4.3 ConflictA more sinister express

4.3 Conflict
A more sinister expression of collective action is conflict. In the second half of the
twentieth century and well into the first decade of the twenty first, the loss of human life
from conflicts in developing countries is immense; the costs are beyond measurement.
Even the narrow economic costs of conflict can be extremely large (Hess (2003)).
That conflict contributes to economic regress is not surprising. But given our focus
on history-dependence, it is of equal interest to consider the casual chain running from
underdevelopment to conflict. That chain has a natural and simple foundation: poverty
reduces the opportunity cost of engaging in conflict. The grabbing of resources, often in
an organized way, is often a far more lucrative alternative to the steady process of wealth
accumulation. It’s certainly quicker. (One might argue that there is less to gain as well,
but this effect is attentuated in unequal societies.)
This unfortunate observation has substantial empirical support. For instance, Miguel,



Satyanath and Sergenti (2004) use rainfall as an instrument for economic growth in
41 African countries and derive a striking negative effect of growth on civil conflict: a
negative growth shock of 5 percentage points raises the likelihood of civil conflict by
50%. See also Dube and Vargas (2007) and Hildalgo, Naidu, Nichter and Richardson
(2007), both of which also instrument for economic shocks to find significant effects on
conflictual outcomes. Collier and Hoeffler (1998), Sambanis (2001), Fearon and Laitin
(2003), Do and Iyer (2006) all establish strong correlations between economic adversity
and conflict, the last of these countries establishing this over regions in a single country
(Nepal).
Yet conflict is demonstrably wasteful, and if warring parties could sit down at the negotiating
table, why would societies engage in it? This is a classical question to which
there are a number of possible answers. First, there may be a prisoner’s-dilemma-like
quality to conflictual incidents, in the sense that one party can precipitate attacks while
the other remains passive (Leventoglu and Slantchev (2005)). Second, while conflict
generates waste, there is no reason to believe that every group is thereby made worse
off by it. It is entirely possible that a group prefers conflict to a peaceful outcome: the
former involves a smaller pie, but it also may involve a larger share of it (Esteban and
Ray (2001)). Third, while one should be able to find a system of taxes and transfers that
Pareto-dominate the conflict outcome, but for various reasons — lack of commitment, or
a sparse informational base for the levying of taxes, dynamics with rapid power shifts —
it may not be possible to implement that system (Fearon (1995), Powell (2004, 2006)).
Fourth, it is certainly possible that conflict is over indivisible resources such as political
power or religious hegemony. It may then be absurd to imagine that side A compensates
side B with suitable transfers in exchange for political power: the lack of credibility
involved is only too apparent. Finally, conflict may be endemic because both parties to
it have incomplete information regarding chances of success, though this view has come
under increasing criticism from political scientists (see, e.g., Fearon (1995)).
The next question of relevance concerns ethnic and social divisions. Might the presence
of potentially divisive markers (caste, religion, geography, ethnicity on general) exacerbate
conflictual situations? For instance, Esteban and Ray (2007a) argue noneconomic
(“ethnic”) markers may play a salient role in the outbreak of conflict even when society
exhibits high economic inequality and may look prima facie more ripe for a class war.
A standard tool for measuring ethnic and social divisions is that of fractionalization,
roughly defined as the probability that two individuals drawn at random will come from
two distinct groups. While fractionalization seems to have a negative effect on economic
outcomes such as per-capita GDP (Alesina et al. (2003)), growth (Easterly and Levine
(1997)), or governance (Mauro (1995)) its effect on civil conflict appears to be insignificant
(Collier and Hoeffler (2004), Fearon and Laitin (2003)). Of course, as Horowitz
(2000) and others have observed, it is is the presence of large cleavages that is potentially

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

4.3 ความขัดแย้งนิพจน์ที่อนาจารมากของการดำเนินการรวมความขัดแย้ง ในครึ่งหลังของการศตวรรษที่ยี่สิบและดีในทศวรรษแรกของยี่สิบครั้งแรก การสูญเสียของชีวิตมนุษย์จากความขัดแย้งในประเทศกำลังพัฒนาเป็นอย่างมาก ต้นทุนอยู่นอกเหนือการประเมินแม้จะแคบเศรษฐกิจต้นทุนของความขัดแย้งได้ขนาดใหญ่มาก (Hess (2003))ว่า ความขัดแย้งก่อการถดถอยทางเศรษฐกิจไม่น่าแปลกใจ แต่ให้มุ่งเน้นบนประวัติพึ่งพา จะน่าสนใจเท่าการพิจารณาสายสบาย ๆ ทำจากunderdevelopment ขัด ว่า โซ่มีมูลนิธิเป็นธรรมชาติ และเรียบง่าย: ความยากจนลดต้นทุนโอกาสในความขัดแย้ง การโลภทรัพยากร มักในมักจะเป็นทางเป็นระเบียบ เป็นทางเลือกการเงินมั่งคั่งมั่นคงร่ำรวยมากสะสม เป็นเร็วแน่นอน (หนึ่งอาจโต้แย้งว่า มีน้อยได้เป็นอย่างดีแต่ลักษณะพิเศษนี้เป็น attentuated ในสังคมที่ไม่เท่ากัน)สังเกตนี้โชคร้ายได้พบประจักษ์สนับสนุน ตัวอย่าง MiguelSatyanath และ Sergenti (2004) ใช้ฝนเป็นเครื่องมือสำหรับการเติบโตทางเศรษฐกิจใน41 ประเทศแอฟริกา และได้รับผลกระทบโดดเด่นเจริญเติบโตบนความขัดแย้งของพลเรือน: การช็อตการเติบโตติดลบ 5 เปอร์เซ็นต์คะแนนเพิ่มโอกาสของความขัดแย้งของพลเรือนโดย50% ดู Dube และ Vargas (2007) และ Hildalgo, Naidu, Nichter และริชาร์ดสัน(2007), ซึ่งทั้งสองเครื่องสำหรับแรงกระแทกเศรษฐกิจจะพบผลที่สำคัญผล conflictual กำลังขุดถ่านหิน และ Hoeffler (1998), Sambanis (2001), Fearon และ Laitin(2003), ทำและ Iyer (2006) สร้างความสัมพันธ์ที่แข็งแกร่งระหว่างความทุกข์ยากทางเศรษฐกิจและความขัดแย้ง สุดท้ายของประเทศเหล่านี้กำหนดนี้ทั่วภูมิภาคในประเทศเดียว(เนปาล)ยังขัดแย้ง demonstrably wasteful และฝ่าย warring สามารถนั่งลงที่การเจรจาต่อรองตาราง ทำไมจะสังคมมีส่วนร่วมในนั้น นี้เป็นคำถามคลาสสิกที่มีจำนวนคำตอบเป็นไปได้ ครั้งแรก อาจจะมีของนักโทษลำบากใจเหมือนคุณภาพการ conflictual รักษาความปลอดภัย ในแง่ที่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งสามารถ precipitate โจมตีในขณะที่อื่น ๆ ยังคงแฝง (Leventoglu และ Slantchev (2005)) ที่สอง ในขณะที่ความขัดแย้งสร้างขยะ มีเหตุผลเชื่อว่า ทุกกลุ่มจึงทำแย่ลงปิด ด้วยก็ เป็นไปได้ทั้งหมดที่กลุ่มชอบความขัดแย้งเพื่อผลลัพธ์ที่ดี: การอดีตเกี่ยวข้องกับวงกลมเล็ก แต่มันยังอาจเกี่ยวข้องกับหุ้นขนาดใหญ่ของมัน (Esteban และเรย์ (2001)) ที่สาม ในขณะที่ต้องการค้นหาระบบภาษี และโอนที่Pareto ครองผลความขัดแย้ง แต่ สำหรับเหตุผลต่าง ๆ เช่นขาดความมุ่งมั่น หรือฐานข้อมูลเป็นบ่อสำหรับ levying ภาษี เลื่อน dynamics มีอำนาจอย่างรวดเร็วเช่นอาจไม่สามารถใช้งานระบบที่ (Fearon (1995) พาวเวล (2004, 2006))สี่ เป็นไปได้แน่นอนว่า ความขัดแย้งเป็น indivisible ทรัพยากรเช่นการเมืองpower or religious hegemony. It may then be absurd to imagine that side A compensatesside B with suitable transfers in exchange for political power: the lack of credibilityinvolved is only too apparent. Finally, conflict may be endemic because both parties toit have incomplete information regarding chances of success, though this view has comeunder increasing criticism from political scientists (see, e.g., Fearon (1995)).The next question of relevance concerns ethnic and social divisions. Might the presenceof potentially divisive markers (caste, religion, geography, ethnicity on general) exacerbateconflictual situations? For instance, Esteban and Ray (2007a) argue noneconomic(“ethnic”) markers may play a salient role in the outbreak of conflict even when societyexhibits high economic inequality and may look prima facie more ripe for a class war.A standard tool for measuring ethnic and social divisions is that of fractionalization,roughly defined as the probability that two individuals drawn at random will come fromtwo distinct groups. While fractionalization seems to have a negative effect on economicoutcomes such as per-capita GDP (Alesina et al. (2003)), growth (Easterly and Levine(1997)), or governance (Mauro (1995)) its effect on civil conflict appears to be insignificant(Collier and Hoeffler (2004), Fearon and Laitin (2003)). Of course, as Horowitz(2000) and others have observed, it is is the presence of large cleavages that is potentially

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

4.3
ความขัดแย้งนิพจน์ที่น่ากลัวมากขึ้นในการดำเนินการร่วมกันเป็นความขัดแย้ง ในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ยี่สิบและดีในทศวรรษแรกของ 21, การสูญเสียของชีวิตมนุษย์จากความขัดแย้งในประเทศกำลังพัฒนาเป็นใหญ่; ค่าใช้จ่ายที่อยู่นอกเหนือการวัด. แม้ต้นทุนทางเศรษฐกิจที่แคบของความขัดแย้งอาจมีขนาดใหญ่มาก (เฮสส์ (2003)). ความขัดแย้งที่ก่อให้เกิดการถอยหลังเศรษฐกิจไม่น่าแปลกใจ แต่ให้เรามุ่งเน้นในการพึ่งพาประวัติศาสตร์ก็เป็นที่น่าสนใจเท่ากับพิจารณาห่วงโซ่สบาย ๆ วิ่งออกมาจากการด้อยพัฒนาไปสู่ความขัดแย้ง ห่วงโซ่ที่มีรากฐานที่เป็นธรรมชาติและเรียบง่าย: ความยากจนลดต้นทุนค่าเสียโอกาสของการมีส่วนร่วมในความขัดแย้ง โลภของทรัพยากรที่มักจะอยู่ในทางที่จัดมักจะเป็นทางเลือกที่ห่างไกลมีกำไรมากขึ้นในกระบวนการคงที่ของความมั่งคั่งที่สะสม ก็แน่นอนเร็ว (หนึ่งอาจโต้แย้งว่ามีน้อยที่จะได้รับเช่นกันแต่ผลนี้จะ attentuated ในสังคมที่ไม่เท่าเทียมกัน.) นี้สังเกตที่โชคร้ายได้รับการสนับสนุนการทดลองอย่างมีนัยสำคัญ ยกตัวอย่างเช่นมิเกลSatyanath และ Sergenti (2004) ใช้ปริมาณน้ำฝนเป็นเครื่องมือสำหรับการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจใน41 ประเทศแอฟริกันและได้รับมาผลกระทบที่โดดเด่นของการเจริญเติบโตในความขัดแย้งทางแพ่งกช็อตการเติบโตติดลบ5 คะแนนร้อยละเพิ่มความน่าจะเป็นของความขัดแย้งทางแพ่งโดย50% ดูเพิ่มเติมเบ้และวาร์กัส (2007) และ Hildalgo, ไนดู Nichter และริชาร์ด(2007) ซึ่งทั้งสองยังใช้ในการเศรษฐกิจที่จะหาผลกระทบที่มีนัยสำคัญต่อผลconflictual ถ่านหินและ Hoeffler (1998), Sambanis (2001), Fearon และ Laitin (2003), Do และอีเยอร์ (2006) ทั้งหมดสร้างความสัมพันธ์ที่แข็งแกร่งระหว่างความทุกข์ยากทางเศรษฐกิจและความขัดแย้งที่ผ่านมาของประเทศเหล่านี้สร้างนี้ภูมิภาคในประเทศเดียว(เนปาล ). แต่เป็นความขัดแย้งสิ้นเปลือง demonstrably และถ้าสงครามฝ่ายจะนั่งลงที่การเจรจาต่อรองโต๊ะทำไมสังคมจะมีส่วนร่วมในมันได้หรือไม่ นี้เป็นคำถามคลาสสิกที่มีจำนวนของคำตอบที่เป็นไปได้ ครั้งแรกอาจจะมี prisoner's-ภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเหมือนมีคุณภาพให้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นconflictual ในแง่ที่ว่าฝ่ายหนึ่งสามารถเร่งรัดการโจมตีในขณะที่คนอื่นๆ ยังคงอยู่เรื่อย ๆ (Leventoglu และ Slantchev (2005)) ประการที่สองในขณะที่ความขัดแย้งสร้างขยะมีเหตุผลที่จะเชื่อว่าทุกกลุ่มที่ทำจึงไม่เลวร้ายออกจากมัน มันเป็นไปได้ว่าทั้งกลุ่มที่ชอบความขัดแย้งเพื่อผลที่เงียบสงบคืออดีตที่เกี่ยวข้องกับการพายขนาดเล็ก แต่ก็ยังอาจเกี่ยวข้องกับหุ้นขนาดใหญ่ของมัน (เอสเตบันและเรย์(2001)) ประการที่สามในขณะที่หนึ่งควรจะสามารถหาระบบภาษีและการโอนที่Pareto-ครองผลความขัดแย้ง แต่ด้วยเหตุผลต่างๆ - ขาดความมุ่งมั่นหรือฐานข้อมูลเบาบางสำหรับการจัดเก็บภาษีการเปลี่ยนแปลงที่มีการเปลี่ยนแปลงการใช้พลังงานอย่างรวดเร็ว- มัน อาจจะไม่เป็นไปได้ที่จะใช้ระบบที่ (Fearon (1995), เวลล์ (2004, 2006)). ประการที่สี่มันเป็นไปได้แน่นอนว่ามีความขัดแย้งเป็นทรัพยากรแบ่งแยกทางการเมืองเช่นไฟหรืออำนาจทางศาสนา จากนั้นก็อาจจะเป็นเรื่องเหลวไหลที่จะจินตนาการว่าด้านชดเชยด้าน B กับการถ่ายโอนที่เหมาะสมในการแลกเปลี่ยนสำหรับอำนาจทางการเมือง: ขาดความน่าเชื่อถือที่เกี่ยวข้องกับการเป็นเพียงที่ชัดเจนเกินไป ในที่สุดความขัดแย้งอาจจะเป็นถิ่นเพราะทั้งสองฝ่ายมันมีข้อมูลที่สมบูรณ์เกี่ยวกับโอกาสในการประสบความสำเร็จแต่มุมมองนี้ได้มาภายใต้การเพิ่มคำวิจารณ์จากนักวิทยาศาสตร์ทางการเมือง(ดูเช่น Fearon (1995)). คำถามต่อไปของความเกี่ยวข้องที่เกี่ยวข้องกับชาติพันธุ์และสังคม หน่วยงาน การปรากฏตัวอาจเครื่องหมายแตกแยกที่อาจเกิดขึ้น (วรรณะ, ศาสนา, ภูมิศาสตร์เชื้อชาติในทั่วไป) ทำให้รุนแรงสถานการณ์conflictual? ยกตัวอย่างเช่นเอสเตบันและเรย์ (2007A) เถียง noneconomic ("ชาติพันธุ์") เครื่องหมายอาจมีบทบาทสำคัญในการระบาดของความขัดแย้งแม้ในขณะที่สังคมการจัดแสดงนิทรรศการความไม่เท่าเทียมกันทางเศรษฐกิจสูงและอาจจะดูเบื้องต้นสุกมากขึ้นสำหรับการทำสงครามชั้น. เครื่องมือมาตรฐาน หน่วยวัดชาติพันธุ์และสังคมเป็นที่ของ fractionalization, ที่กำหนดไว้คร่าว ๆ น่าจะเป็นที่บุคคลทั้งสองวาดที่สุ่มจะมาจากทั้งสองกลุ่มที่แตกต่างกัน ในขณะที่ fractionalization ดูเหมือนว่าจะมีผลกระทบต่อเศรษฐกิจผลลัพธ์เช่นจีดีพีต่อหัว(Alesina et al. (2003)) การเจริญเติบโต (ตะวันออกและ Levine (1997)) หรือการกำกับดูแล (Mauro (1995)) ผลกระทบต่อความขัดแย้ง ดูเหมือนจะไม่มีนัยสำคัญ(ถ่านหินและ Hoeffler (2004), และ Fearon Laitin (2003)) แน่นอนว่าฮอ(2000) และคนอื่น ๆ ได้สังเกตเห็นก็คือมีการปรากฏตัวของปริขนาดใหญ่ที่อาจเกิดขึ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

4.3 ความขัดแย้ง
การแสดงออกมากกว่าน่ากลัวของการกระทำคือความขัดแย้ง ในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ยี่สิบและ
ในทศวรรษแรกของศตวรรษที่แรก การสูญเสีย
ชีวิตมนุษย์จากความขัดแย้งในการพัฒนาประเทศมหาศาล ; ต้นทุนนอกเหนือการวัด .
แม้แต่แคบค่าใช้จ่ายทางเศรษฐกิจของความขัดแย้งสามารถมีขนาดใหญ่มาก ( เฮสส์ ( 2546 ) .
ความขัดแย้งก่อให้เกิดเศรษฐกิจเสื่อมถอย ไม่น่าแปลกใจ แต่ถ้าเราเน้นการพึ่งพา
ประวัติศาสตร์ มันเป็นที่สนใจเท่ากับพิจารณาโซ่สบายวิ่งจาก
ด้อยพัฒนาการขัดแย้ง โซ่มีมูลนิธิธรรมชาติและเรียบง่าย : ความยากจน
ลดต้นทุนเสียโอกาสของการมีส่วนร่วมในความขัดแย้ง โลภของทรัพยากรบ่อยๆ
จัดก็ตามมักจะเป็นทางเลือกที่ไกลเพิ่มเติม lucrative กระบวนการคงที่ของการสะสมความมั่งคั่ง

มันแน่นอนกว่า หนึ่งอาจโต้แย้งว่ามีน้อยที่จะได้รับเป็นอย่างดี
แต่ผลคือ attentuated ไม่เท่ากันในสังคม )
โชคร้ายนี้มีการสังเกตเชิงประจักษ์สนับสนุนมากมาย เช่น , มิเกล ,



satyanath และ sergenti ( 2004 ) ใช้ฝนเป็นเครื่องมือการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจใน
41 ประเทศแอฟริกาและการสืบทอดตื่นตาตื่นใจมีผลต่อการเจริญเติบโตของความขัดแย้งทางแพ่ง :
ช็อกการเจริญเติบโตทางลบ 5 คะแนนร้อยละเพิ่มโอกาสของความขัดแย้งทางแพ่งโดย
50% ดูดู๊บ และ วาร์กัส ( 2007 ) และ hildalgo naidu , , และ nichter ริชาร์ดสัน
( 2007 ) ซึ่งทั้งสองยังเครื่องมือทางเศรษฐกิจกระแทกหา
ผลอย่างมีนัยสำคัญต่อแบบ . คอลเลียร์ และ hoeffler ( 1998 )sambanis ( 2001 ) , เฟียเริ่น และเลติ้น
( 2003 ) และ ไอเยอร์ ( 2006 ) ความสัมพันธ์ที่แข็งแกร่งระหว่างความทุกข์ยากทางเศรษฐกิจ
สร้างความขัดแย้ง สุดท้ายของประเทศเหล่านี้สร้างทั่วภูมิภาคในประเทศเดียว

( เนปาล ) ความขัดแย้งยังอธิบายสิ้นเปลือง และหากสู้ฝ่ายนั่งลงที่
โต๊ะเจรจา ทำไมสังคมมีส่วนร่วมในมันนี่เป็นคำถามคลาสสิกที่
มีหมายเลขของคำตอบที่เป็นไปได้ ครั้งแรก อาจจะมีนักโทษ 's-dilemma-like
ภาพเหตุการณ์แบบในความรู้สึกที่อีกฝ่ายสามารถตกตะกอนโจมตีในขณะที่
อื่นๆยังคงเรื่อยๆ ( leventoglu และ slantchev ( 2005 ) ประการที่สอง ในขณะที่ความขัดแย้ง
สร้างขยะ ไม่มีเหตุผลที่จะเชื่อว่า ทุกกลุ่ม จึงทำให้แย่
ปิดโดยมันเป็นไปได้ทั้งหมดว่า กลุ่มชอบขัดแย้งกับผลที่เงียบสงบ :
อดีตเกี่ยวข้องกับพายขนาดเล็ก แต่มันยังอาจเกี่ยวข้องกับหุ้นขนาดใหญ่ของมัน ( Esteban และ
เรย์ ( 2001 ) ) ประการที่สาม ในขณะที่หนึ่งควรจะสามารถที่จะหาระบบภาษีและการโอนที่
โตครองความขัดแย้งผล , แต่เหตุผลต่าง ๆขาดความมุ่งมั่นหรือ
ฐานข้อมูลเบาบางสำหรับ levying ภาษี พลวัตกับกะ - พลังงานอย่างรวดเร็ว
มันไม่อาจเป็นไปได้ที่จะใช้ระบบ ( เฟียเริ่น ( 1995 ) พาวเวลล์ ( 2004 , 2006 ) .
4 มันเป็นไปได้อย่างแน่นอนว่า ความขัดแย้งมีมากกว่าทรัพยากรที่แบ่งแยก เช่น อำนาจทางการเมือง
หรือความมีอำนาจทางศาสนา มันอาจจะไร้สาระที่จะจินตนาการว่า ด้านชดเชย