It is generally considered that the

It is generally considered that the bulk hydrolytic mechanism
operates dominantly in the degradation of PLA (Rudnik and
Briassoulis, 2011; Hakkarainen et al., 1996; Sikorska et al., 2015).
Hydrolytic degradation of PLA consists of four stages: water
absorption, cleavage of ester bonds, and diffusion of water soluble
oligomers and solubilization of fragments. When a thick sample is
subjected to degradation, an autocatalytic process usually takes
place since the interior becomes more acidic due to the generation
of more carboxylic acid groups with the cleavage of ester bonds,
and these acidic groups are very slow to diffuse out of the material.
(Rudnik and Briassoulis, 2011; Grizzi et al., 1995; Andersson et al.,
2010a) In contrast carboxylic acids generated on the surface layer
can leave the surface immediately. The semi-crystalline nature of
PLA also affects degradation behaviour, as water diffused into the
sample first cleaves the ester bonds in the amorphous regions.
After most of the ester bonds in the amorphous region are broken
down, water starts to attack the crystalline regions. During degradation,
water works as a plasticizer to the PLA, thus enhancing the
mobility of the polymer chains. This enhanced mobility leads to an
increase in the degree of crystallinity, resulting in a loss of transparency
of the plastics. At later stages of the degradation of PLA
when the molar weight is reduced significantly and fragmentation
occurs, the presence of various enzymes can accelerate the degradation
such as proteinase K, serine protease from the fungus Tritirachium
album (Reeve et al., 1994; Cai et al., 1996), lipase,
esterase, and alcalase (Lee et al., 2014). Proteinase K preferentially
degrades PLLA as opposed to PDLA (Reeve et al., 1994; MacDonald
et al., 1996). Different enzymes have been shown to present different
degradation behaviour, e.g. alcalase is more efficient than
lipase and esterase (Lee et al., 2014)

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โดยทั่วไปนับเป็นที่กลไกการความคงทนจำนวนมากทำงาน dominantly สลายของ PLA (Rudnik และBriassoulis, 2011 Hakkarainen et al. 1996 Sikorska et al. 2015)ประกอบด้วยสี่ขั้นตอนสลายความคงทนของปลา: น้ำการดูดซึม ความแตกแยกของพันธะเอสเตอร์ และการกระจายละลายน้ำoligomers และ solubilization เล็ก ๆ เมื่อมีตัวอย่างหนาต้องทำการย่อยสลาย กระบวนการ autocatalytic มักจะใช้เวลาภายในกลายเป็นกรดมากขึ้นเนื่องจากการสร้างกลุ่มกรด carboxylic ด้วยความแตกแยกของพันธะเอสเทอร์และกลุ่มกรดเหล่านี้จะช้ามากจะกระจายจากวัสดุ(Rudnik และ Briassoulis, 2011 Grizzi et al. 1995 นายเกียรติคุณชาติประเสริฐ et al.,2010a) ในคาร์สร้างขึ้นบนชั้นผิวสามารถออกจากพื้นผิวทันที ลักษณะกึ่งผลึกของปลามีผลต่อการลดพฤติกรรม เป็นน้ำกระจายเข้าไปในตัวตัวอย่างแรกแข็งกระด้างพันธะเอสเทอร์ในภูมิภาคไปหลังจากส่วนใหญ่ของเอสเทอร์พันธบัตรในภูมิภาคสัณฐานจะแตกเริ่มโจมตีภูมิภาคผลึกน้ำลง ในระหว่างการย่อยสลายน้ำทำงานเป็นกระด้างไนลที่จะปลา จึง เพิ่มการการเคลื่อนไหวของโซ่พอลิเมอร์ เพิ่มความคล่องตัวไปสู่การเพิ่มขึ้นในระดับของผลึก เกิดการสูญเสียความโปร่งใสของพลาสติก ในระยะหลังของการเสื่อมสภาพของปลาเมื่อน้ำหนักโมเลกุลลดลงอย่างมีนัยสำคัญและการกระจายเกิดขึ้น การปรากฏตัวของเอนไซม์ต่าง ๆ ที่สามารถเร่งการย่อยสลายเช่น proteinase K โปรติเอสรอบเส้นใยประสาทจากเชื้อรา Tritirachiumอัลบั้ม (รีฟ et al. 1994 Cai et al. 1996), เอนไซม์ไลเปสesterase และ alcalase (Lee et al. 2014) Proteinase K ดีกวาdegrades PLLA เมื่อเทียบกับ PDLA (รีฟ et al. 1994 แมคโดนัลด์et al. 1996) เอนไซม์แตกต่างแสดงให้เห็นปัจจุบันแตกต่างกันลดพฤติกรรม เช่น alcalase จะมีประสิทธิภาพมากกว่าเอนไซม์ไลเปสและ esterase (Lee et al. 2014)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ก็ถือว่าโดยทั่วไปว่ากลไกการย่อยสลายกลุ่ม
ดำเนินการครอบครองในการย่อยสลายของ PLA (ที่ Rudnik และ
... Briassoulis 2011; Hakkarainen et al, 1996; Sikorska et al, 2015)
การย่อยสลาย Hydrolytic ของปลาประกอบด้วยสี่ขั้นตอน: น้ำ
ดูดซึม ความแตกแยกของพันธบัตรเอสเตอร์และการแพร่กระจายของน้ำที่ละลายน้ำได้
oligomers และการละลายของชิ้นส่วน เมื่อตัวอย่างหนา
ภายใต้การย่อยสลายกระบวนการ autocatalytic มักจะใช้เวลา
ตั้งแต่การตกแต่งภายในจะกลายเป็นกรดมากขึ้นเนื่องจากรุ่น
ในกลุ่มกรดคาร์บอกซิมากขึ้นกับความแตกแยกของพันธบัตรเอสเตอร์,
และกลุ่มที่เป็นกรดเหล่านี้จะช้ามากเพื่อกระจายออกของวัสดุ .
(Rudnik และ Briassoulis 2011. Grizzi, et al, 1995;. แอนเดอ, et al,
2010A) กรดคาร์บอกซิตรงกันข้ามสร้างขึ้นในชั้นผิว
สามารถออกจากพื้นผิวทันที ลักษณะกึ่งผลึกของ
ทีพีแอลยังมีผลต่อพฤติกรรมการย่อยสลายเป็นน้ำกระจายเข้าไปใน
แข็งกระด้างแรกตัวอย่างเอสเตอร์พันธบัตรในภูมิภาคสัณฐาน.
หลังจากที่มากที่สุดของเอสเตอร์พันธบัตรในภูมิภาคสัณฐานจะแตก
ลงน้ำเริ่มที่จะโจมตีภูมิภาคผลึก ในระหว่างการย่อยสลาย
น้ำทำงานเป็นพลาสติกับปลาจึงเพิ่ม
การเคลื่อนไหวของเครือข่ายลิเมอร์ การเคลื่อนไหวที่เพิ่มขึ้นนี้จะนำไปสู่
การเพิ่มขึ้นในระดับของผลึกที่มีผลในการสูญเสียของความโปร่งใส
พลาสติก ในขั้นตอนต่อมาของการย่อยสลายของ PLA
เมื่อน้ำหนักกรามจะลดลงอย่างมีนัยสำคัญและการกระจายตัว
ที่เกิดขึ้นปรากฏตัวของเอนไซม์ต่างๆสามารถเร่งการย่อยสลาย
เช่นโปร K, ซีรีนโปรติเอสจากเชื้อรา Tritirachium
อัลบั้ม (รีฟ et al, 1994;. ซีเอไอเอ al., 1996), ไลเปส
esterase และอัลคาเล (Lee et al., 2014) Proteinase K พิเศษ
ลด PLLA เมื่อเทียบกับ PDLA (รีฟ et al, 1994;. MacDonald
., et al, 1996) เอนไซม์ที่แตกต่างกันได้รับการแสดงที่จะนำเสนอที่แตกต่างกัน
มีพฤติกรรมการย่อยสลายเช่นอัลคาเลมีประสิทธิภาพมากขึ้นกว่า
เอนไซม์ไลเปสและ esterase (Lee et al., 2014)