This review has identified 11 measu

This review has identified 11 measures as high-priority bioindicators that should be considered for inclusion into long-term monitoring programmes. These are: symbiont photophysiology, colony brightness of corals, tissue thickness and surface rugosity of massive corals, skeletal elemental and isotopic composition, abundance of macro-bioeroders, coral recruitment, micro- and meiobenthic bioindicators such as foraminifera, macroalgal cover, taxonomic richness of corals and the depth of coral-reef development. For short-term monitoring programmes such as required for EIA that aim to quantify effects of acute disturbances on coral communities, eight priority bioindicators were identified as: symbiont photophysiology, colony brightness of corals, tissue thickness of massive corals, skeletal elemental and isotopic composition, partial mortality, micro- and meiobenthic bioindicators, coral recruitment and taxonomic richness of corals. The difference between the two suites of bioindicators primarily reflects differences in the response time. Short-term monitoring programmes would be best served with sublethal bioindicators or those evident in the most susceptible species, which have rapid response times. In the case of acute changes in water quality, the exceedence of some pre-determined threshold for a bioindicator may trigger a management response that could be used to limit further impacts. In contrast, monitoring the biological consequences of chronic exposure to lowered water quality as part of long-term monitoring programmes would be best based on bioindicators with slower response times coupled with a suite of sublethal bioindicators to provide an early indication of ecological change. Pomeroy et al. (2004) identified a range of measures that also included taxonomic richness and coral recruitment as priority biophysical indicators for assessing the effectiveness of marine protected areas. However, this review has also identified that sublethal measures have important applications in monitoring programmes. For either short- or longer-term monitoring programmes, assessments should be based on deviation from reference values (historic data or reference locations), while also controlling for other changes in physical and biological conditions that affect the specificity and variability of the response. In both cases, an assessment framework, such as the one suggested here, should provide the basis for the selection of a suite of bioindicators to be used when assessing the consequences of changes in water quality around coral reefs.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

รีวิวนี้ได้ระบุว่ามาตรการ 11 เป็น bioindicators ความสำคัญสูงที่ควรพิจารณาสำหรับการรวมเข้าไปในโปรแกรมการตรวจสอบระยะยาว เหล่านี้คือ: symbiont photophysiology สว่างอาณานิคมของปะการัง rugosity ความหนาและพื้นผิวของเนื้อเยื่อปะการังใหญ่ องค์ประกอบธาตุ และ isotopic โครงกระดูก สรรหาบุคลากร ไมโคร - และ meiobenthic bioindicators แม-bioeroders ปะการังได้เช่น foraminifera ฝา macroalgal อนุกรมวิธานความอุดมสมบูรณ์ของปะการัง และความลึกของการพัฒนาปะการังมากมาย สำหรับระยะสั้นการตรวจสอบโปรแกรมเช่นจำเป็นสำหรับการ EIA ที่มุ่งปริมาณผลกระทบของการรบกวนที่เฉียบพลันในปะการัง แปดสำคัญ bioindicators ถูกระบุเป็น: symbiont photophysiology สว่างอาณานิคมของปะการัง ความหนาของเนื้อเยื่อของปะการังใหญ่ องค์ประกอบธาตุ และ isotopic โครงกระดูก บางส่วนตาย ไมโคร - และ meiobenthic bioindicators สรรหาบุคลากรปะการัง และความร่ำรวยอนุกรมวิธานของปะการัง ความแตกต่างระหว่างสองห้องสวีทของ bioindicators ส่วนใหญ่สะท้อนให้เห็นถึงความแตกต่างในเวลาตอบรับ โปรแกรมตรวจสอบระยะสั้นจะดีที่สุดมีอาหาร sublethal bioindicators หรือผู้ในพันธุ์อ่อนแอมากที่สุด ซึ่งมีเวลาการตอบสนองอย่างรวดเร็ว ในกรณีที่มีการเปลี่ยนแปลงคุณภาพน้ำเฉียบพลัน exceedence ของบางเกณฑ์กำหนดสำหรับการ bioindicator อาจทริกเกอร์การตอบสนองการจัดการที่สามารถใช้เพื่อจำกัดผลกระทบเพิ่มเติม ตรงกันข้าม การตรวจสอบผลกระทบทางชีวภาพของการสัมผัสเรื้อรังจะลดลงคุณภาพน้ำเป็นส่วนหนึ่งของโปรแกรมการตรวจสอบระยะยาวจะดีที่สุดอิง bioindicators ด้วยเวลาการตอบสนองช้าควบคู่กับชุดของ sublethal bioindicators ให้ข้อบ่งชี้แรกของการเปลี่ยนแปลงระบบนิเวศ รอย et al. (2004) ระบุช่วงของมาตรการที่ยัง รวมการสรรหาปะการังเป็นตัวชี้วัดทางกายภาพและชีวภาพความสำคัญสำหรับการประเมินประสิทธิภาพของพื้นที่คุ้มครองทางทะเลและอนุกรมวิธานความร่ำรวย อย่างไรก็ตาม รีวิวได้ยังระบุว่า มาตรการ sublethal มีโปรแกรมประยุกต์ที่สำคัญในการตรวจสอบโปรแกรม สำหรับทั้งระยะสั้น หรือ longer ตรวจสอบโปรแกรม ประเมินควรขึ้นอยู่ความเบี่ยงเบนจากค่าอ้างอิง (ข้อมูลทางประวัติศาสตร์หรือสถานอ้างอิง), ในขณะที่ยัง ควบคุมการเปลี่ยนแปลงสภาพทางกายภาพ และชีวภาพที่มีผลต่อความจำเพาะและความแปรปรวนของการตอบสนองอื่น ๆ ในทั้งสองกรณี กรอบการประเมินผล เช่นหนึ่งแนะนำที่นี่ ควรให้พื้นฐานสำหรับการเลือกชุดของ bioindicators ที่จะใช้เมื่อประเมินผลกระทบของการเปลี่ยนแปลงคุณภาพน้ำรอบ ๆ ปะการัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

รีวิวนี้มีการระบุ 11 มาตรการเป็นดัชนีชี้วัดที่มีความสำคัญที่ควรพิจารณาสำหรับการรวมเป็นโปรแกรมการตรวจสอบในระยะยาว เหล่านี้คือ: photophysiology symbiont สว่างอาณานิคมของปะการังความหนาของเนื้อเยื่อและ rugosity พื้นผิวของปะการังขนาดใหญ่โครงเหล็กธาตุและไอโซโทปองค์ประกอบความอุดมสมบูรณ์ของมหภาค bioeroders สรรหาปะการังดัชนีชี้วัดไมโครและ meiobenthic เช่น foraminifera ปก macroalgal ความร่ำรวยการจัดหมวดหมู่ของ ปะการังและความลึกของการพัฒนาปะการังแนวปะการัง สำหรับโปรแกรมการตรวจสอบในระยะสั้นเช่นที่จำเป็นสำหรับการประเมินผลกระทบสิ่งแวดล้อมที่มีจุดมุ่งหมายที่จะหาจำนวนผลกระทบของการรบกวนเฉียบพลันต่อชุมชนปะการังแปดดัชนีชี้วัดความสำคัญถูกระบุว่าเป็น: photophysiology symbiont สว่างอาณานิคมของปะการังหนาเนื้อเยื่อของปะการังขนาดใหญ่องค์ประกอบธาตุและไอโซโทปโครงเหล็ก, อัตราการเสียชีวิตบางส่วนไมโครและดัชนีชี้วัด meiobenthic สรรหาปะการังและความร่ำรวยอนุกรมวิธานของปะการัง ความแตกต่างระหว่างทั้งสองสวีทของดัชนีชี้วัดหลักสะท้อนให้เห็นถึงความแตกต่างในเวลาตอบสนอง โปรแกรมตรวจสอบระยะสั้นจะได้รับการบริการที่ดีที่สุดกับดัชนีชี้วัด sublethal หรือผู้ที่เห็นได้ชัดในสายพันธุ์ที่อ่อนแอที่สุดซึ่งมีเวลาตอบสนองอย่างรวดเร็ว ในกรณีของการเปลี่ยนแปลงเฉียบพลันในคุณภาพน้ำ, exceedence บางเกณฑ์ที่กำหนดไว้ล่วงหน้าสำหรับดัชนีทางชีวภาพที่อาจก่อให้เกิดการตอบสนองการจัดการที่สามารถนำมาใช้เพื่อ จำกัด ผลกระทบต่อ ในทางตรงกันข้ามการตรวจสอบผลกระทบทางชีวภาพของการสัมผัสเรื้อรังคุณภาพน้ำลดลงเป็นส่วนหนึ่งของโปรแกรมการตรวจสอบในระยะยาวจะเป็นไปตามที่ดีที่สุดสำหรับดัชนีชี้วัดที่มีเวลาการตอบสนองช้าลงคู่กับชุดดัชนีชี้วัด sublethal ที่จะให้ข้อบ่งชี้ในช่วงต้นของการเปลี่ยนแปลงของระบบนิเวศ รอย et al, (2004) ระบุช่วงของมาตรการที่ยังรวมถึงความร่ำรวยทางอนุกรมวิธานและการรับสมัครปะการังเป็นตัวชี้วัดทางชีวภาพมีความสำคัญสำหรับการประเมินประสิทธิผลของพื้นที่คุ้มครองทางทะเล อย่างไรก็ตามความคิดเห็นนี้ยังมีการระบุว่ามาตรการ sublethal มีการใช้งานที่สำคัญในโปรแกรมการตรวจสอบ สำหรับโปรแกรมการตรวจสอบทั้งในระยะสั้นหรือระยะยาวการประเมินควรจะอยู่บนพื้นฐานของการเบี่ยงเบนจากค่าอ้างอิง (ข้อมูลทางประวัติศาสตร์หรือสถานที่อ้างอิง) ในขณะที่ยังมีการควบคุมการเปลี่ยนแปลงอื่น ๆ ในสภาพทางกายภาพและชีวภาพที่มีผลต่อความจำเพาะและความแปรปรวนของการตอบสนอง ในทั้งสองกรณีกรอบการประเมินเช่นเดียวที่แนะนำที่นี่ควรให้พื้นฐานสำหรับการเลือกชุดของดัชนีชี้วัดที่จะใช้เมื่อมีการประเมินผลกระทบของการเปลี่ยนแปลงคุณภาพน้ำรอบ ๆ แนวปะการัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

รีวิวนี้มีระบุ 11 มาตรการเป็นดัชนีทางชีวภาพในระดับที่ควรพิจารณาสำหรับการรวมลงในโปรแกรมการติดตามระยะยาว เหล่านี้คือ : symbiont photophysiology โคโลนี , ความสว่างของปะการัง ความหนาและย่นผิวของปะการังขนาดใหญ่เนื้อเยื่อ โครงสร้างและองค์ประกอบธาตุไอโซโทป ความอุดมสมบูรณ์ของแมโคร bioeroders สรรหาปะการังขนาดเล็กและ meiobenthic ทางเช่นฟอแรมมินิเฟอรา ครอบคลุม macroalgal ความมั่งคั่งทางอนุกรมวิธานของปะการังและความลึกของการพัฒนาแนวปะการัง สำหรับการตรวจสอบที่จำเป็นสำหรับโครงการระยะสั้น เช่น โครงการที่มีจุดมุ่งหมายเพื่อหาผลของการรบกวนแบบเฉียบพลันในชุมชนปะการัง , แปดทางสำคัญที่ถูกระบุว่าเป็น : symbiont photophysiology โคโลนี , ความสว่างของปะการังหนาเนื้อเยื่อของปะการังขนาดใหญ่ โครงสร้างและองค์ประกอบของธาตุไอโซโทป , บางส่วน , ไมโคร - meiobenthic ทางอนุกรมวิธาน , การสรรหาและความอุดมสมบูรณ์ของปะการัง ปะการัง . ความแตกต่างระหว่างสองชุดของตัวบ่งชี้ทางชีวภาพเป็นหลัก สะท้อนให้เห็นถึงความแตกต่างในการตอบสนองเวลา การตรวจสอบโครงการระยะสั้นจะเสิร์ฟที่ดีที่สุดกับการวิจัยหรือผู้ประจักษ์ในสายพันธุ์ที่อ่อนแอมากที่สุด ซึ่งมีเวลาการตอบสนองอย่างรวดเร็ว ในกรณีของการเปลี่ยนแปลงเฉียบพลันในคุณภาพน้ำ exceedence บางส่วนก่อนกำหนดเกณฑ์สำหรับ bioindicator อาจก่อให้เกิดการจัดการการตอบสนองที่อาจจะใช้เพื่อจำกัดผลกระทบเพิ่มเติม ในทางตรงกันข้าม การติดตามผลทางชีวภาพของเรื้อรังการลดคุณภาพน้ำเป็นส่วนหนึ่งของโปรแกรมการตรวจสอบระยะยาวจะดีที่สุดตามทางกับเวลาการตอบสนองช้าควบคู่กับชุดของการวิจัยเพื่อให้บ่งชี้ต้นของการเปลี่ยนแปลงทางนิเวศวิทยา ชุด et al . ( 2004 ) ระบุช่วงของมาตรการที่ยังรวมถึงความอุดมสมบูรณ์ของปะการังและการสรรหาสิทธิพิเศษทางชีวกายภาพและตัวชี้วัดเพื่อประเมินประสิทธิผลของพื้นที่คุ้มครองทางทะเล อย่างไรก็ตาม บทความนี้ยังได้ระบุว่า มาตรการสำคัญในการติดตามการได้งานโครงการ สำหรับทั้งระยะสั้น - ระยะยาว หรือโปรแกรม การตรวจสอบ การประเมินควรใช้ค่าเบี่ยงเบนจากค่าอ้างอิง ( ข้อมูลประวัติศาสตร์หรือสถานที่อ้างอิง ) ในขณะที่ยังควบคุมการเปลี่ยนแปลงอื่น ๆในเงื่อนไขทางกายภาพและชีวภาพที่มีผลต่อความจำเพาะและความแปรปรวนของการตอบสนอง ในทั้งสองกรณีเป็นกรอบการประเมินดังกล่าวเป็นหนึ่งที่แนะนำที่นี่ให้พื้นฐานสำหรับการเลือกชุดของตัวบ่งชี้ทางชีวภาพที่จะใช้เมื่อประเมินผลของการเปลี่ยนแปลงคุณภาพน้ำรอบ ๆแนวปะการัง