A growing body of evidence indicate

A growing body of evidence indicates that Gal-1 functions
as a homeostatic agent by modulating innate and adaptative
immune responses. Gal-1 induces the inhibition of cell
growth and cell-cycle arrest (Blaser et al., 1998; Rabinovich,
Ramhorst et al., 2002) and promotes the apoptosis of activated,
but not resting, immune cells (Perillo et al., 1995;
Rabinovich et al., 1998; Chung et al., 2000; He and Baum,
2004). This said, resting T cells are sensitized to CD95/Fasmediated
cell death by Gal-1 (Matarrese et al., 2005). Furthermore,
it has been shown that the Gal-1 expressed by
thymic epithelial cells promotes the apoptosis of immature
cortical thymocytes in vitro (Perillo et al., 1997), so suggesting
a potential role for this protein in the processes of positive
and/or negative selection within the thymic microenvironment.
Gal-1 also suppresses the secretion of the proinflammatory
cytokine interleukin-2 (IL-2) (Rabinovich,
Ariel et al., 1999) and favors the secretion of the antiinflammatory
cytokine IL-10 (van der Leij et al., 2004)
(Figure 4). All of these activities have been demonstrated
by adding a relatively high concentration (μM range) of
exogenous Gal-1 to T cells in vitro. In this context Bättig
et al. (2004) have shown that the irreversibly dimeric form
of Gal-1 is a dramatically more potent inducer of apoptosis
in T cells than wild-type Gal-1. One concern regarding the
proapoptotic activity of Gal-1 is whether high levels of soluble
protein can be achieved in vivo. Recent evidence indicates
that the amount of Gal-1 secreted by different cell
types in the ECM is sufficient to kill T cells (Perillo et al.,
1995; Chung et al., 2000; He and Baum, 2004). The effects
of Gal-1 on immune and inflammatory cells are likely to be
due to the binding and cross-linking of cell-surface glycoproteins
on these cells (Galvan et al., 2000) (Figure 4). As a
bivalent dimer, Gal-1 binds to the glycoproteins (including
CD2, CD3, CD7, CD43, and CD45) on the cell surface of T
cells in a carbohydrate-dependent manner (Pace et al., 1999).
The regulated expression of glycosyltransferases—leading
to the creation of N-acetyllactosamine ligands—during
development and activation may determine T-cell susceptibility
to Gal-1-induced cell death (Galvan et al., 2000;
Amano et al., 2003; Carlow et al., 2003). Sezary cells—the
malignant T cells in cutaneous T-cell lymphomas (the
Sezary syndrome or mycosis fungoides)—resist a variety of
apoptosis-inducing agents including Gal-1, because of the
loss of CD7 expression and altered cellular glycosylations
(Rappl et al., 2002; Roberts et al., 2003).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ร่างกายเติบโตหลักฐานแสดงว่า Gal-1 ฟังก์ชันเป็นตัว homeostatic แทนโดยเกี่ยว adaptative และข้อสอบการตอบสนองของภูมิคุ้มกัน กัล 1 ก่อให้เกิดการยับยั้งเซลล์เจริญเติบโตและจับรอบเซลล์ (Blaser et al., 1998 RabinovichRamhorst และ al., 2002) และส่งเสริม apoptosis ของใช้แต่ไม่พัก เซลล์ภูมิคุ้มกัน (Perillo และ al., 1995Rabinovich และ al., 1998 Chung et al., 2000 เขาและจัด2004) งานนี้กล่าวว่า ห้อง T เซลล์มี sensitized เพื่อ CD95/Fasmediatedเซลล์ตายกัล 1 (Matarrese et al., 2005) นอกจากนี้มันได้รับการแสดงว่า Gal-1 แสดงโดยเซลล์ epithelial thymic ส่งเสริม apoptosis ของ immatureเนื้อแน่น thymocytes เพาะเลี้ยง (Perillo และ al., 1997), ดังนั้นแนะนำบทบาทมีศักยภาพสำหรับโปรตีนในกระบวนการของการบวกนี้หรือเลือกลบใน thymic microenvironmentกัล-1 ไม่ใส่ยังหลั่งของ proinflammatoryอย่างไร cytokine interleukin-2 (IL-2) (RabinovichAriel et al., 1999) และให้ความสำคัญในการหลั่งของที่ antiinflammatoryอย่างไร cytokine IL-10 (van der Leij et al., 2004)(รูปที่ 4) กิจกรรมเหล่านี้ทั้งหมดแสดงโดยการเพิ่มความเข้มข้นค่อนข้างสูง (μM ช่วง) ของบ่อยกัล-1 T เซลล์เพาะเลี้ยง ในบริบทนี้ Bättigal. ร้อยเอ็ด (2004) ได้แสดงให้เห็นที่แบบฟอร์มสะท้อน dimericกัล-1 เป็น inducer มีศักยภาพมากขึ้นอย่างมากของ apoptosisในเซลล์ T มากกว่าป่าชนิดกัล-1 หนึ่งที่เกี่ยวข้องเกี่ยวกับการproapoptotic กิจกรรม 1 กัลว่าระดับสูงละลายน้ำโปรตีนสามารถทำได้ในสัตว์ทดลอง บ่งชี้หลักฐานล่าสุดว่า จำนวน 1-กัล secreted โดยการชนิดใน ECM เพียงพอที่จะฆ่าเซลล์ T (Perillo et al.,1995 Chung et al., 2000 เขาแล้วจัด 2004) ผลกระทบกัล 1 บนเซลล์อักเสบ และภูมิคุ้มกันมีแนวโน้มที่จะการรวมและ cross-linking ของเซลล์ผิว glycoproteinsในเซลล์เหล่านี้ (Galvan et al., 2000) (รูปที่ 4) เป็นการผลิตของ dimer bivalent, Gal 1 binds ไป glycoproteins (รวมถึงCD2, CD3, CD7, CD43 และ CD45) บนผิวเซลล์ของ Tเซลล์ในลักษณะขึ้นอยู่กับคาร์โบไฮเดรต (ก้าว et al., 1999)ค่าควบคุมของ glycosyltransferases — ชั้นนำการ N-acetyllactosamine ligands — ในระหว่างพัฒนาและเปิดใช้งานอาจกำหนด T เซลล์ภูมิไวรับกัล-1-เกิดเซลล์ตาย (Galvan et al., 2000อะมะโนะและ al., 2003 Carlow และ al., 2003) Sezary เซลล์ซึ่งการร้าย T เซลล์ผิวหนังเซลล์ T lymphomas (Sezary อาการหรือ mycosis fungoides) ตัวต้านทานต่าง ๆapoptosis inducing ตัวแทนรวมถึงกัล-1 เนื่องจากการขาดทุน CD7 และ glycosylations เปลี่ยนแปลงโทรศัพท์มือถือ(Rappl et al., 2002 โรเบิตส์ et al., 2003)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ร่างกายเจริญเติบโตของหลักฐานที่แสดงให้เห็นว่าฟังก์ชั่น Gal-1
เป็นตัวแทน homeostatic เลตโดยธรรมชาติและ adaptative
การตอบสนองภูมิคุ้มกัน Gal-1 ก่อให้เกิดการยับยั้งของเซลล์
เจริญเติบโตและการจับกุมวงจรมือถือ (Blaser, et al, 1998;. Rabinovich,
. Ramhorst, et al, 2002) และส่งเสริมการตายของการเปิดใช้งาน,
แต่ไม่พักผ่อนเซลล์ภูมิคุ้มกัน (เพริลโล, et al. 1995;
Rabinovich, et ​​al, 1998;. Chung et al, 2000;. เขาและ Baum,
2004) นี้กล่าวว่าการพักผ่อน T เซลล์ไวแสงจะไป CD95 / Fasmediated
การตายของเซลล์โดย Gal-1 (Matarrese et al., 2005) นอกจากนี้
จะได้รับการแสดงให้เห็นว่า Gal-1 แสดงโดย
เซลล์เยื่อบุผิว thymic ส่งเสริมการตายของที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ
thymocytes เยื่อหุ้มสมองในหลอดทดลอง (Perillo et al., 1997) ดังนั้นการแนะนำ
บทบาทที่มีศักยภาพสำหรับโปรตีนในกระบวนการของการบวก
และ / หรือ เลือกเชิงลบภายใน microenvironment thymic.
Gal-1 ยังยับยั้งการหลั่งของ proinflammatory
ไซโตไคน์ interleukin-2 (IL-2) (Rabinovich,
แอเรียล et al., 1999) และโปรดปรานการหลั่งของต้านการอักเสบ
ไซโตไคน์ IL-10 (แวนเดอร์ Leij et al., 2004)
(รูปที่ 4) ทั้งหมดของกิจกรรมเหล่านี้ได้รับการแสดงให้เห็น
โดยการเพิ่มความเข้มข้นค่อนข้างสูง (ช่วงไมครอน) ของ
ภายนอก Gal-1 กับทีเซลล์ในหลอดทดลอง ในบริบทนี้Bättig
et al, (2004) ได้แสดงให้เห็นว่ารูปแบบ dimeric ถาวร
ของ Gal-1 เป็น inducer อย่างมากที่มีศักยภาพมากขึ้นของการตายของเซลล์
ในเซลล์ T กว่าชนิดป่า Gal-1 หนึ่งในความกังวลเกี่ยวกับ
กิจกรรมของ proapoptotic Gal-1 คือไม่ว่าจะในระดับสูงที่ละลายน้ำได้
โปรตีนที่สามารถทำได้ในร่างกาย หลักฐานล่าสุดที่บ่งชี้
ว่าปริมาณของ Gal-1 ที่หลั่งมาจากเซลล์ที่แตกต่างกัน
ในประเภท ECM จะเพียงพอที่จะฆ่าเซลล์ T (เพริลโล, et al.
1995; Chung et al, 2000;. เขาและ Baum, 2004) ผลกระทบ
ของ Gal-1 ต่อเซลล์ภูมิคุ้มกันและการอักเสบมีแนวโน้มที่จะ
เกิดจากการที่มีผลผูกพันและข้ามเชื่อมโยงของไกลโคโปรตีนที่ผิวเซลล์
ในเซลล์เหล่านี้ (Galvan et al., 2000) (รูปที่ 4) ในฐานะที่เป็น
dimer bivalent, Gal-1 ผูกกับไกลโคโปรตีน (รวม
CD2, CD3, CD7, CD43 และ CD45) บนพื้นผิวของเซลล์ T
เซลล์ในลักษณะขึ้นอยู่กับคาร์โบไฮเดรต (Pace et al., 1999).
การควบคุมการแสดงออก ของ glycosyltransferases ชั้นนำ
ไปสู่การสร้าง N-acetyllactosamine แกนด์ในระหว่าง
การพัฒนาและการยืนยันการใช้งานอาจกำหนดความไวต่อ T-cell
เพื่อ Gal-1-เหนี่ยวนำให้เกิดการตายของเซลล์ (Galvan et al, 2000;.
. อามาโนะ et al, 2003; et al, โลว์ , 2003) Sezary เซลล์
T เซลล์มะเร็งในต่อมน้ำเหลืองที่ T-cell ผิวหนัง (
ซินโดรมหรือ Sezary Mycosis fungoides) -resist ความหลากหลายของ
ตัวแทน apoptosis ชักนำรวมทั้ง Gal-1 เนื่องจากการ
สูญเสียของการแสดงออก CD7 glycosylations และโทรศัพท์มือถือที่มีการเปลี่ยนแปลง
(Rappl et al, ., 2002. โรเบิร์ต, et al, 2003)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ร่างกายเจริญเติบโตของหลักฐานที่บ่งชี้ว่า การทำงาน gal-1
เป็นตัวแทนของแหล่ง homeostatic โดยรางจืด
และระบบภูมิคุ้มกัน . gal-1 ก่อให้เกิดการยับยั้งการเจริญเติบโตของเซลล์และเซลล์จับรอบ
( เบลเซอร์ et al . , 1998 ; rabinovich
ramhorst , et al . , 2002 ) และส่งเสริมการศึกษาการตายของเซลล์เปิดใช้งาน ,
แต่ไม่ได้พักผ่อน เซลล์ภูมิคุ้มกัน ( เพริลโล et al . , 1995 ;
rabinovich et al . , 1998 ; ชอง et al . , 2000 ;เขา และ บาม
2004 ) นี้บอกว่าพัก T เซลล์และการ cd95 / fasmediated
การตายของเซลล์โดย gal-1 ( matarrese et al . , 2005 ) นอกจากนี้
มันได้ถูกแสดงว่า gal-1 แสดงโดย
thymic เซลล์เยื่อส่งเสริมเซลล์ไป
- thymocytes ในหลอดทดลอง ( เพริลโล et al . , 1997 ) ดังนั้นแนะนำ
บทบาทศักยภาพของโปรตีนนี้ในกระบวนการบวก
และ / หรือการเลือกลบภายใน microenvironment thymic .
gal-1 ยังยับยั้งการหลั่งไซโตไคน์ของการเรียนแบบร่วมมือ proinflammatory
( 2 ) ( rabinovich
เอเรียล , et al . , 1999 ) และมีการหลั่งของเตอร์ไซโตไคน์การ
( ฟาน เดอร์ leij et al . , 2004 )
( รูปที่ 4 ) ทั้งหมดของกิจกรรมเหล่านี้ได้รับการพิสูจน์
โดยการเพิ่มความเข้มข้นค่อนข้างสูง ( μ
M ช่วง ) ของภายนอก gal-1 ทีเซลล์ในหลอดทดลอง . ในบริบทนี้ B และ ttig
et al . ( 2004 ) แสดงให้เห็นว่าเสียหายท้องเฟ้อแบบฟอร์ม
ของ gal-1 เป็นอย่างมาก ทำให้เอนไซม์ apoptosis ในเซลล์ T
gal-1 กว่าของ . หนึ่งความกังวลเกี่ยวกับ
กิจกรรม proapoptotic ของ gal-1 ไม่ว่าระดับละลาย
โปรตีนสามารถเกิดขึ้นได้ในสิ่งมีชีวิต หลักฐานล่าสุดชี้
ว่า ปริมาณของ gal-1 หลั่งโดยเซลล์
แตกต่างกันใน ECM จะเพียงพอที่จะฆ่าเซลล์ T ( เพริลโล et al . ,
1995 ; ชอง et al . , 2000 ; เขาและบาม , 2004 ) ผลต่อภูมิคุ้มกันและการอักเสบของ gal-1

เซลล์มีแนวโน้มที่จะได้รับเนื่องจากการเย็บเล่ม และโมเลกุลของโปรตีนบนผิวเซลล์เซลล์เหล่านี้
( เกี่ยวกับไฟฟ้า et al . , 2000 ) ( รูปที่ 4 ) เป็นไบวาเลนท์
เมอร์ ,gal-1 ที่ผูกกับไกลโคโปรตีน ( รวมทั้ง
CD2 cd7 cd43 ทันที , , , , และ cd45 ) บนผิวเซลล์ของ t
เซลล์ในลักษณะคาร์โบไฮเดรต ( ขึ้นอยู่กับจังหวะ et al . , 1999 ) .

glycosyltransferases ควบคุมการแสดงออกของผู้นำเพื่อสร้าง n-acetyllactosamine ลิแกนด์ในการพัฒนาและกระตุ้นอาจกำหนดจาก พฤติกรรม
เพื่อ gal-1-induced การตายของเซลล์ ( เกี่ยวกับไฟฟ้า et al . , 2000 ;
อามาโนะ et al . , 2003 ; เช่น et al . , 2003 ) sezary เซลล์เซลล์มะเร็งในผิวหนังจาก
T lymphomas (
sezary ซินโดรมหรือการติดเชื้อรา fungoides ) - ต้านทานความหลากหลายของ
( กระตุ้นตัวแทนรวมทั้ง gal-1 เพราะ
การสูญเสียของการแสดงออกและการเปลี่ยนแปลงของเซลล์ cd7 glycosylations
( rappl et al . , 2002 ; โรเบิร์ต et al . , 2003 )