Defined as “meeting the needs of th

Defined as “meeting the needs of the present without
compromising the ability of future generations to meet their own
needs”(WCED, 1987), sustainable development has been becoming
the center of attention and concerns for researchers as well as
practitioners in variousfields such as design, engineering and
business over the past few decades (Barbier, 1987; Lele, 1991;
Palmer et al., 1997; Wise, 2001; McLennan, 2004; IISD, 2013).
Sustainable development is usually considered to have environ-mental, economic and social dimensions which should be balanced
and jointly optimized (Blevis, 2007; Hanson, 2013; Zink, 2014).
Ergonomics (or its synonym human factors) is “the scientific
discipline concerned with the understanding of the interactions
among humans and other elements of a system, and the profession
that applies theory, principles, data and methods to design in order
to optimize human wellbeing and overall system performance”
(IEA, 2010) and it considers both a social goal (human wellbeing)
and an economic goal (overall system performance) (Dul and
Neumann, 2009), these two goals are corresponding to aforemen-tioned two dimensions of sustainability.
Statements above indicate both ergonomics and sustainable
development are human centered and concerned with the joint
optimization of the elements of complex socio-technical systems
(Legg and Brown, 2010; Zink, 2014), implying that ergonomics
could play an important role in assisting the transition to sustain-able development (Moray, 1995; Dekker et al., 2013; Martin et al.,
2013; Zink and Fischer, 2013; Bolis et al., 2014). Even though a
few case studies on how ergonomics can help in achieving transi-tion to sustainability have been reported (Wise, 2001; Rodriguez,
2004; Legg and Brown, 2010; Miller et al., 2012; Ryan and
Wilson, 2013), a recent literature review conducted by Martin
et al. (2013) reported that only seven articles on ergonomics,
design and sustainability were in ergonomics journals and thus
there is a lack of clear published contributions from ergonomics to
sustainable development, showing still very weak sign of ergono-

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กำหนดเป็น "ความต้องการของปัจจุบันโดยไม่มีการประชุมสูญเสียความสามารถของรุ่นในอนาคตเพื่อตอบสนองตนเองต้องการ " (WCED, 1987), ได้รับเป็นการพัฒนาที่ยั่งยืนศูนย์กลางของความสนใจและความกังวลสำหรับนักวิจัยเป็นผู้ใน variousfields เช่นออกแบบ วิศวกรรม และธุรกิจช่วงไม่กี่ทศวรรษ (Barbier, 1987 Lele, 1991พาล์มเมอร์และ al., 1997 Wise, 2001 McLennan, 2004 IISD, 2013)การพัฒนาที่ยั่งยืนมักจะถือว่ามีขนาด environ-จิต เศรษฐกิจ และสังคมซึ่งควรจะสมดุลและเพิ่มประสิทธิภาพร่วม (Blevis, 2007 แฮนสัน 2013 Zink, 2014)ให้ (หรือมันเหมือนมนุษย์ปัจจัย) คือ "ทางวิทยาศาสตร์สาขาวิชาการที่เกี่ยวข้องกับความเข้าใจของการโต้ตอบในหมู่มนุษย์และองค์ประกอบอื่น ๆ ของระบบ และการอาชีพที่ใช้ทฤษฎี หลักการ ข้อมูล และวิธีการในใบสั่งเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพดีมนุษย์และประสิทธิภาพของระบบโดยรวม"(IEA, 2010) และจะพิจารณาทั้งสังคมเป้าหมาย (คนดี)และมีเป้าหมายทางเศรษฐกิจ (ประสิทธิภาพของระบบโดยรวม) (Dul และNeumann, 2009) เป้าหมายสองเหล่านี้จะสอดคล้องกับ aforemen-tioned สองมิติอย่างยั่งยืนรายงานดังกล่าวระบุให้ทั้งสอง และอย่างยั่งยืนพัฒนาเป็นคนแปลก และเกี่ยวข้องกับข้อต่อเพิ่มประสิทธิภาพขององค์ประกอบของระบบสังคมเทคนิคซับซ้อน(Legg และน้ำตาล 2010 Zink, 2014), หน้าที่นั้นให้สามารถมีบทบาทสำคัญในการให้ความช่วยเหลือเปลี่ยนแปลงพัฒนารักษาสามารถ (เรย์ 1995 Dekker et al., 2013 มาร์ติน et al.,2013 Zink และฟิสเชอร์ 2013 Bolis et al., 2014) แม้ว่าการกรณีไม่ได้รับการศึกษาอย่างไรให้สามารถช่วยในการบรรลุ transi สเตรชันเพื่อความยั่งยืนรายงาน (Wise, 2001 ร็อดริเกซ2004 Legg และน้ำตาล 2010 Al. เอ็ดมิลเลอร์ 2012 Ryan และWilson, 2013) ทบทวนวรรณกรรมล่าสุดดำเนินการ โดยมาร์ตินal. ร้อยเอ็ด (2013) รายงานว่า เพียงเจ็ดบทความบนให้ออกแบบและพัฒนาอย่างยั่งยืนได้ในสมุดรายวันให้จึงมีการขาดผลงานเผยแพร่ชัดเจนจากให้การการพัฒนาที่ยั่งยืน เครื่องยังอ่อนมากของ ergono-

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กำหนดเป็น "ตอบสนองความต้องการในปัจจุบันโดยไม่
สูญเสียความสามารถของคนรุ่นอนาคตที่จะตอบสนองความต้องการของตัวเอง
ความต้องการ "(WCED, 1987), การพัฒนาอย่างยั่งยืนที่ได้รับการกลายเป็น
ศูนย์กลางของความสนใจและความกังวลสำหรับนักวิจัยเช่นเดียวกับการ
ปฏิบัติงานใน variousfields เช่นการออกแบบ วิศวกรรมและ
ธุรกิจในช่วงไม่กี่ทศวรรษที่ผ่านมา (Barbier, 1987; Lele 1991;
พาลเมอร์และคณะ. 1997; ฉลาด, 2001; McLennan, 2004; IISD, 2013).
การพัฒนาอย่างยั่งยืนคือการพิจารณามักจะมีสภาพแวดล้อมจิตเศรษฐกิจ และมิติทางสังคมที่ควรจะมีความสมดุล
และเพิ่มประสิทธิภาพร่วมกัน (Blevis 2007; แฮนสัน, 2013; Zink, 2014).
ศาสตร์ (หรือปัจจัยมนุษย์ไวพจน์ของมัน) คือ "ทางวิทยาศาสตร์
วินัยที่เกี่ยวข้องกับความเข้าใจของการมีปฏิสัมพันธ์
ในหมู่มนุษย์และองค์ประกอบอื่น ๆ ของ ระบบและอาชีพ
ที่ใช้ทฤษฎีหลักการข้อมูลและวิธีการในการออกแบบเพื่อ
ที่จะเพิ่มประสิทธิภาพคุณภาพชีวิตของมนุษย์และประสิทธิภาพการทำงานของระบบโดยรวม "
(IEA, 2010) และจะมีการพิจารณาทั้งเป้าหมายทางสังคม (คุณภาพชีวิตของมนุษย์)
และเป้าหมายทางเศรษฐกิจ (โดยรวม ประสิทธิภาพของระบบ) (Dul และ
นอยมันน์, 2009) ทั้งสองเป้าหมายที่สอดคล้องกับ aforemen-ติดตั้งอยู่สองมิติของความยั่งยืน.
งบดังกล่าวข้างต้นแสดงให้เห็นการยศาสตร์และการพัฒนาอย่างยั่งยืน
การพัฒนามนุษย์เป็นศูนย์กลางและความกังวลเกี่ยวกับการร่วมกัน
ในการเพิ่มประสิทธิภาพขององค์ประกอบของความซับซ้อนทางสังคมและทางเทคนิค ระบบ
(Legg และบราวน์, 2010; Zink, 2014) หมายความว่าการยศาสตร์ที่
จะมีบทบาทสำคัญในการช่วยเหลือการเปลี่ยนแปลงที่จะรักษาสามารถพัฒนา (หลด 1995; Dekker, et al, 2013;.. มาร์ตินและคณะ,
2013; Zink และฟิชเชอร์, 2013; Bolis และคณะ ., 2014) แม้ว่า
กรณีศึกษาลับเกี่ยวกับวิธีการยศาสตร์ที่สามารถช่วยในการบรรลุ transi-การเพื่อการพัฒนาอย่างยั่งยืนที่ได้รับรายงาน (Wise 2001; Rodriguez,
2004; Legg และบราวน์, 2010. มิลเลอร์และคณะ, 2012; ไรอันและ
วิลสัน, 2013), การทบทวนวรรณกรรมล่าสุดดำเนินการโดยมาร์ติน
และคณะ (2013) รายงานว่าเพียงเจ็ดบทความเกี่ยวกับการยศาสตร์,
การออกแบบและการพัฒนาอย่างยั่งยืนได้ในวารสารการยศาสตร์และทำให้
มีการขาดการมีส่วนร่วมการตีพิมพ์ชัดเจนจากการยศาสตร์เพื่อ
การพัฒนาอย่างยั่งยืนยังคงแสดงสัญญาณอ่อนแอมากของ ergono-

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กำหนดเป็น " ที่ตอบสนองความต้องการของปัจจุบันโดยไม่สูญเสียความสามารถของ
ความต้องการในอนาคตเพื่อตอบสนองตนเอง
" ( wced , 1987 ) , การพัฒนาที่ยั่งยืน ได้กลายเป็นศูนย์กลางของความสนใจและความกังวล

สำหรับนักวิจัย ตลอดจนผู้ปฏิบัติงานใน variousfields เช่นการออกแบบทางวิศวกรรมและ
ธุรกิจกว่าไม่กี่ทศวรรษที่ผ่านมา ( barbier , 1987 ; Lele , 1991 ;
เมอร์ et al . , 1997 ; ปัญญา2001 เมิ่กเคลเนิ่น , 2004 ; iisd 2013 ) . การพัฒนาอย่างยั่งยืนคือการพิจารณามักจะมีจิตใจ สิ่งแวดล้อม เศรษฐกิจ และสังคมมิติซึ่งควรจะสมดุล
และร่วมเหมาะ ( blevis , 2007 ; แฮนสัน , 2013 ; สังกะสี , 2014 ) .
การยศาสตร์ ( หรือคำที่เกี่ยวข้องปัจจัยมนุษย์ ) คือ " วิทยาศาสตร์
วินัยที่เกี่ยวข้อง ด้วยความเข้าใจของปฏิสัมพันธ์
ในหมู่มนุษย์และองค์ประกอบอื่น ๆของระบบและวิชาชีพ
ที่ประยุกต์ทฤษฎี หลักการ ข้อมูลและวิธีการออกแบบเพื่อการปรับคุณภาพชีวิตของมนุษย์และการแสดง

" ระบบโดยรวม ( IEA , 2010 ) และพิจารณาทั้งสังคมเป้าหมาย ( คุณภาพชีวิตมนุษย์
และเป้าหมายทางเศรษฐกิจ ( ประสิทธิภาพของระบบโดยรวม ) ( ในและ
นอยมันน์ , 2009 ) เหล่านี้ สองเป้าหมายที่สอดคล้องกับ aforemen tioned สองมิติของความยั่งยืน .
ข้อความข้างต้นบ่งชี้ทั้งการยศาสตร์และการพัฒนาอย่างยั่งยืน
เป็นมนุษย์เป็นศูนย์กลางและที่เกี่ยวข้องกับการเพิ่มประสิทธิภาพร่วมกัน
ขององค์ประกอบของระบบสังคมที่ซับซ้อนทางเทคนิค
( เพิ่มและสีน้ำตาล , 2010 ; สังกะสี , 2014 ) หมายถึงการยศาสตร์
อาจมีบทบาทสำคัญในการช่วยการรักษาพัฒนาความสามารถ ( เรย์ , 1995 ; เดกเกอร์และ al . , 2013 ; มาร์ติน et al . ,
2013 ;ซิงค์ และ ฟิชเชอร์ , 2013 ; bolis et al . , 2010 ) แม้ว่า
กรณีศึกษาไม่กี่วิธีการยศาสตร์สามารถช่วยในการบรรลุ transi tion เพื่อความยั่งยืนมีการรายงาน ( ปัญญา , 2001 ;
Rodriguez , 2004 ; เพิ่มและสีน้ำตาล , 2010 ; มิลเลอร์ et al . , 2012 ; ไรอันและ
วิลสัน , 2013 ) เมื่อเร็วๆ นี้ การทบทวนวรรณกรรม โดยมาร์ติน
et al . ( 2013 ) รายงานว่าเพียงเจ็ดบทความเกี่ยวกับการยศาสตร์
การออกแบบและความยั่งยืนในวารสารการยศาสตร์จึง
ขาดชัดเจนเผยแพร่ผลงานจากการยศาสตร์เพื่อการพัฒนาอย่างยั่งยืน แสดงสัญญาณของ ergono - ยังคงอ่อนแอมาก