- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Chapter 6A robberyOliver was forced
Chapter 6
A robbery
Oliver was forced to wear filthy rags again. For several days the thieves made him stay in the attic, watched over by the vicious Bullseye. Every time Oliver went near the door, Bullseye snarled, showing his sharp fangs. “Don’t set the dog on him, Bill,” Nancy begged. “You’ve got Oliver back. You don’t have to frighten him now.” “Oh don’t I?” snarled Bill. He brandished a pistol. “See this, Oliver?” Oliver nodded nervously. “It’s loaded. If you don’t do what you’re told I’ll fire. Understand?” “Yes, Bill,” said Oliver, trembling. “Good. There’s a job I want to do tonight. Big house, loaded with silver and jewels. They keep a small window open and I need a scrap of a boy to slip through it and undo the door locks.” “He means what he says about the gun,” advised Fagin. “Don’t try and cross Bill Sikes.” When night fell, Bill dragged Oliver to the house. They hid under a bush until the church clock struck midnight. It was intensely dark. Bill hoisted Oliver up to a tiny window. “Get in,” he hissed. “Please don’t make me steal,” implored Oliver. Sikes raised his fist. “Do it, or I’ll bash your head in.” He shoved Oliver through the window, lit a lantern and handed it to him. “Open the front door.” He ordered. “There’s a bolt at the top you won’t reach, so stand on one of the chairs. Remember, you’re in my gunshot range.” Oliver saw Bill’s pistol aimed at him. He had no choice: he crept inside and went to unlock the door. As he slid back the bolt, he heard Bill running around to the front of the house. “I must warn the family, somehow,” Oliver thought. “I don’t care what happens to me.” And he dropped the lantern with a clatter. After that, everything seemed to happen at once. Bill burst in to grab Oliver, a man appeared with a gun, and both men fired. Oliver screamed, caught in the crossfire. He clutched his arm and saw his sleeve turn red. Bill dragged him outside. “You fool,” he growled. “They’ll be after us. RUN!” But Oliver, his arm throbbing, lagged behind. Bill flung him into a ditch. “You’re too slow,” he yelled down at him. “You can die here.” When Bill finally reached Fagin’s house, Nancy rushed up to him. “How did it go?” she asked. “Disaster,” said Bill curtly. “Get me a drink.” “Where’s the boy, Bill?” “Dying in a ditch somewhere.” “You can’t leave him there,” Nancy cried. “I’ll go and find him.” Bill lurched to his feet. “Don’t you dare, Nancy?” But Nancy had grabbed her cloak and was running through the door. A crafty look spread over Bill’s face. “After her, Bulls eye,” he ordered. “She won’t get away with this.” Nancy run to the house Bill had tried to rod and searched everywhere for Oliver. At last she found him, weak and shivering “Thank you for coming,” he muttered. She quickly bandaged his bleeding arm with her shawl. “I found your friend Mr. Brownlow. “I’ll take you to him,” she whispered. “He’ll be waiting for us on London Bridge.” “I don’t believe you,” Oliver said. “It’s a trick.” “It isn’t, Oliver, I promise. I met Mr. Brownlow yesterday. It’s all arranged.” “Why are you doing this?” “I’ve worked for Fagin since I was little. I don’t want you to suffer like me.” “Stay with me,” Oliver urged her. “Mr. Brownlow will look after you too. We could both start a new life.” “I can’t leave Bill,” Nancy shrugged. “I know he’s bed, but I love him. Besides,” she added, “I’ve been a thief all my life. It’s too late to change now.” It’s never too late,” said Oliver. They hurried through the dark streets where flickering gas lamps shone eerie shafts of light on the cobbles. Neither of them saw the dog following them – a dog with a scratched torn face and an eager snarling mouth. And behind the dog, a man, who mover with silent, stealthy footsteps through the shadows.
A robbery
Oliver was forced to wear filthy rags again. For several days the thieves made him stay in the attic, watched over by the vicious Bullseye. Every time Oliver went near the door, Bullseye snarled, showing his sharp fangs. “Don’t set the dog on him, Bill,” Nancy begged. “You’ve got Oliver back. You don’t have to frighten him now.” “Oh don’t I?” snarled Bill. He brandished a pistol. “See this, Oliver?” Oliver nodded nervously. “It’s loaded. If you don’t do what you’re told I’ll fire. Understand?” “Yes, Bill,” said Oliver, trembling. “Good. There’s a job I want to do tonight. Big house, loaded with silver and jewels. They keep a small window open and I need a scrap of a boy to slip through it and undo the door locks.” “He means what he says about the gun,” advised Fagin. “Don’t try and cross Bill Sikes.” When night fell, Bill dragged Oliver to the house. They hid under a bush until the church clock struck midnight. It was intensely dark. Bill hoisted Oliver up to a tiny window. “Get in,” he hissed. “Please don’t make me steal,” implored Oliver. Sikes raised his fist. “Do it, or I’ll bash your head in.” He shoved Oliver through the window, lit a lantern and handed it to him. “Open the front door.” He ordered. “There’s a bolt at the top you won’t reach, so stand on one of the chairs. Remember, you’re in my gunshot range.” Oliver saw Bill’s pistol aimed at him. He had no choice: he crept inside and went to unlock the door. As he slid back the bolt, he heard Bill running around to the front of the house. “I must warn the family, somehow,” Oliver thought. “I don’t care what happens to me.” And he dropped the lantern with a clatter. After that, everything seemed to happen at once. Bill burst in to grab Oliver, a man appeared with a gun, and both men fired. Oliver screamed, caught in the crossfire. He clutched his arm and saw his sleeve turn red. Bill dragged him outside. “You fool,” he growled. “They’ll be after us. RUN!” But Oliver, his arm throbbing, lagged behind. Bill flung him into a ditch. “You’re too slow,” he yelled down at him. “You can die here.” When Bill finally reached Fagin’s house, Nancy rushed up to him. “How did it go?” she asked. “Disaster,” said Bill curtly. “Get me a drink.” “Where’s the boy, Bill?” “Dying in a ditch somewhere.” “You can’t leave him there,” Nancy cried. “I’ll go and find him.” Bill lurched to his feet. “Don’t you dare, Nancy?” But Nancy had grabbed her cloak and was running through the door. A crafty look spread over Bill’s face. “After her, Bulls eye,” he ordered. “She won’t get away with this.” Nancy run to the house Bill had tried to rod and searched everywhere for Oliver. At last she found him, weak and shivering “Thank you for coming,” he muttered. She quickly bandaged his bleeding arm with her shawl. “I found your friend Mr. Brownlow. “I’ll take you to him,” she whispered. “He’ll be waiting for us on London Bridge.” “I don’t believe you,” Oliver said. “It’s a trick.” “It isn’t, Oliver, I promise. I met Mr. Brownlow yesterday. It’s all arranged.” “Why are you doing this?” “I’ve worked for Fagin since I was little. I don’t want you to suffer like me.” “Stay with me,” Oliver urged her. “Mr. Brownlow will look after you too. We could both start a new life.” “I can’t leave Bill,” Nancy shrugged. “I know he’s bed, but I love him. Besides,” she added, “I’ve been a thief all my life. It’s too late to change now.” It’s never too late,” said Oliver. They hurried through the dark streets where flickering gas lamps shone eerie shafts of light on the cobbles. Neither of them saw the dog following them – a dog with a scratched torn face and an eager snarling mouth. And behind the dog, a man, who mover with silent, stealthy footsteps through the shadows.
0/5000
บทที่ 6ปล้นOliver ถูกบังคับให้สวมใส่ผ้าขี้ริ้วส่วนอีก หลายวัน ขโมยได้เขาอยู่ในถังห้องใต้หลังคา เฝ้าดู โดย Bullseye ทายา ทุกครั้งที่ Oliver ไปใกล้ประตู Bullseye snarled แสดงพระเขี้ยวคม "อย่าตั้งสุนัขบนเขา ตั๋ว Nancy ขอร้อง "คุณได้ Oliver กลับ ไม่ได้ขู่เขาเดี๋ยวนี้" "โอ้ ไม่ฉัน" snarled ตั๋ว เขา brandished กับปืน "เห็น Oliver ? " Oliver พยักหน้าคน "มันจะโหลด ถ้าคุณไม่ทำอะไรคุณบอก ฉันจะไฟ เข้าใจไหม" "ใช่ รายการ กล่าวว่า Oliver ตะลึงงัน "ดี มีงานต้องทำคืนนี้ บ้านหลังใหญ่ โหลดกับเงินและอัญมณี พวกเขาทำให้หน้าต่างขนาดเล็กเปิด และต้องเสียของเด็กเพื่อจัดส่งผ่านได้ และยกเลิกการล็อคประตู" "เขาหมายถึง สิ่งที่เขาพูดเกี่ยวกับปืน แนะนำ Fagin "ไม่ลอง และข้าม Sikes ตั๋ว" เมื่อคืนตก ตั๋วลาก Oliver ไปบ้าน พวกเขาซ่อนภายใต้การบุชจนนาฬิกาโบสถ์หลงเที่ยงคืน ความมืดได้ ตั๋ว hoisted Oliver ได้หน้าต่างเล็ก ๆ "ได้ใน เขา hissed "กรุณาอย่าทำให้ฉันขโมย implored Oliver Sikes ยกกำปั้นของเขา "ทำมัน หรือฉันจะทุบตีหัวของคุณในการ" เขา shoved Oliver ผ่านหน้าต่าง โคมไฟที่สว่าง และมอบให้เขา "เปิดประตูด้านหน้า" เขาสั่ง "มีสายที่ด้านบนคุณจะไม่มาถึง เพื่อยืนบนเก้าอี้ จำ คุณอยู่ในช่วงแท๊กของฉัน" Oliver เห็นปืนบิลเขา เขาไม่มีทางเลือก: crept ภายใน และไปปลดล็อคประตู เป็นเขาฝ่อกลับการพุ่ง เขาได้ยินสูตรที่ใช้ทั่วไปหน้าบ้าน "ฉันต้องเตือนครอบครัว อย่างใด Oliver คิด "ฉันไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้นกับฉัน" และเขาหลุดโคมกับ clatter การ หลังจากนั้น ทุกอย่างดูเหมือนจะเกิดขึ้นในครั้งเดียว สูตรระเบิดในการคว้า Oliver ชายปรากฏกับปืน และทั้งสองคนยิง Oliver กรีดร้อง จับในแบบ crossfire เขาคลัตช์แขนของเขา และเห็นแขนของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง ตั๋วลากเขานอก "คุณหลอก เขา growled "พวกเขาจะหลังจากเรา รัน" แต่ Oliver แขนของเขากระเพื่อม lagged อยู่เบื้องหลัง รายการส่วนใหญ่เขาเป็นคูเป็น "คุณช้าเกินไป เขา yelled ลงที่เขา "คุณสามารถอยู่ที่นี่" เมื่อรายการสุดท้ายถึงบ้านของ Fagin, Nancy วิ่งขึ้นเขา "วิธีทำมันไป" เธอถาม "ภัยพิบัติ กล่าวว่า ตั๋ว curtly "ได้รับเครื่องดื่ม" "อยู่ที่เด็ก ตั๋วไหน" "ตายในคูเป็นอยู่" Nancy ร้องเรียก "คุณไม่สามารถปล่อยให้เขามี "ฉันจะไป และค้นหาเขา" Lurched ตั๋วเพื่อเท้าของเขา "อย่าชิม Nancy" แต่ก็คว้าเสื้อคลุมของเธอ Nancy และถูกเรียกใช้ผ่านประตู ดู crafty แพร่กระจายทั่วใบหน้าบิล "หลังจากเธอ ตาวัว เขาสั่ง "เธอจะไม่ได้อยู่นี้" Nancy รันบ้านตั๋วได้พยายามร็อด และค้นหา Oliver ทุก เขาพบเธอเขา อ่อนแอ และสั่น "ขอบคุณสำหรับการมา" muttered ในที่สุด เธออย่างรวดเร็ว bandaged แขนของเขามีเลือดออก ด้วยผ้าคลุมไหล่ผ้าของเธอ "ฉันพบเพื่อนนาย Brownlow"จะพาคุณไป เธอกระซิบ "เขาจะต้องรอเราบนสะพานลอนดอน" "ผมไม่เชื่อว่าคุณ Oliver กล่าว "มันเป็นเคล็ดลับ" "ไม่ได้ Oliver ฉันสัญญา เมื่อวานนี้ฉันพบนาย Brownlow ทั้งหมดจัดเรียง" "ทำไมคุณทำนี้หรือไม่" "ฉันเคยทำงานใน Fagin ตั้งแต่น้อย ไม่ต้องคุณทุกข์เหมือนฉัน" "อยู่กับฉัน Oliver กระตุ้นให้เธอ "นาย Brownlow จะมองหลังจากที่คุณเกินไป เราสามารถทั้งสองเริ่มต้นชีวิตใหม่" "ฉันไม่สามารถปล่อยรายการ Nancy ยักไหล่ได้ "ฉันรู้ว่า เขาเป็นเตียง แต่ฉันรักเขา นอกจาก เธอเพิ่ม "ผมเคยขโมยชีวิตของฉัน มันจะสายเกินไปเปลี่ยนตอนนี้" ไม่สายเกินไป กล่าวว่า Oliver พวกเขารีบผ่านถนนมืดที่โคมไฟแก๊สกะพริบ shone เพลาน่าขนลุกของแสงบน cobbles พวกเขาไม่เห็นสุนัขต่อ–สุนัข มีใบหน้ารอยฉีกและร้อนวิชา snarling ปาก และ หลัง สุนัข คน คนดี mover ด้วยอย่างลับ ๆ ล่อ ๆ เงียบผ่านเงา
การแปล กรุณารอสักครู่..
Chapter 6
A robbery
Oliver was forced to wear filthy rags again. For several days the thieves made him stay in the attic, watched over by the vicious Bullseye. Every time Oliver went near the door, Bullseye snarled, showing his sharp fangs. “Don’t set the dog on him, Bill,” Nancy begged. “You’ve got Oliver back. You don’t have to frighten him now.” “Oh don’t I?” snarled Bill. He brandished a pistol. “See this, Oliver?” Oliver nodded nervously. “It’s loaded. If you don’t do what you’re told I’ll fire. Understand?” “Yes, Bill,” said Oliver, trembling. “Good. There’s a job I want to do tonight. Big house, loaded with silver and jewels. They keep a small window open and I need a scrap of a boy to slip through it and undo the door locks.” “He means what he says about the gun,” advised Fagin. “Don’t try and cross Bill Sikes.” When night fell, Bill dragged Oliver to the house. They hid under a bush until the church clock struck midnight. It was intensely dark. Bill hoisted Oliver up to a tiny window. “Get in,” he hissed. “Please don’t make me steal,” implored Oliver. Sikes raised his fist. “Do it, or I’ll bash your head in.” He shoved Oliver through the window, lit a lantern and handed it to him. “Open the front door.” He ordered. “There’s a bolt at the top you won’t reach, so stand on one of the chairs. Remember, you’re in my gunshot range.” Oliver saw Bill’s pistol aimed at him. He had no choice: he crept inside and went to unlock the door. As he slid back the bolt, he heard Bill running around to the front of the house. “I must warn the family, somehow,” Oliver thought. “I don’t care what happens to me.” And he dropped the lantern with a clatter. After that, everything seemed to happen at once. Bill burst in to grab Oliver, a man appeared with a gun, and both men fired. Oliver screamed, caught in the crossfire. He clutched his arm and saw his sleeve turn red. Bill dragged him outside. “You fool,” he growled. “They’ll be after us. RUN!” But Oliver, his arm throbbing, lagged behind. Bill flung him into a ditch. “You’re too slow,” he yelled down at him. “You can die here.” When Bill finally reached Fagin’s house, Nancy rushed up to him. “How did it go?” she asked. “Disaster,” said Bill curtly. “Get me a drink.” “Where’s the boy, Bill?” “Dying in a ditch somewhere.” “You can’t leave him there,” Nancy cried. “I’ll go and find him.” Bill lurched to his feet. “Don’t you dare, Nancy?” But Nancy had grabbed her cloak and was running through the door. A crafty look spread over Bill’s face. “After her, Bulls eye,” he ordered. “She won’t get away with this.” Nancy run to the house Bill had tried to rod and searched everywhere for Oliver. At last she found him, weak and shivering “Thank you for coming,” he muttered. She quickly bandaged his bleeding arm with her shawl. “I found your friend Mr. Brownlow. “I’ll take you to him,” she whispered. “He’ll be waiting for us on London Bridge.” “I don’t believe you,” Oliver said. “It’s a trick.” “It isn’t, Oliver, I promise. I met Mr. Brownlow yesterday. It’s all arranged.” “Why are you doing this?” “I’ve worked for Fagin since I was little. I don’t want you to suffer like me.” “Stay with me,” Oliver urged her. “Mr. Brownlow will look after you too. We could both start a new life.” “I can’t leave Bill,” Nancy shrugged. “I know he’s bed, but I love him. Besides,” she added, “I’ve been a thief all my life. It’s too late to change now.” It’s never too late,” said Oliver. They hurried through the dark streets where flickering gas lamps shone eerie shafts of light on the cobbles. Neither of them saw the dog following them – a dog with a scratched torn face and an eager snarling mouth. And behind the dog, a man, who mover with silent, stealthy footsteps through the shadows.
A robbery
Oliver was forced to wear filthy rags again. For several days the thieves made him stay in the attic, watched over by the vicious Bullseye. Every time Oliver went near the door, Bullseye snarled, showing his sharp fangs. “Don’t set the dog on him, Bill,” Nancy begged. “You’ve got Oliver back. You don’t have to frighten him now.” “Oh don’t I?” snarled Bill. He brandished a pistol. “See this, Oliver?” Oliver nodded nervously. “It’s loaded. If you don’t do what you’re told I’ll fire. Understand?” “Yes, Bill,” said Oliver, trembling. “Good. There’s a job I want to do tonight. Big house, loaded with silver and jewels. They keep a small window open and I need a scrap of a boy to slip through it and undo the door locks.” “He means what he says about the gun,” advised Fagin. “Don’t try and cross Bill Sikes.” When night fell, Bill dragged Oliver to the house. They hid under a bush until the church clock struck midnight. It was intensely dark. Bill hoisted Oliver up to a tiny window. “Get in,” he hissed. “Please don’t make me steal,” implored Oliver. Sikes raised his fist. “Do it, or I’ll bash your head in.” He shoved Oliver through the window, lit a lantern and handed it to him. “Open the front door.” He ordered. “There’s a bolt at the top you won’t reach, so stand on one of the chairs. Remember, you’re in my gunshot range.” Oliver saw Bill’s pistol aimed at him. He had no choice: he crept inside and went to unlock the door. As he slid back the bolt, he heard Bill running around to the front of the house. “I must warn the family, somehow,” Oliver thought. “I don’t care what happens to me.” And he dropped the lantern with a clatter. After that, everything seemed to happen at once. Bill burst in to grab Oliver, a man appeared with a gun, and both men fired. Oliver screamed, caught in the crossfire. He clutched his arm and saw his sleeve turn red. Bill dragged him outside. “You fool,” he growled. “They’ll be after us. RUN!” But Oliver, his arm throbbing, lagged behind. Bill flung him into a ditch. “You’re too slow,” he yelled down at him. “You can die here.” When Bill finally reached Fagin’s house, Nancy rushed up to him. “How did it go?” she asked. “Disaster,” said Bill curtly. “Get me a drink.” “Where’s the boy, Bill?” “Dying in a ditch somewhere.” “You can’t leave him there,” Nancy cried. “I’ll go and find him.” Bill lurched to his feet. “Don’t you dare, Nancy?” But Nancy had grabbed her cloak and was running through the door. A crafty look spread over Bill’s face. “After her, Bulls eye,” he ordered. “She won’t get away with this.” Nancy run to the house Bill had tried to rod and searched everywhere for Oliver. At last she found him, weak and shivering “Thank you for coming,” he muttered. She quickly bandaged his bleeding arm with her shawl. “I found your friend Mr. Brownlow. “I’ll take you to him,” she whispered. “He’ll be waiting for us on London Bridge.” “I don’t believe you,” Oliver said. “It’s a trick.” “It isn’t, Oliver, I promise. I met Mr. Brownlow yesterday. It’s all arranged.” “Why are you doing this?” “I’ve worked for Fagin since I was little. I don’t want you to suffer like me.” “Stay with me,” Oliver urged her. “Mr. Brownlow will look after you too. We could both start a new life.” “I can’t leave Bill,” Nancy shrugged. “I know he’s bed, but I love him. Besides,” she added, “I’ve been a thief all my life. It’s too late to change now.” It’s never too late,” said Oliver. They hurried through the dark streets where flickering gas lamps shone eerie shafts of light on the cobbles. Neither of them saw the dog following them – a dog with a scratched torn face and an eager snarling mouth. And behind the dog, a man, who mover with silent, stealthy footsteps through the shadows.
การแปล กรุณารอสักครู่..
บทที่ 6
ปล้น
โอลิเวอร์ถูกบังคับให้สวมเสื้อผ้าที่สกปรกอีก หลายวันที่พวกโจร ทำให้เขาอยู่ในห้องใต้หลังคา จับตาดูเป้าเลวทราม ทุกครั้งที่โอลิเวอร์ไปใกล้ ๆประตู เป้า snarled โชว์เขี้ยวแหลมคมของเขา " ไม่ต้องตั้งค่าสุนัขในเขา บิล " แนนซี่ ขอร้อง " คุณมี โอลิเวอร์ กลับมา เธอไม่ต้องหวาดกลัวเขาตอนนี้ . " " โอ้ไม่ฉัน ? " snarled บิลเขาแทงปืน " เห็นแบบนี้ โอลิเวอร์ " โอลิเวอร์พยักหน้าอย่างหงุดหงิด " มันกำลังโหลดอยู่ ถ้าคุณไม่ทำตามที่คุณบอก ผมจะยิง เข้าใจมั้ย ? " ใช่ บิล กล่าวว่า โอลิเวอร์ สั่น " ดี มีงานที่ฉันต้องการจะทำคืนนี้ บ้านหลังใหญ่ที่เต็มไปด้วยเงินและอัญมณี พวกเขาเก็บหน้าต่างเล็กที่เปิดและฉันต้องการเศษของเด็กที่จะลื่นผ่านมันและยกเลิกการล็อคประตู ." เขาหมายถึงสิ่งที่เขากล่าวเกี่ยวกับปืน " แนะนำเฟกิ้น . " ไม่ลอง และบิลล์ ไซก์สข้าม " เมื่อคืนตก บิลพาโอลิเวอร์ไปที่บ้าน พวกเขาซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้จนโบสถ์นาฬิกาหลงเที่ยงคืน มันมืดตลอด บิลยกโอลิเวอร์ขึ้นหน้าต่างเล็ก ๆ " เข้ามา " เขา hissed . " อย่าให้ฉันขโมย " ขอให้โอลิเวอร์ ไซก์สยกกำปั้นของเขา " ทำสิหรือฉันจะฟาดหัวแก " เขาผลักโอลิเวอร์ ผ่านทางหน้าต่าง จุดโคมไฟ และส่งมันให้กับเขา เปิด " ประตู " เขาสั่ง " มีสายฟ้าที่ด้านบนคุณจะไม่สามารถเข้าถึงเพื่อยืนอยู่บนหนึ่งของเก้าอี้ จำไว้ว่า คุณกำลังอยู่ในช่วง . . . . . . . " โอลิเวอร์เห็นบิลปืนพกเล็งไปที่เขา เขาไม่มีทางเลือก เขาพุ่งเข้าไปและเดินไปเปิดประตู เขาลื่นด้านหลังสลักเขาได้ยินบิลวิ่งไปด้านหน้าของบ้าน " ฉันต้องเตือนครอบครัวอย่างใด " โอลิเวอร์คิด " ฉันไม่สนว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับฉัน และเขาทำโคมไฟด้วย . . . หลังจากนั้น ทุกอย่างจะเกิดขึ้นทันที บิลระเบิดคว้า โอลิเวอร์ ชายคนหนึ่งได้ปรากฏตัวขึ้นพร้อมปืน และทั้ง 2 คน ถูกไล่ออก โอลิเวอร์ร้อง จับเข้าไปอยู่ในกองไฟเขากุมแขนของเขาและเห็นแขนเสื้อของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง บิล ลากเขาออกไป " คนโง่ " เขาคำราม " พวกเขาจะตามล่าเรา วิ่ง ! " แต่ โอลิเวอร์ แขนของเขากระเพื่อม , ล้าหลัง . บิลโยนเขาไปในหลุม " คุณช้าไป " เขาตะโกนลงมาที่เขา " คุณจะตายที่นี่ " เมื่อบิลสุดท้ายถึงบ้านเฟกิ้น แนนซี่ วิ่งขึ้นเขา " เป็นไงบ้าง ? " เธอถาม " หายนะบิล " กล่าวอย่างหยาบๆ " ขอดื่ม . " " เด็กที่ บิล " ตายในน้ำเน่า " " คุณไม่สามารถทิ้งเขาไว้ที่นั่น " แนนซี่ ร้องไห้ " ข้าจะไปหาเขา " บิล ร้องเท้า " อย่าบังอาจ แนนซี่ " แต่แนนซี่ก็คว้าเสื้อคลุมของเธอและวิ่งผ่านประตู เป็นหัวหมอดูกระจายทั่วใบหน้า บิล " หลังจากที่เธอ , วัวตา , " เขาสั่ง" เธอจะต้องออกไปจากที่นี่ " แนนซี่ วิ่งไปถึงบ้านเก็บเงินพยายามร็อดและค้นหาทุกที่ให้โอลิเวอร์ ในที่สุด เธอก็พบว่าเขาอ่อนแอและตัวสั่น " ขอบคุณ " เขาพึมพำ เธอรีบผูกแขนเลือดของเขากับผ้าคลุมไหล่ของเธอ " ผมพบว่าเพื่อนนายบราวน์โลว์ . " ผมจะพาคุณไปหาเขา " เธอกระซิบ . " เขาจะรอเราอยู่บนสะพานลอนดอน" ฉันไม่เชื่อคุณ " โอลิเวอร์พูด " มันเป็นเคล็ดลับ . " " ไม่ใช่ โอลิเวอร์ ฉันสัญญา ฉันได้พบกับมิสเตอร์บราวน์โลว์เมื่อวาน มันจัด " " ทำไมคุณทำแบบนี้ ? " ผมเคยทำงานให้กับเฟกิ้น ตั้งแต่ฉันยังเด็ก ผมไม่อยากให้คุณต้องเจ็บปวดเหมือนฉัน " " อยู่กับฉัน " โอลิเวอร์กระตุ้นเธอ " นายบราวน์โลว์จะดูแลเธอด้วย เราทั้งสองจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ . " " ฉันไม่สามารถออกบิล" แนนซี่ ยักไหล่ . " ผมรู้ว่าเขานอน แต่ฉันรักเขา นอกจาก " เธอกล่าว " ฉันขโมยชีวิตของฉันทั้งหมด มันสายเกินไปแล้วที่จะเปลี่ยนแปลงในตอนนี้ มันไม่เคยสายเกินไป " โอลิเวอร์ พวกเขารีบผ่านถนนที่มืดที่ริบหรี่ก๊าซโคมไฟส่องลำแสงประหลาดที่ริมถนนสิ ไม่ของพวกเขาเห็นสุนัขตามพวกเขาและสุนัขที่มีรอยฉีกขาด ใบหน้า และความกระตือรือร้น . ปากหลังหมา ผู้ชาย ที่ เสนอญัตติด้วยเงียบ เสียงฝีเท้าที่ลักลอบผ่านเงา
ปล้น
โอลิเวอร์ถูกบังคับให้สวมเสื้อผ้าที่สกปรกอีก หลายวันที่พวกโจร ทำให้เขาอยู่ในห้องใต้หลังคา จับตาดูเป้าเลวทราม ทุกครั้งที่โอลิเวอร์ไปใกล้ ๆประตู เป้า snarled โชว์เขี้ยวแหลมคมของเขา " ไม่ต้องตั้งค่าสุนัขในเขา บิล " แนนซี่ ขอร้อง " คุณมี โอลิเวอร์ กลับมา เธอไม่ต้องหวาดกลัวเขาตอนนี้ . " " โอ้ไม่ฉัน ? " snarled บิลเขาแทงปืน " เห็นแบบนี้ โอลิเวอร์ " โอลิเวอร์พยักหน้าอย่างหงุดหงิด " มันกำลังโหลดอยู่ ถ้าคุณไม่ทำตามที่คุณบอก ผมจะยิง เข้าใจมั้ย ? " ใช่ บิล กล่าวว่า โอลิเวอร์ สั่น " ดี มีงานที่ฉันต้องการจะทำคืนนี้ บ้านหลังใหญ่ที่เต็มไปด้วยเงินและอัญมณี พวกเขาเก็บหน้าต่างเล็กที่เปิดและฉันต้องการเศษของเด็กที่จะลื่นผ่านมันและยกเลิกการล็อคประตู ." เขาหมายถึงสิ่งที่เขากล่าวเกี่ยวกับปืน " แนะนำเฟกิ้น . " ไม่ลอง และบิลล์ ไซก์สข้าม " เมื่อคืนตก บิลพาโอลิเวอร์ไปที่บ้าน พวกเขาซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้จนโบสถ์นาฬิกาหลงเที่ยงคืน มันมืดตลอด บิลยกโอลิเวอร์ขึ้นหน้าต่างเล็ก ๆ " เข้ามา " เขา hissed . " อย่าให้ฉันขโมย " ขอให้โอลิเวอร์ ไซก์สยกกำปั้นของเขา " ทำสิหรือฉันจะฟาดหัวแก " เขาผลักโอลิเวอร์ ผ่านทางหน้าต่าง จุดโคมไฟ และส่งมันให้กับเขา เปิด " ประตู " เขาสั่ง " มีสายฟ้าที่ด้านบนคุณจะไม่สามารถเข้าถึงเพื่อยืนอยู่บนหนึ่งของเก้าอี้ จำไว้ว่า คุณกำลังอยู่ในช่วง . . . . . . . " โอลิเวอร์เห็นบิลปืนพกเล็งไปที่เขา เขาไม่มีทางเลือก เขาพุ่งเข้าไปและเดินไปเปิดประตู เขาลื่นด้านหลังสลักเขาได้ยินบิลวิ่งไปด้านหน้าของบ้าน " ฉันต้องเตือนครอบครัวอย่างใด " โอลิเวอร์คิด " ฉันไม่สนว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับฉัน และเขาทำโคมไฟด้วย . . . หลังจากนั้น ทุกอย่างจะเกิดขึ้นทันที บิลระเบิดคว้า โอลิเวอร์ ชายคนหนึ่งได้ปรากฏตัวขึ้นพร้อมปืน และทั้ง 2 คน ถูกไล่ออก โอลิเวอร์ร้อง จับเข้าไปอยู่ในกองไฟเขากุมแขนของเขาและเห็นแขนเสื้อของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง บิล ลากเขาออกไป " คนโง่ " เขาคำราม " พวกเขาจะตามล่าเรา วิ่ง ! " แต่ โอลิเวอร์ แขนของเขากระเพื่อม , ล้าหลัง . บิลโยนเขาไปในหลุม " คุณช้าไป " เขาตะโกนลงมาที่เขา " คุณจะตายที่นี่ " เมื่อบิลสุดท้ายถึงบ้านเฟกิ้น แนนซี่ วิ่งขึ้นเขา " เป็นไงบ้าง ? " เธอถาม " หายนะบิล " กล่าวอย่างหยาบๆ " ขอดื่ม . " " เด็กที่ บิล " ตายในน้ำเน่า " " คุณไม่สามารถทิ้งเขาไว้ที่นั่น " แนนซี่ ร้องไห้ " ข้าจะไปหาเขา " บิล ร้องเท้า " อย่าบังอาจ แนนซี่ " แต่แนนซี่ก็คว้าเสื้อคลุมของเธอและวิ่งผ่านประตู เป็นหัวหมอดูกระจายทั่วใบหน้า บิล " หลังจากที่เธอ , วัวตา , " เขาสั่ง" เธอจะต้องออกไปจากที่นี่ " แนนซี่ วิ่งไปถึงบ้านเก็บเงินพยายามร็อดและค้นหาทุกที่ให้โอลิเวอร์ ในที่สุด เธอก็พบว่าเขาอ่อนแอและตัวสั่น " ขอบคุณ " เขาพึมพำ เธอรีบผูกแขนเลือดของเขากับผ้าคลุมไหล่ของเธอ " ผมพบว่าเพื่อนนายบราวน์โลว์ . " ผมจะพาคุณไปหาเขา " เธอกระซิบ . " เขาจะรอเราอยู่บนสะพานลอนดอน" ฉันไม่เชื่อคุณ " โอลิเวอร์พูด " มันเป็นเคล็ดลับ . " " ไม่ใช่ โอลิเวอร์ ฉันสัญญา ฉันได้พบกับมิสเตอร์บราวน์โลว์เมื่อวาน มันจัด " " ทำไมคุณทำแบบนี้ ? " ผมเคยทำงานให้กับเฟกิ้น ตั้งแต่ฉันยังเด็ก ผมไม่อยากให้คุณต้องเจ็บปวดเหมือนฉัน " " อยู่กับฉัน " โอลิเวอร์กระตุ้นเธอ " นายบราวน์โลว์จะดูแลเธอด้วย เราทั้งสองจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ . " " ฉันไม่สามารถออกบิล" แนนซี่ ยักไหล่ . " ผมรู้ว่าเขานอน แต่ฉันรักเขา นอกจาก " เธอกล่าว " ฉันขโมยชีวิตของฉันทั้งหมด มันสายเกินไปแล้วที่จะเปลี่ยนแปลงในตอนนี้ มันไม่เคยสายเกินไป " โอลิเวอร์ พวกเขารีบผ่านถนนที่มืดที่ริบหรี่ก๊าซโคมไฟส่องลำแสงประหลาดที่ริมถนนสิ ไม่ของพวกเขาเห็นสุนัขตามพวกเขาและสุนัขที่มีรอยฉีกขาด ใบหน้า และความกระตือรือร้น . ปากหลังหมา ผู้ชาย ที่ เสนอญัตติด้วยเงียบ เสียงฝีเท้าที่ลักลอบผ่านเงา
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- . This is especially true in China where
- greatest
- แนวโน้มตลาดฮาร์ดดิสในไทยยังคงดำเนินไปได้
- I like the episode Peter singing
- From flowers
- ขนมนี้มีความนุ่ม เคี้ยวกรอบ
- Different threshold temperatures toaesti
- ya should i
- Let's change your mind
- กระบวนการปฏิรูปอินโดนีเซียเริ่มขึ้นหลังจ
- ที่ฉันไม่กล้าแม้จะทักทาย
- ประชาชน ใจดี บ่อยครั้ง ปกติ
- ภาษาอังกฤษนั้นเป็นภาษากลางในการสื่อสารกั
- ฉันมาสาย
- But where's application.
- เขาพึ่งเคยมาที่นเป็นครั้งแรก
- was
- คุณดูไม่เหมือนในรูป
- แล้วเธออยากไปเที่ยวไหนบ้าง
- Fresh
- Let's change your mind
- round trip
- แนวโน้มตลาดฮาร์ดดิสในไทยยังคงดำเนินไปได้
- earning
