Agriculture goodsAgriculture, which

Agriculture goods
Agriculture, which includes crop production, hunting, fishing, and forestry, is the mainstay of the Burma economy. This sector is responsible for much of the income and employment in the country. About 60 percent of the GDP comes from agriculture, and as much as 65 percent of the labor force is employed in this sector alone. Burma produces enough food to feed its entire population. In the absence of purchasing power, however, many people go hungry. Further, about a third of the rural households do not have any land or livestock. Only half of the arable 45 million acres is under cultivation.
Rice is the most important agricultural commodity of Burma. Rice production increased from 5,200,000 metric tons in 1950 to 16,760,000 metric tons in 1993. The crop is cultivated along the river valleys, coastal areas, and in the Irrawaddy River delta. A wide variety of crops are cultivated in the northern dry zone. Rubber and other commercially useful products are cultivated in the Irrawaddy and Tenasserim regions. Agricultural products form the bulk of the export trade and include rice, teak, prawns, beans and pulses, and opiates.
Burma's agriculture is heavily dependent on the monsoon rains. While some areas suffer from too much rain, other regions receive too little. Government efforts in the 1990s increased the amount of irrigated land to 2.2 million acres. Many agricultural products like tobacco, sugar, groundnut, sunflower, maize, jute and wheat, however, have not reached their pre-1985 production levels. This reduction is offset by higher production in rice, pulses and beans. Rice production increased due to supportive government policies as well as favorable market forces. According to Asian Development Bank estimates, however, real annual growth in agriculture declined from 5.0 percent in 1996-97 to 3.7 percent in 1997-98 and to 2.8 in the 1998-99 fiscal years. Further, per-acre yield of the crops has not increased because of inadequate application of fertilizers and pesticides. One factor that helped to improve production was the removal of government controls over the agricultural sector.
Deforestation has been a major concern in Burma. The slash-and-burn method of agriculture is destroying the forests of the country, causing soil erosion and depletion of fertility. Periodic droughts, floods, landslides, and cyclones sometimes have devastating effect on agriculture. For example, flooding in Pegu and Irrawaddy during the 1997-98 growing season did considerable damage to rice production. Consequently, Burma exported only 28.4 thousand metric tons of rice in the 1997-98 season as opposed to 93.1 thousand metric tons in the previous year.
The heavy reliance on monsoons is a major handicap for Burmese agriculture. The authorities have recently renovated dams and reservoirs, built new ones, pumped water from rivers and streams and taken other measures to improve irrigation. More remains to be done in this regard. Another impediment to agricultural improvement is the inability of farmers to secure adequate loans to enhance cultivation. Private lenders charge exorbitant rates, and there are not enough banking institutions to serve people in the rural areas. As a result, farmers are not able to buy fertilizers and pesticides for their crops. Financial services need to be improved to make funds available to the cultivators.
The economic liberalization policies of the military junta have transformed the agricultural sector. Under the new economic system, the government distributed land among the landless, improved irrigation facilities, and increased the floor price of paddy that the government procures from the farmers. Some private activity in the export sector has been allowed since economic liberalization began in 1989. Consequently, the share of the agricultural sector in the GDP has gone up.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สินค้าเกษตรเกษตร ซึ่ง มีผลิตพืช ล่าสัตว์ ประมง ป่าไม้ ซ่าของเศรษฐกิจพม่าได้ ภาคนี้ชอบมากของรายได้และการจ้างงานในประเทศได้ ประมาณร้อยละ 60 ของจีดีพีมาจากการเกษตร และมากถึง 65 เปอร์เซ็นต์ของกำลังแรงงานเป็นลูกจ้างในภาคนี้คนเดียว พม่าผลิตอาหารพอเลี้ยงประชากรทั้งหมด ในกรณีกำลังซื้อ ไร หลายคนหิว เพิ่มเติม ประมาณหนึ่งในสามของครัวเรือนชนบทไม่มีที่ดินหรือปศุสัตว์ใด ๆ ครึ่งเดียวของการเพาะปลูก 45 ล้านไร่อยู่ภายใต้การเพาะปลูกข้าวเป็นสินค้าเกษตรสำคัญที่สุดของพม่า ผลิตข้าวเพิ่มขึ้นจาก 5,200,000 เมตริกตันในปี 1950-16,760,000 เมตริกตันในปี 1993 พืชที่ปลูก บริเวณหุบ เขาแม่น้ำ พื้นที่ชายฝั่งทะเล และ ในสามเหลี่ยมปากแม่น้ำอิรวดีได้ ความหลากหลายของพืชที่ปลูกในเขตแห้งภาคเหนือ ยางและผลิตภัณฑ์ที่มีประโยชน์ในเชิงพาณิชย์จะปลูกในขอบเขตอิรวดีและ Tenasserim เกษตรรูปแบบจำนวนมากของการค้าส่งออก และรวม ถึงข้าว ไม้สัก กุ้ง ถั่ว และกะพริบ opiatesเกษตรของพม่ามากขึ้นอยู่กับฝนมรสุมได้ ในขณะที่บางพื้นที่ประสบฝนมากเกินไป ภูมิภาคอื่นได้รับน้อยเกินไป ความพยายามของรัฐบาลในปี 1990 เพิ่มจำนวนที่ดินยามไป 2.2 ล้านไร่ ผลิตภัณฑ์เกษตรมากมายเช่นยาสูบ น้ำตาล ถั่วลิสง ทานตะวัน ข้าวโพด ปอ และ ข้าวสาลี อย่างไรก็ตาม มีไม่ถึงระดับการผลิตก่อน-1985 ที่ลดลงนี้จะตรงข้าม โดยการผลิตสูงกว่าในข้าว กะพริบ และถั่ว ผลิตข้าวเพิ่มขึ้นเนื่องจากนโยบายของรัฐบาลให้การสนับสนุนตลอดจนตลาดอันกอง ตาม ธนาคารพัฒนาเอเชียประเมิน ไร เติบโตจริงปีเกษตรปฏิเสธจากร้อยละ 5.0 ในปี 1996-97 ร้อย ละ 3.7 ในปี 1997-98 และ 2.8 ในปี 1998-99 ปี เพิ่มเติม ผลผลิตต่อเอเคอร์ของพืชผลได้ไม่เพิ่มขึ้นเนื่องจากการใช้ปุ๋ยและสารกำจัดศัตรูพืชไม่เพียงพอ ปัจจัยหนึ่งที่ช่วยในการปรับปรุงการผลิตการกำจัดรัฐบาลควบคุมผ่านภาคการเกษตรได้ ตัดไม้ทำลายป่าแล้วความกังวลที่สำคัญในพม่า ทับ และเขียนวิธีการเกษตรไม่ทำลายป่าของประเทศ ทำให้เกิดการพังทลายของดินและการลดลงของความอุดมสมบูรณ์ Droughts ประจำงวด น้ำท่วม แผ่นดินถล่ม ไซโคลน และบางครั้งมีผลทำลายล้างในเกษตร ตัวอย่าง น้ำท่วม Pegu และอิรวดีระหว่างปี 1997-98 ฤดูกาลเติบโตจึงไม่ผลิตข้าวเสียหายจำนวนมาก ดังนั้น พม่าส่งออกเพียง 28.4 พันเมตริกตันของข้าวในฤดูกาล 1997-98 ซึ่งตรงข้ามกับ 93.1 พันเมตริกตันในปีก่อนหน้า พึ่งมรสุมหนักต่อหลักเกษตรพม่าได้ เจ้าหน้าที่ได้เพิ่งปรับปรุงเขื่อนและอ่างเก็บน้ำ สร้างใหม่ สูบน้ำจากแม่น้ำและลำธาร และดำเนินมาตรการอื่น ๆ เพื่อปรับปรุงการชลประทาน ยังคงเพิ่มมากขึ้นจะทำในเรื่องนี้ กรวดในรองเท้าอื่นพัฒนาเกษตรไม่เกษตรกรการสินเชื่อเพียงพอเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพการเพาะปลูกได้ ด้วยราคาค่าธรรมเนียมของผู้ให้กู้ส่วนตัว และไม่มีสถาบันธนาคารเพียงพอให้บริการประชาชนในชนบท ดัง เกษตรกรไม่ต้องซื้อปุ๋ยและยาฆ่าแมลงสำหรับพืชของพวกเขา บริการทางการเงินต้องปรับปรุงการให้เงินใน cultivators ที่ นโยบายเปิดเสรีทางเศรษฐกิจของการทมีแปลงภาคการเกษตร ภายใต้ระบบเศรษฐกิจใหม่ รัฐบาลกระจายที่ดินระหว่างการชลประทาน landless ปรับปรุงสิ่งอำนวยความสะดวก และเพิ่มชั้นราคาข้าวที่รัฐบาล procures จากเกษตรกร ยังได้รับอนุญาตบางกิจกรรมส่วนตัวในภาคการส่งออกตั้งแต่เริ่มเปิดเสรีทางเศรษฐกิจในปี 1989 ดังนั้น ส่วนแบ่งของภาคเกษตรในจีดีพีแล้วค่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เกษตรสินค้า
เกษตรซึ่งรวมถึงการผลิตพืชล่าสัตว์ตกปลาและการป่าไม้เป็นแกนนำของเศรษฐกิจพม่า ภาคนี้จะรับผิดชอบมากของรายได้และการจ้างงานในประเทศ เกี่ยวกับร้อยละ 60 ของ GDP มาจากการเกษตรและมากที่สุดเท่าที่ร้อยละ 65 ของกำลังแรงงานที่เป็นลูกจ้างในภาคนี้เพียงอย่างเดียว พม่าผลิตอาหารเพียงพอที่จะเลี้ยงประชากรทั้งหมด ในกรณีที่ไม่มีกำลังซื้อ แต่หลาย ๆ คนไปหิว นอกจากนี้ประมาณหนึ่งในสามของครัวเรือนในชนบทไม่ได้มีที่ดินหรือปศุสัตว์ เพียงครึ่งหนึ่งของการเพาะปลูก 45 ล้านไร่ที่อยู่ภายใต้การเพาะปลูก.
ข้าวเป็นสินค้าเกษตรที่สำคัญที่สุดของพม่า การผลิตข้าวเพิ่มขึ้นจาก 5,200,000 ตันในปี 1950 ที่จะ 16,760,000 เมตริกตันในปี 1993 มีการปลูกพืชตามแนวหุบเขาแม่น้ำพื้นที่ชายฝั่งทะเลและในสามเหลี่ยมปากแม่น้ำอิรวดี ความหลากหลายของพืชที่ปลูกในภาคเหนือโซนแห้ง ยางและผลิตภัณฑ์อื่น ๆ ที่มีประโยชน์ในเชิงพาณิชย์ที่ปลูกในภาคอิรวดีและตะนาวศรี สินค้าเกษตรในรูปแบบกลุ่มของการค้าการส่งออกและรวมถึงข้าวไม้สัก, กุ้ง, ถั่วและพัลส์และหลับใน.
เกษตรของพม่าเป็นหนักขึ้นอยู่กับฝนมรสุม ในขณะที่บางพื้นที่ต้องทนทุกข์ทรมานจากฝนมากเกินไปภูมิภาคอื่น ๆ ได้รับน้อยเกินไป ความพยายามของรัฐบาลในปี 1990 เพิ่มขึ้นจำนวนพื้นที่ชลประทาน 2.2 ล้านเอเคอร์ สินค้าเกษตรจำนวนมากเช่นยาสูบ, น้ำตาล, ถั่วลิสงทานตะวันข้าวโพดและข้าวสาลีปอ แต่ยังไม่ถึงระดับการผลิตก่อน 1985 ของพวกเขา การลดลงนี้จะชดเชยด้วยการผลิตที่สูงขึ้นในข้าวพัลส์และถั่ว การผลิตข้าวเพิ่มขึ้นเนื่องจากนโยบายของรัฐบาลที่สนับสนุนรวมทั้งกลไกตลาดที่ดี ตามการประมาณการของธนาคารเพื่อการพัฒนาเอเชีย แต่การเติบโตต่อปีที่แท้จริงในภาคเกษตรลดลงจากร้อยละ 5.0 ใน 1996-1997 ร้อยละ 3.7 ใน 1997-1998 และ 2.8 ในปีงบประมาณ 1998-1999 นอกจากนี้ผลผลิตต่อเอเคอร์ของพืชไม่ได้เพิ่มขึ้นเนื่องจากความไม่เพียงพอของการประยุกต์ใช้ปุ๋ยและสารกำจัดศัตรูพืช ปัจจัยหนึ่งที่ช่วยในการปรับปรุงการผลิตการกำจัดของการควบคุมของรัฐบาลมากกว่าภาคเกษตร.
ตัดไม้ทำลายป่าได้รับความกังวลที่สำคัญในพม่า วิธีการเฉือนและการเผาไหม้ของการเกษตรทำลายป่าของประเทศที่ก่อให้เกิดการพังทลายของดินและการสูญเสียความอุดมสมบูรณ์ ภัยแล้งธาตุน้ำท่วมดินถล่มและพายุไซโคลนบางครั้งอาจมีผลทำลายล้างในการเกษตร ยกตัวอย่างเช่นน้ำท่วมในพะโคและอิรวดีในช่วง 1997-1998 ฤดูปลูกได้สร้างความเสียหายมากในการผลิตข้าว ดังนั้นพม่าส่งออกเพียง 28,400 ตันข้าวในฤดูกาล 1997-1998 เมื่อเทียบกับ 93,100 ตันในปีที่แล้ว.
พึ่งพามรสุมเป็นอุปสรรคสำคัญสำหรับการเกษตรพม่า เจ้าหน้าที่ได้รับการปรับปรุงใหม่เมื่อเร็ว ๆ นี้เขื่อนและอ่างเก็บน้ำที่สร้างขึ้นใหม่สูบน้ำจากแม่น้ำและลำธารและมาตรการอื่น ๆ เพื่อปรับปรุงชลประทาน ยังคงขึ้นที่จะทำในเรื่องนี้ อุปสรรคต่อการพัฒนาการเกษตรอีกประการหนึ่งคือการไร้ความสามารถของเกษตรกรเพื่อรักษาความปลอดภัยการให้กู้ยืมเงินเพียงพอที่จะเพิ่มประสิทธิภาพในการเพาะปลูก ผู้ให้กู้เอกชนเรียกเก็บอัตราที่สูงเกินไปและมีสถาบันการเงินไม่เพียงพอที่จะให้บริการประชาชนในพื้นที่ชนบท เป็นผลให้เกษตรกรไม่สามารถที่จะซื้อปุ๋ยและสารกำจัดศัตรูพืชสำหรับพืชของพวกเขา บริการทางการเงินที่ต้องมีการปรับปรุงเพื่อให้เงินที่มีการพรวน.
นโยบายการเปิดเสรีทางเศรษฐกิจของรัฐบาลทหารได้เปลี่ยนภาคเกษตร ภายใต้ระบบเศรษฐกิจใหม่ที่รัฐบาลกระจายที่ดินในหมู่ไร้ที่ดิน, สิ่งอำนวยความสะดวกการชลประทานที่ดีขึ้นและเพิ่มชั้นราคาข้าวเปลือกที่รัฐบาลจัดหาจากเกษตรกร บางกิจกรรมของภาคเอกชนในภาคการส่งออกที่ได้รับอนุญาตให้เปิดเสรีทางเศรษฐกิจตั้งแต่เริ่มต้นขึ้นในปี 1989 ส่งผลให้ส่วนแบ่งของภาคเกษตรใน GDP ได้ไปขึ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สินค้า
เกษตรกรรม ซึ่งรวมถึงการผลิต , ล่าสัตว์ , ตกปลา , พืชและป่าไม้ เป็นแกนนำของเศรษฐกิจของพม่า ภาคนี้เป็นผู้รับผิดชอบสำหรับมากของรายได้และการจ้างงานในประเทศ เกี่ยวกับ 60 เปอร์เซ็นต์ของจีดีพี มาจากการเกษตร และเท่าที่ 65 ร้อยละของแรงงานที่เป็นลูกจ้างในภาคนี้คนเดียวพม่าผลิตอาหารเพียงพอที่จะเลี้ยงประชากรทั้งหมดของ ในการขาดของอำนาจการซื้อ อย่างไรก็ตาม หลายคนหิว เพิ่มเติม เกี่ยวกับ ที่สามของครัวเรือนในชนบทไม่มีที่ดิน หรือปศุสัตว์ เพียงครึ่งหนึ่งของเพาะปลูก 45 ล้านเอเคอร์ อยู่ภายใต้การเพาะปลูก .
ข้าวเป็นสินค้าเกษตรที่สำคัญที่สุดของพม่า การผลิตข้าวเพิ่มขึ้นจาก 5200000 เมตริกตันในปี 1950 ถึง 16760 , 000 ตันในปี 1993 พืชที่ปลูกตามแนวแม่น้ำหุบเขา พื้นที่ชายฝั่งและในแม่น้ำพรหมบุตร เดลต้า ความหลากหลายของพืชที่ปลูกในเขตบริการภาคเหนือ ยางและผลิตภัณฑ์ที่มีประโยชน์ในเชิงพาณิชย์อื่น ๆที่ปลูกในอิรวดี และตะนาวศรีภูมิภาค ผลิตภัณฑ์ทางการเกษตรในรูปแบบของการค้า ส่งออก และ มี ข้าว ไม้สัก กุ้ง ถั่ว และถั่ว ,และ opiates .
เกษตรของพม่าเป็นหนักขึ้นอยู่กับฤดูมรสุม . ในขณะที่บางพื้นที่ประสบปัญหาฝนตกมากเกินไป ภูมิภาคอื่น ๆได้รับน้อยเกินไป รัฐบาลในปี 1990 ความพยายามเพิ่มปริมาณของชลประทานที่ดิน 2.2 ล้านไร่ ผลิตภัณฑ์ทางการเกษตรมากมาย เช่น ยาสูบ อ้อย ถั่วลิสง ทานตะวัน ข้าวโพด ข้าวสาลี และปอกระเจา อย่างไรก็ตามยังไม่ถึงระดับการผลิตของพวกเขา pre-1985 . การลดลงนี้ชดเชยโดยการผลิตที่สูงขึ้นในข้าว , ถั่วและถั่ว การผลิตข้าวเพิ่มขึ้น เนื่องจากนโยบายของรัฐบาลสนับสนุน ตลอดจนกลไกตลาดดี อย่างไรก็ตาม ตาม ธนาคารเพื่อการพัฒนาเอเชีย ประมาณการการเจริญเติบโตประจำปีในการเกษตรลดลงจากร้อยละ 5.0 ในดอลลาร์สหรัฐกับร้อยละ 3.7 ใน 1997-98 และ 28 ใน 1998-99 งบประมาณปี เพิ่มเติม ต่อไร่ ผลผลิตของพืชได้เพิ่มขึ้น เนื่องจากการขาดปุ๋ยและยาฆ่าแมลง ปัจจัยหนึ่งที่ช่วยเพิ่มประสิทธิภาพในการผลิต คือ การกำจัดการควบคุมรัฐบาลมากกว่าภาคเกษตรกรรม ป่าไม้
ได้ ปัญหาใหญ่ในพม่า การตัดและเผาทำลายด้วยวิธีเกษตรป่าไม้ของประเทศก่อให้เกิดการพังทลายของดิน และการภาวะเจริญพันธุ์ เป็นครั้งคราว ภัยแล้ง น้ำท่วม ดินถล่ม และไซโคลน บางครั้งมีแรงต่อการเกษตร ตัวอย่างเช่น น้ำท่วมในหงสาวดีอิรวดีในฤดูกาล 1997-98 และการสร้างความเสียหายมากในการผลิตข้าว จากนั้น พม่าส่งออกข้าวเพียง 30 , 000 ตันในฤดูกาล 1997-98 เป็นนอกคอก 931 , 000 ตันในปีก่อนหน้านี้
พึ่งหนักในมรสุมเป็นแต้มต่อที่สำคัญสำหรับชาวพม่า การเกษตร เจ้าหน้าที่รับการปรับปรุงใหม่เมื่อเร็ว ๆ เขื่อนและอ่างเก็บน้ำที่สร้างขึ้นใหม่ , สูบน้ำจากแม่น้ำและลำธาร และมาตรการอื่น ๆเพื่อปรับปรุงระบบชลประทาน . ยังคงมากที่ต้องทำในเรื่องนี้อีกหนึ่งอุปสรรคคือการพัฒนาการเกษตรของเกษตรกรเพื่อรักษาความปลอดภัยเพียงพอเงินกู้เพื่อเพิ่มการ ส่วนตัวตลอดจนอัตราค่าบริการลิบลิ่ว และไม่มีสถาบันการเงินเพียงพอที่จะให้บริการประชาชนในชนบท ส่งผลให้เกษตรกรไม่สามารถซื้อปุ๋ยเคมีและยาฆ่าแมลงสำหรับพืชของพวกเขาบริการทางการเงินที่ต้องมีการปรับปรุงเพื่อให้กองทุนสามารถใช้ได้กับเกษตรกร .
เปิดเสรีเศรษฐกิจของรัฐบาลเผด็จการทหารได้เปลี่ยนภาคเกษตรกรรม ภายใต้ระบบเศรษฐกิจใหม่ รัฐบาลจะแจกที่ดินในหมู่ตั้งอยู่ในการปรับปรุงสิ่งอำนวยความสะดวกการชลประทาน และเพิ่มชั้น ราคาข้าวเปลือกที่รัฐบาลจัดซื้อจัดจ้างจากเกษตรกรส่วนตัว บางกิจกรรมในภาคส่งออกที่ได้รับอนุญาต เนื่องจากการเปิดเสรีทางเศรษฐกิจเริ่มในปี 1989 ดังนั้น ในส่วนของภาคเกษตรใน GDP ขึ้น