Sometimes the cost of making people

Sometimes the cost of making people proud can be nerve racking, but it is usually worth it. After two and a half months of planning and three days of beautiful weather, I finished my boy scout Eagle project. It was the biggest project I had ever taken on; by myself I was in charge of getting a hold of permits, donations of food and paint, and organizing volunteers so that the underpass on first avenue north could be repainted. I sat on an old couch in an even older building waiting outside an office filled with a council of people that had the authority to say “this project wasn’t good enough” or “you didn’t show enough leadership”. Needless to say, it was a little intimidating. The environment alone had me stressing. There was a clock above the doors that separated me from the council, and every time I looked at it, I could hear it stealing the precious time I needed to do last minute preparations, click after click after click. My heart was racing as tried to think of everything they could possibly ask in hopes of anticipating what was going to happen. Finally when the man opened the doors and told me that they were ready for me, I thought I was going to faint. I felt like I was a blind man entering a room I have never been in. I did not know what to think. When I got inside it wasn’t what I thought. I had imagined in all my worrying that I was going to be interrogated. I would sit at the end of a long generic table with the only light in the room pointed at me while countless people threw questions at me all at once. I found myself instead in a formal setting. I was asked to sit down, and the questioning began. They didn’t throw the questions at me, but gave them to me one at a time. During the session I realize that I had prepared well. To this day the only thing that made all the stressful anticipation worth it was the day of my award ceremony. All the people that helped me along the way were there to congratulate me. As I stood in front of them I could tell what they were thinking they were proud of me. No matter how old a person is, there is always someone that they want to make proud, and the sacrifices that are necessary are almost always worth the reward.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บางครั้งต้นทุนของการทำให้คนภูมิใจสามารถดึงเส้นประสาท แต่มันก็มักจะคุ้ม หลังจากเดือนสอง และครึ่งหนึ่งของการวางแผนและสภาพอากาศสวยงาม 3 วัน ฉันเสร็จฉันเสือโครงการอินทรี เป็นโครงการที่ใหญ่ที่สุดที่ฉันเคยมีถ่ายบน โดยตัว ผมชอบการถือใบอนุญาต บริจาคอาหารและสี และการจัดการอาสาสมัครให้อบอุ่นในอเวนิวแรกเหนืออาจจะวาดใหม่ ผมนั่งบนโซฟาตัวเก่าในอาคารเก่ายังรออยู่นอกสำนักงานด้วยคณะบุคคลที่มีอำนาจว่า "โครงการนี้ไม่ดีพอ" หรือ "คุณไม่ได้แสดงภาวะผู้นำเพียงพอ" จำเป็นต้องพูด ถูกสับสนเล็กน้อย สภาพแวดล้อมเพียงอย่างเดียวมีฉันย้ำ มีนาฬิกาเหนือประตูที่แยกฉันจากสภา และทุกครั้งที่ฉันมองได้ สามารถฟังมันขโมยเสียเวลาผมต้องทำเตรียมนาทีสุดท้าย คลิกหลังจากคลิกหลังจากคลิก หัวใจของฉันมีแข่งที่พยายามคิดว่า ทุกอย่างที่พวกเขาอาจจะสามารถขอไปสนองอะไรกำลังจะเกิดขึ้น ในที่สุด เมื่อคนเปิดประตู และบอกว่า พวกเขาพร้อมให้ฉัน ฉันคิดว่า กำลังสลบ ผมรู้สึกเหมือนผมคนตาบอดที่ใส่เคยในห้องพัก ผมไม่รู้ว่าจะคิด เมื่อผมภายในมันไม่ได้สิ่งที่คิด คิดในทั้งหมดของฉันกังวลว่า ฉันจะถูกซักฟอก ฉันจะนั่งที่ท้ายตารางยาวทั่วไปไฟเฉพาะในห้องชี้ทีในขณะที่คนมากมายโยนคำถามที่ฉันทั้งหมดในครั้งเดียว พบตัวแทนอย่างเป็นทางการ ฉันถูกขอร้องให้นั่งลง และการซักถามเริ่ม พวกเขาไม่ได้โยนคำถามที่ฉัน แต่ให้ผมหนึ่งที ในระหว่างรอบเวลา ที่ฉันตระหนักดีว่า ได้เตรียมการอย่างดี นี้สิ่งเดียวที่ทำทั้งหมดที่เครียดความคาดหมายคุ้มคือ วันพิธีรางวัลของฉัน ทุกคนที่ช่วยเขาก็มีให้ ฉันแสดงความยินดี ขณะยืนอยู่หน้านั้น ฉันสามารถบอกอะไรพวกเขาได้คิดแต่ความภาคภูมิใจของฉัน ไม่ว่าอายุคนได้ มีเสมอคนที่พวกเขาต้องการทำให้ภาคภูมิใจ และการบูชายัญที่จำเป็นมีเกือบตลอดเวลามูลค่ารางวัล

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บางครั้งค่าใช้จ่ายของการทำให้คนภูมิใจสามารถดึงเส้นประสาท แต่ก็มักจะคุ้มค่า หลังจากสองเดือนครึ่งของการวางแผนและสามวันของสภาพอากาศที่สวยงาม, ฉันเสร็จลูกเสือของฉันโครงการอีเกิล มันเป็นโครงการที่ใหญ่ที่สุดที่ผมได้เคย; โดยตัวเองอยู่ในความดูแลของการถือใบอนุญาตการบริจาคอาหารและสีและการจัดอาสาสมัครเพื่อให้สะพานบนถนนครั้งแรกทางตอนเหนืออาจจะมีการทาสี ฉันนั่งอยู่บนโซฟาเก่าในอาคารแม้เก่ารออยู่ข้างนอกสำนักงานสภาที่เต็มไปด้วยของคนที่มีอำนาจในการพูดว่า "โครงการนี​​้ไม่ดีพอ" หรือ "คุณไม่ได้แสดงความเป็นผู้นำพอ" จำเป็นต้องพูดมันเป็นความน่ากลัวเล็ก ๆ น้อย ๆ สภาพแวดล้อมมีฉันคนเดียวเน้นหนัก มีนาฬิกาเหนือประตูที่แยกออกจากกันฉันจากสภาได้และทุกครั้งที่ผมมองมันทุกฉันได้ยินมันขโมยเวลาอันมีค่าที่ฉันต้องการจะทำเตรียมนาทีสุดท้ายหลังจากคลิกคลิกหลังจากคลิก หัวใจของฉันได้รับการแข่งรถเป็นความพยายามที่จะคิดว่าสิ่งที่พวกเขาอาจจะถามในความหวังของการคาดการณ์สิ่งที่จะเกิดขึ้น ในที่สุดเมื่อชายคนนั้นเปิดประตูและบอกว่าพวกเขาพร้อมสำหรับฉันฉันคิดว่าฉันกำลังจะเป็นลม ฉันรู้สึกเหมือนฉันเป็นคนตาบอดเข้ามาในห้องฉันไม่เคยได้รับใน. ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่คิด เมื่อฉันได้ภายในมันไม่ได้เป็นสิ่งที่ฉันคิด ผมเคยคิดกังวลในทุกฉันว่าฉันกำลังจะถูกสอบปากคำ ฉันจะนั่งอยู่ที่ปลายด้านหนึ่งของโต๊ะยาวทั่วไปที่มีเพียงแสงในห้องพักชี้ไปที่ฉันในขณะที่คนนับไม่ถ้วนโยนคำถามที่ผมทั้งหมดในครั้งเดียว ฉันพบตัวเองแทนในการตั้งค่าอย่างเป็นทางการ ฉันถูกขอให้นั่งลงและเริ่มตั้งคำถาม พวกเขาไม่ได้โยนคำถามที่ผม แต่ให้พวกเขาให้ฉันหนึ่งครั้ง ในช่วงเซสชั่นที่ผมรู้ว่าผมได้เตรียมความพร้อม จนถึงวันนี้มีเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้ทุกความคาดหมายเครียดมูลค่ามันเป็นวันของพิธีมอบรางวัลของฉัน ทุกคนที่ช่วยให้ฉันไปพร้อมกันได้มีการแสดงความยินดีกับผม ขณะที่ผมยืนอยู่ในด้านหน้าของพวกเขาผมบอกได้เลยสิ่งที่พวกเขาคิดว่าพวกเขาเป็นความภาคภูมิใจของฉัน ว่าเก่าเป็นคนที่ไม่ได้มีอยู่เสมอคนที่พวกเขาต้องการที่จะทำให้ความภาคภูมิใจและการเสียสละที่มีความจำเป็นอยู่เสมอเกือบมูลค่ารางวัล

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บางครั้งค่าใช้จ่ายทำให้คนภูมิใจที่สามารถประสาท racking , แต่มันมักจะคุ้มค่า หลังจากที่สองและครึ่งเดือนของการวางแผนและวันที่สามของสภาพอากาศที่สวยงาม ฉันเสร็จลูกเสือนกอินทรีโครงการ มันเป็นโครงการใหญ่ที่สุดที่ผมเคยถ่ายใน โดยผมเป็นผู้รับผิดชอบในการถือใบอนุญาต บริจาคอาหาร และสีและการจัดอาสาสมัครเพื่อให้อุโมงค์บนถนนเหนือแรกสามารถ repainted . ผมนั่งอยู่บนโซฟาเก่าๆที่แม้เก่าอาคารรออยู่ข้างนอกออฟฟิศเต็มไปด้วยสภาที่ประชาชนมีอำนาจที่จะกล่าวว่า " โครงการนี้ไม่ดีพอ " หรือ " คุณไม่ได้แสดงภาวะผู้นำ " นั่นเอง ไม่ต้องพูดอะไรมาก มันดูเกินไปหน่อย สิ่งแวดล้อมคนเดียวทำให้ฉันเครียดมีนาฬิกาเหนือประตูที่แยกผมจากสภา และทุกครั้งที่ผมมองมัน ฉันได้ยินมันขโมยเวลาอันมีค่าที่ฉันต้องการจะทำการเตรียมนาทีสุดท้าย หลังจาก หลังจากคลิกคลิกคลิก หัวใจฉันเต้นเป็นพยายามที่จะคิดทุกอย่างที่พวกเขาอาจจะถามในความหวังของคาดการณ์สิ่งที่จะเกิดขึ้นในที่สุดเมื่อเขาเปิดประตูและบอกฉันว่าพวกเขาพร้อมแล้วสำหรับฉัน ฉันคิดว่าฉันกำลังจะเป็นลม ฉันรู้สึกเหมือนฉันเป็นคนตาบอดเข้าห้องที่ผมเคยอยู่ ฉันไม่รู้จะคิดอะไร เมื่อผมได้เข้าไปมันก็ไม่ใช่สิ่งที่ฉันคิด ฉันมีจินตนาการ หมดกังวลว่าผมจะถูกสอบสวนผมนั่งที่ปลายโต๊ะยาวทั่วไป แสงสว่างเดียวในห้องชี้หน้าฉัน ในขณะที่ผู้คนนับไม่ถ้วนโยนคำถามใส่ผมทันทีเลย ฉันพบตัวเองแทนในการตั้งค่าอย่างเป็นทางการ ผมนั่งลงและถามขึ้น พวกเขาไม่ได้โยนคำถามใส่ฉัน แต่ให้ฉันหนึ่งครั้ง ในช่วงที่ฉันตระหนักว่าฉันได้เตรียมการอย่างดีวันนี้ สิ่งเดียวที่ทำให้ทุกคนเครียด ความคุ้ม คือวันประกาศรางวัลของฉัน ทุก ๆ คน ที่ช่วยให้ฉันตลอดทาง ก็แสดงความยินดีกับผม ขณะที่ผมยืนอยู่ในด้านหน้าของพวกเขา ผมสามารถบอกได้ว่า สิ่งที่พวกเขาคิด พวกเขาภูมิใจในตัวฉัน ไม่ว่าใครอายุเท่าไร มีเสมอคนที่พวกเขาอยากให้ภูมิใจและเสียสละที่จำเป็นเกือบจะเสมอน่าให้รางวัล