History[edit]According to the new m

History[edit]
According to the new media artist and theorist Maurice Benayoun, the first piece of interactive art should be the work done by Parrhasius during his art contest with Zeuxis described by Pliny, in the fifth century B.C. when Zeuxis tried to unveil the painted curtain. The work takes its meaning from Zeuxis' gesture and wouldn’t exist without it. Zeuxis, by its gesture, became part of Parrhasius’ work. This shows that the specificity of interactive art resides often less in the use of computers than in the quality of proposed “situations” and the “Other’s” involvement in the process of sensemaking. Nevertheless computers and real time computing made the task easier and opened the field of virtuality- the potential emergence of unexpected (although possibly pre-written) futures- to contemporary arts.

Some of the earliest examples of interactive art were created as early as the 1920s. An example is Marcel Duchamp’s piece named Rotary Glass Plates. The artwork required the viewer to turn on the machine and stand at a distance of one meter in order to see an optical illusion.[7]

The present idea of interactive art began to flourish more in the 1960s for partly political reasons. At the time, many people found it inappropriate for artists to carry the only creative power within their works. Those artists who held this view wanted to give the audience their own part of this creative process. An early example is found in the early 1960s "change-paintings" of Roy Ascott, about whom Frank Popper has written: "Ascott was among the first artists to launch an appeal for total spectator participation".[8] Aside from the “political” view, it was also current wisdom that interaction and engagement had a positive part to play within the creative process.[9]

In the 1970s artists began to use new technology such as video and satellites to experiment with live performances and interactions through the direct broadcast of video and audio.[10]

Interactive art became a large phenomenon due to the advent of computer based interactivity in the 1990s. Along with this came a new kind of art-experience. Audience and machine were now able to more easily work together in dialogue in order to produce a unique artwork for each audience.[11] In the late 1990s, museums and galleries began increasingly incorporating the art form in their shows, some even dedicating entire exhibitions to it.[12] This continues today and is only expanding due to increased communications through digital media.

A hybrid emerging discipline drawing on the combined interests of specific artists and architects has been created in the last 10–15 years. Disciplinary boundaries have blurred, and significant number of architects and interactive designers have joined electronic artists in the creation of new, custom-designed interfaces and evolutions in techniques for obtaining user input (such as dog vision, alternative sensors, voice analysis, etc.); forms and tools for information display (such as video projection, lasers, robotic and mechatronic actuators, led lighting etc.); modes for human-human and human-machine communication (through the Internet and other telecommunications networks); and to the development of social contexts for interactive systems (such as utilitarian tools, formal experiments, games and entertainment, social critique, and political liberation).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

[แก้ไข] ประวัติศาสตร์ตามศิลปินสื่อใหม่และ theorist มอริ Benayoun ชิ้นแรกของศิลปะแบบโต้ตอบควรเป็นงานที่ทำ โดย Parrhasius ระหว่างเขาประกวดศิลปะกับ Zeuxis ที่อธิบายในบีศตวรรษห้าเมื่อพยายามเผยม่านทาสี Zeuxis Pliny งานใช้ความหมายจากรูปแบบของ Zeuxis และจะไม่มีอยู่โดยไม่ได้ Zeuxis โดยรูปแบบของ เป็น ส่วนหนึ่งของการทำงานของ Parrhasius นี้แสดงว่า specificity โต้ตอบศิลปะอยู่มักน้อยในการใช้คอมพิวเตอร์มากกว่าคุณภาพของนำเสนอ "สถานการณ์" และ "หนึ่งของ" มีส่วนร่วมในกระบวนการของ sensemaking อย่างไรก็ตามคอมพิวเตอร์และการใช้งานจริงเวลาทำงานง่ายขึ้น และเปิดฟิลด์ virtuality-อาจเกิดโดยไม่คาดคิด (แม้ว่าอาจจะก่อนเขียน) ในอนาคต-การศิลปะร่วมสมัยบางตัวอย่างแรกสุดของศิลปะแบบโต้ตอบถูกสร้างเป็นช่วงต้นปี 1920 ตัวอย่างคือ Marcel Duchamp ชิ้นชื่อแผ่นแก้วโรตารี งานศิลปะต้องแสดงการเปิดเครื่อง และยืนเพื่อดูปรากฏการณ์ระยะทาง 1 เมตร[7]ความคิดโต้ตอบศิลปะในปัจจุบันเริ่มที่จะงอกงามขึ้นในปี 1960 เพื่อเหตุผลทางการเมืองบางส่วน เวลา หลายคนพบว่าไม่เหมาะสมสำหรับศิลปินเพื่อพลังงานสร้างสรรค์เฉพาะภายในงานของพวกเขา เหล่าศิลปินที่จัดมุมนี้อยากให้ผู้ชมของตนเองเป็นส่วนหนึ่งของกระบวนการนี้สร้างสรรค์ พบตัวอย่างต้นในช่วง 1960s "เปลี่ยนแปลงภาพ" ของรอยแอสค็อต เกี่ยวกับที่ Frank Popper ได้เขียน: "แอสค็อตถูกระหว่างศิลปินแรกเริ่มร้องขอสำหรับการเข้าร่วมการแข่งขันรวม"[8] Aside อยู่จากมุมมอง "การเมือง" เนื่องจากปัจจุบันภูมิปัญญาที่โต้ตอบและหมั้นมีส่วนบวกกับเล่นในกระบวนการสร้างสรรค์[9]ในทศวรรษ 1970 ศิลปินเริ่มใช้เทคโนโลยีใหม่เช่นวิดีโอและดาวเทียมเพื่อทดลองกับการแสดงสดและการโต้ตอบผ่านการออกอากาศโดยตรงของวิดีโอและเสียง[10]ศิลปะแบบโต้ตอบได้กลายเป็น ปรากฏการณ์ใหญ่เนื่องจากการมาถึงของคอมพิวเตอร์ที่ใช้โต้ตอบในปี 1990 พร้อมนี้มาแบบใหม่ธุรกิจ ผู้ชมและเครื่องก็ตอนนี้จะยิ่งทำงานในต่างแดนเพื่อผลิตงานศิลปะที่ไม่ซ้ำกันสำหรับแต่ละผู้ชม[11] ในปลายปี 1990 พิพิธภัณฑ์และแกลอรี่เริ่มต้นเพจแบบศิลปะในการแสดงของพวกเขา แม้บางทุ่มเทนิทรรศการทั้งหมดจะเพิ่มขึ้น[12] ซึ่งยังคงวันนี้ และเฉพาะขยายเนื่องจากการสื่อสารผ่านสื่อดิจิทัลมากขึ้นA hybrid emerging discipline drawing on the combined interests of specific artists and architects has been created in the last 10–15 years. Disciplinary boundaries have blurred, and significant number of architects and interactive designers have joined electronic artists in the creation of new, custom-designed interfaces and evolutions in techniques for obtaining user input (such as dog vision, alternative sensors, voice analysis, etc.); forms and tools for information display (such as video projection, lasers, robotic and mechatronic actuators, led lighting etc.); modes for human-human and human-machine communication (through the Internet and other telecommunications networks); and to the development of social contexts for interactive systems (such as utilitarian tools, formal experiments, games and entertainment, social critique, and political liberation).

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประวัติความเป็นมา [แก้ไข]
ตามที่ศิลปินสื่อใหม่และทฤษฎีมอริซเบนายูน, ชิ้นแรกของศิลปะการสื่อสารควรจะทำงานที่ทำโดย Parrhasius ในระหว่างการประกวดงานศิลปะของเขากับ Zeuxis อธิบายโดย Pliny ในศตวรรษที่ห้าเมื่อ Zeuxis พยายามที่จะเปิดตัววาด ม่าน การทำงานต้องใช้ความหมายของมันจากท่าทาง Zeuxis 'และจะไม่อยู่โดยไม่มีมัน Zeuxis โดยท่าทางของมันกลายเป็นส่วนหนึ่งของการทำงาน Parrhasius ' นี้แสดงให้เห็นว่าความจำเพาะของศิลปะการสื่อสารอยู่มักจะน้อยในการใช้งานของเครื่องคอมพิวเตอร์กว่าในคุณภาพของการเสนอ "สถานการณ์" และ "อื่น ๆ " การมีส่วนร่วมในกระบวนการของการ sensemaking อย่างไรก็ตามคอมพิวเตอร์และคอมพิวเตอร์เรียลไทม์ทำให้งานง่ายขึ้นและเปิดสาขาของ virtuality- การเกิดศักยภาพของที่ไม่คาดคิด (แม้ว่าอาจจะเป็นก่อนเขียน) Futures: ศิลปะร่วมสมัย. บางส่วนของตัวอย่างแรกของศิลปะแบบโต้ตอบที่ถูกสร้างขึ้นเป็นช่วงต้นปี 1920 . ตัวอย่างที่เป็นชิ้นส่วนคลื่น Duchamp ของชื่อแผ่นกระจกโรตารี งานศิลปะที่ต้องการของผู้ชมในการเปิดเครื่องและยืนอยู่ที่ระยะทางของหนึ่งเมตรเพื่อที่จะดูภาพลวงตา. [7] ความคิดปัจจุบันของศิลปะการสื่อสารเริ่มเจริญมากขึ้นในปี 1960 ด้วยเหตุผลทางการเมืองบางส่วน ในขณะที่หลายคนพบว่ามันไม่เหมาะสมสำหรับศิลปินที่จะดำเนินการเพียงพลังสร้างสรรค์ภายในงานของพวกเขา ศิลปินผู้ที่จัดขึ้นมุมมองนี้อยากจะให้ผู้ชมส่วนหนึ่งของตัวเองของกระบวนการความคิดสร้างสรรค์นี้ ตัวอย่างแรกที่พบในต้นปี 1960 "การเปลี่ยนแปลงภาพวาด" รอย Ascott เกี่ยวกับผู้ที่แฟรงก์ตกใจเขียน:. "แอสคอตเป็นหนึ่งในศิลปินคนแรกที่จะเปิดตัวการอุทธรณ์การมีส่วนร่วมของผู้ชมทั้งหมด" [8] นอกเหนือจาก "ทางการเมือง "ดูมันก็เป็นภูมิปัญญาในปัจจุบันที่การทำงานร่วมกันและการมีส่วนร่วมมีส่วนในเชิงบวกที่จะเล่นในกระบวนการสร้างสรรค์. [9] ศิลปินในปี 1970 ที่เริ่มมีการใช้เทคโนโลยีใหม่ ๆ เช่นวิดีโอและดาวเทียมในการทดสอบกับการแสดงสดและการมีปฏิสัมพันธ์ผ่านโดยตรง ออกอากาศของภาพและเสียง. [10] ศิลปะอินเตอร์แอคทีกลายเป็นปรากฏการณ์ที่มีขนาดใหญ่เนื่องจากการกำเนิดของการติดต่อสื่อสารคอมพิวเตอร์ที่ใช้ในปี 1990 พร้อมกับนี้มาเป็นชนิดใหม่ของศิลปะประสบการณ์ ผู้ชมและเครื่องตอนนี้สามารถที่จะได้ง่ายขึ้นทำงานร่วมกันในการเจรจาเพื่อผลิตงานศิลปะที่ไม่ซ้ำกันสำหรับแต่ละผู้ชม. [11] ในช่วงปลายปี 1990 พิพิธภัณฑ์และหอศิลป์เริ่มมากขึ้นผสมผสานรูปแบบศิลปะในการแสดงของพวกเขาบางคนทุ่มเททั้งการจัดนิทรรศการ มัน. [12] นี้อย่างต่อเนื่องในวันนี้และเป็นเพียงการขยายตัวเนื่องจากการสื่อสารที่เพิ่มขึ้นผ่านสื่อดิจิตอล. วินัยการวาดภาพที่เกิดขึ้นใหม่ไฮบริดในผลประโยชน์ร่วมกันของศิลปินที่เฉพาะเจาะจงและสถาปนิกได้รับการสร้างขึ้นในช่วง 10-15 ปี ขอบเขตวินัยได้เบลอและความสำคัญของสถาปนิกและนักออกแบบเชิงโต้ตอบได้เข้าร่วมศิลปินอิเล็กทรอนิกส์ในการสร้างใหม่อินเตอร์เฟซที่กำหนดเองได้รับการออกแบบและวิวัฒนาการในเทคนิคสำหรับการได้รับข้อมูลจากผู้ใช้ (เช่นวิสัยทัศน์สุนัข, เซ็นเซอร์ทางเลือก, การวิเคราะห์เสียง ฯลฯ ) ; รูปแบบและเครื่องมือสำหรับการแสดงผลข้อมูล (เช่นการฉายวิดีโอเลเซอร์กระตุ้นหุ่นยนต์และเมคคาทรอนิคส์, นำแสง ฯลฯ ); โหมดสำหรับการสื่อสารของมนุษย์มนุษย์และมนุษย์และเครื่องจักร (ผ่านทางอินเทอร์เน็ตและเครือข่ายโทรคมนาคมอื่น ๆ ); และการพัฒนาของบริบททางสังคมสำหรับระบบการโต้ตอบ (เช่นเครื่องมือประโยชน์การทดลองอย่างเป็นทางการ, เกมส์และความบันเทิงวิจารณ์สังคมและการปลดปล่อยการเมือง)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประวัติ [ แก้ไข ]
ตามสื่อใหม่ศิลปินและนักทฤษฎีมอริส เบนายูน ชิ้นแรกของศิลปะแบบโต้ตอบควรจะทำงานโดยพาร์ราเซียสในการประกวดศิลปะของเขากับซูซิสอธิบายโดย ไพลนี ในศตวรรษที่ 5 ก่อนคริสตกาล เมื่อซูซิสพยายามตีแผ่ ทาสี ผ้าม่าน งานใช้ความหมายจากซูซิส ' ท่าทางไม่ยอมอยู่ได้โดยปราศจากมัน ซูซิส ด้วยท่าทางของมันกลายเป็นส่วนหนึ่งของพาร์ราเซียส ' งาน นี้แสดงให้เห็นว่ามีความจำเพาะของศิลปะแบบโต้ตอบอยู่มักจะน้อยในการใช้คอมพิวเตอร์มากกว่าคุณภาพของการนำเสนอ " สถานการณ์ " และ " อื่น ๆ " การมีส่วนร่วมในกระบวนการของ sensemaking .อย่างไรก็ตามคอมพิวเตอร์และคอมพิวเตอร์เวลาจริงทำให้งานง่ายขึ้นและเปิดสนามของ virtuality - เกิดศักยภาพที่ไม่คาดคิด ( แม้ว่าอาจจะก่อนเขียน ) ฟิวเจอร์ส - ศิลปะร่วมสมัย .

บางตัวอย่างที่เก่าที่สุดของศิลปะแบบโต้ตอบถูกสร้างขึ้นก่อนปี ค . ตัวอย่างคือ มาร์เซล ดูแชมป์ชิ้นชื่อจานแก้วหมุนงานศิลปะที่ต้องใช้มุมมองในการเปิดเครื่องและยืนที่ระยะ 1 เมตร เพื่อให้เห็นเป็นภาพลวงตา [ 7 ]

ความคิดปัจจุบันของศิลปะการสื่อสารเริ่มงอกงามขึ้นในทศวรรษที่ 1960 ด้วยเหตุผลทางการเมืองบางส่วน ในช่วงเวลาที่หลายคนพบว่ามันไม่เหมาะสมสำหรับศิลปินที่จะดำเนินการเพียงพลังสร้างสรรค์ในงานของพวกเขาศิลปินที่จัดมุมมองนี้ต้องการให้ผู้ชมส่วนหนึ่งของตัวเองของกระบวนการนี้ ตัวอย่างแรกจะพบในยุคก่อน " เปลี่ยนรูป " รอยคอตต์ , เกี่ยวกับการที่แฟรงค์ตกใจได้เขียน : " คอตต์ เป็นหนึ่งในศิลปินแรกเพื่อเปิดการมีส่วนร่วม " ชมทั้งหมด [ 8 ] นอกเหนือจากการ " มุมมองทางการเมือง "นอกจากนี้ ปัจจุบัน ปัญญาที่การปฏิสัมพันธ์และหมั้นเป็นส่วนหนึ่งบวกกับเล่นในกระบวนการสร้างสรรค์ [ 9 ]

ในทศวรรษศิลปินเริ่มที่จะใช้เทคโนโลยีใหม่ เช่น วิดีโอ และดาวเทียมเพื่อการทดลองกับการแสดงสดและการปฏิสัมพันธ์ผ่านโดยตรงออกอากาศวิดีโอ และเสียง [ 10 ]

ศิลปะแบบโต้ตอบเป็นปรากฏการณ์ที่มีขนาดใหญ่เนื่องจากการติดต่อสื่อสารจากการมาถึงของคอมพิวเตอร์ในยุค พร้อมกับนี้มาเป็นชนิดใหม่ของประสบการณ์ศิลปะ ผู้ชมและเครื่อง ตอนนี้ได้ง่ายขึ้น ทำงานร่วมกันในการสนทนาเพื่อผลิตงานศิลปะที่เป็นเอกลักษณ์ของแต่ละคนดู [ 11 ] ในปลายปี 1990 , พิพิธภัณฑ์และหอศิลป์เริ่มขึ้นที่ผสมผสานรูปแบบศิลปะในการแสดงของพวกเขาบางคนทุ่มเทนิทรรศการทั้งหมด . [ 12 ] นี้ยังคงวันนี้ และเป็นเพียงการขยายเพิ่มขึ้นจากการสื่อสารผ่านสื่อดิจิทัล

ลูกผสมใหม่ วินัย การวาดภาพบนผลประโยชน์ร่วมกันของศิลปินที่เฉพาะเจาะจงและสถาปนิกถูกสร้างขึ้นในช่วง 10 - 15 ปี เขตแดนทางวินัยต้องเลือนและหมายเลขที่สำคัญของสถาปนิกและนักออกแบบโต้ตอบกับศิลปินอิเล็กทรอนิกส์ในการสร้างการเชื่อมต่อใหม่ ออกแบบเอง และวิวัฒนาการ เทคนิคในการป้อนข้อมูลของผู้ใช้ ( เช่นวิสัยทัศน์ สุนัขเลือกเซ็นเซอร์วิเคราะห์เสียง ฯลฯ ) ; รูปแบบและเครื่องมือแสดงข้อมูล ( เช่นการฉายวิดีโอ , เลเซอร์ , หุ่นยนต์และเมคาทรอนิกส์ actuators LED แสง ฯลฯ )โหมดสำหรับมนุษย์และมนุษย์ - สื่อสาร ( ผ่านทางอินเทอร์เน็ตและเครือข่ายโทรคมนาคมอื่น ๆ ) ; และการพัฒนาของบริบททางสังคม สำหรับระบบแบบโต้ตอบ ( เช่นเครื่องมือประโยชน์ทางการทดลอง เกมส์ และความบันเทิง วิพากษ์สังคมการเมือง

และปลดปล่อย )