radical labor unionism, which led t

radical labor unionism, which led to
“
a wave of strikes among the big work-forces in therailways, port, rice mills, cement company, soap factories, and tobacco factory
”
(Pasuk and Baker 2002, 197).Not surprisingly, Thailand saw an increase in petty and violent crimes in the yearsafter World War II. Thai historian Chalong Soontravanich (2005, 31) writes,
“
Crimeand violence spread throughout the country, becoming a national crisis and the subjectof frequent parliamentary debates during the 1940s and 1950s.
”
Pasuk Phongpaichitand Chris Baker (2002, 283) call the period between 1944 and 1951
“
one of the most violent and critical in modern Thai history.
”
This rise in crime was attributable in partto the sudden availability of small arms, whose supply had been previously monopolizedby the military and police. To wit,
“
thousands of automatic pistols, submachine guns,hand grenades, grenade launchers, and all kinds of explosives, were almost freely circulat-ing around the country
”
in the years after World War II (Chalong 2005, 31). Another his-torian, Christopher Goscha, writes,
“
Buying arms in Thailand was as easy as buying beer
”
(quoted in Pasuk and Baker 2002, 283). While most armed crimes were associated withbanditry, robbery, plunder, or other
“
personal
”
crimes, gun-related violence was not con-fined to private citizens. Police and quasi-state agents, including hired gunmen, adoptedincreasingly brutal methods for carrying out personal vendettas and silencing politicalopponents. The midnight murder of four former ministers by their police escorts in1949 was perhaps the most famous example of state-initiated violence at the time.Another notable case was the murder of two defense lawyers and several defense wit-nesses in the 1948 trial of three men accused in the death of King Ananda.Perhaps it was no coincidence that the postwar-period press filled its pages withcrime stories, reflecting the real-world disorder of the time. One prominent writer from the period noted:Between the middle of January of this year [1946], news of criminals in the pro- vinces began appearing in different newspapers to such an extent that it becamea daily feature. You couldn
’
t open a paper without seeing a story on a seriouscrime taking place here or an armed robbery there. The peace that came withthe end of the war simply translated into troubles for citizens of all stripes.(Nai Chanthana 1998, 21) With the newspaper
’
s textual reports came also graphic proof of Thailand
’
s gradualdescent into a state of violent bedlam. On March 6, 1949, for instance, photos of thebodies of the four assassinated ministers mentioned above covered half of the frontpage of the daily
Sayam nikon
. As photography became increasingly portable and afford-able, the practice of publishing photos, including those of criminals and their victims,began spreading throughout the newspaper world. What began as a trickle of crimephotos in the 1920s and 1930s (see below) soon became a deluge. In 1950, the
“
god-father
”
of the Thai news, Kamphon Wacharaphon, first published
Khao phap
, whichcombined the crime story with the crime scene photo. The government eventually shut the paper, but Kamphon was undeterred and began publishing
Siang ang thong
,a similar daily, in 1959. He would later start
Thai rat
, which has become the country
’
sbest-selling daily. While crime news had long been a staple of the local press,Kamphon capitalized on the growing trend of supplementing crime stories with
4 Samson W. Lim

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

radical labor unionism, which led to “a wave of strikes among the big work-forces in therailways, port, rice mills, cement company, soap factories, and tobacco factory ” (Pasuk and Baker 2002, 197).Not surprisingly, Thailand saw an increase in petty and violent crimes in the yearsafter World War II. Thai historian Chalong Soontravanich (2005, 31) writes, “Crimeand violence spread throughout the country, becoming a national crisis and the subjectof frequent parliamentary debates during the 1940s and 1950s.” Pasuk Phongpaichitand Chris Baker (2002, 283) call the period between 1944 and 1951 “one of the most violent and critical in modern Thai history.” This rise in crime was attributable in partto the sudden availability of small arms, whose supply had been previously monopolizedby the military and police. To wit, “thousands of automatic pistols, submachine guns,hand grenades, grenade launchers, and all kinds of explosives, were almost freely circulat-ing around the country ” in the years after World War II (Chalong 2005, 31). Another his-torian, Christopher Goscha, writes, “Buying arms in Thailand was as easy as buying beer ”(quoted in Pasuk and Baker 2002, 283). While most armed crimes were associated withbanditry, robbery, plunder, or other “personal” อาชญากรรม ความรุนแรงที่เกี่ยวข้องกับปืนไม่ปรับแอร์ให้ประชาชน ตำรวจและตัวแทนรัฐกึ่ง รวมทั้งจ้าง gunmen, adoptedincreasingly โหดร้ายวิธี การดำเนินการ vendettas ส่วนบุคคล silencing politicalopponents เที่ยงคืนฆ่ารัฐมนตรีอดีตสี่โดยการตำรวจคุ้มกัน in1949 อาจเป็นตัวอย่างแห่งความรุนแรงที่รัฐเริ่มต้นเวลา อีกกรณีที่สำคัญและถูกฆาตกรรมสองทหารทนายความและหลายป้องกันปัญญา-nesses ในทดลอง 1948 สามคนจำเลยในการตายของ Ananda.Perhaps คิงที่มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่การพ้นระยะเวลากดเติมเรื่องราวของเพ withcrime ที่สะท้อนให้เห็นถึงโรคจริงของเวลา หนึ่งในนักเขียนที่โดดเด่นจากรอบระยะเวลาระบุไว้: ระหว่างกลางเดือนมกราคมของปีนี้ [1946], ข่าวของอาชญากรใน pro-vinces เริ่มปรากฏในหนังสือพิมพ์ถึงขนาด becamea ลักษณะการทำงานประจำวัน คุณสามารถ’ไม่เปิดเอกสารโดยไม่ดูเรื่องราวใน seriouscrime ในการถ่ายทำที่นี่หรือปล้นอาวุธที่มี ความสงบที่มาพร้อมกับการสิ้นสุดสงครามเพียงแปลเป็นปัญหาสำหรับประชาชนของลายทั้งหมด (นาย Chanthana 1998, 21) กับหนังสือพิมพ์ ’s จะรายงานมายังหลักฐานภาพของประเทศไทย’s gradualdescent เป็น bedlam รุนแรง บน 6 มีนาคม 1949 เช่น ภาพถ่ายของ thebodies ของรัฐมนตรี assassinated 4 ดังกล่าวข้างต้นครอบคลุมครึ่งหนึ่งของ frontpage ของทุกวัน Sayam nikon. As photography became increasingly portable and afford-able, the practice of publishing photos, including those of criminals and their victims,began spreading throughout the newspaper world. What began as a trickle of crimephotos in the 1920s and 1930s (see below) soon became a deluge. In 1950, the “god-father ” of the Thai news, Kamphon Wacharaphon, first published Khao phap, whichcombined the crime story with the crime scene photo. The government eventually shut the paper, but Kamphon was undeterred and began publishing Siang ang thong,a similar daily, in 1959. He would later start Thai rat, which has become the country ’sbest-selling daily. While crime news had long been a staple of the local press,Kamphon capitalized on the growing trend of supplementing crime stories with4 Samson W. Lim

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

unionism แรงงานที่รุนแรงซึ่งนำไปสู่
​​"คลื่นแห่งความตายในหมู่กองกำลังขนาดใหญ่ทำงานใน therailways พอร์ตโรงสีข้าว บริษัท ปูนซีเมนต์โรงงานสบู่และโรงงานยาสูบ" (ผาสุขและเบเกอร์ 2002, 197) .Not น่าแปลกใจที่เห็นประเทศไทย การเพิ่มขึ้นในการก่ออาชญากรรมเล็ก ๆ น้อย ๆ และความรุนแรงใน yearsafter สงครามโลกครั้งที่สอง ประวัติศาสตร์ไทยฉลอง Soontravanich (2005, 31) เขียน"การแพร่กระจายความรุนแรง Crimeand ทั่วประเทศกลายเป็นวิกฤติชาติและ subjectof การอภิปรายของรัฐสภาที่พบบ่อยในช่วงปี 1940 และปี 1950." ผาสุข Phongpaichitand คริสเบเกอร์ (2002, 283) เรียกช่วงเวลาระหว่างปี 1944 และ 1951 "หนึ่งในที่รุนแรงที่สุดและที่สำคัญในประวัติศาสตร์ไทยสมัยใหม่." เพิ่มขึ้นในส่วนที่เป็นความผิดทางอาญาใน partto ความพร้อมอย่างฉับพลันของอาวุธปืนขนาดเล็กซึ่งมีอุปทานเคย monopolizedby ทหารและตำรวจ เพื่อปัญญา"พันของปืนพกอัตโนมัติปืนกลมือระเบิด, ปืนกลระเบิด, และทุกชนิดของวัตถุระเบิดเกือบได้อย่างอิสระ circulat ไอเอ็นจีทั่วประเทศ" ในปีที่ผ่านมาหลังจากสงครามโลกครั้งที่สอง (ฉลองปี 2005 31) อีก Torian ของเขาคริสโต Goscha เขียน"ซื้ออาวุธในประเทศไทยก็เป็นเรื่องง่ายเหมือนการซื้อเบียร์" (อ้างในผาสุขและเบเกอร์ 2002, 283) ในขณะที่การก่ออาชญากรรมอาวุธส่วนใหญ่ที่เกี่ยวข้อง withbanditry โจรกรรมปล้นหรืออื่น ๆ"ส่วนบุคคล" อาชญากรรมความรุนแรงที่เกี่ยวข้องกับปืนไม่ได้ con-ปรับเพื่อประชาชนภาคเอกชน ตำรวจและตัวแทนกึ่งรัฐรวมทั้งได้รับการว่าจ้างมือปืนวิธีการที่โหดร้าย adoptedincreasingly สำหรับการดำเนินแค้นส่วนตัวและเงียบ politicalopponents ฆาตกรรมเที่ยงคืนสี่อดีตรัฐมนตรีโดยพี่เลี้ยงตำรวจ in1949 อาจจะเป็นตัวอย่างที่มีชื่อเสียงมากที่สุดของการใช้ความรุนแรงของรัฐที่ริเริ่มในกรณีที่โดดเด่น time.Another ถูกฆาตกรรมสองทนายฝ่ายจำเลยและอีกหลายป้องกันปัญญา nesses ใน 1948 การพิจารณาคดีของสามคน ที่ถูกกล่าวหาว่าในการตายของกษัตริย์ Ananda.Perhaps มันเป็นเรื่องบังเอิญที่กดหลังระยะเวลาที่เต็มไปด้วยหน้าของ withcrime เรื่องที่สะท้อนให้เห็นถึงความผิดปกติของโลกแห่งความจริงของเวลา นักเขียนคนหนึ่งที่โดดเด่นจากช่วงเวลาที่ระบุไว้: ระหว่างกลางของเดือนมกราคมของปีนี้ [1946] ข่าวของอาชญากรใน Vinces โปรเริ่มปรากฏในหนังสือพิมพ์ที่แตกต่างกันดังกล่าวเท่าที่มัน becamea คุณลักษณะในชีวิตประจำวัน คุณ couldn 'ทีเปิดกระดาษไม่เห็นเรื่องบน seriouscrime ที่เกิดขึ้นที่นี่หรือปล้นอาวุธมี ความสงบสุขที่มา withthe การสิ้นสุดของสงครามแปลก็เป็นปัญหาสำหรับประชาชนของลายทั้งหมด. (นายฉันทปี 1998 21) กับหนังสือพิมพ์'s รายงานเกี่ยวกับใจมาพิสูจน์กราฟิกแห่งประเทศไทย' s gradualdescent เข้าสู่สถานะของโรงพยาบาลบ้าความรุนแรง เมื่อวันที่ 6 มีนาคม 1949 เช่นภาพถ่ายของ thebodies ในสี่ของรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการลอบสังหารที่กล่าวถึงข้างต้นครอบคลุมครึ่งหนึ่งของ FrontPage ของวันสยามNIKON การถ่ายภาพกลายเป็นแบบพกพามากขึ้นและสามารถจ่ายได้การปฏิบัติของภาพถ่ายที่เผยแพร่รวมทั้งพวกอาชญากรและผู้ที่ตกเป็นเหยื่อของพวกเขาเริ่มแพร่กระจายไปทั่วโลกหนังสือพิมพ์ สิ่งที่เริ่มเป็นหยด crimephotos ในปี ค.ศ. 1920 และ 1930 (ดูด้านล่าง) ก็กลายเป็นน้ำท่วม ในปี 1950 ที่"พระเจ้าพ่อ" ของข่าวไทยกำพล Wacharaphon ตีพิมพ์ครั้งแรกเขาปราบ, whichcombined เรื่องอาชญากรรมที่มีภาพสถานที่เกิดเหตุ รัฐบาลในที่สุดก็ปิดกระดาษ แต่ก็ไม่มีใครขัดขวางกำพลและเริ่มเผยแพร่เซียงทองอ่างทอง, วันที่คล้ายกันในปี 1959 หลังจากนั้นเขาจะเริ่มต้นหนูไทยซึ่งได้กลายเป็นประเทศที่'sbest ขายทุกวัน ในขณะที่ข่าวอาชญากรรมมานานเป็นแก่นของหนังสือพิมพ์ท้องถิ่น, กำพลทุนในแนวโน้มการเติบโตของการเสริมเรื่องอาชญากรรมที่มี4 แซมซั่นดับเบิลยูลิม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สหภาพแรงงานแรงงานหัวรุนแรงซึ่งนำ

"
คลื่นโจมตีในหมู่ใหญ่งานบังคับใน therailways , พอร์ต , โรงสีข้าว บริษัทปูนซีเมนต์ สบู่โรงงาน และโรงงานยาสูบ

" ( ผา ขและเบเกอร์ 2002 , 197 ) ไม่น่าแปลกใจที่ประเทศไทยเห็นเพิ่มเล็กน้อยและอาชญากรรมที่รุนแรงใน yearsafter สงครามโลกครั้งที่สอง นักประวัติศาสตร์ไทย ฉลอง สุนทราวาณิชย์ ( 2005 , 31 )

" เขียนcrimeand กระจายความรุนแรงทั่วประเทศ เป็นวิกฤตของชาติ และการอภิปรายในรัฐสภา subjectof บ่อยและ 1940 1950 .
"
ผา ข phongpaichitand คริสเบเกอร์ ( 2002 , 283 ) เรียก ช่วงระหว่างปี 1944 และ 1951

" มากที่สุดแห่งหนึ่งในประวัติศาสตร์สมัยใหม่ที่รุนแรงและวิกฤตไทย .
"
นี้เพิ่มขึ้นในอาชญากรรม เป็นข้อมูลใน partto ฉับพลัน พร้อมของเล็กๆที่แขนที่จัดหาได้ก่อนหน้านี้ monopolizedby ทหารและตำรวจ เพื่อปัญญา ,
"
พันอัตโนมัติ ปืนพก ปืนกล ปืน , ระเบิดมือ , ระเบิดมือ launchers , และทุกชนิดของวัตถุระเบิดได้เกือบอิสระ circulat ไอเอ็นจีทั่วประเทศ

" ในปีหลังจากสงครามโลกครั้งที่สอง ( ฉลอง 2005 , 31 ) อีก torian ของเขา คริสโตเฟอร์ goscha เขียน "

, ,ซื้ออาวุธในไทยนั้นง่ายเหมือนซื้อเบียร์

" ( อ้างในผา ขและเบเกอร์ 2002 , 283 ) ขณะที่อาวุธส่วนใหญ่ที่เกี่ยวข้อง withbanditry อาชญากรรม การปล้น การปล้น หรืออื่น ๆ "

ส่วนตัว

" อาชญากรรมที่เกี่ยวข้องกับความรุนแรงปืนไม่หลอกลงประชาชน เอกชน ตำรวจและกึ่งรัฐตัวแทน รวมทั้งจ้างมือปืน ,adoptedincreasingly วิธีการโหดร้ายที่ดำเนินการ vendettas ส่วนบุคคลและสามารถ politicalopponents . เที่ยงคืนสังหาร 4 อดีตรัฐมนตรีโดยตำรวจคุ้มกัน in1949 อาจจะเป็นตัวอย่างที่มีชื่อเสียงที่สุดของรัฐริเริ่มใช้ความรุนแรงตลอดเวลาอีกคดีหนึ่งที่เด่นคือฆาตกรรมสองการป้องกันทนายความและ nesses ปัญญาป้องกันหลายใน 1948 ทดลอง 3 คนกล่าวหาในการสิ้นพระชนม์ของกษัตริย์ อนันดา บางทีมันอาจจะบังเอิญว่าช่วงหลังกดเต็มหน้าเว็บ withcrime เรื่องราวที่สะท้อนให้เห็นถึงความจริงของเวลาที่ นักเขียนคนหนึ่งที่โดดเด่นจากช่วงที่ระบุไว้ระหว่างกลางเดือนมกราคมของปีนี้ [ สวย ]