Also worrisome is the fact that loc

Also worrisome is the fact that local bans are often not effective. A telling example is Chicago's 2006 attempt to ban foie gras (fattened goose liver), which resulted in an explosion of secret restaurants willing to serve the delicacy. The ban was repealed within two years.

However, if local governments do pass legislation restricting consumption practices, the shark's fin ban is so specific it becomes suspect. Why focus on this particular fish? Blue-fin tuna has long been endangered and yet is still legal to eat and sell in places with shark's fin bans. Perhaps this is a law that stems from a desire to stop extreme animal cruelty. But if so, why aren't we banning the consumption of factory-farmed meat, which affects one billion broiler chickens, 80 million hogs and millions of cattle yearly in the U.S.? If there was legislation banning the sale, distribution and consumption of these products as well, banning shark's fin would make sense. In isolation, there seems to be some form of scapegoating going on.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นอกจากนี้ยัง วิตกอย่างยิ่งก็คือความจริงที่ห้ามท้องถิ่นมักจะไม่มีประสิทธิภาพ ตัวอย่าง telling ของชิคาโก 2006 พยายามดิกราส์ฟัว (ตับห่านอ้วนพี), ซึ่งส่งผลให้เกิดการกระจายของลับร้านอาหารยินดีให้บริการอาหารที่ บ้านได้ บ้าน ที่ repealed ภายในสองปีอย่างไรก็ตาม ถ้ารัฐบาลท้องถิ่นผ่านการจำกัดแนวทางการใช้กฎหมาย บ้านครีบของปลาฉลามได้เฉพาะเพื่อให้เป็นที่สงสัย ทำไมเน้นปลานี้โดยเฉพาะหรือไม่ บลูฟินทูน่าใกล้สูญพันธุ์ยาวนาน และยัง จะยังกิน และขายในสถานที่ด้วยห้ามครีบของปลาฉลาม ทีนี้เป็นกฎหมายที่เกิดจากความปรารถนาที่จะหยุดสัตว์โหดมาก แต่ถ้าใช่ ทำไมไม่เราห้าม farmed โรงงานเนื้อ ไก่พัน hogs 80 ล้าน และล้านของวัวประจำปีในสหรัฐอเมริกาซึ่ง ปริมาณการใช้ ถ้าไม่มีกฎหมายห้ามการขาย การกระจาย และปริมาณของผลิตภัณฑ์เหล่านี้ด้วย ห้ามฉลามจะได้รู้สึก แยก มีน่าจะ เป็นรูปแบบของ scapegoating ที่เกิดขึ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นอกจากนี้ที่น่าเป็นห่วงคือความจริงที่ว่าเรย์แบนในท้องถิ่นมักจะไม่ได้มีประสิทธิภาพ ตัวอย่างที่บอกคือชิคาโก 2006 ความพยายามที่จะห้ามฟัวกรา (ตับห่านขุน) ซึ่งมีผลในการระเบิดของร้านอาหารลับยินดีที่จะให้บริการอาหารอันโอชะ ห้ามถูกยกเลิกภายในสองปี. แต่ถ้ารัฐบาลท้องถิ่นทำผ่านกฎหมาย จำกัด การปฏิบัติบริโภคห้ามหูฉลามที่เฉพาะเจาะจงเพื่อให้มันจะกลายเป็นผู้ต้องสงสัย ทำไมมุ่งเน้นไปที่ปลานี้โดยเฉพาะ? ปลาทูน่าครีบสีฟ้าได้รับการใกล้สูญพันธุ์และยังยังคงตามกฎหมายที่จะกินและขายในสถานที่ที่มีการห้ามหูฉลาม บางทีนี่อาจเป็นกฎหมายที่เกิดจากความปรารถนาที่จะหยุดการทารุณสัตว์มาก แต่ถ้าเป็นเช่นนั้นทำไมเราไม่ได้ห้ามการบริโภคเนื้อสัตว์โรงงานทำไร่ไถนาซึ่งมีผลต่อหนึ่งพันล้านไก่เนื้อ, หมู 80 ล้านและล้านของวัวเป็นประจำทุกปีในสหรัฐอเมริกาหรือไม่ หากมีการออกกฎหมายห้ามการขายการจัดจำหน่ายและการบริโภคผลิตภัณฑ์เหล่านี้เช่นกันห้ามหูฉลามจะทำให้ความรู้สึก ในการแยกดูเหมือนว่าจะมีรูปแบบของแพะรับบาปไปในบางส่วน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นอกจากนี้ ที่น่าเป็นห่วงคือ ความจริงที่ว่า ห้ามท้องถิ่นมักจะไม่ได้มีประสิทธิภาพ การยกตัวอย่างของชิคาโก 2549 พยายามห้ามไม่ให้ฟัวกรา ( ตับห่านอ้วน ) ซึ่งส่งผลให้เกิดการระเบิดของความลับร้านอาหารยินดีให้บริการอาหารอันโอชะ บ้านถูกยกเลิกภายใน 2 ปี

แต่ถ้ารัฐบาลท้องถิ่นผ่านกฎหมายจำกัดการบริโภคหูฉลาม บ้านก็เฉพาะจะกลายเป็นผู้ต้องสงสัย ทำไมต้องเน้น ปลา นี้โดยเฉพาะ ปลาทูน่าครีบน้ำเงินได้รับอันตราย และยัง ยังคงเป็นกฎหมายเพื่อกินและขายในสถานที่มีหูฉลามห้าม . บางทีนี่อาจเป็นกฎหมายที่เกิดจากความปรารถนาที่จะหยุดการทารุณสัตว์มาก แต่ถ้าเป็นเช่นนั้น ทำไมเราไม่ห้ามบริโภคเนื้อสัตว์ โรงงาน ฟาร์ม ซึ่งมีผลกระทบต่อหนึ่งพันล้านไก่เนื้อ80 ล้าน hogs และล้านของโคต่อปีในสหรัฐอเมริกา หากมีกฎหมายห้ามขาย การกระจาย และการบริโภคของผลิตภัณฑ์เหล่านี้เป็นอย่างดี ห้าม หูฉลาม ฟังดูมีเหตุผล ในการแยก ดูเหมือนว่าจะมีบางรูปแบบของ
ได้โยนแพะให้ขึ้น