We cross the expansive, bustling lo

We cross the expansive, bustling lobby of the hotel toward the entrance but Grey avoids
the revolving door, and I wonder if that’s because he’d have to let go of my hand.
Outside, it’s a mild May Sunday. The sun is shining and the traffic is light. Grey turns
left and strolls to the corner, where we stop waiting for the lights of the pedestrian crossing
to change. He’s still holding my hand. I’m in the street, and Christian Grey is holding
my hand. No one has ever held my hand. I feel giddy, and I tingle all over. I attempt to
smother the ridiculous grin that threatens to split my face in two. Try to be cool, Ana, my
subconscious implores me. The green man appears, and we’re off again.
We walk four blocks before we reach the Portland Coffee House, where Grey releases
me to hold the door open so I can step inside.
“Why don’t you choose a table, while I get the drinks. What would you like?” he asks,
polite as ever.
“I’ll have… um – English Breakfast tea, bag out.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เราข้ามล็อบบี้กว้างขวาง คึกคักน่าไปเข้า แต่หลีกเลี่ยงสีเทาประตูหมุนอัตโนมัติ และฉันสงสัยว่า ถ้า นั่นเป็น เพราะเขาต้องปล่อยมือภายนอก เป็นพฤษภาคมอ่อนวันอาทิตย์ ดวงอาทิตย์จะส่องแสง และการจราจรเป็นไฟ เป็นสีเทาซ้ายและทุกมุม ที่เราหยุดรอไฟข้ามเดินไปการเปลี่ยนแปลง นอกจากนี้เขายังได้จับมือผม ฉันอยู่ในถนน และสีเทาคริสเตียนถือมือของฉัน ไม่เคยมีจัดขึ้นมือ รู้สึก giddy และฉัน tingle ทั่ว ฉันพยายามที่จะดับรอบ ๆ ไร้ไร้สาระที่ข่มขู่จะแบ่งใบหน้าของฉัน 2 ลองให้เย็น Ana ของฉันsubconscious implores ฉัน คนสีเขียว และเราอีกเราเดินบล็อกสี่ก่อนเราถึงพอร์ตแลนด์ Coffee House ที่ออกเป็นสีเทาฉันเก็บประตูเปิดเพื่อให้ฉันสามารถเข้าภายใน"ทำไมถึงไม่ต้องเลือกตาราง ในขณะที่ได้รับเครื่องดื่ม คุณต้องอะไร"เขาถามสุภาพเช่นเคย"ฉันจะให้...อึมห้องภาษาอังกฤษ ถุงออก"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เราข้ามขยายตัวคึกคักล็อบบี้ของโรงแรมไปยังทางเข้า
แต่สีเทาหลีกเลี่ยงประตูหมุนและฉันสงสัยว่านั่นเป็นเพราะเขาจะต้องปล่อยให้ไปจากมือของเรา.
นอกก็อ่อนพฤษภาคมวันอาทิตย์ ดวงอาทิตย์จะส่องแสงและการจราจรเป็นไฟ สีเทาหันซ้ายและเดินเล่นไปที่มุมที่เราหยุดรอให้แสงไฟของคนเดินเท้าข้ามที่มีการเปลี่ยนแปลง เขายังคงจับมือของฉัน ผมอยู่ในถนนและคริสเตียนสีเทามีการถือครองมือของฉัน ไม่มีใครได้เคยจัดขึ้นมือของฉัน ฉันรู้สึกหวิวและฉันซ่าทั่ว ฉันพยายามที่จะปกปิดรอยยิ้มที่ไร้สาระที่ขู่ว่าจะแยกใบหน้าของฉันในสอง พยายามที่จะเย็นอานาของฉันจิตใต้สำนึกของฉันอ้อนวอน คนที่สีเขียวจะปรากฏและเราออกไปอีกครั้ง. เราเดินสี่ช่วงตึกก่อนที่เราจะไปถึงพอร์ตแลนด์คอฟฟี่เฮ้าส์ที่สีเทาออกฉันจะถือเปิดประตูเพื่อให้สามารถก้าวเข้าไป. "ทำไมคุณไม่เลือกโต๊ะในขณะที่ ฉันจะได้รับเครื่องดื่ม ? สิ่งที่คุณต้องการ "เขาถามว่า. สุภาพเช่นเคย" ฉันจะมี ... หนอ - ชาอาหารเช้าแบบอังกฤษ, กระเป๋าออก ".

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เราข้ามไพศาลที่ล็อบบี้ของโรงแรมไปยังทางเข้าแต่สีเทาหลีกเลี่ยง
ประตูหมุน และฉันสงสัยว่าถ้าเขาจะต้องไปจากมือของฉัน .
ภายนอก มันไม่รุนแรง อาจ วันอาทิตย์ ดวงอาทิตย์จะส่องแสงและการจราจรแสง เปลี่ยนเป็นสีเทา แล้วเดินเล่น
กับมุมที่เราหยุดรอสัญญาณไฟของคนเดินเท้า
เปลี่ยน เขายังจับมือฉันผมอยู่ที่ถนน และ คริสเตียน เกรย์จับ
มือของฉัน ไม่มีใครยื่นมือมาให้ฉัน ผมรู้สึกเวียนหัว และเสียวแปลบไปทั่ว ฉันพยายามข่มใจไร้สาระ

ยิ้มที่ขู่ว่าจะแยกหน้าสอง พยายามใจเย็น อานา จิตใต้สำนึกของฉัน
อ้อนวอนฉัน ชายสีเขียวปรากฏขึ้น แล้วเราก็ปิดอีก
เราเดินสี่บล็อก ก่อนที่เราจะไปถึงพอร์ตแลนด์บ้านกาแฟที่สีเทาออก
ให้ประตูเปิดค้างไว้เพื่อที่ผมจะได้ก้าวเข้าไปข้างใน .
" ทำไมคุณไม่เลือกโต๊ะ ในขณะที่ฉันได้รับเครื่องดื่ม คุณต้องการอะไร ? " เขาถามอย่างสุภาพเช่นเคย
.
" ฉันก็จะ . . . . . . . ( ภาษาอังกฤษอาหารเช้าชาถุงออก”