- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
By the end of a week they had lost
By the end of a week they had lost all hope.
Loisel, who had aged five years, declared:
"We must see about replacing the diamonds."
Next day they took the box which had held the necklace and went to the jewellers whose name was inside. He consulted his books.
"It was not I who sold this necklace, Madame; I must have merely supplied the clasp."
Then they went from jeweller to jeweller, searching for another necklace like the first, consulting their memories, both ill with remorse and anguish of mind.
In a shop at the Palais-Royal they found a string of diamonds which seemed to them exactly like the one they were looking for. It was worth forty thousand francs. They were allowed to have it for thirty-six thousand.
They begged the jeweller not to sell it for three days. And they arranged matters on the understanding that it would be taken back for thirty-four thousand francs, if the first one were found before the end of February.
Loisel possessed eighteen thousand francs left to him by his father. He intended to borrow the rest.
He did borrow it, getting a thousand from one man, five hundred from another, five louis here, three louis there. He gave notes of hand, entered into ruinous agreements, did business with usurers and the whole tribe of money-lenders. He mortgaged the whole remaining years of his existence, risked his signature without even knowing if he could honour it, and, appalled at the agonising face of the future, at the black misery about to fall upon him, at the prospect of every possible physical privation and moral torture, he went to get the new necklace and put down upon the jeweller's counter thirty-six thousand francs.
Loisel, who had aged five years, declared:
"We must see about replacing the diamonds."
Next day they took the box which had held the necklace and went to the jewellers whose name was inside. He consulted his books.
"It was not I who sold this necklace, Madame; I must have merely supplied the clasp."
Then they went from jeweller to jeweller, searching for another necklace like the first, consulting their memories, both ill with remorse and anguish of mind.
In a shop at the Palais-Royal they found a string of diamonds which seemed to them exactly like the one they were looking for. It was worth forty thousand francs. They were allowed to have it for thirty-six thousand.
They begged the jeweller not to sell it for three days. And they arranged matters on the understanding that it would be taken back for thirty-four thousand francs, if the first one were found before the end of February.
Loisel possessed eighteen thousand francs left to him by his father. He intended to borrow the rest.
He did borrow it, getting a thousand from one man, five hundred from another, five louis here, three louis there. He gave notes of hand, entered into ruinous agreements, did business with usurers and the whole tribe of money-lenders. He mortgaged the whole remaining years of his existence, risked his signature without even knowing if he could honour it, and, appalled at the agonising face of the future, at the black misery about to fall upon him, at the prospect of every possible physical privation and moral torture, he went to get the new necklace and put down upon the jeweller's counter thirty-six thousand francs.
0/5000
สิ้นสุดสัปดาห์พวกเขาได้หายไปความหวังทั้งหมด Loisel ผู้มีอายุห้าปี ประกาศ: "เราต้องดูเกี่ยวกับเพชรแทน" วันถัดไปพวกเขาเอากล่อง ที่ประจัญหน้าสร้อยคอไป jewellers ที่มีชื่อได้ภายใน เขารับคำแนะนำหนังสือ "ไม่ใช่ฉันที่ขายสร้อยคอนี้ มาดาม ฉันต้องได้เพียงส่งมือ" แล้วพวกเขาไปจาก jeweller เพื่อ jeweller ค้นหาสร้อยคออีกเช่นครั้งแรก ให้คำปรึกษาความทรงจำของพวกเขา ทั้งร้ายเลือดเย็นและความปวดร้าวใจ ในร้านที่รอยัลพาเลส จะพบสายเพชรซึ่งดูเหมือนไปเหมือนหนึ่งที่พวกเขากำลังมองหา มันคุ้มสี่สิบหมื่นฟรังซ์ พวกเขาได้รับอนุญาตให้มีสำหรับสามสิบ - หกพัน พวกเขาขอร้อง jeweller ไม่ไปขาย 3 วัน และพวกเขาจัดเรื่องบนความเข้าใจที่มันจะถูกนำกลับสำหรับสามสิบ - สี่หมื่นฟรังซ์ หากแรกพบก่อนสิ้นเดือนกุมภาพันธ์ Loisel ต้องจำนวนหมื่นฟรังซ์ซ้ายเขา โดยพ่อของเขา เขาตั้งใจกู้ส่วนเหลือ เขาได้ยืมมัน การพันจากชายคนหนึ่ง ห้าร้อยจาก ที่นี่ ห้าหลุยส์หลุยส์สามมี เขาให้บันทึกย่อของมือ เข้าสู่ข้อตกลงล่ม ทำธุรกิจกับ usurers และเผ่าทั้งหมดของผู้ให้กู้เงิน เขา mortgaged ปีที่เหลือทั้งหมดของการดำรงอยู่ของเขา risked ลายเซ็นของเขาโดยไม่รู้ว่าถ้าเขาสามารถเกียรติ และ appalled ที่หน้า agonising ของอนาคต ที่ทุกข์ดำจะตกเขา ที่โน้มทุก privation ได้จริงและคุณธรรมทรมาน เขาไปรับสร้อยคอใหม่ และวางลงตามของ jeweller นับสามสิบหกพันฟรังซ์
การแปล กรุณารอสักครู่..
By the end of a week they had lost all hope.
Loisel, who had aged five years, declared:
"We must see about replacing the diamonds."
Next day they took the box which had held the necklace and went to the jewellers whose name was inside. He consulted his books.
"It was not I who sold this necklace, Madame; I must have merely supplied the clasp."
Then they went from jeweller to jeweller, searching for another necklace like the first, consulting their memories, both ill with remorse and anguish of mind.
In a shop at the Palais-Royal they found a string of diamonds which seemed to them exactly like the one they were looking for. It was worth forty thousand francs. They were allowed to have it for thirty-six thousand.
They begged the jeweller not to sell it for three days. And they arranged matters on the understanding that it would be taken back for thirty-four thousand francs, if the first one were found before the end of February.
Loisel possessed eighteen thousand francs left to him by his father. He intended to borrow the rest.
He did borrow it, getting a thousand from one man, five hundred from another, five louis here, three louis there. He gave notes of hand, entered into ruinous agreements, did business with usurers and the whole tribe of money-lenders. He mortgaged the whole remaining years of his existence, risked his signature without even knowing if he could honour it, and, appalled at the agonising face of the future, at the black misery about to fall upon him, at the prospect of every possible physical privation and moral torture, he went to get the new necklace and put down upon the jeweller's counter thirty-six thousand francs.
Loisel, who had aged five years, declared:
"We must see about replacing the diamonds."
Next day they took the box which had held the necklace and went to the jewellers whose name was inside. He consulted his books.
"It was not I who sold this necklace, Madame; I must have merely supplied the clasp."
Then they went from jeweller to jeweller, searching for another necklace like the first, consulting their memories, both ill with remorse and anguish of mind.
In a shop at the Palais-Royal they found a string of diamonds which seemed to them exactly like the one they were looking for. It was worth forty thousand francs. They were allowed to have it for thirty-six thousand.
They begged the jeweller not to sell it for three days. And they arranged matters on the understanding that it would be taken back for thirty-four thousand francs, if the first one were found before the end of February.
Loisel possessed eighteen thousand francs left to him by his father. He intended to borrow the rest.
He did borrow it, getting a thousand from one man, five hundred from another, five louis here, three louis there. He gave notes of hand, entered into ruinous agreements, did business with usurers and the whole tribe of money-lenders. He mortgaged the whole remaining years of his existence, risked his signature without even knowing if he could honour it, and, appalled at the agonising face of the future, at the black misery about to fall upon him, at the prospect of every possible physical privation and moral torture, he went to get the new necklace and put down upon the jeweller's counter thirty-six thousand francs.
การแปล กรุณารอสักครู่..
โดยจุดสิ้นสุดของสัปดาห์ที่พวกเขาได้สูญเสียความหวังทั้งหมด
loisel ที่มีอายุ 5 ปี ประกาศ :
" เราต้องดูเรื่องการเปลี่ยนเพชร "
วันถัดไปพวกเขาจะเอากล่องที่ถือสร้อย และไปที่อัญมณีที่มีชื่ออยู่ในนั้น เขาเขียนหนังสือของเขา . . . . . .
" มันก็ไม่ใช่ผมที่ขายสร้อยคอเส้นนี้ มาดาม ผมคงแค่ให้จับมือ "
จากนั้นก็จากการขายอัญมณีเพชรพลอย ,ค้นหาสร้อยคออีกเหมือนก่อน ปรึกษา ความทรงจำ ทั้งป่วยกับความเสียใจและความเจ็บปวดของจิตใจ
ในร้าน Palais Royal พวกเขาพบสตริงของเพชรซึ่งดูเหมือนพวกเขาเหมือนที่พวกเขากำลังมองหา มันเป็นมูลค่าสี่สิบพันฟรังซ์ พวกเขาได้รับอนุญาตให้มีหกหมื่น . . .
เค้าขอร้องชนะใจตัวเอง ไม่ขายมันสัก 3 วันและพวกเขาจัดการเรื่องบนความเข้าใจว่ามันจะถ่ายหลัง 34 พันฟรังก์ ถ้าคนแรกที่พบก่อนสิ้นเดือนกุมภาพันธ์
loisel สิงแปดพันฟรังค์ทิ้งเขาโดยบิดาของเขา . เขาตั้งใจที่จะขอยืมส่วนที่เหลือ
เขายืม การพันจากคนๆเดียว ห้าร้อย อีก ห้า หลุยส์ มา สาม หลุยส์ มีเขาให้บันทึกของมือ ป้อนเข้าไปในข้อตกลงย่อยยับ ทำธุรกิจกับ usurers และทั้งเผ่าให้กู้เงิน เขาจำนองทั้งหมดที่เหลือปีของการดำรงอยู่ของเขาเสี่ยงลายเซ็นของเขาโดยไม่รู้แม้กระทั่งว่าเขาจะให้เกียรติ และ ตกใจที่ทนทุกข์ทรมานเผชิญอนาคตที่ดำความทุกข์ยากจะตกอยู่ประมาณเหนือเขาในโอกาสเป็นไปได้ทุกทางกายภาพความขัดสนและทรมาน ศีลธรรม เขาไปเอาสร้อยคอมาใหม่ ใส่ลงบนของเพชรพลอยนับสามสิบหกพันฟรังซ์
loisel ที่มีอายุ 5 ปี ประกาศ :
" เราต้องดูเรื่องการเปลี่ยนเพชร "
วันถัดไปพวกเขาจะเอากล่องที่ถือสร้อย และไปที่อัญมณีที่มีชื่ออยู่ในนั้น เขาเขียนหนังสือของเขา . . . . . .
" มันก็ไม่ใช่ผมที่ขายสร้อยคอเส้นนี้ มาดาม ผมคงแค่ให้จับมือ "
จากนั้นก็จากการขายอัญมณีเพชรพลอย ,ค้นหาสร้อยคออีกเหมือนก่อน ปรึกษา ความทรงจำ ทั้งป่วยกับความเสียใจและความเจ็บปวดของจิตใจ
ในร้าน Palais Royal พวกเขาพบสตริงของเพชรซึ่งดูเหมือนพวกเขาเหมือนที่พวกเขากำลังมองหา มันเป็นมูลค่าสี่สิบพันฟรังซ์ พวกเขาได้รับอนุญาตให้มีหกหมื่น . . .
เค้าขอร้องชนะใจตัวเอง ไม่ขายมันสัก 3 วันและพวกเขาจัดการเรื่องบนความเข้าใจว่ามันจะถ่ายหลัง 34 พันฟรังก์ ถ้าคนแรกที่พบก่อนสิ้นเดือนกุมภาพันธ์
loisel สิงแปดพันฟรังค์ทิ้งเขาโดยบิดาของเขา . เขาตั้งใจที่จะขอยืมส่วนที่เหลือ
เขายืม การพันจากคนๆเดียว ห้าร้อย อีก ห้า หลุยส์ มา สาม หลุยส์ มีเขาให้บันทึกของมือ ป้อนเข้าไปในข้อตกลงย่อยยับ ทำธุรกิจกับ usurers และทั้งเผ่าให้กู้เงิน เขาจำนองทั้งหมดที่เหลือปีของการดำรงอยู่ของเขาเสี่ยงลายเซ็นของเขาโดยไม่รู้แม้กระทั่งว่าเขาจะให้เกียรติ และ ตกใจที่ทนทุกข์ทรมานเผชิญอนาคตที่ดำความทุกข์ยากจะตกอยู่ประมาณเหนือเขาในโอกาสเป็นไปได้ทุกทางกายภาพความขัดสนและทรมาน ศีลธรรม เขาไปเอาสร้อยคอมาใหม่ ใส่ลงบนของเพชรพลอยนับสามสิบหกพันฟรังซ์
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- Done, right?
- ผู้หญิง
- Five containers of Nike trainers had was
- Do you mind making friend
- i graduated from high
- If I follow that logic, could it be that
- จากในบทเพลง
- Fig.3 Which do you think is more importa
- 制定：档案整理的完成计划，转交项目经理分发给关键用户，限期完成
- หลาน
- มีทั้งน้ำตกสะปัน น้ำตกห้วยห้า และจุดชมวิ
- Yes , the Grand Swiss notice. And will g
- ฉันได้ยินมาจากคุณสมชายว่าคุณต้องการโทรศั
- อม
- DISCUSSION
- The research provided several key findin
- Please handle this job or send to who ca
- 1. Bring the raw material from the
- has she an e-mail address?I like her and
- Your mail message to the following addre
- การตรงต่อเวลาเป็นสิ่งที่สำคัญสำหรับการทำ
- ค่าอินเทอร์เน็ต
- สอนว่ายน้ำ ควบคุมการฝึกซ้อม และดูแลการแข
- หูหน้ากาก
