกติสามารถเรียนรู้ภาษา "ที่เหมาะสมที่" การรับรู้นี้สามารถเกิดขึ้นในสองวิธี (ก) ภาษาที่ได้รับก็เห็นจะเป็นอย่างใดไม่ดีเท่าที่อื่น (เช่นสกุลถูกมองว่าด้อยกว่ามาตรฐานภาษาอังกฤษ); (ข) เป็นรูปแบบที่ได้รับการพูดไม่ได้มองว่าเป็นภาษาที่ถูกต้องที่ทุกคน (เช่นการรับรู้ของภาษาอังกฤษสีดำขณะที่บางคนจับจดไร้เหตุผลประมาณถึงขนาดที่ "เหมาะสม" เป็นภาษาอังกฤษ) เหล่านี้สองเป็นไปได้ที่ไม่เคยแยกกันไม่ออกอย่างชัดเจนในการขัดแย้งของผู้ที่ได้อ้างว่าเด็กบางคนต้องทนทุกข์ทรมานจาก "การกีดกันทางวาจา" ตัวอย่างคลาสสิกที่นี่อย่างแน่นอนโปรแกรมก่อนวัยเรียนการศึกษาชดเชยมักจะมีส่วนประกอบที่เป็นภาษากลาง ยกตัวอย่างเช่น Bereiter และ Engelmann (1966) สร้างโปรแกรมการเรียนการสอนอย่างเข้มข้นใน "แก้ไข" ภาษาอังกฤษสำหรับเด็กอเมริกันสีดำ เด็กเหล่านี้ถูกมองว่า "อ่อน" และ "พื้นฐาน" ภาษาซึ่งในบางกรณีก็ไม่จำเป็นจริง Bereiter และ Engelmann พยายามโดยเฉพาะที่จะทำลายลงสิ่งที่พวกเขาเรียกว่า "ซินโดรมคำยักษ์"; ทำให้เด็กด้อยโอกาสได้เห็นเป็นไม่สามารถรับรู้คำเดียวและแทนคำควบ (เช่น "ฉันไม่ได้มีน้ำไม่" กลายเป็น "Uai-GA-na-จู"; p. 34)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อย่างไรก็ตาม ในสายตาของหลายคน ไม่ใช่ปกติ เด็กสามารถเรียนรู้ " เหมาะสม " ภาษา การรับรู้นี้จะเกิดขึ้นในสองวิธี : ( ก ) ให้สำเนียงจะเห็นเป็นอย่างใดไม่ได้ดีเท่าที่อื่น ( เช่นชั้นต่ำถูกมองว่าด้อยกว่ามาตรฐานภาษาอังกฤษ ) ; ( b ) ให้พูดแบบไม่เห็นเป็นสำเนียงที่ถูกต้องทั้งหมด ( เช่นการรับรู้ภาษาอังกฤษสีดำเหมือนไม่ใส่ใจ ไร้เหตุผล ,มาตรฐาน การประมาณ " ภาษาอังกฤษที่เหมาะสม " ) สองคนนี้มีความเป็นไปได้เสมอไม่แยกกันอย่างชัดเจนในข้อโต้แย้งของผู้ที่อ้างว่าเด็กบางคนต้องทนทุกข์ทรมานจาก " วาจาลิดรอน " ตัวอย่างคลาสสิกที่นี่มีแน่นอนก่อนโปรแกรมการศึกษา มักจะมีองค์ประกอบของภาษากลาง ตัวอย่างเช่นbereiter เองเกิลเมิ่น ( 1966 ) และสร้างหลักสูตรการเรียนการสอนที่เข้มข้นในภาษาอังกฤษที่ " ถูกต้อง " สำหรับเด็กอเมริกันผิวดำ เด็กเหล่านี้ถูกมองว่ามี " เด็ก " และ " พื้นฐาน " ของภาษาซึ่งในบางกรณี ถูกจริง ๆที่ไม่จำเป็น และพยายาม bereiter เองเกิลเมิ่นโดยเฉพาะ เพื่อทำลายลงสิ่งที่พวกเขาเรียกว่า " กลุ่มอาการ " คำยักษ์ ดังนั้นเด็กด้อยโอกาสถูกมองว่าไม่สามารถจดจำคำเดียว และ แทน บริษัท คำ ( เช่น " ผมไม่มีน้ำ " กลายเป็น " ไว กา นา จู " ; p . 34 )