- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
The line went silent. I reopened th
The line went silent. I reopened the computer. It couldn’t be an affair. I was certain. Well, almost certain. Andrew was nerdy. He was Episcopalian. He played disc-golf for Christ’s sake.
Still I scrolled through hundreds of emails in his inbox, searching for a name I knew and pausing at the names I’d never heard him say. I scoured for hours before moving onto his sent folder. I double tapped on a message from that morning at 6:14 a.m.
Tammy, I miss you. Can you meet me? I know we shouldn’t have crossed that line but I am falling in love with you. We need to talk.I took a deep breath. I looked at the clock. For the next four or five seconds, I did what it sometimes seems I’ve been doing every minute of every day since having children, a constant, never-ending risk-benefit analysis. I noted that it was a mild, overcast, 50-degree day. I noted how close the parking spot was to the front door, and that there were a few other cars nearby. I visualized how quickly, unencumbered by a tantrumming 4-year-old, I would be, running into the store, grabbing a pair of child headphones. And then I did something I’d never done before. I left him. I told him I’d be right back. I cracked the windows and child-locked the doors and double-clicked my keys so that the car alarm was set. And then I left him in the car for about five minutes.
He didn’t die. He wasn’t kidnapped or assaulted or forgotten or dragged across state lines by a carjacker. When I returned to the car, he was still playing his game, smiling, or more likely smirking at having gotten what he wanted from his spineless mama. I tossed the headphones onto the passenger seat and put the keys in the ignition.
Over the past two years, I’ve replayed this moment in my mind again and again, approaching the car, getting in, looking in the rearview mirror, pulling away. I replay it, trying to uncover something in the recollection I hadn’t noticed at the time. A voice. A face. Sometimes I feel like I can hear something. A woman? A man? “Bye now.” Something. But I can’t be sure.
We flew home. My husband was waiting for us beside the baggage claim with this terrible look on his face. “Call your mom,” he said.My friends and I sometimes play this game, the did-our-parents-really-let-us-do-that game. We recall bike ramps, model rockets, videotaping ourselves setting toys on fire. Many remember taking off on bikes alone, playing in the woods for hours without adult supervision, crawling through storm drains to follow creek beds, latchkey afternoons, monkey bars installed over slabs of concrete. My husband recalls forts built in the trunk of the station wagon on long road trips. I remember standing up in the back of my father’s LeBaron convertible while he cruised around the neighborhood, or spending an hour lying low on the seat of our station wagon, feet against the window, daydreaming or reading in crowded parking lots while my mother got groceries or ran other boring errands. One friend tells me how, from 7-Elevens, to Kroger, to various banks, schools and offices, he was left alone in the front passenger seat of a convertible Mustang for a good portion of his childhood, primarily because he was shy and wanted to not have to meet new people. For people of our generation, living a suburban childhood, the car was central to our lives, not simply a mode of transportation but in many ways, an extension of our home.
We all knew, of course, that cars were dangerous. Moving cars. Every few years there would be a terrible accident. In the fourth grade, a local mother and her three children were killed on their way to school. A few years later, three teenagers were maimed and paralyzed by a head-on collision with a tree behind our neighbor’s house. But these horror stories never penetrated the inside of our own family car, which seemed infinitely safe, cozy even.
In the months of fear and shame that followed my being charged with contributing to the delinquency of a minor, I continuously analyzed my own mind-set that day, trying to understand how I did something that both a bystander and a police officer considered criminally dangerous, and the best I could come up with was the theory that I’d been lulled by nostalgia into a false sense of security. So many of my childhood memories involved unsupervised time in cars in parking lots just like the one where I’d left my son. I wondered in the days after it happened if being back home, out of the city, had given me a sort of momentary amnesia. I’d forgotten that more than 25 years had passed since those unsupervised childhood hours. And a lot could change in 25 years, I thought. People were always saying how the world was a more dangerous place than it had been when I was growing up. I had no reason not to believe them. I felt guilty and ashamed. I felt I’d put my child at risk for my own momentary convenience. I knew I wasn’t a terrible mother, but I’d done something terrible, dangerous, and now I’d suffer the consequences, go to court, pay legal fees, live with a criminal record. This was how I thought about what had taken place.
At the same time, I didn’t really understand the legal context of what was happening
“I don’t get it,” I said to the lawyer. “Contributing to the delinquency of a minor? That makes no sense. It sounds like I was buying him beer.”
He laughed. He told me he understood my confusion about the charge, but that it wasn’t that unusual. A few years before, the state had tried to pass an ordinance that would make it a misdemeanor to leave a child under 6 alone in a vehicle if the conditions within the vehicle or in the immediate vicinity of the vehicle presented a risk to the health or safety of the child. The penalty for a first offense would be a $100 civil penalty, in other words, a ticket. But the legislation didn’t pass, and so instead, the act of leaving a kid in a car would continue to fall into a legal gray area. The lawyer explained that the crime of contributing to the delinquency of a minor included “rendering a minor in need of services.” So, for example, he said, “If you’d left him there and not come back, someone from social services would have needed to come, bring him in, make sure he was safe and such.”
“But I did come back. I came back after a few minutes.”
Still I scrolled through hundreds of emails in his inbox, searching for a name I knew and pausing at the names I’d never heard him say. I scoured for hours before moving onto his sent folder. I double tapped on a message from that morning at 6:14 a.m.
Tammy, I miss you. Can you meet me? I know we shouldn’t have crossed that line but I am falling in love with you. We need to talk.I took a deep breath. I looked at the clock. For the next four or five seconds, I did what it sometimes seems I’ve been doing every minute of every day since having children, a constant, never-ending risk-benefit analysis. I noted that it was a mild, overcast, 50-degree day. I noted how close the parking spot was to the front door, and that there were a few other cars nearby. I visualized how quickly, unencumbered by a tantrumming 4-year-old, I would be, running into the store, grabbing a pair of child headphones. And then I did something I’d never done before. I left him. I told him I’d be right back. I cracked the windows and child-locked the doors and double-clicked my keys so that the car alarm was set. And then I left him in the car for about five minutes.
He didn’t die. He wasn’t kidnapped or assaulted or forgotten or dragged across state lines by a carjacker. When I returned to the car, he was still playing his game, smiling, or more likely smirking at having gotten what he wanted from his spineless mama. I tossed the headphones onto the passenger seat and put the keys in the ignition.
Over the past two years, I’ve replayed this moment in my mind again and again, approaching the car, getting in, looking in the rearview mirror, pulling away. I replay it, trying to uncover something in the recollection I hadn’t noticed at the time. A voice. A face. Sometimes I feel like I can hear something. A woman? A man? “Bye now.” Something. But I can’t be sure.
We flew home. My husband was waiting for us beside the baggage claim with this terrible look on his face. “Call your mom,” he said.My friends and I sometimes play this game, the did-our-parents-really-let-us-do-that game. We recall bike ramps, model rockets, videotaping ourselves setting toys on fire. Many remember taking off on bikes alone, playing in the woods for hours without adult supervision, crawling through storm drains to follow creek beds, latchkey afternoons, monkey bars installed over slabs of concrete. My husband recalls forts built in the trunk of the station wagon on long road trips. I remember standing up in the back of my father’s LeBaron convertible while he cruised around the neighborhood, or spending an hour lying low on the seat of our station wagon, feet against the window, daydreaming or reading in crowded parking lots while my mother got groceries or ran other boring errands. One friend tells me how, from 7-Elevens, to Kroger, to various banks, schools and offices, he was left alone in the front passenger seat of a convertible Mustang for a good portion of his childhood, primarily because he was shy and wanted to not have to meet new people. For people of our generation, living a suburban childhood, the car was central to our lives, not simply a mode of transportation but in many ways, an extension of our home.
We all knew, of course, that cars were dangerous. Moving cars. Every few years there would be a terrible accident. In the fourth grade, a local mother and her three children were killed on their way to school. A few years later, three teenagers were maimed and paralyzed by a head-on collision with a tree behind our neighbor’s house. But these horror stories never penetrated the inside of our own family car, which seemed infinitely safe, cozy even.
In the months of fear and shame that followed my being charged with contributing to the delinquency of a minor, I continuously analyzed my own mind-set that day, trying to understand how I did something that both a bystander and a police officer considered criminally dangerous, and the best I could come up with was the theory that I’d been lulled by nostalgia into a false sense of security. So many of my childhood memories involved unsupervised time in cars in parking lots just like the one where I’d left my son. I wondered in the days after it happened if being back home, out of the city, had given me a sort of momentary amnesia. I’d forgotten that more than 25 years had passed since those unsupervised childhood hours. And a lot could change in 25 years, I thought. People were always saying how the world was a more dangerous place than it had been when I was growing up. I had no reason not to believe them. I felt guilty and ashamed. I felt I’d put my child at risk for my own momentary convenience. I knew I wasn’t a terrible mother, but I’d done something terrible, dangerous, and now I’d suffer the consequences, go to court, pay legal fees, live with a criminal record. This was how I thought about what had taken place.
At the same time, I didn’t really understand the legal context of what was happening
“I don’t get it,” I said to the lawyer. “Contributing to the delinquency of a minor? That makes no sense. It sounds like I was buying him beer.”
He laughed. He told me he understood my confusion about the charge, but that it wasn’t that unusual. A few years before, the state had tried to pass an ordinance that would make it a misdemeanor to leave a child under 6 alone in a vehicle if the conditions within the vehicle or in the immediate vicinity of the vehicle presented a risk to the health or safety of the child. The penalty for a first offense would be a $100 civil penalty, in other words, a ticket. But the legislation didn’t pass, and so instead, the act of leaving a kid in a car would continue to fall into a legal gray area. The lawyer explained that the crime of contributing to the delinquency of a minor included “rendering a minor in need of services.” So, for example, he said, “If you’d left him there and not come back, someone from social services would have needed to come, bring him in, make sure he was safe and such.”
“But I did come back. I came back after a few minutes.”
0/5000
บรรทัดไปเงียบ ผมเปิดคอมพิวเตอร์ มันไม่ได้เรื่อง ผมบาง ดี เกือบแน่นอน แอนดรูว์ถูกสติเฟื่อง เขา Episcopalian เล่นกอล์ฟแผ่นดิสก์สำหรับสาเกของพระคริสต์ยัง ฉันเลื่อนผ่านของอีเมล์ในอินบ็อกซ์ของเขา ค้นหาชื่อที่ผมรู้ และหยุดที่ชื่อฉันก็ไม่เคยได้ยินเขาพูด ฉัน scoured ชั่วโมงก่อนที่จะย้ายไปยังโฟลเดอร์ของเขาส่ง ผมคู่เคาะบนข้อความจากเช้าวันที่ 6:14 น.Tammy คิดถึงคุณ คุณสามารถพบกับฉัน ฉันรู้ว่า เราไม่ควรข้ามบรรทัดนั้น แต่ฉันกำลังตกหลุมรักกับคุณ เราต้องพูดคุยผมเอาลมหายใจ ผมมองนาฬิกา วินาทีถัดไปสี่ หรือห้า ฉันไม่อะไรบางครั้งดูเหมือนว่า ฉันได้ทำทุกนาทีของทุกวันตั้งแต่มีเด็ก การวิเคราะห์แบบคง ผืนความเสี่ยงประโยชน์ ระบุไว้ว่า เป็นวันอ่อน มืดครึ้ม 50 องศา สังเกตวิธีปิดจุดจอดรถประตูหน้า และที่นั่นได้กี่คันอื่น ๆ ในบริเวณใกล้เคียง Visualized อย่างรวดเร็ว เอกสิทธิ์ โดยการ tantrumming 4 ปี ฉันจะเป็น ทำเป็นร้านค้า โลภคู่หูเด็ก แล้ว ฉันได้สิ่งที่ฉันไม่เคยมีมาก่อน ทิ้งเขา ผมบอกจะกลับมา ฉันแตกหน้าต่าง และลูกล็อคประตู และคลิกสองครั้งแป้นของฉันเพื่อให้รถยนต์ถูกกำหนด แล้ว ข้าพเจ้าเขาในรถประมาณ 5 นาทีเขาไม่ได้ตาย เขาไม่ได้ลักพาตัว หรือทำร้ายลืม หรือลากข้ามบรรทัดสถานะ โดยการ carjacker เมื่อฉันกลับรถ เขาถูกยังเล่นของเขาเกม ยิ้ม หรือ smirking มีแนวโน้มที่มีรับสิ่งที่เขาต้องจากมาม่า spineless ของเขา เพราะหูฟังบนนั่งผู้โดยสาร และใส่คีย์ในการจุดระเบิดสองปีผ่านมา ฉันได้โซร์ขณะนี้ใจของฉันอีก ใกล้รถ รับ มองในกระจก ดึงออกไป ผมเล่น พยายามที่จะค้นพบบางสิ่งบางอย่างเลือนผมไม่ได้สังเกตเห็นในเวลานั้น เสียง ใบหน้า บางครั้งฉันรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงบางอย่าง ผู้หญิง คน "ลาก่อนตอนนี้" บางสิ่งบางอย่าง แต่ผมไม่แน่ใจหน้าแรกเฉพาะ สามีไม่รอเราข้างกระเป๋ามีลักษณะนี้น่ากลัวบนใบหน้าของเขา "โทรหาคุณแม่ของคุณ เขากล่าวว่าเพื่อนและบางครั้งเล่นเกม เกม did-our-parents-really-let-us-do-that เราเรียกคืนจักรยานทางลาด แบบจำลองจรวด videotaping ตนเองเล่นตั้งบนไฟ หลายคนจำขึ้นบนจักรยานคนเดียว เล่นในป่าสำหรับชั่วโมงโดยไม่มีผู้ใหญ่ดูแล ตระเวนผ่านพายุท่อระบายน้ำตามเตียงครีก บ่าย latchkey ลิงบาร์ติดตั้งผ่านแผ่นพื้นคอนกรีต สามีเรียกคืนป้อมปราการที่สร้างขึ้นในลำต้นของรถสถานีบนเดินทางถนนยาว ผมจำได้ว่า ยืนด้านหลังของพ่อ LeBaron แปลงขณะเขาแล่นรอบพื้นที่ใกล้เคียง หรือใช้จ่ายชั่วโมงการนอนน้อยของเรา station wagon เท้ากับหน้าต่าง daydreaming หรืออ่านในที่จอดรถแออัดในขณะแม่มีร้านขายของชำ หรือวิ่งทำธุระอื่นน่าเบื่อ เพื่อนหนึ่งบอกอย่างไร จาก 7 Elevens การ Kroger ธนาคารต่าง ๆ โรงเรียน และสำนัก งาน เขาเหลือคนเดียวในนั่งผู้โดยสารด้านหน้าของมัสแตงแปลงสภาพในส่วนที่ดีของวัยเด็กของเขา เป็นหลักเนื่องจากเขาไม่อาย และต้องการที่ไม่ต้องพบปะผู้คนใหม่ สำหรับคนรุ่นของเรา ชีวิตเด็กชานเมือง รถยนต์เป็นศูนย์กลางชีวิตของเรา ไม่เพียงแต่โหมดการขนส่ง แต่ ใน หลาย ๆ ส่วนขยายของบ้านเราเราทุกคนรู้ว่า แน่นอน ว่า รถมีอันตราย ย้ายรถยนต์ ทุกปีจะมีอุบัติเหตุน่ากลัว ในระดับสี่ เครื่องแม่และลูกที่สามถูกฆ่าตายในโรงเรียน กี่ปี วัยรุ่นทั้งสามถูก maimed และอัมพาต โดยชนแบบ head-on กับต้นไม้หลังบ้านของเพื่อนบ้านของเรา แต่เรื่องราวสยองขวัญเหล่านี้ไม่มีอวัยวะภายในของรถครอบครัวของเราเอง ซึ่งดูเหมือนปลอดภัยเพียบ บรรยากาศสบาย ๆ แม้ในเดือนของความกลัวและละอายใจว่าฉันกำลังโดนเอื้อต่อการลงของเด็กอมมือ อย่างต่อเนื่องวิเคราะห์ mind-set ของตัวเอง ว่า วัน พยายามเข้าใจวิธีการที่ฉันได้สิ่งที่ช่วยเป็นทั้งตำรวจพิจารณา criminally อันตราย และดีสุดฉันอาจมีค่าเป็นทฤษฎีที่ว่า ฉันได้รับฟังความคิดถึงเป็นความรู้สึกไม่ปลอดภัย ของวัยเด็กความทรงจำเกี่ยวข้อง unsupervised เวลาในรถในที่จอดรถเหมือนที่ฉันได้จากไปลูกหนึ่ง ผมแปลกใจว่า ในวันหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นถ้าได้กลับบ้าน นอกเมือง มีรับผมจัดเรียงของ amnesia อับ ฉันก็ลืมว่า กว่า 25 ปีได้ผ่านตั้งแต่ชั่วโมงที่เด็ก unsupervised และจำนวนมากสามารถเปลี่ยนใน 25 ปี ฉันคิดว่า คนได้มักจะบอกว่า โลกเป็นสถานที่อันตรายมากขึ้นกว่าจะได้รับเมื่อผมโตขึ้น ผมไม่มีเหตุผลไม่เชื่อพวกเขา ฉันรู้สึกผิด และละอายใจ รู้สึกผมจะใส่เด็กที่มีความเสี่ยงเพื่อความสะดวกของตัวเองชั่วขณะ ผมรู้ว่า แม่แย่ ไม่ค่อย แต่ได้ทำสิ่งที่น่ากลัว อันตราย และตอนนี้ฉันจะประสบ ผล การศาล ชำระค่าธรรมเนียมตามกฎหมาย กับข้อมูลอาชญากรรม วิธีคิดเกี่ยวกับอะไรก็เกิดขึ้นได้ในเวลาเดียวกัน ฉันไม่ได้จริง ๆ เข้าใจบริบททางกฎหมายของการเกิดอะไรขึ้น"ฉันไม่ได้รับมัน ผมพูดกับทนายความ "เอื้อต่อการลงของเด็กอมมือหรือไม่ ที่ทำให้รู้สึกไม่ ดูเหมือนผมซื้อเขาเบียร์"เขาหัวเราะ เขาบอกฉันว่า เขาเข้าใจฉันสับสนเกี่ยวกับค่า แต่ว่ามันไม่ได้ผิดปกติที่ ไม่กี่ปีก่อน รัฐได้พยายามส่งกฤษฎีกาที่จะทำให้มันเป็นลหุโทษการปล่อยให้เด็กต่ำกว่า 6 คนเดียวในรถถ้าสภาพภาย ในรถ หรือ ในบริเวณใกล้เคียงรถแสดงความเสี่ยงสุขภาพหรือความปลอดภัยของเด็ก โทษสำหรับการกระทำความผิดครั้งแรกจะเป็น $100 แพ่งอาญา ในคำอื่น ๆ ตั๋ว แต่ไม่ได้ผ่านกฎหมายการ และเพื่อแทน พระราชบัญญัติออกจากเด็กในรถยนต์จะยังคงอยู่ในพื้นที่สีเทากฎหมาย ทนายอธิบายว่า อาชญากรรมของเอื้อต่อการลงของเด็กอมมือรวม "แสดงวิชารองความบริการ" ดังนั้น เช่น เขากล่าว "ถ้าคุณทิ้งเขามี และไม่กลับมา คนจากบริการสังคมจะมีต้องมา นำเขา ให้แน่ใจว่า เขาปลอดภัย และกล่าว""แต่ฉันไม่ได้กลับมา ฉันกลับมาหลังจากไม่กี่นาที"
การแปล กรุณารอสักครู่..
The line went silent. I reopened the computer. It couldn’t be an affair. I was certain. Well, almost certain. Andrew was nerdy. He was Episcopalian. He played disc-golf for Christ’s sake.
Still I scrolled through hundreds of emails in his inbox, searching for a name I knew and pausing at the names I’d never heard him say. I scoured for hours before moving onto his sent folder. I double tapped on a message from that morning at 6:14 a.m.
Tammy, I miss you. Can you meet me? I know we shouldn’t have crossed that line but I am falling in love with you. We need to talk.I took a deep breath. I looked at the clock. For the next four or five seconds, I did what it sometimes seems I’ve been doing every minute of every day since having children, a constant, never-ending risk-benefit analysis. I noted that it was a mild, overcast, 50-degree day. I noted how close the parking spot was to the front door, and that there were a few other cars nearby. I visualized how quickly, unencumbered by a tantrumming 4-year-old, I would be, running into the store, grabbing a pair of child headphones. And then I did something I’d never done before. I left him. I told him I’d be right back. I cracked the windows and child-locked the doors and double-clicked my keys so that the car alarm was set. And then I left him in the car for about five minutes.
He didn’t die. He wasn’t kidnapped or assaulted or forgotten or dragged across state lines by a carjacker. When I returned to the car, he was still playing his game, smiling, or more likely smirking at having gotten what he wanted from his spineless mama. I tossed the headphones onto the passenger seat and put the keys in the ignition.
Over the past two years, I’ve replayed this moment in my mind again and again, approaching the car, getting in, looking in the rearview mirror, pulling away. I replay it, trying to uncover something in the recollection I hadn’t noticed at the time. A voice. A face. Sometimes I feel like I can hear something. A woman? A man? “Bye now.” Something. But I can’t be sure.
We flew home. My husband was waiting for us beside the baggage claim with this terrible look on his face. “Call your mom,” he said.My friends and I sometimes play this game, the did-our-parents-really-let-us-do-that game. We recall bike ramps, model rockets, videotaping ourselves setting toys on fire. Many remember taking off on bikes alone, playing in the woods for hours without adult supervision, crawling through storm drains to follow creek beds, latchkey afternoons, monkey bars installed over slabs of concrete. My husband recalls forts built in the trunk of the station wagon on long road trips. I remember standing up in the back of my father’s LeBaron convertible while he cruised around the neighborhood, or spending an hour lying low on the seat of our station wagon, feet against the window, daydreaming or reading in crowded parking lots while my mother got groceries or ran other boring errands. One friend tells me how, from 7-Elevens, to Kroger, to various banks, schools and offices, he was left alone in the front passenger seat of a convertible Mustang for a good portion of his childhood, primarily because he was shy and wanted to not have to meet new people. For people of our generation, living a suburban childhood, the car was central to our lives, not simply a mode of transportation but in many ways, an extension of our home.
We all knew, of course, that cars were dangerous. Moving cars. Every few years there would be a terrible accident. In the fourth grade, a local mother and her three children were killed on their way to school. A few years later, three teenagers were maimed and paralyzed by a head-on collision with a tree behind our neighbor’s house. But these horror stories never penetrated the inside of our own family car, which seemed infinitely safe, cozy even.
In the months of fear and shame that followed my being charged with contributing to the delinquency of a minor, I continuously analyzed my own mind-set that day, trying to understand how I did something that both a bystander and a police officer considered criminally dangerous, and the best I could come up with was the theory that I’d been lulled by nostalgia into a false sense of security. So many of my childhood memories involved unsupervised time in cars in parking lots just like the one where I’d left my son. I wondered in the days after it happened if being back home, out of the city, had given me a sort of momentary amnesia. I’d forgotten that more than 25 years had passed since those unsupervised childhood hours. And a lot could change in 25 years, I thought. People were always saying how the world was a more dangerous place than it had been when I was growing up. I had no reason not to believe them. I felt guilty and ashamed. I felt I’d put my child at risk for my own momentary convenience. I knew I wasn’t a terrible mother, but I’d done something terrible, dangerous, and now I’d suffer the consequences, go to court, pay legal fees, live with a criminal record. This was how I thought about what had taken place.
At the same time, I didn’t really understand the legal context of what was happening
“I don’t get it,” I said to the lawyer. “Contributing to the delinquency of a minor? That makes no sense. It sounds like I was buying him beer.”
He laughed. He told me he understood my confusion about the charge, but that it wasn’t that unusual. A few years before, the state had tried to pass an ordinance that would make it a misdemeanor to leave a child under 6 alone in a vehicle if the conditions within the vehicle or in the immediate vicinity of the vehicle presented a risk to the health or safety of the child. The penalty for a first offense would be a $100 civil penalty, in other words, a ticket. But the legislation didn’t pass, and so instead, the act of leaving a kid in a car would continue to fall into a legal gray area. The lawyer explained that the crime of contributing to the delinquency of a minor included “rendering a minor in need of services.” So, for example, he said, “If you’d left him there and not come back, someone from social services would have needed to come, bring him in, make sure he was safe and such.”
“But I did come back. I came back after a few minutes.”
Still I scrolled through hundreds of emails in his inbox, searching for a name I knew and pausing at the names I’d never heard him say. I scoured for hours before moving onto his sent folder. I double tapped on a message from that morning at 6:14 a.m.
Tammy, I miss you. Can you meet me? I know we shouldn’t have crossed that line but I am falling in love with you. We need to talk.I took a deep breath. I looked at the clock. For the next four or five seconds, I did what it sometimes seems I’ve been doing every minute of every day since having children, a constant, never-ending risk-benefit analysis. I noted that it was a mild, overcast, 50-degree day. I noted how close the parking spot was to the front door, and that there were a few other cars nearby. I visualized how quickly, unencumbered by a tantrumming 4-year-old, I would be, running into the store, grabbing a pair of child headphones. And then I did something I’d never done before. I left him. I told him I’d be right back. I cracked the windows and child-locked the doors and double-clicked my keys so that the car alarm was set. And then I left him in the car for about five minutes.
He didn’t die. He wasn’t kidnapped or assaulted or forgotten or dragged across state lines by a carjacker. When I returned to the car, he was still playing his game, smiling, or more likely smirking at having gotten what he wanted from his spineless mama. I tossed the headphones onto the passenger seat and put the keys in the ignition.
Over the past two years, I’ve replayed this moment in my mind again and again, approaching the car, getting in, looking in the rearview mirror, pulling away. I replay it, trying to uncover something in the recollection I hadn’t noticed at the time. A voice. A face. Sometimes I feel like I can hear something. A woman? A man? “Bye now.” Something. But I can’t be sure.
We flew home. My husband was waiting for us beside the baggage claim with this terrible look on his face. “Call your mom,” he said.My friends and I sometimes play this game, the did-our-parents-really-let-us-do-that game. We recall bike ramps, model rockets, videotaping ourselves setting toys on fire. Many remember taking off on bikes alone, playing in the woods for hours without adult supervision, crawling through storm drains to follow creek beds, latchkey afternoons, monkey bars installed over slabs of concrete. My husband recalls forts built in the trunk of the station wagon on long road trips. I remember standing up in the back of my father’s LeBaron convertible while he cruised around the neighborhood, or spending an hour lying low on the seat of our station wagon, feet against the window, daydreaming or reading in crowded parking lots while my mother got groceries or ran other boring errands. One friend tells me how, from 7-Elevens, to Kroger, to various banks, schools and offices, he was left alone in the front passenger seat of a convertible Mustang for a good portion of his childhood, primarily because he was shy and wanted to not have to meet new people. For people of our generation, living a suburban childhood, the car was central to our lives, not simply a mode of transportation but in many ways, an extension of our home.
We all knew, of course, that cars were dangerous. Moving cars. Every few years there would be a terrible accident. In the fourth grade, a local mother and her three children were killed on their way to school. A few years later, three teenagers were maimed and paralyzed by a head-on collision with a tree behind our neighbor’s house. But these horror stories never penetrated the inside of our own family car, which seemed infinitely safe, cozy even.
In the months of fear and shame that followed my being charged with contributing to the delinquency of a minor, I continuously analyzed my own mind-set that day, trying to understand how I did something that both a bystander and a police officer considered criminally dangerous, and the best I could come up with was the theory that I’d been lulled by nostalgia into a false sense of security. So many of my childhood memories involved unsupervised time in cars in parking lots just like the one where I’d left my son. I wondered in the days after it happened if being back home, out of the city, had given me a sort of momentary amnesia. I’d forgotten that more than 25 years had passed since those unsupervised childhood hours. And a lot could change in 25 years, I thought. People were always saying how the world was a more dangerous place than it had been when I was growing up. I had no reason not to believe them. I felt guilty and ashamed. I felt I’d put my child at risk for my own momentary convenience. I knew I wasn’t a terrible mother, but I’d done something terrible, dangerous, and now I’d suffer the consequences, go to court, pay legal fees, live with a criminal record. This was how I thought about what had taken place.
At the same time, I didn’t really understand the legal context of what was happening
“I don’t get it,” I said to the lawyer. “Contributing to the delinquency of a minor? That makes no sense. It sounds like I was buying him beer.”
He laughed. He told me he understood my confusion about the charge, but that it wasn’t that unusual. A few years before, the state had tried to pass an ordinance that would make it a misdemeanor to leave a child under 6 alone in a vehicle if the conditions within the vehicle or in the immediate vicinity of the vehicle presented a risk to the health or safety of the child. The penalty for a first offense would be a $100 civil penalty, in other words, a ticket. But the legislation didn’t pass, and so instead, the act of leaving a kid in a car would continue to fall into a legal gray area. The lawyer explained that the crime of contributing to the delinquency of a minor included “rendering a minor in need of services.” So, for example, he said, “If you’d left him there and not come back, someone from social services would have needed to come, bring him in, make sure he was safe and such.”
“But I did come back. I came back after a few minutes.”
การแปล กรุณารอสักครู่..
เส้นไปเงียบ ฉันเปิดคอมพิวเตอร์ มันไม่ได้มีชู้ ฉันก็มั่นใจ อืม เกือบแน่นอน แอนดรูคือโง่ เขาคือ เอล . เขาเล่นกอล์ฟแผ่นดิสก์ ให้ตายสิ
ยังเลื่อนผ่านร้อยของอีเมลในกล่องจดหมายของเขา ค้นหาชื่อที่ผมรู้จักและหยุดที่ชื่อที่ฉันไม่เคยได้ยินเขาพูด ฉัน scoured สำหรับชั่วโมงก่อนที่จะย้ายไปยังของเขาส่งโฟลเดอร์ผมดับเบิลเคาะบนข้อความจากตอนเช้าที่ 6 : 14 น.
ทามะจัง ผมคิดถึงคุณ คุณจะพบฉัน ? ผมรู้ว่าเราไม่ควรก้าวข้ามเส้นนั้น แต่ที่ผมตกหลุมรักคุณ เราต้องคุยกันหน่อยแล้ว ฉันเอาลมหายใจลึก ฉันมองนาฬิกา สำหรับถัดไปสี่หรือห้าวินาที ผมทำสิ่งที่ดูเหมือนว่าบางครั้งฉันทำทุกๆ นาที ทุกๆ วัน ตั้งแต่มีลูก คงไม่มีที่สิ้นสุดการวิเคราะห์ความเสี่ยงได้รับประโยชน์ ผมสังเกตว่ามันเป็นอ่อน , มืดครึ้ม , 50 / วัน ผมสังเกตว่าใกล้จุดจอดรถอยู่ที่หน้าประตู และมีคันอื่น ๆไม่กี่ที่ ฉันมองเห็นวิธีการได้อย่างรวดเร็วปราศจากภาระผูกพันโดย tantrumming สี่ขวบ ผมคงต้องวิ่งเข้าร้านคว้าคู่ของหูฟังเด็ก แล้วผมทำอะไร ที่ไม่เคยทำมาก่อน ฉันทิ้งเขาข้าบอกเขาว่าข้าจะกลับมา ฉันเปิดหน้าต่างและเด็กล็อคประตูและดับเบิลคลิกคีย์ของฉันเพื่อให้ปลุกรถถูกกำหนด ฉันทิ้งเขาไว้ในรถประมาณ 5 นาที
เขาไม่ได้ตาย เขาไม่ได้ลักพาตัว หรือทำร้าย หรือลืม หรือข้ามเขตแดนรัฐ โดยจี้รถยนต์ . เมื่อกลับมาถึงรถ เขาก็ยังคงเล่นเกม เขายิ้มหรือมากกว่า smirking ที่ได้สิ่งที่เขาต้องการจากแม่อ่อนแอของเขา ฉันโยนหูฟังบนที่นั่งผู้โดยสารและใส่กุญแจ
ที่ผ่านมาสองปี , ฉันวะ ตอนนี้ในใจของฉันอีกครั้งและอีกครั้ง ใกล้รถ เข้าไปมองในกระจก ดึงออกไป ผมเล่นมันพยายามที่จะค้นพบบางสิ่งบางอย่างในความทรงจำผมไม่ได้สังเกตเลย เสียง หน้า บางครั้งฉันรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงบางอย่าง ผู้หญิงเหรอ ผู้ชาย ? " ลาก่อน " บางอย่าง แต่ฉันไม่แน่ใจว่า
เราบินกลับบ้าน สามีของฉันกำลังรอเราอยู่ข้าง ๆ สัมภาระเรียกร้องนี้น่ากลัวดูบนใบหน้าของเขา " เรียกแม่ " เขากล่าวว่า ฉันและเพื่อนๆ บางครั้งการเล่นเกมนี้ทำพ่อแม่ของเราจริงๆ เราทำเกมที่ เราเรียกจรวดจักรยานทางลาดแบบ อัดวีดีโอเองเซ็ตของเล่นบนไฟ หลายคนจำได้ว่าถอดจักรยานคนเดียว เล่นอยู่ในป่าเป็นเวลาหลายชั่วโมงโดยไม่มีผู้ใหญ่ดูแล ตระเวนผ่านท่อระบายน้ำทิ้งตามเตียง ครีก ลงท้ายบ่ายลิงบาร์ติดตั้งแผ่นคอนกรีต
ยังเลื่อนผ่านร้อยของอีเมลในกล่องจดหมายของเขา ค้นหาชื่อที่ผมรู้จักและหยุดที่ชื่อที่ฉันไม่เคยได้ยินเขาพูด ฉัน scoured สำหรับชั่วโมงก่อนที่จะย้ายไปยังของเขาส่งโฟลเดอร์ผมดับเบิลเคาะบนข้อความจากตอนเช้าที่ 6 : 14 น.
ทามะจัง ผมคิดถึงคุณ คุณจะพบฉัน ? ผมรู้ว่าเราไม่ควรก้าวข้ามเส้นนั้น แต่ที่ผมตกหลุมรักคุณ เราต้องคุยกันหน่อยแล้ว ฉันเอาลมหายใจลึก ฉันมองนาฬิกา สำหรับถัดไปสี่หรือห้าวินาที ผมทำสิ่งที่ดูเหมือนว่าบางครั้งฉันทำทุกๆ นาที ทุกๆ วัน ตั้งแต่มีลูก คงไม่มีที่สิ้นสุดการวิเคราะห์ความเสี่ยงได้รับประโยชน์ ผมสังเกตว่ามันเป็นอ่อน , มืดครึ้ม , 50 / วัน ผมสังเกตว่าใกล้จุดจอดรถอยู่ที่หน้าประตู และมีคันอื่น ๆไม่กี่ที่ ฉันมองเห็นวิธีการได้อย่างรวดเร็วปราศจากภาระผูกพันโดย tantrumming สี่ขวบ ผมคงต้องวิ่งเข้าร้านคว้าคู่ของหูฟังเด็ก แล้วผมทำอะไร ที่ไม่เคยทำมาก่อน ฉันทิ้งเขาข้าบอกเขาว่าข้าจะกลับมา ฉันเปิดหน้าต่างและเด็กล็อคประตูและดับเบิลคลิกคีย์ของฉันเพื่อให้ปลุกรถถูกกำหนด ฉันทิ้งเขาไว้ในรถประมาณ 5 นาที
เขาไม่ได้ตาย เขาไม่ได้ลักพาตัว หรือทำร้าย หรือลืม หรือข้ามเขตแดนรัฐ โดยจี้รถยนต์ . เมื่อกลับมาถึงรถ เขาก็ยังคงเล่นเกม เขายิ้มหรือมากกว่า smirking ที่ได้สิ่งที่เขาต้องการจากแม่อ่อนแอของเขา ฉันโยนหูฟังบนที่นั่งผู้โดยสารและใส่กุญแจ
ที่ผ่านมาสองปี , ฉันวะ ตอนนี้ในใจของฉันอีกครั้งและอีกครั้ง ใกล้รถ เข้าไปมองในกระจก ดึงออกไป ผมเล่นมันพยายามที่จะค้นพบบางสิ่งบางอย่างในความทรงจำผมไม่ได้สังเกตเลย เสียง หน้า บางครั้งฉันรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงบางอย่าง ผู้หญิงเหรอ ผู้ชาย ? " ลาก่อน " บางอย่าง แต่ฉันไม่แน่ใจว่า
เราบินกลับบ้าน สามีของฉันกำลังรอเราอยู่ข้าง ๆ สัมภาระเรียกร้องนี้น่ากลัวดูบนใบหน้าของเขา " เรียกแม่ " เขากล่าวว่า ฉันและเพื่อนๆ บางครั้งการเล่นเกมนี้ทำพ่อแม่ของเราจริงๆ เราทำเกมที่ เราเรียกจรวดจักรยานทางลาดแบบ อัดวีดีโอเองเซ็ตของเล่นบนไฟ หลายคนจำได้ว่าถอดจักรยานคนเดียว เล่นอยู่ในป่าเป็นเวลาหลายชั่วโมงโดยไม่มีผู้ใหญ่ดูแล ตระเวนผ่านท่อระบายน้ำทิ้งตามเตียง ครีก ลงท้ายบ่ายลิงบาร์ติดตั้งแผ่นคอนกรีต
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- ทิ้งผ้าห่มของฉัน
- บ้านสวย
- I got out of the car one day to feed the
- หล่อนแนะนำให้ฉันทำงานที่บาร์
- why you always sleepless what's wrong wi
- In ancient Greece and Rome, olive oil wa
- เชื่อฟังคำสั่งสอนของพ่อแม่และครู อาจารย์
- Horticulture kitchen to eat because doin
- ฉันต้องการความจริง
- คุณมีรูปที่ไม่มีลายเซ็นต์ไหม ฉันขอเถอะ
- I got out of the car one day to feed the
- What wroNG
- A picture from a camera is a
- ตอนนี้ฉันโสด ฉันกำลังพักใจชั่วคราว
- น้ำส้ม
- One day we meet
- ฉันตอนนอนตอน 11 โมงเช้าจากนั้นก็อาบน้ำแล
- Never
- แชมพูยาจีน by noon ของเราอ่อนโยนมากสำหรั
- เป็นเพื่อนดีมากเลย
- ถ้าคุณไม่ว่างก็ไม่เป็นไร
- ฉันเป็นคนสะอาด
- I have a dinner.
- tarot card
