Scene Editor Selina Pope chats to N

Scene Editor Selina Pope chats to Nicholas Galitzine, an up and coming actor, musician and model on how he fell into acting, what it was like working with choreographer Dave Scott and the BIFA awards.

Can you tell Scene a little bit about yourself?

I’m twenty years old and I’m a Londoner born and bred. I’m still based here, which is great for my career as most of the casting agencies go through London. I have been acting for a fairly short period of time. It’s been a year and half since I first started, a bit less that I have been in the ‘professional’ acting industry. I feel blessed in a way that my interests do lay mostly in my profession; I’m a film fanatic and an avid music listener with an eclectic taste. I write my own music and hopefully one day as I mature I want to write my own screenplay. But apart from that I am passionate about anything based on creativity. Oh, and I’m very into my sports as well!!

Do you consider yourself firstly an actor, a musician or a model?

Well, firstly I can’t really call myself a model, as I haven’t done much of it although its something I would be willing to do more of in the future. It kind of scares me being in front of a camera where you have to be so conscious with your movement. I have never really thought of myself as very photogenic, I’m a bit goofy! As with my music, I’m very much an aspiring musician rather than an established one. It gives me a totally different feeling than acting does. Writing music is a unique way of expressing who you are as a person and what you feel, rather than acting in which you’re thinking how best to portray someone else. I would say the performance component of the two is something that excites me and inspires. I guess I would have to consider myself an actor first, considering it’s the only one I can officially say I have pursued professionally. Attaining a balance between the three is simply based on what creatively I feel like doing. If it’s not something that motivates you in that moment you have to move on to the next. And whatever pays best. That’s nice too.

How did you first get into acting, and how long have you been doing it for?

I first got into acting towards the end of my last year at school – left it a bit late. All my best mates at school were actors and studied it throughout their school careers. I guess I was always fascinated by the idea of performing, despite have a crippling shyness of performing in front of others that repelled me from ever auditioning for a part. A year before I had taken up music and sung in front of other people for the first time since I was in the choir aged 10. That gave me a bit of a buzz and in effect I think urged me to try out for the school production of Guys and Dolls. The audition process went very well and I got down to the last two to play Sky Masterson, the lead role, eventually being pipped to the post by my best friend (well-deserved). As an ensemble member I didn’t have the pressure of learning lots of lines but was simply able to enjoy the experience in a raw and stress free way. Having had so much fun in the play, I chose to go audition for the Young Pleasances’ adaptation of Spring Awakening, which was being taken up to the Edinburgh Fringe Festival. The company was loosely connected with my school and my friends from school had been involved in the past few years so it seemed like a fun thing to do. Even then I was petrified by the notion of performing in front of people. I remember standing outside the building on the phone to my dad saying ‘I can’t do this, I’m completely out of my depth, they are all proper actors in there’. Eventually I managed to goad myself in a got one of the main roles playing a boy who was in a clandestine relationship with his best friend, also a boy, very taboo at the time. I had such an amazing experience in Edinburgh, but despite feeling exhilarated after every show, acting never seemed like a career option to me. The actors of today are so defined that becoming one seemed a whole world away. Towards the end of the run I was contacted by a couple of agencies about signing with them and suddenly I was opened to a world, which had never been a reality to me before. Shortly after signing with Curtis Brown I got my first audition script called The Beat Beneath My Feet and here I am a year and a half later.

You have recently starred in two major films – High Strung and The Beat Beneath My Feet, and in both movies your character is a musician. In what ways did these two characters differ, and which did you like playing the most?

I always think its quite funny that my first two roles involve music. However despite this similarity, I think the roles are worlds apart. In The Beat Beneath My Feet I play a character called Tom Heath, a lonely teenage boy who suffers from crippling shyness in a bleak lifestyles and a broken home who has a deep-set passion for music. Johnny Blackwell from High Strung is a completely different character all togethe

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สมเด็จพระสันตะปาปา Selina แก้ไขฉากสนทนากับนิโคลัส Galitzine นักแสดงขึ้น และมา นักดนตรีและรูปแบบวิธีเขาตกว่าทำงานกับ Dave Scott และ BIFA รางวัลออกแบบท่าเต้น ทำหน้าที่เติมได้ฉากเล็กน้อยเกี่ยวกับตัวคุณผมอายุยี่สิบปี และฉันชาวกรุงลอนดอนเกิด และพันธุ์ ผมยังคงใช้ที่นี่ ซึ่งเหมาะสำหรับอาชีพส่วนใหญ่ของหน่วยงานหล่อผ่านลอนดอน ผมได้ทำหน้าที่ในระยะเวลาสั้น ๆ จะได้รับปีและครึ่งหนึ่งตั้งแต่แรกเริ่ม เล็กน้อยที่ มีการ 'มืออาชีพ' รักษาการอุตสาหกรรม ผมรู้สึกว่าความสุขที่ความสนใจของฉันวางในอาชีพ ผมคนที่คลั่งไคล้ภาพยนตร์และการฟังเพลงตัวยง ด้วยรสชาติผสมผสาน ผมเขียนเพลงของตัวเอง และหวังว่าวันหนึ่งขณะที่ผมเป็นผู้ใหญ่ อยากเขียนบทเอง แต่นอกเหนือจากที่ ฉันหลงใหลอะไรตามความคิดสร้างสรรค์ โอ้ และฉันมากในกีฬาของฉันเช่นกัน!!คุณคิดว่าตัวเองประการแรกนักแสดง เป็นนักดนตรี หรือรูปแบบWell, firstly I can’t really call myself a model, as I haven’t done much of it although its something I would be willing to do more of in the future. It kind of scares me being in front of a camera where you have to be so conscious with your movement. I have never really thought of myself as very photogenic, I’m a bit goofy! As with my music, I’m very much an aspiring musician rather than an established one. It gives me a totally different feeling than acting does. Writing music is a unique way of expressing who you are as a person and what you feel, rather than acting in which you’re thinking how best to portray someone else. I would say the performance component of the two is something that excites me and inspires. I guess I would have to consider myself an actor first, considering it’s the only one I can officially say I have pursued professionally. Attaining a balance between the three is simply based on what creatively I feel like doing. If it’s not something that motivates you in that moment you have to move on to the next. And whatever pays best. That’s nice too.How did you first get into acting, and how long have you been doing it for?I first got into acting towards the end of my last year at school – left it a bit late. All my best mates at school were actors and studied it throughout their school careers. I guess I was always fascinated by the idea of performing, despite have a crippling shyness of performing in front of others that repelled me from ever auditioning for a part. A year before I had taken up music and sung in front of other people for the first time since I was in the choir aged 10. That gave me a bit of a buzz and in effect I think urged me to try out for the school production of Guys and Dolls. The audition process went very well and I got down to the last two to play Sky Masterson, the lead role, eventually being pipped to the post by my best friend (well-deserved). As an ensemble member I didn’t have the pressure of learning lots of lines but was simply able to enjoy the experience in a raw and stress free way. Having had so much fun in the play, I chose to go audition for the Young Pleasances’ adaptation of Spring Awakening, which was being taken up to the Edinburgh Fringe Festival. The company was loosely connected with my school and my friends from school had been involved in the past few years so it seemed like a fun thing to do. Even then I was petrified by the notion of performing in front of people. I remember standing outside the building on the phone to my dad saying ‘I can’t do this, I’m completely out of my depth, they are all proper actors in there’. Eventually I managed to goad myself in a got one of the main roles playing a boy who was in a clandestine relationship with his best friend, also a boy, very taboo at the time. I had such an amazing experience in Edinburgh, but despite feeling exhilarated after every show, acting never seemed like a career option to me. The actors of today are so defined that becoming one seemed a whole world away. Towards the end of the run I was contacted by a couple of agencies about signing with them and suddenly I was opened to a world, which had never been a reality to me before. Shortly after signing with Curtis Brown I got my first audition script called The Beat Beneath My Feet and here I am a year and a half later.คุณได้ติดดาวในสองเรื่องสำคัญ – เครียดสูงและเอาชนะภายใต้ My เท้า เมื่อเร็ว ๆ นี้ และในภาพยนตร์ทั้ง ตัวละครของคุณจะเป็นนักดนตรี ในวิธีใดได้ตัวอักษรที่สองเหล่านี้แตกต่างกัน และที่คุณชอบเล่นมากที่สุดผมมักจะคิดว่า มันตลกมากว่า บทบาทของฉันครั้งแรกที่สองเกี่ยวข้องกับเพลง อย่างไรก็ตาม แม้ มีความคล้ายคลึงกันนี้ ผมคิดว่า บทบาท แตกต่างกันมาก ในการเอาชนะภายใต้เท้าของฉัน ฉันเล่นอักขระที่เรียกว่าทอมฮีธ เหงามสที่ทนทุกข์ทรมานจากการทำให้ความเขินอายในวิถีชีวิตเยือกเย็นและไม่สมบูรณ์ ที่มีความรักที่ฟื้นฟูสำหรับเพลง จอห์นนี่ Blackwell จากเครียดสูงเป็นตัวอย่างด้วยกันทั้งหมด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แชทฉากบรรณาธิการ Selina สมเด็จพระสันตะปาปานิโคลัส Galitzine, ขึ้นมาและนักแสดงนักดนตรีและรูปแบบเกี่ยวกับวิธีการที่เขาตกลงไปในการแสดงว่ามันเป็นเหมือนการทำงานร่วมกับนักออกแบบท่าเต้นเดฟสก็อตและรางวัล BIFA. คุณสามารถบอกฉากเล็กน้อยเกี่ยวกับตัวเอง? ฉัน 'm เก่ายี่สิบปีและฉัน Londoner เกิดและเติบโต ฉันยังคงขึ้นอยู่ที่นี่ซึ่งเป็นที่ดีสำหรับอาชีพของฉันเป็นส่วนใหญ่ของหน่วยงานหล่อไปถึงลอนดอน ฉันได้รับการทำหน้าที่เป็นระยะเวลาที่ค่อนข้างสั้นของเวลา มันเป็นหนึ่งปีครึ่งนับตั้งแต่ครั้งแรกที่ผมเริ่มต้นน้อยน้อยกว่าที่ฉันได้รับใน 'มืออาชีพ' ทำหน้าที่อุตสาหกรรม ผมมีความสุขในทางที่สนใจของฉันไม่วางส่วนใหญ่ในอาชีพของฉัน; ฉันคลั่งไคล้ภาพยนตร์และฟังเพลงตัวยงกับรสชาติที่ผสมผสาน ผมเขียนเพลงของตัวเองและหวังว่าวันหนึ่งขณะที่ผมเป็นผู้ใหญ่ผมอยากจะเขียนบทภาพยนตร์ของตัวเอง แต่นอกเหนือจากที่ผมหลงใหลเกี่ยวกับสิ่งที่อยู่บนพื้นฐานของความคิดสร้างสรรค์ โอ้และฉันมากเป็นกีฬาของฉันเช่นกัน !! คุณพิจารณาตัวเองประการแรกนักแสดงนักดนตรีหรือรุ่นหรือไม่ดีแรกผมไม่สามารถจริงๆเรียกตัวเองแบบที่ผมยังไม่ได้ทำมากของมัน แม้ว่าบางสิ่งบางอย่างของฉันจะยินดีที่จะทำมากขึ้นในอนาคต ชนิดของมันกลัวฉันเป็นในด้านหน้าของกล้องที่คุณมีที่จะให้ใส่ใจกับการเคลื่อนไหวของคุณ ฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นถ่ายรูปมากฉันบิตโง่! เช่นเดียวกับเพลงของฉันฉันมากนักดนตรีที่ต้องการมากกว่าหนึ่งที่จัดตั้งขึ้น มันทำให้ฉันมีความรู้สึกที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงกว่าการแสดงไม่ เขียนเพลงเป็นวิธีที่ไม่ซ้ำกันในการแสดงว่าคุณเป็นใครเป็นคนและสิ่งที่คุณรู้สึกมากกว่าการทำหน้าที่ในที่ที่คุณกำลังคิดวิธีที่ดีที่สุดที่จะวาดภาพคนอื่น ผมจะบอกว่าองค์ประกอบประสิทธิภาพการทำงานของทั้งสองเป็นสิ่งที่ฉันตื่นเต้นและแรงบันดาลใจ ผมคิดว่าผมจะต้องพิจารณาตัวเองเป็นนักแสดงคนแรกที่คิดว่ามันเป็นคนเดียวที่ฉันจะบอกว่าฉันอย่างเป็นทางการได้ดำเนินการอย่างมืออาชีพ บรรลุความสมดุลระหว่างสามเป็นเพียงขึ้นอยู่กับสิ่งที่สร้างสรรค์ฉันรู้สึกเหมือนทำ ถ้ามันไม่ได้เป็นสิ่งที่กระตุ้นให้คุณในช่วงเวลาที่คุณจะต้องย้ายที่ไปข้างหน้า และสิ่งที่ดีที่สุดจ่าย . ที่ดีเกินไป? คุณไม่วิธีแรกที่จะได้รับในการแสดงและระยะเวลาที่คุณได้รับการทำมันครั้งแรกที่ผมได้เข้าไปทำหน้าที่ในช่วงปลายปีที่ผ่านมาของฉันที่โรงเรียน - ทิ้งมันสายไปนิด ทั้งหมดเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันที่โรงเรียนเป็นนักแสดงและศึกษามันตลอดอาชีพของโรงเรียนของพวกเขา ผมคิดว่าผมรู้สึกทึ่งเสมอโดยความคิดในการดำเนินการที่แม้จะมีความอายทำให้หมดอำนาจในการดำเนินการในด้านหน้าของคนอื่น ๆ ที่มันไส้ผมจากที่เคยออดิชั่นสำหรับส่วนหนึ่ง ปีก่อนที่ผมจะได้นำขึ้นเพลงและร้องเพลงต่อหน้าคนอื่น ๆ เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ผมอยู่ในคณะนักร้องประสานเสียงอายุ 10 ที่ให้ฉันบิตของฉวัดเฉวียนและมีผลกระตุ้นให้ผมคิดว่าผมจะลองออกสำหรับการผลิตโรงเรียน พวกตุ๊กตา กระบวนการทดลองไปได้เป็นอย่างดีและผมได้ลงไปสองคนสุดท้ายที่จะเล่น Sky Masterson, บทบาทนำในที่สุดก็ถูก pipped ที่โพสต์โดยเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน (สมควร) ในฐานะที่เป็นสมาชิกของวงดนตรีที่ผมไม่ได้มีความดันของการเรียนรู้จำนวนมากของสาย แต่เป็นเพียงสามารถเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์ในทางฟรีดิบและความเครียด มีมีความสนุกสนานมากในการเล่นผมเลือกที่จะไปออดิชั่นในการปรับตัวหนุ่ม Pleasances ของฤดูใบไม้ผลิปลุกซึ่งได้ถูกนำตัวขึ้นไปที่งาน Edinburgh Fringe Festival บริษัท ฯ ได้รับการเชื่อมต่ออย่างอิสระกับโรงเรียนของฉันและเพื่อนของฉันจากโรงเรียนมามีส่วนร่วมในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาดังนั้นจึงดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่สนุกที่จะทำ ถึงอย่างนั้นผมก็กลายเป็นหินโดยความคิดในการดำเนินการในด้านหน้าของผู้คน ผมจำได้ว่ายืนอยู่ข้างนอกอาคารบนโทรศัพท์เพื่อพ่อของฉันบอกว่าฉันไม่สามารถทำเช่นนี้ฉันสมบูรณ์ออกจากความลึกของพวกเขาทุกคนนักแสดงที่เหมาะสมในการมี ' ในที่สุดฉันจัดการเพื่อกระตุ้นให้ตัวเองอยู่ในมีหนึ่งในบทบาทหลักเล่นเด็กชายคนหนึ่งที่อยู่ในความสัมพันธ์ลับกับเพื่อนที่ดีที่สุดของเขายังเด็กต้องห้ามมากในเวลานั้น ผมมีประสบการณ์ที่น่าตื่นตาตื่นใจในเอดินบะระ แต่แม้จะมีความรู้สึกเบิกบานใจทุกครั้งหลังจากการแสดงทำหน้าที่ไม่เคยดูเหมือนจะเป็นตัวเลือกอาชีพให้ฉัน นักแสดงในวันนี้จะมีการกำหนดเพื่อให้กลายเป็นหนึ่งดูเหมือนโลกทั้งโลกอยู่ห่างออกไป ในช่วงสุดท้ายของการทำงานที่ผมได้รับการติดต่อโดยคู่ของหน่วยงานที่เกี่ยวกับการเซ็นสัญญากับพวกเขาและทันใดนั้นข้าก็ถูกเปิดออกไปทั่วโลกซึ่งไม่เคยได้รับความเป็นจริงกับผมก่อน ไม่นานหลังจากที่เซ็นสัญญากับเคอร์ตินบราวน์ที่ผมได้รับสคริปต์ออดิชั่นครั้งแรกของฉันที่เรียกว่า The Beat ใต้เท้าของฉันและนี่ฉันหนึ่งปีครึ่งต่อมา. คุณมงคลเร็ว ๆ นี้ในภาพยนตร์สองเรื่องที่สำคัญ - High ห้อยและจังหวะใต้เท้าของเราและทั้งใน ภาพยนตร์ตัวละครของคุณเป็นนักดนตรี ในสิ่งที่วิธีไม่เหล่านี้ตัวละครทั้งสองแตกต่างกันและที่คุณชอบเล่นมากที่สุด? ฉันเคยคิดว่าตลกค่อนข้างที่สองบทบาทครั้งแรกของฉันที่เกี่ยวข้องกับเพลง อย่างไรก็ตามแม้จะมีความคล้ายคลึงกันนี้ผมคิดว่าบทบาทเป็นโลกที่แตกต่าง ในจังหวะใต้เท้าของฉันฉันเล่นเป็นตัวละครที่เรียกว่าทอมเฮลธ์, เด็กวัยรุ่นเหงาที่ทนทุกข์ทรมานจากความอายทำให้หมดอำนาจในการดำเนินชีวิตที่เยือกเย็นและบ้านหักที่มีความหลงใหลในชุดสำหรับการฟังเพลง จอห์นนี่ Blackwell จาก High ห้อยเป็นตัวละครที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงทั้งหมด togethe

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แก้ไขฉากสนทนากับเซลิน่า สมเด็จพระสันตะปาปานิโคลัส กาลิทซิเน และมานักแสดง นักดนตรี และรุ่นไหนที่เขาล้มลงในการแสดง มันเป็นเหมือนทำงานกับนักออกแบบท่าเต้น Dave Scott และบีฟ่ารางวัลคุณสามารถบอกฉากเล็กน้อยเกี่ยวกับตัวคุณเอง ?ฉันอายุยี่สิบปีและฉันเป็นชาวลอนดอน เกิดและโตที่นั่น ฉันก็อยู่ที่นี่ ซึ่งเป็นการดีสำหรับอาชีพของผมอย่างที่สุดของการคัดเลือกหน่วยงานไปถึงลอนดอน ฉันได้รับการทำสำหรับระยะเวลาที่ค่อนข้างสั้นของเวลา มันผ่านมา 1 ปี ครึ่ง ตั้งแต่เริ่มแรก บิตน้อยที่ฉันได้รับในอุตสาหกรรมการแสดง " มืออาชีพ " ผมรู้สึกมีความสุขในทางที่ฉันชอบทำวางส่วนใหญ่ในอาชีพของผม ผมเป็นพวกคลั่งเพลงภาพยนตร์และมักมากฟังกับรสชาติที่ดีที่สุด ผมเขียนเพลงของตัวเอง และหวังว่าวันนึงขณะที่ผมเป็นผู้ใหญ่ อยากเขียนบทเอง แต่นอกเหนือจากที่ฉันหลงใหลเกี่ยวกับอะไรที่อยู่บนพื้นฐานของความคิดสร้างสรรค์ โอ้ และฉันมากเป็นกีฬาของฉันเช่นกัน !คุณคิดว่าตัวเองคือนักแสดง นักร้อง หรือนายแบบอืม ตอนแรกไม่รู้จะเรียกตัวเองว่า รุ่นที่ผมไม่ค่อยได้ทำอะไรเลย ถึงแม้ว่าสิ่งที่ผมยินดีที่จะทำมากขึ้นในอนาคต มันทำให้ผมกลัวการอยู่ในด้านหน้าของกล้องที่คุณจะต้องใส่ใจกับการเคลื่อนไหวของคุณ ฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นคนขึ้นกล้องมากเลย ผมค่อนข้างโง่ ! เป็นเพลงของผม ผมมาก มีนักดนตรีที่ต้องการมากกว่าการสร้างหนึ่ง มันให้ความรู้สึกที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงกว่าทำตัวไม่ เขียนเพลงเป็นวิธีเฉพาะของการแสดงที่คุณจะเป็นคนและสิ่งที่คุณรู้สึกมากกว่าพวกที่คุณคิดว่าวิธีที่ดีที่สุดที่จะแสดงคนอื่น ผมจะบอกว่าการแสดงองค์ประกอบของทั้งสองเป็นสิ่งที่ฉันตื่นเต้น และสร้างแรงบันดาลใจ ผมเดาว่าผมคงต้องพิจารณาตัวเองเป็นนักแสดงครั้งแรก เพราะมันเป็นคนเดียวที่ฉันจะพูดฉันได้ติดตามอย่างเป็นทางการ อย่างมืออาชีพ บรรลุความสมดุลระหว่างทั้งสามเป็นเพียงขึ้นอยู่กับสิ่งที่สร้างสรรค์ ฉันรู้สึกอยากทำ ถ้าไม่ใช่สิ่งที่กระตุ้นคุณในช่วงเวลานั้นคุณจะต้องย้ายไปยังถัดไป และอะไรก็ตามที่จ่ายดีที่สุด นั่นก็น่ารักเหมือนกันลูกแรกเข้าไปในการแสดงแล้ว และนานแค่ไหนแล้วที่เธอทำเพื่อ ?ครั้งแรกที่ผมได้เข้าทำหน้าที่ปลายปีสุดท้ายที่ทิ้งไว้ และโรงเรียนสายนิดหน่อย สิ่งที่ดีที่สุดของฉันเพื่อนที่โรงเรียนเป็นนักแสดงและการศึกษาตลอดอาชีพของโรงเรียน . ฉันคิดว่าฉันถูกเสมอหลงโดยความคิดของการแสดง , แม้จะมีความเขินอายรายแสดงต่อหน้าคนอื่นที่โดนผมจากที่เคยออดิชั่นเป็นส่วนหนึ่ง ปีก่อนที่ผมถ่ายขึ้นเพลงและร้องเพลงต่อหน้าคนอื่นเป็นครั้งแรกตั้งแต่ผมอยู่ในชมรมผู้สูงอายุ 10 ที่ให้ฉันบิตของ Buzz และผลผมว่าให้ผมไปคัดตัวโรงเรียนการผลิตของผู้ชายและตุ๊กตา กระบวนการคัดเลือกมาอย่างดีและผมได้ลงไปสองคนสุดท้ายเล่น Sky Masterson บทนำในที่สุดการ pipped ที่จะโพสต์โดยเพื่อน ( สมควร ) เป็นวงดนตรีที่สมาชิกไม่ได้มีแรงกดดันของการเรียนรู้หลายบรรทัด แต่เป็นเพียงสามารถที่จะเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์ในดิบ และความเครียดทางฟรี มีความสนุกสนานมากในการเล่น ผมเลือกที่จะไปออดิชั่น pleasances " หนุ่ม การปรับตัวของ Awakening ฤดูใบไม้ผลิซึ่งถูกพาตัวไปเอดินบะระ Fringe เทศกาล บริษัท หลวม ๆที่เกี่ยวข้องกับโรงเรียนและเพื่อนๆ จากโรงเรียนมาเกี่ยวข้องในไม่กี่ปีที่ผ่านมา ดังนั้นนี่จึงเป็นสิ่งที่สนุกที่จะทำ ถึงอย่างนั้นผมก็เกร็ง โดยความคิดของการแสดงต่อหน้าผู้คน ผมจำได้ว่ายืนอยู่นอกอาคารบนโทรศัพท์กับพ่อว่า " ฉันไม่สามารถทำเช่นนี้ฉันสมบูรณ์ออกจากความลึกของฉัน พวกเขาเป็นนักแสดงที่เหมาะสมทั้งหมดในนั้น " ในที่สุด ฉันก็จัดการกระตุ้นตัวเองในมีหนึ่งของบทบาทการเล่นของเด็กที่มีความสัมพันธ์ลับกับเพื่อนรักของเขา ยังเด็กมาก ข้อห้ามในเวลา ผมมีประสบการณ์ที่น่าตื่นตาตื่นใจในเอดินบะระ แต่แม้จะรู้สึก exhilarated ทุกครั้งที่แสดง ทำตัวไม่เหมือนอาชีพตัวเลือกให้ฉัน นักแสดงของวันนี้จึงกำหนดไว้ว่า เป็นเหมือนโลกทั้งโลกเลย ในตอนท้ายของรัน ผมได้รับการติดต่อจากสองหน่วยงาน เรื่องเซ็นสัญญากับพวกเขา และผมก็ถูกเปิดสู่โลกซึ่งไม่เคยถูกความเป็นจริงก่อน หลังจากเซ็นสัญญากับคลีฟแลนด์สีน้ำตาลผมมีออดิชั่นบทแรกที่เรียกว่าชนะ ใต้ฝ่าเท้าของฉันและฉันก็อยู่ที่นี่หนึ่งปีครึ่งต่อมาคุณเพิ่งแสดงไปสองสาขาภาพยนตร์–เครียดและจังหวะอยู่ใต้เท้าของฉัน และทั้งในหนังตัวละครของคุณเป็นนักดนตรี ในสิ่งที่วิธีทำทั้งสองตัวต่างกัน , และที่คุณชอบเล่นมากที่สุดฉันมักจะคิดว่ามันค่อนข้างตลกที่บทบาทของฉันสองคนแรก เกี่ยวข้องกับ เพลง อย่างไรก็ตามแม้จะมีความคล้ายคลึงนี้ ผมคิดว่าเป็นบทบาทที่ต่างกันนะ ในชนะภายใต้เท้าของฉัน ฉันเล่นอักขระเรียกว่าทอม Heath , เหงาวัยรุ่น ที่ทนทุกข์ทรมานจากภาวะความไม่กล้าในเยือกเย็นวิถีชีวิตบ้านเสียใครมีชุดลึก ความหลงใหลในดนตรี จอห์น แบล็คเวล จากเครียด