One would think that overwhelming p

One would think that overwhelming psychological pain coupled with thoughts of suicide would be sufficient
to motivate anyone to engage in treatment, but they are not. One hypothesis is that many people who think about
suicide are difficult to engage in treatment because they lack motivation to live and therefore lack interest in and
energy for treatment. Research shows that many individuals who think about suicide are ambivalent; they want
to die, but they also want to live with less pain. Ambivalence about dying and living has been observed
along the continuum of suicide risk, from clients in treatment to address suicidal ideation (Jobes & Mann,
1999) to individuals who died by suicide and left behind suicide letters (Shneidman & Fareberow, 1957). The ratio
of the strength of the wish to die to the wish to live has been found to be a critical determinant of future suiciderelated
behavior. When the wish to die is stronger than the wish to live, individuals who make a suicide attempt
are more intent on dying (Kovacs & Beck, 1977), and are more likely to die by suicide (Brown, Steer, Henriques, &
Beck, 2005). Resolving this ambivalence by increasing the motivation to live may be critical to reducing engagement
in life-threatening behavior, and may also increase engagement in life-sustaining behavior such as treatment.
A second hypothesis is that individuals who are thinking about suicide often have numerous reasons for
not participating in treatment. The very factors that increase risk for suicidal ideation and attempts may also
serve as barriers to engaging in treatment: these include low socioeconomic status, which is associated with
impediments in affording transportation and treatment depression, which is characterized by low motivation; and
borderline personality disorder, which is associated with

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หนึ่งคิดว่า ครอบงำความเจ็บปวดทางจิตใจควบคู่ไปกับความคิดฆ่าตัวตายจะเพียงพอการจูงใจผู้อื่นมีส่วนร่วมใน การรักษา แต่พวกเขาไม่ สมมติฐานหนึ่งมีคนให้คิดถึงฆ่าตัวตายยากต่อการมีส่วนร่วมในการรักษาได้ เพราะขาดแรงจูงใจ การอยู่จึง ขาดการสนใจใน และพลังงานการรักษา จากการวิจัยพบว่า บุคคลจำนวนมากที่คิดฆ่าตัวตายไม่แน่ใจ พวกเขาต้องการตาย แต่พวกเขายังต้องการอยู่กับความเจ็บปวดน้อยลง มีการสังเกต ambivalence เกี่ยวกับการตาย และการอยู่อาศัยตามความต่อเนื่องของความเสี่ยงฆ่าตัวตาย จากลูกค้าในการรักษาโรคที่อยู่ ideation อยากฆ่าตัวตาย (Jobes และมานน์ปี 1999) บุคคลเสียชีวิต ด้วยการฆ่าตัวตาย และทิ้งจดหมายฆ่าตัวตาย (Shneidman & Fareberow, 1957) อัตราส่วนของแรงต้องตายเพื่อต้องการพบให้ ดีเทอร์มิแนนต์สำคัญของ suiciderelated ในอนาคตลักษณะการทำงาน เมื่อต้องตายทำไมต้องอยู่ บุคคลที่ทำการฆ่าตัวตายพยายามเพิ่มเติมนึกตาย (Kovacs & เบ็ค 1977), และแนวโน้มที่จะตาย ด้วยการฆ่าตัวตาย (สีน้ำตาล คัดท้าย Henriques, &เบ็ค 2005) แก้ไข ambivalence นี้ โดยการเพิ่มแรงจูงใจอยู่อาจจะสำคัญกับการลดความผูกพันในลักษณะคุกคามชีวิต และยังอาจเพิ่มความผูกพันในลักษณะประคับประคองชีวิตเช่นรักษาสมมติฐานที่สองมีว่า บุคคลที่มีความคิดฆ่าตัวตายมักมีหลายสาเหตุnot participating in treatment. The very factors that increase risk for suicidal ideation and attempts may alsoserve as barriers to engaging in treatment: these include low socioeconomic status, which is associated withimpediments in affording transportation and treatment depression, which is characterized by low motivation; andborderline personality disorder, which is associated with

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หนึ่งจะคิดว่าอาการปวดที่ครอบงำทางด้านจิตใจควบคู่ไปกับการคิดฆ่าตัวตายจะเพียงพอ
ที่จะกระตุ้นให้ทุกคนมีส่วนร่วมในการรักษา แต่พวกเขาไม่ได้ สมมุติฐานหนึ่งก็คือว่าหลายคนที่คิดเกี่ยวกับ
การฆ่าตัวตายเป็นเรื่องยากที่จะมีส่วนร่วมในการรักษาเพราะพวกเขาขาดแรงจูงใจที่จะมีชีวิตอยู่และดังนั้นจึงขาดความสนใจในและ
พลังงานสำหรับการรักษา วิจัยแสดงให้เห็นว่าประชาชนหลายคนที่คิดเกี่ยวกับการฆ่าตัวตายเป็นเด็ดขาด; พวกเขาต้องการ
ที่จะตาย แต่พวกเขายังต้องการที่จะอยู่กับความเจ็บปวดน้อยลง ความสับสนเกี่ยวกับการตายและการใช้ชีวิตได้รับการปฏิบัติ
ตามความต่อเนื่องของความเสี่ยงการฆ่าตัวตายจากลูกค้าในการรักษาเพื่อที่อยู่คิดฆ่าตัวตาย (Jobes และแมนน์,
1999) ให้กับประชาชนที่เสียชีวิตจากการฆ่าตัวตายและทิ้งไว้ข้างหลังตัวอักษรการฆ่าตัวตาย (Shneidman และ Fareberow, 1957) อัตราส่วน
ของความแข็งแรงของความปรารถนาที่จะตายเพื่อความปรารถนาที่จะมีชีวิตที่ได้รับการค้นพบที่จะเป็นปัจจัยที่สำคัญของอนาคต suiciderelated
พฤติกรรม เมื่อความปรารถนาที่จะตายจะแข็งแกร่งกว่าความปรารถนาที่จะอยู่ให้บุคคลที่พยายามฆ่าตัวตาย
มีความตั้งใจมากขึ้นเกี่ยวกับการตาย (ว๊ากซ์และเบ็ค 1977) และมีแนวโน้มที่จะตายด้วยการฆ่าตัวตาย (บราวน์คัดท้าย, Henriques และ
เบ็ค 2005) แก้ไขความสับสนนี้โดยการเพิ่มแรงจูงใจที่จะมีชีวิตอยู่อาจจะเป็นสิ่งสำคัญที่จะช่วยลดการมีส่วนร่วม
ในพฤติกรรมที่คุกคามชีวิตและอาจยังเพิ่มการมีส่วนร่วมในการทำงานในชีวิตอย่างยั่งยืนเช่นการรักษา.
สมมติฐานที่สองคือการที่บุคคลที่มีความคิดเกี่ยวกับการฆ่าตัวตายมักจะมีเหตุผลมากมาย สำหรับ
ไม่เข้าร่วมในการรักษา ปัจจัยมากที่เพิ่มความเสี่ยงในการคิดฆ่าตัวตายและพยายามที่อาจ
ทำหน้าที่เป็นอุปสรรคในการมีส่วนร่วมในการรักษาเหล่านี้รวมถึงสถานะทางเศรษฐกิจและสังคมต่ำซึ่งมีความเกี่ยวข้องกับ
อุปสรรคในเจตนารมณ์การขนส่งและภาวะซึมเศร้าการรักษาซึ่งเป็นลักษณะโดยแรงจูงใจต่ำ; และ
ชายแดนบุคลิกซึ่งมีความเกี่ยวข้องกับ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หนึ่งจะคิดว่ายุ่งยาก จิตปวดควบคู่ไปกับความคิดของการฆ่าตัวตายน่าจะเพียงพอแล้ว
จูงทุกคนมีส่วนร่วมในการรักษา แต่พวกเขาไม่ได้ สมมติฐานหนึ่งคือคนที่คิดฆ่าตัวตาย ยาก
เพื่อมีส่วนร่วมในการรักษาเพราะพวกเขาขาดแรงจูงใจที่จะอยู่และดังนั้นจึงขาดความสนใจและ
พลังงานเพื่อรักษาการวิจัยแสดงให้เห็นว่า บุคคลหลายคนที่คิดฆ่าตัวตาย คือ ว่า พวกเขาต้องการ
ตาย แต่พวกเขายังต้องการที่จะอยู่กับความเจ็บปวดน้อยลง ความสับสนเกี่ยวกับความตายและชีวิตได้รับการตรวจสอบ
ตามต่อเนื่องความเสี่ยงของการฆ่าตัวตาย จากลูกค้าในการรักษาเพื่อแก้ไขความคิดฆ่าตัวตาย ( jobes & Mann
2542 ) บุคคลที่เสียชีวิตและทิ้งจดหมายฆ่าตัวตายฆ่าตัวตาย ( shneidman fareberow & ,1957 ) อัตราส่วน
ของความแข็งแรงของความปรารถนาที่จะตายเพื่อต้องการใช้ชีวิตที่ได้รับพบว่าเป็นปัจจัยสําคัญของพฤติกรรม suiciderelated
ในอนาคต เมื่อต้องการที่จะตายแข็งแกร่งกว่าต้องการอยู่ บุคคลที่พยายามฆ่าตัวตาย
มีความตั้งใจมากขึ้นตาย ( Kovacs & Beck , 1977 ) และมีแนวโน้มที่จะตายจากการฆ่าตัวตาย ( สีน้ำตาล , คัดท้าย , เฮนรีเคส&
, Beck , 2005 )การแก้ไขความสับสนนี้ โดยการเพิ่มแรงจูงใจอยู่ อาจจะต้องลดหมั้น
พฤติกรรมคุกคามชีวิต และอาจเพิ่มการมีส่วนร่วมในชีวิตจากพฤติกรรม เช่น การรักษา
สมมติฐานที่สอง คือบุคคลผู้ที่คิดฆ่าตัวตายมักมีเหตุผลมากมายสำหรับ
ไม่ได้มีส่วนร่วมในการรักษาปัจจัยมากที่เพิ่มความเสี่ยงสำหรับความคิดฆ่าตัวตายและความพยายามอาจ
เป็นอุปสรรคเป็นเสน่ห์ในการรักษา : เหล่านี้รวมถึงสถานะทางเศรษฐกิจและสังคมต่ำ ซึ่งเกี่ยวข้องกับ
อุปสรรค affording การขนส่งและการรักษาภาวะซึมเศร้าซึ่งเป็นลักษณะแรงจูงใจต่ำ และความผิดปกติของบุคลิกภาพ
,

ซึ่งเกี่ยวข้องกับ