Final Chapter*Final Chapter;Baekhyu

Final Chapter

*Final Chapter;

Baekhyun opened his mouth to say something but the words escaped his head, sort of like how people would eventually forget bits and pieces of their speech during oral presentations. His mind was a blank slate now, running on what little fragments of memories he had to say something worthwhile to Chanyeol.

He looked to his side and saw his brother tending to the flowers and paying him no attention, like always. There was a tenderness in his touch that calmed Baekhyun too, as if those flowers were him and Chanyeol was making sure every leaf and petal was tucked into place. He had even brought a watering can from somewhere and proceeded to nurse the flowers that had gone on a long trip from the back of the flower shop where the sun hardly shined to here. Baekhyun smiled when Chanyeol smiled.

"Chanyeol," he called his brother again, hoping Chanyeol's attention wouldn't stray to something else within seconds.

"Thanks," Baekhyun said after a brief pause, "I don't really know what else to say but thanks. I feel like... everything's been said without me knowing... and we've gone through so much. You've always been there beside me, always. I guess sometimes I felt like I wasn't doing enough for you because you've always supported me no matter what. I..." He turned to see what Chanyeol was doing and sighed dramatically when he saw Chanyeol stooped over the dirt, shoveling the pebbles aside.

He wasn't listening.

"Chanyeol!" he yelled, "I'm pouring my heart out to you and you're not listening!"

Chanyeol grinned as if to say sorry and stood beside Baekhyun again, his gaze trained on his brother who was suddenly regretting that he ever said that. Maybe it was better that Chanyeol hadn't been listening because the pressure was worse when he was literally staring him down the whole time.

Baekhyun cleared his throat and thought of what else to say. Something less cheesy. "You know... I'm sorry, too. I'm sorry for calling you stupid all the time and I'm really sorry for..." He glanced at Chanyeol and saw his brother beaming brightly at him. He couldn't just point out that he was retarded right in front of his face so he sort of swallowed the words and figured Chanyeol knew what he was insinuating. "I'm sorry for hurting you." There. That sounded a little nicer and more appropriate.

"That's okay." Chanyeol smiled, "I'm happy I get to be with you."

Baekhyun thought it was strange how those words had the power to make his heart flutter now, and he wasn't sure why. He turned his head away to hide the blush that bloomed across his cheeks and nodded a few times. "You said I'm," he said, chuckling, "You always used to refer to yourself as Chanyeol, and now you're your own person?"

"Baekhyun's person!" Chanyeol beamed with a smile that could power thousands of cities.

Even after his friends left saying they would see him at school again, Baekhyun spent time with Chanyeol, mostly catching up. Unfortunately, there weren't very many things to do when he was wheelchair-bound, so he stayed in the living room with Chanyeol while his brother turned on some afternoon cartoons. Eventually, the both of them got a bit bored and Baekhyun flipped it to the sports channel.

He sighed when re-runs of soccer was the first thing that came on.

Chanyeol seemed to have noticed his distress because he suddenly got up and pointed outside. "Let's go outside, Baekhyun!" he chimed and it was obvious he wasn't taking no for an answer.

Funny thing was that Chanyeol put on soccer cleats for him and despite his mother having said not to go outside, Chanyeol pushed Baekhyun's wheelchair out of the front door. It was different seeing everything from a handicap's point of view. The anguish of not being able to walk himself was painful, of course, but nothing really came close to the security he felt having Chanyeol push him from behind.

On its way out, the wheelchair bumped into the door's threshhold, but they safely made it over the crack and Chanyeol made sure to stick to one side of the street far away from racing cars and motorcycles. He probably knew the best how dangerous one accident could be.

Baekhyun had a chance to see the quaint neighborhood passing him in vivid colors, each and every sight so new to him despite him having taken the same route so many times before. Chanyeol stopped whenever he wanted to stop, he went whenever he told him to go. After a few minutes, they came to a grassy field most kids their age would use as a soccer field. The ground was slightly muddy due to the sprinklers going off, but the field was mostly unoccupied spare the few kids playing rugby a distance away.

He admired them for a long time and wondered what it would be like getting to run again, but he tried not to make the disappointment so obvious on his expression.

Unfortunately, Chanyeol caught it just in time.

"Here, I'll help you," Chanyeol smiled and extended a hand to Baekhyun.

"Are you crazy? If I fall, I'll probably snap my legs in two."

"I won't let you fall!" Chanyeol promised and reached forward to take Baekhyun's hand gingerly in his. Now holding both hands, he gently led Baekhyun out of his wheelchair.

Surprisingly, the pain wasn't so bad when he stood still with his balance distributed in Chanyeol's hands, but he still felt a little weak. He was swaying out of balance since his legs couldn't support his body anymore but Chanyeol held him upright whenever he was teetering back. When Chanyeol moved one step back, he moved one step forward like a baby just learning how to walk. "Don't let me fall or I'll kill you, Park Chanyeol!" he whined, grabbing Chanyeol's hands hard and clumsily walking forward. It wasn't like he didn't know how to walk, it was just his legs not knowing how to function.

"I'm not!" Chanyeol smiled, "You're walking, you're walking!"

"Don't let me go!" Baekhyun shrieked. "I'll kill you, I swear!"

Even when Chanyeol tried to pull his hands away, Baekhyun grabbed tightly and refused to let Chanyeol go. When they had covered nearly a few feet, Baekhyun started to feel the strength in his legs give way and he fell forward, right into Chanyeol's arms.

Chanyeol grinned despite the dark blush that crept across Baekhyun's cheeks and held his brother tightly. "I told you I won't let you fall, Baekhyun!" he said and erected Baekhyun so he wasn't leaning against him at such an odd angle.

The "practice" came to a successful close and Baekhyun had managed to walk on his own for a few steps before he collapsed in Chanyeol's arms again. The two called it a day and Baekhyun was strangely proud of himself, after hearing Chanyeol praise him so much about something so simple. Perhaps it had gotten to his head because he felt in a very festive mood and offered to buy hot cakes selling on the streets to celebrate his little accomplishment.

It got dark fairly quickly and by the time they arrived in their quiet neighborhood, the dim lampposts were the only things lighting the way with the occasional headlights whizzing by.

"We should go to the arcade tomorrow, it'll be fun. I'll still beat you even if I'm in a wheelchair." Baekhyun joked, already anxious with the thought of going.

Chanyeol nodded and grinned, glancing up briefly to see that the lamp in front of their door was out, making their home look eerily like a part of the shadows. He had to grope the wall for a bit to find the gate, which he then opened carefully and pushed Baekhyun's wheelchair over the bothersome bump on the ground.

"That light's been out since you've been gone. I kept tripping over it, the last time I ended up with a huge scrape on my right knee tripping over the dumb door." Baekhyun chuckled.

When the two got inside, Chanyeol helped Baekhyun to the restroom so they could both get ready for bed, and before Chanyeol could bring his pajamas to the bed, Baekhyun had already fallen asleep, exhausted after the day's events. The sight was so endearing to see that Chanyeol admired him for a while, then pulled the sheets up to Baekhyun's shoulders so he wouldn't get a cold. After all, he had seen Baekhyun's mother do it plenty of times before when Baekhyun used to stay up all night studying. She always patted his head and kissed his forehead, which Chanyeol did as well (leaving some hot cake crumbs on his forehead as a bonus).

The world was strangely quiet without Baekhyun so Chanyeol tried to occupy himself, clacking his teeth and humming some off-key tune to shatter the silence.

He remembered something and dug through Baekhyun's drawers for a small toolbox, then carried it under his arm as he went out to the front door. The lamp with the broken lightbulb was easily within his reach, so he carefully unscrewed the bulb and pulled out a new one from the toolbox, squinting as he tried to screw the lightbulb in place. There was a quiet zap and a hum before the disc-shaped lamp shone brightly with the bulb in the middle, illuminating the dark streets and Chanyeol's face.

'Now Baekhyun won't fall,' he thought, and looked away so he won't have to stare directly into the light. Pleased, he went back inside with the toolbox under his arm. Their home shone brighter than any in the neighborhood that night.

He scurried back inside before the draft could nip at his heels, shivering when he closed the door behind him. When he slipped into the bedroom again, Baekhyun was just as he left him, sleeping the night away with a pleasant smile curled at his lips. The sight made Chanyeol smile as well, his shoulders drooping a bit.

Carefully, he set the toolbox down and slipped into bed beside Baekhyun, making sure not to make any loud sounds as he lied beside him. He tucked his hand under the pillow and found that his fingers brushed against something hard. Slowly, he pulled out what looked like a journal, the very same notebook he had given Baekhyun when he had left for the institution months ago.

The pages were worn-out and the corners a little dog-

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทสุดท้าย

* บทสุดท้าย;

Baekhyun เปิดปากพูดอะไร แต่คำหนีหัว เช่นว่าคนจะในที่สุดลืมบิตและชิ้นส่วนของคำพูดของพวกเขาระหว่างการนำเสนอปากเปล่า จิตใจของเขาถูกเปล่าชนวนขณะนี้ ใช้อะไรชิ้นส่วนเล็ก ๆ ของความทรงจำที่เขามีการพูดอะไรบางอย่างคุ้มค่าที่จะ Chanyeol.

เขามองไปด้านข้างของเขา และเห็นน้องแนวกับดอกไม้ และจ่ายเขาไม่เอาใจใส่ เช่นเสมอ ยังมีการกดเจ็บในสัมผัสของเขาสงบ Baekhyun เกินไป ว่าดอกไม้เหล่านั้นถูกเขา Chanyeol ไม่แน่ใจว่าทุกใบ และกลีบดอกไม้ซ่อนตัวอยู่ในสถานที่ เขายังมีนำสามารถรดน้ำจากที่อื่น และครอบครัวเพื่อนมดอกไม้ที่ได้ไปเที่ยวยาวจากด้านหลังของร้านดอกไม้ที่ดวงอาทิตย์ไม่ shined นี่ Baekhyun ยิ้มเมื่อ Chanyeol ยิ้ม

"Chanyeol เขาเรียกน้องอีก หวังความสนใจของ Chanyeol ไม่หลงอย่างอื่นภายในวินาทีนั้น

"ขอบคุณ Baekhyun กล่าวว่า หลังจากหยุดชั่วคราวสั้น ๆ "ฉันไม่ทราบจริง ๆ อะไรจะพูดแต่ขอขอบคุณ ฉันรู้สึกอยาก...จึงได้กล่าวว่า ไม่ มีฉันรู้... และเราได้ผ่านไปผ่านมาก คุณได้รับเสมอมีข้างฉัน เสมอ ผมคิดว่า บางครั้งฉันรู้สึกเหมือนฉันไม่ได้ทำเพียงพอสำหรับคุณเนื่องจากคุณได้สนับสนุนเสมอฉันไม่ว่าอะไร ฉัน..."เขาก็หันไปดูว่ามีการทำ Chanyeol และถอนหายใจอย่างมากเมื่อเขาเห็น Chanyeol stooped ผ่านสิ่งสกปรก shoveling กันก้อนกรวด

เขาไม่ฟังกัน

"Chanyeol "เขา yelled "ฉันกำลังเทหัวใจออกเพื่อคุณ และคุณจะไม่ฟัง "

Chanyeol grinned ว่า พูดขอ และยืนข้าง Baekhyun ใหม่ สายตาของเขาอบรมการน้องที่ถูกทันที regretting ว่า เขาเคยกล่าวไว้ว่า บางทีก็ดีกว่า Chanyeol ที่ไม่ได้รับฟังเนื่องจากแรงกดดันแย่ลง เมื่อเขาถูกอย่างแท้จริงจ้องมองเขาลงตัวทั้งเวลาการ

Baekhyun ล้างคอของเขา และคิดว่า อะไรจะพูด อย่างน้อยชีส "คุณรู้... ขอโทษ เกินไป ผมขอเรียกคุณโง่ตลอดเวลา และผมขออภัยจริง ๆ ใน. .. " เขา glanced ที่ Chanyeol และน้องชายอย่างเบิกบานสดใสที่เขาเห็น เขาไม่เพียงชี้ให้เห็นว่า เขาถูกปัญญาอ่อนหน้าใบหน้าของเขาเพื่อให้เขาจัดเรียงของกลืนกินคำ และ Chanyeol คิดรู้ว่าสิ่งที่เขาเป็น insinuating "ฉันขอทำร้ายคุณ" มีการ แต่เพียงที่แห่งตำนานน้อย และเหมาะสมมากขึ้นด้วย

"ที่ถูกต้อง" Chanyeol ยิ้ม "ฉันมีความสุขฉันไปอยู่กับคุณ"

Baekhyun คิดก็แปลกว่าคำเหล่านั้นมีอำนาจที่จะทำให้กระพือตอนนี้หัวใจของเขา และไม่แน่ใจว่าทำไม เขาก็หันพระเศียรไปซ่อนอายที่บัวบานทั่วแก้มของเขา และพยักหน้ากี่ครั้ง "คุณพูดฉัน เขากล่าวว่า chuckling "คุณจะใช้เพื่ออ้างถึงตัวเองเป็น Chanyeol และตอนนี้ คุณคนของคุณเอง"

"ของ Baekhyun คน" Chanyeol ปีติยิ้มที่ได้พลังงานมากมายของเมือง

แม้หลังจากที่เพื่อนของเขาเหลือว่า พวกเขาจะเห็นเขาที่โรงเรียนอีก Baekhyun ใช้เวลากับ Chanyeol ส่วนใหญ่จับค่า อับ ไม่มากมายเมื่อเขาถูกผูกรถเข็น เพื่อให้เขาอยู่ในห้องนั่งเล่นกับ Chanyeol ในขณะที่น้องเปิดการ์ตูนบางตอนบ่าย ในที่สุด ทั้งสองของพวกเขาได้เบื่อบิต และ Baekhyun พลิกกับช่องกีฬา

เขาถอนหายใจเมื่อรันใหม่อีกครั้งของฟุตบอลเป็นสิ่งแรกที่มาพร้อมกับ

Chanyeol ดูเหมือนจะ ได้สังเกตเห็นความทุกข์ของเขา เพราะเขาก็มีค่า และชี้ภายนอก "ไปกันเหอะนอก Baekhyun" เขา chimed และก็เขาไม่ถ่ายชัดสำหรับคำตอบ

สิ่งที่ตลกคือ ว่า Chanyeol ใส่ cleats ฟุตบอล สำหรับเขา และแม้ มีแม่ของเขาพูดไม่ไปนอก Chanyeol ผลักดันรถเข็นของ Baekhyun ออกจากประตูด้านหน้า เห็นทุกอย่างจากมุมมองของต่อจุดต่าง ๆ ได้ ความปวดร้าวของจะเดินเองไม่เจ็บปวด แน่นอน แต่ไม่มีอะไรจริง ๆ มาใกล้กับการรักษาความปลอดภัยที่เขารู้สึกว่ามี Chanyeol ผลักดันเขาจากข้างหลัง

มาออก รถเข็นการชนกระแทกของประตู threshhold แต่พวกเขาได้อย่างปลอดภัยทำมันผ่านรอยแตก และ Chanyeol ทำให้ติดด้านใดด้านหนึ่งของถนนห่างจากการแข่งขันรถยนต์และรถจักรยานยนต์ เขาคงรู้ดีสุดวิธีหนึ่งอุบัติเหตุอันตรายอาจ

Baekhyun มีโอกาสที่จะดูพื้นที่ใกล้เคียงบริการช่วยเขาในสีสดใส ทุกสายตาให้ใหม่เขาแม้เขามีทำให้กระบวนการผลิตเดียวกันหลาย ๆ ครั้งก่อน Chanyeol หยุดเมื่อใดก็ ตามที่เขาต้องการหยุด เขาไปเมื่อใดก็ ตามที่เขาบอกไป หลังจากไม่กี่นาที พวกเขามาสนามเด็กส่วนใหญ่อายุของพวกเขาจะใช้เป็นเขตข้อมูลฟุตบอล พื้นดินเป็นโคลนเล็กน้อยเนื่องจากเครื่องฉีดน้ำไปปิด แต่ฟิลด์ถูกส่วนใหญ่เดินอะไหล่เด็กน้อยที่เล่นรักบี้ที่ห่าง

เขาชื่นชมพวกเขาเป็นเวลานาน และสงสัยว่า มันจะเป็นเช่นการเดินทางไปทำงานอีกครั้ง แต่ไม่พยายามทำความผิดหวังที่ชัดเจนดังนั้นในนิพจน์ของเขา

แต่ Chanyeol จับได้เพียงในเวลา

"นี่ฉันจะช่วยคุณ" Chanyeol ยิ้ม และขยายมือ Baekhyun

" คุณจะบ้าหรือไม่ ถ้าตก ฉันจะคงชิดขาของฉัน 2 "

"ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณอยู่" Chanyeol สัญญา และถึงใช้มือของ Baekhyun gingerly เขาไปข้างหน้า ตอนนี้จับมือทั้งสอง เขาเบา ๆ นำ Baekhyun จากรถเข็นของเขา

จู่ ๆ อาการปวดจริง ๆ ดังนั้นเมื่อเขายืนยัง มียอดเขากระจายในมือของ Chanyeol แต่เขายังรู้สึกว่าน้อยอ่อนแอ เขาถูกโลกเกินดุลเนื่องจากขาของเขาไม่สนับสนุนร่างกายของเขาอีกต่อไป แต่ Chanyeol ขึ้นเขาตรงเมื่อเขาถูก teetering กลับ เมื่อ Chanyeol ย้ายกลับไปขั้นตอนหนึ่ง เขาย้ายหนึ่งก้าวเหมือนเด็กเพิ่งหัดเดิน "อย่าให้ฉันตกอยู่ หรือจะฆ่าคุณ สวน Chanyeol " เขา whined โลภของ Chanyeol มือหนัก และซุ่มซ่ามเดินไปข้างหน้า มันไม่ได้เช่นเขาไม่ทราบวิธีการเดิน มันเป็นเพียงขาของเขาไม่รู้วิธีการทำงาน

"ฉันไม่ได้" Chanyeol ยิ้ม "คุณกำลังเดิน คุณกำลังเดิน"

"อย่าปล่อยให้ฉันไป" Baekhyun shrieked "ฉันจะฆ่าคุณ ฉันสาบาน"

แม้ Chanyeol พยายามดึงมือของเขาออกไป Baekhyun คว้าแน่น และปฏิเสธที่จะให้ Chanyeol ไป เมื่อพวกเขาได้ครอบคลุมเกือบไม่กี่ฟุต Baekhyun เริ่ม รู้สึกแรงในขาของเขาให้ทางเขาตกไปข้างหน้า อยู่ในแผ่นดินของ Chanyeol.

Chanyeol grinned แม้จะอายมืด ที่ crept ผ่านแก้มของ Baekhyun จัดน้องแน่น "ฉันบอกคุณฉันจะไม่ให้คุณตก Baekhyun " เขากล่าวว่า และเกร็ง Baekhyun เพื่อเขาไม่ได้พิงเขามุมแปลกเช่นกัน

"แบบฝึกหัด" มาปิดที่ประสบความสำเร็จ และ Baekhyun ได้จัดการเดินของเขาเองในขั้นตอนก่อนที่เขายุบในแผ่นดินของ Chanyeol อีกครั้ง ทั้งสองเรียกว่าวัน และ Baekhyun ถูกแพงกว่าภูมิใจตัวเอง หลังจากได้ยิน Chanyeol สรรเสริญเขาเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่างเพื่อให้ง่ายมาก บางทีมันมีอากาศให้ศีรษะของเขาเนื่องจากเขารู้สึกอารมณ์รื่นเริงมาก และการซื้อขายบนท้องถนนเพื่อเฉลิมฉลองของเขาความสำเร็จเล็กน้อยด้วยค่ะ

จะมีสีเข้มค่อนข้างรวดเร็ว และ ด้วยเวลาจะมาถึงในย่านที่เงียบสงบของพวกเขา lampposts มิติถูกแสงสว่างกับไฟหน้าเป็นครั้งคราวที่ whizzing โดยสิ่งเดียว

"เราควรไปอาเขตวันพรุ่งนี้, มันจะสนุก ฉันจะยังคงชนะคุณว่าฉันอยู่ในรถเข็น" Baekhyun พูดติดตลก กังวลแล้วกับความคิดของไป

Chanyeol พยักหน้า และ grinned ทิวทัศน์ขึ้นสั้น ๆ เพื่อดูว่า หลอดไฟหน้าประตูของพวกเขาคือ ลักษณะของบ้าน eerily เหมือนเป็นส่วนหนึ่งของเงาทำ เขาควานผนังการหาประตู ซึ่งเขาแล้วเปิดอย่างระมัดระวังและ Baekhyun แบบผลักรถเข็นไปชน bothersome บนพื้นดิน

"แสงที่ของแล้วออกเนื่องจากคุณเคยไป ฉันเก็บสะดุดมัน ครั้งสุดท้ายที่ฉันสิ้นสุดขึ้นกับขูดใหญ่บนเข่าขวาของฉันสะดุดผ่านประตูใบ้" Baekhyun เบา ๆ

เมื่อทั้งสองได้ภายใน Chanyeol ช่วย Baekhyun ไปหน่อยเพื่อให้พวกเขาสามารถทั้งเตรียมเตียง และก่อนที่ Chanyeol สามารถนำชุดนอนของเขาที่นอน Baekhyun ได้แล้วตกลงหลับ หมดหลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น สายตาให้รักมากไปดูที่ Chanyeol ชื่นชมเขาในขณะ จากนั้นดึงแผ่นถึงไหล่ของ Baekhyun เพื่อเขาจะไม่ได้รับความเย็น หลังจากที่ทุก เขาได้เห็นแม่ของ Baekhyun ทำครั้งก่อนเมื่อ Baekhyun ใช้อยู่ค่าเรียนคืนทั้งหมดมากมาย เธอ patted ศีรษะเสมอ และรั้งหน้าผากของเขา ซึ่ง Chanyeol ได้เป็นอย่างดี (ออกบางเศษเค้กอุ่นบนหน้าผากของเขาเป็นโบนัส)

โลกเงียบแพงกว่า โดย Baekhyun เพื่อ Chanyeol พยายามที่จะครอบครองตัวเอง clacking ฟันของเขา และฮัมเพลงบาง off-key จะป่นปี้เงียบ

เขาจดจำบางสิ่งบางอย่าง และขุดผ่านของ Baekhyun ลิ้นชักสำหรับเครื่องมือขนาดเล็ก, แล้ว ทำมันภายใต้แขนของเขาเขาไปออกประตูหน้า โคมไฟพร้อมหลอดไฟขาดได้ง่าย ๆ เดินเขา เขารอบคอบ unscrewed หลอดไฟ และดึงออกจากกล่องเครื่องมือ squinting เป็นเขาพยายามสกรูหลอดไฟที่ มี zap เงียบและการครวญก่อนดิสก์รูปโคมไฟ shone สดใสพร้อมหลอดไฟตรงกลาง พร่างถนนมืดและหน้าของ Chanyeol

'ตอนนี้ Baekhyun ไม่ตก เขาคิด และมองออกไปเพื่อเขาจะได้ไม่ต้องมองลงไปในไฟ ความยินดี เขากลับภายใน มีกล่องเครื่องมือใต้แขนของเขา บ้าน shone brighter กว่าใด ๆ ในคืนนั้น

เขา scurried กลับภายในก่อนร่างสามารถ nip ที่ส้นเท้าของเขา สั่นเมื่อเขาปิดประตูด้านหลัง เมื่อเขาเล็ดรอดเข้าไปในห้องนอนอีก Baekhyun ได้เหมือนเขาทิ้งเขา นอนพักดีดีโค้งที่ริมฝีปากของเขา สายตาทำให้ไหล่ของเขา drooping บิตเป็นดี ยิ้ม Chanyeol

อย่างรอบคอบ เขาตั้งค่ากล่องเครื่องมือลง และเล็ดรอดเตียงข้าง Baekhyun ทำใจไม่ให้เสียงดังเท่าเขาโกหกอยู่ข้างเขา เขาซ่อนตัวอยู่ที่มือของเขาภายใต้หมอน และพบว่า นิ้วมือเขาทาสีกับบางสิ่งบางอย่างที่ยาก เขาดึงสิ่งที่เหมือนสมุด โน้ตเดียวกันมากเขาก็ให้ Baekhyun เมื่อเขาได้จากไปสำหรับสถาบันเดือนช้า การ

หน้าถูกเชื้อ และมุมน้อยสุนัข -

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทสุดท้าย

บทสุดท้าย ;

แพคฮยอนเปิดปากจะพูดบางอย่างแต่คำหนีหัวของเขาเหมือนกับว่าผู้คนในที่สุดจะลืมบิตและชิ้นส่วนของคำพูดของพวกเขาในระหว่างการนำเสนอผลงานแบบปากเปล่า จิตใจของเขามันว่างเปล่าแล้ว วิ่งบนอะไรเล็ก ๆชิ้นส่วนของความทรงจำที่เขาต้องพูดบางอย่างคุ้มค่ากับชานยอล .

เขาหันไปมองข้างๆ แล้วเห็นพี่ชายปลูกดอกไม้ และจ่ายเงินให้เขาไม่มีความสนใจ เหมือนทุกครั้ง มีความอ่อนโยนของเขาแตะที่สงบแบคฮยอนด้วย เช่น ถ้าดอกไม้นั้นเป็นเขา และชานยอลก็ทำให้แน่ใจว่าทุกใบและกลีบดอกก็ซุกเข้าไปในสถานที่เขาก็เอาน้ำจากที่อื่นและก็พยาบาลดอกไม้ที่ได้ไปเที่ยวยาวจากด้านหลังของร้านดอกไม้ที่ดวงอาทิตย์ไม่ส่องแสงมา แบคฮยอนยิ้มเมื่อชานยอลยิ้ม

" ชานยอล " เขาเรียกพี่ชายของเขาอีกครั้ง หวัง ชานย สนใจจะไม่หลงทางไปเป็นอย่างอื่นภายในไม่กี่วินาที

" ขอบคุณ " แบคฮยอนพูดหลังจากหยุดช่วงสั้น ๆ ," ฉันไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากขอบคุณ ฉันรู้สึกเหมือน . . . . . . . ทุกอย่างถูกกล่าวโดยไม่ให้ผมรู้ . . . . . . . และเราได้ผ่านมาก คุณเคยอยู่เคียงข้างฉันเสมอ ฉันว่าบางครั้งฉันก็รู้สึกเหมือนไม่ได้ทำอะไรให้คุณ เพราะคุณจะสนับสนุนฉันมาตลอด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉัน . . ." เขาหันไปเห็นสิ่งที่ชานยอลกำลังทำอะไร และถอนหายใจครั้งใหญ่ เมื่อเห็นชานยอลก้มตัวลงดิน ขุดกรวดกัน

เขาไม่ได้ฟัง

" ชานยอล ! " เขาตะโกนว่า " ฉันเทใจให้คุณ และคุณก็ไม่ฟัง "

ชานยอลเลยด้วย ถ้าจะพูดขอโทษและยืนอยู่ข้างแพคฮยอนอีกครั้ง สายตาของเขาได้ฝึกน้องใครก็เสียใจที่เขาเคยกล่าวเอาไว้ว่าบางทีมันอาจจะดีกว่าที่ชานยอลไม่ได้ฟัง เพราะความกดดันมันแย่ลงเมื่อเขาถูกหมายจ้องเขาตลอดเวลา

แพคฮยอนล้างคอ คิดจะพูดอะไร สิ่งที่น่าเบื่อน้อยลง " คุณรู้ . . . . . . . ฉันก็ขอโทษเหมือนกัน ขอโทษที่เรียกคุณว่าคนโง่ตลอดเวลา และผมต้องขอโทษด้วยจริงๆ . . . . . . . " เขาเหลือบมองชานยอลที่เห็นพี่ชายของเขายิ้มสดใสให้เขาเขาไม่ได้แค่ชี้ให้เห็นว่าเขาปัญญาอ่อน อยู่ต่อหน้าเขาแล้วเขาก็กลืนคำพูดและคิดว่าชานยอลรู้ว่าเขาเปรียบเปรย " ฉันขอโทษที่ทำให้เธอเจ็บ . . . " มี เสียงเล็ก ๆน้อย ๆที่ดีและเหมาะสมมากขึ้น

" ไม่เป็นไร " ชานยอลยิ้ม " ผมมีความสุขที่ได้อยู่กับคุณ "

แบคฮยอนคิดว่ามันแปลกว่าคำเหล่านั้นมีอำนาจที่จะทำให้หัวใจของเขาเต้นระรัว ตอนนี้เขาไม่แน่ใจว่าทำไม เขาหันศีรษะของเขาออกไปเพื่อซ่อนหน้าแดงที่บานทั่วแก้มพยักหน้าสองสามครั้ง " คุณบอกว่าผม " เขากล่าว . " คุณเคยเรียกตัวเองว่าชานยอลและตอนนี้คุณบุคคลของคุณเอง ?

" แพคฮยอนเป็นคน !" ชานยอลบีมด้วยรอยยิ้มที่สามารถพันพลังงานของเมือง

หลังจากที่เพื่อนของเขาบอกว่าพวกเขาจะเห็นเขาที่โรงเรียนอีก แบคฮยอนใช้เวลากับชานยอล ส่วนใหญ่จับขึ้น แต่น่าเสียดายที่ไม่มีมากสิ่งที่ต้องทำเมื่อเขาถูกผูกไว้บนรถเข็น เขาอยู่ในห้องนั่งเล่นกับชานยอล ในขณะที่พี่ชายของเขาเปิดการ์ตูนบ่าย ในที่สุดพวกเขาทั้งคู่เบื่อเล็กน้อยและแพคฮยอนพลิกไปยังช่องกีฬา

เขาถอนหายใจเมื่อกำลังวิ่งของฟุตบอลคือสิ่งแรกที่เข้ามา

ชานยอลเหมือนจะสังเกตเห็นเขาทุกข์เพราะจู่ๆ เขาก็ลุกขึ้นแล้วชี้นอก . ไปข้างนอกกันเถอะ แบคฮยอน ! เขา chimed และมันชัดเจน เขาไม่ได้ใช้ไม่มีคำตอบ .

สิ่งที่ตลกคือว่าชานยอลใส่ฟุตบอล cleats สำหรับเขาและแม้ว่าแม่ของเขามีบอกว่าไม่ต้องออกไปข้างนอก ชานยอลผลักรถเข็นแบคฮยอนออกไปจากหน้าประตู มันแตกต่างที่เห็นทุกอย่างจากจุดของคนพิการในมุมมองของ ความเจ็บปวดที่ไม่สามารถเดินเองก็เจ็บปวดแน่นอนแต่ไม่มีอะไรมาใกล้เคียงกับการรักษาความปลอดภัย เขารู้สึกมีชานยอลผลักเขาจากด้านหลัง

ระหว่างทางออก รถเข็นชน threshhold ประตู แต่พวกเขาได้อย่างปลอดภัยทำให้มันแตก และชานยอลให้แน่ใจว่าไม้ด้านหนึ่งของถนน ห่างจากการแข่งรถ รถยนต์ และรถจักรยานยนต์ เขาอาจจะรู้วิธีอันตรายอุบัติเหตุได้ . . . .

แพคฮยอนได้มีโอกาสเห็นบ้านตาผ่านเขาในสีสดใส แต่ละคนและทุกสายตาใหม่กับเขาทั้งๆที่เขามีถ่ายเส้นทางเดียวกันหลายครั้งแล้ว ชานยอลหยุดเมื่อใดก็ตามที่เขาต้องการ เมื่อใดก็ตามที่เขาหยุด เขาก็บอกให้เขาไป หลังจากไม่กี่นาที ก็มาถึงทุ่งหญ้าส่วนใหญ่เด็กอายุของพวกเขาจะใช้เป็นสนามฟุตบอลพื้นดินเฉอะแฉะเล็กน้อย เนื่องจากสปริงเกอร์ออกไป แต่สนามส่วนใหญ่ว่างอะไหล่ไม่กี่เด็กเล่นรักบี้อยู่ห่างๆ

เขาชื่นชมพวกเขาเป็นเวลานานและสงสัยในสิ่งที่มันจะชอบที่จะหนีอีกครั้ง แต่เขาพยายามที่จะไม่สร้างความผิดหวังให้ชัดเจนในการแสดงออกของเขา .

แต่ชานยอลจับมัน . . .

" นี่ ฉันจะช่วยคุณ" ชานยอลยิ้มและขยายมือแพคฮยอน

" คุณจะบ้าเหรอ ? ถ้าฉันล้ม ฉันก็จะหักขาฉัน . . . "

" ผมจะไม่ปล่อยให้คุณล้ม ! ชานยอลสัญญาว่าจะส่งต่อไปถึงมือของแบคฮยอนระมัดระวังในของเขา ตอนนี้ถือทั้งสองมือเขาเบา ๆทำให้แพคฮยอนออกมาจากรถเข็นของเขา .

จู่ ๆ ก็ไม่ได้เจ็บมากนักเมื่อเขายังคงยืนอยู่กับความสมดุลที่กระจายอยู่ในมือของชานยอล ,แต่เขายังคงรู้สึกไม่มีแรง เขาถูกโยกออกจากสมดุลเนื่องจากขาของเขาไม่สามารถรองรับร่างกายของเขาอีกต่อไป แต่ชานยอลกอดเขาเมื่อเขาตกมาอยู่ตรงด้านหลัง เมื่อชานยอลขยับถอยหลังหนึ่งก้าว เขาย้ายขั้นตอนหนึ่งไปข้างหน้าเหมือนเด็กเพิ่งหัดเดิน . อย่าให้ฉันล้มลงหรือจะให้ฉันฆ่านาย ปาร์ค ชานยอล ! " เขาคร่ำครวญ คว้ามือชานยอลก็หนักและอุ้ยอ้าย เดิน ไปข้างหน้ามันไม่ได้เหมือนเขา ไม่รู้จะเดินยังไง มันก็แค่ขาของเขา ไม่รู้จักหน้าที่

" ผมไม่ได้ ! " ชานยอลยิ้ม " คุณกำลังเดิน คุณเดิน !

" ไม่ปล่อย ! ! ! " แบคฮยอนร้อง " ฉันจะฆ่าแก ฉันสาบาน !

เมื่อชานยอลพยายามที่จะดึงมือของเขาไปจับไว้แน่นไม่ยอมปล่อยให้แบคฮยอนและชานยอลไป เมื่อพวกเขาได้ครอบคลุมเกือบไม่กี่ฟุตแบคฮยอนเริ่มรู้สึกถึงความแข็งแกร่งในขาของเขาให้เขาล้มไปข้างหน้าขวาเข้าไปในแขนของชานยอลชานยอลเลยด้วย

แม้จะมืดที่พุ่งผ่านแก้มของแบคฮยอนหน้าแดงจัด พี่ชายของเขาแน่น . ผมบอกคุณแล้วว่าผมจะไม่ปล่อยให้คุณล้ม แบคฮยอน ! เขากล่าวและสร้างแพคฮยอนเขาไม่ได้พิงเขาแบบนี้

แปลกมุม" ฝึก " มาปิดที่ประสบความสำเร็จและแบคฮยอนก็สามารถเดินเองได้ไม่กี่ก้าว ก่อนที่เขาจะล้มลงในอ้อมแขนของชานยอลอีก สองเรียกว่าวันและแบคฮยอนก็แปลกๆ ภูมิใจในตัวเอง หลังจากได้ยินชานยอลชื่นชมเขามาก เรื่องมันง่ายบางทีมันอาจจะทำให้หัวของเขาเพราะเขารู้สึกในอารมณ์รื่นเริงมาก และเสนอที่จะซื้อเค้กร้อนขายบนถนน เพื่อฉลองความสำเร็จเล็ก ๆน้อย ๆของเขา . . . . . .

มันมีสีเข้มค่อนข้างรวดเร็วและตามเวลาที่พวกเขามาถึงแถวบ้านเงียบ , - สลัวมีเพียงสิ่งที่แสงวิธีกับไฟหน้าหมุนเป็นครั้งคราว โดย

" เราควรจะไปประชุมพรุ่งนี้มันต้องสนุกแน่ ผมจะชนะคุณแม้ว่าฉันในรถเข็น " แพคฮยอนพูดติดตลก แล้วกังวลกับความคิดของการไป

ชานยอลพยักหน้าและยิ้มจนเห็นฟัน แหงนขึ้นสั้น ๆเพื่อดูว่าไฟในหน้าประตูออกไป ทำให้บ้านของพวกเขาดูรื่นเริงเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของเงา เขาต้องคลำผนังนิดหน่อย เพื่อหาประตูซึ่งเขาก็เปิดอย่างระมัดระวัง และเข็นรถเข็นแพคฮยอนไปชนน่ารำคาญบนพื้นดิน

" แสงนั่นหายไปตั้งแต่คุณได้จากไป ผมสะดุดเลย ครั้งสุดท้ายที่ฉันสิ้นสุดกับใหญ่ขูดบนหัวเข่าขวาสะดุดประตูโง่ " แพคฮยอนหัวเราะ

เมื่อทั้งสองได้ภายใน ชานยอลช่วยแพคฮยอนไปห้องน้ำดังนั้นพวกเขาทั้งสองจะได้รับพร้อมสำหรับเตียงและก่อนชานยอลจะเอาชุดนอนของเขาไปที่เตียง แบคฮยอนก็หลับหมดแรงหลังจากเหตุการณ์ของวัน เห็นมันน่ารักดีเห็นชานยอลชื่นชมเขาสักพัก จากนั้นดึงแผ่นถึงไหล่ของแบคฮยอน เขาจะได้ไม่เย็น หลังจากนั้น เขาได้เห็นแม่แบคฮยอนทำมันหลายครั้งก่อนเมื่อแบคฮยอนเคยท่องหนังสือทั้งคืน .เธอชอบตบหัวของเขาและจูบที่หน้าผาก ซึ่งชานยอลก็เช่นกัน ( ออก crumbs เค้กร้อนบนหน้าผากเป็นโบนัส ) .

โลกเงียบไม่มีแบคฮยอนให้ชานยอลพยายามที่จะครอบครองตัวเอง , clacking ฟันของเขาและฮัมเพลงบางปิดคีย์เพลงทลายความเงียบ

เขาจำอะไรขึ้นมาได้ และขุดผ่านแบคฮยอนเป็นลิ้นชักสำหรับกล่องเล็กแล้วก็อุ้มมันภายใต้แขนของเขาในขณะที่เขาเดินออกมาถึงหน้าประตู โคมไฟกับหลอดไฟแตกได้ง่ายในการเข้าถึงของเขา เขาจึงค่อยๆคลายเกลียวออกหลอดไฟและดึงออกใหม่จากกล่องเครื่องมือ หรี่ตา เขาพยายามทำให้หลอดไฟในสถานที่ มีเงียบแซ่บและฮัมเพลงก่อน disc-shaped โคมไฟส่องสว่างด้วยหลอดตรงกลางแสงสว่างถนนมืดและชานยอลหน้า

ตอนนี้แบคฮยอนจะไม่ตก ' เขาคิด และมองออกไปเพื่อเขาจะได้ไม่ต้องมองตรงเข้าไปในแสง ยินดีที่เขาไปข้างในกับกล่องเครื่องมือภายใต้แขนของเขา บ้านส่องแสงสว่างกว่าใด ๆในละแวกนั้นคืน

เขามุดกลับเข้าไปข้างในก่อนที่ร่างจะหยิกที่ส้นเท้าของเขาสั่นเทาเมื่อเขาปิดประตูหลังเขาเมื่อเขาแอบเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง แบคฮยอนก็เป็นเค้า นอนคืนทันทีด้วยรอยยิ้มที่ถูกใจ ขดอยู่ที่ริมฝีปากของเขา สายตาทำให้ชานยอลยิ้มเช่นกัน ไหล่ย้อยนิดหน่อย

ดีๆ เขาวางกล่องลง และลงไปในเตียงข้างๆ แบคฮยอน ทำให้แน่ใจว่า ไม่ให้เสียงดัง เสียงที่เขาโกหก อยู่ข้างๆเขาซุกมือของเขาภายใต้หมอนและพบว่านิ้วมือของเขาสัมผัสกับบางอย่างที่แข็ง ค่อยๆ ดึงสิ่งที่ดูเหมือนวารสาร สมุดเดียวกันมากที่เขาให้แบคฮยอนเมื่อเขาซ้ายสำหรับสถาบันเดือน

หน้ากำลังหมดแรง และหมาน้อย - มุม